..... สมชายนอนหงายดิ้นรนอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยอาการคลุ้มคลั่ง เสื้อผ้าหลุดลุ่ยแลดูอุดจาดตา ดวงตาลุกโพลงใบหน้าเหยเกเพราะภาพหลอนที่น่ากลัว เขาไม่อาจส่งเสียงได้เพราะในปากมีท่อช่วยหายใจซึ่งสอดผ่านกล่องเสียงเข้าไปในหลอดลมคาอยู่ ปลายท่อที่มุมปากต่อเข้ากับสายของเครื่องช่วยหายใจซึ่งมีลักษณะเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีเขียวตั้งอยู่ข้างหัวเตียง แขนทั้งสองข้างของเขาถูกผูกไว้กับที่กั้นข้างเตียง ข้อมือมีปลอกทำด้วยผ้าหนาๆผูกไว้เพื่อกันถลอก ข้อเท้าทั้งสองถูกผูกด้วยผ้าปูที่นอนซึ่งม้วนเป็นเกลียวเชือกมัดไว้กับท้ายเตียงอย่างแน่นหนา เสาน้ำเกลือมีน้ำเกลือสองขวดขนาดแตกต่างกันแขวนอยู่ สายน้ำเกลือที่หลุดออกจากตัวถูกแขวนพักไว้รอแทงน้ำเกลือให้ใหม่เพราะเขาดิ้นแบบไม่คิดชีวิต
..... บนพื้นห้องข้างเตียงของสมชายมีหญิงชราวัยเกือบเจ็ดสิบปีนอนตะแคงอยู่บนเสื่อผืนเก่าคร่ำคร่า ศีรษะขาวโพลนหนุนอยู่บนกระสอบถุงปุ๋ยที่นำมาใส่เสื้อผ้าของใช้ในการเฝ้าไข้ ข้างตัวเธอมีตะกร้าหวายขนาดย่อมใบหนึ่ง ในตะกร้าใส่ขวดน้ำพลาสติกใช้แล้วนำมาเติมน้ำต้มเพื่อใช้ดื่ม กระติบข้าวเหนียวใบเล็กๆและกับข้าวซึ่งพอจะเก็บไว้ได้วางอยู่ภายใน ที่เหลือเป็นเชี่ยนหมากและอุปกรณ์ในการดำรงชีวิตอีกไม่กี่ชิ้นซึ่งถูกจัดเรียงอยู่อย่างเป็นระเบียบ ห่างจากศีรษะเธอไม่มากเป็นถังขยะใส่ของเสียประจำเตียงผู้ป่วย ว่าไปแล้วเธอนอนอยู่ในช่องว่างระหว่างเตียงของหอผู้ป่วยที่มีผู้ป่วยนอนรักษามากจนล้น ยายชมมีหน้าตาอิดโรยเพราะนอนเฝ้าไข้ลูกชายได้สามคืนแล้ว บ้านของเธออยู่ห่างไกลจากเมืองและกันดารมาก ขณะนี้เธอเหลือเงินติดกระเป๋าอีกไม่มากนัก ที่สำคัญคือในครอบครัวของเธอมีเธอและลูกเพียงสองชีวิตเท่านั้น

..... ลมฝนพัดกระหน่ำตั้งแต่ย่ำรุ่ง โมงเช้าแล้วแต่ฟ้ายังมืดสลัว ฝนฟ้าเช่นนี้ทำให้จิตใจของชาวนาในภาคอิสานคลายความวิตกเรื่องฝนแล้งลงได้บ้าง แต่ในความชุ่มฉ่ำนี้แฝงไว้ด้วยโรคภัย
..... หอผู้ป่วยอายุรกรรมยามนี้มีผู้ป่วยหนาแน่นเป็นพิเศษ ในฤดูฝนจะมีทั้งไข้เลือดออก ปอดอักเสบและไข้ฉี่หนูระบาดอย่างหนัก ผู้ป่วยที่ใช้สิทธิ์ประกันสุขภาพของเขตอำเภอเมืองจะใช้สิทธิ์มารักษากันที่นี่ ผู้ป่วยของโรงพยาบาลอำเภอต่างๆที่มีอาการหนักก็จะถูกส่งตัวมาให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่นี่ดูแลเช่นกัน ดังนั้นผู้ป่วยที่มารวมกันอยู่ในหอผู้ป่วยนี้จึงล้วนแล้วแต่เป็นผู้ด้อยโอกาสในสังคม
..... หมอสันต์เดินถือร่มเข้ามาในหอผู้ป่วยแต่เช้า เขาเป็นชายวัยกลางคนตัดผมสั้นเกรียนท่าทางคงแก่เรียนใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เสื้อกาวน์สีขาวของเขาดูเหมือนจะเปียกละอองฝนเล็กน้อยแต่ขากางเกงและรองเท้าเปียกชื้น เขาหยุดยืนเช็ดแว่นตาขณะเดียวกันก็กวาดสายตาสำรวจสภาพผู้ป่วยที่นอนเรียงกันอัดแน่นจนล้นออกไปถึงทางเดินด้วยความหดหู่ เตียงพับจำนวนมากถูกนำมากางให้นอนชั่วคราวเพื่อแก้ขัด ถึงกระนั้นก็ยังมีผู้ป่วยหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ตอนนี้มีผู้ป่วยในการดูแลของเขามากกว่าสี่สิบคนแล้ว เขารู้สึกเป็นห่วงว่าพวกที่นอนบริเวณระเบียงด้านนอกว่าจะเปียกละอองฝน
..... หมอสันต์เดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของพยาบาล เขาเห็นพยาบาลเวรดึกกำลังส่งเวรให้เวรเช้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะภารกิจมากเกินอัตรากำลัง แฟ้มโลหะที่สอดรายงานการรักษาของผู้ป่วยไว้กองอยู่เต็มโต๊ะ หมอสันต์รู้สึกเห็นใจพวกเธอมากที่ต้องทำงานหนักกว่าปกติ งานของพวกเธอเหมือนปิดทองหลังพระ เขาช่วยได้เพียงแค่ให้กำลังใจแก่พวกเธอเท่านั้น
..... “สวัสดีครับ เหนื่อยหน่อยนะครับ คนไข้ช่วงนี้เยอะจัง” เขาทักทายพยาบาลอย่างคุ้นเคย
..... “สวัสดีค่ะ มาแต่เช้าเลยนะคะ อาจารย์จะเริ่มราวน์เลยไหมคะ” พยาบาลที่รับหน้าที่ช่วยตรวจถามเขา เธอเรียกเขาว่าอาจารย์เพราะเมื่อสิบกว่าปีก่อนเขาเคยสอนวิชาการตรวจร่างกายให้เธอที่วิทยาลัยพยาบาล เธอจะคอยรายงานปัญหาของผู้ป่วยและช่วยอำนวยความสะดวกในขณะที่เขาตรวจรักษาข้างเตียงซึ่งเรียกกันว่าราวน์
..... เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ เจ้าหน้าที่ช่วยกันนำแฟ้มรายงานผู้ป่วยเรียงใส่รถเข็นแล้วลากรถไปไว้ใกล้ข้างเตียงผู้ป่วย ต่อจากนั้นงานช่วยชีวิตมนุษย์ที่เป็นทั้งศาสตร์ที่ซับซ้อนและศิลปะอันละเอียดอ่อนจึงเริ่มขึ้น