ความคิดเห็นที่ 1 .. ห้องตรวจโรคเป็นห้องกระจกมีม่านสีฟ้าปิดไว้ แต่ประตูเปิดแง้มเห็นเตียงตรวจโรคปูด้วยผ้าพลาสติกสีเขียว โต๊ะทำงานของแพทย์มีเครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่หนึ่งชุด อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่จำเป็นสำหรับการตรวจโรคและยาฉุกเฉิน ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบอยู่ในรถเข็นทำด้วยโลหะขนาดย่อม .. อักษรหน้าห้องสีเขียวเข้มแจ้งว่าเป็นห้องตรวจอายุรกรรม หากสังเกตจะเห็นป้ายชื่อแพทย์ที่ออกตรวจในวันนี้ มันเขียนด้วยอักษรสีขาวขนาดสองนิ้วครึ่งเสียบไว้ที่ข้างประตูระบุชื่อว่า “นายแพทย์สันต์ เกียรติอินทร์” .. ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย หมอสันต์กำลังเดินอย่างคล่องแคล่ว เขาแหวกฝูงชนจากระเบียงทางเดินเชื่อมระหว่างตึกของโรงพยาบาลเข้ามาในห้องตรวจ ตั้งแต่เช้าเขาทำการตรวจผู้ป่วยที่นอนรักษาในโรงพยาบาลเสร็จแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาที่เขาจะต้องออกตรวจที่แผนกผู้ป่วยนอก .. หมอสันต์สวมเสื้อกาวน์สีขาวปกแบบเสื้อสูททับเสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกเนกไทสีน้ำเงินลายละเอียดแลดูสุภาพ นาฬิกาลองยีนส์หน้าปัดสีขาวเรือนทองสองกษัตริย์แลบออกมาให้เห็น เขาสวมกางเกงขายาวผ้าขนสัตว์สีดำเนื้อดีมีลายเส้นเล็กๆ รองเท้าหุ้มซ่นสีดำขัดเงาทรงเรียบๆแต่ดูแลความสะอาดเป็นอย่างดี .. ท่าเดินก้าวเท้ายาวๆโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยเป็นลักษณะเฉพาะตัวของหมอสันต์ หากสังเกตจะเห็นว่าแขนทั้งสองข้างของเขาแกว่งมากกว่าคนปกติ ลักษณะการเดินเช่นนี้ติดตัวมาตั้งแต่เป็นนักศึกษาแพทย์แล้ว .. การศึกษาในโรงเรียนเรียนแพทย์ตั้งใจฝึกให้เขาเป็นคนตื่นตัวอยู่เสมอ เพื่อความพร้อมในการช่วยชีวิตผู้คน แต่นั่นกลับมีผลแทรกซ้อนต่อเขาบ้าง การเดินของเขาที่ดูเหมือนมีความเร่งรีบอยู่เสมอเช่นนี้ เกิดขึ้นมาตั้งแต่เขาเริ่มการเรียนข้างเตียงในหอผู้ป่วย .. เมื่ออยู่ชั้นปีที่ห้าของการเป็นนักศึกษาแพทย์ เขาต้องรีบเร่งมาเรียนตั้งแต่เช้ามืด การขึ้นช่วยแพทย์ประจำบ้านเยี่ยมไข้และฟังการสอนข้างเตียงของนักศึกษาแพทย์นั้น หากมาสายกว่าหนึ่งโมงเช้าหมายถึงมีความบกพร่องที่สมควรตำหนิอย่างยิ่ง จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:05:01 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. “สวัสดียามเช้าค่ะ คุณหมอ เมื่อคืนอยู่เวรใช่ไหมคะ พักสักครู่ก่อนแล้วค่อยตรวจดีกว่านะคะ” แก้วตาพยาบาลประจำห้องลุกจากโต๊ะทำงาน หันมายิ้มทักทายหมอสันต์ด้วยน้ำเสียงสดใส เวลาเธอพูดดูเหมือนว่าเธอกำลังยิ้มไปด้วย เธอใส่ใจและเข้าใจผู้ร่วมงานเป็นอย่างดี อัธยาศัยของเธอน่าชื่นชมชวนให้โอภาปราศรัยด้วย อารมณ์ดีและจริงใจเช่นนี้เป็นเสน่ห์ที่หาได้ยากขึ้นในโรงพยาบาลรัฐ .. “สวัสดีครับพี่แก้ว เมื่อคืนฝนตกหนักเลย แต่เช้านี้ร้อนอีกแล้วนะ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ” หมอสันต์ทักทายตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม น้ำเสียงทุ้มแต่อ่อนโยนชวนฟัง .. หมอสันต์มีรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นไม่เสแสร้ง ถึงแม้ว่าการยิ้มของเขาจะทำให้เกิดรอยย่นเล็กๆที่หน้าผาก แต่ถ้าสังเกตให้ดีจะพบว่ามันเหมือนกับรอยยิ้มของเพื่อนสนิท ขณะที่กำลังแสดงความยินดีแก่กัน .. ผิวขาวเหลืองบนความสูงราวหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร กับน้ำหนักเจ็ดสิบสองกิโลกรัมทำให้เขาดูสมส่วน