“บอกมาความฝันของคุณคืออะไร?” ชายร่างใหญ่เอ่ยถามกับผม พุงกลมบ๋องของเขาดึงดูดสายตาให้เพ่งจ้อง

“ผมอยากเป็นนักเขียน” ผมตอบออกไป
“อือฮึ” เขาพยักหน้าสองครั้ง คอของเขาสั้น หนาทึบ


บนโต๊ะของเขามีแฟ้มวางกองอยู่ 4-5 แฟ้ม มีนิตยสารรายเดือน ที่คงอ่านค้างไว้วางอยู่ หน้าปกเป็นรูปนางแบบนุ่งบิกีนี่สีฟ้า ชูแขนอวดรักแร้เนียนผ่อง

เมื่อมองดูที่รักแร้นานๆจะบังเกิดความรู้สึกพิกลๆขึ้นในใจ ภาพรีทัชรักแร้เรียบเนียนจนดูน่ากลัว


สำนักงานแห่งนี้อยู่บนชั้น 70 สถิตฝังอยู่ในตึกใหญ่ตึกหนึ่ง ในบรรดาหลายพันหลายหมื่นรอบข้าง

เมืองใหญ่ อ้างว้าง เต็มไปด้วยตึกสูงเสียดฟ้า ทุกๆวัน นกหลายร้อยตัวต้องบินชนกระจกหล่นลงมาตายแทบเท้า ผมหวังว่าคงไม่เป็นแบบนั้นในวันหนึ่งวันใด

“ยื่นแขนของคุณมานี่ เราต้องใช้เลือดคุณสักเล็กน้อย นำไปผสมกับสารที่เราเตรียมไว้เพื่อหมักบ่มความฝันของคุณ”

ผ่านกระจกใสเบื้องนอก ควันขมุกขมัวลอยเอื่อยออกจากปล่อง ตรงนั้นเป็นโรงงานผลิตกระดาษ ควันลอยสูงขึ้นไปผสมปนเปกับก้อนเมฆสีขาวเบื้องบน

“อีกหนึ่งอาทิตย์คุณค่อยกลับมาหาเรา แล้วผมจะดำเนินการให้”
“ครับ”
“หวังว่าคุณยังคงแน่วแน่ในความฝันไม่คิดเปลี่ยนนะครับ”
“ครับผมไม่คิดเปลี่ยนใจเด็ดขาด”
“เชิญคุณออกไปจ่ายเงินงวดแรกที่ด้านนอก จากนั้นคุณกลับได้เลยครับ พักผ่อนให้เต็มที่อีกหนึ่งอาทิตย์คุณจะได้อย่างใจฝัน”

--------------------------------

ห้องของผม 888 ชั้น 88 ทั้งประตู หน้าต่าง เตียง โต๊ะ ชักโครก ฝักบัว ทุกสิ่งที่เป็นองค์ประกอบพื้นฐานในห้อง ล้วนคล้ายกับห้องอื่นๆอีกกว่า 2000 ห้องในตึกนี้ บานประตูที่เรียงรายตลอดทางเดินแคบๆ คอยจ้องมองผมทุกครั้งที่ผมเดินผ่าน


เมื่อเข้าไปภายในห้อง ผมนอนลงบนเตียงมองเหม่อยังเพดานห้อง ความเงียบถูกเจือปนด้วยเสียงของเข็มนาฬิกา

ตั้งแต่เมื่อไรกัน ความคิดฝันถึงอาชีพนักเขียน มันถูกก่อรูปขึ้นตั้งแต่เมื่อไรกัน ?

“การบ้านวันนี้ให้เขียนเรียงความเรื่องอนาคตของฉัน”
“โตขึ้นแกอยากทำอะไรวะ?”
“คุณต้องเลือกทางเดินชีวิตของคุณเองนะ”
“เอ็งอยากทำอะไรกินวะ?”
“เธอมีความฝันบ้างไหม?”
“....................”


ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่ทราบได้ เมื่องัวเงียตื่นขึ้น มองวันที่บนปฏิทิน เหลือบมองดูเวลาบนนาฬิกา วันนี้ยังคงเป็นวันนี้ แต่เมื่อวานผมเพิ่งลาออก
จากงาน

------------------------

“คุณต้องฉีดยาทั้งหมด 15 เข็ม ที่สะดือและไหล่ทั้งสองข้าง จุดละ 5 เข็ม” ยาในหลอดสีฟ้าใส ประกายวาวสวย

“เจ็บเล็กน้อย แต่ไม่ต้องห่วง ความฝันของคุณจะเป็นจริง” เข็มแหลม นิ่งเย็น ค่อยๆทิ่มหายลงไปบนผิวเนื้อ

“ยาที่ฉีดจะค่อยๆกระจายไปตามเส้นเลือดทั่วร่าง ต้องใช้เวลาสัก 12 ชั่วโมง มันจึงจะเริ่มออกฤทธิ์ คุณกลับบ้านไปนอนสักตื่น แล้วพรุ่งนี้เช้าของคุณจะเปลี่ยนไป”

เข็มที่ 3 ทิ่มลงไป เข็มที่ 4 เข็มที่ 5 เข็มที 6 ย้ายมาที่ไหล่ขวา เข็มที่ 8 เข็มที่ 9 เข็มที่ 10 เข็มที่ 11 ย้ายไปที่สะดือ เข็มที่ 12 ทิ่มลงไป เข็มที่ 13 เข็มที่ 14 ฉีดรอบๆสะดือจนถึงเข็มที่ 15


ผมเริ่มลงมือเขียนหนังสือตอนเรียนมหาวิทยาลัย เดือนละเรื่องสองเรื่อง บางคราวเว้นระยะไปนาน ไม่เคยมีเรื่องใดได้ตีพิมพ์

เมื่อจบออกมาใหม่ๆ ผมยังมุเขียนอยู่เรื่อยๆ เปลี่ยนบริษัท 3 ที่ วิ่งวุ่นทำงานไปตามเรื่อง ผมเริ่มห่างหายในการเขียน นานทีเดียว วันคืนอันชินชา กร่อนความหวังและฝัน ทีละเล็กทีละน้อย

กว่าจะเบียดเบียนเวลา พาความมุ่งมั่นมานั่งลงแต่งเรื่องได้แต่ละครั้งยากเย็นเต็มที กี่ครั้งกันที่ผมอยากจะเลิกเขียน แล้วใช้ชีวิตในแบบที่เป็นอยู่ แต่ส่วนลึกมันบอกให้ลองดูอีกสักตั้ง

แต่ความพยายามที่ทำลงไปมันไม่เคยเกิดผลขึ้นเลย แม้แต่เรื่องที่มั่นใจที่สุดว่าได้ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่แล้ว ก็ถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี

ทั้งที่เกือบจะตัดใจอยู่รอมร่อ ผมก็พบกับประกาศของบริษัทนี้เข้า ที่ๆความฝันทุกความฝันจะเป็นจริง มันทำให้ผมตั้งหน้าตั้งตาเก็บเงินใช้จ่ายอย่างอดออม ขายรถ ขายที่ดิน รวบรวมเงินก้อนให้มากที่สุด เพื่อให้เพียงพอกับค่าใช้จ่าย
---------------------------------


มันเป็นเพียงความเจ็บปวดอันจิ๊บจ้อย เมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมได้รับในลำดับถัดมาของเช้าวันรุ่งขึ้น

เรื่องสั้นเมื่อนานมาแล้วของผมได้รับรางวัลเรื่องสั้นยอดเยี่ยมในนิตยสาร “โมเดิร์นบรรณพิภพ” รายปักษ์ หนังสือวรรณกรรมที่มีผู้อ่านสูงสุด และมีอิทธิพลมากที่สุดในประเทศ ความฝันของผมถูกทำให้เป็นจริงเพียงชั่วข้ามคืน


เดือนนั้นทั้งเดือน เมื่อตื่นขึ้นมาทุกเช้า ผมต้องได้รางวัลทางวรรณกรรมไม่รางวัลใดก็รางวัลหนึ่ง ความร่ำรวย ความโด่งดัง เข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว ผู้คนทั้งประเทศให้การต้อนรับงานเขียนของผมทุกเรื่อง สำนักพิมพ์จองเรื่องกันข้ามปี


