..... ไวน์ถูกรินลงในแก้วทั้งสองในปริมาณเล็กน้อยไม่ถึงหนึ่งในสามของแก้ว เขายกแก้วขึ้นส่องแสงไฟ จากนั้นเขาเอียงเพื่อเทียบสีกับพื้นโต๊ะสีขาว เขาบอกกับตัวเองว่าน้ำไวน์มีสีม่วงเข้มอมแดง
..... หมอสันต์หยิบขนมปังขาวชิ้นเล็กๆมาเคี้ยวช้าๆแล้วกลืน สายตายังคงจับจ้องที่แก้วไวน์ เขากำลังดูน้ำตาของไวน์ที่ไหลรินบริเวณข้างแก้วด้านใน เสียงเพลงเบาๆเหมือนมีมนต์ขลัง เขาโยกศีรษะช้าๆไปตามทำนองเพลง
..... เขาปลุกไวน์ด้วยการแกว่งแก้วเพื่อให้น้ำไวน์หมุนวนอยู่ในแก้ว แก้วถูกยกขึ้นจ่อที่จมูก เขาสูดดมแรงๆหลายครั้ง กลิ่นที่ได้รับทำให้เขาพึงใจ สังเกตได้จากใบหน้าซึ่งแสดงความรู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าเดิม
..... ไวน์ถูกดื่มแล้ว เขาอมไว้ชั่วครู่ สูดหายใจแรงๆทั้งๆที่ไวน์ยังอยู่ในปาก แต่แล้วเขากลับบ้วนไวน์ในปากลงภาชนะใต้โต๊ะ มันเป็นส่วนหนึ่งของวิธีการชิมไวน์
..... หมอสันต์สูดหายในเข้าออกแรงๆ สีหน้าดื่มด่ำ เขาบันทึกลงในใจ “มีกลิ่นของผลไม้สีดำในกลุ่มเบอร์รี่จางๆ กลิ่นไม้โอ๊กค่อนข้างแรง กลิ่นไหม้มีเพียงเล็กน้อย กลิ่นที่ตามมาของเครื่องเทศประเภทรสเผ็ดร้อนฟุ้งอยู่นานกว่า ดูเหมือนจะมีกลิ่นของคาราเมลและช็อกโกแลตด้วย จบได้ยาวนานไม่เลว มีทั้งรสเผ็ดและขมฝาด ความเข้มปานกลาง แต่แอลกอฮอล์สูงจัง ดูเหมือนจะเกินกว่าสิบสามดีกรี” เขาตรองและดมอีก จากนั้นเขาจึงดื่มมันลงไปจริงๆ
..... “ผมว่ารสของมันไม่เลวเลย มันเป็นไวน์ที่ควรจะดื่มกับอาหารรสจัดเล็กน้อย พวกเนื้อแบบว่าย่างหรือปรุงแบบไทยๆเช่นน้ำตกก็พอได้” เขาคุยในใจกับกล่องสีทองด้านหน้าเขา ไวน์ถูกรินและจิบทีละน้อย เขาแกล้มกับเนื้อแดดเดียวบ้าง เนยแข็งบ้าง เขาชอบไวน์จากองุ่นพันธุ์ชีราสมากกว่าคาร์แบเน่ โซวิยอง เพราะมันไปได้ดีกับอาหารไทย
..... ดูเหมือนคืนนี้ชีวิตเขาไม่ได้เร่งรีบเหมือนทุกวัน เขาอยากให้เวลาหยุดลงในตอนนี้นานๆ ไม่มีใครนอกจากเขาและบรรยากาศในบ้านเท่านั้น เสียงเพลงเบาๆในห้องกลบเสียงฝนที่ตกแรงขึ้นจนสาดซัดหลังคาและต้นไม้หน้าบ้าน
..... ชั่วครู่แก้มขาวๆเริ่มออกสีชมพูระเรื่อ เขาปล่อยจิตใจให้ล่องลอยไปถึงสถานที่ซึ่งใจปรารถนา ภาพจากความทรงจำที่ประทับใจค่อยๆลอยเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนว่ามันกำลังเกิดขึ้นเดี๋ยวนั้น