PANTIP.COM : W3608250 เรื่องสั้น...คนไข้ของหมอสันต์ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

…..เดือนก่อนลุงปันเข้าโรงพยาบาล แกไม่ได้ไปเยี่ยมไข้แต่ไปเป็นคนไข้ แม่ของสมคิดเป็นพยาบาลทำให้แกได้รับการรักษากับหมอที่แกศรัทธาที่สุด การนอนโรงพยาบาลก็ทำให้แกได้รับรู้ความจริงหลายประการ ชีวิตของแกนั้นเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย หมอบอกว่าถ้าแกมาช้ากว่านี้สักสองสามชั่วโมงสงสัยจะเอาไม่อยู่

…..หมอสันต์เป็นหมอประจำตัวของแก แต่ว่าคืนที่ลุงปันป่วยหนักนั้นหมอสันต์ไม่ได้ขึ้นเวร โชคดีที่น้องสาวแกฝากให้ช่วยดูแล หมอสันต์จึงรีบมาตรวจแกกลางดึกในชุดลำลอง กว่าอาการของแกจะดีขึ้นเล่นเอาหมอสันต์ฟุบหลับคาเคาน์เตอร์พยาบาล ตั้งแต่นั้นแกมักบอกน้องสาวว่าแกรักน้ำใจหมอสันต์ที่ทุ่มเทให้คนไข้

…..ลุงปันจำวันที่หมอสันต์ให้คำแนะนำแกได้ดี หลังจากเขาที่รักษาอาการหอบจนตัวโยนของแกจนดีขึ้นมากแล้ว หมอสันต์มาเยี่ยมไข้ในวันหลังพร้อมกับชวนแกคุยด้วยความคุ้นเคย

…..“ลุงปันครับ ปีนี้อายุหกสิบสี่แล้วใช่ไหมครับ ผมคิดว่าอายุขนาดนี้ถ้าเปรียบเป็นรถก็คงจะเป็นรถโบราณเลยนะครับ รถแบบนี้เขาต้องทะนุถนอมเครื่องยนต์อย่างดี เพราะอะไหล่ก็ไม่มีแล้ว ถ้าเกิดสตาร์ทไม่ติดจะทำไงดีครับ” หมอสันต์เริ่มหว่านล้อมลุงปัน

…..“ฮ่าๆ! ถ้าเครื่องดับก็จูนแล้วสตาร์ทใหม่ซิหมอ” ลุงปันเริ่มตกหลุมพราง แต่แกพูดๆหยุดๆเพราะยังหอบอยู่เล็กน้อย

…..“แต่ว่านี่คนนะครับไม่ใช่รถ ถ้าดับก็เอาไปวัดซิครับ” หมอสันต์ยิ้มเปิดเผย เขาใช้มุกนี้เพราะทราบว่าลุงปันแกเคยเป็นช่างฟิตรถ

…..“เออ! จริงด้วยหมอ จะมีมุกก็ไม่บอก” ลุงปันยิ้มเห็นฟันปลอมสีเหลืองเพราะคราบบุหรี่ หน้าเลอะตีนกาของแกดูแก่กว่าวัยเพราะสูบบุหรี่มายาวนาน

…..หมอสันต์ขยับสายให้ออกซิเจนที่เสียบจ่อรูจมูกทั้งสองข้างของแกให้เข้าที่ แล้วคุยต่อ
“ผมจะบอกลุงว่าสุขภาพลุงไม่ค่อยดี เพราะขาดการดูแลครับ ปอดของลุงมันเริ่มเสื่อมแล้ว ตอนนี้ถ้ามันพูดได้มันคงพูดว่า ได้โปรดอย่าเพิ่งรีบเผาผมก่อนอวัยวะอื่นเลย ไว้รอเผาผมพร้อมกันกับเพื่อนๆเถอะนะ” หมอสันต์หยอดมุกด้วยรอยยิ้ม

…..“หมอจะให้ผมเลิกบุหรี่เหรอ” ลุงปันยิ้มแป้นด้วยความเข้าใจแต่ใจยังลังเล

…..“ผมคิดว่าสมควรเลิกบุหรี่แล้วครับ เมื่อวานหากว่ามาช้า สงสัยจะได้นอนคาบท่อหายใจเหมือนเตียงข้างๆนี้ หมอสันต์ชี้ไปที่เตียงข้างๆ

