ดวงตะวันและจันทรา
    กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  พระอาทิตย์และพระจันทร์เป็นเพื่อนรักกัน พวกเค้าอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ยังเด็ก มีความสุขสนุกสนานกับชีวิตวัยเด็กทุกคืนวัน  ทั้งพูดคุย หัวเราะและ ล้อเล่นกัน บนท้องฟ้าที่แสนสดใส แบ่งปันรอยยิ้มและรอยน้ำตาในทุกช่วงเวลาของชีวิต  เวลาผ่านไปพวกเค้าเติบโตขึ้น พร้อมๆกับมิตรภาพที่เติบโตขึ้นเช่นกัน พระจันทร์พูดเสมอว่าพระอาทิตย์ให้แสงสว่างกับชีวิตของเค้า ส่วนพระอาทิตย์ก็ขอแค่ให้มีแสงจันทร์คอยปลอบประโลมเธอ  แต่ไม่ว่าทั้งคู่จะใกล้ชิดกันเท่าใด แต่เรื่องความรู้สึกที่มีต่อกันนั้น  ทั้งคู่แทบจะไม่รู้เลยว่ามันมากน้อยเพียงไร
    จนกระทั่งวันที่ฟ้าแสนจะหมองหม่น พระจันทร์พูดกับพระอาทิตย์ว่า
“เธอรู้ไหม พระอาทิตย์ ฉันกำลังตกหลุมรักเข้าอย่างจังเลย”
พระอาทิตย์รู้สึกว่าร่างกายของเธอสั่นระริก และหัวใจก็เต้นแรงเหมือนว่ามันจะกระเด็นออกมานอกร่างกาย แต่เธอก็ฝืนยิ้มและถามว่า
“ใครนะที่เป็นคนโชคดีคนนั้น”  
พระจันทร์ยิ้มกว้างพร้อมกับพูดอย่างสดใส
“เธอเป็นดาวน้อยที่ส่องแสงน่ารักอยู่บนท้องฟ้า”
พระอาทิตย์ฝืนใจพูดต่อไป
“ช่างดีเหลือเกิน  ฉันดีใจกับเธอจริงๆ”
พระอาทิตย์รู้ว่าปากของเธอนั้นช่างตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงกับใจของเธอเสียจริง  เพราะ ในใจของเธอนั้นตอนนี้ เจ็บปวดเหลือเกินที่รู้ว่าตนเองกำลังจะสูญเสียเพื่อนที่แสนดีของเธอไป  ความคิดชั่วร้ายมากมายที่เธอจะแกล้งดาวน้อยผู้นั้นผุดขึ้นมาในสมองของเธอ  แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง  เวลาที่เธอพบกับดาวดวงนั้น กลับกลายเป็นว่า ดาวน้อยนั้น น่ารักและแสนดีจนเธอต้องจบความความคิดชั่วร้ายนั้นไป  
    เมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้  พระอาทิตย์ก็ต้องทำใจยอมรับดาวน้อย และพยายามผูกมิตรกับเธอเพราะคิดว่ามันคงจะเป็นทางที่ดีที่สุด  และพระจันทร์คงจะมีความสุข  ในเวลานั้นพระอาทิตย์ก็ค่อยๆก้าวถอยห่างออกมาจากชีวิตของพระจันทร์เพราะไม่อยากให้ตัวเองต้องเป็นปัญหากับชีวิตรักของเพื่อน และมันช่างเจ็บปวดเมื่อเห็นเค้าทั้งคู่ยืนเคียงข้างกัน  แต่การกระทำของพระอาทิตย์รบกวนจิตใจของพระจันทร์มาก เพราะพระจันทร์ยังคงต้องการให้พระอาทิตย์  ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม
    วันแล้ววันเล่าที่พระอาทิตย์ออกห่างจากพระจันทร์   และพบปะกันลดน้อยลงเพียงชั่วครั้งในระยะเวลาหนึ่ง  ทุกครั้งที่เธอและเค้าพบกัน  พวกเค้าจะมีความสุขมากและรู้สึกจิตใจช่างสงบผ่อนคลายอย่างเหลือเชื่อ   แต่ใช่ว่าความรู้สึกวิเศษนี้จะเกิดขึ้นทุกวัน  ฉะนั้นในวันอื่นๆพระอาทิตย์ก็จะรู้สึกเงียบเหงาลึกเข้าไปข้างใน   เธอมักจะมองไปรอบๆกาย  แต่เธอช่างอยู่สูงเสียเหลือเกิน  และรังสีของเธอนั้นก็ร้อนแรงเกินกว่าที่สิ่งอื่นใดจะกล้าเข้ามาใกล้   เธอมองเห็นฝูงนกบินอยู่เบื้องล่าง  นกน้อยแสนใจดีพยายามตะโกนสุดเสียงเพื่อจะทักทายกับเธอ   ล่างลงไปเหนือพื้นดินเหล่ามวลดอกไม้กำลังแข่งกันผลิบานอยู่ท่ามกลางผืนหญ้าเขียวขจี   พวกมันดูมีความสุขกับชีวิตเสียจริง แต่ก็ยังไม่คลายความรู้สึกเดียวดายที่มีอยู่ในใจของเธอได้  ใช่เพียงแต่เดียวดายที่ต้องสูญเสียเพื่อนรักแต่เธอต้องการใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างเธอ ใครสักคนที่เป็นของเธอ
    เช้าวันหนึ่ง เมื่อพระอาทิตย์เพิ่งจะฟื้นจากนิทราด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและแสนเศร้า  เธอสังเกตด้วยความประหลาดใจว่ามีพญาอินทรีย์ตัวหนึ่งบินวนอยู่รอบกายเธอ  พญาอินทรีย์เป็นเพียงผู้เดียวที่กล้าบินเข้ามาใกล้เธอและไม่มีความเกรงกลัวว่าจะโดนแสงอาทิตย์แผดเผา  เค้าดูเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ยังคงยิ้มให้กับพระอาทิตย์และกล่าวสวัสดี เค้าเล่าให้เธอฟังว่า เค้าบินมาแสนไกลเพียงผู้เดียวตลอดเรื่อยมา  แต่ตอนนี้เค้าต้องการเพื่อนผู้ซึ่งจะคอยดูแลกันและกัน  ตลอดทางของการเดินทาง  แต่เค้าก็ยังหาไม่พบ   จนกระทั่งเค้าได้มาพบกับเธอ  ดังนั้นเค้าจึงขอเป็นเพื่อนกับเธอและขอร่วมเดินทางไปกับเธอในทุกๆแห่งที่เธอไป และสัญญาว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งเธอ   ในตอนแรกพระอาทิตย์ไม่ค่อยแน่ใจและใส่ใจในตัวพญาอินทรีย์มากนัก  แต่ท่าทางของเค้านั้นช่างเปี่ยมไปด้วยความจริงใจและความตั้งใจอย่างแรงกล้า  ดังนั้นเธอจึงยอมให้พญาอินทรีย์ก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ
    พญาอินทรีย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความแตกต่างกับพระอาทิตย์เป็นอย่างยิ่ง  พวกเค้าพูดกันคนละภาษา  มีความคิดเห็นกับสิ่งต่างๆไม่เหมือนกัน  และพญาอินทรีย์ก็อาจจะไม่เข้าใจในตัวของพระอาทิตย์มากอย่างเช่นที่พระจันทร์เข้าใจ  แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรเค้าก็ยังคงบินอยู่ข้างกายของพระอาทิตย์เสมอและคอยดูแลเธอตลอดมาอย่างที่เค้าเคยได้พูดไว้   ในที่สุดพระอาทิตย์ก็หลงรักพญาอินทรีย์   นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้พระอาทิตย์ถอยห่างออกจากพระจันทร์มากยิ่งขึ้น   พระจันทร์สงสัยในตัวพระอาทิตย์เป็นอย่างมากและรู้สึกโกรธ  ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเจ็บปวดที่พระอาทิตย์ทำเช่นนี้  