ความคิดเห็นที่ 1 ไดอารี่ของแก้ว 27.08.04 ข้อตั้งใจ 1.ลดอาหารหวาน น้ำหนักขึ้นเยอะมากเกินไปแล้ว กินข้าวเหนียวทุกมื้อติด ๆ กัน 2-3 วันตอนขึ้นเหนือ 2.หยุดคิดถึงพี่ทอปสักพักหนึ่ง เป็นการทบทวนดูว่าที่ผ่านมา มันคือความรัก ความผูกพัน หรือแค่สิ่งที่เราคิดว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องทำทุกวันๆ  ถ้าเราห่างกันไปจะได้รู้ใจเสียทีว่าจะยิ่งคิดถึงกันมากขึ้น หรือว่าจะสบายใจที่ไม่มีคนทะเลาะจนเลิกคิดถึงไปเลย จบทริปนี้ต้องรู้ใจตัวเองให้ได้ 14.30 โอ้โห ไม่น่าเชื่อเลย มาเลเซียนี่ สนามบินสวยและใหม่กว่าดอนเมืองเยอะเลยชื่อของเขาคือ KLIA ย่อมาจาก Kualalumpur International Airport แถมยังมีรถด่วนจากสนามบินไปถึงในเมืองอีกชื่อ KLIA Express  เจ๋งมากกกก  ตัวรถใหม่เชียว สถานีก็ดูหรูหรา ท่านมหาธีร์นี่ นำมาเลเซียก้าวกระโดดเป็นเสือตัวที่ห้าอย่างองอาจจริง ๆ ตอนที่เรานั่งในรถด่วนอยู่ ระลึกได้ว่าทิ้งไดอารี่ไว้ก้นกระเป๋ามาหลายวันแล้ว เอาออกมาใช้งานเสียหน่อย ยายตุ้มนั่งเหม่ออยู่ข้างๆ สงสัยจะแอบบ่นในใจ แหม ก็ลากเอาตัวมาด้วยเสียกะทันหันอย่างนี้น่ะ ก็สอบกลางภาคเสร็จแล้วนี่นา ลาหยุดพักผ่อนซัก 3-4 วันก็คงไม่เป็นไรหรอกน่า ตุ้มใจดีอยู่แล้ว (เข้าข้างตัวเองมาก)   โชคดีจริง ๆ ที่เจอบุตรีทางอินเตอร์เนตเมื่อสองสามวันก่อน เธอคือเพื่อนชาวมาเลย์ที่เจอกันที่อังกฤษตอนไปโปรแกรมแลกเปลี่ยน ดีนะที่ยังติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง แล้วโชคดีซ้ำสองที่เค้าชวนเราให้ไปเที่ยว KL ให้พักที่บ้านได้ฟรี !!! อาฮ้า ประเด็นหลังนี่สำคัญ ไม่อย่างนั้นคงลากยายตุ้มมาด้วยไม่สำเร็จ บุตรีเป็นลูกครึ่งไทย-มาเลย์ด้วย อย่างนี้ก็ดี คุยกันรู้เรื่องหน่อย แต่ว่ากว่าจะลงตัวก็หาตั๋วกันหัวหมุน พวกสายการบินแบบประหยัด ราคามันขึ้นลงตามเวลาซื้อ เล่นมาซื้อกระชั้นชิดอย่างนี้ราคาเล่นเอาเหงื่อตกซิก ๆ ได้ข่าวว่าแม่ของเพื่อนได้ตั๋วมาราคา 999 บาท ของเราหรือ ปาไปสองพันกว่าบาทต่อเที่ยว เอาเถอะ ยอมก็ยอม ตอนนี้อยู่กับที่ไม่ได้ พาลจะบ้าตายเอาจริง ๆ นะ 14.40 (บันทึกแบบต่อเนื่องเลย) ว้าย พึ่งได้ลองเปิดมือถือดู ลืมไปเปิดบริการ roaming ติดต่อใครไม่ได้เลยจนกว่าจะกลับ ก็วันที่ 31 โน่นน่ะสิ พี่ทอปต้องหนีไปหาสาวใหม่แน่ ๆ เลย แย่แล้ว 21.30 บ้านของคนที่นี่ใหญ่กว่าที่เมืองไทยแฮะ ความเป็นอยู่ขั้นพื้นฐานอาจจะดีกว่า ก็ทั้งประเทศมีคนแค่ 20 กว่าล้านเอง จริงๆก็ดีไม่แออัดมาก แต่เห็นว่ารัฐบาลกำลังเร่งเพิ่มจำนวนประชากรเพื่อนำไปสนับสนุนตลาดแรงงาน ถนนหนทางก็สวยงามใช่เล่น ปลูกต้นไม้เต็มดูเขียวขจี แต่ขอโทษค่ะ ประชาชนเขาต้องเสียค่าใช้ถนนทุกสายเลย มีด่านเก็บเงินอยู่ประปราย แม้จะรู้สึกว่าช่างสิ้นเปลืองอะไรอย่างนี้ แต่ด่านเก็บเงินที่นี่เก๋มาก ใช้ smart card แตะเอาที่ tag แล้วประตูก็ยกเปิดให้รถแล่นผ่านไปได้เลย ประทับใจจริง ๆ พอมาถึงบ้านบุตรีก็พักได้หน่อยนึง เขาก็พาไปเที่ยวเมืองที่อยู่ใกล้ ๆ KL ชื่อว่า Shah Alam เป็นเมืองหลวงของรัฐ สลังงอร์ มองเห็นมัสยิดสีฟ้าโดดเด่นมาแต่ไกล เมืองนี้เมืองศาสนา ไม่มีคลับบาร์ แหล่งอบายมุขใด ๆ ทั้งสิ้น “ยังไม่เข้ามัสยิดนะ เดี๋ยวจะพาไปชิมชีสเค้กก่อน” บุตรีเอ่ยชวน “ไปสิจ๊ะ ไปไหนก็ได้” ปากเราก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ใจเราคิดว่า แหม ชีสเค้ก ที่ไหนก็เหมือน ๆ กัน บุตรีต้องมีพลังจิตแน่ๆ เลย รีบตอบกลับมาเชียว “ชีสเค้กที่นี่ไม่เหมือนที่อื่นนะ ต้องลอง ”   ฮือ ๆ น้ำหนักต้องขึ้นแน่ ๆเราแอบบ่น ๆ ๆ ๆ อยู่ในใจ  หากแต่ว่า พอมาถึงร้านเค้ก.... โอ้โห ชื่อร้านน่ารักจัง Secret Recipes การตกแต่งร้านก็ดูดี มีสไตล์ ลองเข้าไปดูก็ ว้าย...เค้กก็สวย ลองชิมซักคำสองคำก็ไม่เสียหาย โต๊ะของเรามี 4 คนคือ แก้ว ตุ้ม บุตรี และ เพื่อนของบุตรีที่มาช่วยขับรถให้ เราเลยสั่งเค้กกันมาเสีย 4 อย่างแล้วแลกกันชิม โอ้โห สุดยอด เข้าใจแล้วว่าทำไมต้องลอง ส่วนที่เป็นชีสของเขานุ่มกลมกล่อมบอกไม่ถูกเหมือนกับละลายอยู่ในปาก ส่วนที่เป็นชอคโกแลตก็เข้มข้นได้อารมณ์ ชิ้นที่มีรสส้มก็หอมละมุนลิ้น  รสชาติสมเป็นเค้กผู้ดีจริง ๆ คุ้มค่ากับราคาที่ไม่ถูกนัก              หลังจากเติมพลังไปหลายร้อยกิโลแคลอรี่บุตรีและเพื่อน ก็พาเราไปแวะที่มัสยิดใหญ่โตโอ่อ่ามองเห็นเป็นสีน้ำเงินเด่นมาแต่ไกล