ความคิดเห็นที่ 1 บันทึกบทที่ 1 : ใจดวงน้อยเริ่มหวั่นไหว ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันพบว่ามีใครบางคนเข้ามายุ่มย่าม ระรานชีวิตที่ราบเรียบของฉัน ..ก่อให้เกิดความรู้สึกหวั่นไหวในจิตใจแปลกๆ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ..ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันจะเรียกว่า 'ความรัก' หรือเปล่า ..แต่เท่าที่รู้ ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย จนกระทั่ง 'เขาคนนั้น' ก้าวเข้ามา... จริงๆ ฉันจำเหตุการณ์ช่วงแรกๆ ที่เราพบกันไม่ได้สักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นการพบปะกันระหว่างคนแปลกหน้าที่ต้องเข้ามาปฏิสัมพันธ์กันด้วยความต้องการบางอย่างทางสังคมเท่านั้น ฉันจำได้เพียงแต่ว่าตอนนั้นฉันเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ในขณะที่เขาคนนั้นเป็นนักศึกษาคณะวิศวะฯ มหาวิทยาลัยที่อยู่ตรงข้ามบ้านฉันเอง พ่อแม่ฉันเปิดร้านอาหารเล็กๆ อยู่ในซอยตรงข้ามมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ลูกค้าส่วนใหญ่ของที่บ้านจึงมักจะเป็นนักศึกษา อาจารย์ และบุคลากรอื่นๆ ในมหาวิทยาลัย รวมไปทั้งคนทั่วไปที่อาศัยอยู่ในละแวกนั้น ..และเมื่อที่บ้านเปิดร้านอาหารจึงไม่แปลกอะไรที่ฉันจะต้องเข้าไปช่วยงานที่ร้านบ้างประปรายในช่วงวันหยุดหรือหลังเลิกเรียน ..แต่ก็น่าแปลกที่แม้ว่าฉันจะอยู่กับอาชีพบริการมาตั้งแต่เล็กๆ ฉันก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงที่มนุษยสัมพันธ์กับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรู้จักหรือสนิทสนมด้วย ได้ไม่ดีนัก ซึ่งผิดกับน้องสาวแท้ๆ ที่อายุห่างกันสี่ปีของฉัน ..มีนเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มง่ายมาตั้งแต่เด็กๆ ในขณะที่ฉันจะดูเคร่งขรึม ค่อนข้างซีเรียสกว่ามาก จนดูเหมือนกลายเป็นคนหยิ่งในสายตาของบางคนไป ทั้งๆ ที่ความจริงเพียงเพราะฉันเป็นคนพูดคุยไม่เก่งเท่านั้น ดีที่พอโตขึ้นมาหน่อยนิสัยขี้กลัวแบบเด็กๆ ที่ไม่ค่อยกล้าพูดกล้าคุยก็ลดๆ ลงไปบ้างแต่ฉันก็ยังไม่รู้จักจะทักคนแปลกหน้าก่อนอยู่ดี มาถึงเรื่องของเขาคนนั้น.. ก็อย่างที่บอกว่าเขาเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่อยู่ตรงข้ามบ้านฉัน จึงไม่แปลกที่หนึ่งในลูกค้าขาประจำของที่ร้านหนึ่งในนั้นจึงมีเขาอยู่ด้วย ..เขาเริ่มมาเป็นลูกค้าประจำที่ร้านตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าตอนแรกๆ เขาก็มักจะมาพร้อมกับเพื่อนๆ ในกลุ่มที่เรียนด้วยกัน ฉันไม่เคยคุยเล่นกับลูกค้าตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ..กับเขาก็เช่นเดียวกัน แต่แม่ของฉันเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี นักศึกษาหลายคนชอบในอัธยาศัยของแม่ ทั้งแม่ยังใจดี นักศึกษาคนไหนบ่นหิว แม่ก็เติมข้าวเติมกับเพิ่มให้แต่คิดในราคาเท่าเดิม ..แม่ของฉันก็เลยกลายเป็น น้า ป้า หรือบางครั้งก็แม่ของพวกนักศึกษาเหล่านั้นไป ..เขาและเพื่อนเขาเองก็เรียกพ่อแม่ฉันว่าลุงกับป้า ตอนนั้นฉันอยู่ปีหนึ่ง ที่มหาวิทยาลัยมีกิจกรรมรับน้อง กว่าจะเลิกกิจกรรมก็ค่อนข้างดึก ฉันก็เลยตัดสินใจอยู่หอเพราะไปกลับบ้านไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ (ลืมบอกไปว่าฉันไม่ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยตรงข้ามบ้านฉันหรอก แต่ฉันเอนทรานซ์ติดมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันนัก ตอนแรกจึงตั้งใจว่าจะไปกลับบ้านด้วยซ้ำ) ฉันจะกลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ นานๆ ครั้งฉันถึงจะได้เจอเขาคนนั้นสักครั้ง ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจอะไรเกี่ยวกับเขาเลย รู้เพียงแต่ว่าชื่อ 'พี่ต้น' เมื่อแม่ฉันให้ยกอาหารไปเสิร์ฟเขา ..แม่ฉันมักเรียกแทนตัวนักศึกษาคนอื่นว่าพี่ แล้วแทนตัวฉันว่าน้องเสมอ (แม่เพิ่งมาเปลี่ยนสลับให้ฉันเป็นพี่แล้วนักศึกษาคนอื่นเป็นน้อง ก็เมื่อตอนสำนึกได้ว่าฉันเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายแล้ว) ซึ่งจริงๆ ฉันก็ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นพี่ฉันจริงหรือเปล่า เพราะถึงฉันเพิ่งจะอยู่ปีหนึ่งแต่เนื่องจากหยุดเรียนไปหนึ่งปีฉันจึงอายุมากกว่าเพื่อนที่อยู่ชั้นเดียวกันอยู่ 1-2 ปีแทบทั้งนั้น แถมรุ่นพี่บางคนยังอายุน้อยกว่าฉันก็มี แม้ฉันจะรู้จักชื่อพี่เขา (รวมทั้งเพื่อนๆ เขาด้วย) ฉันก็ไม่เคยคุยกับเขาเลยสักคำ (จะมีก็แต่ตอนคิดเงินและทอนเงินเท่านั้นแหละ ที่จะได้ยินเสียงพูดว่า '........