เนื่องด้วยตั้งกระทู้ผิดกลุ่มย่อย จึงขออนุญาตย้ายกระทู้มานะ คะ และขออณุญาต ยกข้อความเพื่อนๆ รวมกันไวในกระทู้นี้เลยแล้วกัน
*********************************
๑
บรรยากาศอันน่าอึดอัด เกิดขึ้นท่ามกลางโต๊ะอาหารภายใต้แสงไฟสลัวอันแสนโรแมนติก เหงื่อเม็ดโตๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มอย่างไม่สามารถควบคุมได้ มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ
ของร่างกาย เมื่อเจอความตื่นเต้นและวิตกกังวล ข้างหน้าของเค้าประกอบไปด้วยผู้หญิงสาวถึง 2 คน ผู้หญิงซึ่ง
มีความพิเศษต่อเค้าไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย ให้ตายเหอะ!!!ให้เค้าไปจับผู้ร้ายยังดีเสียกว่าเจอสถานการณ์
แบบนี้
รักษ์ สาวสวยใบหน้าคมขำ ผู้แสนจะบอบบาง อ่อนหวาน ซึ่งเค้าได้รู้จักกับเธอเป็นเวลา
เกือบปี มันเป็นเกือบปีที่เค้าต้องใช้ความพยายามในการเอาชนะใจเธอ และเค้าก็คิดว่าตัวเองทำได้สำเร็จด้วยสิ หลังจากที่เค้าเคยเพียรโทรหาเธอในตอนแรก แต่ปัจจุบันเธอกลับเป็นฝ่ายโทรเข้ามาหาเค้า และเค้าก็คิดว่า เรา น่าจะสานต่อความสัมพันธ์กันได้ด้วยดี
ส่วน กิ๊ก สาวหมวยเจ้าเสน่ห์ เธอมีความน่ารักสดใส และน่าค้นหา เป็นผู้หญิงลึกลับ เค้าเพิ่งรู้จักกับเธอเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าจะให้นับเวลาดูมันก็ไม่น่าจะเกิน 3-4 เดือน แต่เธอก็ทำให้เค้ารู้สึกหลงใหล ชีวิตดูสดชื่น เธอช่างพูดช่างเอาใจและมีเสน่ห์ จนทำให้เค้าอดขอบคุณการความผิดพลาดของเธอในวันนั้นไม่ได้ ถ้าเพียงแต่เธอไม่โทรผิดมาหาเค้า เค้าก็คงจะไม่รู้จักเธอจนวันนี้ และเค้าก็คิดว่า เรา น่าจะสานต่อความสัมพันธ์กันได้ด้วยดี
V
V
เหตุการณ์เมื่อวานจนถึงวันนี้ มันไม่ได้มีลางอะไรสักนิดว่าเค้าจะต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้ เมื่อวานนี้เค้าโทรคุยกับกิ๊กตามปกติทุกวัน แล้วเค้าก็ชวนเธอมาทานข้าวที่ร้านอาหารข้างๆ สถานีตำรวจซึ่งเค้าทำงานอยู่ เค้านัดเธอก่อนเวลาเข้าเวณประมาณ 2 ชั่วโมง เธอมาตามนัดด้วยความสดใส ใบหน้าเธอดูสวยกว่าทุกๆครั้งที่เค้าเคยเจอ สวยจริงๆ สวยจนเค้าอยากจะขอเธอเป็นแฟนให้ได้ในวันนี้ทีเดียว บรรยากาศดูจะไปด้วยดี เค้าจะหลุดปากขอคบกับเธออยู่หลายครั้ง แต่ยังหาจังหวะเหมาะไม่ได้
จนกระทั่งเมื่อสักครู่ใหญ่ๆนี้เอง สถานการณ์ก็เปลี่ยน ในแบบที่เค้าไม่สามารถจะควบคุม หรือ หลีกเลี่ยงอะไรได้ทัน ในขณะที่อาหารกำลังเสริฟ โทรศัพท์ของเค้าก็ดังขึ้นเป็นเบอร์แปลกๆที่เค้าไม่คุ้นเคย
