.....หมอสันต์นั่งเอนหลังอย่างมีความสุขที่ม้ายาวใต้ร่มไม้ เขาคิดว่าไอน้ำจากลมหายใจทำให้แว่นตามัว เขาจึงถอดมันออกมาเช็ด แต่น่าแปลกที่สายตาเขากลับกระจ่างกว่าตอนสวมแว่น แม้แต่เรือลำเล็กๆที่แล่นอยู่กลางทะเลสาบเขาก็ยังเห็นได้อย่างชัดเจน ฝูงหงส์ว่ายเข้ามาใกล้ฝั่ง หงส์ตัวผู้ร้องด้วยความดีใจเมื่อตัวเมียเข้ามาคลอเคลียแล้วทั้งคู่จึงพากันว่ายน้ำออกไปจากฝั่ง เขายิ้มอย่างสุขใจเหมือนกับว่าความทุกข์ทั้งมวลในชีวิตได้ถูกลบเลือนไปจนสิ้น
..... ในที่สุดหมอสันต์รู้สึกว่าผู้ที่เขารอคอยสมควรจะมาแล้ว เขาจึงจึงก้มลงเปิดแขนเสื้อดูนาฬิกาข้อมือ น่าขบขันที่นาฬิกาของเขาเดินถอยหลัง เขาคิดเล่นๆว่านาฬิกาของเขาที่ซื้อจากสวิสเรือนนี้คงจะดีใจที่ได้กลับบ้านจนเดินผิดเดินถูก
..... ขณะนั้นเองสายลมจากทะเลสาบพัดพาเอากลิ่นหอมของบุปผาชาติมาปะทะกับใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา เขาหลับตาลงเพื่อสูดดมรับความหอมชื่น แต่เขากลับพบว่ากลิ่นหอมนั้นเป็นกลิ่นที่เขาเคยถวิลหามานานตลอดยี่สิบกว่าปี เขาลืมตาขึ้นมองหาที่มา
..... พี่สันต์ พี่สันต์คะ เสียงคุ้นๆที่เคยหายไปจากชีวิตของเขาเรียกหาเขาอย่างนุ่มนวล
..... หมอสันต์แลเห็นสตรีผิวขาวสูงโปร่งผมยาวสยายเดินช้าๆตรงมาที่เขา ร่างกายของเธอดูเหมือนพลิ้วลอยมาตามลม เธอสวมเสื้อและกระโปรงสีขาวแบบโบราณ ศีรษะของเธอสวมมงกุฎบุปผา ใบหน้าที่งดงามนั้นประดับด้วยลักยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้าง ความงามของเธอสะกดให้เขาตะลึงงัน ดวงตากลมโตของเธอคู่นั้นแวววาวด้วยน้ำตาแห่งความปิติ รอยยิ้มที่ไม่อาจลืมเลือนชั่วชีวิตปรากฏแก่สายตาเขาอีกครั้ง เธอยังคงความงดงามไว้เหมือนเมื่ออยู่ในวัยสิบแปดปี
..... เขาดีใจสุดชีวิต รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปหาเธอด้วยหัวใจที่พองโต สิ่งที่เขารอคอยมาตลอดครึ่งชีวิตได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาแล้ว
..... เจน น้องเจน เขากล่าวได้เพียงเท่านี้ ไม่มีอะไรจะกล่าวอีกแล้ว เพียงสบตาเขาก็ทราบได้ทันทีว่าเจนจิราก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง
..... การรอคอยของทั้งสองได้จบสิ้นลงในบัดนั้น ทั้งคู่โผเข้าสวมกอดกัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วกาย ทุกสิ่งในโลกล้วนแล้วแต่ไม่มีความหมายอะไรอีก วาระอันยิ่งใหญ่แห่งความรักของทั้งสองอุบัติขึ้น เขาประคองเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างนุ่มนวล สายตาทั้งสองสบกันนิ่ง ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ ไม่จำเป็นต้องถามไถ่เรื่องใดๆทั้งสิ้น ทั้งคู่เข้าใจทุกสิ่งเพียงแค่สบตา ความสุขพรั่งพรูออกมาล้นใจสุดที่จะบรรยาย เขาค่อยๆจุมพิตที่ริมฝีปากของเธอ โลกทั้งโลกสว่างไสวด้วยประกายแห่งชัยชนะของความรัก เขารู้สึกว่าบัดนี้เวลาได้หยุดลง ณ ตรงนั้น
..... เราจะได้อยู่ด้วยกันไหมเจน หมอสันต์ถามด้วยใจ
..... เราต้องอยู่ด้วยกันตราบนานเท่านานค่ะ นานชั่วนิจนิรันดร์ เจนตอบด้วยดวงจิตที่ใสสะอาดสว่างไสว
..... แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกัน ใช่เมืองที่งดงามนี้ไหมหมอสันต์ถามเจนจิราทางสายตา
..... เราอยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะ ไม่ว่าที่ไหนที่พี่สันต์ชอบและมีความสุข ที่นั่นจะปรากฏขึ้นมาให้เราได้ชื่นชมกัน เจนจิราตอบพร้อมกับพาหมอสันต์ลอยขึ้นสู่เบื้องบนช้าๆ ร่างกายของทั้งคู่ทอแสงสีทองเรืองรอง ใบหน้าของเจนจิราซบอยู่ที่อกของหมอสันต์ ร้อยพันคำพูดที่ไม่ต้องพูดถ่ายทอดแก่กันอย่างมีความสุข รูปลักษณ์ของหมอสันต์ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นหนุ่มน้อยวัยสิบแปดที่ร่าเริงแจ่มใส เขาอยู่ในเสื้อผ้าที่งดงามสุดจินตนาการ ทั้งคู่กำลังเดินทางไปสู่สุขคติ
จากคุณ :
ปัญญ์ ปิยะอเนก punn12345@yahoo
- [
14 ก.ค. 48 14:35:20
A:172.19.0.119 X:203.156.50.193 TicketID:104429
]
เรื่องสั้น....สุขคติ....ตอนที่3 ..จบ