นักท่องเที่ยวอย่างเรากับตุ้มไม่ได้เป็นมุสลิมคงไม่ต้องแต่งตัวมิดชิดเก็บหมดทุกอณูของร่างกายอย่างสองคนนั้น ซึ่งต้องควักเอาผ้าคลุมผมมาแต่งกายให้สุภาพตามแบบอิสลามิกชนที่เคร่งครัด ควักนาฬิกาขึ้นมาดูเสียหน่อยสิ เอ๋ ทุ่มกว่าแล้วจะเข้าได้หรือนี่              พอเดินไปถึงด่านเข้าก็เป็นดังที่คิดเอาไว้ ตาลุงคนเฝ้าประตูมองเหล่ๆมา อ่านจากสายตาได้ความประมาณว่า “มาดินยุ่มย่ามอะไรเวลาชาวบ้านเขาทำละหมาดเนี่ย เฮ้อ เด็กสมัยนี้ ห่างไกลศาสนาจริง ๆ” แหม ยังไม่เข้าไปดูก็ได้ ออกไปเดินรอบมัสยิดหลังขนาดอลังการที่มองดูแล้วยังเป็นสิ่งก่อสร้างใหม่ดีกว่า มองเห็นทะเลสาบอยู่ลิบ ๆ บรรยากาศโรแมนติกดีออก คิดถึงพี่ทอปจังเลย ถ้าได้เดินด้วยกันก็คง... ไม่ได้ ๆ ต้องยันความคิดนี้ให้ห่างตัวสักพัก ไม่อย่างนั้นจะเศร้าสร้อยทำตัวเป็นตัวดูดความสนุกของเพื่อน ๆ ไม่อ๊าววว ไม่เอา... 20.00น ผู้ชายมาเลย์ทำไมขี้หลีอย่างนี้เนี่ย แค่เดินสวนกันบนทางเดินเลียบทะเลสาบที่ Shah Alam ก็โดนเกี้ยวพาราสี (จริงๆแล้วเราก็ฟังไม่ออกหรอกว่าเขาพูดอะไร แต่บุตรีช่วยแปลให้  ‘น้องสาวเสื้อแดง จะไปไหนจ๊ะ’ อี๋...ไม่ไหวเลย ฟังเหมือนพวกนักเลงหัวไม้ในละครน้ำเน่า ๆ เมื่อ 10 กว่าปีที่แล้วไม่มีผิด) ถ้าพี่ทอปรู้ว่าผู้หญิงที่เขาละเลยไม่ให้ความสำคัญนี่ มีคนมาสนใจเหมือนกันเขาจะว่ายังไงน้า... อุ๊ย ลืมไป ตั้งใจว่าจะไม่คิดถึงแล้วนี่นา ทำไมสมองไม่ยอมฟังคำสั่งของเราเลย               ตกเย็นก็ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับสมาชิกในครอบครัวของบุตรี ด้วยความว่าแม่ของบุตรีเป็นคนไทย บ้านนี้บางทีก็พูดกันเป็นภาษาไทย บางทีก็พูดภาษามาเลย์เสียรัวเร็ว บางครั้งก็พูดภาษาอังกฤษ (ก็ยังฟังไม่ค่อยจะทันอยู่ดี) นอกจากนั้นลูกๆ และพ่อแม่ล้วนแต่เคยผ่านการเรียนต่างประเทศมาแล้วทั้งนั้น แต่คุณโบ๊ตพี่ชายของบุตรีน่ะสิ ดูไม่มีเค้าของคนมาเลย์เลย สงสัยได้เชื้อไทยมาจากข้างแม่มากหน่อย ชื่อก็ฟังดูไทยๆเช่นกัน (ชื่อของบุตรีอาจฟังดูเหมือนภาษาไทยแต่ชื่อจริง ๆ ของเธอเขียนว่า Puteri แปลว่าเจ้าหญิง เป็นคำคำหนึ่งในภาษามาเลย์) ท่าทางพี่แกก็ดูเก๊กๆ ทำตัวเหมือนนายแบบ (ถึงแม้หน้าตาจะไม่ให้ก็ตาม แหม เดี๋ยวนี้เขานิยมขาวตี๋แบบพี่ทอปของเรา คมเข้มแบบตาพี่โบ๊ตนี้ขายไม่ออกหรอก)              ดูไปดูมาก็คุ้นหน้าแปลกๆ เคยเห็นที่ไหนนะ ช่างเถอะใครจะให้ความสนใจกันหยิ่งจองหองขนาดนั้น หนอย...ไหนบอกว่าโตที่เมืองไทยมาเป็นสิบปีไง ยังไม่ยอมพูดภาษาไทยกับเราเลยสักคำ เอ ทำไมเขาพูดกับยายตุ้มออกจะบ่อย หมั่นไส้จัง ไม่ชอบหน้าอย่างแรงตั้งแต่แรกพบ ป.ล. ข้อตั้งใจที่ตั้งไว้ล้มเหลวทั้งคู่  พรุ่งนี้เริ่มใหม่ ป.ล.2 ต้องเก็บความหมั่นไส้ตานั่นเอาไว้ เขาเจ้าของบ้าน เราแค่คนอาศัย (มีต่อค่ะ) รูป: มัสยิดที่ ชาห์ อะลัม จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 30.08.04 มีคนเขาว่าพอมีความสุขไดอารี่ก็ถูกลืม แต่เราไม่ได้ลืมไดอารี่นะสาบานได้ ที่หายไป 2-3วันมานี้ก็เพราะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากจริงๆ แถมยังทำให้เราสับสนมากกว่าเดิมไปหลายเท่าอีกด้วย เลยไม่ได้กลับมาเขียน ต้องรวบยอด 3 วันเอาไว้เขียนทีเดียวอีกแล้ว จะบรรยายให้ละเอียดเลยจ้า อย่างอนนะ ไดอารี่จ๋า โอย....กลุ้มใจจัง พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยลูกช้างที เนื่องด้วยวันที่ 28-29 เป็นวันเสาร์-อาทิตย์ ส่วนวันที่ 31 เป็นวันชาติของมาเลเซียเนื่องในโอกาสฉลองครบรอบวันกอบกู้เอกราชจากอังกฤษได้ ตลอดสองข้างทางประดับธงชาติสวยงาม บางที่ก็ประดับป้ายผ้าเขียนเอาไว้ว่า “Keranamu Malaysia” แปลว่า For you, Malaysia เห็นได้อยู่ทั่วไป บางที่ก็ประดับไฟและพวงดอกบุหงารายา หรือ ดอกชบาซึ่งเป็นดอกไม้ประจำชาติ เกิดความรู้สึกรักชาติดีแท้ ประชาชนก็เลยถือโอกาสลางานหยุดวันที่ 30 กันใหญ่ เพื่อจะได้มีวันหยุดยาว 4 วันติดต่อกัน นี่เป็นสาเหตุให้คณะท่องเที่ยวเรามีผู้ติดตามอันไม่พึงประสงค์ซึ่งก็คือคุณ “ยอดชายนายแบบ” นั่นเอง (คงจะไม่พึงประสงค์สำหรับแก้วคนเดียว คนอื่นก็ดูเต็มอกเต็มใจกันดี น่าหงุดหงิดเสียจริง) “โชคดีนะ พวกเธอมาได้จังหวะพี่โบ๊ตหยุดงานพอดี เลยมีสารถีฟรี ๆ ไปไหนมาไหนไม่ต้องใช้ขนส่งมวลชนเลย” จริงๆแล้วถ้าต้องทำแบบนั้นแก้วอาจจะมีความสุขมากกว่าก็ได้นะบุตรี (เราแอบตอบให้ในใจ) เช้าวันที่ 28 พวกเราก็มาถึง