ฮัลโหล ไผ่เหรอ อยู่ไหนจ๊ะ เสียงปลายสายเป็นเสียงที่เค้าคุ้นเคย เค้าจำต้องตอบไปด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นการน่าสงสัย
อยู่โรงพักครับ กำลังจะเข้าเวณตอน 2 ทุ่มจ้ะ ในขณะที่ตอบสายตาเค้าอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังจดจ่อกับการกินอย่างมีความสุขพลางเงยหน้ามาสบตายิ้มหวานกับเค้าเป็นระยะ ไม่มีทีท่าระแวงสงสัยใดๆ กับบุคคลปลายสาย
เหรอยังไม่เข้าเวณใช่ไหม อีกตั้งเกือบชั่วโมงนี่นะ เนี่ยเผอิญรักษ์มาทำธุระแถวนี้พอดีตอนนี้อยู่หน้าโรงพักแล้ว เดี๋ยวเราจะแวะเข้าไปหานะ รอที่ร้านเดิมแล้วกัน
ฮ้า!!! จะมาเหรอ เอ่อ คือ
เค้าพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เมื่อเจอสายตาใสแจ๋วของสาวน้อยตรงหน้าที่จ้องมองการสนทนาของเค้าอย่างสนใจ ช้อนในมือผู้หมวดหนุ่มแทบจะหลุด เค้าอยากจะปฏิเสธเธอ แต่ก็พูดไม่ออก สายตาคนข้างหน้าเค้าดูกระตือรือร้นอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย ถ้าเค้าปฏิเสธเธอคงต้องสงสัยเค้าแน่ๆ เค้าพยายามนึกหาทางออกภายในระยะเวลาอันสั้น แต่
.
กว่าที่เค้าจะทันได้โต้ตอบ เสียงปลายสายก็ขาดหายไปซะแล้ว การพยายามหาทางออกของผู้หมวดหนุ่มดูจะไร้ผล เค้าเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย สมองเริ่มทำงานหนักขึ้นจนไม่สามารถปกปิดได้จากทางสีหน้า
ใครหนะ เพื่อนเหรอ ได้ยินแว่วๆ เค้าจะมาหาเหรอ
เอ่อ.. คือเพื่อนไผ่หนะ เพื่อนผู้หญิงเผอิญเค้าผ่านมาแถวนี้แล้วจะแวะมาหา เกริ่นบอกไว้หน่อยดีกว่า เผื่ออย่างไรเสีย จะได้แก้สถานการณ์ได้
ดีสิ งั้นชวนกินข้าวด้วยกันเลย
อืมม เดี๋ยวไผ่แนะนำให้รู้จัก
เค้าตอบไปได้เพียงแค่นั้น เธอก็ไม่ได้สนใจจะถามไถ่อะไรอีก แต่กลับคุยไปเรื่อย ซึ่งเค้าเองก็ไม่ได้รับรู้อะไรในหัวข้อสนทนาของเธอแล้ว สายตาของเค้าสอดส่ายไปทางด้านหลังด้วยความกังวล ซึ่งอาการที่แสดงออกของเค้าก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาเธอ
เป็นอะไรหนะ รู้สึกกังวลจัง คนที่จะมาเนี่ย เป็นแฟนไผ่เหรอ กลัวเค้าเข้าใจผิดหรือไงที่เห็นเรามานั่งกินข้าวกับไผ่แบบนี้ มีซอกไหนให้เราไปหลบไหมละ เธอพูดอย่างกระเง้ากระงอด น้ำเสียงดูน้อยใจและตัดพ้อ จนทำให้เค้ายิ่งกังวล
เปล่าหรอก ไผ่บอกกิ๊กแล้วไง ว่าไผ่ยังไม่มีแฟนสักหน่อย ก็ว่าจะหาเอาแถวๆนี้นั่นแหละ ผู้หมวดหนุ่มรีบแก้สถานการณ์ด้วยการหยอดคำหวานเอาใจหญิงสาวซึ่งดูจะได้ผลไม่น้อยทีเดียว แต่เค้าเองก็ไม่ได้คลายความกังวลลงไปเลยแม้แต่น้อย นั่นไงคราวซวยของเค้ากำลังจะมาถึงแล้วผู้หญิงคนนั้นกำลังเข้ามาในร้านเค้าควรจะรีบออกไปดักเธอก่อนที่รถไฟขบวนใหญ่จะเกิดการประสานงา แต่แล้ว
..
