ความคิดเห็นที่ 1 1. พเนจรหน้าฉลามยักษ์ “อยู่ปลายจมูกปลาฉลาม ยังมีอารมณ์ “พเนจร” อีกหรือ ?” “มีสิ เป็นความจำเป็นที่ช่วยไม่ได้ เพราะต้องอยู่กับปลาฉลามถึงหนึ่งเทอมเต็ม ๆ นี่นา” คาบเรียนที่หนึ่งคือวิชาเขียนบท เมื่อเดินเข้าห้องเรียน ผมพบว่าศาสตราจารย์นั่งคอยพวกเราอยู่บนที่นั่งของเขาแล้ว ศาสตราจารย์ Haywood เป็นชายร่างใหญ่มาก ผิวขาวมาก  ตาเล็กมาก ปากกว้างมาก เขาเผยอริมฝีปาก ยิงฟันยิ้มให้กับพวกเรานักเรียนใหม่ เหมือนกับจอมปีศาจฉลามยักษ์ที่มีอาคมแก่กล้าจนกลายร่างเป็นคน กำลังกล่าวทักทายสวัสดีกับเหยื่ออันโอชะของเขาปานนั้น “ไอ้หนู ๆ ที่เพิ่งเข้าวงการภาพยนต์ทั้งหลาย กฏข้อที่หนึ่งของการเขียนบท : ในโลกนี้ไม่มีใครมีความสุข !” ไม่มีใครกล้าส่งเสียง ความเงียบครอบงำอยู่สามวินาที ศาสตราจารย์ฉลามยักษ์ทำท่าพออกพอใจ สูดลม หายใจเข้าและกำลังจะพูดต่อ จู่ ๆ ก็มีเพื่อนนักเรียนที่ไม่รักชีวิตคนหนึ่ง พูดเสือกขึ้นมาคำหนึ่งอย่างภูมิ อกภูมิใจว่า : “ไม่นี่นา ผมก็มีความสุขดี !” ฉลามยักษ์หยีตาด้วยความชิงชัง เหลือบไปมองเพื่อนที่ส่งเสียง “ถูกต้อง ไอรู้ว่ายูมีความสุข ฟันของยูยังไม่หักเพราะถูกชน ยางรถยนต์ของยูยังไม่รั่วเพราะถูกเจาะ ยังไม่ มีคนส่งห่อของที่มีปลาเน่ามาให้ยู ยังไม่มีคนแอบใส่กาวแห้งไวลงในขวดแชมพูของยู... ใช่แล้ว ยูมี ความสุขมาก แต่ !!!——“ ดวงตาหยีเล็กของฉลามยักษ์ เปล่งประกายเปลวเพลิงจากนรกดวงเล็ก ๆ ขึ้น : “แต่ ยูไม่ได้มาหัด ทำกับข้าว ไม่ได้มาหัดซ่อมรถ ยูมาร่ำเรียนวิชาถ่ายทำภาพยนต์ ! ความสุขของยู คือความทุกข์ของผู้ชม! ยูยิ่งมีความสุขเท่าไหร่ ผู้ชมก็ยิ่งทุกข์ทรมานเท่านั้น !” ศาสตราจารย์ฉลามยักษ์ตัวสั่น แก้มทั้งสองแดงฉ่า เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าโบกให้ พวกเราดูไปมา  แต่งโดย Haywood วิชาการเขียนบทเบื้องต้น เขาโยนหนังสือ “ปึง!” – ลงบน โต๊ะ —“ทำไมผู้ชมต้องควักเงินสิบดอลล่าร์ ซื้อตั๋วเข้าโรงหนังเพื่อดูเรื่องราวที่ยูแต่งขึ้นสำหรับหลอกพวก เขาถึงสองชั่วโมง ? เพื่อจะให้ยูบอกเขา ว่าอะไรคือความสุขอย่างนั้นหรือ ? ชีวิตของผู้ชมยังย่ำแย่ไม่พอ อีกหรือ ? ยังต้องจ่ายเงินบวกกับยืนเข้าแถวเพื่อรอดูว่าคนอื่นมีความสุขกว่าเขาขนาดไหนอย่างนั้นหรือ ?” ฉลามยักษ์จ้องผ่านทุกคนในชั้นเรียนอย่างเหี้ยมโหด – “คนในหนัง ห้ามมีความสุขเกินห้านาที พระเอก ของยู มีสิทธิ์มีความสุขได้สี่นาทีห้าสิบเก้าวิ จากนั้น ผู้ชมต้องการเห็นเขาฟันหักเพราะถูกชน ยางแบน เพราะถูกเจาะ ต้องการเห็นเขาเปิดตู้จดหมายอย่างมีความสุข กลับได้รับห่อปลาตายเหม็นเน่า ต้องการ เห็นหล่อนเตรียมสระผมอย่างมีความสุข แต่น้ำยาที่ละเลงบนเส้นผมสีบลอนด์ทองยาวสลวย กลับ กลายเป็นกาววิทยาศาสตร์แห้งเร็ว ผู้ชมไม่ได้ต้องการจ่ายเงินเพื่อดูยูสนุก ถ้าอยากสนุกคนดูเขาสนุกของ เขาเองได้ เขาจะเสียเงินมาดูยูสนุกทำไม ? เขาอยากเห็นยูถูกตำรวจใส่ร้าย ถูกคนรักเฉดหัว อยากเห็นยู ปีนภูเขาแล้วจู่ ๆ ภูเขาไฟระเบิด เห็นตุ๊กตาที่ยูรักถูกผีเข้าสิง แล้วถือมีดมาไล่ฆ่ายู !” เขาหยุดพักครู่หนึ่ง หอบหายใจเล็กน้อย สีเลือดค่อย ๆ เหือดหายไปจากใบหน้าขาว ๆ ของเขา  “พวกยู ใครก็ตาม กล้าเขียนคำว่า “ความสุข” เอาไว้เป็นตอนเปิดเรื่อง หรือศัพท์ใด ๆ ก็ตามที่มีความหมาย คล้ายคลึงกัน ไอจะทำให้นักเรียนคนนั้นไม่ได้พบเห็นความสุขอีกเลย ตลอดเทอม” ถ้าหากกฏหมายอนุญาต ผมเดาว่าศาสตราจารย์ Haywood คงติดตั้งระบบไฟฟ้าช๊อตลงบนคีย์บอร์ดของ พวกเราทุกคน เมื่อมีใครพิมพ์คำว่า “ความสุข” ก็จะถูกไฟฟ้าช๊อตทันที ผลการสอนของเขาเยี่ยมยอด มาก การเปิดเรื่องของเพื่อน ๆ นักเรียนทุกคน จะเป็นดังต่อไปนี้ “อาลีบาบาขับรถมาถึงบ้าน