ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 5 เดิม หล่อนเคยใส่ใจกับนักเรียนของตนเองอย่างไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่ รวมถึงเรื่องของน่านน้ำด้วย "ตอนที่คุยกับครูกบ นุ่มก็มาคิดๆดูค่ะ ว่านุ่มทำให้คนรอบข้างเป็นห่วงหรือเปล่า ถึงพ่อกับแม่จะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันกับนุ่มเท่าไร แถมยังบังคับไม่ให้นุ่มเล่นเกมอีก แต่พอลองคิดดูแล้ว ก็รู้ว่านุ่มเป็นฝ่ายผิดเองที่เล่นจนไม่ดูเวลา พ่อกับแม่คงเป็นห่วงน่าดู นุ่มเพิ่งมาแน่ใจเอาจริงๆก็ก็คือวันที่น้ากล้ามารับที่บ้าน แล้วทีนี้นุ่มได้ยินเรื่องที่น้ากล้าคุยกับพ่อแม่ ก็ได้รู้ว่าพ่อกับแม่นุ่มรู้มาตลอดว่านุ่มยังคงดื้อเล่นเกมอยู่ แต่ที่ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่านุ่มแบ่งเวลาได้ ว่าเวลาไหนเรียน เวลาไหนเล่น นุ่มขอบคุณครูกบจริงๆค่ะที่ช่วยให้นุ่มคิดได้" อนงค์ได้รับรู้เรื่องนี้ในเย็นวันพุธ วันแรกของสัปดาห์หลังจากวันหยุดยาว 4 วันที่ผ่านมา ซึ่งตรงกับวันหยุดทางศาสนาติดกันสองวันและเป็นวันหยุดที่หล่อนไปตะลุยกับเพื่อนสนิทสองคนในการหาเสื้อผ้าในการเปลี่ยนแปลงตนเองแทนที่จะไปเข้าวัดเพื่อเวียนเทียนอย่างที่หล่อนทำเป็นประจำทุกปี เพราะครอบครัวของหล่อนมักจะประกอบพิธีกรรมทางศาสนาอยู่ตลอด และเป็นสิ่งที่ติดตัวอนงค์มาจนถึงตอนนี้ด้วย แต่อนงค์ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเพื่อนในขณะที่ตะลอนทัวร์กันอยู่ ด้วยเพราะรู้ว่าเพื่อนทั้งสองคนไม่สนใจเรื่องนี้ คนหนึ่งนับถือพุทธ แต่ก็ไม่นิยมประกอบพิธีทางศาสนา ส่วนอีกคนนับถือศาสนาคริสต์ ก็ยิ่งแล้วใหญ่ อนงค์จึงสงบปากสงบคำไม่คิดจะชวนเพื่อนไปวัดทั้งๆที่ตนเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนกัน... เมื่อได้ยินคำกล่าวของน่านน้ำ อนงค์ก็ยินดีกับเด็กหญิงอย่างใจจริง น่านน้ำเป็นเด็กที่มีความคิด ไม่ได้เป็นเด็กเกเร หรือเป็นเด็กที่มีปัญหาอย่างที่คนอื่นๆเข้าใจกัน และพ่อแม่ของน่านน้ำเองก็พร้อมที่จะเข้าใจและให้โอกาสลูกของตนเอง เพียงแต่ว่าพวกเขาอาจจะไม่ได้แสดงออกให้ลูกเห็น จนก่อให้เกิดความเข้าใจผิดกันไปใหญ่โตเท่านั้นเอง หญิงสาวมองความห่วงใยของพ่อแม่ของน่านน้ำได้ตั้งแต่แรกแล้ว เห็นง่ายที่สุดก็คงจะเป็นทรงผมของน่านน้ำ ทางโรงเรียนของหล่อนจะให้เด็กนักเรียนไว้ผมยาวและให้ถักเปียมาโรงเรียนทุกๆคน ถ้าหากพ่อแม่ของน่านน้ำไม่ได้เอาใจใส่ลูกสาวของตนจริง ผมของเด็กหญิงคงไม่เรียบร้อยเช่นนี้ทุกวัน ผมของน่านน้ำจะถักเป็นเปียสองข้างทุกวัน และมักจะผูกริบบิ้นอย่างเรียบร้อยน่ารัก เสียงโทรศัพท์ของน่านน้ำดังขึ้น อนงค์รู้ได้ทันทีว่าปลายสายนั้นคือใคร หล่อนตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าจะได้พบกับคมกล้า หลังจากที่ไม่ได้พบกันเลยเนื่องจากวันหยุดยาวที่ผ่านมา รถคันสีเทาของชายหนุ่มเลี้ยวเข้ามา เมื่อเครื่องยนต์ดับลง ชายหนุ่มในเสื้อโปโลสีขาว กางเกงสีดำ และรองเท้าหนังสีเดียวกับกางเกงก็ก้าวออกมาจากรถ วันนี้เขาดูแปลกไปเล็กน้อยในสายตาของอนงค์ คนรูปร่างค่อนข้างผอมคนนั้นเดินตรงมายังอนงค์และน่านน้ำ หญิงสาวยิ้มให้ก่อนจะยกมือไหว้ทักทายเขา ซึ่งชายหนุ่มก็รับไหว้ ไม่ขัดเขินเหมือนตอนแรกๆอีก "สวัสดีค่ะ ไม่ได้พบกันตั้งสามวันได้ ตัดผมใหม่หรือคะ?" คมกล้ายิ้มพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แตะผมตัวเองอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก "ครับ ดูตลกหรือ?" "เปล่าหรอกค่ะ ก็...ดูดีค่ะ" อนงค์ตอบอย่างนั้น ตอนที่เดินไปที่รถ หล่อนลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา นัยน์ตาของชายหนุ่มมองตรงไปยังข้างหน้า จมูกของเขาเป็นสันน่ามอง ริมฝีปากค่อนข้างหนา หล่อนมองจนเขารู้สึกตัวหันกลับมามอง อนงค์ก็เสหลบตาเสีย จนทั้งสองคนขึ้นรถแล้ว ส่วนน่านน้ำนำล่วงหน้ามานั่งอยู่ด้านหลังของรถก่อนแล้ว บทแรก ให้ลองหัดสังเกตเขา และทักทายเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลง เขาจะได้รู้ว่าคุณใส่ใจ บทที่สอง ให้หัดลอบมองหน้าของอีกฝ่าย เขาจะได้รู้ว่าคุณสนใจ แล้วตามสัญชาตญาณ เขาจะกลายเป็นฝ่ายมองคุณเอง เพื่อดูว่าคุณกำลังมองเขาอยู่หรือไม่ ตลอดทางอนงค์นั่งเงียบๆ ฟังน่านน้ำคุยบ้าง พยักเพยิดไปตามเรื่องบ้าง บางทีก็มองเสี้ยวหน้าของคมกล้าบ้างไปตามเรื่องตามราว หลังจากที่ไปส่งน่านน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาก็เลยมาส่งอนงค์ตามปกติ แต่คราวนี้อนงค์มักจะเป็นฝ่ายถามเขาในเรื่องต่างๆ เป็นต้นว่าหนังสือที่ชอบ หรือภาพยนตร์ที่ดู อะไรทำนองนี้ ส่วนคมกล้าเองก็ตอบไปเรื่อยๆเท่าที่ระยะทางจากบ้านของน่านน้ำถึงหอพักของหล่อนจะเอื้ออำนวย "ปกติผมชอบอ่านหนังสือมากกว่าดูหนังนะครับ แต่ถ้าดูจริงๆส่วนใหญ่เพราะมีคนลากให้ไปดูเป็นเพื่อนมากกว่า แต่หนังแบบที่ให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมเสียเงินไปดูคงเป็นหนังโรแมนติคแบบที่พวกผู้หญิงชอบดูกัน ผมว่าความรักในหนังพวกนั้นมันฉาบฉวยแล้วก็เพ้อฝันเกินไป