ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เริ่มห่างเหินกับหล่อน กิฟต์ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง เขาคงงานยุ่ง นักศึกษาปีสูงๆ ล้วนแล้วมีรายงานมากกันทั้งนั้น หญิงสาวพยายามอดทน...รอคอย ด้วยความหวังว่าเดี๋ยวเขาก็ติดต่อมา สุดท้าย หล่อนก็ทนไม่ไหว ความพยายามในการโทรหาเขาไม่ประสบผลสำเร็จ หญิงสาวลงทุนไปดักรอเขาที่หน้าคณะ แต่สิ่งที่พบ...ไม่ใช่ผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นคนเดิม แต่กลับเป็นเนื้อแท้ของชายที่เธอรักในแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ‘มาทำไมน่ะ...มันน่าเกลียดรู้ไหม เป็นผู้หญิงมาดักรอผู้ชายได้ไง ใครเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ’ เขาบอกหล่อนอย่างรำคาญ พยายามอยู่ห่าง ‘หญิงคนรัก’ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ‘พี่โอ๊ตคะ’ หญิงสาวเว้าวอน เจ็บปวดกับความห่างเหินของเขา ‘ตอนนี้พี่กำลังยุ่ง พี่ไปก่อนนะ’ พูดจบ เขาก็ก้าวยาวๆ ออกไปทันที ไม่สนใจแม้หล่อนจะพยายามจับแขนเขาเอาไว้ หญิงสาวยืนอึ้งอยู่กับที่ เสียใจเหลือเกินกับความเย็นชาที่ได้รับ อาย...กับแววตาของคนรอบข้างที่พอจะเดา ‘ละคร’ ฉากสำคัญเมื่อครู่ได้ ‘เฮ้อ! ผู้ชายเขาทิ้งแล้วยังจะตามอยู่ได้’ เสียงๆ หนึ่งลอยมาตามสายลมให้ได้ยิน ‘แกนี่...ไปว่าเขา น่าสงสารออก...ปี 1 ใช่ไหมเนี่ย’ เสียงที่สองดังเข้าโสตประสาทของหล่อน ‘ช่าย...โดนไอ้โอ๊ตมันทิ้งอีกล่ะสิ กี่รายแล้ววะเนี่ย ไอ้โอ๊ตมันเลวจะตาย แค่หน้าหล่อๆ หน่อยเดียว ทำไมผู้หญิงถึงชอบมันนักวะ’ เสียงเดิมยังคงดังอยู่ต่อไป ‘เอาน่า...ไม่ใช่เรื่องของเราสักหน่อย ไปเถอะ’ ‘เออเออ...ไปก็ได้ ไม่ต้องลากหรอก แต่เอ้ ตอนนี้...จริงอ่ะเปล่าที่ว่าไอ้โอ๊ตมันกำลังคั่วน้องกุ้งเด็กรัด-สาดคนสวยอยู่น่ะ’ เสียงนี้เบาลงแต่เสียดแทงหัวใจหญิงสาวเหลือเกิน โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ‘ช่างเหอะหน่า ไปเถอะเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน’ 2 คนนั้นเดินไปตั้งนานแล้ว แต่กิฟต์ยังคงอยู่กับที่ ขาทั้งสองเหมือนถูกตะปูตรึง ในสมองได้ยินแต่เสียงซ้ำๆ ‘มาทำไมน่ะ........พี่กำลังยุ่ง.........โอ๊ตมันกำลังคั่วเด็กรัด-สาดอยู่น่ะ’ หลังจากวันนั้น หญิงสาวเพียรพยายามดักรอเขาอีก แต่เขาก็เหมือนนกรู้หลบได้ทุกครั้ง โทรไปเขาก็ไม่รับสาย หล่อนรู้สึกเสียใจเหลือเกิน และเสียใจที่สุดเมื่อพบว่า ตัวเอง ‘ท้อง’ ท่ามกลางความมึนงงและสับสน สำนึกของหญิงสาวบอกได้คำเดียวว่าต้องพบเขา...เขาเท่านั้น ‘พ่อของลูก’ หลังจากดักรอเขาที่รถหลายวัน ในที่สุดเธอก็พบเขาในตอนใกล้ค่ำของวันหนึ่ง เขาปัดความรับผิดชอบทันทีที่รู้เรื่อง ‘พี่จะแน่ใจได้ไงว่าเด็กนี่เป็นลูกของพี่’ ‘พี่โอ๊ต...ทะ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ...กิฟต์มีพี่คนเดียวพี่ก็รู้ พี่เป็นคนแรกและเป็นคนเดียวของกิฟต์...เด็กคนนี้เป็นลูกของพี่ ลูกของเรานะคะ’ หญิงสาวร้องไห้ น้ำตาอาบหน้า ‘ใครจะไปรู้ ง่ายกับฉันได้ คนอื่นก็คงเหมือนกัน’ สรรพนามที่เรียกขานเปลี่ยนไป บ่งบอกความไม่สบอารมณ์ของคนพูด สิ่งนั้นไม่สำคัญหรอกในความรู้สึกของเด็กสาว แต่วาจาดูถูกของเขานี่แหล่ะ ที่ทำร้ายหล่อนได้เจ็บปวดที่สุด ‘พี่โอ๊ต...’ หล่อนครางเสียงแผ่ว ‘แค่นี้ใช่ไหม พี่ไปแล้วนะ มีธุระ’ ชายหนุ่มพูดพลางเปิดประตูรถ แต่ช้าไปกว่ามือของหญิงสาว เธอผลักประตูกลับ หันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา แววตาที่อ่อนแรงเมื่อครู่แข็งกร้าวขึ้น เหมือนหมาจนตรอก ไม่มีอะไรเหลือให้เสียอีกต่อไปแล้ว ‘เรายังพูดกันไม่รู้เรื่อง’ เสียงเธอเริ่มแข็ง ‘อะไรอีกล่ะ พี่จะกลับ’ ชายหนุ่มชักสีหน้า ‘พี่จะต้องรับผิดชอบกิฟต์กับลูก’ ‘เธอจะบ้าหรอ’ เขาตะโกนใส่หน้าหญิงสาว ท่าทีโกรธจัด ‘ไม่บ้าหรอกค่ะ มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องทำ’ หญิงสาวเสียงดังใส่บ้าง ‘ไม่! ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ง่ายเองก็รับกรรมไปสิ’ ‘หยุดนะ...พี่เลิกดูถูกกิฟต์ได้แล้ว’ ‘ดูถูกอะไร ก็มันจริงนี่ หรือไม่ใช่’ เขาว่าเสียงเยาะๆ แววตาดูแคลนเห็นได้ชัด ‘ฉันกับเธอ เราแค่สนุกกันเท่านั้นเอง เมื่อรักสนุกก็ต้องดูแลตัวเองสิ’ หญิงสาวฟังแล้วรู้สึกเกลียดผู้ชายตรงหน้าจับใจ เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา รวมถึงเกลียดตัวเองด้วย ทำไมหล่อนจึงเคยเห็นผู้ชายตรงหน้านี้เป็นผู้ชายแสนวิเศษไปได้นะ ‘พี่พูดอย่างนี้ได้ไง’ ‘ทำไมจะพูดไม่ได้ ยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน!’ ‘ตามสบาย ถ้าพี่อยากให้มันฉาวโฉ่ละก็’ หญิงสาวพูดเสียงสั่น ‘เธอจะทำอะไร’ ปลายเสียงเริ่มหวั่นวิตก (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 13 ก.ค. 48 01:15:01 A:203.118.80.68 X: TicketID:104346 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ‘กิฟต์จะบอกให้หมดเลย ทั้งพ่อแม่พี่ ทั้งอาจารย์ เอาให้รู้กันไปทั่วเลย ว่าพี่ไม่รับผิดชอบ’ หญิงสาวตาวาวด้วยความโกรธ โอ๊ตอึ้งไปเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเยาะอย่างรวดเร็ว ‘โธ่เอ๊ย! คิดเหรอว่าเขาจะเชื่อเธอ เธอเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร ผู้ชายอย่างฉัน ใครๆ ก็รู้อยู่แล้วว่ามีแต่คนจ้องจะจับ คนอื่นก็ต้องคิดอย่างนั้นกับเธอเหมือนกัน’ ‘ไม่จริง...ใครๆ ก็รู้ว่าเรารักกัน เพื่อนๆ พี่ก็รู้’ หญิงสาวเริ่มจะร่ำไห้อีกครั้ง ‘เฮอะ..ถ้าสิ่งที่ฉันทำมันเรียกว่ารัก ฉันก็คงรักเขาไปทั่วนั่นแหล่ะ ยังจะให้ย้ำอีกหรือไงว่าที่ฉันมาคบกับเธอน่ะ มันก็แค่อยากเปลี่ยนรสชาติเรื่องอย่างว่าเท่านั้นแหล่ะ พอใจรึยัง’ ชายหนุ่มตะคอก ไม่สนใจหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ‘คิดดูให้ดีนะ...ไปเอาเด็กออกซะ จะเก็บเอาไว้ทำไม ไหนเธอยังจะต้องเรียนอีก ถ้าท้องแล้วจะเรียนได้ยังไง จะทิ้งการเรียนที่เธอบอกนักบอกหนาว่าสำคัญไปนั่งเลี้ยงลูกเหรอ แล้วไหนจะแม่เธออีกหล่ะ คิดบ้างสิว่าเขาจะรู้สึกยังไง ถ้าเธอเอาเรื่องของเราไปแฉ คนก็ต้องรู้กันทั่ว ตัวเธอ ครอบครัวเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน คิดให้ดีนะกิฟต์ ’ ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนเกลี้ยกล่อม ‘ถึงวันนี้เราต้องเลิกกันไป แต่เธอก็ยังมีผู้ชายคนอื่นๆ ให้เลือกอีกถมถืด ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอน่ะเคยทำแท้งมาแล้ว ของอย่างนี้มันไม่ได้ติดเอาไว้บนหน้าผากเสียหน่อย สวยๆ อย่างกิฟต์ ผู้ชายที่ไหนก็สนใจ แต่ถ้าเธอดันทุรังต่อไป มันมีแต่เสียกับเสียนะ ใครที่ไหนมันจะมาสนผู้หญิงมือสองแถมยังมีลูกติดอีกต่างหากล่ะ’ พูดจบก็ควักเงินจากกระเป๋ายื่นส่งให้ ‘อ่ะ...