กำลังจะจอดรถ ปรากฏว่าเบรคไม่ทำงาน รถของเขาพุ่งตรงไปทางคุณแม่ ผู้สูงอายุ ที่กำลังดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก ...” “อาลีบาบาหยิบไก่อบออกมาจากตู้ไมโครเวฟ กลับเหลือบไปเห็นหนูตัวหนึ่ง ถูกอบจนสุก นอนตายอยู่ ข้าง ๆ  จาน...” “อาลีบาบาเข้าห้องน้ำ หลังจากถ่ายเสร็จจึงรู้ว่า ในห้องน้ำไม่มีกระดาษชำระ...” “อาลีบาบาอุ้มลูกชายที่เพิ่งคลอดด้วยความตื่นเต้น จึงเห็นว่าเด็กทารกนั้นมีสีผิวคนละสีกับตน ...” “อาลีบาบาบอกให้หล่อนงับหัวไหล่ของเขาเบา ๆ ขณะที่อาลีบาบากำลังสบายกับความรู้สึกนั้น กลับ พบว่า ที่งับอยู่ตรงหัวไหล่ เป็นฟันปลอมทั้งชุดของเธอ...” นักเรียนทั้งหลายพากันมั่วนิ่มฉากเปิดเรื่อง สภาพของอาลีบาบาทุลักทุเลเข้าทุกที ส่วนสีหน้าของฉลาม ยักษ์ก็ชื่นมื่นเบิกบานเข้าทุกที จากคุณ : beer87 - [ 12 ก.ค. 48 19:58:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ส่วนพวกเรา นักเรียนที่ยังไม่ถึงคิว ก็เคร่งเครียดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อาลีบาบายังมีเรื่องย่ำแย่อะไรไปกว่านี้ให้ ประสบพบเจออีกหรือ ? คาบเรียนแรก ควรจะให้ศาสตราจารย์มีความทรงจำที่ดีกับเราเอาไว้ อีกอย่าง ต้องให้เพื่อน ๆ ชาวตะวันตกรู้จักความยิ่งใหญ่และลึกซึ้งของวัฒนธรรมตะวันออกเสียบ้าง จะให้เข้ากลุ่ม กับพวกหนูตาย ฟันปลอมอันไร้รสนิยมอย่างนั้นได้อย่างไรกัน แต่ศาสตราจารย์ Haywood ดูเหมือนกำลัง ดื่มด่ำอยู่กับมัน... ขณะที่ความคิดอ่านของผมกำลังบินว่อนเหมือนแมลงวันอยู่นั่นเอง ก็ได้ยินเสียง ศาสตราจารย์เรียกชื่อของผม – “...คัง ... ยง ... อ่านอย่างนี้ใช่หรือเปล่า ?” ฉลามยักษ์สะกดชื่อของผมจากสมุดรายชื่อ ค่อย ๆ อ่านชื่อของผมอย่างระมัดระวัง ผมรีบยกมือตอบ “มาครับ” ฉลามยักษ์ถามผมตามมารยาทว่ามาจากประเทศไหน เมื่อฟังจบแล้ว เขาก็ฉีกยิ้มยิงฟันฉลามใส่ผมและ พูดว่า “คังหย่ง ไอเข้าใจว่าประเทศของยูอาจไม่ค่อยได้ใช้ชื่อประเภทอาลีบาบาหรอก แต่ว่า ในเมื่อทุกคน ต่างก็ใช้อาลีบาบามาตลอด ขอให้ยูก็ใช้อาลีบาบาเป็นพระเอกของยูด้วย บอกไอซิ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอาลี บาบาของยู ในหัวของผมชุลมุนวุ่นวายไปหมด ไหนจะตำนานไซอิ๋ว ผู้กล้าแห่งเขาเหลียงซาน แว่บไปแว่บมาอย่าง รวดเร็ว ฉลามยักษ์จ้องมองผมอย่างอดทนแต่รอยยิ้มบนปากฉลามค่อย ๆ แข็งทื่อขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ทำไม จู่ ๆ ในหัวของผมก็ผุดนิทานจีนขึ้นมาเรื่องหนึ่ง เหมือนคนใกล้จมน้ำ จู่ ๆ คว้าขอนไม้เอาไว้ได้ จึงพูดออกมาทันควัน “อาลีบาบาเป็นนักพรต...” ผมพูด “นักพรต ? นัก “พรต” ? อะไรคือ “พรต” ? “ ฉลามยักษ์หยีตา “เอ่อ พรตนะหรือ ? เอ่อ คือ พรตก็คือ...” ศาสตราจารย์พูดขัดขึ้น “ยูจะทำหนังในอเมริกา เนื้อเรื่องของยูต้องไม่สร้างความลำบากให้กับคน อเมริกัน...” “ครับ ครับ อาลีบาบาเป็นผู้ฝึกวิชาเวทมนต์โบราณ” ผมรีบแก้ไข “อืม แล้วยังไงต่อ ?” รอยยิ้มเชิงมารยาทของฉลามยักษ์ กลับคืนมาอีกครั้งในที่สุด “เมียของอาลีบาบารักเขามาก...” ผมเพิ่งพูดจบ เหมือนกับว่าเปลวไฟแห่งนรกในดวงตาของศาสตราจารย์ฉลามยักษ์ลุกโชติขึ้นมาอีกครั้ง ฉลามยักษ์ตักเตือนผมว่า “ยูกำลังจะบอกว่า ชีวิตคู่ของอาลีบาบา “มีความสุข” ใช่ไหม ?...”