การสวมแว่นตาหนาๆกรอบสี่เหลี่ยมสีเข้มแบบล้าสมัยอาจทำให้แลดูเคร่งขรึมไปบ้าง แต่มันก็ไม่อาจจะปิดบังแววตาแห่งความเชื่อมั่นและร่าเริงของเขาไว้ได้ แก้มของเขาแลดูซูบไปสักเล็กน้อย ขอบตาซึ่งมีรอยคล้ำรอบๆเพราะการอดหลับอดนอนทำให้เขาดูแก่เกินวัย เขาตัดผมสั้นเกรียนเพื่อปิดบังผมขาวบางส่วน แต่มันรับกับรอยเขียวครึ้มของหนวดเคราที่โกนอย่างประณีต ใบหน้ารูปไข่คมเข้มได้สัดส่วนและบุคลิกอันคล่องแคล่ว เน้นให้เห็นถึงความกระตือรือร้นเอาจริงเอาจังของคนในวัยสี่สิบหกปี .. “วันนี้ผู้ป่วยมารอตรวจมากกว่าทุกวันนะครับ” หมอสันต์เปรยกับพยาบาลประจำห้องตรวจ เธอไม่ตอบแต่ยิ้มเป็นการยอมรับ พวกเขารู้ดีว่าวันจันทร์เป็นวันที่ผู้ป่วยจะมาตรวจกันอย่างหนาแน่นมาก เพราะอั้นมาตั้งแต่วันเสาร์และอาทิตย์ที่เป็นวันหยุด จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:07:47 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .. ถึงแม้ว่าจะมีการเปิดบริการเสริมในวันหยุดราชการที่ห้องฉุกเฉินก็ตาม แต่ผู้ป่วยก็นิยมมาพบแพทย์เฉพาะทางที่คลินิกของแผนกผู้ป่วยนอกในเวลาราชการมากกว่า เดี๋ยวนี้ผู้ป่วยรู้แล้วว่าถ้ามาถูกเวลา จะได้รับการตรวจจากแพทย์ที่มีความชำนาญเฉพาะทางอย่างเช่นหมอสันต์ ซึ่งได้รับการฝึกอบรมเพิ่มเติมมาไม่ต่ำกว่าสามปี .. แต่ผู้ป่วยส่วนใหญ่กลับไม่ทราบถึงเบื้องหลังการได้มาซึ่งการเป็นแพทย์เฉพาะทางของเขา และไม่อาจคาดเดาถึงความยากลำบากที่เขาต้องฝ่าฟันมาว่ามากมายเพียงใด .. นับตั้งแต่เริ่มเป็นนักศึกษาจนกระทั่งจบเป็นแพทย์เฉพาะทางนั้น มันช่างกินเวลายาวนานเหลือเกิน เมื่อเริ่มต้นเรียนแพทย์เขามีอายุประมาณยี่สิบปี ใช้เวลาเรียนหกปีจึงจบแพทย์ศาสตร์ หลังจากเป็นแพทย์ฝึกหัดและใช้ทุนที่โรงพยาบาลระดับอำเภอเสร็จสิ้นในสามปีแล้ว เขาจึงก็มีสิทธิ์สมัครเรียนแพทย์เฉพาะทางได้ เขาต้องใช้เวลาเรียนเพิ่มเติมอีกสามปีจึงจบหลักสูตรและได้กลับมาทำงานที่โรงพยาบาลอีกครั้ง .. วันที่เรียนจบแพทย์เฉพาะทาง หมอสันต์รู้สึกว่าชีวิตดูเหมือนเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ในขณะที่พวกเพื่อนฝูงรุ่นเดียวกันที่เรียนจบมาเป็นวิศวกร บางคนก้าวหน้าไปได้ดีถึงขั้นเป็นผู้จัดการโรงงาน เพื่อนที่เรียนบริหารธุรกิจหลายคนก็เริ่มมีกิจการที่มั่นคงเป็นของตัวเองแล้ว .. เงินเดือนของแพทย์เฉพาะทางที่ได้รับจากทางราชการนั้น ดูเหมือนจะน้อยจนน่าสงสาร ทั้งๆที่พวกเขาต้องไปร่ำเรียนต่ออีกตั้งหลายปี หากเขาลาออกเพื่อไปทำงานที่โรงพยาบาลเอกชน เขาจะได้ผลตอบแทนที่สูงมากกว่าเดิมเกือบสิบเท่า แต่เขากลับหักใจให้ลืมเรื่องนี้ ถึงอย่างไรเขาก็เสียสละมาประจำอยู่ในโรงพยาบาลไกลความเจริญ ที่ซึ่งไม่ค่อยมีใครอยากมาทำงานนานถึงสิบกว่าปีแล้ว .. หน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบของเขานั้นนับว่าหนักหนาสาหัสทีเดียว มีบ่อยๆที่เขาจะต้องค้างอยู่ที่โรงพยาบาลจนถึงสว่าง แพทย์หลายคนบ่นว่าการอยู่เวรอยู่ยามนั้นหนักแค่ไหนยังพอทน แต่การที่ไม่ค่อยได้เห็นหน้าลูกหน้าเมียทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันนี่มันเกินทนจริงๆ แต่คนที่ทนไม่ได้มักจะลาออกไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่กลับเป็นพวกบ่นไปทำงานไป จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:09:38 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .. หมอสันต์ถูกตามให้มาดูแลผู้ป่วยหลายครั้งในเวรเมื่อคืนนี้ อาการหลับได้ไม่เต็มตื่นหรือจะว่าตื่นจนแทบไม่มีช่วงหลับทั้งคืนก็ได้นั้น ทำให้เสียงของเขาแหบเล็กน้อยและมีอาการปวดหัวตุบๆ .. เขาชินกับอาการเหล่านี้เสียแล้ว เพราะมันเกิดขึ้นไม่น้อยกว่าเจ็ดแปดครั้งขึ้นไปต่อเดือน เขาคิดเสมอว่าเดี๋ยวอาการก็หายไปเอง เขาจึงไม่ได้ใส่ใจรักษาตัวเองแต่อย่างใด .. ทั้งๆที่เขาแนะนำคนไข้ให้ทานอาหารครบหมู่ แต่อาหารเช้าของเขากลับมีแค่กาแฟแก่ๆกับขนมปังสำเร็จรูปชิ้นหนึ่ง เขามักขอชาจีนร้อนๆจากพยาบาลประจำห้องตรวจโรคมาดื่มบรรเทาอาการง่วง ซึ่งจะเป็นที่รู้กันว่าเมื่อคืนเขาต้องอยู่เวรมาทั้งคืนแน่ ทุกครั้งที่เขาง่วงนอนขณะที่มีงานตรวจรักษา คำสอนของอาจารย์หมอระดับปรมาจารย์ที่เขาเคารพมักจะแวบเข้ามาในจิตใจเสมอ “ความง่วงเป็นเพื่อนสนิทของหมอที่มีความรับผิดชอบ” อาจารย์ท่านกล่าวไว้ให้เขาระลึกถึง .. ระหว่างดื่มชาอยู่นั้น หมอสันต์เหลือบมองเวชระเบียนผู้ป่วยที่มากองรอตรวจแล้วประเมินคร่าวๆด้วยสายตา ในใจเขานึกว่าไม่น่ามีผู้ป่วยมารอต่ำกว่าเจ็ดสิบคนแน่ คิดพลางสูดหายใจลึกๆช้าๆเพื่อขจัดความอ่อนล้าและเตรียมตัวสู้งานหนักต่อไป .. หมอสันต์ขยับเสื้อกาวน์สั้นสีขาวที่สวมอยู่ให้เข้าที่เข้าทาง กลิ่นจางๆของน้ำหอมอิสเซ่ มิยาเกะโชยออกมาจากเสื้อเชิ้ตของเขา กลิ่นของมันเหมือนดอกไม้สดหอมสดชื่นชวนดม นี่เป็นรสนิยมส่วนตัวของเขา ..“เราเริ่มกันเลยดีกว่าครับ พี่แก้ว” เขาบอกพยาบาลให้เรียกผู้ป่วยเข้ามาตรวจรักษาในห้องตรวจหลังจากล้างมือเสร็จ .. เธอรับคำแล้วเดินออกไปขานชื่อผู้ป่วย เขากับเธอทำงานเข้าคู่กันได้ดี วิธีการให้กำลังใจของหมอสันต์พร้อมกับรอยยิ้มและคำปลอบใจของพยาบาลแก้วตาเป็นยาดีขนานหนึ่ง มันช่วยให้ความหวาดวิตกของผู้ป่วยและญาติผ่อนคลายลงได้ จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:12:15 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .. การตรวจดำเนินไปด้วยความราบรื่น ในจำนวนนี้หลายรายเป็นผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่มารับยาเก่า หมอสันต์คุยกับผู้ป่วยด้วยสำเนียงท้องถิ่นอย่างเป็นกันเอง เขาทำงานอย่างอดทนแม้ว่าสิ่งที่เขาได้เห็นได้ฟังจะไม่เจริญหูเจริญตาเอาเสียเลย .. จนเวลาเกือบเที่ยง ถึงคิวของผู้ป่วยหญิงชรารายหนึ่งชื่อยายมา ยายมาแกเอาถุงยาเก่ามาด้วยเพื่อให้แพทย์ตรวจสอบ แก้วตาเปิดถุงยาแล้วเทเอาซองยาที่กองอยู่ในถุงออกมาเพื่อเรียงให้หมอดู ปรากฏว่าเศษสตางค์หลายเหรียญกลิ้งกระจายตกจากโต๊ะ เธออุทานขอโทษ .. หมอสันต์จึงก้มลงช่วยเก็บเหรียญบาทเหรียญหนึ่งที่ตกลงไปอยู่ใต้โต๊ะ เหรียญนั้นกลิ้งไปใกล้ขาเก้าอี้ที่เขานั่ง เขารู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อยในขณะที่ก้มลงเก็บเหรียญ อาการตาลายเกิดขึ้นแวบเดียวแล้วหายไปเมื่อเขาเงยศีรษะขึ้น เขาถอนใจและเชื่อว่าอาการนี้คงเกิดเพราะการพักผ่อนไม่พอ .. “ยายมาอาการเป็นยังไงบ้างครับ” เขาถามผู้ป่วยที่นั่งอยู่ต่อหน้า เขาจำหญิงชราคนนี้ได้ดี นางมาเป็นผู้ป่วยความดันโลหิตสูงและโรคหลอดเลือดหัวใจ มารักษากับเขาได้หลายเดือนแล้ว .. “มีใครมากับยายด้วยไหม?” เขารู้สึกเป็นห่วงหญิงชราอายุประมาณหกสิบกว่าปีที่ต้องเดินทางมารับการรักษา .. “มากะหลานน้อย” ยายตอบสั้นๆ ตาที่ฝ้าฟางจากโรคต้อกระจกแต่ยังพอมองเห็นได้บ้างอาจเป็นอุปสรรคในการเดินเหิน แต่แววตาอันเด็ดเดี่ยวไม่เคยท้อต่อความยากลำบากซึ่งได้เผชิญมาเกือบชั่วชีวิตของยายกลับบอกเล่าถึงความทระนง จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:14:34 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ..หมอสันต์สำรวจดูใบหน้าเหี่ยวย่นของยายมาที่เต็มไปด้วยกระชรา แก้มตอบซูบบ่งบอกถึงภาวะขาดอาหารเรื้อรัง ผมสีดอกเลาของยายตัดสั้นคล้ายทรงดอกกระทุ่ม ฟันสีดำหลบอยู่หลังริมฝีปากเปื้อนสีแดงสดของปูนกินหมาก ดั้งจมูกแบนเกือบราบช่วยบอกว่าเป็นคนท้องถิ่น เสื้อผ้าฝ้ายแขนกระบอกย้อมดำที่สวมใส่ดูเก่าคร่ำคร่า แต่ความเป็นมาของลายพื้นเมืองบนผืนผ้ายาวนานนัก .. “ลูกมันไปทำงานที่กรุงเทพฯ อยู่แต่หลานน้อย” ยายกวักมือให้หลานสาวตัวเล็กวัยห้าขวบซึ่งเกาะประตูกระจกมองยายจากด้านนอกห้องให้เข้ามา แก้วตาออกไปจูงเด็กเข้ามา ยายสั่งให้ยกมือไหว้หมอสันต์กับแก้วตา .. ใบหน้ามอมนั้นยิ้มไร้เดียงสา ผมที่ถูกรวบเป็นแกละสองอันคงเป็นฝีมือยาย เด็กหญิงถือตะกร้าหมากใบย่อม ข้อมือประดับด้วยหนังยางหลายเส้น มันเป็นทั้งของเล่นและเครื่องประดับของเธอ .. เด็กหญิงไหว้เสร็จแล้วก็รีบก้มหน้าแอบมุดอยู่หลังยายด้วยความอาย มือที่เหลืออีกข้างกอดยายแน่น เสื่อยืดลายการ์ตูนซักแล้วซักอีกจนสีซีดมีรอยซ่อมแซมที่ไหล่ ขนาดของมันหลวมโครกครากปรกเอว ชายกางเกงขาสั้นสีฟ้าแลบออกมาจากชายเสื้อ ขาเล็กๆสองข้างนั้นเปื้อนฝุ่นดินและมีแผลถลอกด้วยความซุกซน .. ความรู้สึกสงสารเกิดขึ้นจับจิตใจหมอสันต์ เมื่อเขาพบว่ารองเท้าฟองน้ำราคาถูกเก่าๆที่เธอสวมมีขนาดเล็กกว่าเท้า เด็กคนนี้เองคือภาระสำคัญที่ยายมาจำเป็นต้องรับเลี้ยงดูในช่วงบั้นปลายของชีวิต .. เขาชายตาดูในตะกร้า เห็นขวดพลาสติกใช้แล้วใส่น้ำดื่มค่อนขวดวางอยู่ข้างเชี่ยนหมากและผ้าเช็ดปากสีแดงสด กระติบใบเล็กเก่าๆที่เด็กหญิงสะพายไหล่คงบรรจุข้าวเหนียวและกับเพื่อเป็นเสบียงสำหรับมื้อเที่ยงนี้ เขาไม่อยากเดาว่าอาหารเที่ยงของยายมาและเด็กหญิงคืออะไร .. หมอสันต์ตรวจร่างกายของยายมาพร้อมกับคาดเดาถึงวิถีชีวิตของเธอไปด้วย ในระหว่างที่เขาประเมินถึงฐานะความเป็นอยู่ในสังคมของยายมา เขากลับรู้สึกสะเทือนใจ สมมุติฐานของโรคนั้นเขาคิดออกได้ไม่ยาก แต่ความคาดหวังในชีวิตของยายมาเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากคาดเดา เพราะดูเหมือนว่าความจริงอาจกระเทือนใจเขามากกว่าภาพยนตร์ชีวิตเสียอีก จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:16:42 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 7 .. “ยายกินยาถูกไหม ทำไมยามันเหลือมากแท้” แก้วตาถามยายมาด้วยสำเนียงท้องถิ่น เธอคิดว่ายาควรจะหมดแล้วเมื่อถึงวันนัดถ้ายายมากินถูกขนาด .. “ฉันอ่านไม่ออก มองก็ไม่ค่อยเห็น จำไม่ได้ด้วยเลยเอามาถามหมอใหม่” ยายมาชี้แจงถึงสาเหตุที่ต้องเอายาออกมาให้หมอดู .. การที่ยายมาอาศัยอยู่กับหลานเล็กเพียงลำพัง บ้านในชนบทก็อยู่ห่างไกลจากเพื่อนบ้านไม่น้อย ตาทั้งสองข้างก็ฝ้าฟางแล้ว ที่สำคัญยายยังอ่านหนังสือไม่ออกอีกด้วย เมื่อไม่มีคนดูแลจึงทำให้ยายกินยาไม่ค่อยถูกขนาดเป็นประจำ .. ความทรงจำของคนในวัยนี้มักจะมีปัญหา สมองคนชรานั้นธรรมชาติเล่นตลกเข้าให้ ความจำในอดีตโพ้นเช่นวัยเด็กถึงวัยรุ่นเด่นชัดคงทนอยู่ในสมอง แต่ทว่าความจำในระยะเวลาใกล้ๆเช่นเมื่อวานหรือเมื่อเช้านี้หายไปอย่างรวดเร็ว .. ยายมาก็เป็นเหยื่อรายหนึ่งของโรคชรา ดังนั้นยายจึงมักจะลืมคำแนะนำของแพทย์หรือพยาบาลในชั่วเวลาเพียงข้ามวัน .. “อีหนู ช่วยยายจำหน่อยสิ เสียดายเอ็งโตไม่ทันดูแลยาย รีบกินรีบโตจะได้ช่วยยายได้นะ” แก้วตาพูดเองเออเองกับเด็กหญิงที่อายม้วนอยู่หลังยาย .. แก้วตาคาดเดาตามความรู้สึกส่วนตัวว่า พ่อแม่ของเด็กคงพบกันเมื่อไปทำงานรับจ้างที่กรุงเทพฯและได้เสียมีลูกด้วยกัน จากนั้นก็นำเด็กมาฝากให้พ่อแม่เลี้ยงที่บ้านนอก ซึ่งเธอก็เดาได้ไม่ผิด สังคมในชนบทตอนนี้มีปัญหาครอบครัวแตกแยกเช่นนี้มากมายเกินกว่าจะเยียวยา .. เด็กๆตามหมู่บ้านแร้นแค้นยุคนี้โตขึ้นมาด้วยการดูแลของคนชรารุ่นปู่ย่าตายาย บางคนพ่อแม่มาเยี่ยมเยียนปีละครั้งสองครั้ง แต่บางคนโชคร้ายกว่าหากว่าพ่อแม่แยกทางกัน เพราะอาจไม่ได้พบหน้าบุพการีเป็นเวลาหลายปี มีไม่น้อยที่กำพร้าเพราะโรคเอดส์ซึ่งระบาดอย่างหนัก .. เด็กหญิงคนนี้โชคดีที่ยังมีพ่อแม่อยู่ เธอนี้มีโอกาสพบหน้าพ่อแม่ปีละสองสามครั้ง คือในช่วงปีใหม่ช่วงสงกรานต์และวันหยุดเทศกาลยาวๆเท่านั้น ถึงอย่างไรเธอก็ยังตั้งตารอคอยวันที่พ่อและแม่กลับมาเสมอ ของเล่นและขนมอร่อยๆจากกรุงเทพฯเป็นสิ่งที่เธอใฝ่ฝันถึง แต่เหนืออื่นใดความอบอุ่นจากพ่อและแม่ต่างหากที่เป็นสุดยอดปรารถนาของเธอ จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:18:42 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 8 .. “อย่าดื้อนะ” ยายมาเปรยกับเด็กหญิงพลางลูบศีรษะเธอด้วยความปราณี จากนั้นจึงหันมาสารภาพกับหมอสันต์ว่าจำไม่ได้เลยกินยาผิดๆถูกๆ ทั้งๆที่เมื่อครู่เธอก็เพิ่งบอกเรื่องนี้ให้เขาทราบ .. “มิน่า ความดันยายถึงสูงกว่าเก่า” เขาบอกยายมาด้วยใบหน้าอมยิ้มและเชื่อว่าความจำของเธอคงเริ่มแย่ลงแล้วจริงๆ .. “ผมว่าเดี๋ยวให้คุณพยาบาลทบทวนการกินยาอีกทีตอนได้รับยาแล้วนะ รับยาเสร็จแล้วกลับมาหาคุณพยาบาลใหม่นะครับ” เขาพูดกับยายมาแต่สายตาเขากลับจับจ้องไปที่เด็ก .. แววตาไร้เดียงสาคู่นี้ทำให้เขารำลึกถึงความสนุกสนานในวัยซน เขาเคยมีเพื่อนหญิงแสนจะขี้อายที่มักเล่นขายของหรือเล่นพ่อแม่ลูกด้วยกัน เขาชอบตาใสๆคู่นี้เพราะมันเหมือนแววตาของเพื่อนในวัยเด็กคนนั้น .. “อ้อ!ยาย แล้วจะกลับบ้านยังไงครับ” เขาถามด้วยความรู้สึกเป็นห่วงมากกว่ามารยาท .. “นั่งรถที่คิวรถกลับ บอกให้คนขับเขาคอยอยู่” ยายตอบ รถที่วิ่งระหว่างเมืองกับหมู่บ้านมีไม่กี่คัน คนขับกับผู้โดยสารมักจะรู้จักมักคุ้นกัน ยายมาคงจะไม่ตกรถ แต่ว่าในฤดูฝนเขาอาจไม่ได้พบยายสองสามเดือนก็ได้เพราะหนทางอาจจะไม่ดี ไม่มีรถวิ่งหรือบางทีคนขับรถอาจไปทำนา โอกาสจะออกมาจากหมู่บ้านเป็นไปได้ยาก ข้อนี้เขาทราบดีเพราะอยู่ในพื้นที่มานาน .. บางครั้งเขาจะจัดยาให้ผู้ป่วยทีละสองถึงสามเดือน แล้วให้ผู้ป่วยไปพบเจ้าหน้าที่อนามัยตำบลเพื่อตรวจอาการแทน บางรายเขาใช้วิธีฝากยาไปกับเจ้าหน้าที่อนามัยตำบลเลยเพื่อไม่ให้ผู้ป่วยขาดยา และจึงใช้วิทยุสื่อสารสอบถามเจ้าหน้าที่อนามัยถึงสารทุกข์สุกดิบของผู้ป่วย จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:20:32 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .. หมอสันต์สังเกตเห็นสายตาของเด็กหญิงจับจ้องที่ใต้โต๊ะ เขาส่งยิ้มให้เธอแล้วก้มลงดูที่ใต้โต๊ะอีกครั้ง ปรากฏว่ายังมีเหรียญสลึงอีกหนึ่งเหรียญที่ตกอยู่ .. เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วส่งให้เธอ มือน้อยๆยกขึ้นพนมก่อนจะแบรับพร้อมย่อตัวลงเล็กน้อย เขาลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดูแล้วถามไถ่ยายมาถึงพ่อแม่เด็กและการเลี้ยงดู ทั้งๆที่เขารู้ดีว่าไม่ต้องการคำตอบ .. จู่ๆเขาเกิดความรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาว่า ยามที่พ่อแม่เด็กส่งเงินมาไม่ทัน ยายมาจะอยู่อย่างไรจะเอาเงินที่ไหนใช้ เพราะเงินเดือนผู้ใช้แรงงานในกรุงก็ไม่น่าจะเหลือเก็บสักเท่าไร ค่าแรงขั้นต่ำก็เกินร้อยบาทอยู่ไม่มาก .. เขาจึงถามถึงค่ารถและค่าขนมเด็ก แล้วเสนอว่าจะให้เงินติดกระเป๋ายาย แต่ยายมากลับยิ้มและตอบอย่างภาคภูมิใจว่า .. “ยายขุดปูในท้องนาขายพอได้กินอยู่หรอก” .. ยายมาเดินหลังโกงจูงหลานสาวตัวเล็กกลับไปแล้ว