พี่มีอยู่ 5,000 รับเอาไว้นะ’ คว้ามือกิฟต์ขึ้นมากำเงินเอาไว้ ‘ไปเอาเด็กออกซะ เชื่อพี่ แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง’ ************* หญิงสาวนิ่งอึ้งมองรถยนต์คันหรูของโอ๊ตที่ขับออกไปอย่างใจลอย ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนต้องทรุดลงนั่งกับพื้น กิฟต์มองเงินในมืออย่างสับสน เธอคงจะเรียกร้องหาความรับผิดชอบอะไรจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้อีกแล้ว และโอ๊ตก็พูดถูก...จะให้เธอ ‘แฉ’ เพื่อประจานตัวเองว่า ‘ง่าย’ หรือไง แล้วความรู้สึกของแม่ล่ะ ท่านส่งเสียให้เธอมาเรียนในกรุงเทพฯ ด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าเธอจะกลับบ้านพร้อมกับใบปริญญานำพาความภาคภูมิใจมาให้ครอบครัว แต่เธอกลับมาทำตัวเหลวแหลกแบบนี้... น้ำใสๆ หยดหยาดลงมาจากดวงตาทั้งคู่ของกิฟต์อย่างไม่ขาดสาย หญิงสาวสะอื้นไห้บนพื้นอย่างเดียวดาย เธอจะทำอย่างไรดี...จะทำอย่างไรต่อไปดี ************* ‘กี่เดือนแล้ว’ เสียงห้วนถามปลุกกิฟต์ให้ตื่นจากภวังค์ ‘สะ...สองเดือนค่ะ’ ‘อือ...กำลังพอดีๆ รอแป๊บนะ คุณหมอกำลังมีคิวอยู่’ กิฟต์เดินไปนั่งที่ม้ายาวหน้าเคาน์เตอร์ มองไปรอบๆ อย่างตื่นกลัว เวลานี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ ภายในคลินิก (หรือจะเรียกให้ถูกน่าจะเป็นห้องแถวมากกว่า) ไม่มีใครอื่นที่เป็นลูกค้านอกจากเธอ สภาพห้องที่ดูทรุดโทรม กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อปะปนกับกลิ่นบางอย่างเหมือนคาวเลือด ทำให้กิฟต์รู้สึกสะอิดสะเอียน ขนลุกจนต้องนั่งห่อตัวอยู่บนม้านั่ง เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น กิฟต์สะดุ้ง เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองลืมปิดโทรศัพท์ มือของเธอหยิบมันขึ้นมาดู อึ้งอยู่นานเมื่อหน้าจอปรากฏคำว่า...‘บ้าน’ หญิงสาวชั่งใจอย่างหนักว่าจะรับสายดีหรือไม่ จนเสียงสัญญาณเงียบหายไป กิฟต์มองโทรศัพท์อีกครั้งอย่างตัดสินใจ ในที่สุดก็กดโทรออก ‘กิฟต์หรือลูก'...เสียงปลายแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัด เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ แม่จ๋า...แม่จะรู้ไหมว่าลูก...ลูกสาวของแม่กำลังจะทำอะไรอยู่ ‘แม่...มีอะไรหรือคะ’ กิฟต์ตอบ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น ‘ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แต่หมู่นี้แม่เห็นว่าหนูไม่โทรกลับมาบ้านเลย โทรไปหาก็ปิดเครื่อง มีอะไรหรือเปล่าลูก เรียนหนักเหรอ’ เสียงมารดาถามอย่างเป็นห่วง นางมีลูกสาวเพียงคนเดียว ลูกที่รักดั่งแก้วตาดวงใจ ลูก...ที่เป็นตัวแทนของสามีที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยอุบัติเหตุเมื่อครั้งกิฟต์ยังเด็ก ‘...ค่ะแม่ หนู...เรียนหนัก ก็เลยไม่ค่อยได้โทรไป’ กิฟต์ตอบ รับรู้ได้ถึงหยาดน้ำอุ่นๆ ที่ไหลลงมาข้างแก้ม ‘อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ นะ แม่อยู่ไกลจะไปช่วยดูแลอะไรให้เราเหมือนแต่ก่อนก็ทำไม่ได้ หนูต้องดูแลตัวเองดีๆ นะลูก’ ‘...’ ‘นี่ก็เที่ยงกว่าแล้วหาข้าวหาปลากินหรือยังลูก’ ‘...หนูกินแล้วค่ะ’ ‘เหรอ...ดีแล้ว เรายิ่งเป็นกระเพาะอยู่ กินอาหารตรงเวลาอย่างนี้ดีแล้ว มื้ออื่นๆ ก็ด้วยล่ะ แม่เป็นห่วง’ ‘...ค่ะ’ ‘แล้วอย่าเครียดมากล่ะ ยายเขาก็บ่นๆ ว่าวันหยุดเราไม่ยอมกลับมาบ้านเลย แกคงกลัวน่ะว่าเราจะหักโหมเรียนเกินไป ไม่ยอมกลับมาพักผ่อนที่บ้านบ้าง แล้วกิฟต์จะกลับบ้านตอนไหนล่ะลูก’ ‘...เอ่อ...คงจะ...รอสอบเสร็จก่อนมั้งคะ’ ‘เหรอลูก ไม่เป็นไร ยังไงแม่ก็รอหนูได้’ ‘...’ ‘ถ้าจะกลับบ้านอย่าลืมโทรมาก่อนนะ แม่จะได้ทำของโปรดเตรียมไว้ให้’ ‘...ค่ะ’ ‘งั้นแม่ไม่กวนหนูแล้ว แค่นี้แล้วกันนะ แม่รักลูกนะ’ '...ค่ะ' (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 13 ก.ค. 48 01:21:24 A:203.118.80.68 X: TicketID:104346 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สัญญาณทางปลายสายตัดไปตั้งนานแล้ว แต่หญิงสาวยังคงถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น น้ำตา...ไม่รู้มาจากไหนไหลรินจากดวงตาไม่ขาดสาย คำสุดท้ายที่แม่พูดยังติดอยู่ในหัวใจ....‘แม่รักลูกนะ’ รัก... หญิงสาวสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น เรากำลังจะทำอะไร กำลังจะทำอะไรอยู่ หมดหนทางแล้วหรือไงจนต้องมาทำลายลูกของตัวเอง กิฟต์แตะท้องตัวเองเบาๆ แม้จะสัมผัสไม่ถึงแต่ก็รู้ว่ามีใครคนหนึ่งอยู่ในนั้น เขากำลังรอคอยอย่างอดทน รอ...จนกว่าจะถึงวันที่เขาจะลืมตาดูโลก เพื่อมาอยู่ให้ ‘อ้อมแขนแห่งรัก’ ของผู้เป็นแม่ ‘คุณ...เชิญได้เลยค่ะ’ เสียงเรียกจาเคาน์เตอร์ทำให้กิฟต์หันหน้าไปมอง หางตาของเธอเห็นผู้หญิงอีกคนกำลังเดินโซซัดโซเซออกมาจากด้านในคลินิก ออกมารับยาที่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วรีบเดินออกไปยังรถที่จอดอยู่หน้าร้านอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่ร่างกายก็ยังดูไม่อำนวย ‘ไม่ล่ะค่ะ ไม่ทำแล้ว’ หญิงสาวลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ปาดน้ำตา แล้วเดินออกไปจากร้านอย่างคนที่ตัดสินใจได้ .....ไม่เป็นไร ถึงเราจะเลว จะชั่ว หรือทำให้แม่ผิดหวังยังไง แต่แม่ก็ยังรักเรา ถึงแม้เราจะไม่มีใคร แต่...เราก็ยังมีครอบครัวที่จะคอยประคับประคองชีวิตบิดๆ เบี้ยวๆ ของเราให้ก้าวต่อไปได้..... .....ไม่เป็นไร ลูกคนเดียวเราเลี้ยงได้ เขาเกิดมาแล้ว เขาเป็นลูกของเรา แม้จะเกิดจากความผิดพลาด แต่เราก็รักเขา..... .....ไม่เป็นไร...ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้เสมอ..... .....ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร..... **************** “เฮ้ย! คุณจะทำอะไร จะโดดสะพานเหรอ” เสียงตะโกนเรียกจากด้านหลังทำให้กิฟต์หันไปมอง “อย่าทำบ้าๆ นะคุณ ชีวิตมีค่า” ได้ยินแล้วกิฟต์ถึงกับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ก่อนจะเอ่ยปากออกไป “เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่อยากมาดูแม่น้ำให้ชัดๆ เท่านั้น และก็จะมาทิ้งของด้วย พูดจบหญิงสาวก็รูดแหวนสีทองเกลี้ยงออกจากนิ้วมือทันที และเขวี้ยงออกไปจนสุดมือ แหวนวงนี้ พี่ให้กิฟต์นะ แทนคำว่ารักที่ผูกพันเราไว้ ให้กิฟต์รู้ว่าพี่รักกิฟต์แค่ไหน “โธ่! ไอ้เราก็นึกว่าจะโดดสะพาน อุตส่าห์วิ่งมาจากฝั่งโน้น” “ไม่โดดหรอกค่ะ ชีวิตหนูมีค่ากว่านั้น” “ดีแล้วคุณ แต่แหม...จะดูแม่น้ำทำไมไม่ไปนั่งริมตลิ่งล่ะ ขึ้นมาทำอะไรบนนี้ แล้วยังไปยืนชิดราวอีก ยังไงก็ระวังๆ นะคุณ เดี๋ยวเกิดราวสะพานมันหักแล้วจะตกลงไป” “ค่ะ เดี่ยวก็จะลงไปแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้ชายสูงวัยที่เดินหันหลังจากไป ลักษณะของเขาบ่งบอกชัดว่าเป็นคนเร่ร่อน สังเกตจากเนื้อตัวที่ดูสกปรกและเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น แต่ใครจะนึกล่ะว่าสิ่งที่เรียกว่า ‘น้ำใจ’ ที่หาได้ยากในสังคมไทยสมัยนี้ กลับมีอยู่เต็มเปี่ยมในหัวใจของชายผู้นี้ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างนึกอะไรขึ้นได้ รีบวิ่งไปหาคุณลุงคนนั้น “คุณลุงคะ...คุณลุง” กิฟต์เรียก “อะไรเหรอหนู” ชายสูงวัยชะงัก หันหลังกลับมาถามอย่างงงๆ “หนูให้ค่ะ” หญิงสาวยื่นซองสีน้ำตาลให้ “อะไรหรือหนู” “ของๆ...คนรู้จักน่ะค่ะ เป็นคูปองแลกของสมนาคุณที่ร้านค้าอะไรทำนองนี้มั้งคะ หนูไม่เอาแล้ว ให้คุณลุงดีกว่า รับไว้นะคะ” พยายามชักชวน เมื่อเห็นชายสูงวัยลังเล “...ก็ได้” รับมาไว้และทำท่าจะแกะซองที่ปิดผนึกแน่นหนาออกดู “อย่าค่ะ...อย่าเพิ่งแกะ เอาไว้ไปนั่งแกะดีๆ ที่ฝั่งโน้นดีกว่าค่ะ คูปองมันเล็ก มีตั้งหลายแผ่น เดี๋ยวหล่นลงแม่น้ำไปเสียดายแย่เลย” “ก็ได้ๆ ยังไงก็ขอบใจนะหนู” แล้วผู้สูงวัยก็เดินจากไป กิฟต์อมยิ้มเมื่อนึกถึงเงิน 5,000 บาทที่อยู่ในซอง หญิงสาวคิดว่าคุณลุงคนนั้นรู้ว่าของในซองคืออะไรต้องไม่รับเอาไว้แน่ๆ เธอจึงจำเป็นต้องโกหกออกไป หญิงสาวหันหลังกลับเดินไปที่ริมแม่น้ำอีกฟากด้านหนึ่ง วิวแม่น้ำเจ้าพระยาด้านข้างทำให้เธอถอนใจ เธอมาที่นี่เพราะเธอคิดถึงบ้าน บ้านของเธออยู่ริมแม่น้ำสายนี้ แม้จะถัดไปอีกเป็นร้อยๆ กิโล แต่แม่น้ำก็ยังคงเป็นแม่น้ำสายเดียวกัน นอกจากนั้นเธอคิดจะใช้สายน้ำแห่งนี้ให้ช่วยนำพา ‘สิ่งที่เธอไม่ต้องการ’ ออกไป ไม่ว่าจะเป็นแหวนแทนใจหรือเงินค่าชีวิตลูกของเธอ ของพวกนี้เธอไม่อยากเก็บไว้ ในเมื่อเธอจะเริ่มชีวิตใหม่ ก็อยากจะเริ่มต้นอย่างคนที่ไม่มีอะไรติดค้างอยู่ในใจอีก ตอนแรกกิฟต์ก็กะจะโยนเงินทิ้งแม่น้ำเหมือนกัน แต่เมื่อเห็นชายสูงวัยคนนั้นแล้ว เธอจึงเปลี่ยนใจ เพราะเงินจำนวนนี้น่าจะเป็นประโยชน์แก่เขามากกว่า กิฟต์ถอนใจ...นึกถึงบทสนทนาที่เธอโทรศัพท์กลับไปสารภาพความจริงกับแม่ แม่ของเธอนิ่งอึ้ง เงียบ...จนเธอกลัว แต่แล้ว...แม่ก็พูดประโยคๆ หนึ่ง ที่ทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง ‘แม่รักลูกนะกิฟต์’ ‘...’ หญิงสาวได้ยินเสียงตัวเองสะอื้น ‘กลับบ้านเถอะลูก เดี๋ยวเรามาแก้ปัญหากันอีกที ไม่เป็นไรนะ...ไม่ต้องไปสนใจคนอื่น เขาจะว่ายังไงก็เรื่องของเขา หลานคนเดียวแม่เลี้ยงได้...’ เสียงร้องไห้ของแม่ปนมาในสายโทรศัพท์ ทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดบาปที่ทำให้แม่ของเธอต้องหลั่งน้ำตา ‘ไม่เป็นไรนะ แม่อยู่ข้างลูกเสมอ’ ‘...ค่ะแม่’ หญิงสาวหลับตา พรุ่งนี้แล้วที่เธอจะกลับบ้าน ในสมองเริ่มวางแผนอนาคตตัวเอง เธอต้องเข้มแข็ง พร้อมที่จะรับทุกปัญหาที่เกินขึ้นอย่างกล้าหาญ ไม่ว่าจะเป็นเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของคนรอบข้าง รวมทั้งความขัดแย้งที่อยู่ในใจของตัวเองด้วย เธอคงต้องออกมาเลี้ยงลูกสักพัก พักการเรียนไปสักปีสองปีคงไม่เป็นไร แล้วค่อยกลับมาเรียนอีกครั้ง หรือเธออาจไปสมัครเรียนในมหาวิทยาลัยเปิดก็ได้ คราวนี้เธอจะตั้งใจเรียน และทำทุกอย่างให้ดีที่สุด จะใช้สติและใช้สมองในการดำเนินชีวิต เพื่อทำทุกอย่างให้แม่ของเธอภูมิใจ ตอบแทนทุกหยดน้ำตาที่แม่ต้องเสียเพื่อเธอ...ลูกที่แสนเลวคนนี้ แม้ตอนนี้ชีวิตของเธอจะเลวร้าย แต่เธอก็ยังมีกำลังใจจากคนที่บ้าน ครอบครัวของเธอ แม่ของเธอคนที่เธอรักมากที่สุด ความรักของแม่คือเกราะคุ้มภัยให้เธอฝ่าฟันอุปสรรคนี้ไปได้อย่างแน่นอน และตอนนี้เธอกำลังจะเป็นแม่คนแล้ว เธอจะเลี้ยงดูลูกคนนี้ให้ดีที่สุด เพราะเขาเป็นลูกของเธอ ลูกที่เธอรัก... ...