ตอนที่1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3587664/W3587664.html

ตอนที่2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3589483/W3589483.html


และตอนที่ 3

สว่างจัง...แสงสีส้มสาดเข้าตาผมเต็มๆ สถานที่ตรงนี้ต่างกับที่ๆเพิ่งจากมาอย่างเห็นได้ชัด
                พอทะลุป่าหมอกที่อับชื้นก็เข้ามาสู่ ที่สว่างและโล่งกว้าง
                ทำให้สายตาปรับไม่ค่อยทัน กับแสงสีส้มนี่เท่าใดนัก
         
                แสงที่แยงตาอย่างนี้ทำให้นึกถึงบรรยากาศตอนเช้าๆ
                ที่มีแสงเข้ามารบเร้าสายตาให้เราตื่นนอน
                ไม่มีอะไรจะน่าเบื่อไปกว่านี้อีกแล้ว...
                กับการตื่นนอนตอนเช้าๆเพราะมีแดดมาแยงตา ....

                แต่ตอนนี้นะรู้สึกดีที่เห็นแสงเป็นบ้า...ให้ตายเถอะถ้ารอดกลับไปบ้านได้นะ
                จะกลับไปนอนที่โรงเพาะชำเลยยยยย......555 เพื่อเป็นการขอบคุณที่เห็นแสงอีกครั้ง

                อ่า....ในเมื่อห็นทางสว่างแล้วก็เลย ไม่ลืมที่จะขอบคุณพระเจ้า.....^_____^
                ทั้งๆที่เมื่อกี้เพิ่งด่ามาหยกๆ  เป็นคนดีป่ะหล่ะ...
                ตอนนี้สายตาก็เริ่มชินกับแสงแล้ว ก็เลยมองสิ่งที่อยู่โดยรอบนั้น ให้เต็มตา.......O____O
                อยากรู้มั๊ยผมเห็นอะไร ?~.....

                ลองนึกภาพตามนะ ทุ่งหญ้าที่มี สีเขียวชะอุ่มแซมไปกับสีสันของดอกไม้ หลากหลายสี
                ที่มีมากให้เห็นจนลายตา...กว้างอย่างสุดลูกหูลูกตาจริงๆ
                ตรงกันข้ามกับเมื่อกี้ดั่งขอบฟ้ากับเหวนรก
                         
                จริงๆให้ตายเถอะ...
                ส่วนอากาศที่นี่น่ะเหรอ..จะพูดยังไงดีหล่ะ
                เคยสัมผัสสายลมที่รู้สึกอบอุ่นมั๊ย.?
                สายลมที่ไม่เหมือน สายลมของหน้าหนาวที่พัดพาความเหงาเข้ามาให้เราเย็นไปจนถึงขั้วหัวใจ
                และปลายเท้า ...และไม่ใช่ลมแห่งฤดูร้อนที่พัดมาหลังจากฤดูผลัดใบ
                คือ..สายลมที่นี่ไม่เหมือนที่ไหนๆที่เคยสัมผัสมาก่อน.....

               ลมที่วิ่งมากระทบใบหน้าและกระซิบเบาๆข้างๆหู
               เมื่อแรกเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า ขนทุกเส้นบนร่างกาย
               ก็ตั้งชันขึ้นราวกับทำความเคารพ
               ให้กับสถานที่แห่งนี้...
               ร่างกายก็เช่นกัน สั่นสะท้านไปหมด...
           
               ความเหนื่อยกับการที่ฝ่าฝันผ่านมา  ก็เหมือนถูกชะล้างไปกับสายลม
               ความรู้สึกโล่งสบายทำให้เริ่มอยากพักในทันที...
               และแล้วขาก็เริ่มทำหน้าที่ของมัน ค่อยๆลดระดับลงสัมผัสสู่พื้นดิน
               บั้นท้ายก็ค่อยลดตามลงมาอย่างเป็นจังหวะ
               เหมือนกับว่ากลัวต้นหญ้าเหล่านั้นจะตายเพราะความรุนแรงจากการถูกบดทับจากร่างกายของผม

               ตอนนี้ร่างกายตั้งแนวระนาบเดียวกับพื้นโลกแล้ว..
               สายตาที่แหงนมองบนฟ้าก็จินตนาการ ถึงรูปร่างของสิ่งของต่างๆ
               ตามรูปแบบการเคลื่อนตัวของก้อนเมฆทั้งหลาย...
               ด้วยความสบายต่างๆ

               หนังตาก็เริ่มทำหน้าที่อย่างดี ค่อยเคลื่นตัวปิดลงเหมือนกับโรงละคร
               ที่กำลังปิดม่านในฉากสุดท้าย...พร้อมกับเสียงตรบมืออันกึกก้อง
               แล้วเสียง ก็ค่อยๆลดลง...ลดลง...และเบาลงเรื่อยๆ


                " เฮ้ย...!!!!.............เฮ้ย..!! ตื่นสิ......ตื่นได้แล้ว....!!
                "หืม.....ขอนอนอีกแป๊บนึงน่า...." เสียงงัวเงียของผมหลุดออกไปอย่างอัตโนมัติ
             
                แต่ ...เอ๊ะ!!!!!! เดี๋ยวก่อนแถวนี้ไม่มีคนนี่หว่า...!!
                คิดได้ดังนั้นตัวก็กระเด้งขึ้นคล้ายกับสปริง
                แต่ภาพที่สายตาเห็น กลับไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ..
         