หลานสาวคนเก่งเดินเขย่งเท้าเล่นและส่ายศีรษะไปมาอย่างมีความสุขเคียงข้างยาย ผมสีทองแดงของเด็กหญิงปลิวตามแรงลม ดูเหมือนเธอไม่ได้มีความกังวลกับรองเท้าแตะคู่ที่แสนจะเก่าและเล็กนั้นเลย .. หมอสันต์เห็นเด็กหญิงส่งยิ้มให้แก้วตาด้วยอาการเอียงอาย เหมือนจะขอบคุณที่ให้การดูแลยายของเธอ รอยยิ้มไร้เดียงสานั้นเป็นรางวัลสำหรับเขาในวันนี้ มันทำให้เขาได้หวนรำลึกถึงความสุขในวัยเด็ก .. หมอสันต์ชักสงสัยแล้วว่า ตัวเขาเองอาจจะมีความทุกข์มากกว่าเด็กหญิงที่เขารู้สึกสงสารคนนี้เสียอีก .. ก่อนลงเวรวันนั้นเขานึกขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามแก้วตาว่า การขุดปูในท้องนานี่ยากลำบากมากเพียงใด เขาได้รับคำตอบที่จำต้องเก็บเอาไปคิดคือ มันเป็นงานที่หนักพอตัวสำหรับหญิงชราที่สายตาไม่ค่อยจะดี ยายคงต้องมีหลานคอยช่วยดูอีกแรง .. “ยายมาแกต้องออกแรงขุดรูปูให้ลึกพอสมควรจึงจะเจอตัวปู แต่ถ้าขยันและชำนาญแกขุดทั้งวันก็อาจได้ปูนามากถึงห้าสิบตัวทีเดียว” แก้วตาอธิบายวิธีการเลี้ยงชีพของยายมา .. “ว่าแต่ราคารับซื้อปูจากชาวบ้านนี่เท่าไหร่กันนะ” เขาถามแก้วตาด้วยความอยากรู้ .. “ห้าตัวบาทค่ะคุณหมอ” แก้วตาตอบเสียงเรียบๆ แต่คำตอบนั้นกลับทำให้เขาเลิกคิดถึงเรื่องเงินเดือนของตัวเองไปเลย .. หมอสันต์เพิ่งรู้ว่ายายมามีรายได้ไม่ถึงสิบบาทต่อวัน ----------------------------------------------------------- จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 16 ก.ค. 48 21:22:41 A:203.172.112.18 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้ว่าลุงปัน(ปัญญ์)จะวางยาเราอีกรึเปล่า?? จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 16 ก.ค. 48 23:40:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ... จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 16 ก.ค. 48 23:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 48 20:54:38 จากคุณ : Psycho man - [ 17 ก.ค. 48 07:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อมีปฐมบท ก็แสดงว่าต้องมี ทุติยบท ตติยบท ต่อไปตามลำดับ รู้สึกว่าเขียนได้คล่องขึ้น และบรรยายได้ละเอียดละออดี ทำให้มโนภาพของผู้อ่านชัดเจน แต่คุณหมอละเลยหรือลืมไปอย่างหนึ่ง ที่นับว่าสำคัญเหมือนกัน คือเขียนมาแล้วเป็นเรื่องที่ ๕ แต่ยังไม่ได้ย้อนไปตอบความคิดเห็นของผู้อ่านเลยครับ เรียนเตือนมาด้วยความหวังดีเช่นเคยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 17 ก.ค. 48 07:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ...ติชม ล้วนบุปผา มาลัยสวรรค์ คล้องกำนัล ผู้รจนา เมตตาสอน ผิดให้อภัย ชอบโพสต์ไว้ เหมือนให้พร ตอบเป็นกลอน ย้อนอำนวย อวยโชคชัย...... Thanks..... จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 17 ก.ค. 48 14:11:06 A:203.172.112.61 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เขียนได้ดีมาก ๆ เลยครับ จะรออ่านตอนต่อ ๆ ไปนะครับ จากคุณ : อัลโว (Alvo) - [ 17 ก.ค. 48 15:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แถลงการณ์ของลุงปันโดยสรุปสำหรับเพื่อนๆที่รัก.... .....ย้ำว่าโดยสรุป นะ.......เนี่ย ........ขอบคุณและขอบคุณ......... .................................................... เรื่องที่1 สุขคติ...สุคติ ดีกว่า ถูกต้อง จริงจริ๊งครับ ...เรื่องนี้ใช้โลเคชั่นจริงที่เมืองมองเทรอซ์ ...หากสังเกตจะเห็นว่าเรื่องมีสามส่วน ...วิธีการเขียนเป็นการจับแพะมาชนแกะโดยแท้ ...ส่วนที่หนึ่งและสามเป็นตอนเดียวกัน ...