เหมือนต้องการจะขายความฝันมากกว่าจะสะท้อนความเป็นจริง แต่ไม่รู้เป็นอย่างไร ผมกลับได้ดูเจ้าหนังประเภทนี้มากกว่าอย่างอื่น" คมกล้าโคลงศีรษะเล็กน้อย   เมื่อเห็นกิริยานั้นทำให้อนงค์อมยิ้มกับทีท่าเหมือนบ่นนั้น หล่อนเองก็ดูภาพยนตร์นับครั้งได้ ส่วนใหญ่จะไปก็ตอนที่เพื่อนเลี้ยงหนังเพราะไม่รู้จะลากใครไปดูด้วยดี หรือบางทีอนงค์ก็เป็นฝ่ายเลี้ยงเนื่องในโอกาสพิเศษ เช่นวันเกิดของเพื่อน และดูเหมือนว่าเพื่อนของหล่อนทั้งสองคนก็จะชอบหนังโรแมนติคเสียด้วย แต่หล่อนก็รู้สึกเฉยๆกับความรักเกินจริงในหนัง เพราะเข้าใจถึงความมุ่งหมายของผู้สร้างดี สังคมตอนนี้เต็มไปด้วยความเครียด ความทุกข์ คนเราบางครั้งก็อยากหนีจากโลกของความเป็นจริงไปอยู่ในโลกของความฝันบ้าง เพื่อที่จะได้มีกำลังใจที่จะตื่นมารับความเป็นจริงของโลกต่อไป การดูหนังก็เป็นการให้ความสุขในชีวิตอย่างหนึ่ง แต่ผู้ชมหลายคนก็ตระหนักอยู่ดีในใจลึกๆว่าสิ่งเหล่านี้ยากที่จะเป็นจริงได้ในโลกปัจจุบัน น่าแปลกที่คนดูก็รู้ตามสูตรสำเร็จของหนังว่าจะจบเช่นไร และชีวิตหลังจากที่หนังจบแล้วพอจะเดาได้ว่าคนสองคนจะไปกันได้มากน้อยเพียงใด แต่ก็ยังคงเลือกที่จะชมอยู่ดี... "แสดงว่าส่วนใหญ่ คุณไปดูกับผู้หญิงบ่อยสิคะ?" คำพูดของอนงค์ทำให้คมกล้าหันมามองใบหน้าของหล่อน ทว่าอนงค์ไม่ได้มองหน้าเขา หล่อนมองตรงไปข้างหน้าแทน ชายหนุ่มทำได้แค่หันมาแวบเดียวแล้วต้องรีบหันกลับไปมองถนนอีกครั้งเพราะกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น บทที่สาม สะกิดนิดสะกิดหน่อยให้เกิดความคลุมเครือขึ้นจนเขาเริ่มไม่แน่ใจในความรู้สึกของคุณ แล้วคุณก็ควรปล่อยทิ้งไว้ จากนั้นเขาจะเป็นฝ่ายค้นหาด้วยตัวเอง อนงค์มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาอีกครั้ง ใบหน้าของชายหนุ่มนิ่งเฉยก็จริง แต่มีบางสิ่งที่บอกว่าคนที่กำลังขับรถอยู่นั่นเริ่มเกิดความสับสนขึ้นแล้ว เขาหันมาสบตาหล่อนอย่างต้องการค้นหาอีกครั้งเมื่อรถติดไฟแดงที่สี่แยก แต่คราวนี้อนงค์ไม่ได้หลบตาอีก ในทางกลับกันหญิงสาวยิ้มให้เขาหวานที่สุดเท่าที่ประวัติชีวิตของอนงค์เคยทำมา นัยน์ตาของหล่อนพราวระยับในแสงของไฟที่อยู่ข้างทางในยามค่ำคืน คมกล้านิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง และเขาคงจะค้างอยู่อย่างนั้นถ้าไม่มีเสียงแตรรถจากด้านหลังบอกให้รู้ว่าไฟจราจรเปลี่ยนสีแล้ว บทที่สี่ ขยันยิ้มหวานให้เขาบ่อยๆ ไม่เสียหลายหรอก คมกล้าผินหน้ากลับไป ดวงหน้าเขามีร่องรอยขัดเขิน ในขณะที่ดวงหน้าของอนงค์ยังแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ในใจของหล่อนชักเริ่มสนุกมากขึ้น ชายหนุ่มหัวเราะเก้อเล็กน้อย ตอบหล่อนว่า "ผมไม่ได้ไปกับผู้หญิงที่ไหนนักหรอกครับ ก็พี่สาวกับน้องสาวของผมน่ะ" "คุณมีน้องสาวด้วยหรือคะ?" หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ "มีครับ พี่สาวหนึ่งคน น้องสาวอีกคน ส่วนผมเป็นลูกคนกลาง" แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็มาถึงที่หอพักของหล่อนเสียก่อน ชายหนุ่มเดินลงจากรถไปส่งหล่อนเหมือนทุกๆวัน ตามปกติอนงค์จะยกมือไหว้ลาเขาเฉยๆ แล้วก็เดินขึ้นหอพักไปเลย แต่จากสิ่งที่ได้เรียนรู้มาทำให้วันนี้อนงค์ไม่ได้ทำเหมือนเช่นทุกๆวันที่ผ่านมา หล่อนยกมือไหว้เขา และพูดกับเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า "ขับรถกลับบ้านดีๆนะคะ" แล้วอนงค์ก็ค่อยเดินเข้าไปข้างใน จนเปิดประตูหอพักออก หล่อนหันหน้ากลับมามองอีกครั้ง ร่างของคมกล้ายังยืนมองส่งหล่อนอยู่ตรงที่เดิม ตลอดเวลาอนงค์ไม่เคยรู้ว่าเขายืนรอส่งจนกว่าหล่อนจะเข้าไปภายในตึกหอพัก เนื่องจากอนงค์ไม่เคยหันกลับมามองแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อเห็นชายหนุ่มยังยืนอยู่เช่นนั้น อนงค์จึงค้อมศีรษะให้เขาก่อนจะลับหายไปหลังประตู บทที่ห้า พูดสิ่งดีๆให้กับเขาอย่างน้อยวันละครั้ง จะทำให้เขารู้สึกว่าคุณมีสิ่งดีๆอยู่ในตัว เมื่อขึ้นไปบนห้อง หญิงสาวมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจแล้วค่อยเปิดประตูเข้าไปในห้อง วันนี้หล่อนอารมณ์ดีมากพอที่จะเสียบปลั๊กต้มบะหมี่สำเร็จรูปทาน หลังจากที่เพิ่งจัดการอาหารเย็นกับคมกล้าและน่านน้ำมาแล้วเมื่อตอนเย็น หล่อนเปิดโทรทัศน์ดูข่าวไปด้วย ใช้ส้อมตักบะหมี่เข้าปากทานไปด้วยอย่างสุขโข จนเมื่อดึกพอสมควรหล่อนจึงปิดโทรทัศน์แล้วเข้านอน ***************** เนื่องจากหนังสือ ‘กลยุทธ์พิชิตใจชาย’ แบ่งออกเป็น 3 ขั้นตอน นั่นคือ ขั้นตอนแรกเกี่ยวกับการเริ่มต้นทำความรู้จัก และทำให้เป็นที่สนใจ ขั้นตอนที่สองคือช่วงที่ฝ่ายชายเป็นคนเดินเกมเองแล้ว และขั้นตอนสุดท้ายคือช่วงกันพลาด เผื่อฝ่ายชายไม่ยอมทำตามขั้นตอนที่สอง ในแต่ละขั้นตอนก็ประกอบด้วยบทย่อยๆ ซึ่งห้าบทแรกที่อนงค์ใช้ไปเป็นส่วนหนึ่งของขั้นตอนที่หนึ่งอยู่ หญิงสาวเชื่อในคำเตือนย้ำนักย้ำหนาของหนังสือเล่มนี้ นั่นคือ ในบางบทนั้นจำเป็นต้องทำต่อเนื่องไปราวกับเป็นชีวิตประจำวัน และทำให้สม่ำเสมอจนเป็นนิสัย ดังนั้นอนงค์จึงปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดในทุกๆวันที่ได้พบกับตัวชายหนุ่ม