บาทค่ะ' 'เงินทอนค่ะ' หรือเสียงเขาถาม 'เท่าไหร่ครับ' 'คิดเงินครับ' ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้) ฉันมารู้หลังจากนั้นว่าเขาและเพื่อนๆ เรียนวิศวกรรมศาสตร์หลักสูตรต่อเนื่องสามปีที่ต้องจบอนุปริญญามาก่อน จึงเดาได้ว่าอย่างน้อยเขาและเพื่อนเขาต้องอายุมากกว่าฉันอย่างน้อยหนึ่งปีหรืออาจจะมากกว่าถ้าไม่ได้เรียนต่อเลยทันทีหลังจบปวส. (และเขาก็อายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียวจริงๆ ..ฉันเพิ่งจะมารู้ว่าเขาเกิดก่อนฉันเพียงปีเดียวเอาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง) ซึ่งมันก็ทำให้ฉันมั่นใจที่จะเรียกแทนตัวเขาว่าพี่โดยไม่ตะขิดตะขวนใจนัก กว่าที่ฉันจะเริ่มพูดคุยกับเขาก็ผ่านไปเกือบปี ..พอฉันขึ้นปีสอง กิจกรรมต่างๆ ก็เริ่มลดลงฉันเลยตัดสินใจคืนหอพักแล้วกลับมาอยู่บ้าน ไปเรียนแบบไปกลับแทน ดังนั้นฉันเลยได้อยู่ช่วยที่ร้านมากขึ้น ฉันจึงเริ่มรู้จักสนิทสนมกับนักศึกษาวิศวะฯ กลุ่มนี้มากขึ้น แต่เขากลับไม่ใช่คนแรกในกลุ่มที่ฉันเริ่มคุยเล่นด้วย เกือบจะเป็นคนท้ายๆ ด้วยซ้ำ และโดยส่วนใหญ่มักจะมีน้องสาวฉันอยู่ด้วย และเป็นฝ่ายที่จะคุยมากกว่า ฉันจะติดถามคำตอบคำซะมากกว่า แต่ยังไงซะมันก็เป็นจุดเริ่มที่ทำให้ช่องว่างระหว่างฉันกับนักศึกษากลุ่มนี้แคบขึ้น แต่จนแล้วจนรอดฉันก็ไม่เห็นว่าตัวเองจะสนิทกับพี่ต้นมากขึ้นสักเท่าไหร่ เผลอๆ จะคุยกับเขาน้อยกว่าเพื่อนคนอื่นของเขาเสียอีก จนกระทั่งมาวันหนึ่ง "น้องกันย์ พี่ขอกาแฟร้อนแก้วนะครับ เอาแบบไม่ต้องใส่อะไรเลย เอาแค่กาแฟกับน้ำร้อนก็พอ" พี่ต้นสั่งฉันในวันหนึ่งที่ฉันไปช่วยที่ร้าน ตาเขาดูสะลึมสะลือ ขอบตาค่อนข้างคล้ำเหมือนคนอดนอน (ลืมบอกไปอีกนิดว่านอกจากอาหารแล้ว ที่ร้านฉันก็มีพวกกาแฟ น้ำผลไม้ขายด้วย) "กาแฟกับน้ำร้อนเฉยๆ เนี่ยนะ แล้วคอฟฟี่เมตกับน้ำตาลไม่ต้องใส่หรือพี่ต้น" ฉันมองหน้าเขาอย่างงงๆ "อืม.. พี่ทานแค่นั้นแหละ" "กินเข้าไปได้ไงหนะพี่ต้น ไม่ขมแย่หรือ ..ดูหนังสือดึกขนาดไม่ได้นอนเลยหรือ" ฉันก็ยังแปลกใจอยู่ดีแต่ก็หยิบถ้วยมาชงกาแฟอย่างที่เขาต้องการให้อยู่ดี "อือ.. พี่ยังไม่ได้นอนเลย แต่ปกติพี่ก็ทานกาแฟแบบนี้อยู่แล้ว น้องกันย์ลองดูบ้างไหมล่ะ อร่อยดีนะพี่ว่า" เขาว่าพลางยกถ้วยกาแฟที่ฉันส่งให้ขึ้นจิบ "ฮือ.. ไม่เอาหรอก ขมตาย ถึงกันย์จะชอบทานกาแฟแค่ไหน แต่กาแฟแบบไม่ใส่อะไรเลยอย่างนี้คงกินไม่ได้หรอก" ฉันส่ายหัวไปพลางปฏิเสธคำแนะนำของเขา "เอ้า ไม่เชื่อเหรอ อร่อยจริงๆ นะ ตอนแรกก็ลองแบบใส่น้ำตาลแต่ไม่ต้องใส่ครีมก่อนก็ได้ ..แต่พี่ว่ามันจะรู้สึกเปรี้ยวๆ สู้ไม่ต้องใส่อะไรเลยไม่ได้" "ยังไงก็ไม่ลองหรอก กันย์กินแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว" แล้วหลังจากนั้นฉันก็หันไปช่วยงานอื่นๆ แทบไม่ได้คุยกับเขาอีก จนกระทั่งเขากลับหอพักของเขาไป ฉันไม่รู้ว่าพี่ต้นรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบทานกาแฟ จำได้ว่าเขาเคยถามฉันว่าฉันทานกาแฟด้วยหรือ แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจที่จะตอบ เพิ่งมีวันนั้นแหละที่รู้สึกว่าฉันจะคุยกับเขานานว่าทุกที ยังมีต่อ จากคุณ : makokchor - [ 10 ก.ค. 48 10:05:05 A:203.118.68.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อ หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าเราเริ่มคุยกันมากขึ้น อาจเป็นเพราะว่าเราชอบอะไรคล้ายๆ กัน เป็นคอกาแฟเหมือนกัน (ถึงแม้ว่าเขาจะทานกาแฟไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านสักเท่าไหร่ก็เถอะ) ฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือ อ่านทุกชนิดก็ว่าได้ พี่ต้นก็ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน แต่เท่าที่รู้ดูเหมือนจะชอบอ่านแนวปรัชญา พวกแนะแนวทางการดำเนินชีวิตมากกว่า (อันนี้ฉันเดาเอาเองจากการที่เขาเอาหนังสือมาให้อ่านอยู่เล่มหนึ่ง) ..พี่ต้นเคยถามฉันว่าชอบอ่านหนังสือแบบไหน และฉันก็ตอบไปว่าอ่านได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้กำลังอ่านพวกนวนิยาย (ฉันหมายถึงตอนปิดเทอมปีสองจะขึ้นปีสาม) เขาก็ทำหน้าตาเหมือนประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ตัวฉันเองก็อดแปลกใจไม่ได้ที่จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา ออกจะแน่ใจตัวเองด้วยซ้ำว่าไม่เคยบอกใครที่ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มหรือคนสนิทจริงๆ (ส่วนใหญ่ก็จะเป็นผู้หญิงทั้งนั้น) ว่าฉันมีงานอดิเรกอะไร หรือสิ่งที่ชอบไม่ชอบอะไร แล้วทำไมพี่ต้นถึงรู้ว่าฉันชอบอ่านหนังสือในยามว่าง ..ฉันมารู้ตอนหลังๆ นี้เองว่าแม่ฉันชอบเล่าเรื่องของฉันให้ใครต่อใครฟังพอสมควร แต่ก็โดยส่วนใหญ่แล้วไม่ค่อยมีใครจะจำมันได้หรอก เรื่องของฉันมันก็ธรรมดาไม่เห็นจะน่าใส่ใจจดจำสักเท่าไหร่ ..ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพี่ต้นถึงจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ได้ ฉันในตอนนั้นยังไม่ได้คิดหรือรู้สึกอะไรทั้งสิ้น ฉันยังมีชีวิตประจำวันที่เหมือนเดิม เรียนหนังสือ เฮฮากับเพื่อนฝูงบ้างเป็นครั้งคราว ไม่เคยมีแฟนแล้วก็ไม่เคยคิดจะมี ..อาจจะมีบ้างในบางครั้งที่ฉันก็คุยเล่นกับเพื่อน โมเมคนนั้นคนนี้เป็นคนที่ฉันแอบปลื้มแอบหลงให้พอมีอะไรพูดอย่างสนุกปากได้บ้าง (รู้สึกว่าพอเข้ามหาวิทยาลัยนิสัยฉันก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป จากที่ไม่ค่อยพูด ก็รู้สึกว่าพูดมากขึ้น เริ่มเป็นกันเองกับผู้อื่นได้ง่ายขึ้น ซึ่งอาจเป็นเพราะโตขึ้น และได้พบโลกที่กว้างขึ้น) แต่ยังไงซะตอนนั้นฉันก็ยังบอกตัวเองได้เสมอว่าฉันไม่ได้สนใจเพศตรงข้ามในลักษณะที่คิดจะมีแฟนหรือคนรักเลยสักที ฉันไม่ค่อยเห็นด้วยกับความรักในวัยเรียน ฉันคิดเสมอว่าถ้ายังเรียนไม่จบก็จะไม่มีแฟนโดยเด็ดขาด มันไม่ถึงกับต่อต้านแต่ฉันคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา แถมช่วงนั้นตอนที่ฉันขึ้นปีสาม วิชาเรียนหนักมากขึ้น ทั้งแล็ป ทั้งเลคเชอร์ จนฉันรู้สึกเหนื่อยจนทนไม่ไหว ฉันก็เลยกลับไปอยู่หออีกครั้ง และแทบจะไม่ได้กลับบ้านในวันหยุดเสาร์อาทิตย์อีก ฉันพบพี่ต้นน้อยลง ตัวเขาเองปีนี้ก็เป็นปีสุดท้าย ไหนจะต้องฝึกงาน ไหนจะต้องทำโปรเจค ทำให้เขามาที่ร้านน้อยลงเช่นเดียวกัน ฉันพอรู้จากเพื่อนของเขาบางคนว่าพี่ต้นต้องการให้จบตรงตามหลักสูตร กล่าวคือต้องจบได้ภายในปีนั้น และในที่สุดเขาก็สามารถจบได้จริงๆ หลังจากจบแล้วพี่ต้นก็หายไปพักหนึ่ง ฉันรู้จากเพื่อนเขาว่าเขากำลังหางานอยู่ ..ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ตัวว่าจริงๆ แล้วฉันเริ่มรู้สึกว่าบางอย่างในชีวิตฉันเปลี่ยนไป ..มารู้ตัวอีกครั้งก็อีกสองปีให้หลัง แม้ว่าขึ้นปีสี่แล้ว ฉันก็ยังอยู่หอพักอยู่ วันเวลาที่ยุ่งๆ อยู่กับการเรียนและกิจกรรมต่างๆ ทำให้ฉันลืมที่จะคิดถึงเขาไปเหมือนกัน ถึงนานๆ จะเจอกันสักทีฉันก็ไม่ใคร่จะรู้สึกอะไรสักเท่าไหร่นัก ไม่ค่อยจะใส่จำสักทีว่าเจอหน้าเขาเราพูดคุยกันเรื่องอะไรบ้าง เรื่องของพี่ต้นตอนนั้นไม่ค่อยจะอยู่ในความนึกคิดของฉันสักเท่าไหร่นัก จนมีอยู่ครั้งสองครั้งที่เขาสร้างความประหลาดใจให้กับฉันอย่างมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ครั้งหนึ่ง จู่ๆ เขาก็ยื่นหนังสือเล่มบางๆ ให้ฉันอยู่เล่มหนึ่ง "อะ น้องกันย์" "อะไร พี่ต้น เอาหนังสือมาให้กันย์ทำไม" ฉันไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก "พี่ให้ยืม ลองอ่านดูสิ" ฉันก็รับมาด้วยความงงๆ ยังไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่เขาเอาหนังสือมาให้ฉันยืมสักที จะว่าเป็นเรื่องที่ฉันอยากอ่านก็ไม่ใช่ เพราะมันดูเหมือนจะเป็นหนังสือแนวสังคมที่วิพากย์วิจารณ์เกี่ยวกับนักเรียนนักศึกษา ซึ่งจะเกี่ยวเนื่องกับการเรียนของฉันเองก็ไม่ใช่ เพราะฉันเรียนมาทางสายวิทย์ไม่ใช่สายสังคม แต่ก็ยังไม่ได้ถามอะไรเขาทั้งสิ้น มาถึงพี่ต้นก็ให้หนังสือแล้วก็รีบกลับไป แล้วพี่ต้นก็หายหน้าไปนานมาก หนังสือของเขาเองก็ถูกเก็บไปเฉยๆ ฉันเพิ่งจะได้หยิบมันมาอ่านแล้วส่งคืนเขาไปเมื่อไม่นานนี้เอง กับอีกครั้ง ..ครั้งนี้ยิ่งกว่าตอนที่เอาหนังสือมาให้ยืมเสียอีก วันนั้นพี่ต้นก็แวะมานั่งทานข้าวที่ร้านเช่นเดิม ตอนนี้พี่ต้นได้งานแล้ว ที่ทำงานค่อนข้างไกลนานๆ ทีเขาถึงค่อยแวะเข้ามาหาเพื่อนเขาที่ยังเรียนไม่จบ ซึ่งปกติเท่าที่เห็นก็มากับเพื่อนบ้างแต่วันนั้นพี่ต้นมาคนเดียว ..และในขณะที่พี่ต้นนั่งทานข้าวอยู่นั้นจู่ๆ พี่ต้นก็ชวนฉันไปดูหนังด้วยอย่างดื้อๆ "น้องกันย์ไปดูหนังกับพี่หน่อยสิ พี่อยากดู Love letter (ภาพยนตร์ไทยที่ตอนนั้นโปรโมทว่าโรแมนติกมาก คู่รักทุกคู่สมควรไปดู โดยมี แอน ทองประสม เป็นดารานำแสดง) แต่จะเข้าไปดูคนเดียวมันก็ดูแปลกๆ อยู่ ผู้ชายดูหนังแบบนี้คนเดียว" "ล.. แล้วทำไมไม่ชวนเพื่อนพี่ต้นล่ะ มาชวนกันย์ทำไม" ฉันยืนอึ้งอยู่พักก่อนจะหาคำตอบบอกเขาไปได้ "อ้อ หรือว่าจริงๆ แล้วอยากไปดูกับพี่วีล่ะสิ แต่ตัวเองไม่กล้าชวนล่ะสิท่า" ฉันหมายถึงลูกค้าผู้หญิงคนหนึ่งที่พี่ต้นเคยพูดในทำนองว่าเขาน่ารักแล้วทำท่าเหมือนอยากจีบแต่ก็ไม่ได้จีบอะไร ฉันจึงไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเขาสนใจพี่วีจริงๆ หรือไม่ (แถมยังจะมาให้ฉันเข้าไปบอกพี่วีว่ามีคนสนใจอีก ตอนนั้นฉันก็เลยโวยวายใส่ไปว่าอยากจีบก็จีบเอง ฉันเป็นแม่สื่อให้ใครไม่เป็น แต่หลังจากนั้นฉันก็ไม่เห็นว่าเขาจะจีบหรือทำอะไรสักที เลยไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วพี่ต้นกะล่อนไปเรื่อยหรือไม่กล้าจีบจริงๆ) แต่พี่ต้นยังไม่ได้ตอบว่าอะไรหรือจะคะยั้นคะยอให้ฉันไปอีก แม่ฉันที่ได้ยินคำชวนแต่แรกก็ตอบแทนไปว่า "ใคร.. ใครจะชวนลูกป้าไปดูหนัง ป้าไม่ให้ไปหรอก" พี่ต้นจึงไม่ได้พูดอะไรอีก พอทานข้าวเสร็จ สักพักเขาก็กลับ แล้วเรื่องที่พี่ต้นเคยชวนฉันไปดูหนังก็ไม่ได้มาอยู่ในความคิดของฉันอีก จนกระทั่งมานั่งนึกถึงในตอนนี้ว่าทำไมตอนนั้นพี่ต้นถึงได้นึกจะชวนฉันไปดูหนังเรื่องนั้นทั้งๆ ที่ไม่เคยคุยกันเรื่องหนังสักครั้ง แถมฉันเองก็ไม่ได้เป็นพวกนิยมดูหนังตามโรงภาพยนตร์สักเท่าไหร่ ยังมีต่อ จากคุณ : makokchor - [ 10 ก.