Putrajaya เมืองที่รัฐบาลตั้งใจจะให้เป็นเมืองหลวงเมืองถัดไปของมาเลเซีย ทุกอย่างสร้างขึ้นใหม่หมดจนมีความสวยงามแบบสมบูรณ์แบบดูไม่เหมือนเมืองที่มีคนอยู่จริงๆ มองเห็นทะเลสาบและมัสยิดสีชมพูอยู่ลิบๆ ส่วนบนเนินเขาที่อยู่ใกล้ตัวพวกเรามีบ้านของนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน ใหญ่โตอลังการน่าดู น่าโมโหยายตุ้มกับบุตรีจริง ๆ ทำไมสองคนนั้นเข้ากันได้ไวอย่างนี้นะ พึ่งรู้จักกันได้วันเดียวแท้ ๆ เดินจ้ำเอา ๆ ทิ้งเราให้ต้องเดินรั้งท้ายคู่กับอีตานายแบบขี้เก๊กกินรังแตนมาสิบรัง ให้ตายสิ ไม่เคยอยู่กับใครแล้วไม่รู้จะคุยอะไรด้วยอย่างนี้มาก่อนเลย ต้องกลั้นใจพยายามหน่อยเสียแล้ว ต้องอาศัยอยู่บ้านเขาอีกหลายวัน โอย...ตาย คุณชายนายแบบต้องเป็นสารถีให้ทุกวันแน่ ๆ เลย ต้องรีบผูกสัมพันธ์ทางการทูตด้วย ก่อนที่สถานการณ์จะเลวร้ายลงกว่านี้ “พี่โบ๊ต ตอนนี้เรียนที่อังกฤษใช่ไหมคะ เรียนที่ไหนล่ะคะ เมื่อไหร่จะจบ” แว้ก.....ตานั่นหันหน้ามาแล้ว ทำหน้านิ่งมาก นี่เราจะโดนแว้งกัดไหมเนี่ย “เรียนวิศวะอยู่ ในลอนดอน ตอนนี้พึ่งเรียนเอกปีแรก” เย่ ในที่สุดพี่แกก็ยอมพูดภาษาไทยกับเราแล้ว แถมตอบเราเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยคุยกันมาเสียด้วย   “แก้วก็เคยไปอยู่อังกฤษมาปีหนึ่งค่ะ คล้าย ๆ กับเป็นโครงการแลกเปลี่ยน แก้วเลยต้องหยุดเรียนมหาวิทยาลัยปีนั้นไป ตอนนั้นยังเที่ยวไม่ทั่วเลย อังกฤษสวยดีนะคะ น่าเสียดายมีเวลาน้อยไปหน่อย ” ได้ใจว่าเขาตอบมาเลยชวนคุยต่อ “ถ้ามาเรียนแลกเปลี่ยนหรือเรียนภาษาก็สนุกสิ ไม่ต้องเก็บคะแนนจริง ๆ ไม่ต้องทำงานจริง ๆ คนที่เรียนถาวรเขารู้กันทั้งนั้นแหละว่ามันไม่ได้สบายเหมือนมาเที่ยว จะได้เหลือเวลาท่องเที่ยวหรือทำอะไรๆได้มากมาย” ตายแล้วววววว พี่แกมีพรสวรรค์ในการลบล้างศรัทธา ความเชื่อถือ ความไว้วางใจ ความสนิทใจจริง ๆ เลย นี่แอบด่าเราทางอ้อมรึเปล่านี่ เอาซี่ ฉันไม่ยอมแพ้หรอก “การเรียนรู้ไม่ได้อยู่ในห้องเรียนอย่างเดียวนี่คะ แก้วไปที่โน่นก็ถือได้ว่าเป็นการศึกษานอกห้องเรียน แก้วไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นวิถีชีวิตของคนเมืองผู้ดีมาก่อน การไปเปิดหูเปิดตา รับรู้สิ่งใหม่ ๆ มุมมองใหม่ ๆ ก็ช่วยเป็นการเปิดใจให้กว้าง ยอมรับว่าในโลกนี้มุมมองของเราไม่ได้ถูกอยู่คนเดียว”   ไม่รู้หรอกว่าที่พุดไปนี่ถือเป็นคำตอบของบทสนทนาได้หรือเปล่า รู้แต่ว่าฉันจะกัด ๆ ๆ เอาให้จมเขี้ยวทีเดียว  ประหลาดใจนิด ๆ ที่มองเห็นแววอะไรซักอย่างในดวงตาของพี่แก มองดูคล้าย ๆ ประกายขำ ๆ แต่เพียงวูบเดียวเท่านั้นแหละ “ก็ดี จะได้เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่ทำตัวไร้เหตุผลเป็นเด็กไม่รู้จักโต ”   พูดจบก็เดินแซงขึ้นไปหารือบางอย่างกับน้องสาว  (เสียมารยาท ทิ้งเราให้เดินคนเดียวได้ยังไง)             แผนการของวันนี้ก็คือเข้าชมมัสยิด และชมบ้าน(ปราสาทก็ไม่ปาน)นายกรัฐมนตรีที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก  มัสยิดที่นี่เคร่งครัดจริง ๆ ด้วย เสื้อผ้าของเรานี้เรียกได้ว่าต้องห้ามร้อยเปอร์เซ็นต์แน่ๆ เสื้อแขนกุด กับกางเกงสามส่วน รองเท้าผ้าใบ ขนาดยายตุ้มใส่กางเกงผ้าขาม้ามิดชิด กับเสื้อแขนสามส่วนคนเฝ้าประตูยังไม่ยอมให้เข้าเลย เปิดเผยเนื้อตัวอย่างเราคงโดนโยนออกมาแน่ ๆ เลยต้องเดินย้อนไปหยิบเสื้อคลุมสีมพูแจ๊ดเข้ากับสถานที่ที่เขาจัดไว้ให้ แต่งแล้วดูไม่จืดเลยทีเดียว  หางตาเราแอบเห็นใครบางหัวเราะหึ ๆ เมื่อเห็นเราใส่เสื้อสีชมพูยาวรุ่มร่ามแถมยังเอาผ้าสีชมพูโพกผมอีกแบบนี้ ใช่สิ คุณเป็นผู้ชายนี่ ไม่ต้องปกปิดอะไรมากมายเท่าพวกเรา หัวเราะออกมาได้ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย     นี่นะถ้าเป็นพี่ทอป คงจะไม่ทำอะไรเสียมารยาทอย่างนี้หรอก       เอ๋... จะว่าไป วันนี้พึ่งคิดถึงพี่ทอปแค่ครั้งเดียวอยู่เลยนี่นา ก้าวหน้าขึ้นมากแล้ว จากมัสยิดก็เดินตรงไปที่บ้าน (คฤหาสน์) ของท่านนายกฯ ก่อนจะผ่านเข้าไปได้ก็ต้องเจอด่านรักษาความปลอดภัย แน่นอน เรากับตุ้มพูดภาษาท้องถิ่นไม่ได้ก็ต้องพึ่งพาเจ้าถิ่นให้ติดต่อให้อยู่ดี ตอนนั้นยอดชายนายแบบเดินกลับไปที่รถไปเอาโทรศัพท์มือถือที่ลืมไว้ บุตรีก็เลยต้องจัดการคุยกับเจ้าหน้าที่เพื่อขออนุญาตเข้าไปข้างใน แต่เอ๊ะ แค่ขออนุญาตทำไมนานอย่างนี้หนา ต่อปากต่อคำกันนานแล้วนะ เราเลยเดินไปสะกิด ๆ “มีอะไรรึเปล่า” “อ๋อ เขาจะขอพาสปอร์ตน่ะ ไม่มีใครเอามาหรอกใช่ไหม แหม ใครจะพกพาสปอร์ตเดินไปมาในประเทศกันล่ะ” บุตรีถามเองตอบเอง “ถ้าลำบากไม่เข้าก็ได้นะ” ตุ้มเอ่ยขึ้น “ไม่เป็นไรหรอก เข้าได้น่า เดี๋ยวเอา ID อย่างอื่นให้ก็ได้” บุตรีหันกลับไปคุยอยู่พักใหญ่ จนเจ้าหน้าที่ยินยอมให้ใช้บัตรนักเรียนนานาชาติ หรือ ISIC CARD แทน และส่งเจ้าหน้าที่ไปเดินตามพวกเราอีก 1 คน “ไม่รอพี่โบ๊ตหรอ” เราถามขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็แหม...