สิ่งที่หล่อนได้พบในตัวของคมกล้า ทำให้หญิงสาวประทับใจในตัวของเขามากขึ้นทุกที ชายหนุ่มเป็นคนมองโลกในแง่ดีมาก แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่เขาลำบากทั้งกายและใจที่สุด เขาก็ยังคงฝ่าฟันมาได้ด้วยความฝันและความหวัง "ผมเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว พ่อแม่ก็เลยตั้งความหวังเอาไว้สูง ผมเองก็อยากเป็นแบบนั้นอยู่ แต่เด็กวัยรุ่นก็ยังคงอยากจะเป็นตัวของตัวเอง ช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้วเป็นช่วงที่ผมค่อนข้างเหลวแหลก ตอนนั้นผมถือว่าผมเรียนในสิ่งที่พ่อแม่พอใจแล้ว พวกเขาก็ไม่ควรจะเรียกร้องอะไรอีก แต่กลายเป็นว่าตอนนั้นผมเกือบถูกไทร์ เหมือนโลกถล่มทลายลงมาต่อหน้าต่อตาไม่มีผิด ผมคิดมากจนไม่เป็นอันกินอันนอนเลยทีเดียว ซึ่งมาถึงตอนนี้ผมเองก็ได้แต่ขำตัวเองในตอนนั้นว่าไม่น่าเลย เป็นความทุกข์ที่เสียเปล่าจริงๆ เพราะผมเองก็ยังมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ แถมได้ทำในสิ่งที่ผมรักเสียด้วย..." คมกล้าหัวเราะน้อยๆในประโยคท้ายๆ ชายหนุ่มเล่าเรื่องนี้ให้อนงค์ฟังในวันเสาร์หนึ่งที่ทั้งเขาและหล่อนได้พบกัน ในวันนั้นอนงค์แต่งตัวพิถีพิถันกว่าปกติ หญิงสาวสลัดเสื้อที่ถูกกาลเทศะในวันทำงาน ไปใส่เสื้อสีฟ้าน้ำทะเลแขนกุด ยิ่งขับให้ผิวของหล่อนผ่องใส กระโปรงพลิ้วไหวของกลีบซ่อนกลิ่น ผมที่ถูกรวบขึ้นบ่อยๆถูกทิ้งลงมาเคลียไหล่มน ในตอนที่หล่อนมาถึงร้านหนังสือก่อนเที่ยงเล็กน้อย คมกล้าก็ยืนอ่านหนังสืออยู่ก่อนแล้วที่ตรงมุมหนังสือแนะนำ อนงค์พยายามจะสำรวจว่าเขายืนอ่านหนังสือประเภทใดอยู่ หล่อนเดินเข้าไปใกล้แล้วยิ้มทักทายเขาในขณะที่ตวัดสายตาไปมองหนังสือเล่มที่เขาหยิบอ่านอยู่ทันที ชายหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องราวก็ทักทายหล่อนตามปกติวิสัย แล้วต่างคนต่างแยกดูหนังสือที่ตนเองสนใจ... 'คู่มือชักใยคน' แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 48 09:11:49 จากคุณ : peiNing - [ 13 ก.ค. 48 21:37:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อนงค์พลิกหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาอ่านจากมุมหนังสือ How to ที่ประจำของหล่อน และเพลิดเพลินกับเนื้อหาในหนังสือเล่มนั้นเสียจนลืมวันลืมเวลา ไม่รู้ตัวแม้ยามที่คมกล้าเดินมาหา ‘ไปทานข้าวกันเถอะครับ ผมหิวจัง’ อนงค์หันมามองหน้าเขา นัยน์ตาสีดำของชายหนุ่มมีแววอ่อนโยนที่อนงค์ไม่เคยใส่ใจจะมอง หรือสังเกตในตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้หล่อนเห็นชัดเต็มตาทีเดียว ทว่ายังคงไม่แน่ใจอยู่ดี จึงปัดออกไปจากสมอง หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะตอบว่า ‘คุณเลือกเถอะค่ะ ปล่อยให้คุณเลี้ยงมาหลายมื้อแล้ว มื้อนี้ขอให้กบเลี้ยงบ้างเถอะค่ะ’ มาตอนนี้หล่อนใช้ชื่อเล่นเรียกแทนตนเองกับชายหนุ่มจนชินแล้ว และคมกล้าเองก็เรียกชื่อเล่นของหล่อนเฉยๆ ไม่ต้องมีคำว่า ‘คุณ’ หรือ ‘ครู’ นำหน้าอีก เว้นเสียแต่เวลาที่ชายหนุ่มต้องการหยอกล้อหล่อนเล่นบ้าง แต่อนงค์ก็ยังเรียกเขาว่า ‘คุณกล้า’ เช่นเดิมไม่เปลี่ยน คมกล้าดึงดันไม่ยอมให้หล่อนจ่ายอย่างที่แล้วๆมา แต่เมื่อเห็นอนงค์เอาจริงเขาก็งัดเหตุผลที่เคยทำให้หล่อนใจอ่อนลงไปได้มาใช้ ทว่าหญิงสาวยังคงส่ายศีรษะอยู่ดี เขาจึงเปลี่ยนมาเป็นออดอ้อน แต่อนงค์ยังคงยืนกรานเสียงแข็ง คมกล้าจึงอ่อนใจไปเองแล้วตัดสินใจพาหล่อนไปยังร้านอาหารร้านหนึ่งที่บรรยากาศค่อนข้างเงียบ บทที่หก อย่าปล่อยให้เขาเลี้ยง หรือซื้อของให้ฝ่ายเดียว ต้องทำให้เขากลับคืนบ้างเพื่อเพิ่มความประทับใจ รักจะหาผอสระอั๋ว หล่อนก็ไม่ควรกลัวเสียเงิน...อนงค์ท่องยันต์ศักดิ์สิทธิ์ไว้ในใจ หญิงสาวลองคิดคำนวณดูคร่าวๆแล้ว อาหารมื้อนี้อาจทำให้หล่อนต้องพกบะหมี่สำเร็จรูปไปทานตอนกลางวันไปที่โรงเรียนในสัปดาห์หน้าทั้งสัปดาห์ก็เป็นได้ ส่วนมื้อเย็นก็ไปทานกับคมกล้า แล้วปล่อยให้เขาเลี้ยงเหมือนเดิม เวลากลับมาถึงหอพักก็ไม่ควรสวาปามมาม่าเพิ่มอีกเพราะจะทำให้เปลืองงบประมาณ และสิ้นเดือนอาจเกิดภาวะงบบานปลายเป็นแน่แท้ อ้าว...จะว่าหล่อนไม่ได้นา เพราะหนังสือเขาเขียนคำว่า ‘บ้าง’ เอาไว้แล้ว โปรดขึ้นไปอ่านบทที่หกอีกครั้ง ดังนั้นคงไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหม หากว่าอาหารมื้อเย็นทั้งอาทิตย์ของหล่อนจะให้คมกล้าเป็นคนออกเงินโดยไม่ทักท้วง หรืออาจจะติงบ้างพอเป็นพิธี แต่อนงค์ก็ต้องแปลกใจเพราะคิดว่าคมกล้าจะพาหล่อนไปลิ้มลองอาหารชาติอื่นๆเสียอีก ร้านที่เขาเลือกเป็นร้านอาหารไทยธรรมดาๆที่มีบรรยากาศเงียบๆ และยิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อชายหนุ่มสั่งเป็นอาหารจานเดียว ไม่ได้เป็นกับข้าวอย่างที่หล่อนอุตส่าห์ประมาณงบรายจ่ายไว้ หญิงสาวจึงสั่งเป็นอาหารจานเดียวบ้าง และในระหว่างที่รออาหาร ชายหนุ่มก็เล่าเรื่องของเขาให้ฟัง... "...