รักของแม่... หญิงสาวยกมือลูบท้องตัวเองเบาๆ ...ลูกจ๋า...ขอให้ลูกรู้ไว้ แม่รักลูกนะ... -จบ- ณัฐวรินทร์ 00.03 น. 13 ก.ค. 48 จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 13 ก.ค. 48 01:26:17 A:203.118.80.68 X: TicketID:104346 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาวถนนนักเขียนทุกคน หลังจากเป็นคนอ่านที่นี่มานาน (ในชื่ออื่น) วันนี้ขอเป็นคนเขียนบ้างนะคะ เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในชีวิตที่เขียนเสร็จ T-T ยังไงก็ติชมได้ตามสบายเลยนะคะ เนื้อเรื่องอาจดูยืดยาวไปบ้าง ตอนโพสต์ยังเหนื่อยเลย (ไม่รู้จะแบ่งหน้ายังไงถูก) ขออภัยในความเยิ่นเย้อไว้ด้วยนะคะ (/|\)(/|\) ถ้ามีคอมเม้นต์มา (หวังว่าคงจะมีนะ Y-Y) จะตอบไว้ในกระทู้นี้แหล่ะค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^^ จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 13 ก.ค. 48 01:34:49 A:203.118.80.68 X: TicketID:104346 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านไปน้ำตาซึมด้วยล่ะ ^^" อ่านแล้วบวกกับความเป็นจริงที่เห็นในปัจจุบันรู้สึกเลยว่าเด็กวัยรุ่นไทยค่อยข้างอ่อนต่อโลกนะคะ และทำอะไรค่อนข้างขาดความรับผิดชอบไม่ค่อยคิดถึงผลที่จะตามมาจากการกระทำของตัวเอง อาจเป็นเพราะมักจะมีผู้ใหญ่มาช่วยแก้ปัญหาอยู่เสมอด้วยก็เป็นได้ หุหุ จะมีใครว่าวาโยแก่แล้วขี้บ่นมั้ยเนี่ย... แต่ยืนยันนะคะว่าคนเรามีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้แล้วแต่ที่ใจเราอยากทำ เพียงแต่ต้องรับผิดชอบกับผลของการกระทำของเราเองด้วย  ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคำพูดที่ว่าให้คิดก่อนทำหรอกค่ะ มันไม่ได้มีไว้พูดให้สวยหรูนะคะ ชอบเรื่องนี้นะคะ อ่านแล้วให้ข้อคิดดี อยากให้เด็กๆ เข้ามาอ่านกันจะได้มีมุมมองชีวิตในอีกแง่ ^O^/ จากคุณ : wayo - [ 13 ก.ค. 48 02:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^ Very good story ka. I hope women will be more thoughtful about this subject. จากคุณ : Reader - [ 13 ก.ค. 48 06:32:22 A:24.16.240.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นเรื่องที่ผู้หญิงควรระวังเลยเนอะ เขียนได้ดีนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 13 ก.ค. 48 08:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วให้ข้อคิดดีนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นันทนีย์ - [ 13 ก.ค. 48 09:52:22 A:202.44.130.22 X: TicketID:103865 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น้ำตาซึมเลย จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 13 ก.ค. 48 10:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีจังเลย ซึ้ง ^_^ จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ค. 48 11:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยจริงๆ จากคุณ : oreocream - [ 13 ก.ค. 48 11:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชีวิตจริงในสังคมนี้ก็เป็นแบบนี้จิงๆนะค่ะ อ่านแล้วซึ้งจังเลย ถึงไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่ก็เคยกลับบ้านไปร้องไห้กับแม่ แล้วแม่ปลอบ เลยรู้ว่าแม่รักเราที่สุดแล้ว เรายังรักเค้าไม่ได้ครึ่งที่แม่รักเราเลย จากคุณ : This Love - [ 13 ก.