1...

ทางขรุขระคละคลุ้งไปด้วยฝุ่นเมื่อรถสองแถวเก่าคร่ำคร่าคันหนึ่งแล่นผ่าน ผู้โดยสารท้ายรถหลายคนต่างนั่งกระเด็นกระดอนไปตามทางเล็กๆแห่งนั้น ชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งอยู่ท้ายรถปาดเหงื่อที่หน้าผากอย่างเบื่อๆ ด้วยความที่ไม่เคยเจอทั้งฝุ่นทั้งอากาศร้อนแบบนี้มาก่อน รถสองแถวคันนั้นยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ แต่แล้ว! เสียงล้อรถที่เบรกอย่างกะทันหันก็เกือบทำให้ผู้ที่นั่งอยู่ท้ายรถหน้าคะมำตกลงไปบนทางลูกรังนั้น โชคยังดีที่เกาะขอบรถไว้ได้ พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างตกใจของผู้โดยสารหลายๆคน

“เฮ้ย! ขับรถประสาอะไรวะ! ไอ้อาด”ชายร่างยักษ์หน้าตา^_^มเกรียมตะโกนด่าชายร่างเล็กที่ชื่อ ‘ไอ้อาด’ อย่างหัวเสีย

“ไอ้หมาที่ไหนก็ไม่รู้! มันดันปาก้อนหินใส่รถข้า แถมยังวางตะปูจนเกลื่อนเต็มพื้นอีก อย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆนี่หว่า” ‘ไอ้อาด’ เน้นตรงคำว่าหมาอย่างจงใจ พร้อมกับที่เสียงใสๆดังขึ้นจากหลังต้นไม้ใหญ่ข้างทาง

“ไอ้หมาที่น้าอาดว่า ก็ตาลเองแหละ!”

“ข้านึกแล้วว่าต้องเป็นเอ็ง ไอ้ตาล! มาเล่นซนอะไรที่นี่อีกวะ ข้าจะรีบไปส่งผู้โดยสารนะโว้ย!” ร่างเล็กๆ เนื้อตัวสกปรกมอมแมม ผมซอยสั้นตกลงมาปรกหน้าทำให้มองเห็นดวงหน้าไม่ชัดนัก ริมฝีปากอิ่มเอ่ยอย่างเจื้อยแจ้วพร้อมกับเดินเข้ามาหาชายร่างเล็กอย่างกวนๆ

“ก็ได้ข่าวว่าวันนี้จะมีปลัดอำเภอมาที่หมู่บ้านเรานี่ ก็เลยอยากจะมาดูหน้าเสียหน่อย” พูดพร้อมกับเดินไปท้ายรถพลางชะโงกหัวไปสำรวจผู้โดยสารภายในรถทีละคนๆจนมาหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มท้ายรถนี่เอง ร่างเล็กพิจารณาคนตรงหน้านิ่งนาน ก่อนเอ่ยเสียงห้วนสั้นว่า

“นายคือปลัดอำเภอคนใหม่เหรอ” หญิงสาวถามอย่างมั่นใจด้วยทุกคนที่นั่งอยู่ในรถนั้น เธอรู้จักหมด! ยกเว้น… ‘นายหน้าขาว’ที่นั่งเหงื่อไหลอยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละ!

“ใช่…คุณมีอะไรกับผมงั้นหรือ” ชายหนุ่มที่ถูกตั้งฉายาว่า ‘นายหน้าขาว’โดยไม่รู้ตัวถามอย่างสงสัย

“เปล๊า! ไม่มีอะไร แค่อยากมาดูหน้าเฉยๆ” เขามองหน้าหญิงสาวร่างเล็กอย่างเคืองๆ ดูเถอะ!…เป็นเด็กเป็นเล็กพูดกับผู้ใหญ่อย่างนี้ได้ยังไง ไม่มีใครสั่งใครสอนบ้างหรือไงนะ ชายหนุ่มพิจารณาคนตรงหน้าช้าๆ ..ตัวเล็กแค่นี้ อายุถึง 15 หรือยังหว่า เป็นลูกเต้าเหล่าใครกัน? ทำไมถึงไม่ดูแล ปล่อยให้มาเล่นซนอย่างนี้ได้ยังไง… ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวนานจนร่างเล็กทนไม่ไหวจ้องกลับด้วยแววตาเอาเรื่อง

“มองอะไรหา!”