พอเกือบถูกไล่ออกตอนนั้น ผมก็เลยตั้งหน้าตั้งตาเรียนมากขึ้น แล้วผมก็ไม่อยากเห็นสีหน้าผิดหวังของพ่อแม่อีก ส่วนพี่สาวกับน้องสาวของผมเขาก็เรียนเก่งๆกันทั้งนั้น จะบอกว่าผมไม่รู้สึกอะไรเลยก็ไม่ได้ แต่ไอ้จะมานั่งคร่ำครวญอยู่ในสิ่งที่ผิดพลาดไป ผมก็ว่ามันไร้สาระ แต่ทีนี้เรียนไปๆก็รู้ว่าไม่ชอบ แต่ก็กัดฟันเรียนมาได้จนจบ แล้วก็คุยกับพวกเขาอีกครั้ง คราวนี้เราทะเลาะกันยกใหญ่ แล้วตอนนั้นเป็นช่วงแผลสดของวิกฤตเศรษฐกิจ จะทำธุรกิจอะไรก็ลำบาก ผมท้อไปมาก แต่คิดๆดูแล้วมันก็เป็นสิ่งที่เราเลือก เราตัดสินใจเอาเอง ผมก็อดทนมาได้ ผมท่องอยู่ในใจเสมอว่าจะล้มกี่ครั้งก็ได้ แต่อย่างน้อยมันจะต้องมีวันของผม...!" อนงค์มองหน้าของคมกล้าด้วยอาการทึ่งเป็นอย่างยิ่ง อำนาจแห่งความฝัน ความหวัง และความมุ่งมั่นอดทนสะท้อนออกมาอย่างชัดแจ้งจากแววตาของเขาซึ่งเป็นสิ่งที่หญิงสาวไม่เคยมี หล่อนพบแล้ว...พบแล้วจริงๆ คนที่สามารถเติมชีวิตหล่อนให้เต็มได้! "กบ? มีอะไรหรือเปล่าครับ?" เสียงสงสัยของคมกล้าแทรกผ่านเข้ามาในม่านแห่งความคิดหล่อนจนอนงค์ต้องกะพริบตาปริบๆ เพ่งสมาธิเพื่อสำรวจใบหน้าตนเองโดยไม่ต้องการจะแตะต้องเพื่อตรวจสอบดูว่า หล่อนทำน้ำลายไหลด้วยกิเลสอยู่หรือไม่ และก็ต้องโล่งใจที่หล่อนไม่ได้หลุดอะไรออกมา หญิงสาวจึงยิ้มแก้เขินเล็กน้อยก่อนจะหาทางเลี่ยงออกไปอย่างสวยงามว่า "กำลังดูอยู่ว่าราดหน้าของคุณอร่อยขนาดนั้นเลยหรือคะ เห็นก้มหน้าก้มตาทานเอาๆ?" คมกล้าชะงัก ยิ้มออกมานิดหนึ่งก่อนจะถามว่า "กบจะลองดูไหมครับ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ทำท่าจะตักแบ่งใส่จานเปล่าให้หล่อน แต่อนงค์ต้องรีบห้ามทันที แต่ไม่ใช่ด้วยอาการเกรงใจหรอกนะ... "อย่าเลยค่ะ ฉันไม่ค่อยถูกโฉลกกับอาหารใส่คะน้า" คำตอบของอนงค์ยิ่งเรียกยิ้มที่ริมฝีปากของเขาให้ยิ่งกว้างขวางขึ้น คมกล้าระงับการจะใช้ช้อนส้อมตักอาหารให้หญิงสาวแต่โดยดี เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม "ถ้าเป็นเฉพาะเส้นกับหมูละครับ?" "คือ...ก็พอทานได้บ้างแต่ก็ยังไม่ค่อยชอบเท่าไรค่ะ ถ้าราดหน้าที่ใส่คะน้าลงไป ถึงจะทานแต่เส้น...มันก็ยังได้กลิ่นเหม็นเขียวอยู่ดี โตจนป่านนี้แล้ว กบก็ยังทำใจไม่ค่อยได้เลยค่ะ" หล่อนยิ้มกว้างแล้วพูดเป็นเชิงบ่น คมกล้าก็ยิ้มเช่นกัน เขาไม่ได้ล้อเลียนพฤติกรรมคล้ายเด็กของหล่อน ชายหนุ่มเลี่ยงพูดไปว่า "ราดหน้าที่นี่ก็อร่อยครับ แต่ที่จริงผมมีประวัติศาสตร์กับราดหน้าเล็กน้อย ก็เลยระลึกถึงความหลังน่ะครับ" "อย่างไรหรือคะ?" ถึงลักษณะภายนอกของอนงค์จะดูแปลกตาไปบ้าง แต่วิธีการสอนของหญิงสาวก็ยังคงไม่ต่างไปจาก อนงค์ถามเอียงคอสงสัย ในขณะที่คนถูกถามหัวเราะเขินๆ ก่อนจะเล่าให้ฟังว่า "พอดีสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ผมอกหักจากผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยด้วย เรียนเก่งด้วย แล้วก็ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตา ผมก็เลยกินแห้วไปตามระเบียบ แล้วคืนนั้นผมก็ไปเมาหัวราน้ำจนดึก จนเพื่อนมาเจอเข้า มันฟังเรื่องจากผม แล้วก็ไม่ปลอบอะไรทั้งนั้น แต่ดันพาผมไปที่ร้านราดหน้าที่เปิดกลางคืน แต่ก็แปลกดีเหมือนกันที่ราดหน้าจานนั้นทำเอาผมสร่างขึ้นมาได้บ้าง" คมกล้านิ่งนิดหนึ่ง แล้วเสริมต่อด้วยสีหน้าขบขัน ดวงตาของเขาบ่งบอกว่าความคิดของเขาล่องลอยไปเหตุการณ์ในวันนั้นเป็นที่เรียบร้อย... "ตอนที่เห็นผมเริ่มพูดอะไรรู้เรื่อง มันก็เลยถามผม ‘ราดหน้า’ แล้วดีขึ้นหรือยัง เพื่อนผมคนนี้มันชอบเล่นคำ แถมเล่นคำได้เหมาะเจาะเสียด้วย ตอนนั้นผมก็เลยหัวเราะออกมาได้ พอเห็นผมหัวเราะเท่านั้นแหละกบ...มันกัดผมไม่ยั้งเลยว่า ถ้าผมไม่สบายใจแล้วทำไมต้องไปหาของไม่มีประโยชน์อย่างเหล้ามากิน ราดหน้าจานหนึ่งสิบห้าบาท ก็ให้กินเข้าไปสิ มีสารอาหารสมบูรณ์ จะได้แข็งแรง หัวใจไม่อ่อนแอ..." "ผมก็มานั่งคิดคำพูดของมันนะ จากนั้นผมก็เลยได้สติ ไม่คิดจะกินเหล้าให้เมาหัวทิ่มแบบนั้นอีกเลย สำหรับผมในตอนนี้คงพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าราดหน้าเป็นสัญลักษณ์ความสุขของผมไปเสียแล้ว ตำนานราดหน้าของผมจบแล้ว เรื่องนี้แปลกดีไหมครับ...?" ชายหนุ่มถามความเห็นของหล่อนด้วยสีหน้ายิ้มๆ อนงค์เองก็ยิ้มตามให้ อดคิดไม่ได้ว่า เขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีเสียจริง... "ไม่แปลกหรอกค่ะ กบไม่เคยคิดในแง่นั้นมาก่อนเลย" "ราดหน้าก็แค่อาหารธรรมดาๆที่มีประโยชน์ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครนึกถึงหรอกครับ ก็คงต้องขอบใจเพื่อนของผมที่ให้แง่คิดในคืนนั้น ไม่อย่างนั้นผมคงเอาตัวเองไม่รอด" ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเขาไหวไปเล็กน้อยในขณะที่มีสีหน้ายิ้มๆอยู่ อนงค์สะดุดไปนิด ไม่แน่ใจว่าเขามีปัญหาอะไรในยามนั้นที่ไม่อยากรื้อฟื้นหรือไม่ หญิงสาวจึงหาทางเลียบเคียงถามทางอ้อมแทน "แสดงว่าช่วงนี้คุณมีความทุกข์หรือคะ ถึงได้สั่งราดหน้ามาทานแบบนี้?" "เปล่าครับ" สีหน้าห่วงใยของหล่อนทำให้อะไรบางอย่างในนัยน์ตาคู่นั้นจางหายไป เหลือไว้แต่รอยยิ้มที่ทอดมองอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเสริมต่อว่า "ตอนนี้ผมกำลังมีความสุขที่สุดต่างหากถึงได้สั่งราดหน้ามาระลึกถึงความหลัง" คนหาทาง ‘เลียบเคียงอ้อม’ โดนปิดทางอ้อมนั้นเสียมิด ก็ชายหนุ่มเล่นทำท่าปิติจนออกนอกหน้าแบบนี้ ใครมันจะไปกล้าถามความไม่ดีที่เกิดขึ้นในอดีต ในขณะเดียวกันคำพูดนั้นยังส่งอิทธิพลในจิตใจ ทำให้อนงค์เกิดความรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว หญิงสาวมองใบหน้าของเจ้าของคำพูด แต่ก็ไม่อาจเห็นได้ถนัดเนื่องจากเขาหันไปสั่งน้ำเพิ่มจากบริกร หล่อนก็เลยยักไหล่ในใจ หันมาสนใจอาหารของตนเอง... บางทีหล่อนอาจจะคิดไปเองก็ได้... "จริงสิคะ ร้านอาหารของคุณอยู่ที่ไหนหรือค่ะ เผื่อฉันจะได้ไปอุดหนุนบ้าง?" บทที่เจ็ด ใส่ใจกับเรื่องส่วนตัวที่ไม่ส่วนตัวเกินไปนัก เขาจะได้รู้ว่าคุณให้ความสนใจกับเขาบ้าง **คำเตือน** ถ้าถามเรื่องส่วนตัวเกินไปนัก จะกลายเป็นเรื่องไร้มารยาทไป หรือไม่เขาก็อาจจะคิดว่าคุณกำลังทอดสะพานโจ่งแจ้งเกิน ดีไม่ดีเขาจะกระโจนหนีเอาได้ ดังนั้นเพื่อความแนบเนียน คุณจึงต้องถามในสิ่งพองาม พอสะกิดต่อมเขาได้ก็เพียงพอแล้ว ที่จริงอนงค์แค่ต้องการจะเปลี่ยนเรื่องพูดเท่านั้น แต่ไหนๆก็จะเปลี่ยนแล้ว ก็ต้องหาประโยชน์เอาเสียหน่อยก็แล้วกัน แต่แทนที่คนตรงข้ามหล่อนน่าจะมีปฏิกิริยาสะดุด หรืออะไรก็ได้ที่หล่อนคาดว่าจะได้เห็น แต่กลับกลายเป็นว่าคมกล้าตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก "อยู่ที่แถวถนน...ครับ" ชายหนุ่มเอ่ยชื่อถนนที่เลื่องชื่อในเรื่องร้านอาหาร ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนที่หล่อนทำงานอยู่มากนัก แล้วคมกล้าก็กล่าวต่อว่า "แต่คิดว่ากบคงไม่ค่อยชอบร้านของผมสักเท่าไร" "ทำไมคิดอย่างนั้นละคะ?" "มัน...ไม่ค่อยเหมาะกับกบสักเท่าไรนัก" คมกล้าบอกได้เพียงเท่านี้ และไม่คิดจะขยายความเพิ่มอีก จนทำให้อนงค์เป็นฝ่ายต้องรุกเร้าตั้งสมมติฐานด้วยตนเองอย่างสงสัย "ทำไมคะ หรือว่าเป็นพวกผับ บาร์ที่เปิดตอนกลางคืนคะ?" หล่อนคิดไปถึงโน่น คมกล้าส่ายหน้าอยู่ดี เขาอึกอักเล็กน้อย จึงค่อยบอกหล่อนเบาๆว่า "ผมเปิดร้านอาหารเวียดนามครับ" ************************** จากคุณ : peiNing - [ 13 ก.ค. 48 21:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "อ้ะ เราให้ยืม" อนงค์ทำตาปริบๆมองโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กที่กลีบซ่อนกลิ่นยื่นให้อย่างไม่เข้าใจนัก หล่อนยังไม่เอื้อมมือไปรับแต่ถามกลับว่า "เอามาให้เรายืมทำไม?" "เจ้านี่น่ะ อุปกรณ์สื่อรักชั้นเยี่ยมเชียวนะ อย่าดูถูกไป" คมคำเท้าคางมองคนที่ทำหน้าราวกับกำลังจะถูกจองจำด้วยสายตาขำขัน "เจ้าเครื่องเรียกทาสนี่มันไปเกี่ยวกับความรักตรงไหนกัน?" หญิงสาวยังคงไม่เข้าใจ "ก็เผื่อแกอยากส่งข้อความห่วงใย หรืออยากจะสตอเบอรี่ใส่เขาให้ช่วยเหลือ หรืออะไรก็แล้วแต่แกเถอะ แต่มันช่วยได้จริงๆนะ..." คำยืนกรานหนักแน่นของเพื่อนทั้งสองคนที่อุตส่าห์ถ่อสังขารมาหาหล่อนในตอนเย็นหลังเลิกงานทำให้อนงค์จำใจรับมาอย่างเสียไม่ได้ กลีบซ่อนกลิ่นบอกวิธีใช้เสร็จสรรพ แถมให้หมายเลขโทรศัพท์มาเป็นของสมนาคุณ รวมทั้งเติมเงินให้ดิบดีอีกต่างหาก หลังจากที่พยายามในการปลุกปล้ำใช้เครื่องโทรศัพท์อยู่นานหลังจากที่เพื่อนๆกลับกันไปหมดแล้ว ในที่สุดอนงค์ก็สามารถบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ที่คมกล้าให้ไว้ในนามบัตรได้สำเร็จ แต่หญิงสาวยังไม่คิดจะโทรไปลองของกับเลขหมายนี้ หมายเลขโทรศัพท์ที่หล่อนลองติดต่อกลับไปดูเป็นเลขหมายที่จำขึ้นใจตั้งแต่เด็ก "แม่จ๋า...กบเองนะ พอดีเพื่อนให้โทรศัพท์มาลองใช้ก็เลยโทรมาหาแม่ดู อย่าเพิ่งเลยแม่ กบยังไม่รู้ว่าจะต้องคืนเขาเมื่อไร ยังไม่ได้ใช้ถาวร...โธ่ๆๆ ถึงไม่มีก็โทรมาน่า แต่ช่วงนี้ยุ่งๆนิดหน่อยจ้ะ...ไม่เอา...ไม่ต้องปลุกกิ้งก่าก็ได้ ปล่อยให้หลับไปเถอะ...งั้นเดี๋ยวเท่านี้ก่อนก็ได้ หลับฝันดีนะแม่ เดี๋ยวกบจะนอนแล้วเหมือนกัน จ้ะ สวัสดีค่ะ..." จากนั้นก็กดปุ่มวางสาย หล่อนยิ้มนิดๆเพราะไม่ได้โทรศัพท์กลับบ้านมานานแล้วเหมือนกัน ก็อยากคุยมากกว่านี้อยู่หรอ แต่น่าเสียดายตรงที่คนที่บ้านหล่อนเข้านอนกันแล้ว หญิงสาวจึงไม่อยากรบกวนเวลาการนอนของมารดาอีก อนงค์มองไปที่นาฬิกา ยังไม่ถึงสามทุ่มดีนัก ที่บ้านของหล่อนจะนอนกันแต่หัวค่ำ แล้วตื่นเช้า จะมีก็อนงค์นี่เองที่เริ่มติดนิสัยคนกรุงเทพฯ ที่นอนกันดึก แต่ทว่าดูเหมือนชะตายังไม่เป็นใจให้หล่อนได้มีโอกาสใช้โทรศัพท์มากมายนักเพราะเป็นช่วงเวลาของการสอบปลายภาค อนงค์จึงไม่มีโอกาสได้พบกับคมกล้าเลย เพราะเด็กนักเรียนจะกลับบ้านเร็วกว่าเวลาปกติ ในขณะที่ครูยังเลิกงานตามปกติอยู่ หญิงสาวจึงไม่ได้กลับบ้านกับน่านน้ำและน้าชายของเด็กหญิงเลย แล้วหลังจากนั้นก็เป็นช่วงวุ่นวายในเรื่องการตรวจข้อสอบ กรอกคะแนนสมุดพก และสารพัดสารพัน อนงค์จึงไม่มีอารมณ์ไปเอ้อระเหยที่ร้านหนังสืออย่างที่เคยทำ แต่ตั้งใจว่าจะรีบๆจัดการสะสางงานของตนให้เรียบร้อย ไม่อยากทำตัวนั่งคิดถึงแต่ความรักจนไม่ได้ทำอะไร กระทั่งล่วงไปได้เกือบสองอาทิตย์ก็ยังไม่ได้พบกับคมกล้าเลย ไม่เชิงว่าหล่อนไม่ได้ไปร้านหนังสือเสียทีเดียว แต่หล่อนไปในช่วงเวลาที่สวนกับคมกล้าเท่านั้นเอง เมื่อไปถึงที่ร้านหนังสือในตอนเกือบค่ำของวันอาทิตย์ อนงค์เดินไปมองๆที่แผงหนังสือเมื่อสำรวจดูแล้วไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย แล้วก็นึกถึงข้อความในหนังสือขึ้นมาได้ บทที่เจ็ด...