นั่นเพื่อนไผ่หรือเปล่าหนะ เห็นเค้าเดินตรงมาทางนี้นะ เธอบอกเค้าหลังจากหันหลังไปมองตามสายตาที่จ้องเป๋งของผู้หมวด มันไม่ทันซะแล้ว รักษ์เดินมาจนถึงโต๊ะของเค้าเสียแล้ว
นั่งสิรักษ์ เอ่อ ทานอะไรหรือยัง สั่งไหม เค้ารีบขยับที่นั่งให้ผู้มาใหม่และพยายามแก้สถานการณ์ อย่างรนลาน
.นิ่งไว้ สงบไว้ ไม่มีอะไรหรอก
. เค้าพยายามบอกตัวเองซ้ำๆ
ผู้มาใหม่นั่งลงอย่างว่าง่าย แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เค้า และผู้หญิงที่นั่งอยู่ก่อน สายตากลมโตที่เคยดูอ่อนหวาน วันนี้มันกลับเต็มไปด้วยคำถาม เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เค้าก็ไม่อาจบอกได้ว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน แต่ที่เค้ารู้สึกคือมันทำให้เค้าตัวชาวูบจนต้องหลบเมื่อได้สบตาตรงๆกับสายตาคู่นั้น
เอ่อ นี่ รักษ์นะ ส่วนนี่ กิ๊ก เค้าละสถานภาพของทั้งคู่เอาไว้ โดยที่จะเลี่ยงไม่ให้ความสำคัญกับใครมากไปกว่ากันจนจับสังเกตได้
สวัสดีค่ะ หญิงสาวทั้งสองกล่าวทักทายกันตามมารยาท พร้อมยิ้มให้กันเล็กน้อย โดยที่ยังคงมีความสงสัยเคลือบแคลงในแววตาของรักษ์
ทานอะไร หรือยังคะ สั่งสิ นี่ค่ะเมนูอาหารร้านนี้อร่อยนะคะ ไผ่พากิ๊กมาทานบ่อยๆ ประโยคเชื้อเชิญจากกิ๊กเต็มไปด้วยมิตรภาพและความจริงใจ แต่มันกลับทำให้เค้าลมแทบใส่ เหมือนใครเอาน้ำมันมาราดลงไฟอย่างไรอย่างนั้น รักษ์สะอึกไปแววตาวูบไหวจนเค้าสังเกตเห็น
เหรอคะ แหมไม่ยักรู้ว่าไผ่จะพาคนอื่นมากินที่นี่บ่อยๆ เหมือนกัน เพราะเห็นตอนไผ่พารักษ์มากิน ไผ่บอกว่าจะพามาเฉพาะคนพิเศษเท่านั้น แสดงว่ากิ๊กก็คงเป็นคนพิเศษของไผ่สินะ รอยยิ้มของรักษ์ในตอนนี้ดูน่ากลัวมากกว่าน่ารัก เธอพูดเรียบๆไม่ได้มีน้ำเสียงประชดประชัน แต่มันก็บาดลึกจนทำให้รอยยิ้มของกิ๊กเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
กิ๊กหันมาสบตากับผู้หมวดหนุ่มแววตาเต็มไปด้วยคำถาม สีหน้าที่ดูเป็นมิตรในตอนแรกดูแปลกไป เค้ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจอย่างไรอย่างนั้น
หลังจากนั้น บรรยากาศทุกอย่างก็ดูช่างน่าอึดอัด อึมครึม จนเค้าอยากหายตัวไปจากที่ตรงนี้ สายตาสองคู่จับจ้องที่เค้าอย่างเอาเป็นเอาตาย จนทำให้เค้ารู้สึกตัวลีบเล็กลงเรื่อยๆ สายตาทั้งคู่เต็มไปด้วยคำถามที่ต้องการคำอธิบายจากเค้า
.. คำอธิบาย ใช่สิ เค้าควรจะต้องอธิบายอะไรบางอย่าง
.