ถ้าจะต้องมีคนหน้าตาเถื่อน ๆ เดินตาม มีผู้ชายมาด้วยอีกคนก็น่าจะอุ่นใจดี ไม่ได้อยากให้มาด้วยนักหรอกน่า แค่คิดถึงสวัสดิภาพเฉย ๆ เรายอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มก็ดีถมเถไปแล้ว “ไม่ล่ะ ตะกี้พี่โบ๊ตโทรมาบอกว่า ให้เข้าไปเถอะเขาพาเพื่อนมาเที่ยวบ่อยแล้ว” อ้อ...อย่างนั้นหรือ ไม่มาก็ดีแล้ว อยู่ใกล้นานๆ ไม่ได้   ร้อนค่ะร้อน ใครสนใจ ใครแคร์นายกันนะ (ทำไมเปลี่ยนใจกะทันหันอย่างนี้ล่ะแก้ว) แต่เนื่องจากพวกเราไม่มีพาสปอร์ตมาแสดง เจ้าหน้าที่เลยยอมให้เราเข้าไปได้ถึงเพียงห้องโถงรับแขกด้านหน้าเท่านั้นเอง แต่เอ....เจ้าหน้าที่คุยอะไรต่อกับบุตรีนานนัก ไม่ยอมคืนบัตรให้เรากลับออกไปข้างนอกเสียที จนคุณนายแบบท่าทางจะทนไม่ไหวโผล่ออกจากรถออกมาดู ในที่สุดบุตรีก็ได้บัตรคืนมา แต่เธอก้าวยาว ๆ เร็ว ๆ เหมือนเดินหนีอะไรสักอย่าง “ไปคุยกันที่รถ ” สาวไทยสองคนไม่มีทางเลือก จำต้องวิ่งตามไปขึ้นรถ “นี่ ๆ รู้ไหม พวกเจ้าหน้าที่พวกนั้นน่ะ ชอบพวกเธอ เลยบอกให้ฉันขอเบอร์พวกเธอเอาไว้ให้หน่อย” “หา” เรากับตุ้มประสานเสียงกันลั่นรถ “เจ้าหน้าที่ราชการนี่นะ กล้าทำอย่างนี้เลยหรอ” “น้อยไปสิ พวกนั้นบอกตรง ๆ เลยนะ ว่าอยากจะทำความรู้จักพวกเธอให้มากกว่านี้ ที่นี่น่ะ จัดให้ผู้หญิงไทยเป็นผู้หญิงที่น่ารักและอ่อนหวานเป็นอันดับต้น ๆ เชียวนะ แค่รู้ว่าพวกเธอมาจากเมืองไทยพวกนี้ก็ตาลุกแล้ว ฉันเลยบอกเขาไปว่าแฟนตุ้มน่ะอยู่ที่เมืองไทย ส่วนของแก้วน่ะรออยู่ในรถ  แหม พี่โบ๊ตโผล่ออกมาจากรถได้จังหวะพอดี พวกนั้นเลยยอมถอย” โอ้ ไม่จริง ให้เป็นแฟนตานี่หรอ ฝันร้าย แค่คิดก็ฝันร้ายแล้ว ผู้ชายไร้มนุษยสัมพันธ์  บุตรีนะ ไม่เข้าใจเลย บอกไปว่าแฟนฉันอยู่เมืองไทยก็ได้ทำไมต้องยกฉันให้ตานั่นด้วย “ก็ดูแต่งตัวเข้าสิ คนที่นี่เขาแต่งอย่างนี้เสียที่ไหน จะไม่ให้ผู้ชายแถวนี้มองได้ยังไง” เสียงบ่นพร้อมกับเสียงหัวเราะแค่น ๆ ดังลอยมา “พี่โบ๊ต ก็แก้วเขาไม่รู้ อย่าดุซ้ำเติมสิ” บุตรีปกป้องฉัน ใช่ !! คนอะไร ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย ขอย้ำ   “ไม่เป็นไรหรอก บุตรี วันนี้เรารู้แล้ว เดี๋ยววันหลังเราจะแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้นะ” แม้จะหงุดหงิด ภายนอกเราต้องดูอ่อนหวานไว้ก่อน   “ขอให้จริงเถอะ” เสียงเรียบ ๆ ลอยลมมา กรี๊ด อีตาบ้า ยังกัดไม่เลิกอีกรึ เดี๋ยวก็อาละวาดเสียหรอก ยิ่งโมโหหิวอยู่ ภาพ: มัสยิดสีชมพูที่ Putrajaya ค่ะ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:10:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว้าว เกิดมาก็พึ่งเคยเจอสะเต๊ะที่กินได้เต็มปากเต็มคำก็คราวนี้แหละ สมแล้วที่บุตรีพาพวกเรามาลิ้มลองถึงเมือง Kajang ซึ่งอยู่ห่าง KL ออกไปอีก ตอนแรกที่ได้ยินว่าสั่งสะเต๊ะมา 40 ไม้สำหรับ 4 คนพร้อมกับข้าวห่อใบมะพร้าวห่อเล็ก ๆ คนละห่อ แหม เราก็กลัวว่าจะไม่อิ่ม ที่ไหนได้ สะเต๊ะบ้านเขา 1 ไม้ขนาดพอ ๆ กับสะเต๊ะบ้านเรา 3 ไม้เลยทีเดียว ทั้งไก่ทั้งเนื้อ น้ำจิ้มก็เข้มข้นถึงรสทั้งหวานเค็มเผ็ดนิด ๆ เพราะเติมพริกน้ำมันลงไป อาหารอร่อย ๆ ทำให้ลืมเรื่องโมโหกรุ่น ๆ ไปได้นิดหน่อย ค่อยยังชั่ว               โอ้โห อาหารหวานมาแล้ว ยังกินของคาวไม่เสร็จดีเลย น่าประทับใจเหมือนกัน  น้ำแข็งไสที่ขนาดใหญ่กว่าของเมืองไทย 3 เท่าได้ แถมยังมีไอศครีมก้อนเบ้อเริ่มโปะอยู่ข้างบนอีกต่างหาก มือไม้ตอนนั้นไม่ห่วงแล้ว เพื่อนกัน ไม่ต้องสงวนรักษาความสวย กินให้สนุกดีกว่า งาบบบ ไก่ยังคาอยู่ แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ตาสบตากับคุณชายนายแบบเข้าจังใหญ่ ว้าย.... ลืมไป มีคนที่ไม่ใช่เพื่อนอยู่ในกลุ่มด้วย เรารีบกลืนไก่คำใหญ่ลงคอแล้วเอื้อมหยิบกระดาษมาเช็ดปากที่มันแผลบ ก่อนจะก้มหน้าลง เอาอีกแล้วเห็นแววขำ ๆในตาของคุณชายอีกแล้ว คอยดู๊ คอยดู ต่อไปนี้จะไม่ได้เห็นมาดหลุด ๆ ของเราอีกเลย ต่อไปนี้เราจะเป็น Miss Perfect               เพื่อแก้ขวย เราจึงหันไปขุดน้ำแข็งหาสมบัติดีกว่า เลิกกินสะเต๊ะก็แล้วกัน ทำไมคนอื่นกินเรียบร้อยจัง สงสัยไม่ค่อยหิว ตอนเช้าเราเขินคุณแม่ของบุตรีที่นั่งกินอยู่ด้วยเลยกินอาหารเช้าไปนิดเดียว หิวแทบเป็นลม อุ๊ย น้ำแข็งไสนี่ใส่ลิ้นจี่กระป๋องด้วย แถมยังมีเฉาก๊วย คล้ายๆ รวมมิตรของไทยแต่ไม่หวานบาดคอเกินไป ดี..