ความเคียด แค้นในน้ำเสียง “ความสุข” ทรงอานุภาพในการข่มขู่อย่างยิ่ง “ไม่ ไม่ ไม่ อาลีบาบาไม่เชื่อถือในความรักแม้แต่น้อย อาลีบาบารู้สึกว่าความรักเป็นเพียงเครื่องประดับ เป็นดอกไม้ในแจกัน เป็นแค่คำหวานเพียงชั่วครู่เท่านั้น ไม่สามารถทนทานต่อการทดสอบใด ๆ ทั้งสิ้น...” “ถ้าอย่างนั้น อาลีบาบาทำอย่างไรละ ?... ผู้ชมจ่ายค่าตั๋วเพื่อมาดูหนังนะ ไม่ใช่เข้าโรงหนังมาฟังอาลีบา บาพร่ำบ่นเรื่องข้าไม่เชื่อในความรักหรอกนะ...” ศาสตราจารย์ฉลามยักษ์ขมวดคิ้ว “ครับ ครับ จะเกิดเรื่อง จะเกิดเรื่องขึ้นเดี๋ยวนี้แล้ว พ่อมดอาลีบาบาตัดสินใจแกล้งตาย เพื่อทดสอบเมีย รัก !. “หืม ? แกล้งตายหรือ ?” ฉลามยักษ์เลิกคิ้วข้างหนึ่ง “อืม เขาแกล้งตายอย่างไรละ ? เหมือนกับจูเลียตหรือ ดื่มยาที่สามารถหยุดการเต้นของหัวใจไว้ครู่หนึ่ง ?” “เอ่อ อาลีบาบาเป็นผู้ฝึกเวทมนต์โบราณ เวทมนต์ที่เขารู้จัก มีเวทมนต์แกล้งตายรวมอยู่ด้วย เขาสามารถ ตายได้อย่างง่ายดาย หัวใจหยุดเต้น หมดลมหายใจ ตายหลอก ๆ ได้อย่างเหมือนจริง” ผมพูด ฉลามยักษ์ยักไหล่ “สะดวกดีนี่” ผมแอบด่าอยู่ในใจ พวกยูอเมริกา คุณหนูมิคกี้เมาส์ยังลุกมาขึ้นมาเต้นได้ หมูอ้วนเบ็บบี๋ยังอยากเป็นสุนัข เลี้ยงแกะ พ่อมดของไอแค่แกล้งตายเท่านั้น ทำเป็นมาคอยจับผิด แอบด่าก็ส่วนแอบด่า แต่ในขณะนั้นขอแค่รอดตายผ่านด่านก็พอ จึงรีบเล่าต่อ จากคุณ : beer87 - [ 12 ก.ค. 48 19:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “อาลีบาบาตายไป เมียรักของเขาร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย นางบรรจุศพของสามีใส่โลง เตรียมจัดงาน ศพที่ยิ่งใหญ่สมเกียรติให้เรียบร้อย เสร็จแล้วจะฆ่าตัวตายตาม ติดตามสามีของเขาไปยังอีกโลกหนึ่ง” ฉลามยักษ์ถอนใจเฮือกหนึ่ง “คังหย่ง เรื่องพวกนี้ก็น่าซึ้งใจอยู่หรอก แต่สำหรับผู้ชมแล้ว ก็ยังน่าเบื่ออยู่ดี ผู้ชมไม่อยากจ่ายเงินเพื่อมาดูคนอื่นรักกันไป รักกันมา ตราบชั่วฟ้าดินสลายหรอกนะ” “มาแล้ว มาแล้ว กำลังจะมีเรื่องเดี๋ยวนี้แล้ว ในคืนงานศพของอาลีบาบา มีหนุ่มหล่อร่ำรวยจากตระกูลสูง ศักดิ์เข้ามา เขาแสดงความเสียใจต่อการจากไปของอาลีบาบาอย่างสุดซึ้ง แต่เขาก็ปลอบโยนเมียรักของ อาลีบาบาด้วยความอ่อนโยนสุภาพยิ่งกว่า...” “อืม หนุ่มหล่อผู้สูงศักดิ์คนนี้ หล่อกว่าอาลีบาบาที่ตายไปมากไหม ?” ศาสตราจารย์ฉลามยักษ์เผยอ รอยยิ้มเย้ยหยัน คราวนี้เปลี่ยนเป็นผมถอนใจบ้าง “ใช่แล้ว สุภาพบุรุษผู้มางานศพคนนี้ ทั้งหนุ่มแน่น ทั้งหล่อเหลา ทั้ง ร่ำรวย ยังเป็นผู้ดีมีสกุล แล้วยังสุภาพ อ่อนโยนกว่าพ่อมดอาลีบาบานับสิบเท่า” ในห้องมีนักเรียนที่สังเกตเห็นว่า การกำหนดคาแรกเตอร์เช่นนี้ ออกจะดูถูกไอคิวของสตรีเพศไปหน่อย ก็ เริ่มส่งเสียงโห่เป็นการตักเตือน เหมือนกับลิงที่เห็นงูเลื้อยมาใกล้ ๆ แต่ศาสตราจารย์ฉลามยักษ์ห้ามพวก เขาเอาไว้ “ไอรู้ว่าเรื่องนี้จะออกแนวผู้ชายเป็นใหญ่ แต่กรุณาทำความเข้าใจด้วยว่า หนังประเภทรัก ๆ ใคร่ ๆ ในฮอล ลีวูดที่ทำเงินโดยส่วนใหญ่ นับตั้งแต่ “ซินเดอเรลล่า จนถึง The Adventures Of Indiana Jones  ล้วนเป็น ประเภทผู้ชายเป็นใหญ่ทั้งนั้น เก็บเสียงโห่พวกยูเอาไว้กับวิชา “สิทธิทางเพศ” เสีย สำหรับวิชาของไอขอ แค่พวกยูแต่งเรื่องให้ดึงดูดผู้ชมได้ก็พอ” ฉลามยักษ์มองผม “ยังไงต่อ ? แม่หม้ายคนนี้ตกหลุมรักพ่อหนุ่ม นักรักคนนี้เสียแล้วหรือ ?” ผมพยักหน้า ออกจะเห็นใจนางเอกของผมเล็กน้อย “นางเอกของผมอยู่ในช่วงเวลาที่เปราะบางที่สุด ชาย หนุ่มคนนี้ก็ช่าง – “ ศาสตราจารย์ขัดขึ้นมา “นี่ ไม่ต้องแก้ตัวแทนนางเอกของยู ทั้งหล่อทั้งรวยทั้งหนุ่มแน่น ผู้ชมก็ชอบดู เหมือนกัน ไม่มีใครโทษนางเอกของยูหรอก ต่อไปเป็นยังไง ? แม่หม้ายสาวคนนี้แต่งงานกับพ่อหนุ่มหล่อ ทันทีหรือ ?” “ไม่ใช่ ... กลางดึกคืนนั้น พ่อหนุ่มคนนี้จู่ ๆ ก็ร้องโอดโอยเสียงลั่น มือกุมศีรษะล้มฟุบตกลงมาจากเตียง นางเอกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก” “เอ๋ ? พวกเขานอนอยู่บนเตียงเดียวกันแล้วหรือ ?” ฉลามยักษ์ถาม ผมจึงต้องพยักหน้า “ฮ่า ฉันยังนึกว่าคู่รักชาวตะวันออกจะขี้อายกว่านี้เสียอีก