“จา.. แอร์เป็นยังไงบ้าง..”

เสียงชายหนุ่ม พี่โท ถามขึ้นมาในวันหนึ่ง ที่เจอกันโดยบังเอิญในร้านอาหาร

“แอร์…”

“อืมม… แอร์ เพื่อนเราน่ะ เจอกันบ้างหรือเปล่า…”

“แอร์… “ จานิ่งไป “พี่โทถามทำไมเหรอคะ..” จาเสียงค่อย สีหน้าเศร้าลง เมื่อนึกถึงแอร์

“หือ.. ป่าวหรอก พี่นึกถึงเขานะ…”

“แอร์… แอร์ เค้าไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว…” เมื่อพูดจบ จาก็ร้องไห้ออกมา

“เฮ้ย…”

“เค้าจากไปเมื่อปีที่แล้ว…”

เขาได้ยินดังนั้น ถึงกับอึ้งไปกับสิ่งที่จา เพื่อนสนิทของแอร์เล่ามา แอร์ ผู้หญิงคนนั้นที่รักเขามาก แต่เขารักเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง จนเริ่มขาดการติดต่อกัน เมื่อแอร์ตัดสินใจลาออกจากงาน และบอกเพียงว่า จะไปเรียนต่อ จากนั้นก็ไม่รับรู้เรื่องราวของกันและกันอีกเลย

เขานึกถึงภาพวันวาน สาวห้าว ที่ร่าเริง สดใส เกิดอะไรขึ้นกับเธอ…

จา เพื่อนแอร์ไม่ได้เล่าอะไร ได้แต่บอกว่า จะพาเขาไปที่วัดแห่งหนึ่ง

ภาพขาว – ดำของคนคุ้นหน้ากับรอยยิ้มที่เขาเคยคุ้น เขาเคยบอกว่า รอยยิ้มนี้ น่ารักสดใสที่สุด

ชาตะ – มรณะ  แอร์ … เธออายุน้อยอยู่เลย

“จา เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ.. เกิดอะไรขึ้น..”

จาหายใจลึก มองดูภาพเพื่อน แล้วค่อยๆเล่า…

“เมื่อ 2 ปีที่แล้ว หลังจากที่แอร์เรียนจบ เค้าบ่นว่า เค้าปวดหัวบ่อย ก็เป็นเรื่องปกติของเค้า จนวันหนึ่ง จาโทรไปหาเค้า แล้วแม่เค้ารับ …รู้อีกที เค้าก็อยู่โรงพยาบาล แม่เค้าบอกว่า ตอนเค้าตื่นขึ้นมา เค้าคงวูบล้มลงไป กว่าแม่จะรู้ ก็สายมากแล้ว…” จาเล่าแค่นี้ น้ำตาก็ไหลลงมา ด้วยความคิดถึงเพื่อน

พี่โทนั่งนิ่ง ตามองพื้น มือประสานกันข้างหน้า น้ำตาเริ่มรื้นๆที่ขอบตา

“ทำไม …” เขาพึมพำ

“แอร์ เค้ามีโรคประจำตัว ปวดหัวบ่อย แต่ไม่คิดว่า…”

เขาเงยหน้าขึ้นมองจาแวบหนึ่งก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น

“เค้าจะจากไปเร็วขนาดนี้…”

“ทำไมไม่มีใครบอกพี่เลย…”

“เค้าบอกไว้ว่า ไม่ให้บอกพี่โท ไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ ถ้าเค้าตาย……” จาหยุดพูดกระทันหัน

“แสดงว่า แอร์รู้ตัวใช่ไหม…”

จาพยักหน้า

“เค้าบอกว่า ถ้าวันไหนที่พี่ถามถึงเค้า ให้บอกวันนั้น เค้าอยากจะรู้ว่า พี่ยังคิดถึง.. เค้าหรือเปล่า”

“กว่าที่พี่นึกถึงเค้า… เค้าก็ไปจากพี่…” พี่โทเอ่ยออกมา ทำให้จานิ่งไป และหันไปสัมผัสใบหน้าในรูปภาพ

“พี่ขอโทษนะแอร์ ที่ไม่เคย…นึกถึง …เลย “



“คืนสุดท้ายก่อนเค้าจากไป เค้าบอกว่า เค้าเสียใจมากแค่ไหนที่ชีวิตสุดท้าย เขาคนนั้นก็ไม่มารักเค้า…
จาเห็นน้ำตาเค้าไหลตลอดเวลา จนเค้าหมดลมหายใจ ก็ยัง…มีน้ำตา “

พี่โท พูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองภาพแอร์ ที่เคยสร้างรอยยิ้ม สร้างเสียงหัวเราะในวันที่เจอกันครั้งแรกในงานๆหนึ่ง จนบัดนี้ เขายังไม่อยากเชื่อว่า แอร์ได้ตายไปจากโลกนี้แล้ว…

“จาดีใจแทนแอร์ ที่วันนี้พี่ถามถึงเค้า …”

“… ถ้าเค้ายังอยู่ เค้าจะดีใจมากแค่ไหน…”

“พี่โท พูดให้แอร์ดีใจหน่อยสิ.. ว่า พี่ยังคิดถึงเค้า…”

พี่โท มองภาพจนนาน.. จาเห็นน้ำตาเขาไหลลงมาช้าๆ ภาพเขานั่งลงที่พื้น และหยิบธูปขึ้นมาจุดไฟ…

“แอร์ … พี่ยังคิดถึงแอร์เสมอ รู้ไหม ทุกครั้งที่พี่ไม่สบายใจ พี่นึกถึงรอยยิ้มของแอร์ … รักนะ… รักมาก… แอร์ ตอนนี้ พี่เชื่อว่า แอร์อยู่แถวนี้ รับรู้เถอะนะ ว่า.. พี่คิดถึง.. ตลอดเวลา …”

พี่โท ก้มหน้านิ่ง มือข้างซ้ายปักธูป..

“พี่จะมาเยี่ยมแอร์บ่อยๆนะ… “

เขาค่อยๆโน้มตัว เอาปากสัมผัสกับภาพแอร์ เนิ่นนาน … ราวกับว่า จะให้อยู่ติดกับความทรงจำให้นานที่สุด