อย่างนี้เราชอบ  คนที่นี่เรียกเจ้าน้ำแข็งไสนี้ว่า ABC เอ...ทำไมต้อง ABC ด้วยนะ ย่อมาจากอะไร น่าสงสัยเหมือนกัน                 ทานอาหารเสร็จคุณนายแบบก็ทิ้งพวกเราเอาไว้ที่กลางเมือง KLเพราะเจ้าตัวบอกว่า “มีธุระ” แล้วจะแวะมารับที่จุดนัดหมายซึ่งได้นัดแนะกับบุตรีเอาไว้แล้ว จะไปไหนก็ไป เชิญเลย ปล่อยพวกเราให้อยู่ในความสงบสุขเสียที                บุตรีก็เลยพาพวกเราเดินเที่ยวใจกลาง KL เดินชมสถานที่สำคัญในเมืองต่าง ๆ ทั้งศาลปกครอง และ พิพิธภัณฑสถานซึ่งบันทึกประวัติเมืองมลายูไว้อย่างละเอียด ประเทศนี้พึ่งได้รับเอกราชอย่างแท้จริงเมื่อไม่นานมานี้เอง หลังจากต้องตกเป็นเมืองขึ้นของโปรตุเกส ฮอลแลนด์ อังกฤษ แล้วยังจะญี่ปุ่นในสมัยสงครามโลกครั้งที่สองอีก อากาศภายนอกร้อน ๆ ชมนิทรรศการในห้องแอร์ก็สบายกายดี จนในที่สุดเจ้าถิ่นก็ชวนไปซื้อของที่ระลึกที่ Central Market แต่ดูไปดูมาของชั้นล่างนี่ก็ดูคล้าย ๆ ของในประเทศไทยแถมราคายังสูงกว่าเสียด้วยซ้ำ ของส่วนมากก็เป็นจำพวก ผ้าโสร่ง งานกระดาษสา (เหมือนของเชียงใหม่ชัด ๆ ) งานไม้ พวงกุญแจ พัดทำจากหนังดูคล้ายหนังตะลุง สร้อย และ เครื่องประดับทำจากหิน ไม่รู้จะซื้ออะไรดี “พักหาอะไรดื่มกันไหม” ช่างฟังเหมือนเสียงสวรรค์จริง ๆ พอบุตรีพูดขึ้นเราก็นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ที่ร้านอาหาร เรายังไม่ได้ดื่มอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลยจวบจนสี่โมงกว่าเข้านี่แล้ว อากาศร้อนจัด แถมยังต้องเดินเป็นระยะเวลายาวนานติดต่อกันอีก “ทางโน้นมี food court ลองไปหาอะไรดื่มดู” แล้วสามสาวผู้กระหายก็สั่งน้ำผลไม้มาหล่อเลี้ยงลำคอที่แห้งผาก (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น้ำแข็งไส ABC จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:14:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 20 นาทีผ่านไป อะไรกัน บุตรีกับยายตุ้มยังไม่ขยับ เราอยากเดินต่อแล้วนะ อยากได้แก้วชอตที่ทำจากดีบุกไปฝากพี่ทอป เห็นชอบสะสมแก้วชอตนี่นา แล้วมาเลเซียก็ส่งออกดีบุกเป็นรายใหญ่เสียด้วย ท่าทางจะเป็นของฝากที่ไม่เลว “นี่ ๆ เดี๋ยวฉันขอเดินไปดูของที่ระลึกทางโน่นหน่อยนะ ไม่ไปไกล ไม่ต้องกลัวหลงจ้ะ” (บอกยายตุ้มไม่ได้ว่าซื้อของให้พี่ทอป ขานั้นชอบค่อนแคะว่าเราซื้อให้ฝ่ายเดียว ทีพี่ทอปไม่เห็นให้อะไรเราบ้าง) “เร็ว ๆ นะ เดี๋ยวนัดกับพี่โบ๊ตไว้” เสียงสำทับตามมา ไชโย หนีเพื่อน ๆ ออกมาชอปปิ้งได้แล้ว เอ ว่าแต่ว่าร้านขายของที่ระลึกมันอยู่ชั้นไหนล่ะ ชั้นนี้จะมีไหม เมื่อกี้ตอนเดินผ่านมาเห็นแว้บ ๆ นี่นา นั่นไงเจอแล้ว โห...ราคาแพง ขูดรีดสุด ๆไปดูชั้นอื่นดีกว่า เดิน ๆ ไปลืมเวลาเลยเชียว ตามตรอกซอกซอยบนนี้ก็ดูน่ากลัวเหมือนกันแฮะ มุมมืดในตลาดของที่ระลึก ทำไมขึ้นมาชั้นบน ๆ แล้วคนน้อยจัง สงสัยคนจะขี้เกียจเดินกัน เอ เห็นผลิตภัณฑ์ดีบุกอยู่ลิบ ๆ ด้วย เดินไปดูดีกว่า ก็เพราะความอยากดูนี่แหละ ทำเรื่อง  แต่เราก็ผิดด้วยเหมือนกัน ร้านมืดๆ คนขายก็อยู่ไหนก็ไม่รู้ยังอุตส่าห์เดินเข้าไปอีก ด้วยความที่คิดว่าเดี๋ยวคนขายก็คงจะกลับมาดูแลร้าน อาจจะไปนั่งอยู่ร้านข้าง ๆ (ที่ดูเหมือนฝุ่นจะเกาะเหมือนกัน) ก็เลยเดินเข้าไปในซอกลึกของร้านที่มีชั้นสูง ๆ วางผลิตภัณฑ์จากดีบุกเป็นตั้ง พี่ทอปจะชอบแบบไหนหว่า มองไปมองมา สายตาไปสะดุดกับผู้ชายหน้าตาท้องถิ่นคนหนึ่งที่จ้องเราอยู่จากปากทางเข้าซอกเล็ก ๆ ในร้าน  เจ้าของร้านรึเปล่า ยิ้มให้เสียหน่อย  เดี๋ยวพี่แกจะเข้ามาดุว่าถ้าไม่ซื้ออย่าจับ (เหมือนพวกพนักงานในห้างบางคนที่เมืองไทย) แต่ตานั่นกลับเดินเข้ามาหา เอ๋ ไม่ใช่แค่คนเดียวด้วยมากัน 2 คน ชักยังไง ๆ ทางขวาก็เป็นทางตัน ทางเข้าก็มีอีตาพวกนี้ขวางอยู่ แล้วยืนกันอยู่ตรงนี้ข้างนอกก็มองเข้ามาเห็นไม่ชัดเสียด้วย  จะโดนฉุดไหม “fjhdk hjsd fhjs khdfjs” โอ้ สงสัยจะพูดภาษาจีนกับเรา เพราะเราดูไม่เหมือนคนมาเลย์ แต่แหะ ๆ เราจะเข้าใจได้ยังไงกันเล่า ชีวิตนี้พูดได้แค่ไทยกับอังกฤษแบบพอสื่อสารได้เสียด้วย “sorry, I only speak English” สองคนนั่นมองหน้ากัน แล้วคนที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ยกมือขึ้นท้าวกับชั้นวางของจนดูเหมือนกั้นทางออกของเราเอาไว้หมด   “Oh, you beautiful, do you have a boyfriend?”  