เหมือนเอาแพะมาชนกลางตัวแกะ ...แต่ว่าอ่านแล้วน้ำตาหยด.....แหมะ... ...ผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะ....แหะๆ... ...แต่ว่าโพสต์แล้วผู้เขียนรับและ...เอ้ย...รับเละ.... .....เหะๆ.... ............................................................... เรื่องที่ 2 ทุกข์คติ เฮ้ย ทุคติ อิอิ ...เรื่องนี้ถ้าไม่มีคุณ เจียวต้าย ก็คงไม่มีวันได้เกิด ...ผู้เขียนรู้สึกเป็นพระคุณอย่างยิ่ง ที่ช่วยชีวิตลุงปันไว้... ............................................ ...หากเอาเรื่องสั้นเรื่องนี้มาผ่า จะพบว่า... ...ผู้เขียนใส่สัญญลักษณ์เข้าไปหนึ่งอย่างคือ ...มือข้างหนึ่ง...มันแปลว่า...ความช่วยเหลือ... ...คนที่อ่านแล้วจะถูกสะกดจิตให้ช่วยเหลือ... ...คนเขียนส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือแล้ว... ...คนอ่านไม่ช่วยก็...ใจดำไปละ...อิอิ... .........ลุงปันอำนะครับ อย่าเชื่อเป็นจริงเป็นจังไป....... ........................................................... เรื่องที่ 3 แล้วแต่จะกรุณา ...... เรื่องนี้ลองสังเกตดูจะเห็นว่า ผู้เขียนนำเสนอด้วยความยากเย็น เครื่องไม้เครื่องมือแพทย์นี่มันอธิบายยาก ความรู้ลุงปันก็แค่ช่างฟิต จำต้องถามพยาบาลเขาเอาว่า ไอ้นั้นไอ้นี่มันใช่ไอ้นี่ไอ้นั่นไหม เห็นไหมล่ะ ไอ้เครื่องมือแพทย์นี่มันอธิบายยาก จะเรียกไอ้นี่ว่าไอ้นั่นได้ไหม แล้วไอ้นั่นพวกเราจะเข้าใจว่าเป็นไอ้นี่ไหม กว่าจะจบเรื่องไอ้นี่ได้... .... ลุงปันเป็นไอ้นั่น...เอ้ย..เป็นลมไปเลย..... ................................................. เรื่องที่ 4คนไข้ของหมอสันต์ ก่อนอื่นลุงปันขออภัยที่ลองใจเพื่อนๆดู ยกโทษให้ก่อนแล้วกันนะ ลุงแก่แล้ว... ที่ทำไปเพราะ..ใจน้อย... .....ยาที่วางไว้เป็นแค่........ ....ยาเสน่ห์นิดเดียวเอง...... .....ทุกๆคนที่อ่าน...เหอะๆๆ...โดนเข้าให้แล้ว.... โอม....มหาเสน่ห์...เพี้ยงๆๆ.... ....ขอให้รักลุงปันนานๆๆๆๆๆ..... .........คุณเจียวต้ายพูดถูก ห้องนี้ใจดีทุกคนเลยครับ..... ...การเขียนแบบฉับพลันทันที..... ...ด้วยความรู้สึกกระเทือนใจอย่างแรง... ถ่ายทอดความรู้สึกที่แท้จริงออกมา...ยากจัง... ........ขอบคุณที่ช่วยให้ลุงปันทำได้...เฮ... ................... เรื่องที่5..... ...เชิญ แนะนำลุงด้วย... .......ได้โปรด...... รักทุกคน ลุงปัน ป.ล. ไม่มีวางยาแล้วครับเพื่อนๆ กลัวกรรมสนองไม้ใกล้ฝั่ง จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 17 ก.ค. 48 15:38:31 A:203.172.112.61 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รูปเด็กน่ารักจังนะครับคุณพิณพลอย (meanjaa) ลุงปันสงสัยว่าลูกใคร ขออุ้มที ลุงปันเลิกใจน้อยแล้ว ไม่มีแล้ว...วางยา แต่เมื่อไรเป็นหมอแบบเณรแอ..ก็ไม่แน่..เหอะๆ ...ขอบคุณมากกกก...เลย....ที่ตามมาอ่าน ...กำลังใจลุงปันมาเพียบเลย...ขอบคุณๆ จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 17 ก.ค. 48 16:05:02 A:203.172.112.61 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้ว เริ่มไม่แน่ใจว่าเป็นฝีมือของช่างฟิต ราวกับว่า ผู้เขียนคือ หมอสันต์เสียเอง ภาษาที่ใช้ ดูเหมือนเรียบง่าย แต่จริง ๆ มีแง่คิดมุมมองที่คมราวกับผู้เขียนคือคุณหมอที่ใช้ชีวิตเป็นหมอในชนบทมายาวนานจนเข้าถึงความรู้สึกของคนไข้ได้ดี งานเขียนมีสัญลักษณ์แพรวพราวขนาดนี้...ถ้าเป็นช่างฟิต จัดว่าเป็นช่างฟิตที่เหมือนหมอมาก การสะกดคำ ถูกต้อง ไม่ผิดพลาด ทำให้ไม่เชื่อว่าเกิดจากความช่วยเหลือของหลานชายวัยสิบสี่ ********* ไม่เป็นไร ยังไงก็ชอบ จึงอ่านต่อไป จากคุณ : ต้นน้ำ-ลำธาร - [ 17 ก.