ค. 48 10:06:31 A:203.118.68.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อ ปลายปีนั้นพี่ต้นกับเพื่อนเขาที่จบก็รับปริญญา แต่ตอนนั้นฉันกำลังจะสอบกลางภาคก็เลยไม่คิดจะกลับบ้านแม้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ตาม แต่แล้วแม่ฉันก็กลับโทรศัพท์ไปตามให้ฉันกลับมาบ้าน แม่ให้เหตุผลว่าพวกพี่ๆ ที่จบรุ่นนี้เป็นลูกค้าประจำที่ร้านมาตลอด พ่อแม่ฉันก็เลยอยากทำกับข้าวเลี้ยงตอบแทนแล้วก็อยากให้ฉันกลับมาอยู่เลี้ยงกับพวกเขาด้วย ทีแรกฉันก็อิดออดเพราะการนั่งรถไปกลับทำให้ฉันเสียเวลาที่จะนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบ แต่อย่างไรซะ สุดท้ายฉันก็เลยตัดสินใจแวะกลับไปในเย็นวันเสาร์นั้น ซึ่งเป็นวันซ้อมรับปริญญาก่อนวันรับจริงหนึ่งวัน ก็อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าถ้ามหาวิทยาลัยมีงานรับปริญญา บริเวณนั้นรถก็จะติดมากแม้จะเป็นแค่เพียงวันซ้อมรับก็เถอะ เย็นวันนั้นแทนที่ฉันจะใช้เวลานั่งรถกลับถึงบ้านประมาณหนึ่งชั่วโมงเหมือนปกติ ก็กลายเป็นเกือบสองชั่วโมง กว่าจะมาถึงป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยตรงข้ามบ้านก็ทุ่มกว่าเกือบสองทุ่มเข้าไปแล้ว และในขณะที่กำลังเดินข้ามสะพานลอยเพื่อจะมาที่ร้านนั่นเอง ตรงทางลงพี่ต้นก็เดินสวนขึ้นมาพอดี เขาใส่สูทผูกไทดูแปลกตาอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เพราะเขามัวแต่กำลังก้มมองทางเขาจึงไม่ทันเห็นฉัน และฉันก็นึกยังไงไม่รู้ จู่ๆ ก็เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อพี่ต้นให้เขาหยุดก้มหน้าก้มตาเดิน พี่ต้นกับเด็กผู้ชายอีกคนที่เดินตามหลังเขาซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นน้องชาย ก็เงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วร้อง 'อ้าว' ได้คำเดียว แต่เพราะเรายืนขวางทางเดินอยู่ ฉันก็เลยปล่อยแขนเสื้อเขาแล้วก็เดินลง ส่วนพี่ต้นก็เดินขึ้นสะพานลอย ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก แต่เหมือนหูฉันจะแว่วๆ ได้ยินเสียงพี่ต้นลอยมาว่ายังไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันเลย แต่ถึงอย่างไรทั้งฉันและเขาต่างก็เดินจากไปคนละทาง พอฉันกลับไปถึงที่ร้านก็เห็นเพื่อนๆ พี่ต้นกำลังนั่งทานอาหารที่พ่อฉันทำเลี้ยงให้อยู่ แม่บอกฉันว่าพี่ต้นกลับไปแล้วเพราะต้องรีบไปทำธุระต่อ ฉันเองก็บอกแม่ว่ารู้แล้วเพราะเดินสวนกันเมื่อครู่นี้เอง สุดท้ายตลอดงานเลี้ยงรับปริญญาคืนนั้นพี่ต้นก็ไม่ได้กลับเข้ามาอีก งานนี้ฉันได้ถ่ายรูปกับเพื่อนเขาแต่ไม่ได้ถ่ายกับตัวพี่ต้นเลยสักใบ แถมวันรุ่งขึ้นที่เป็นวันจริงฉันก็รีบกลับไปอ่านหนังสือที่หอ ฉันเลยไม่มีโอกาสได้เห็นพี่ต้นในชุดรับปริญญาอีกเลย หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ฉันก็เกือบๆ จะลืมเขาไปแล้วด้วยซ้ำไป ถ้าไม่ใช้เพราะว่าแม่เล่าให้ฟังว่าทุกๆ ครั้งที่พี่ต้นแวะมาที่ร้านก็มักจะถามถึงฉันเสมอ (แต่ลับหลังฉัน พี่ต้นมักเรียกฉันว่าคู่อริของเขา) ..เขาถามแม่ฉันว่า 'คู่อริของผมไม่กลับมาบ้านบ้างหรือ' (ช่วงนั้นฉันเรียนหนักก็เลยไม่ค่อยกลับบ้าน ส่วนวันที่ฉันกลับเขาก็ไม่ได้แวะมา สวนกันไปสวนกันมาไม่ได้เจอหน้ากันจังๆ ซะที) ..ไม่รู้ว่าฉันไปกลายเป็นคู่อริเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงจะมีบ้างที่ฉันชอบไปดุเขาเพราะติดนิสัยพี่คนโตในครั้งที่เขาพูดเล่นโดยไม่ดูว่าฉันอยู่ในอารมณ์ ..ฉันเคยพูดไปว่าฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเขานะ พอพูดออกไปฉันจึงมารู้สึกที่หลังว่าตัวเองพูดแรงไป และเหมือนจะเห็นเขาหน้าเสียๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก แต่สิ่งที่พูดออกไปแล้วมันก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ ฉันรู้สึกเสียใจจนทุกวันนี้ที่ทำไมตอนนั้นไม่ใจเย็นๆ คิดซะก่อนที่จะพูดหรืออย่างน้อยก็นิ่งไม่ต้องพูดเหมือนกับที่ทำกับคนอื่นซะก็สิ้นเรื่อง (ฉันไม่ชอบใจสิ่งไหน ฉันก็มักจะนิ่งเฉยไม่ต่อปากต่อคำอะไร แต่กับพี่ต้น ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกล้าที่จะว่าเขาตรงๆ) ..