อี๊...มาอีกแล้ว พวกเจ้าชู้ไก่แจ้แบบในละครน้ำเน่า  พูดยังไม่พอยังใช้สายตาโลมเลียไปทั้งตัวอีก นึกถึงตอนนี้แล้วสะดุ้ง ก็ชุดเสื้อแขนกุด กางเกงสามส่วนตัวดีนี่ คงเตะตาคนประเภทนี้พอดู  ก็แถวนี้เห็นแต่คนโพกผมใส่เสื้อคลุมมิดชิดทั้งนั้น ผู้หญิงจีนก็ไม่มีใครแต่งตัวขนาดนี้   แง.....แก้วไม่ทำอีกแล้วจริงๆ จ้ะ แต่วันนี้ขอให้รอดเงื้อมมือพวกนี้ไปก่อนเถิด “ I do have a boyfriend, excuse me I have to go” เราก็พยายามจะเลี่ยงเดินออกมา แต่ตานั่นไม่ยอมยกแขนลง เราจะลอดไปได้ยังไง “really, I don’t think so, what’s your name?” โอ๊ย.... น่ารำคาญทำยังไงดีนะ โอ้ พระเจ้าช่วยเราแล้ว...นั่นคุณยอดชายนายแบบมาเดินทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย ได้จังหวะพอดีเลย ต่อไปนี้จะไม่เขม่นแล้วนะคะ “พี่โบ๊ตตตต ” ตะโกนดัง ๆ จะได้ได้ยินกันถ้วนทั่ว คุณนายแบบชะงักนิดหนึ่ง “There he is, I need to go” เราพูดเสียงดังใส่หน้าพวกขี้หลี ผู้ชายสองคนนั้นหันไปมองด้านหลังจึงเผลอลดเอามือที่ขวางอยู่ลง เราก็ได้ทีวางของลงแล้วแทรกตัวออกไป แล้วก็ดึงแขนพี่โบ๊ตที่ยังทำหน้างง ๆ “ไปกันก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” แล้วก็วิ่งด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่มีอยู่โดยไม่สนใจว่าจะไปในทิศไหน “เดี๋ยวๆ จะวิ่งไปไหน จะลงไปหาเพื่อน ๆ ใช่ไหม บันไดอยู่ทางด้านโน้น ” จึ๋ย ใจคอเราจะต้องเสียฟอร์มต่อหน้าคนคนนี้อีกกี่ครั้งเนี่ย “แล้วเล่ามาก่อนได้ไหมว่าวิ่งหนีอะไร” โอเค เล่าก็ได้ ขออย่าหัวเราะเยาะละกัน เล่าจบปุ๊บก็โดนเทศน์ปั๊บเลย “แล้วนี่เดินออกมาคนเดียวทำไม เคยมีประสบการณ์แล้วไม่ใช่หรอว่าผู้ชายที่นี่น่ะแค่ไหน หนำซ้ำก็ยังไม่ใช่คนท้องถิ่น  จริงๆ แล้วพวกนั้นก็คงจะไม่กล้าทำอะไรเธอหรอกนะ รอบ ๆ ก็ที่ชุมชน อาจจะแค่แทะโลมเฉย ๆ  แต่ถ้าวันไหนอยู่ในที่อันตรายกว่านี้จะทำยังไง  ดูแลตัวเองบ้างสิ” โหย ดุอย่างกับเราเป็นเด็กเลย แต่อย่างน้อยใต้เสียงเขียว ๆ ก็มีร่องรอยความเป็นห่วงแฝงอยู่ “แก้วผิดค่ะ ยอมรับก็ได้ ก็ไม่รู้นี่นาว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ ดีจังเลย พี่โบ๊ตผ่านมาพอดี บังเอิญจังเลยนะคะ  รอดตัวไป”                ตาดำสนิทหันมาสบตาของเรานิดหนึ่ง ก่อนที่ปากได้รูปจะแย้มออก ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้วโลกสดใสเหมือนกัน เสียแต่ไม่ค่อยยิ้มเท่านั้นแหละ “ไม่ได้บังเอิญหรอก ก็นัดเจอกันที่นี่ไง พอมาถึงก็โทรถามบุตรีว่าอยู่กันที่ไหน เค้าก็บอกกันว่าเธอหายตัวมาซื้อของนานแล้วยังไม่กลับไป เลยแยกย้ายกันไปตาม สองคนนั้นอยู่ชั้นล่างมั้ง ตอนที่พวกเรานัดกันเธอคงกำลังพิงเบาะหลับอยู่เลยไม่รู้เรื่อง ตุ้มยังรู้เลยนะ เดี๋ยวจะโทรบอกให้พวกนั้นลงไปรอที่หน้าตลาดเลยก็แล้วกัน” อ้าว....แป่ว....เฮ้อ....ในสายตาของเขาเราคงเป็นคนไม่เอาไหน ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยแน่ ๆ ทีเดียว ทำอย่างไรได้ล่ะ  ว่าแต่ว่าตกลงเราก็ไม่ได้ถ้วยดีบุกไปให้พี่ทอปเลยสิ     แถมยังต้องแอบอ้างว่าเป็นแฟนของคุณชายนายแบบตั้งสองครั้งในหนึ่งวัน โอ้........ไม่ (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 20.30 “อ้าว แก้ว แหมนี่เราจะไปท่องราตรีนะ กางเกงขายาว เสื้อแขนยาว อากาศที่นี่สามสิบห้านะจ๊ะ ไม่ใช่สิบห้า เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก” หนอย ยายตุ้ม แซวกันได้  ไม่เอาแล้ว ไม่เสี่ยงอีกแล้วจ้า                ด้วยความอนุเคราะห์ของพี่โบ๊ต (เลิกเรียกกระแนะกระแหนให้สักหนึ่งครั้ง เพราะตอนเย็นถ้าไม่ได้เขาเราก็คงอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่อีกนาน) พวกเราก็ได้ออกไปชม KL by night-กัวลาลัมเปอร์ยามราตรีกัน ตึก Petronas ตึกแฝดที่เคยครองตำแหน่งตึกคู่ที่สูงที่สุดในโลกดูเด่นเป็นสง่าท่ามกลางแสงไฟหลากสี ทั้งม่วง ฟ้า ชมพูเหลือบ ๆ น่าหลงใหล