ที่แท้ก็เน้นประสิทธิภาพเหมือนกันนี่นา !” ผมแอบด่าในใจอีกคำหนึ่ง : ก็เล่นดุใส่เสียขนาดนี้ เร่งกันจนไอแทบจะฉี่แตกอยู่รอมร่อ ใครจะไปกล้าขี้อง ขี้อายกันอีกเล่า “ไอไม่ควรขัดคอยู เอาละ คู่รักคนใหม่ตอนนี้จู่ ๆ ก็ปวดหัวแทบจะระเบิด ถูกต้องไหม ? ทำยังไงกันต่อ ?” ฉลามยักษ์ดูเหมือนจะเริ่มชอบนิทานเรื่องนี้ขึ้นหน่อยแล้ว “หนุ่มหล่อนักรักบอกว่า โรคปวดหัวของเขาเกิดขึ้นสองครั้งแล้ว หมอบอกไว้ว่า ถ้าเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สาม ก็ จะเลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด แล้วตายอย่างเอน็จอนาจ!” “อ๋อ ? ทวารทั้งเจ็ดหรือ ?” ศาสตราจารย์เลิกตาเล็ก ๆ ขึ้น เริ่มนับอวัยวะบนใบหน้าตัวเอง “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด โอ้โห เจ็ดรูจริง ๆ ด้วย อืม เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด ตายอย่างเอน็จอนาจ แม่หม้าย ของยูคงไม่ยอมปล่อยให้แฟนใหม่ต้องตายอย่างนี้อยู่แล้ว ถูกไหม ?” “ถูกต้อง ! นางเอกของผมกอดแฟนใหม่เอาไว้แล้วร้องไห้ บอกว่านางจะไม่ยอมเสียคนรักไปอีกเป็นครั้งที่ สอง ไม่ว่าจะให้นางทำอะไรก็ตาม นางต้องรักษาแฟนใหม่คนนี้ให้จงได้” “ฮิฮิ แล้วรักษาอย่างไรล่ะ ?” ฉลามยักษ์ชักสนุก “หนุ่มนักรักที่ปวดหัวแทบระเบิดพูดว่า หมอบอกกับเขาว่าวิธีรักษาชีวิตให้รอดมีเพียงวิธีเดียว ก็คือกิน สมองของผู้ชายคนอื่น โดยกินลงไปทั้งก้อน !” “อ๊วก!...” เพื่อน ๆ อเมริกันหลายคนเริ่มส่งเสียงอ๊อกแอ๊กประหลาด ๆ ต้องโทษที่เมนูอาหารของแม๊คโดนัล ไม่เคยบรรจุ สมอง เอาไว้ด้วย “อันที่จริงสมองบางอย่างก็อร่อยดีออก” ผมกล่าวเสริม “อ๊วก !...” พวกเขาแหวะเสียงดังยิ่งกว่าเดิม จากคุณ : beer87 - [ 12 ก.ค. 48 20:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “โห จะกินสมองกันเชียวหรือ เร็วเข้า คังหย่ง รีบดำเนินเรื่องต่อ!” ฉลามยักษ์กล่าวให้กำลังใจลูกศิษย์ของ เขา ด้วยความรักและความปรารถนาดี “นางเอกสาวกอดแฟนใหม่ คิดในใจว่าดึกดื่นเที่ยงคืนเช่นนี้ จะไปหาสมองบุรุษอุ่น ๆ ที่ไหนกันได้เล่า ? คิดไปคิดมา ในที่สุดก็ถามว่า จำเป็นต้องเป็นสมองคนเป็นด้วยหรือ ? พ่อหนุ่มตอบว่า สมองของชายที่ เพิ่งตายไม่เกินสามวันก็ได้” ผมยังพูดไม่ทันจบ เพื่อน ๆ ในห้องต่างก็กรีดร้องเสียงหลงกันแล้ว “ดังนั้น นางเอกจึงไปขุดเอาสมองของอาลีบาบาผู้น่าสงสารมาให้แฟนใหม่กินเป็นยาวิเศษสินะ” ฉลาม ยักษ์พูด “อืม” ผมพยักหน้า “นางเอกสาวรวบผมที่ยุ่งเหยิงเป็นมัด กัดเอาไว้ที่ปาก –“ “ทำไมต้องกัดเส้นผมไว้ในปากด้วย ?” ฉลามยักษ์ถาม “ไม่อย่างนั้นอาจจะส่งเสียงร้องเพราะความกลัวกระมัง ?” ผมตอบ “นางปลอบแฟนใหม่ของนาง บอกว่า นางต้องหาสมองมาให้จงได้ นางจัดแจงแฟนใหม่ของนางให้นอนคอยบนเตียงอย่างทะนุถนอม แล้วก็ไป หยิบขวานมาด้ามหนึ่ง นางคลานไปบนโต๊ะที่วางโลงศพ เริ่มจากใช้ขวานงัดตะปูขึ้นมาทีละตัว ทีละตัว จากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดฝาโลงออกอย่างยากเย็น นางเห็นศพของอาลีบาบา สงบนิ่งเหมือนนอนหลับอยู่เฉย ๆ นางน้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ขณะเดียวกันก็ง้างขวานขึ้น จามลงไปบนหัวของอาลีบาบา !” “เย่ !” พวกเพื่อนนักเรียนที่คลั่งไคล้ฉากเลือดท่วมจอ เริ่มโห่ร้องยินดี “สุดท้ายละ ?” ฉลามยักษ์ถาม “ขณะที่ขวานกำลังจะจามลงบนหน้านั่นเอง อาลีบาบาก็ลืมตาขึ้น มองเมียรักตัวเองยิ้ม ๆ แล้วพูดว่า : นี่ หรือคือความรักที่เจ้ามีต่อข้า แม้ตายก็ไม่มีวันเปลี่ยน ? เมียรักตกตะลึงพรึงเพิ่ด คุกเข่าลงบนพื้นหมด เรี่ยวหมดแรง อาลีบาบาจึงลุกขึ้นนั่งในโลง ยืนขึ้นแล้วเดินลงมา พยุงเมียรัก อาลีบาบาหยิบตุ๊กตา กระดาษตัวเล็ก ๆ ออกมาจากลิ้นชัก ใบหน้าของตุ๊กตากระดาษ เหมือนกับหนุ่มหล่อนักรักแฟนใหม่อย่าง กับแกะ อาลีบาบาพูดว่า : นี่คือเวทมนต์ที่ข้าเสกขึ้นเพื่อทดสอบเจ้าอย่างไรละ อาลีบาบาวางตุ๊กตา กระดาษลงบนอกของเมียรัก บรรจงจูบหน้าผากของนาง ยืนขึ้น หัวเราะสามที ร้องไห้สามที เดินออกไป ข้างนอก แล้วก็หายตัวไป” “แล้วนางเอกล่ะ ?” ฉลามยักษ์ถาม “นางเอกก็ไปเรียนเวทมนต์ เสร็จแล้วก็ไปหยามไอ้อาลีบาบาหน้าเหม็นคนนั้นบ้าง !”  