เค้าต้องการคำอธิบายเพราะเค้ารู้สึกว่าเค้าถูกเธอทอดทิ้งหลังจากที่พญาอินทรีย์ก้าวเข้ามา  แต่พระอาทิตย์ก็ยังคงเก็บตัวเงียบ  เพราะเธอไม่รู้จะอธิบายเหตุผลของเธอได้อย่างไรเพราะมันจะเป็นการทำร้ายจิตใจของพระจันทร์หากเธอพูดว่าเธอรักคนอื่นและไม่ต้องการสูญเสียเค้าไป   พระจันทร์กลับรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นและรำคาญใจที่พระอาทิตย์เงียบเช่นนั้นเพราะเค้าคิดว่าพระอาทิตย์คงไม่สนใจใยดีกับเค้าอีกต่อไป....แต่เมื่อทั้งคู่มีโอกาสพบเจอกันพวกเค้าก็จะพยายามลืมเรื่องราวที่รบกวนจิตใจนั้นไปและเก็บเกี่ยวความสุขในช่วงเวลาสั้นๆนั้น  แต่แล้วเมื่อถึงเวลาที่พระอาทิตย์ต้องตัดสินใจว่าเธอควรทำอะไร  หรือ ใครที่เธอควรจะคิดถึงเป็นคนแรก  คำตอบก็มักจะจบลงที่พญาอินทรีย์  นั่นยิ่งทำให้พระจันทร์จมดิ่งสู่ห้วงแห่งความเศร้า
    พญาอินทรีย์สังเกตเห็นว่าพระอาทิตย์ดูซึมเศร้า  เค้าจึงเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น  เธอพรั่งพรูเรื่องราวที่เธอเก็บไว้ในใจให้กับเค้าฟัง  เค้าได้ฟังก็ปลอบใจและบอกให้เธอไปตามหาพระจันทร์และพูดคุยปรับความเข้าใจ  และทุกสิ่งจะดีขึ้น   แต่เธอก็ยังเลือกที่จะปิดปากเงียบและคิดว่ายังไงเสียพระจันทร์ก็คงมีดาวน้อยคอยดูแล  นั่นเป็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้นบนความสัมพันธ์ของพระจันทร์และพระอาทิตย์   และพระอาทิตย์ก็ทำผิดบ่อยครั้งขึ้น  ทั้งตั้งใจให้มันเป็นเช่นนั้นและที่เธอไม่คิดว่ามันจะเกิด พระจันทร์ทั้งโกรธทั้งเสียใจ
    วันหนึ่งพวกเค้าพบกันโดยบังเอิญหลังจากที่พระจันทร์เพิ่งกลับมาจากการเดินทาง  พระอาทิตย์ไม่แน่ใจนักว่าพระจันทร์อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยหรือไม่   หรือเค้าต้องการพูดกับเธอหรือเปล่า  แต่สิ่งที่เธอรู้คือวันนี้เธออยากพูดกับเค้าเหลือเกิน  การพูดคุยในวันนั้น  เธอรู้สึกว่าเค้าไม่ต้องการที่จะพูดกับเธอมากนัก  แต่ลึกลงไปกว่านั้นหัวใจของเธอรับรู้ว่าพระจันทร์เกลียดเธอเข้าแล้วและไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเธออีกต่อไป   เมื่อถูกละทิ้งเช่นนั้นเธอรู้สึกเศร้าและเสียใจมากเพราะในเวลาที่เธอต้องการจะแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาดแต่ทุกสิ่งกับพังทลายไม่เป็นท่า   หลังจากวันนั้นเมื่อพวกเค้าบังเอิญต้องพบกัน  พระอาทิตย์ก็จะหลบไปอยู่หลังเมฆในทันที  เพราะในเมื่อพระจันทร์ไม่ต้องการพูดคุยกับเธอ   เธอเลือกที่จะล่องหนหายไปยังดีเสียกว่าที่จะถูกละทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า