คือเผอิญว่าวันนี้กิ๊ก เค้าไม่มีเพื่อนทานข้าวหนะ ไผ่ก็เลยมาทานเป็นเพื่อน แล้วรักษ์ก็โทรมาพอดีไผ่ก็เลยชวนมาทานด้วยกันไง ทานหลายๆคนสนุกดี ใช่ไหมจ๊ะ ชายหนุ่มพยายามหาเหตุผลที่ดีที่สุด เหตุผลกลางที่สุด เพื่อให้พอใจกันทั้งสองฝ่าย
เมื่อวาน ไผ่เป็นคนชวนกิ๊ก ออกมาเองนะ แล้วก็ไม่ใช่เพราะกิ๊ก ไม่มีเพื่อนทานข้าวสักหน่อย กิ๊กแย้งออกมาทันที ไผ่รู้แล้วละ ว่าเค้าแหย่รังแตนเค้าไปเต็มๆ กิ๊กไม่ใช่คนที่จะยอมให้อะไรค้างคาผ่านไปได้ง่ายๆ หลังจากย้อนไผ่จนแทบคิดหาทางออกไม่ทันเธอก็หันมาโยนระเบิดทางด้านรักษ์ต่อ
รักษ์ เป็นแฟนไผ่เหรอ เรากับไผ่ไม่มีไรกันนะ และก็คงไม่คิดจะมีด้วยละ รักษ์อย่าคิดมากละ เอาเป็นว่าวันนี้เรากลับก่อนแล้วกัน รู้สึกว่าเราจะมาผิดเวลา บทสนทนาของหญิงสาวดูตรง และชัดเจน แต่ก็ทำให้เค้าใจแป้วไป
ไม่มีอะไรกัน และไม่คิดจะมี
. อะไรกันเนี่ย ท่าทางคราวนี้กิ๊กที่เพียรจีบมาหลายเดือนคงจะหลุดลอยไปแน่แท้
บ้าเหรอกิ๊ก รักษ์กับไผ่ก็คงเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแหละ บอกตรงๆ นะ อย่างไผ่หนะ ไม่ใช่สเปก รักษ์หรอก เราว่าไผ่เค้าคงชอบกิ๊กมากกว่านะ กิ๊ก อย่าเข้าใจเราผิดเลย วันนี้เรามาทีหลัง เธอกำลังนั่งทานข้าวกันอร่อย ๆ เราไม่น่ามาขัดจังหวะเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรากลับก่อนดีกว่า กิ๊ก อยู่ทานต่อเหอะอย่ามาเสียอารมณ์เพราะเราเลย เราจะกลับแล้ว
ผู้หมวดหนุ่มแทบจะกองลงตรงนั้น ความพยายาม ความพยายามเกือบปีที่เค้าทำมา มันจะพังเอาก็เพราะวันนี้นั่นแหละ หญิงสาวสองคนต่างคนต่างปฏิเสธเค้าและยัดเยียดเค้าให้อีกฝ่าย โธ่!!! ในชีวิตของเค้า ไม่เคยรู้สึกตกต่ำอะไรเท่านี้มาก่อนเลยให้ตายสิ เหมือนหมองูกำลังจะตายเพราะพิษงูอย่างไรอย่างนั้น
งั้นเรากลับก่อนนะไผ่ ไม่ต้องไปส่งนะ เราเอารถมา ตามสบายนะกิ๊ก รักษ์เดินออกไปทันทีที่พูดจบ พร้อมรอยยิ้มประหาร ที่ทำให้เค้าระเยือก เค้ารีบหันไปเพื่อที่จะอธิบายให้เธอฟัง แต่เธอก็เดินไปเร็วเหลือเกิน ไผ่ได้แต่ลุกค้างอยู่อย่างนั้น เพราะหันมาอีกที รอยยิ้มประหารดาบที่สองก็อยู่ตรงหน้าเค้า กิ๊กกระชับกระเป๋าสะพายให้แน่นขึ้น เตรียมพร้อมสำหรับการไป
เราก็คิดว่าเราต้องไปเหมือนกัน เผอิญอิ่มพอดี และนึกขึ้นได้ว่า เรามีเพื่อนรอทานข้าวอีกหลายคน ขอบใจนะสำหรับอาหารมื้อนี้ ว่าแล้วเธอก็เดินจากไป พร้อมรอยยิ้มที่เหมือนซ้ำดาบลงที่เก่า ไผ่พยายามจะตามไปอธิบาย แต่พนักงานเก็บเงินเข้ามากันเค้าไว้ก่อนที่จะตามออกไปทัน ชายหนุ่มจึงได้แต่ทรุดตัวลงนั่งกุมขมับอย่างกลุ้มใจ
วันนี้มันวันอะไรกันวะ เค้าได้แต่สบถเพียงลำพัง
วันนารีพิฆาต ครับพี่ เด็กเสริฟประจำร้านตอบกลับในขณะรินน้ำพร้อมรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ยิ้มเยาะชัดๆ
จากคุณ :
*แชมพู* 
- [
7 ก.ค. 48 11:46:32
]
~~~ผู้ชายอย่างเธอ ต้องเจออย่างฉัน ~~~ (หักหลังผู้ชาย reality) ขออนุญาตย้ายกระทู้ค่ะ
อ่านแค่ชื่อก็ดูน่าสนุก