เพื่อนนักเรียนหญิง คนหนึ่งโวยวาย “เอ่อ... ถ้าอย่างนั้นเรื่องก็จบไม่ลงสิ” ผมพูด “คังหย่ง เล่าเรื่องให้จบซะ” ศาสตราจารย์ฉลามยักษ์กล่าว “เอ่อ ... นางเอกก็ใช้ขวานด้ามนั้น ฆ่าตัวตาย จบ” เพื่อนนักเรียนหญิงบางคนส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ บางคนทำเป็นถอนใจเสียดมเสียดาย ศาสตราจารย์ฉลามยักษ์แบมือ : “มีการทรยศหักหลัง มีความรัก มีความรุนแรง มีเอฟเฟกต์ของเวทมนต์ คาถา ยังแอบซ่อนเร้นฉากวาบหวิวบนเตียง ไอไม่มีอะไรจะตำหนิได้อีกแล้ว มิสเตอร์คังหย่ง กลิ่นอาย ต่างชาติของยูก็ใช่ย่อยนี่นะ ฮ่าฮ่า ! คนต่อไปใคร ?” เฮ้อ ด้วยความรีบร้อนแท้ ๆ ผมดันขุดเอางิ้วเก่าแก่ที่ผมเคยดูตั้งแต่เด็ก เรื่อง ต้าพี่กวน ออกมายัน หน้าเสื่อเอาไว้จนได้ ฉลามยักษ์ ถึงแม้ปลาฉลามจะปล่อยผมไปในครานี้ แต่ต่อจากนี้ยังมีอีแร้งหรือแรด ยักษ์ยังต้องผจญอีกละ ? ผมต้องอยู่ตรงปลายสุดของห่วงโซ่อาหารเช่นนี้ไปตลอดเทอมหรือนี่ ? ช่วย ด้วย... จากคุณ : beer87 - [ 12 ก.ค. 48 20:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฝากหนังสือเรื่อง "เกิดมาซน" เล่มหนึ่ง และเล่มสอง ด้วยนะขอรับ สำหรับเรื่องใหม่นี้ อ่านแล้วติชมกันด้วยนะครับ แล้วจะเอาที่แปลแล้วมาให้อ่านกันเพิ่มเติม จากคุณ : beer87 - [ 12 ก.ค. 48 20:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วตื่นเต้นตาม อาจารย์ฉลามโหดแต่เร้าใจดีเนาะ จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ค. 48 22:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตามค่ะ จากคุณ : Auntie DEE - [ 13 ก.ค. 48 23:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นชื่อคนแต่ง ก็รีบเข้ามาอ่านเลยนะนี่ ไม่ผิดหวังจริงๆ จากคุณ : Canossa - [ 14 ก.ค. 48 16:00:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีใจจัง ที่ยังจำกันได้ http://www.dailynews.co.th/each.asp?newsid=59379 อันนี้ลิงค์มาฝากนิดนึงคับ ตอนต่อไป แต่นแต๊น 2. ร่อนเร่จนตาย สำหรับบรรดาอัจฉริยะผู้ปล่อยปละละเลยตัวเอง ความตายไม่ใช่จุดจบ ตาย เป็นเพียงการพเนจรครั้งใหม่ โอ้แม่จ๋า ปล่อยพวกเขาไปเถิด เขาตายแล้วก็ปล่อยให้เขาพักผ่อนเถิด สนามหญ้าของ UCLA เขียวขจีมาก ที่หรูไปกว่านั้นคือ บนสนามหญ้าเขียว ๆ จะมีชาวฝรั่งผมบลอนด์ทอง นอนเอกเขนกอยู่มากมาย ที่หรูยิ่งไปกว่านั้นก็คือ หนุ่ม ๆ สาว ๆ ผมบลอนด์เหล่านี้ ล้วนนุ่งน้อยห่มน้อย นอนตาก แดดอ่านหนังสือ อยู่บนสนามหญ้าของโรงเรียน ผมเดินสะพายกระเป๋าหนังสือ เดินผ่านสนามหญ้าเหล่านี้สนามแล้วสนามเล่า แสงแดดอ่อน ขนสีทอง รอยยิ้มยิงฟันขาวสวยที่เดินสวนมาคนแล้วคนเล่า ทั้งหมดนี้ทำให้ผมตาลายนิดหน่อย แต่ก็แอบยิ้มกริ่ม อยู่ในใจ ที่นี่จะเป็นสถาบันการศึกษา ที่ผมจะต้องอยู่ต่อไปอีกหลายปีจริงหรือ ? ฮ่า คิดดูสิ นักเรียนที่มาจาก “เมืองที่ไม่มีใครยิ้มยิงฟัน” กำลังรู้สึกอิ่มเอิบกับการรับรอยยิ้มอย่างล้นหลาม ผมส่งยิ้มหวานไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว เดินไปทางคณะภาพยนต์ อันที่จริงแสงแดดยังขาวใส พอผมเปิด ประตูคณะเท่านั้น ลมเย็นยะเยือกก็พัดโหมเข้าตัววูบหนึ่ง ผมหน้ามืดตามัวไปชั่วขณะ จนกระทั่งม่านรับ แสงปรับตัวดีแล้ว จึงเห็นว่าภายในอาคารแม้จะมีผู้คน แต่ทุกคนสีหน้าเคร่งเครียด ฝีก้าวเร่งรีบ ต่างคน ต่างกลัดกลุ้มธุระของตน ถึงแม้จะมีเส้นผมสีบลอนด์อยู่ประปราย แต่ก็หม่นหมองกว่ากันอย่างช่วยไม่ได้ พริบตาเดียว แสงแดดและรอยยิ้มถูกกันเอาไว้นอกประตูขณะโดยสิ้นเชิง มีคนจำนวนมากชุมนุมอยู่หน้าบอร์ดประกาศ ผมก็มุงเข้าไปดูกับเขาบ้าง เห็นหัวข้อประกาศว่า มิสเตอร์ Orson Welles จะมาเปิดสอนที่คณะของเรา” ก่อนที่ผมจะมารายงานตัว ก็ได้รับใบชี้แจงจากทางสถาบัน แจ้งว่า “Orson Welles” จะมาเป็น ศาสตราจารย์พิเศษให้กับสถาบันของเรา พร้อมกับเปิดรับศิษย์ก้นกุฏิอีกเล็กน้อย Orson Welles คือใคร ? สำหรับผู้ชมทั่วไป เขาเป็นเพียงนักแสดงระดับสอง ที่ไม่มีหนังจะเล่นมานานแล้วเท่านั้นเอง สำหรับคนที่ไม่ดูหนัง ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เขาเป็นเพียงไอ้อ้วนหนวดยาว ที่น้ำหนักตัวเกือบสองร้อยกิโลกรัม เท่านั้นเอง แต่สำหรับบุคคลในวงการภาพยนต์ ไม่ว่าจะเป็นประเทศไหน หรือวัยไหน Orson Welles ชื่อนี้ โด่งดังยิ่ง กว่าเสียงฟ้าผ่าข้างหู ตำแหน่งของเจ้าของชื่อนี้ในวงการภาพยนต์ ประดุจดั่งฟิสิกส์กับอัลเบิร์ตไอน์สไตน์ รูปวาดกับปิกาโซ่ มวยไทเก็กกับจางซันเฟิง ปี 1938 ยุคสมัยที่บนโลกนี้ยังไม่มีโทรทัศน์ ยิ่งไม่มีอินเตอร์เนต คนทุกคนต้องอาศัยรับฟัง วิทยุกระจายเสียง จึงจะรู้เกิดอะไรขึ้นข้างนอกบ้าง คืนก่อนวันฮัลโลวีน ผู้ฟังในอเมริกาได้ยินเสียงวิทยุถูก ขัดจังหวะด้วยรายการ “ข่าวด่วนพิเศษ” เหมือนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น รอจนกระทั่งทุกคนหันมาตั้งใจฟังอีก ครั้ง กลับได้ยินเสียงผู้สื่อข่าวสถานีวิทยุประกาศว่า พบเห็นจานบินประหลาดเรืองแสง ลงจอดที่รัฐนิว เจอร์ซี่ สอดแทรกกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือฉุกเฉินจากกองทัพ เท่านั้นก็ทำให้ผู้ฟังทั้งหลายตกอก ตกใจกันจ้าละหวั่น รอจนกระทั่งผู้สื่อข่าวกรีดร้องเสียงหลง บอกว่ามีสัตว์ประหลาดหน้าตาน่ากลัวก้าวออกมาจากจานบิน และเริ่มโจมตีมนุษย์ ประชาชนที่กำลังฟังวิทยุ ตกใจกันจนขี้หดตดหาย ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในนิวเจอร์ซี่ เริ่มเก็บข้าวของจำเป็น ขับรถบรรทุกหนีไปยังรัฐอื่น มีชายชราคนหนึ่งถึงกับโรคหัวใจกำเริบ ผลปรากฏว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการล้อกันเล่นของผู้กำกับละครทางวิทยุวัย 23 ปี นายOrson Welles เนื่อง ในวันฮัลโลวีน และแล้วเขาก็โด่งดังในชั่วข้ามคืน สามปีต่อมาเขาอายุ 26 ปี ก็กำกับและแสดงเองใน ภาพยนต์เรื่องCitizen Kane Citizen Kane ไม่ใช่หนังที่น่าดูเท่าไหร่ พระเอกคือตัวเขาเอง เขาเองก็ไม่ได้หน้าตาน่าดูเท่าไหร่ นางเอกก็ไม่ ค่อยสวยเท่าไหร่ เนื้อเรื่องก็ไม่ได้สนุกเท่าไหร่ แต่ภาพยนต์เรื่อง Citizen Kane นับสิบ ๆ ปีที่ครองตำแหน่ง ราชาอันดับหนึ่งในตำนานภาพยนต์เสมอมา ไม่ว่าจะนักวิชาการภาพยนต์ของประเทศไหน เมื่อทำการ โหวตหาสิบสุดยอดภาพยนต์คลาสสิคดีเด่น หรือหนึ่งร้อยภาพยนต์ในตำนาน อันดับหนึ่งจะเป็น Citizen Kane ของ Orson Welles เสมอ จากคุณ : beer87 - [ 14 ก.