มาถึงเรื่องที่เขามักถามถึงฉันกับแม่ฉันบ่อยๆ ฉันก็นึกประหลาดใจเพราะเท่าที่เกิดและโตมาจนกระทั่งจะเรียนจบ ไม่เคยมีสักครั้งที่คนที่อยู่ในฐานะอย่างพี่ต้น ที่จะเป็นเพื่อนก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ไม่เชิง ที่จะมาถามถึงฉันแทบทุกครั้งที่แวะมา (ลืมบอกไปว่าตอนนี้พี่ต้นได้งานทำแล้ว แต่ก็ไกลจากบ้านฉันมาก เขาเลยย้ายไปอยู่หอแถวที่ทำงาน นานๆ เขาจะแวะกลับมานอนบ้านญาติเขาสักที) ครั้งแรกๆ ที่ได้ยินแม่บอกว่ามีคนฝากความคิดถึงมาให้ ฉันก็ไม่ได้นึกอะไร นึกแค่ว่าเขาคงเห็นว่ารู้จักกันก็เลยถามถึงก็แค่ไหน แต่พอหลายๆ ครั้งเขามันก็ดูน่าแปลกใจ แถมแม่กับน้องสาวฉันเองก็พูดในทำนองว่าพี่ต้นสนใจฉัน แต่ไม่กล้าจีบ ..มีอยู่วันหนึ่งที่มีนไปเดินดูหนังสือในงานสัปดาห์หนังสือที่ศูนย์ฯ สิริกิต์กับแฟน (น้องฉันเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว และก็มีแฟนแล้วตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง ซึ่งฉันก็ไม่ค่อยแปลกใจอะไร เพราะมีนเป็นคนร่าเริง คบเพื่อนง่ายอยู่แล้ว ..แต่แหม มีแฟนเร็วกว่าพี่อย่างนี้ก็มีบ้างที่จะสร้างความตกใจให้ฉัน) มีนไปเจอพี่ต้นที่แถวนั้น หยุดคุยกับเขาตามประสาที่รู้จักกัน เขาก็ถามถึงฉัน พอกลับมาบ้านมีนก็เล่าให้ฉันฟัง ตอนนั้นฉันยังงงๆ สับสน ไม่เข้าใจว่าเขาจะมาถามถึงฉันทำไมบ่อยๆ พอน้องฉันกับแม่พูดล้อๆ ว่ามีคนมาชอบ ใจหนึ่งฉันก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่อีกใจฉันก็ปฏิเสธ เพราะเท่าที่จำได้ ฉันไม่เคยพูดจาดีๆ กับเขาสักครั้ง แถมตัวฉันยังเป็นคนแข็งๆ ไม่อ่อนหวานไม่เคยง้อความช่วยเหลือจากพวกผู้ชายมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แล้วใครที่ไหนจะมาชอบ ..แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากนั้นฉันถึงได้เริ่มทำอะไรแปลกๆ ฉันหันมาลองทานกาแฟร้อนที่ไม่ใส่ทั้งครีมและน้ำตาลเลยอย่างที่เขาเคยบอกให้ลอง แรกๆ ก็ไม่ชอบ แต่ทานไปทานมาก็รู้สึกว่าได้รสชาติของกาแฟจริงๆ อย่างที่เขาบอก ..เริ่มนึกถึงพฤติกรรมเก่าๆ ที่เขาเคยแสดงออกมา ไม่ว่าจะเรื่องที่ชวนคุยนู้นคุยนี่ ชวนไปดูหนัง หรือการเอาหนังสือมาให้อ่าน ..ฉันเริ่มนึกถึงเขามากขึ้นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าฉันไม่เคยคิดแบบนี้กับใครมาก่อนเลย พอจบปีสี่ฉันก็ต้องไปฝึกงานตลอดในช่วงซัมเมอร์ ก่อนที่จะกลับไปเรียนอีกครั้งในปีสุดท้าย (ฉันเรียนเภสัชฯ ดังนั้นฉันเลยต้องเรียนถึงห้าปี) ช่วงที่ฝึกงานฉันก็กลับมาอยู่บ้านประมาณหนึ่งเดือน ไปกลับจากบ้านและที่ทำงานเพราะแหล่งฝึกฉันไม่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่ แต่ถึงฉันจะอยู่บ้าน ฉันก็ไม่ได้เจอพี่ต้นอีก เพราะฉันต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้า กว่าจะกลับก็มืดทุกครั้ง เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยจะว่างสักครั้ง ดังนั้นแม้เขาจะแวะมาก็ยังไม่เห็นหน้ากันอยู่ดี ..แต่ก็อย่างที่บอก ทุกครั้งที่แวะมาเขาก็มักถามถึงฉันอยู่ มันยิ่งทำให้ฉันคิดว่าตกลงเขามีใจให้ฉันจริงๆ ใช่ไหม ..พอจบการฝึกงานผลัดแรก ฉันก็ต้องเดินทางต่อไปฝึกอีกที่ที่เชียงใหม่ คราวนี้ฉันไม่มีโอกาสกลับบ้านเลยจนกระทั่งจะฝึกงานเสร็จ อยู่ที่นั่นฉันก็ทำงานไปด้วยแล้วก็เที่ยวด้วยเพราะถือว่านานๆ จะได้มีโอกาสไปเชียงใหม่สักที ..ถึงแม้จะได้เที่ยว ยังไงมันก็ยังคิดถึงบ้านอยู่ดี ฉันก็เลยโทรคุยกับแม่เป็นครั้งคราว แม่ฉันก็เล่าเรื่องสัพเพเหระไปตามเรื่อง และก็มีอยู่วันหนึ่งที่แม่เล่าให้ฟังว่าพี่ต้นแวะมาทานข้าวที่ร้านเหมือนเดิม และเขาก็รู้จากแม่ฉันว่าฉันมาฝึกงานที่เชียงใหม่ พี่ต้นก็นั่งทานข้าวของเขาไปและก็สั่งกาแฟกับน้องสาวฉัน พอทานเสร็จน้องสาวฉันแกล้งถามว่ากาแฟที่ชงเป็นไงบ้าง อร่อยไหม เขากลับตอบว่าก็ดี แต่อยากให้คนที่อยู่เชียงใหม่กลับมาชงให้กิน ..พอฉันได้ฟังดังนั้นฉันก็เกิดอาการใจสั่นวิบๆ แบบแปลกๆ ทั้งอึ้ง ทั้งตกตะลึง แทบจะชะงักคำพูด ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับแม่ตัวเองอีกเลย ..จากนั้นตลอดการฝึกงานที่เชียงใหม่ สมาธิของการฝึกงานก็เริ่มลดน้อยลง ฉันได้แต่ภาวนาว่าให้ฝึกงานจบๆ ซะที ฉันอยากจะกลับบ้านจนแทบจะทนไม่ไหว ฉันอยากจะรู้นักว่าที่เขาพูดแบบนั้นมันหมายความว่าอย่างไร ..ใช่อย่างที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า ..ฉันอยากให้มันเคลียร์ บอกมาตรงๆ ว่าเขาคิดอย่างไรกับฉันกันแน่ ..