ค. 48 12:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น้ำตาซึมเช่นกันค่ะ  ย้อนกลับไปสมัยที่ตัวเองยังเป็นนักเรียนอยู่  รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องห่างไกลตัว  แต่พอมาสมัยนี้ทำไมคลินิคทำแท้งเถื่อนกลับโผล่ขึ้นมากมายยัง:-) ก เห็ดก็ไม่ปาน  ดีนะที่กิฟต์ยังมีสติและความรับผิดชอบ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 48 13:12:39 จากคุณ : ป้าใหญ่ใจร้าย - [ 13 ก.ค. 48 13:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วเศร้าค่ะ เพราะเป็นเรื่องที่เจอได้บ่อยขึ้นในสังคมสมัยนี้นะคะที่เด็กวัยรุ่นมีความยับยั้งชั่งใจกันน้อยลง สงสารผู้หญิงที่ต้องหาทางออกคนเดียวเวลาเกิดปัญหาขึ้นมานะคะ จากคุณ : nongwin - [ 13 ก.ค. 48 13:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 13 ก.ค. 48 14:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ..........รู้สึกดีใจจังที่ทุกคนชอบเรื่องนี้.......... ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นด้วยนะคะ TToTT คุณ wayo ++ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ คนเราต้องมีความรับผิดชอบในสิ่งที่เราได้ทำกันเอาไว้ (ทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี) แต่ในความเป็นจริงมันคงยากนะคะ ไม่งั้นสังคมคงไม่วุ่นวายขนาดนี้หรอก เฮ้อ!!! คุณ Reader ++ ขอบคุณค่ะ แอบหวังอยู่ลึกๆ เหมือนกัน ว่าเรื่องนี้อาจจะสะท้อนอะไรบางอย่างให้คนที่กำลังหลงผิดได้คิดอะไรให้รอบคอบขึ้นมาบ้าง คุณ Gracie Lou Freebush ++ ใช่ค่ะ เป็นผู้หญิง...เรื่องแบบนี้มีแต่เสียกับเสีย ต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดี ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยค่ะ คุณ นันทนีย์ ++ ขอบคุณค่ะ (อิอิ...ยังรออ่านนิยายที่ค้างไว้ 2 เรื่อง ของคุณนันทนีย์อยู่นะคะ) คุณ xyz (xyzjung) ++ มามะ..มาให้ณัฐวรินทร์ซับน้ำตาเร้ววว...(ง่ะ ใครเขาอยากให้เธอปลอบกัน - -") คุณ scottie ++ ขอบคุณมากค่ะ ^^ คุณ oreocream ++ น้ำตาซึมอีกคนแล้ว (มีคนเศร้ากับเรื่องเราด้วย ดีใจจัง ToT) คุณ This Love ++ ง่ะ...เหมือนกันเลย เราก็เคยกลับไปร้องไห้กับแม่เหมือนกัน ตอนนั้นทะเลาะกับเพื่อน กลับบ้านไปก็ร้องๆๆๆ จนแม่ตกใจ ช่วงนั้นรู้สึกได้เลยว่าไม่ว่าเราจะเป็นบ้าเป็นบอยังไง แม่ก็อยู่ข้างๆ เราเสมอ Y-Y คุณ ป้าใหญ่ใจร้าย ++ ใช่แล้วค่ะ เหมือนเป็นเรื่องไกลตัว แต่ความจริงอยู่ใกล้ตัวมากๆ เลย ไม่รู้ว่ามีเด็กผู้หญิงกี่คนแล้วที่มีปัญหาแบบนี้ คุณ nongwin ++ ใช่ค่ะ ผู้หญิงมีแต่เสียกับเสีย เวลาผู้ชายไม่รับผิดชอบขึ้นมา ก็ต้องทนอุ้มท้องคนเดียว ถึงแม้จะพิสูจน์ DNA ได้ แต่กว่าจะถึงขั้นนั้น ตัวผู้หญิงเองกับครอบครัวคงตกเป็นหัวข้อสนทนาของชาวบ้านไปอีกนาน ดังนั้นคุณผู้หญิงทั้งหลายจะทำอะไรต้องคิดให้ไกล อย่าลืมใช้สมองคู่กับหัวใจนะคะ ^^ คุณ :::อาราเร่::: ++ ขอบคุณค่ะ >_< จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 13 ก.ค. 48 20:33:47 A:203.118.80.191 X: TicketID:104346 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ดีใจที่กิฟต์ตัดสินใจแบบนี้ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 13 ก.