ตลอดทั้งปี ผมเดินสายรับรางวัลและปรากฏตัวตามที่ต่างๆมากมาย สมุดข่อย รายสัปดาห์มอบรางวัลเรื่องสั้นยอดเยี่ยมในรอบ 20 ปี กระดานชนวน รายเดือนมอบรางวัลนักเขียนหน้าใหม่ รับรางวัลหนังสือยอดเยี่ยมของกลุ่มประเทศที่นับถือศาสนาพุทธ รับรางวัลนักเขียนยอดเยี่ยมของเอเชีย


หนังสือของผมได้รับการแปลกว่า 30 ภาษา ให้สัมภาษณ์ทางรายการสื่ออักษร ของช่อง 65 เรตติ้งพุ่งเป็นประวัติการณ์ ออกรายการโทรทัศน์ต่างๆเกือบทุกวัน ได้รับตำแหน่งผู้ชายแห่งปีจากนิตยสาร แมนนะย่ะ

รับรางวัลนักเขียนแต่งกายดีเด่นของสมาคมภาษาแห่งประเทศ รางวัลต่อต้านยาเสพติดจากโรงงานยาสูบ หนังที่ผมเล่นหลายเรื่องรายได้ถล่มทลาย

ในวันเปิดตัว นิยายเล่มล่าสุดมีแฟนนักเขียนมารอกันข้ามวันเลยทีเดียว


เวลาปีแล้วปีเล่า หมดไปกับการงานอันหลากหลาย ทั้งที่ว่าได้ชื่อเป็นนักเขียน แต่ผมกลับเขียนงานน้อยลงทุกวัน หลายปีมาแล้วที่ผมไม่ได้เขียนอะไรเลย การเขียนอย่างเดียวที่ผมทำ คือ ลายเซ็น


วันคืนของผมมีแต่ความเมามาย ดูเหมือนว่าความร่ำรวยของผมไม่มีวันหมด อีกทั้งชื่อเสียงก็ไม่เคยตก ผู้อ่านเพิ่มจำนวนขึ้นทุกวัน แฟนคลับหลายกลุ่มคลั่งไคล้ยิ่งกว่านักร้อง วัยรุ่นจำนวนมากยึดผมเป็นต้นแบบ

ผมเดินทางมาแล้วกว่าค่อนโลก ผู้หญิง เหล้า ยา ผมไม่เคย ว่างเว้น ผมจำไม่ได้เลยว่า นับจากเช้าวันที่ฝันของผมเป็นจริง มันกี่ปีมาแล้ว

บางคราวผมนอนไม่หลับ ลืมตาโพลง ถามตัวเองว่า ผมเป็นใครกัน ผมพยายามมองย้อนกลับหลัง แต่ความสนุกสนานตรงหน้า มักฉุดดึงให้เข้าไปหาทุกทีและผมไม่เคยปฏิเสธ
------------------------------------



แม้แสงแดดจะมัวซัว แต่ก็ยังบ่งบอกว่าเป็นเวลาเช้า หัวผมหนักเหมือนค้อนปอนด์ มีแต่ความเงียบ นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน คงเป็นที่ไหนสักแห่งที่ผมเช่าเอาไว้

ร่างกายเต็มไปด้วยความเปลี้ยเพลียแรง ผมบังคับขาให้เดินตรงๆไม่ได้ มันเซปัดไปปัดมา ผมผลักประตูห้องน้ำ ทรงกายปลดทุกข์เบา ที่อยู่บนคอของผมคงเป็นลูกข่าง ลูกข่างหมุน ติ้ว ติ้ว ติ้ว

ทั้งที่ยังจัดการธุระไม่เสร็จ ขาผมก็ขวิดจนยืนไม่อยู่เสียแล้ว ผมเซคว้าง ป่ายมือหาที่ยึด มีเพียงอากาศให้มือผมคว้าจับ แล้วผมก็ถลาหัวทิ่มลงในชักโครก ผมหายใจเอาน้ำในนั้นเข้าไปจนสำลัก แสบไปหมดทั้งจมูกทั้งปอด ผมฮึดโงหัวขึ้น ทรุดกายหมดสภาพ

นักเขียนใหญ่อย่างผมเกือบตายอย่างอนาถ เผลออีกนิดความตายแบบนี้คงช่วยผมให้ดังกว่าทุกวันนี้อีกเท่าตัว

“ผมเป็นใคร ?” “ผมเป็นนักเขียน” “นักเขียน ?”


ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แม้สติยังไม่เข้าที่ แต่ก็ดีกว่าคราแรก ผมออกจากห้องน้ำ เดินและเดิน จนถึงโต๊ะทำงาน จดหมายกับเอกสารมากมายกองอยู่เป็นตั้ง

เรื่องสั้นเป็นพันถูกส่งมาหาผม พวกเขา นักเขียนมือใหม่ที่ชื่นชมในตัวผม เรื่องทั้งหมดไม่เคยได้ผ่านตาเลยสักประโยค
“นั่นสินะ อย่าว่าแต่เขียนเลย แม้แต่อ่านผมก็ไม่ได้อ่านมานานแล้ว”

ผมจึงนั่งลง อ่านเรื่องพวกนั้น เรื่องหลากหลายจากนักเขียนฝึกหัด ผมนั่งอ่านเรื่อยไปจนไม่รับรู้สิ่งใด วันนี้ผมต้องไปที่ไหนหรือทำอะไรบ้าง ผมไม่สนแล้ว ผมพบบางสิ่งบางอย่างในเรื่องเหล่านั้น อะไรสักอย่างที่หายไปนานแล้ว
--------------------------------------------


“คุณแน่ใจจริงๆนะครับ”
“ครับผมแน่ใจ”
“คุณอายุ 40 กว่าแล้วนะ คิดดีๆนะครับ”
“ผมคิดดีแล้ว”
“แต่มันเป็นความฝันของคุณไม่ใช่หรือ?”
“ครับ มันเป็นความฝันของผม”

ชายร่างใหญ่ถอนหายใจ มุ่นคิ้วมองมายังผม


“ทุกสิ่งที่คุณมีอย่างทุกวันนี้ มันจะหายวับไปกับตาเชียวนะครับ ความฝันที่คุณเคยปารถนาจะไม่มีอีกต่อไป”

“ผมตัดสินใจแล้วและความฝันของผมก็จะยังคงอยู่”

ผ่านหน้าต่างเบื้องนอก ควันขมุกขมัวค่อยๆถูกปล่อยออกมาเช่นเคย

“ตอนนี้สารที่ทำให้ความฝันเป็นจริงนั่นเวียนอยู่ทั่วร่างคุณ วิธีการก็คือ คุณต้องกินยาชะงักฝัน แล้วสารเหล่านั้นจะเกาะกลุ่มรวมตัวตามจุดต่างๆทั่วร่าง จากนั้นเราจะใช้เข็มเจาะสารนั่นออกมา เข็มเป็นร้อยเชียวนะคุณ ซึ่งห้ามใช้ทั้งยาชาหรือยาสลบ คุณจะเจ็บปวดจนขยับตัวไม่ได้ไป 2 วัน”

“ผมแน่ใจ”


หลายปีที่ผ่านมา การเดินทางสัมผัสฝันลุผ่าน เวลาล่วงไหลปราดหาย ความเป็นส่วนตัวเขจิงลับ ตัวตนที่หายใจทุกวันนี้ของคนคือใครกัน ? ผมถามแล้วก็ให้คำตอบตัวเองไปวันๆ แต่คำตอบนั้นลอยอยู่บนความแคลงใจบางอย่าง.............

ผมนอนบนเตียงผ่าตัด เข็มนับร้อยทิ่มแทงลงบนร่าง ความเจ็บปวดที่บังเกิดขึ้นต้องกัดฟันทนเท่านั้น แล้วร่างกายผมก็ชินชาไปในที่สุด หมดเข็มเล่มสุดท้าย ผมก็เกือบหมดสติ
-----------------------------------------


ทุกสิ่งลับหายไปจริงๆ เหมือนกับว่าผมไม่เคยได้สัมผัส ผมอาศัยในห้องเช่าขนาดย่อม ในตึกหลังน้อยทรุดโทรม ร่างกายผมยังคงปวดอยู่จาก 3 วันก่อน

ผมนั่งอยู่บนพื้น ในมือมีดินสอ กระดาษวางอยู่บนโต๊ะตั้งตัวเล็กๆ

ผมเริ่มเขียน................
-----------------------------------