ข้อย่อยที่หนึ่ง จงเรียนรู้ในสิ่งที่เขาชอบ แต่ไม่ต้องรู้มากเกินเดี๋ยวจะบ้าเอาได้... หญิงสาวจึงเดินไปถามชื่อหนังสือที่หล่อนเคยเห็นคมกล้าเคยหยิบขึ้นมาอ่านกับพนักงานที่ยืนกระจายอยู่ทั่วร้านเพื่อให้บริการลูกค้า กระทั่งพนักงานนำหญิงสาวไปยังมุมหนังสือนั้น แล้วเดินกลับไปประจำที่เดิม อนงค์มองไล่ชื่อหนังสือไปเรื่อยๆจนพบและหยิบออกมาเปิดอ่านดู 'ไม่ครบห้า' เนื้อหาของหนังสือเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนเขียน นั่นคือโอโตทาเกะ ฮิโรทาดะ ร่างกายของเขา ขาดแขนสองข้าง และขาสองข้างไปตั้งแต่ยังเด็ก แต่ยังโชคดีที่เขาได้พบกับครอบครัวและสิ่งแวดล้อมดีๆ รวมทั้งตัวของเขาเองก็ยังเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากๆอีกด้วย อนงค์อมยิ้ม หล่อนไม่แปลกใจเลยที่คมกล้าเลือกหยิบหนังสือเล่มนี้อ่าน... ตามปกติอนงค์ไม่เคยคิดจะหยิบหนังสือประเภทอื่นออกอ่านนอกจากแบบที่หล่อนชอบเท่านั้น ถึงแม้จะสนใจ อยากลองอ่านหนังสือที่คมกล้าเลือกดู แต่ภูมิต้านทานหนังสือผิดประเภทก็ยังต่ำมากอยู่ดี หญิงสาวจึงอ่านเพียงคำนำและสารบัญเท่านั้นเอง แล้วก็กลับไปเป็นผีเฝ้ามุม How to เหมือนเช่นเคย... ในช่วงสองอาทิตย์แห่งการสะสางงาน โทรศัพท์ของหล่อนดังขึ้นทุกวี่ทุกวัน เพื่อนสนิทของหล่อนสองคนต้องการติดตาม ‘ผลงาน’ ที่เจ้าตัวช่วยกันสร้างสรรค์ขึ้น แต่อนงค์ก็ยังคงปฏิเสธความคืบหน้าทุกครั้ง จนคมคำและกลีบซ่อนกลิ่นพร้อมใจกันบ่นอุบในประโยคเดียวกัน แต่ต่างวาระด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ... ‘กบช่วยทำตัวเหมือนคนมีความรักหน่อยเถอะ...’ หญิงสาวเองก็เถียงกลับไปเหมือนกันว่า หากหล่อนไม่มีความรัก ก็คงไม่ยอมหาวิธีในการได้ตัวเขามาโดยการไปซื้อหนังสือเล่มนั้น คงไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเรียกความสนใจเขาแบบนี้ หล่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ปิดเสียงบ่นของเพื่อนทั้งสองไปได้ แต่อนงค์ก็ยอมเล่าให้ฟังบ้างเรื่องวิธีการ ‘รุก’ คมกล้าอย่างไร เรียกเสียงกรี๊ดของเพื่อสาวได้พอสมควร แต่ขอโทษเถอะ... เสียงกรี๊ดที่ว่าไม่ได้แสดงอาการชื่นชมเลยสักกระผีก แต่ละคนกรี๊ดด้วยความประหลาดใจสุดๆ อย่างกับได้พบสิ่งมหัศจรรย์อันดับสิบของโลก (อันดับแปดกับเก้าเคยบอกไปแล้ว โปรดย้อนกลับไปทบทวนเอาเอง) ‘จริงดิ ฉันคิดสภาพแกไปหลั่นล้ากับเขาไม่ออกเลยว่ะ’ คมคำยังยึดคอนเซ็ปท์เลี้ยงสัตว์ช่วยเฝ้าบ้านในปากอย่างเหนียวแน่น ไม่ถนอมน้ำใจเพื่อนเหมือนเดิม ‘กบ! เราคิดว่ากบจะเปลี่ยนการแต่งตัวแค่นั้นเอง นี่ไปสตอเบอรี่ใส่เขาเหมือนในหนังสือจริงๆหรือ? ตาย...ตายแน่ๆ!’ กลีบซ่อนกลิ่นเองก็ไม่แพ้กัน แช่งชักหักกระดูกตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มต้น... กระทั่งถึงวันเสาร์ที่รอคอย อนงค์ก็ได้พบคมกล้าอีกจนได้ หลังจากที่หล่อนทำความสะอาดห้องอย่างเร่งด่วน แล้วสลัดคราบจากยายเพิ้งมาเป็นสาวพริ้งในเสื้อสีสดใส กระโปรงลายกระจุ๋มกระจิ๋ม และรองเท้าแตะแบบผู้หญิงที่เพิ่งหามาได้จากตลาดนัดในระหว่างทางกลับบ้าน หญิงสาวไปถึงก่อนเวลาที่ตัวเองจะไปในเวลาปกติเกือบครึ่งชั่วโมง พูดง่ายๆก็คือ เลยเวลาห้างสรรพสินค้าเปิดแค่นิดเดียว สมใจอนงค์นัก...ร่างที่คุ้นเคยยังไม่ปรากฏตัว หล่อนเดินเข้าไปที่มุมเดิม หยิบหนังสือ 'สุขกับชีวิตคนกรุง' มาเปิดอ่านดู ตอนแรกคิดว่าตนเองอาจจะตื่นเต้นกระวนกระวายบ้างตามประสาคนที่กำลังจะได้พบกับคนที่ตัวเองหลงใหลและไม่ได้พบกันมาร่วมสองอาทิตย์ (ตามที่เคยอ่านมาจากศาลาคนเศร้า) แต่เปล่าเลย... หญิงสาวดำดิ่งลงเนื้อหาของหนังสือเอาง่ายๆ ไม่สนใจเหนือใต้ออกตก ไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ไม่รู้เรื่องแม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายจะลอยมาตามลมจากเบื้องหลังของตนเอง... "ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะครับ" จากคุณ : peiNing - [ 13 ก.ค. 48 21:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อนงค์สะดุ้ง รีบหันไปมองด้านหลังอย่างตระหนก เร็วจนไม่กลัวคอเคล็ด หญิงสาวยิ้มให้เขาเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าของเขาชัดๆ... "ช่วงนี้น่านน้ำปิดเทอมด้วย ก็เลยไม่ได้พบกันเลย" กำลังอ่านสนุกๆอยู่เชียว มาทำไมตอนนี้เนี่ย... "วันธรรมดาไม่ได้เจอกัน ผมก็คิดว่าจะได้พบคุณในวันเสาร์เสียอีก แต่คุณเล่นหายไปทีสองอาทิตย์เลย" ทั้งน้ำเสียง และใบหน้าของเขาบ่งบอกอาการตัดพ้ออย่างไม่ปิดบัง อนงค์จึงยิ้มปลอบประโลมให้กับเขา คนใบหน้าคร้ามที่อยู่ตรงหน้ายังคงอบใส่เสื้อโปโลเหมือนเดิม แต่วันนี้เป็นสีขาวลายคาดยาวสีเขียวอ่อน "พอดีกบมีงานต้องทำ ก็เลยไม่ว่างเลยค่ะ" หญิงสาวยังไม่อยากปล่อยหนังสือเล่มที่ถืออยู่วางลงบนชั้นลย สมองของหล่อนคิดโดยด่วนว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป "คุณเพิ่งมาหรือคะ? "ครับ" "แล้วนี่จะอ่านหนังสือก่อนไหมคะ?" "ไม่ละครับ ผมมานี่เพราะอยากพบคุณ ไปทานข้าวกับผมนะ" อนงค์ทำตาปริบๆกับคำพูดโล่งโจ้งนั้น มันโจ่งแจ้งเสียจนอนงค์ยังชะงักงันได้ แต่คมกล้าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แตะหลังมือของหญิงสาวอย่างอ้อยอิ่งให้หล่อนเดินไปกับเขา จะด้วยความอบอุ่นของมือใหญ่นั้น หรือหัวใจเต้นระรัวของหล่อนก็ตาม อนงค์ยอมวางหนังสือเล่มนั้นแต่โดยดี แล้วเดินตามเขาต้อยๆดุจดั่งต้องมนต์สะกดที่ไม่อาจขัดขืน "คุณอยากทานอะไรหรือคะ?" อนงค์ถามคนที่เดินเคียงข้างอยู่ ในใจหล่อนก็ไพล่ไปถึงบะหมี่สำเร็จรูปที่หล่อนต้องพึ่งพาตลอดสองอาทิตย์ขึ้นมา ช่วงเวลาที่หล่อนไม่ได้พบกับชายหนุ่ม หล่อนก็ต้องกลับไปทำชีวิตประจำวันปกติ กลับถึงบ้านก็ต้มบะหมี่ทานในตอนเย็น นี่ก็ไม่ค่อยมีเวลามาซื้อของเสียด้วย ใกล้จะหมดเต็มที เหลืออีกเพียงซองหรือสองซองเอง บางทีคงต้องซื้อเพิ่มในวันนี้... "กบอยากทานอะไรครับ?" "กบไม่ค่อยได้มาทานอาหารที่นี่เท่าไรคุณก็รู้ คุณเลือกเถอะค่ะ" คมกล้าหัวเราะน้อยๆกับคำพูดของหล่อน อนงค์งง แล้วลองทวนว่าตนเองพูดสิ่งใดผิดไป แต่ก็ยังคงคิดไม่ออกจึงถามเขาตรงๆ "กบพูดอะไรผิดไปหรือคะ?" "เปล่าครับ ผมแค่ชอบคำพูดของคุณ" "คะ?" อนงค์ยังไม่เข้าใจ ชายหนุ่มจึงยื่นหน้าเข้าใกล้เพื่อกระซิบราวกับเป็นความลับเสียเต็มประดา เล่นเองหญิงสาวผงะกับการกระทำของเขาและคำพูดที่ชวนให้ขนลุกซู่นั่น "ไม่รู้เป็นไง ผมชอบคำว่า ‘คุณก็รู้’ ของกบจัง" อนงค์กลอกตาไปมา อยากจะพ่นลมออกจากปากดังๆเพื่อระบายความรู้สึกที่อยู่ภายใน แต่ก็ไม่สามารถทำได้ และหน้าตาพิลึกๆของหล่อนคงทำให้ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอได้ ทำไมมันข้ามขั้นตอนไปเยอะขนาดนี้เนี่ย... อนงค์ยังใช้วิธีในส่วนแรกยังไม่หมดเลย คมกล้าก็พาหล่อนกระโดดมาส่วนที่สองเสียแล้ว แถมเป็นตอนปลายของส่วนที่สองเสียด้วย หล่อนคงไม่เดือดร้อนนักหรอกถ้าหล่อนอ่านจบ แต่นี่หล่อนอ่านเฉพาะวิธีของส่วนแรกเท่านั้น อีกสองส่วนที่เหลือของหนังสือยังไม่ได้อ่านเลย แล้วหล่อนจะเอาตัวรอดได้ไม่เนี่ย! เงียบเอาไว้ก่อน...ปลอดภัยที่สุด ร้านอาหารที่คมกล้าเลือกอยู่ในตัวของห้างสรรพสินค้า บรรยากาศภายในของร้านตกแต่งด้วยโทนสีเคร่งขรึม ผิดกับร้านอาหารที่มีบรรยากาศครอบครัวที่เขาพาหล่อนไปบ่อยๆ หญิงสาวมองภายในร้านอย่างชอบใจ หล่อนมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยสังเกตเห็นร้านนี้มาก่อน ความเงียบสงบ และ หน้าต่างทำให้ยิ่งภายในร้านดูโปร่ง ตอนนี้ยังคงเช้าอยู่จึงไม่มียังลูกค้าเข้ามา ทั้งคมกล้าและหล่อนเลือกที่นั่งที่ใกล้หน้าต่าง แต่ไม่ติด เพราะแดดค่อนข้างแรง หญิงสาวปล่อยให้คมกล้าสั่งอาหารเช่นเดิม อาหารที่เขาเลือกไม่มีผักเลยสักจาน และทุกจานรสไม่เผ็ด ในช่วงระหว่างรออาหารก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระราวกับต้องการตักตวงช่วงเวลาสองอาทิตย์ที่ได้พบกัน จากนั้นอนงค์จึงเพิ่งนึกขึ้นได้อย่างหนึ่ง "คุณกล้าคะ กบลืมบอกไป ตอนนี้กบมีโทรศัพท์มือถือแล้วค่ะ จะเอาเบอร์ไว้ไหมคะ เผื่อว่าคุณมีธุระสำคัญ?" ชายหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา สไลด์เลื่อนออกแล้วกดหมายเลขที่หล่อนบอกไว้ในเครื่อง แล้วหันมาถามหน้าตาใสซื่อเกินปกติ... "แล้วถ้าผมไม่มีธุระอะไร โทรหาคุณได้ไหม?" "คะ...?" ไม่มีธุระแล้วโทรหาให้เปลืองเงินทำไม...? "จะโทรไปบอกว่าคิดถึงก่อนนอนทุกวัน อนุญาตไหมครับ" อนงค์ทำตาปริบๆ อึ้งตะลึงงันอย่างทำอะไรไม่ถูก หล่อนยังอ่านไม่ถึงจุดนี้เลยนะ แล้วหล่อนต้องทำอย่างไรกัน...?! อาการอึ้งกิมกี่ของหญิงสาวทำให้คมกล้าแตะมือขาวๆบางๆนั้น ก่อนเปลี่ยนเป็นกุมหลวมๆพลางจ้องหน้าของหล่อนอย่างไม่อาจจะละสายตาไปได้ น้ำเสียงและสีหน้าของเขาขรึมลง "กบครับ เป็นไปได้ไหมถ้าผมจะบอกว่าขอให้คุณมองผมเกินกว่าที่ความสัมพันธ์ของเราเป็นอยู่ อยากให้เราคบหากันจริงจังมากขึ้น?" อนงค์ยังนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มจึงหลุบตาลง มองมือขาวๆที่อยู่ในมือของเขา จากนั้นก็ค่อยๆคลี่ให้มือนุ่มนิ่มนั้นคลายออก แล้วชายหนุ่มก็ซุกมือของเขาให้อนงค์กุมเอาไว้แทน แล้วมองหน้าของหญิงสาวอีกครั้งอย่างจริงจังและจริงใจ "คุณมีผมอยู่ที่ตรงนี้...