ค. 48 16:25:18 A:202.176.143.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 รออ่านต่อนะคะ คุณเขียนเก่งค่ะ พรรณได้ภาพมาก และดำเนินเรื่องได้ลื่นไหลมากค่ะ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 17 ก.ค. 48 16:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณมากเลยที่ชม... ลุงปันดีใจ ตัวละครมีชีวิตเพราะผู้อ่านเชื่อเช่นนั้น เมื่อมีชีวิตจึงมีอารมณ์ต่างๆ เมื่ออ่านแล้วเกิดอารมณ์ร่วมได้อรรถรส แฮ่ๆ...นี่แปลว่า.... เรื่องสั้น ลุงปันหนุกใช่ไหมล่ะ จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 17 ก.ค. 48 17:13:47 A:203.172.112.72 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เสียดายที่เปิดเรื่องตอนที่ 2 หมอสันต์ก็ตายแล้ว จริงๆ ถ้าวางแผนหน่อย ให้ติดตามเรื่องไปเรื่อยๆ ตอนหมอสันต์ตาย ถนนฯน้ำ(ตา)ท่วมแน่ เพิ่มเติม เข้าใจว่าใช้ ... เป็นการย่อหน้า ใช้แค่เคาะ space bar แทนได้หรือไม่คะ? จากคุณ : scottie - [ 17 ก.ค. 48 21:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ scottie ให้คำแนะนำดีๆมากมาย ขอบคุณครับ ลุงปันจะพยายามใหม่ครับ จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 17 ก.ค. 48 21:40:31 A:203.172.112.102 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ถึงคุณ สมคิด(หลานลุงปั(น)ญญ์)... ในฐานะที่คุณเป็นหลานของเขาฝากบอก คุณลุงขี้น้อยใจคนนั้นด้วยนะค่ะ ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใครก็ไม่รู้ เก็บได้แถวๆบ้านน่ะค่ะ แล้วถ้าอยากจะอุ้ม เดี๋ยวพิณพลอยจะไปขออนุญาติ พ่อกับแม่ของเด็กให้ ส่วนเรื่องวางยานั้น  ถ้าเป็นยาเสน่ห์จริงๆ อยากฝากไปบอกลุงปัน(ปัญญ์) นะค่ะว่ายาออกฤทธิ์แล้ววววว ตอนนี้เริ่มชอบลุงปัน(ปัญญ์)แล้วล่ะค่ะ ^^"   ฉะนั้น งานขียนเรื่องต่อไปอย่าให้พิณพลอยต้องคอยนานไม่อย่างนั้นชีวิตของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งคงต้องได้รับความทรมานจากฤทธิ์ของยาเสน่ห์อย่างแน่นอน! แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 48 23:30:59 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 48 23:12:28 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 17 ก.ค. 48 23:10:24 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามมาให้กำลังใจหมอสันต์ของลุงปันอีกแล้วค่ะ จากคุณ : แพรวดาว (แพรวดาว) - [ 18 ก.ค. 48 13:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีค่ะคุณลุงปัน ยินดีที่ได้รู้จักหมอสันต์ด้วยค่ะ แต่แค่ปฐมบทนี่คุณหมอสันต์ก็รับบทหนักน่าดู แล้วยังมีอาการตาลายอีกด้วย บทต่อๆไปจะทำให้หมอสันต์โซซัดโซเซแค่ไหนก็ไม่รู้ เป็นห่วงนิดๆ ขอบคุณคุณลุงปันค่ะ จากคุณ : เข้มแข็ง - [ 18 ก.ค. 48 22:31:50 A:212.76.250.188 X: TicketID:097310 ]

ความคิดเห็นที่ 26 happy for you ka จากคุณ : ik houd van jou (ik houd van jou) - [ 19 ก.ค. 48 06:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณเข้มแข็ง ลองอ่านกระทู้ในถนนนักเขียน สองเรื่องคือ W3605555 เรื่องทุกข์คติ W3605434 เรื่องสุขคติ จะได้คำตอบครับ จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 19 ก.ค. 48 16:10:46 A:202.183.171.239 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยายเก่งจัง... เฮ้อ... ป.ล. ปราณี - ปรานี ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 19 ก.ค. 48 21:52:56 ]