มิน่าแมลงเม่าถึงได้หลงตายในกองไฟมามากแล้ว เพราะว่าขาดความยับยั้งชั่งใจในสิ่งหลอกล่อที่ช่างหอมหวนนี่เอง  แล้วเราล่ะ กำลังหลอกล่อเปลวไฟอะไรอยู่รึเปล่า? น่าคิด รถหยุดลงที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่งใจกลางเมือง “เดี๋ยวไปเล่นพูลกันนะ” พี่โบ๊ตร้องบอก “ถึงไหนถึงกัน” บุตรีร้องรับ ตุ้มหันมามองหน้าแก้ว “เล่นไม่เป็นอ้ะแก้ว” แก้วหันไปยิ้มหวานให้ตุ้ม “แหะๆ แก้วก็เล่นไม่ค่อยเก่งเหมือนกัน” เอาเถิด ถึงไหนถึงกัน ไหน ๆ ก็มาถึงที่แล้ว ต้องเฮฮากันให้สุด ๆ ในที่สุดก็แบ่งออกเป็นทีมละ 2 คน บุตรีลากตุ้มเข้าทีมด้วยแถมให้เหตุผลว่า “พี่โบ๊ตสอนไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวเราสอนให้ตุ้มเอง แก้วพอเล่นได้ไปทางโน้น” ส่วนข้าพเจ้าก็โดนดันให้ไปอยู่ร่วมทีมกับคุณนายแบบ เอ๊ย พี่โบ๊ต ไปโดยปริยาย หนอย ทำไมต้องทำท่าหงุดหงิดๆ ด้วยล่ะ ไม่พอใจที่ได้ร่วมทีมกันก็บอกมา เวลาผ่านไป มองสภาพเกมแล้วดูคล้าย ๆ กับว่าสองพี่น้องเล่นกันเองอย่างไรบอกไม่ถูก เพราะทั้งคู่ออกมาคำนวณความเป็นไปได้ กะมุมให้เสร็จสรรพว่าต้องแทงลูกไหน ให้ชนที่ไหนดี  สั่งเครื่องดื่มมาคนละแก้ว อาฮ้า มีเจ้ามือด้วย ใครอีกล่ะ ก็นายแบบ เอ๊ย พี่โบ๊ตไง ถ้าอย่างนั้นเราไม่เกรงใจล่ะนะ ขอ จิน โทนิคก็แล้วกัน ดีเหมือนกัน ดื่มให้เยอะ ๆ จะได้พ้นจากความรู้สึกขมขื่นชั่วขณะ (ลองของแปลกหน่อย ทุกทีไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ สั่งแต่เครื่องดื่มผสมว้อดก้าผสมรสผลไม้ที่มีแอลกอฮอล์ต่ำ) ว่าแต่สองพี่น้องน่ะ เป็นมุสลิมนี่นา เขายอมขายเครื่องดื่มที่มีอัลกอฮอล์ให้ได้ยังไง มันผิดหลักศาสนานี่ เอ้า ใครจะทำอะไรไม่สนล่ะ เราจะดื่ม ๆ ๆ ๆ ๆ ลูกเดียว 22.00 ทำไมจู่ ๆ ความรู้สึกขมขื่นก็เทเข้ามาในใจตามปริมาณของอัลกอฮอล์ในร่างกายนะ ใจไม่ค่อยอยู่กับเกมส์เท่าไหร่ (ถึงแม้ว่าเล่นมา 3 เกมส์ คู่เราก็ชนะตลอด ก็แหม คุณชายแกออกจะแม่นยำขนาดนั้น) รู้แต่ว่าความรู้สึกหนักใจที่กดอัดมานานมันย้อนกลับมาเสียจนอยากกรีดร้องให้ดังๆให้หายอัดอั้น เราเริ่มสาด จิน โทนิกลงคอมากขึ้นๆ ไม่สนแล้วว่าใครจะเลี้ยง หรือต้องจ่ายเอง จนกระทั่ง....ชักเริ่มมึน  อะไรนะ ใครมาพูดอะไรอยู่ใกล้ ๆ   “แก้ว ลูกสุดท้ายแล้ว สีดำ ปิดเกมส์เร็ว” อ๋า ตาเราหรอ ก็ได้ ๆ   จำได้เลือนลาง ว่าลุกขึ้นจากเก้าอี้กลมทรงสูงที่ตั้งอยู่ติดเสา  แต่พอเอื้อมไปหยิบไม้ที่พิงอยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกมึนจนต้องเซวูบไปปะทะอกใครบางคนที่อยู่ใกล้ ๆ แต่มือที่ถือไม้ยาวก็มิวายสะบัดเอาเฉียดหน้าผากของคนนั้นด้วย “ไม่ไหวแล้วมั้งเนี่ย” หา... เสียงผู้ชายนี่ ใครหว่า “ค่ะ แก้วคงไม่เคยชินกับ จิน โทนิก น่ะค่ะ ดื่มไปเยอะด้วย แย่แน่ ๆ เลย ช่วยพากลับแล้วได้ไหมคะ” เสียงคุ้นๆ ยายตุ้มหรือเปล่า “กลับเลยๆ ตายแล้ว พาลูกสาวเขามาเมา” เสียงคุ้น ๆ อีกเสียงแล้ว บุตรีหรือเปล่า “เอ้า กลับ ๆ ๆ” เสียงที่อยู่ใกล้ ๆ ดังขึ้นอีก เฮ่ย เสียงผู้ชายนี่นา.... กำลังพยุงเราอยู่ด้วย ใครนะบังอาจมาแตะต้องตัวฉัน สะบัดแรง ๆ ดีกว่า “ไม่ต้อง ไม่เมา เดินเองได้” ปากเก่ง แต่พอเดินไปได้สองสามก้าวก็สะดุด แล้ว เซจนหัวหมุน  จนต้องมีมือเข้ามาประคองอีกที จำไม่ได้สักนิดว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง รู้แต่ว่าสติขาดหายไปนานแล้ว “เมาแล้วดิ้นอาละวาดด้วยพี่ ทำไงดีลากไม่ไหวแน่ ๆ” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการเอง” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่เราได้ยินก่อนทุกอย่างจะดำมืด สัมปชัญญะสูญสิ้นไม่รับรู้อะไรอีก ................................................................. “โอ๊ย ปวดหัว” แสงแดดยามเช้าแยงตาปลุกให้เราตื่นขึ้นมา หลับไปนานแค่ไหนนี่ “ตื่นแล้วหรอ ปวดหัวน่ะ ไม่แปลกหรอก จะแปลก ถ้าไม่ปวดเลยสักนิดน่ะ” ตุ้มนี่นา แต่งตัวเสร็จแล้วด้วย “โอย...เมื่อคืนฉันกลับบ้านได้ยังไงน่ะ” ถามไปพลางกลัวคำตอบไปพลาง “ไม่เล่าดีกว่า เดี๋ยวจะอาย” ไอ้หยา แค่นี้ก็อายเต็มที่อยู่แล้ว เมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้างนี่ “เร็ว ๆ เข้ารีบอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวคุณน้าจะพาไปทานอาหารเช้าแบบมาเลย์น่ะ เอ่อ ใช่ เมื่อวานคุณน้าไม่รู้นะ ว่าเธอกลับมาในสภาพแบบไหน ซ่อนอาการให้ดีล่ะ เดี๋ยวสองพี่น้องจะโดนดุว่าพาเราไปทำอะไรกันมา แถมยังเสียภาพพจน์สาวไทยอีก” โอย....