ค. 48 22:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 *ผลงานสุดคลาสสิคแห่งประวัติศาสตร์ ตั้งแต่แรกก็ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อความ “สนุก” สักหน่อย อย่างเช่น ”ทฤษฏีสัมพันธภาพ” ของไอน์สไตน์ จะนำมาอ่านเล่นเอาเฮได้หรือ จมูกบนใบหน้ามนุษย์ของ ภาพวาดปิกัสโซ่ ยังมีอวัยวะประหลาดที่ไม่โสภาโผล่ออกมาเลย มีบุคคลตำนานตัวเป็น ๆ อย่าง Orson Welles เดินออกมาจากประวัติศาสตร์ภาพยนต์ อย่าว่าแต่จะมาให้ คำแนะนำในคณะพวกเราเลย ต่อให้มาตบหน้าพวกเราสองฉาด จับพวกเรามาด่าจนเสียผู้เสียคน ก็ยัง ต้องบันทึกเอาไว้ในประวัติส่วนตัว ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก นำไปอวดไปเกทับผู้อื่นได้อีกนาน *ทุกคนพากันจดบันทึกวันเวลาและสถานที่กันยังตื่นเต้น เมื่อถึงเวลาก็เป็นไปตามคาด ห้องเรียน เบียดเสียดกันแทบจะระเบิด ที่ไหนได้ เมื่อทุกคนอุตส่าห์สงบนิ่งกันได้ ก็เห็นอธิการบดีของคณะภาพยนต์ เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ แล้วก็บอกกับทุกคนว่า “นักศึกษาทุกคน ข้อแรก ยินดีต้อนรับ ข้อสอง มิสเตอร์ Orson Welles• เสียชีวิตแล้วเมื่อวานนี้ *พวกเรานักศึกษาในคณะภาพยนต์ อายุโดยเฉลี่ยคือ 20 ถึง 25, 26 Welles ถึงแม้จะถ่ายทำเรื่อง Citizen Kane ตั้งแต่อายุเท่าพวกเรา แต่วงการภาพยนต์เอาแน่ไม่ได้ Citizen Kane นับวันจะยิ่งใหญ่ขึ้น แต่ Welles กลับนับวันจะยิ่งตกต่ำลง จนกระทั่งสุดท้ายไม่มีใครออกเงินให้เขาสร้างหนังอีก เขาจึงหันมาเล็งอุปกรณ์ ในคณะภาพยนต์ของ UCLA โดยใช้ความโด่งดังของเขา เพิ่มชื่อเสียงให้กับ UCLA ขณะเดียวกัน UCLA ก็ ตอบแทนเขาด้วยอุปกรณ์สำหรับการถ่ายทำฟรี ๆ แถมพวกนักศึกษาอย่างเรา ๆ ให้เป็นแรงงานฟรี ๆ อีก ต่างหาก เรียกได้ว่าน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า มหาวิทยาลัยของอเมริกานั้นแข่งขันกันสูง สถาบันยิ่งมีชื่อเสียง การขอเงินบริจาคก็ยิ่งง่าย ค่าเทอมก็เก็บสูงขึ้นได้ แล้วสถาบันจะมีชื่อเสียงได้อย่างไรละ ? แต่ละสถาบัน ต่างก็มีกระบวนท่าแปลกประหลาดของใครของมัน สถาบันทางการเคมีก็แข่งกันว่าใครมีเจ้าของรางวัล โนเบลเบียดกันเป็นศาสตราจารย์ในคณะกี่คน สถาบันทางการแพทย์ก็แข่งกันว่าใครทำการผ่าตัดครั้ง สำคัญที่ยากกว่ากันสำเร็จ ส่วนคณะภาพยนต์ของพวกเรา ถนัดที่สุดก็คือแข่งกันว่า ศิษย์เก่าที่คลอดโดย สถาบันไหน จะเอาถ่านกว่ากันในฮอลลีวู้ด เท่าที่ผ่านมา สามอันดับแรกที่แข่งกันกับ UCLA ก็มีมหาวิทยาลัยนิวยอร์ค ทางชายฝั่งตะวันออกของ อเมริกา และมหาวิทยาลัยเซาท์แคลิฟอร์เนีย ที่ตั้งอยู่ในแอลเอ เมืองเดียวกันกับสถาบันเรา ศิษย์เก่าคนดังที่มหาวิทยานิวยอร์กอ้างถึงบ่อย ๆ ก็คือ Ang Lee ผู้สร้าง Crouching Tiger, Hidden Dragon สำหรับมหาลัยเซาธ์แคลิฟอร์เนีย ก็จะชูป้ายจอร์จ คูลัส ผู้สร้าง “สตาร์วอร์ส” เป็นไพ่คิง ส่วน ศิษย์เก่าของ UCLA ละ พระเจ้าทรงเมตตา ศิษย์เก่าของ UCLA ผู้สร้างชื่อเสียงให้กับสถาบัน มีหน้ามีตา ที่สุดในตำนานภาพยนต์ ก็เป็นนายอ้วนอุ้ยอ้ายหนวดยาว ที่ยิ่งแก่ยิ่งย่ำแย่เหมือน Orson Welles•เปี๊ยบ ได้แก่ Francis Ford Coppola ผู้สร้างภาพยนต์สุดคลาสสิค The God Father และ Apocalypse Now นั่นเอง นอกจาก Coppola แล้ว ศิษย์เก่าที่โด่งดังที่สุดจริง ๆ ของ  UCLA จะว่าไปก็น่าขายหน้าเหมือนกัน เพราะ ไม่ได้เข้าสู่วงการภาพยนต์เอาเสียเลย เขาผู้นี้ได้แก่ซุปเปอร์สตาร์เพลงร๊อกแอนด์โรลของอเมริกา Jim Morrison ตอนปีสองของจิมในคณะภาพยนต์ เขาก็ก่อตั้งวงดนตรี “The Doors” ยิ่งร้องก็ยิ่งดัง ดังเป็นพลุแตก เขาก็ ย่อมไม่มีเวลามาสร้างหนังอีกแล้ว จิมโด่งดังจนอายุ 28 ปี เนื่องจากเสพยาเกินขนาด จึงเด้ดสะมอเร่ กลายเป็นอีกหนึ่งตำนานอันเจิดจรัส ต่อมา ผลงานชิ้นใหญ่ของ Coppola เรื่อง Apocalypse Now เพลงประกอบภาพยนต์ก็ใช้เพลง “The End” ของ The Doors นับเป็นการแสดงความเคารพจากศิษย์เก่าคนเป็นมีต่อศิษย์เก่าคนตายของสถาบันเรา ด้วยอีกทางหนึ่งกระมัง *UCLA เดิมทีเดียวคิดว่า ได้จ้าง Orson Welles•ประจำการอยู่ในมหาลัย ต่อไปนี้คงจะข่มมหาลัยนิวยอร์ คและมหาลัยเซาท์แคลิฟอร์เนียอย่างอยู่หมัด ที่ไหนได้ คนวางแผนหรือจะสู้ฟ้าลิขิต กลายเป็นฝันค้างไป เสียอย่างนั้น จิม มอริสันผู้ร่วงโรยประดุจดาวหางตกก็ดี Orsen Welles ผู้ดับขันธ์ไปประดุจไดโนเสาร์ล้มก็ดี เอาเป็นว่า อัจฉริยะมาจากจากไหน สุดท้ายถึงเวลาจะตายก็ต้องตาย ขอแค่เคยเปล่งแสงก็พอแล้ว ส่วนจะอยู่นาน แค่ไหน อันนั้นไม่นับคะแนน จากคุณ : beer87 - [ 14 ก.