ค. 48 21:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยกับการตัดสินใจของกิฟท์ค่ะ ไม่ว่าจะเลวร้ายสักแค่ไหน เชื่อว่าหัวอกของพ่อแม่ต้องให้อภัยลูกได้เสมอ ...เป็นคนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับการทำแท้งค่ะ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 14 ก.ค. 48 04:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เสียใจกับกิ๊บ สิ่งผิดพลาดที่มอบประสบการณ์และผลลัพธ์ที่แสนเจ็บปวดให้ ดีใจ กับการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ ที่อดทนกับการไม่ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายแม่ และทำร้ายชีวิตใหม่ที่ถือกำเนิดในตัวเธอ เสียใจกับสิ่งที่เจอ นับถือความเข้มแข็ง ดีใจกับอนาคตใหม่ที่มุ่งมั่น เจ็บใจ ผู้ชายแบบโอ๊คในเรื่อง เพราะรู้ว่าไม่ได้มีแต่ในนิยาย ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากไม่เป็นแบบนั้นไปด้วยเท่านั้นเอง จากคุณ : zeromaster - [ 14 ก.ค. 48 12:20:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องแบบนี้มีมากมายในสังคมไทย และมีมานานแล้ว ทั้งในข่าว ในนิยาย และในคอลัมน์ปัญหาชีวิต แต่ยังเกิดขึ้นได้เสมอ และจะมีต่อไป เพราะผู้หญิงยังคิดว่า เขาคงไม่ใช่คนอย่างนั้น เรื่องอย่างนั้นคงไม่เกิดขึ้นกับเราไงครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 14 ก.ค. 48 21:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 .....ตอบคอมเม้นต์ค่ะ..... คุณ O-HO ++ คนเขียนเองก็ดีใจเหมือนกันค่ะ ^^ คุณ 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) ++ ใช่ค่ะ หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ยังไงก็ให้อภัยลูกได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ถ้าลูกยอมพูดความจริงหรือเล่าปัญหาที่มีให้ฟัง คุณ zeromaster ++ ผู้ชายบางคน...ร้ายยิ่งกว่าในนิยายอีกค่ะ อันนี้ไม่ได้เหมารวมนะคะ เพราะผู้ชายดีๆ ก็มี บางคนดีกว่าพระเอกในนิยายเสียอีก ^^ คุณ เจียวต้าย ++ ค่ะ เรื่องแบบนี้มีอยู่เยอะจริงๆ ผู้หญิงหลายคนมองโลกในแง่ดีมากไป ไว้ใจอีกฝ่ายมากเกินไปจนเกิดเรื่อง... ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ วันนี้ลองกลับมาอ่านทวนดู พิมพ์ตกอื้อเลย T.T ขออภัยด้วยนะคะ (/|\)(/|\) ..... คนอ่านค่ะ ^^..... จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 14 ก.ค. 48 21:39:34 A:158.108.210.82 X: TicketID:104346 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผู้ชายโฉด... จากคุณ : Bangkokian - [ 16 ก.ค. 48 04:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จากคุณ : burin piggypink - [ 17 ก.ค. 48 15:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ Bangkokian ++ อ่า...นายโอ๊ตนี่ก็เลวจริงๆ แหล่ะค่ะ คุณ burin piggypink ++ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาา ^^ จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 18 ก.ค. 48 00:44:09 A:203.118.81.136 X: TicketID:104346 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ เขียนได้ดีจริงๆค่ะ จากคุณ : อยู่ไกลบ้าน - [ 30 ก.ค. 48 13:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ อยู่ไกลบ้าน ++ ขอบคุณมากค่ะ ^__^ จากคุณ : ณัฐวรินทร์ - [ 11 ส.ค. 48 02:31:01 A:203.118.81.106 X: TicketID:104346 ]