    ในที่สุดการพบกันครั้งสุดท้าย  พระอาทิตย์รวบรวมความกล้าทั้งหมดเข้าไปพูดกับพระจันทร์  แต่เมื่อเธอกล่าวสวัสดี  ในครั้งนี้พระจันทร์กลับเดินหนีและเข้าไปซ่อนกายอยู่หลังเมฆ  พระอาทิตย์รู้ในทันทีว่าเธอคิดถูกต้องตั้งแต่แรกแล้วว่าพระจันทร์เกลียดเธอและไม่ต้องการพูดกับเธออีก  แต่ทันใดนั้นจากระยะที่เธอยืนอยู่ เธอได้ยินพระจันทร์ตะโกนคร่ำครวญออกมา พร่ำรำพันความเจ็บปวดที่เค้ารู้สึกเมื่อพระอาทิตย์แสดงท่าไม่ใส่ใจและวิ่งหนีเค้าไป  เค้าต้องการให้เธอรับรู้ความเจ็บปวดเดียวกันกับที่เค้าได้รับ  พระอาทิตย์พึ่งจะตระหนักว่าเธอได้ทำผิดพลาดขึ้นอีกครั้ง  เธอไม่ต้องการที่จะทำให้ตัวเองเจ็บแต่กลายเป็นว่าเธอได้ทำร้ายเพื่อนของเธอและผลสุดท้ายก็เธอนั่นแหละที่ได้รับความเจ็บปวดนั้น  พวกเค้าต่างคนต่างก็เจ็บโดยไร้คำอธิบาย  มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เลย
    พระอาทิตย์เอนกายพิงก้อนเมฆ  สายลมพัดผ่านมาและเห็นว่าหน้าของเธอนั้นช่างดูเศร้าหมองยิ่งนักจึงเข้าไปถามว่าเค้าสามารถช่วยอะไรเธอได้บ้าง  พระอาทิตย์ตัดสินใจว่ามันถึงเวลาที่เธอควรจะพูดอะไรออกไปบ้าง  ดังนั้นเธอจึงเล่าเรื่องราวให้กับสายลมฟังเพื่อให้สายลมช่วยเป็นสื่อนำข้อความเล่านั้นพร้อมทั้งคำขอโทษไปบอกกับพระจันทร์  สายลมรับปากที่จะช่วยเหลือและจากไป  พระอาทิตย์ยังคงนั่งนิ่ง  ในใจเฝ้าแต่ภาวนาว่า ณ ที่ใดที่หนึ่งขอให้สายลมได้พบกับพระจันทร์และบอกเรื่องราวทั้งหมดให้เค้ารับรู้   ถึงแม้ว่าเส้นทางแห่งมิตรภาพของเค้าทั้งคู่จะมาถึงทางตัน  เธอก็เพียงหวังว่าอย่างน้อยขอให้พระจันทร์ได้รับรู้เรื่องราวของเธอ
    ในที่สุดสายลมก็ได้พบกับพระจันทร์และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เค้าฟัง   พระจันทร์นั้นหลงอยู่ในความมืดไปเสียแล้ว  และไม่สามารถที่จะหาทางออกมาได้  เค้าไม่ต้องการที่จะเจ็บปวดอีก  แม้ว่าเค้าจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดของพระอาทิตย์แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร   การที่จะกลับไปพบเจอกับพระอาทิตย์นั้นมีแต่จะสร้างความเจ็บปวด  ดังนั้นเค้าจึงเลือกที่จะมองไม่เห็น และอยู่ในความมืดตลอดไป   แต่ด้วยความรักที่ไม่มีวันจางหาย  แม้เค้าเลือกที่จะปิดตาตัวเองลงแต่หูทั้งสองข้างของเค้าก็ยังพร้อมที่จะรับฟังเสียงเพรียกจากสายลม
                                                        With love,
                                                                                                                                                                             Warau Hime


                     All Rights Reserved. (c) warau hime

แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 48 15:09:36