ในกำมือของคุณ จะกี่ปีกี่ชาติมันก็อยู่ตรงนี้ขอเพียงกบไม่ปฏิเสธ แต่ถ้ากบพูดว่าไม่ เราก็จะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม..." น้ำเสียงในตอนท้ายของเขาฟังดูหม่นหมองอย่างประหลาด เขามองหญิงสาวเงียบๆ ปล่อยให้อำนาจการตัดสินใจเป็นของหล่อน ชายหนุ่มรอคำพิพากษาหัวใจของเขาเงียบๆ ใจของเขาดิ่งวูบเมื่อเห็นมือขาวๆนั้นไม่ได้กุมมือเขาตอบ แต่หล่อนเลือกที่จะคลายมือเลี่ยงไปจากมือของเขา ใบหน้าของชายหนุ่มสลดลงทันที... นี่คือคำตอบสินะ... ก่อนที่จะทิ้งให้ความรู้สึกของคมกล้าดำดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความผิดหวัง อนงค์ก็ค่อยๆคลี่มือใหญ่ๆของเขาออกแล้วใช้มือของตัวหล่อนเองประสานลงไป... "ในมือของคุณกับกบต่างมีตัวตนของอีกฝ่ายค่ะ แล้วมันไม่แฟร์ใช่ไหมที่คุณบอกให้กบดูแลคุณอย่างเดียว...?" ชายหนุ่มมองหน้ามองคนพูดทันที หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขามีรอยยิ้มกว้างขวางให้ นัยน์ตาของหล่อนเปิดเผย เห็นความยินดีฉายชัด คมกล้ายิ้มตอบด้วยประกายกล้า สุขปนสมหวัง รวมทั้งแววตาอ่อนโยนอ่อนหวานที่มีให้อย่างไม่ปิดบัง ต่างฝ่ายต่างยังกุมมือกันและกันอยู่ตรงนั้น แล้วก็ต้องปล่อยอย่างเสียไม่ได้เมื่อชายหนุ่มเพิ่งระลึกขึ้นได้ว่าตนเองอยู่ในสถานที่ใด... อาหารมือนั้นเป็นมื้ออร่อยที่สุดในความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย ทั้งอนงค์ยังคุยกันเหมือนเดิม ทั้งคู่ไม่ได้พร่ำรำพันถึงความรักความเอาใจใส่เหมือนคนที่รักกันพึงกระทำ เนื้อหาที่พูดคุยกันยังคงเป็นเรื่องสัพเพเหระเหมือนเดิม แต่สิ่งที่รับรู้ในใจของคนทั้งคู่ก็คือ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไปแล้ว... จากคุณ : peiNing - [ 13 ก.ค. 48 21:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปล. นี่มันเรื่องสั้นจริงเหรอเนี่ย -_-' ไหงมันยาวจังหว่า เดี๋ยวไปจิกถามหนิงก่อน ^^ เจอกันพุธหน้าค่ะ จากคุณ : peiNing - [ 13 ก.ค. 48 21:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องน่ารักค่ะ มีที่ผิดนิดนึง วันนี้เขาดูแหลกไปเล็กน้อย >>> แหลกละเอียดเลยหรือเปล่าคะ น่าจะเป็นแปลกมากกว่า จากคุณ : หนูจ๋า - [ 13 ก.ค. 48 22:23:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 13 ก.ค. 48 22:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนับหนุนคุณ หนูจ๋า ค่ะ ว่าจะติงเหมือนกัน ถ้าแหลกคงไม่ไหวนะคะ มาติดขอบจอค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มเลย น่ารักจังค่ะ สมกับที่เป็นอนงค์ จากคุณ : coolning - [ 13 ก.ค. 48 22:59:29 A:10.133.112.28 X:151.193.213.24 TicketID:103738 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หิวข้าว!!!!!!! คนเขียนรับผิดชอบด้วยน้า p.s. เอ..Mr. Fusion ปกติอยู่ รัชดาไม่ใช่เหรอ ไหงโผล่มาได้ละเนี่ย จากคุณ : chocolate-gateau - [ 14 ก.ค. 48 01:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งจะรู้นะคะว่าพวกนังสือ How To  มันดีอย่างนี้นี่เอง จากคุณ : Bralee - [ 14 ก.ค. 48 03:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอเค แก้แล้วค่ะ ผิดได้เด่นดีจริงๆด้วย ^^" ว่าแต่ ทำไมนอนดึกกันจัง จากคุณ : peiNing - [ 14 ก.ค. 48 09:14:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใช้ได้ผลจริงๆหรอ หนังสือเนี่ย.. สงสัยอีกคน Mr.Fusion มาโผล่นี่ได้ไง แปลกใจๆ จากคุณ : Bangkokian - [ 14 ก.ค. 48 09:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 14 ก.ค. 48 11:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้  How to  ใช้ได้ชนาดนั้นเลยเหรอ!!! จากคุณ : namtanzay - [ 14 ก.ค. 48 11:30:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาตามผลค่ะ โอ้ะไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมันได้ผลสมประสงค์จริงๆ ขอชมน่ารักดีจัง จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 14 ก.ค. 48 16:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กรี๊ดดดดดด น่ารัก (แต่ก็นับว่ารักกันเร็วนะ) ขำกลิ้งเลยตอนบอกว่าร้านคงไม่เหมาะเท่าไหร่ เอาน่า ถึงจะไม่ชอบคะน้า ก็กินผักอย่างอื่นได้น้า จากคุณ : scottie - [ 14 ก.ค. 48 20:37:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กลับมาอ่านรอบสอง เจอที่แปลกอีกนิดนึงค่ะ แต่วิธีการสอนของหญิงสาวก็ยังคงไม่ต่างไปจาก >>แต่วิธีการพูดของหญิงสาวก็ยังคงไม่ต่างไปจากเดิม ชอบอ่านหนังสือแต่ไม่คิดจะอ่าน How to เลยค่ะ เพราะคิดว่าไม่มีสูตรสำเร็จสำหรับทุกๆคนในทุกๆเรื่อง ส่วนเรื่องนี้ก็คิดว่าคมกล้าเค้ารู้ใจตัวเองมาตั้งนานแล้วมั้ง มีแต่อนงค์นั่นแหละที่ไม่รู้ พอใช้ How to เข้า คมกล้าเลยได้ที รุกใหญ่เลย จากคุณ : หนูจ๋า - [ 14 ก.ค. 48 20:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โห หนังสือ how to นี่มันใช้ได้ผลดีจริง ๆ นี่ขนาดอ่านแค่ lส่วนแรกนะ เดี๋ยวต้องไปหาซื้อมาอ่านมั่ง 555 จากคุณ : moojeab - [ 15 ก.ค. 48 00:47:28 A:203.172.125.114 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 How To ใช้ได้ผลด้วยหรอ สงสัย หุหุหุ จากคุณ : ปากริม-ไข่เต่า (มะพร้าวแก่) - [ 15 ก.ค. 48 21:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หนุกดีแท้ จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ วันอาสาฬหบูชา 11:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 27 ก.ค. 48 17:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3617419/W3617419.html จากคุณ : Janer - [ 8 ส.ค. 48 17:38:25 ]