ชอบฉันจริงๆ อย่างที่แม่ฉันบอก หรือแค่กะล่อนล้อเล่นไปวันๆ เหมือนที่เขาเคยคิดกับพี่วี และเมื่อฝึกงานที่เชียงใหม่จบ ฉันก็กลับมาอยู่บ้าน แต่ก็เพียงสองวันเพราะมหาวิทยาลัยฉันเปิดแล้ว ฉันเริ่มไปเรียนตามปกติแต่ฉันยกเลิกการอยู่หอและกลับมาอยู่บ้านอีกครั้ง ฉันให้เหตุผลกับตัวเองว่าเทอมนี้ฉันเรียนไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ แล็ปก็ไม่ค่อยมีแล้ว เลิกเรียนไม่ดึกนักพอจะไปกลับบ้านได้ และเป็นการประหยัดค่าหอพักด้วย ..แต่ลึกๆ ฉันกลับมาอยู่บ้านเพราะหวังจะได้เจอพี่ต้นได้ง่ายขึ้นต่างหาก แต่วันสุดสัปดาห์แรกของการเปิดเทอม พี่ต้นก็ไม่ได้กลับมานอนบ้านญาติเขา (ตอนเรียนเขามาอาศัยอยู่บ้านญาติซึ่งไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก แต่ก็ต้องนั่งรถไปกลับอยู่ดี ซึ่งถ้าคิดถึงในแง่ของความเป็นจริงเมื่อเขาเรียนจบแล้วเขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแวะมาที่ร้านฉันอีก เขาสามารถตรงกลับบ้านเขาเลยทันทีก็ได้) และเขาก็ไม่ได้มาที่ร้านฉัน จนผ่านไปสองอาทิตย์ ฉันนัดกับเพื่อนเพื่อมาทำรายงานที่บ้าน วันนั้นฉันก็ไม่ได้หวังว่าจะเจอเขา การแต่งตัวก็เลยเรียบๆ ง่ายๆ แบบอยู่กับบ้าน (แถมวันนั้นฉันยังดูค่อนข้างโทรมเพราะผมเผ้าก็ไม่ได้ทำ และยังจะใส่แว่นตาแทนคอนแทคเลนซ์อย่างที่เคยใส่เป็นประจำเสียอีก) ..แต่แล้วฉันก็เกิดอาการใจสั่นอย่างแรงเมื่อแม่เรียกฉันและบอกว่ามีคนมาหาในขณะที่ฉันกำลังนั่งพิมพ์งานอยู่กับเพื่อน ฉันลงไปแล้วก็พบว่าเป็นพี่ต้นจริงๆ อย่างที่ใจคิด ..แต่มาวันนี้ฉันกลับไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเขา มันเกิดอาการประหม่าและทำอะไรไม่ถูก แต่พี่ต้นกลับมีทีท่าปกติเหมือนเดิม พูดกลับแม่ฉันว่าเรียกฉันมาทำไม กวนฉันเปล่าๆ เพราะกำลังทำงานกับเพื่อนอยู่ เขาบอกว่าเดี๋ยวฉันจะว่าเอาที่ไปรบกวน แต่ก็บอกฉันว่าไหนๆ ก็ลงมาแล้วเลยให้ฉันชงกาแฟให้ทานที ฉันเดินเข้าไปชงกาแฟให้เขา มือสั่นหยิบผิดๆ ถูกๆ ลืมไปแล้วว่าเขาทานกาแฟไม่หวาน พอยกออกไปให้เขาก็บอกว่าหวานไปหน่อยแต่ก็ยังดูดกาแฟเย็นแก้วนั้นอยู่ดี (ปกติพี่ต้นจะทานกาแฟร้อน แต่ถ้าทานกาแฟเย็นก็จะให้ชงแบบปกติแต่ไม่ชอบหวาน) เขาก็พูดคุยล้อเล่นตามปกติ ฉันก็กลบเกลื่อนความเขินพยายามพูดเสียงดังข่มความรู้สึกแปลกๆ นั้น และขณะที่คุยกันอยู่นั้น สักพักเพื่อนของฉันก็ลงมาจากบ้าน มาบอกฉันว่าจะกลับแล้วเพราะเย็นแล้ว ฉันก็เลยหันไปคุยกับเพื่อนแต่จู่ๆ พี่ต้นก็พูดว่าไม่ยอมแนะนำเพื่อนให้รู้จักเลย เขาแกล้งยกมือไหว้เพื่อนฉันทั้งๆ ที่ตัวเองอายุมากกว่าแท้ๆ จนเพื่อนฉันตกใจ และพอเพื่อนฉันจะกลับก็ทำทีเป็นว่าจะตามกลับด้วย เมื่อเพื่อนฉันลับตาไปแล้วก็หันมาบอกฉันว่าเพื่อนฉันน่ารักดี ทำกะล่อนเรื่อยเปื่อยจนฉันไม่รู้ว่าอันไหนจริงอันไหนเล่นกันแน่ ฉันก็เลยโพล่งออกไปว่ากะล่อนมากๆ ก็เลยไม่ยอมมีใครเป็นแฟนสักที แต่เขาก็กลับพูดว่าอย่างเขาดีออก สบายๆ ไม่ซีเรียสอะไร แล้วเขาก็ชวนคุยนู้นคุยนี่ไปเรื่อย ฉันแกล้งถามว่ามาทำไมอีก บ้านไม่ได้อยู่แถวนี้ไม่ใช่หรือ พี่ต้นบอกว่าแวะมาเยี่ยมแม่ฉัน มากินข้าวเฉยๆ เมื่อตอนที่ฉันไม่อยู่ก็มาออกบ่อยๆ ฉันรู้สึกฉิวออกมาเหมือนกัน ..อ้อเพราะรู้ว่าฉันไม่อยู่ถึงค่อยมาใช่ไหม ..จนแล้วจนรอดฉันก็พูดกับพี่ต้นดีๆ หวานหูไม่ได้อยู่ดี ยังไม่จบ จากคุณ : makokchor - [ 10 ก.ค. 48 10:10:59 A:203.118.68.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อ วันรุ่งขึ้นพี่ต้นมาที่ร้านอีก วันนี้พี่ต้นมากับเพื่อนเขา ก็สั่งอาหารนั่งทานกับเพื่อนไป พี่ต้นบอกเพื่อนเขาว่าเพื่อนฉันที่มาเมื่อวานน่ารัก เพื่อนเขาคนนั้นเลยบอกแม่ฉันว่าพี่ต้นอยากเป็นแฟนเภสัชฯ ฉันสะดุ้งเพราะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเพื่อนฉันหรือว่าตัวฉัน ..ฉันไม่รู้ว่าพี่ต้นพูดอะไรกับเพื่อนเขาบ้าง เล่าเรื่องฉันหรือเพื่อนฉันให้เพื่อนเขาฟัง แม่ฉันว่าพี่ต้นได้แต่กะล่อนไปเรื่อยไม่คิดจะจริงจังอะไร พอดีเพื่อนคนหนึ่งของเขาไม่ทานข้าว ฉันก็เลยถามว่าไม่หิวหรือเพราะเลยเที่ยงมานานแล้ว เขาบอกว่าทานไม่ลงเพราะยังแฮงค์อยู่ พี่ต้นก็หันไปบอกว่าให้ถามฉันเพราะฉันเรียนเภสัชฯ ฉันหมั่นไส้ก็เลยค้อนใส่เขา แล้วก็หันไปตอบเพื่อนเขาว่า ให้กินยาแก้แฮงค์ แล้วก็บอกชื่อยาไป แล้วก็แกล้งพูดว่า ทางที่ดีที่สุดคือต้องไม่ทานเหล้าเลย เท่านั้นแหละ พี่ต้นก็ชี้ไปที่ตัวเขาแล้วก็บอกว่า พี่นี้ไงพี่ไม่ทานเหล้า ไม่มีทางแฮงค์เด็ดขาด ..แล้วทำไมต้องมาบอกฉันด้วยเล่า ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันรู้สึกแปลกๆ กับเขาแล้ว ก็เลยหลบไม่ยอมคุยด้วย แกล้งเดินไปนั่งกางหนังสือพิมพ์อ่านบนโต๊ะอีกตัว พี่ต้นก็ยังเดินตามมาตอแย ถามถึงเพื่อนฉันคนเมื่อวานอีก ..ฉันไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ หรือแกล้งทำเป็นหาเรื่องคุยด้วย เพราะเขาเห็นหน้าเพื่อนฉันได้ไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ คุยกันสักคำก็ไม่มี ..แต่ทำไม ถ้าอยากคุยกับฉันจริงๆ จะหาเรื่องอื่นมาคุยไม่ได้หรือไง ทำไมถึงต้องคุยว่าสนใจใครให้ฉันฟัง เหมือนที่เคยบอกให้ฉันจีบพี่วีให้เขา ฉันโมโหก็เลยบอกว่าคนกะล่อนอย่างเขาเพื่อนฉันไม่ชอบ แล้วก็เดินหนี เขาคงพอรู้ตัวว่าพูดเล่นมากไปก็เลยไม่ได้ตอแหยต่ออีก ประจวบกับที่เพื่อนเขากำลังจะกลับเขาก็เลยขอตัวกลับไปพร้อมๆ กัน ..พี่ต้นจะรู้ตัวหรือไม่ว่าเขาเข้ามาก่อกวนใจฉันมากขนาดไหน หลังจากเขากลับไปแล้วฉันแทบจะทำอะไรไม่ถูกเพราะใจมัวแต่พะวงคิดถึงแต่เรื่องที่เขาพูด สุดท้ายคืนนั้นฉันก็อดรนทนไม่ไหว ก็เลยไปคุยเรื่องนี้กับแม่ ถามแม่ว่า เขาชอบฉันจริงๆ หรือ แม่ฉันบอกว่า แม่ดูออกว่าเขาชอบฉันจริง แต่เขาไม่กล้า ก็เลยทำทีเป็นแหยมๆ ทีเล่นทีจริง กะล่อนไปเรื่อยตามนิสัยของเขา แม่บอกฉันว่าแม่จะยอมให้เขามาจีบฉันได้ถ้าไม่ติดว่าเขากะล่อนเกินไปหน่อย ตอนนี้ก็เลยยุส่งว่าถ้าเขามาจีบจริงๆ ให้ฉันเล่นตัวซะให้เข็ดเพราะอยากกะล่อนมากนัก แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายมันจะเป็นอย่างไร ..ถึงตอนนี้ฉันเริ่มยอมรับตัวเองว่ามีใจให้เขานิดๆ แล้ว แต่ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง แล้วแถมยังหัวค่อนข้างโบราณ จะให้ฉันไปพูดก่อน ฉันก็ทำไม่ได้ แต่ถ้าเขายังทำกะล่อนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ฉันก็ไม่ชอบใจอยู่ดี ..ฉันไม่รู้ว่าฉันจะแน่ใจได้อย่างไรว่าสิ่งที่เขาแสดงออกเป็นเพราะอะไร ถึงแม้ว่าใครต่อใครจะบอกอย่างไร แต่ถ้าความจริงมันไม่ใช่ ..สุดท้ายใจฉันก็คงเศร้าแน่ๆ ..ยังคิดไม่ตก ที่เขาชอบมาเอาใจ ทำหวานๆ ใส่กับเราคืออารมณ์ไหน อยากจะถามดู ให้เข้าใจสักที ก็เขินซะไม่มี ทุกๆ นาทีได้แต่คอย ..เฝ้าแอบลุ้นลึกๆ ในหัวใจ เหตุที่เขาทำดีเพราะสนเรา แต่ไม่รู้จะจริงหรือเปล่า ยังสะท้านใจ ถ้าหากลุ้นและขึ้นก็เข้าทาง อีกไม่นานคงกลายเป็นหวานใจ แต่ถ้าเขาไม่คิดอะไร ก็ต้องทำใจ ..ทำเช่นไรดี ให้เขารู้เราสนใจ แล้วต้องทำยังไง จะรู้ความในใจเขา อยากจะถามดู ให้เข้าใจสักที ก็เขินซะไม่มี ทุกๆ นาทีได้แต่คอย ..เฝ้าแอบลุ้นลึกๆ ในหัวใจ เหตุที่เขาทำดีเพราะสนเรา แต่ไม่รู้จะจริงหรือเปล่า ยังสะท้านใจ ถ้าหากลุ้นและขึ้นก็เข้าทาง อีกไม่นานคงกลายเป็นหวานใจ แต่ถ้าเขาไม่คิดอะไร ก็ต้องทำใจ ..เฝ้าแอบลุ้นลึกๆ ในหัวใจ เหตุที่เขาทำดีเพราะสนเรา แต่ไม่รู้จะจริงหรือเปล่า ยังสะท้านใจ ถ้าหากลุ้นและขึ้นก็เข้าทาง อีกไม่นานคงกลายเป็นหวานใจ แต่ถ้าเขาไม่คิดอะไร ก็ต้องทำใจ แต่ถ้าเขาไม่คิดอะไร ก็คงเศร้าเลย... (ลุ้น - บี น้ำทิพย์) ฉันไม่รู้ว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร ตกลงว่าพี่ต้นจะชอบฉันจริงๆ หรือเป็นเพียงการล้อเล่นสนุกๆ ไปวันๆ ทุกวันนี้ฉันก็ได้แต่รอให้พี่ต้นเข้ามาพูดหรือแสดงอะไรให้มันชัดเจนเสียที ไม่อยากให้มันค้างคาอยู่อย่างนี้ต่อไป ..ฉันกลัวว่า วันใดที่รู้ว่ามันเป็นแค่การเข้าข้างตัวเองแล้วใจฉันถลำลงไปมากกว่านี้ ฉันจะรับมันไม่ได้ ..ขอร้องเถอะนะพี่ต้น ถ้าพี่ต้นไม่ได้คิดอะไรกับกันย์ พี่ต้นก็อย่ามาทำให้กันย์รู้สึกหวั่นไหวไปมากกว่านี้อีกเลย กันย์ไม่อยากให้ความรักครั้งแรกจะต้องจบลงด้วยความเจ็บปวด ให้รู้สึกต้องประฌามตัวเองที่ไม่เจียมตัว ให้รู้สึกว่าผิดคำพูดที่เคยสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่คิดริรักในวัยเรียน... จบบันทึกบทที่ 1 .......... ก็ขอบคุณเพื่อนๆ ที่ติดตามจนจบนะคะ แล้วยังไงก็ช่วยแนะนำติชมด้วยนะ จากคุณ : makokchor - [ 10 ก.ค. 48 10:12:21 A:203.118.68.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 หายไปนานเลยค่ะ ถ้าเป็นงานในรูปแบบบันทึก ไม่ได้จะเก็บไว้คนเดียว คิดว่าวงเล็บเยอะไปนิดนึงค่ะ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ค. 48 21:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อา...เห็นชื่อคุณ makokchor เลยตามมาอ่านครับ คุ้นๆว่าเป็นแฟนนิยายของผมด้วยนิ (อิอิ) ตามมาให้กำลังใจครับ ชอบสำนวนที่คุณใช้นะครับ มันบริสุทธ์ดี คำแนะนำก็ตามคุณสก็อตตี้ครับผม ^^ จากคุณ : silverqueen - [ 10 ก.ค. 48 22:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วอดช่วยลุ้นไม่ได้ครับ หวังว่าจะมีความคืบหน้าเร็วๆ นี้ อุๆๆ ลำดับการเรียบเรียงช่วงแรกๆ กระโดดไปกระโดดมานี้ดนึงครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 12 ก.ค. 48 15:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สำนวนของคุณเรียบง่าย ดูซื่อบริสุทธิ์ ยังกับเป็นเรื่องจริงแน่ะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 12 ก.