ความคิดเห็นที่ 1 ฝนที่เทกระหน่ำมาตั้งแต่ช่วงบ่าย ซาลงเหลือเพียงลงเม็ดปรอยเมื่อเย็นย่ำ แถมยังพาให้บรรยากาศแจ่มใสในช่วงเช้าเสียหายด้วยความครึ้มของเมฆดำอีกต่างหาก จารุภา เดินฝ่าสายฝนปรอย ๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สา หล่อนเดินเอื่อย ๆ ไม่นำพาว่าหัวหูหรือข้าวของจะเปียกหรือไม่ หญิงสาวคงเหม่อจนเลยป้ายรถเมล์ที่ขึ้นประจำถ้าไม่เดินชนคนเสียก่อน จารุภาเอ่ยขอโทษเบา ๆ ก่อนจะก้มลงหยิบช่อดอกคาร์เนชั่นสีแดงเข้มขึ้น กล่าวขอโทษเบา ๆ ก่อนจะยื่นให้กับเจ้าของที่ยืนอยู่ตรงหน้า หล่อนยื่นค้าง เมื่อเจ้าของช่อดอกไม้ยังไม่ยอมรับคืน หรือจะโกรธ หล่อนคิด “ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ และยังคงก้มหน้างุด “รู้มั้ย คาร์เนชั่นสีแดงเข้มมีความหมายว่ายังไง” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น จารุภาเงยหน้าขึ้นมองทันที ก่อนจะอ้าปากค้าง เพราะคนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า คือคนที่หล่อนรอด้วยความหวังทุกวี่วัน กรวีร์ “ไม่รู้ละสิ ผมบอกให้ก็ได้ ดอกคาเนชั่นสีแดงเข้ม หมายความว่า เห็นใจในความรักของผมที่มีต่อคุณบ้าง จะได้ไหมครับ คุณจ้า” ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่ม “ผมรู้ว่าคุณโกหกผมเรื่องที่คุณมีแฟนแล้ว ผมรู้ว่าคุณไม่อยากดึงผมให้จมดิ่ง ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงสังคมเป็นห่วงหน้าตาของผม ” ชายหนุ่มพูดต่อ “แต่คุณรู้มั้ย ไอ้ที่ผมรู้มาทั้งหมดนั่นน่ะ มันไม่น่าแคร์หรือน่าพิสวาทมากไปกว่า ผมรักคุณ และคุณก็รักผม จริงมั้ยครับ” จารุภาอึ้งตั้งแต่เห็นเขาแล้ว และหลังจากคำพูดทั้งหลายแหล่ที่หลั่งไหลออกจากปากเขา มันก็ยากนักที่หล่อนจะกลั้นท่อน้ำตาที่หมุนก้อกปิดไว้มาหลายวันไว้ได้ “จ้า ” ชายหนุ่มอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวปล่อยโฮออกมาสุดเสียง ก่อนจะรั้งร่างบางให้ออกเดินหลบสายตาผู้คนที่อยู่ตรงป้ายรถเมล์ ตรงมาที่รถซึ่งเขาจอดชิดริมฟุตบาทอยู่ไม่ไกล หลังจากจัดการให้คนที่สะอื้นจนตัวโยนเข้านั่งประจำที่ได้ ชายหนุ่มก็เดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ จัดการหากระดาษทิชชูให้หญิงสาวซับน้ำตาที่ไหลริน “จ้า จ้า จ้าขอ โทษ จ้า ไม่ได้ ตั้งใจ จ้า ขอโทษ ” เสียงหญิงสาวขาดเป็นห้วง ๆ ด้วยแรงสะอื้น กรวีร์อดใจไม่ไหวต้องคว้าร่างบางที่กำลังสั่นสะท้านนั้นเข้ามากอดแนบอก ยิ่งเจอกับความอบอุ่นของคนที่โหยหา จารุภายิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม จนชายหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้ “ไม่เป็นไรนะคนดี ผมไม่เคยโกรธคุณเลยนะ ไม่เคยเลย นิ่งเสียอย่าร้องเลย” ชายหนุ่มปลอบ ก่อนจะดันร่างบางออกห่าง ปลายนิ้วปัดน้ำตาออกจากพวงแก้มอย่างแผ่วเบา จารุภายังคงสะอื้นจนตัวโยน “จ้าขอโทษนะคะ” หล่อนพูดซ้ำ พร้อมกับช้อนตาแดงก่ำขึ้นมอง ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้มๆ “ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่โกรธ แล้วจ้าล่ะ จะยอมรับดอกคาร์เนชั่นช่อนี้มั้ย” ชายหนุ่มถามพลางส่งสายตามายังช่อดอกคาร์เนชั่นในมือหญิงสาว “รับค่ะรับ” จารุภาละล่ำละลัก พร้อมกับกอดช่อดอกไม้แนบอกอย่างหวงแหน จนชายหนุ่มอดหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ได้ “เฮ้อ โล่งอกไป” เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจประกอบ ก่อนจะหันมาตั้งหน้าตั้งตาใช้นิ้วปาดน้ำตาออกจากใบหน้าใส ๆ จนเกลี้ยง และใช้อุ้งมือใหญ่ทั้งสองข้างประคองหน้าสวย(ที่ตอนนี้แดงเถือก)ให้หันมาประจันหน้ากัน “เรามาเคลียร์กันดีกว่า ผมจะไม่ถามเหตุผลที่คุณพูดตอนนั้นหรอกนะ เพราะผมคิดว่าพอจะรูสาเหตุแล้ว ผมแค่อยากบอกกับจ้าว่า ฐานะ สังคม มันมีมาตรฐานของมันก็จริง แต่มันเกิดขึ้นเพราะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะคนตั้งขึ้น ทำไมเราไม่ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่ายล่ะจ้า ทำไมเราไม่มองข้ามมันไป ทำไมเราไม่มองที่หัวใจ ไม่มองที่ความรู้สึกของเราซึ่งมันสำคัญกว่าสิ่งไหน ๆ ทั้งหมด ทำไมจ้าไม่ลองมองดูหัวใจของผมบ้าง ว่ารักคุณจะตายอยู่แล้ว” ชายหนุ่มอธิบายยาวยืดก่อนจะจบลงด้วยคำอ้อน ที่ทำให้คนฟังหัวเราะกิ๊ก “แหม ขึ้นต้นดี๊ ดี ทำไมลงท้ายกลายเป็นลูกแมวอย่างนั้นล่ะคะ” หล่อนว่ายิ้ม ๆ “ไม่เอา ไม่นอกเรื่อง บอกมาก่อนว่ามองเห็นความรักของเจ้าชายคนนี้บ้างมั้ยครับ” ชายหนุ่มว่าตาใส “เห็นแล้วค่า” หญิงสาวลากเสียงยานคางล้อ ๆ แล้วคำตอบของหล่อนก็ทำให้หล่อนต้องคว้างเข้าไปอยู่กับอกอุ่นอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มคว้าตัวเข้าไปกอดอย่างยินดี “ดีใจจังเลย” กรวีร์พึมพำกับกลุ่มผมเปียกชื้น “แต่ ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น คำ ‘แต่’ ของหล่อนทำให้ชายหนุ่มต้องดันร่างบางออกอีกครั้ง พร้อมกับคิ้วหนาขมวดมุ่น “แต่ แต่อะไรครับ” เขาถามอย่างสงสัย “จ้าก็ยังอยากให้คุณวีร์ ใช้เวลาในการพิจารณาจ้าไปนาน ๆ เหมือนกันนะคะ” จารุภาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “จริงอยู่ตอนนี้ ‘เรา’ อาจจะยังมองไม่เห็น ‘ปัญหา’ ที่แน่นอนว่าจะตามมาในไม่ช้า ไม่เร็วนี้ และไม่แน่ว่าสิ่งที่จะตามมาสามารถทำให้อุดมการณ์หัวใจของเรามั่นคงได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่” “หมายความว่าไงครับ?” ชายหนุ่มยังคงไม่เข้าใจ “จ้าหมายความว่า คุณวีร์กับจ้า น่าจะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ทฤษฎี ความแน่นอนที่สุด คือความไม่แน่นอนค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างหนักแน่น  กรวีร์เกือบจะเอ่ยปากคัดค้าน แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องยอมแพ้เมื่อเห็นว่า หญิงสาวตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะล้อเล่น