                ....โด่เอ๊ยนึกว่าคนซะอีก ที่แท้ก็แค่แพนด้าพูดได้เท่านั้นเอง
                เฮ้อนอนต่อดีกว่า......แพนด้าพูดได้...???!!
                แพนด้าพูดได้??!!........
                จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ....พระเจ้าช่วย...??

               "กระต่ายเว๊ย.....ไม่ใช่แพนด้า"..เจ้าแพนด้าตัวนี้สบถใส่ผม...-____-"
               "แพนด้าตรงไหนดูดีๆเรอะ...หูยาวจะถึงตูด....อยู่แล้ว"...แพนด้ายังคงสบถใส่ผมอีกครั้ง
                ทั้งๆที่ผมแบกมากับมือแท้ๆ -_________________-"
   
               "ข้าเป็นกระต่ายนอนดึกที่เลอะสีดำเว๊ย..." เจ้านี่ยังคงโวยวายไม่เลิก.......
               "โง่จริงๆ...เลยยย" คราวนี้เริ่มพูดพร้อมกับควักบุหรี่ขึ้นมาสูบหน้าตาเฉย
                คุณนึกอารมณ์แพนด้าสูบบุหรี่ออกมั๊ยคับ หน้าตามันแบบเจนโลกมากๆเลย
                ถึงผมจะไม่เคยเห็นแพนด้าดูดบุหรี่มาก่อนก็เถอะ..
                ผมก็ยังคิดว่าเจ้านี่เจนโลกอยู่ดี

               "แต่แกนี่ก็จริงเลยนะ.. เอะอะเอะอะอารัยก็เรียกแต่พระเจ้า..
                พอเจออะไรร้ายๆหน่อยก็โทษพระเจ้า พอเจอสิ่งดีๆก็ขอบคุณพระเจ้า"
         
               "เอ๊ะ.....หรือว่า....คุณคือพระเจ้า.."
               "คุณคือพระเจ้าใช่มั๊ย" ผมถามไปพลางสงสัยอยู่นิดหน่อย...
         
               "เปล่า..........".มันตอบสั้นห้วนหน้าด้านซะอย่างงั้น ยังไม่พอแถมมีน้ำเสียงเย็นชา
               ขัดความศร้ทธาของผมเป็นอย่างมาก...
       
               "แกนั่นแหละ.....พระเจ้า" โอ้...เป็นคำตอบที่เหนือความคาดหมายอะไรเช่นนี้...
                ...เอ๊ะแต่ลองนึกทบทวนเรื่องที่ผ่านมา..
                มีพลังมหาศาล, ตกลงจากที่สูงก็ไม่ตาย...แล้วไหนจะวิ่งเร็วเท่าลมอีก......
                มิน่าหล่ะ ^_______^ 5555 เสร็จกูรล่ะโว๊ยคราวนี้.จะครองโลกแล้ว

               "ชั้นก็คือพระเจ้า...." หมีแพนด้าตัวนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง พอสิ้นเสียงนี้แหละ...
               ความรู้สึกของตัวผมตกลงจากที่สูงอีกครั้ง...
               และรู้สึกว่าคราวนี้จะตกลงมาพร้อมเสียงว่า..ดัง แอ๊กกก!!!.... -_________-"
           

                                                           
                             "พระเจ้าคือคนที่ลิขิตชีวิตตัวเองได้...."

               พอได้ยินคำนี้เท่านั้นแหละใบหน้าที่ตอนแรก เต็มไปด้วยความโกรธ และอับอาย
               ก็กลับคืนรูปมาเป็นใบหน้าและสายตาแห่งความชื่นชม
               
               บางทีผมคงจะตัดสินคน จากภายนอกมากไปหน่อย...
               และแล้วผมก็ตัดสินใจปฎิบัติ และพุดคุยกับเค้าเหมือนกับที่ผมคุยกับคนทั่วๆไป


               เราคุยกันไปได้ซักพัก..ก็ได้ข้อสรุปอะไรหลายๆอย่าง เราตัดสินใจออกเดินทางไปด้วยกัน..
               หลังจากเดินไปได้ไม่นาน..
               ก็ได้เจอกับตึกแห่งหนึ่ง คล้ายๆกับสำนักงานอารัยซักอย่าง
               แต่...ทำไมมาตั้งอยู่ที่แห่งนี้นะ ....
               สายตาที่ผมมองไปรอบๆก็เห็นเพียงทุ่งโล่งๆ....ดูขัดสายตามากเมื่อมาเห็นตึกตั้งอยู่ตรงนี้
               ...จึงตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจที่ด้านหน้า...


               ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมา.....!!!!??