“เปล๊า!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสูงพร้อมกับยักไหล่เลียนแบบหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าเขา นั่น…คงจะเป็นการปะทุอารมณ์ของคนตรงหน้าให้คุกรุ่นยิ่งกว่าเดิมจนเธอถึงกับเท้าสะเอวแถมเลิกแขนเสื้อยืดตัวโคร่งขึ้นราวกับจะมาท้าตีท้าต่อยกับเขา ท่าทางวางท่าราวกับนักเลงของหญิงสาวร่างเล็กทำให้ชายหนุ่มกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่จึงปล่อยพรืดออกมาด้วยเสียงอันดัง …ตัวเล็กแค่นี้จะมาทำอะไรเขาได้เล่า…

“นายหัวเราะอะไร หา! อยากมีเรื่องกับฉันนักใช่ไหม ได้! พวกเรา…ลุย!” คราวนี้พรรคพวกสามสี่คนของหญิงสาวก็กรูกันเข้ามาขว้างหินใส่จน ‘ปลัดอำเภอคนใหม่’ วิ่งหนีแทบไม่ทัน พลางตะโกนร้องห้ามเสียงหลง

“เฮ้ย! มันเจ็บนะโว้ย มีอะไรคุยกันดีๆก็ได้! ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลย” ร่างสูงวิ่งหนีก้อนหินที่ขว้างเข้าใส่อย่างไม่ปรานีไปรอบๆรถสองแถวคันนั้น ท่ามกลางเสียงตะโกนห้ามของผู้โดยสารท้ายรถที่แม้จะห้ามอย่างไรตัวหัวหน้าก็ไม่สั่งให้ลูกน้องหยุดขว้างก้อนหินใส่ปลัดอำเภอคนใหม่เสียที กลับยิ่งสั่งให้ตะลุมบอนมากกว่าเดิมเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าโชคเข้าข้าง "ปลัดอำเภอ" คนใหม่อีกครั้งเมื่อมีรถกลางเก่ากลางใหม่คันหนึ่งแล่นผ่านมาพร้อมเสียงตะโกนของชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง

"ไอ้ตาล! เอ็งมาก่อเรื่องอะไรอีกแล้ววะ หา!" เพียงแค่เสียงต่ำๆเสียงเดียวของชายคนนั้นก็ทำให้ "ไอ้ตาล" รีบสั่งลูกน้องให้หยุดอยู่กับที่ทันที

"เอ็งทำอะไรอยู่วะ ข้าบอกให้อยู่บ้านไม่ใช่หรือไง คราวที่แล้วไปก่อเรื่องไว้ ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ นี่จะหาเรื่องปวดหัวมาให้ข้าอีกแล้วเรอะ!" น้ำเสียงดูโมโหขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเดินลงจากรถแล้วก้าวอาดๆมาทางร่างเล็กนั้นอย่างรวดเร็ว

"ว่าไงล่ะ! นี่เอ็งจะหาเรื่องปวดหัวมาให้ข้าอีกนานไหมเนี่ย"

"แหม! พ่อจ๋า ตาลก็แค่มาทักทายปลัดอำเภอคนใหม่ก็เท่านั้นเอง" คำตอบนั้นทำให้ผู้เป็นพ่อเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ...ตายละวา! ไอ้ตาลมันไปทำอะไรปลัดอำเภอคนใหม่หรือเปล่าวะ ซวยล่ะสิตู.... ชายกลางคนคิดอย่างอ่อนใจก่อนหันไปมองร่างเล็กนิ่งๆ ราวกับรู้ว่าผู้เป็นพ่อต้องการอะไรหญิงสาวจึงพยักเพยิดไปยังชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดีที่บัดนี้เริ่มมีรอยฟกช้ำป็นจ้ำๆ จนทำให้ผู้ที่เพิ่งหันไปเห็นหน้าชัดๆเข้ามาดูด้วยความตกใจ

"คุณปลัด! เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ"

"ไม่เป็นไรครับ สบายมาก!" "ปลัดอำเภอคนใหม่" พยายามยิ้มแต่ดูเหมือนเป็นการแสยะเสียมากกว่า พลางหันไปมองหน้าเจ้าคนก่อเรื่องให้เขาเจ็บตัวด้วยสายตาอาฆาตแค้น แต่ร่างเล็กนั้นกลับทำลอยหน้าลอยตาท้าทายเขาซะอีก!

"ไปครับ ไปบ้านผมกัน เดี๋ยวผมจะทำแผลให้"

"ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมเกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกพ่อคุณ ไอ้ตาลลูกผมมันทำคุณเจ็บอย่างนี้มันก็เป็นความผิดผมด้วยแหละ ไปเถอะครับ" เห็นท่าทางตั้งใจจริงของคนตรงหน้าแล้วชายหนุ่มจึงยอมให้ชายกลางคนพาไปทำแผลแต่โดยดี

"ไอ้ตาล! ไปเก็บกวาดพวกก้อนหินแวก็ตะปูของเอ็งให้เรียบร้อย แล้วกลับบ้านกับข้า เย็นนี้ต้องมีเองคุยกันยาวแล้วล่ะ" ผู้เป็นพ่อหันมามองด้วยสายตาคาดโทษ แต่ก็ไม่ทำให้ผู้เป็นลูกสาวรู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างไร กลับพึมพำเบาๆอย่างอารมณ์เสียว่า

"ไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย นายปลัดนั่นต่างหากที่ผิด อยากมาจ้องหน้าเราทำไม!"

"พึมพำอะไรอยู่วะ! รีบไปเก็บของสิ แล้วพวกเอ็ง!" คราวนี้ชายวัยกลางคนหันมาเอาเรื่องกับพวกลูกน้องของลูกสาวทั้งสามคนที่กำลังกลัวจนหัวหด

"รีบๆกลับไปบ้านซะ! คราวหน้าคราวหลังก็อย่าก่อเรื่องอีก!"

"ครับ! ลุงกำนัน!" ทั้งสามพร้อมใจกันตอบก่อนที่ต่างคนต่างวิ่งกลับบ้านไปกันคนละทาง

"ไอ้ตาล! เร็วๆ! คุณปลัดเขาเจ็บอยู่รู้ไหม"คราวนี้หันมาเล่นงานผู้เป็นลูกสาวที่เดินอ้อยอิ่งเก็บตะปูบนถนนราวกับจะแกล้ง "ปลัดอำเภอคนใหม่"
ยิ่งนัก

"ที่จริงผมไปทำแผลเองก็ได้นะครับ"

"ไม่ได้หรอกครับ!"

"เสร็จหรือยัง! รีบกลับได้แล้ว เร็ว! เดี๋ยวข้าจะส่งข่าวไปบอกพี่เอ็งที่กรุงเทพว่าเอ็งร้ายขนาดไหน พี่เอ็งต้องกลับมาเอาเรื่องเอ็งแน่! ไอ้ตาล!" ได้ยินดังนั้นผู้เป็นลูกสาวจึงรีบวิ่งมาหาผู้เป็นพ่อทันทีก่อนเอ่ยเสียงอ่อนว่า

"โธ่! พ่อจ๋า...เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องบอกพี่ติหรอกนะจ๊ะ!" ...ถ้าขืนพี่ติรู้ล่ะก็ มีหวังเธอโดนเชือดคอแน่ๆ! ก็พี่เธอดุอย่างกับอะไร คราวที่แล้วที่ก่อเรื่องก็เพราะห้ามพ่อสุดที่รักเอาไว้นี่แหละ คราวนี้ไม่รู้พ่อจะใจอ่อนอย่างคราวที่แล้วหรือเปล่า... น้ำตาล หรือ ทิชากร นึกในใจอย่างหวาดเสียว

"ถ้าไม่อยากให้ข้าบอกพี่เอ็ง เอ็งก็ต้องทำแผลให้คุณปลัดเขาดีๆด้วย เข้าใจไหม!" คราวนี้หญิงสาวพยักหน้ายอมทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ...ก็แค่ทำแผลเท่านั้น สบายเธออยู่แล้ว...

"ดี! ไปได้แล้ว!" พูดจบก็พา คุณปลัดคนใหม่ขึ้นรถมุ่งหน้าสู่บ้านกำนันประสิทธิ์ หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า "กำนันโต" ทันที