.....ลุงปันแกทราบว่าคนไข้เตียงข้างๆแกเป็นโรคไข้ฉี่หนูจากพยาบาลที่คุยกัน แกเห็นแม่แก่ๆมาเฝ้าลูกได้สองวันแล้ว แกชำเลืองไปรันทดแทนแม่คนไข้ไป เกือบทั้งคืนแม่ไม่ยอมนอน คอยปลอบโยนลูกที่เพ้อคลั่งไม่ให้ดึงสายน้ำเกลือกับท่อที่คาในปากออก

…..ลุงปันรู้สึกกลัวขึ้นมาเหมือนกัน แกไม่อยากโดนใส่ท่อเข้าไปในคอ มันคงน่ารำคาญมาก เห็นคนไข้รายนั้นดิ้นทุรนทุรายทั้งคืนทีเดียว

…..“เอ้า! ตกลงใจว่าเลิกก็เลิก แต่ว่าเวลาผมเหงาปากหมอจะให้ผมทำยังไงดี” ลุงปันคิดจะเลิกบุหรี่แต่แกก็ยังมีเงื่อนไข

…..“ผมแนะนำให้ดื่มน้ำมากๆ งดชากาแฟ แล้วลุงก็หางานอดิเรกทำด้วยซิ จะได้ลืมบุหรี่ไปเลย ผมจะจัดยาเลิกบุหรี่ให้นะ กินยาไม่นานก็เลิกอยากบุหรี่ไปเอง แต่ว่าต้องใจแข็งๆนะลุง เลิกแล้วเลิกเลย คิดว่าเลิกเพื่อหลานชายก็ได้นะ” หมอสันต์มีชัยไปโดยปริยายที่ผูกมัดให้ลุงปันเลิกบุหรี่ได้ แต่ชัยชนะที่แท้จริงจะตกเป็นของลุงปันถ้าแกเลิกบุหรี่ได้

จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 15 ก.ค. 48 20:14:10 A:203.172.112.107 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 2

.....ลุงปันหายดีแล้วแต่ต้องกินยาเลิกบุหรี่อยู่เดือนครึ่ง ตอนนี้แกเลิกทั้งบุหรี่เลิกทั้งสุรา ไม่น่าเชื่อว่าการเข้ารักษาโรคปอดเสื่อมกับหมอสันต์เพียงครั้งเดียวจะทำให้แกเอาชนะใจตัวเองได้ บุหรี่ที่สูบมาร่วมสี่สิบปีไม่ใช่เพื่อนของแกอีกต่อไป

…..หลังเลิกบุหรี่ลุงปันจึงทำงานอดิเรกที่อยากทำมานาน คนทั่วไปมองเผินๆแล้วคิดว่าแกเป็นตาแก่ด้อยการศึกษาไม่รู้ความ แต่ความจริงแกจบโรงเรียนการช่างเมื่อเกือบห้าสิบปีก่อน แกจึงมีวุฒิเทียบเท่าอาชีวะศึกษา อย่างน้อยก็อ่านออกซ่อมได้ งานซ่อมในอู่รถนั้นสามารถเลี้ยงชีพแกจนกระทั่งเกษียณตัวเอง

.....งานอดิเรกของแกที่หมอสันต์แนะนำให้ทำไม่ใช่ซ่อมรถ แกอยากเป็นนักเขียนมาตั้งแต่หนุ่มแล้ว จากประสบการณ์ที่ได้เห็นเหตุการณ์อันรันทดใจในโรงพยาบาล แกจึงนำมาเป็นโครงเรื่องสั้นจนได้ ความพยายามของคนชราวัยไม้ใกล้ฝั่งชนิดเขี่ยทีเดียวก็ถึงฝั่งดูแล้วน่ายกย่อง

.....อาศัยที่อ่านนิยายมามากแกจึงเริ่มเรื่องได้ไม่เลว ข้อมูลที่จำเป็นทางการแพทย์ก็ให้น้องสาวซึ่งเป็นพยาบาลช่วยขัดเกราให้เข้าท่าขึ้น ถึงแม้จะพิมพ์ดีดไม่เป็นก็ใช้วิธีจิ้มดีดเอา หลานชายที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมช่วยสอนให้แกรู้จักเปิดคอมพิวเตอร์ใช้งานโปรแกรมพิมพ์

…..เมื่อเช้าต้นฉบับเสร็จสามเรื่องแล้ว ลุงปันเอามาอวดทุกคนในบ้านด้วยความภาคภูมิใจ ใครจะไปรู้ว่าความภูมิใจของแกที่รอคอยมาตลอดชีวิตจะเป็นแบบนี้