หรือเปลี่ยนความคิดเป็นแน่แท้ ชายหนุ่มยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ก่อนจะบอกเสียงอ่อย ๆ ว่า “ก็ได้ ๆ แต่ผมหวังว่าคงจะไม่นานเกินไปนะ ไม่งั้นคุณเป็นได้เห็นผมชักแง็ก ๆ เพราะลงแดงความรักแน่ ๆ “ เขาพูดพร้อมกับทำหน้าง้ำเมื่อเห็นหญิงสาวหัวเราะชอบใจ “เอาล่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ผมขออะไรอย่างได้มั้ยครับ” ชายหนุ่มถามพร้อมยิ้มประจบ จารุภามองอย่างสงสัย “อะไรล่ะคะ” “คุณจะอนุญาติให้ผมไปส่งคุณถึงที่ห้องได้หรือยัง” ชายหนุ่มถาม แถมรอฟังคำตอบด้วยใจจดจ่อ หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดหน้านิ่วคิ้วขมวดจนชายหนุ่มอดหวั่นใจไม่ได้ ก่อนจะคว้าร่างบางเข้ามากอดเต็มรัก เมื่อหญิงสาวบอกว่า “อนุญาติให้เข้าไปส่งถึงในฝันเลยพอใจมั้ยคะ” ^_^ โปรดติดตามตอนต่อไป...ซึ่งเป็นตอนจบจ้า ขอบคุณที่เข้ามาเม้นท์น่ารัก ๆ กันนะค้า ยัย...รัมย์.... จากคุณ : แก้วชิงดวง - [ 12 ก.ค. 48 07:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อืมมม.. หวานจัง จากคุณ : Bangkokian - [ 12 ก.ค. 48 11:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตายๆๆๆ  ประโยคสุดท้ายเดี๋ยวต้องขอจดแล้วเอาไปใช้กับแฟนหน่อย หุหุ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 48 14:02:26 จากคุณ : หมูหยองทอด - [ 12 ก.ค. 48 14:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ อีกคู่นึงจะลงตัวมั้ยเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ค. 48 15:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนหน้าจบแล้วเหรอ หนูนายังไม่รู้ความจริงเลยนิ ตาชเลจะกลับตัวกลับใจหรือเปล่านะ จากคุณ : nongwin - [ 12 ก.ค. 48 15:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เฮ้อ รอดไปคู่นึงนะครับ หุๆๆ โปรดปราณ - โปรดปราน พิสวาท - พิศวาส อนุญาติ - อนุญาต จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 12 ก.ค. 48 20:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณพีท (PeterPuck) แหะ..แหะ...ขอโต๊ดค่า..หนูผิดไปแล้ว...หนูสะเพร่า...หนูมันไม่รอบคอบ...หนูมันน่ารักเกินไป..อุ้ย...นี่ไม่เกี่ยว... แต่ก็ขอบคุณนะค้า...ไม่มีข้อแก้ตัว ยอมรับผิดคร้า nongwin แบบว่าเป็นเรื่องสั้น ๆ อะค่ะ ก็เลยจบเร็ว scottie อยากรู้ต้องตามอ่านน้า อิ อิ หมูหยองทอด ไม่หวงคร้า เชิญตามสบาย ฮี่ ฮี่ Bangkokian หวานแล้วอร่อยหรือเปล่าจ๊ะ... ตอบกระทู้โดย...รัมย์...เจ้าค่ะ จากคุณ : แก้วชิงดวง - [ 12 ก.ค. 48 21:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 so sweet, i want more ka จากคุณ : ik houd van jou (ik houd van jou) - [ 12 ก.ค. 48 22:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยค่ะว่านายชเลเห็นแก่ตัวจัง สงสารหนูนา จากคุณ : รียา - [ 16 ก.ค. 48 01:44:41 A:203.172.104.196 X: TicketID:103817 ]