ค. 48 16:39:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาดู พบว่าได้สมาชิกแล้ว เลยมาทำ link เรื่องเก่าทิ้งไว้ก่อน แล้วยังไงจะเข้ามาตอบกระทู้นะคะ ตอนนี้ขอไปลุยอ่านหนังสือสอบก่อน link ฟ้าหลังฝน ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2973730/W2973730.html ตอนที่ 2-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2975053/W2975053.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2987244/W2987244.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2990920/W2990920.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2992356/W2992356.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2993674/W2993674.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2993912/W2993912.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3002095/W3002095.html ตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3007227/W3007227.html ตอนที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3045581/W3045581.html ตอนที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3057857/W3057857.html ตอนที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3067944/W3067944.html ตอนที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3086480/W3086480.html ตอนที่ 16(จบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3110444/W3110444.html ... ยังไงก็ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : makokchor - [ 14 ก.ค. 48 02:17:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 5 เข้าไปดูที่นี่แล้วกันค่ะ http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=25561 จากคุณ : makokchor - [ 14 ก.ค. 48 02:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาตอบกระทู้จ้า scottie : ขอบคุณนะคะที่ตามเข้ามาอ่านงานของผู้เขียนคนนี้อีก คุณ scottie เป็นคนอ่านรายแรกของคนเขียนเลยก็ว่าได้ มาส่งเรื่องคราวนี้ก็ดีใจที่ได้กลับมาพบเพื่อนๆ อีก สำหรับเรื่องที่หายหน้าไปก็เพราะช่วงหลังไม่ค่อยมีเวลาว่างแต่งนิยายเท่าไหร่เลย ยุ่งๆ เรื่องเรียนเพราะไหนจะต้องทำโปรเจค ไหนจะต้องเตรียมตัวไปฝึกงานอีก เวลาจะเอามาแต่งนิยายเลยไม่ค่อยมี แถมยังคิดพล็อตเรื่องไม่ค่อยออกอีก เหมือนตำราเรียนมันกลืนเนื้อที่ในสมองไปจนไม่ค่อยจะเหลือแล้ว (ปกติก็ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่อะ) ..สำหรับคำแนะนำก็ขอบคุณคะ พอดีว่าเขียนเสร็จ ทานแค่ตัวสะกด วรรณยุกต์ก็ตาลายแล้ว ไม่ค่อยแน่ใจว่าหลงตาไปบ้างหรือเปล่าด้วยซ้ำ มานั่งนับๆ ดู วงเล็บเราเยอะจริงๆ ด้วยแฮะ ตอนแต่งนึกอะไรได้ก็แต่งไป ซึ่งส่วนใหญ่ในวงเล็บมักจะเป็นการอธิบายเหตุการณ์หรือช่วงเวลาจากเรื่องเล่า เพราะไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ส่วนไหน ..ไม่รู้ว่าจะเอาคำอะไรมาเชื่อมประโยคดี ก็อย่างที่บอกไปแล้วว่าโดยเนื้อเรื่องส่วนใหญ่จะอิงเรื่องจริง มันก็เลยกึ่งๆ เป็นเรื่องเล่า การใช้คำใช้ประโยคจึงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ..แถมฝีมือเราก็ยังไม่ถึงขั้นอีก ..แต่ยังไงซะ ถ้ามีเวลากลับไปนั่งทวนก็อาจจะเรียบเรียงประโยคใหม่ วงเล็บอาจจะลดลงไปบ้าง ..ก็ถือว่าคราวนี้เพื่อนมาเล่าอะไรให้ฟังแล้วกันนะคะ silverqueen : เอ.. makokchor เคยไปเป็นแฟนนิยายคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ จำไม่ยักกะได้แฮะ แล้วแต่งเรื่องอะไรล่ะ ..ล้อเล่นนะ ใครจะไปลืม ก็เรื่อง Runaway sun...ฯ ใช่ไหมล่ะ ..เรื่องนั้นเราอ่านตอนหลังๆ แล้วล่ะ กว่าจะตามไปทัน ยังไงก็ขอโทษตรงนี้ด้วยล่ะกันที่ไม่ค่อยไปโพสแสดงความคิดเห็นไว้เลย ..แฮะๆ ส่วนใหญ่มักชอบแอบอ่านหน่ะเพราะไม่ค่อยได้เข้ามาที่ถนนสักเท่าไหร่ ..นานๆ ถึงจะมีเวลาเล่นเน็ตหน่ะ เห็นว่าคุณ silverqueen เพิ่งแต่งนิยายเหมือนกันเราก็เลยเข้ามาอุดหนุนนักเขียนหน้าใหม่เช่นเดียวกับตัวเอง ขอบคุณที่ชอบสำนวนนะคะ ดีใจที่มีคนชมว่าบริสุทธ์ดี ..แต่แหม ส่วนใหญ่มันเป็นเรื่องจริงนี่นะ มันก็เลยไม่ค่อยมีการเพิ่มเสริมเติมแต่ง หรือเล่นสำนวนให้มันหะรูหะราสักเท่าไหร่ ..ยังไงก็ฝากเรื่องให้พิจารณาด้วยละกันค่ะ คุณพีท (PeterPuck) : ขอบคุณที่ช่วยลุ้นค่ะ makokchor ก็หวังว่าจะมีอะไรคืบหน้าไปมากกว่านี้ล่ะ ส่วนเรื่องเนื้อหาที่กระโดดไปกระโดดมา ยังไงจะพยายามปรับปรุงนะคะ เจียวต้าย :ค่ะ บางส่วนก็มาจากเรื่องจริง จริงๆ นะแหละ ยังไงก็ขอบคุณที่ติชมนะคะ จากคุณ : makokchor (makokchor) - [ 16 ก.ค. 48 21:13:18 ]