ค. 48 22:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 11 * ผมได้ตั้งหิ้งบูชาเล็ก ๆ ให้กับท่านอาจารย์ผู้ไร้บุญสัมพันธ์กับผมท่านนี้ ไว้ในล๊อกเกอร์เก็บของของผมใน คณะ โดยตรงกลางติดรูปถ่ายที่ดูดีที่สุดของเขาจากในเรื่อง Citizen Kane ด้านหน้ารูปถ่ายวางใบไม้หนึ่งใบ และน้ำเปล่าฝาเล็ก ๆ ฝาหนึ่ง ผมยังบรรจงเขียนตัวอักษรจีนสองตัวว่า “เตี้ยนอิ่ง” ที่มีความหมายว่า “ภาพยนต์” เอาไว้ข้าง ๆ โดยข้างซ้ายเขียนคำว่า “เตี้ยน” และข้างขวาเขียนคำว่า “อิ่ง” เพื่อน ๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมา บางคนเห็นเข้าก็จะอดไม่ได้มุงเข้ามาดูกันสักหน่อย ขณะนั้นเองผมก็จะ ทำท่าทำทาง เอานิ้วจุ่มน้ำนิดหน่อย หยดลงบนใบไม้ “หมายความว่าอะไร?” เพื่อนใหม่ทั้งหลายจะถาม “นี่คือน้ำค้าง น้ำค้างบนใบไม้” ผมพูดจบก็จะท่องคัมภีร์มหาญาณฉบับวัชรปรัชญาปารมิตาสูตร ตอน หนึ่งที่ใคร ๆ ก็รู้จัก “เหยินเซิงหยูเมิ่ง ฮว่า เพ่า อิ่ง หยูลู่ อี้หยูเตี้ยน“ ตามด้วยคำแปลว่า “ชีวิตคนดุจฝัน ไม่เที่ยง เป็นฟองสบู่ เป็นเงาในน้ำ ดุจน้ำค้าง ดุจสายฟ้า ควรเห็นเป็น ธรรมชาติ” เพื่อน ๆ อเมริกันเมื่อได้ยินดังนั้น ก็จะเก็บหน้าตาทะเล้นตึงตังนั้นเสียสิ้นเชิง แล้วคิดตามอย่างลึกซึ้ง “... เหรอ ? ชีวิตคนเหมือนน้ำค้าง เหมือนสายฟ้า เหมือนฟองสบู่ เหมือนเงาในน้ำหรือ ?” พวกเขาจะขบคิด ความหมายของสองประโยคนี้ ต่อจากนั้น พวกเขาก็จะชี้ไปที่ตัวอักษรจีนสองตัวของผม ถามผมว่าเขียนอะไร ผมก็จะชี้ไปที่ตัว “เตี้ยน” บอกว่า “นี่ก็คือ เตี้ยน ใน หยูลู่อี้หยูเตี้ยน” แล้วก็ชี้ตัว “อิ่ง” บอกว่า “ส่วนนี่ก็ อิ่ง ใน หยูเมิ่งฮ่วนเพ่าอิ่ง” ขณะที่พวกเขากำลังจ้องเขม็งไปยังตัวอักษรจีนที่หน้าตาคล้ายยันต์ขลังทั้งสองตัวนี้ ผมก็จะเสริมอีกคำว่า “เตี้ยน และ อิ่ง รวมกันแล้วแปลว่า ภาพยนต์ ก็คือสิ่งที่พวกเรากำลังศึกษากันอยู่นี่เอง” ขณะนี้พวกเขาทุกคนก็จะตกใจมิใช่น้อย “อะไรนะ ? สองตัวนี้ก็คือ ภาพยนต์ ในภาษาจีนหรือ ?” ผมก็จะพยักหน้าอย่างสำรวม ส่วนพวกเขาก็จะส่ายหน้าพร้อมกับอุทานว่า “... ชีวิตก็เหมือนละครนะ เป็น อย่างนั้นจริง ๆ ด้วย...” เพื่อนใหม่ของผมจะจ้องไปที่ป้ายหิ้งบูชาขนาดมินิของผม แล้วก็มองผม บางคนก็พยักหน้า บางคนก็พนม มือไหว้ประหลก ๆ แล้วเดินจากไป เฮ่อ... เอาเป็นว่าฝากความลึกลับและเสน่ห์ของชาวตะวันออกเอาไว้นิดหน่อยบ้างแล้ว บางที คราวหน้า ควรจะหาตุ๊กตามัมมี่น้อยมาอวดบ้าง ก็คงไม่เลว จากคุณ : beer87 - [ 14 ก.ค. 48 22:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คิดว่ายังมีตรงไหนอ่านไม่รู้เรื่องบ้างไหมครับ คอมเมนต์บ้างนะครับ ยังอยู่ระหว่างการขัดเกลา จริง ๆ แล้วผมไม่ค่อยรู้จักใครในถนนฯ สักเท่าไหร่เลย อาศัยมาโพสต์ให้อ่าน ขอกำลังใจเท่านั้น ไม่ค่อยได้ติดตามผลงานท่านอื่นเท่าไหร่ ขออภัยด้วยครับ จากคุณ : beer87 - [ 14 ก.ค. 48 22:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตลกร้ายจริงๆ จากคุณ : Canossa - [ 15 ก.ค. 48 17:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีค่ะพี่ ไม่ได้มาแปะซะนานเลยนะคะ คิดถึงจังเลยไม่ได้อ่านซะนาน จากคุณ : Licht (Miran) - [ 17 ก.ค. 48 08:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาให้กำลังใจจ้า.. . ยายเอง จากคุณ : ยายเองง่ะ (sLitHeriNe) - [ 17 ก.ค. 48 10:39:26 ]