…..“ลุงปันเขียนนิยายก็เป็นด้วย ไม่น่าเชื่อเลยนิ” สมคิดเย้าแหย่ และขำที่ลุงแกมุมานะจิ้มพิมพ์ดีดมาร่วมสี่เดือนแต่ได้ผลงานเพียงไม่กี่แผ่น

…..“เฮ้ย! เดี๋ยวออกอีกสามเรื่องรวดเลย สมองกำลังแล่น อ่านขาดอยู่แล้ว โครงเรื่องเห็นเป็นฉากๆเลย หักมุมตรงไหน เร้าใจเศร้าใจตรงไหน สบายๆ” แกโม้หน้าบาน
…..“ลุงลืมอะไรป่าว” สมคิดหลานรักทักท้วง

…..“เฮ้ย! ไม่มีมั้ง” ลุงปันตอบแต่ท่าทางลังเล

…..“นามปากกาไงลุง” สมคิดทักเรื่องสำคัญ จริงของเขา นักเขียนจะดังต้องมีนามปากกาที่เป็นเหมือนเครื่องหมายการค้า

…..“ลืมไปเลยว่ะ! เขียนมาตั้งสี่เดือนได้แค่สามเรื่อง ลุงลืมไปเลย” ลุงปันคิดขึ้นได้

…..ความจริงแกเคยคิดมาก่อนตั้งแต่ยังไม่เขียนแล้ว แต่ว่าตกลงใจไม่ได้ ชื่อคำปันมันไม่เท่เลย ฟังดูบ้านนอกชอบกล เหมือนคนไม่มีคลาส พอลงมือเขียน เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียนจนเลอะ แกเลยลืมนามปากกาจนได้

…..“เอายังงี้ก็แล้วกัน ฝากแม่เอ็งเอาต้นฉบับของลุงไปให้หมอสันต์อ่านหน่อยเถอะ บอกว่าลุงทำตามที่แกสั่งแล้ว ลุงขอเอาชื่อแกไปเป็นตัวละครด้วย ลองให้แกตั้งชื่อนามปากกาให้เป็นมงคลแก่ลุงที” ลุงปันส่งต้นฉบับให้สมคิด

…..ลุงปันตัดสินใจง่ายๆแบบนี้เองแต่มันก็ได้ผล ตอนบ่ายที่ลุงรอคอยก็มาถึง หมอสันต์ตั้งชื่อให้ดูมีภูมิหลัง แถมยังบอกว่าอ่านดูแล้วลีลาการเขียนเหมือนมืออาชีพเลยทีเดียว

…..“ปัญญ์” เป็นชื่อพ้อง ทั้งยังเป็นชื่อของอาจารย์ที่สอนหมอสันต์ด้วย ท่านเป็นหมอที่หมอสันต์เคารพรักมาก ลุงปันรู้สึกว่ามันเป็นมงคลกับตัว

…..“ทีนี้คงจะเป็นนักเขียนได้เต็มตัวแล้ว” ลุงปันบอกหลานด้วยความภาคภูมิใจ หัวใจพองโตกับความสำเร็จ

…..“นักเขียนอาไรมีคนอ่านสามคนเอง นับลุงด้วยก็สี่คน” สมคิดล้อเลียน

…..“เออ! จริงด้วย แต่ว่าจะพิมพ์ลงที่ไหนดี สำนักพิมพ์หรือว่าหนังสือฉบับไหนกัน สงสัยเขาจะเอาหรือเขวี้ยงลงถังผง วะ!” แกถามความเห็นที่ปรึกษาวัยสิบสี่ขวบ

…..“เอาลงอินเตอร์เนตเลยลุง ผมจัดการเอง ผมเห็นเพื่อนๆลงความเห็นบ่อยๆ ในพันธ์ทิพย์นี่แหละมีห้องนักเขียนด้วย ไม่ยากครับลุง คอยดูเพื่อนๆเขาวิจารณ์ได้ด้วย” สมคิดอาสาทำให้

…..“แน่ใจนะว่าทำเป็น แต่ลุงว่าอย่าเลย” เขาสองจิตสองใจ

.....ในที่สุดเรื่องของลุงปันจึงปรากฏบนเวป ถนนนักเขียน ถึงสามเรื่องในเวลาเดียวกันด้วยฝีมือสมคิด

จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 15 ก.ค. 48 20:16:01 A:203.172.112.107 X: TicketID:104429 ]