หัวหนักอย่างกับเอาอะไรมาถ่วง นี่ละมั้งที่เรียกว่าอาการเมาค้าง โชคดีนะ ที่เมื่อคืนไม่ได้มีอาการอาเจียนแถมพกมาด้วย  เอ...หรือว่ามี  จำไม่ได้แล้ว “คนมาเลย์กินอาหารกันรสจัดพอใช้ได้ เจ้านั้นเป็นก๋วยเตี๋ยวผัดคล้าย ๆ ผัดซีอิ๊ว เจ้านั้นเป็นบะหมี่น้ำแต่รสชาติคล้าย ๆ ข้าวซอย อยากกินอะไรกันจ๊ะ” แม่ของบุตรีรับรองพวกเราอย่างดี พร้อมชี้ชวนให้เลือกอาหาร ไม่อยากจะบอกเลยว่าไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น มันรู้สึกตื้อ ๆ ไปหมด “ปกติแก้วไม่ค่อยทานมื้อเช้ามากเท่าไหร่น่ะค่ะ คุณน้า” เราส่งยิ้มแหย ๆ ให้ “ไม่สบายรึเปล่านี่ หน้าซีด ๆ ” เราชะงักไปนิด จากหางตามองเห็นลางๆ ว่ามือที่ถือช้อนส้อม หรือ ตะเกียบของบุตรี ยายตุ้ม และ คุณนายแบบก็ชะงักกึกพร้อมกัน เรากลืนน้ำลายเอื๊อก “อ๋อ เปล่าค่ะ เอ่อ เมื่อวานอาจจะตากแดดมาน่ะค่ะ วันนี้เลยเป็นหวัดนิดหน่อย เลยทำให้กินอะไรไม่ค่อยลงด้วยค่ะ”   คุณน้ามองด้วยความเป็นห่วงพร้อมทั้งขยับจานลูกชิ้นปลาทอดแบบมาเลย์ให้ “ถ้าอย่างนั้นกินจานทอดจานนี้ก็แล้วกันนะ กินเล่นๆ เป็นลูกชิ้นแบบต่าง ๆ ที่ทำจากปลา อร่อยมาก น้ำจิ้มก็รสเด็ด”   เราคีบเอาปลายัดไส้มะระซึ่งเป็นลูกชิ้นแบบที่แปลกที่สุดในจานมาส่งเข้าปากพลางได้ยินเสียงถอนหายใจสามเฮือกใหญ่ เฮ้อ....ขอถอนหายใจให้เป็นเฮือกที่สี่ (มีต่อค่า) จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ได้ขึ้นมานั่งบนรถยนต์ที่มีเครื่องปรับอากาศแล้วก็ค่อยยังชั่ว ยังรู้สึกหนัก  ๆ หัวอีกนิดหน่อยเท่านั้น คุณน้าจัดทัวร์ด้วยตัวเอง โดยเริ่มจาก National Monument ซึ่งมองดูคล้าย ๆ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิของบ้านเรา สิ่งนี่แหละเป็นอนุสรณ์สถานถึงบรรพบุรุษที่พลีชีพต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งเอกราชจากนักล่าอาณานิคมเฉกเช่น อังกฤษ หลังจากถ่ายรูปเพียงชั่วครู่ชั่วยามแล้ว คุณน้าก็คะยั้นคะยอให้พวกเราลงไปเดินเล่นที่ Lake Garden สวนสาธารณะกว้างใหญ่ใจกลางเมือง ถ้าอาการปกติ เราก็คงอยากวิ่งแล่นลงไปชมแน่นอน ดอกไม้ พันธุ์ไม้ต่าง ๆ ชูช่อสวยงามเหมือนป่าดงดิบออกอย่างนั้น ตอนนี้ไม่มีแรงจะเดิน แต่ดูแล้วท่าทางยายตุ้มอยากจะลงไปมาก ก็เลยยอมลงไปเสียหน่อย ลงมากัน 4 คนเพราะคุณน้าบอกว่า “น้าแก่แล้ว ขอนั่งตากแอร์รออยู่ในรถดีกว่า” โอ้โห  อยากหันหลังกลับไปนั่งด้วยจัง แต่เดี๋ยวจะผิดสังเกตให้โดนซักฟอกอีก ลงเดินซักนิดก็ได้ 11.00 โอ๊ย...หมดแรง จะต้องเดินขึ้นเนินอีกนานไหม “ตุ้ม.... บุตรี.....จะไปไหนกัน” ตะโกนถามเพราะสองคนนั้นเดินนำไปลิบ ทิ้งเราเอาไว้กับคนหน้าแปลกอีกแล้ว จะไม่แปลกได้ไงล่ะ ก็วันนี้ที่หน้าผากเหนือโหนกคิ้วด้านซ้ายของคุณชายมีพลาสเตอร์ปะแผลปิดเอาไว้ด้วย แอบสังเกตเห็นตั้งแต่เช้าแล้ว เอ...ไปทำอะไรมานะ น่าสงสัย   “จะไปดูฟาร์มกล้วยไม้น่ะ เดินขึ้นไปอีก 500 กว่าเมตรเอง ไปนะ ๆ” สายตายายตุ้มอยากดูมาก แต่เราไม่ไหวจริง ๆ อาการเมาค้างก็อย่างนี้แหละ หวิวๆ บอกไม่ถูก ไม่อยากออกแรงทำอะไรเลย.... เป็นลมเป็นแล้งไปใครจะลาก “เรา.... เอ่อ คือว่า” พูดไม่ออก ไม่อยากทำให้เพื่อนอดเที่ยวไปด้วย “ตุ้ม กับบุตรีไปกันเถอะ แก้วคงไปไม่ไหว เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อนเค้าที่นี่ก็แล้วกัน เดี๋ยวเราสองคนเที่ยวเสร็จแล้วก็กลับมาตรงนี้นะ” สองคนนั้นรับคำแล้วเดินจากไป คุณชายนายแบบพยักเพยิดไปทางม้านั่งตัวยาวที่อยู่ใต้ร่มไม้ข้างทาง “นั่งพักก่อนสิ” หวาย....ต้องอยู่กับตานี่สองต่อสอง น่ากลัวจัง เอ...แต่เมื่อคืนเขาก็น่าจะเป็นคนที่พาเรากลับมาใช่ไหม จริงสิ เพื่อนผู้หญิงคงไม่มีแรงแบกเราได้หรอก หวาย....อุทานเป็นรอบสอง ทันใดนั้นความทรงจำก็ผุดขึ้นมา  เราเองนี่หว่า ที่เอาไม้คิวไปเฉี่ยวหน้าผากเขาเนี่ย หวาย....ขออุทานเป็นรอบสาม   “คิดยังไง ดื่มจนเกินลิมิตของตัวเอง มีอะไรทุกข์ใจขนาดนั้น” คนนั่งลงแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม คนที่ยังไม่ได้นั่งค่อย ๆ เดินไปใกล้ ๆ แล้วเลือกนั่งตรงปลายของเก้าอี้ พยายามให้ห่างคนนั่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ “แก้วเปล่านะ แก้ว...แค่สนุกจนลืมตัวต่างหาก” ตาดำสองข้างหันมาสบกับตาของเรา อีกครั้งแล้วที่ตาได้สบกันแบบจังๆ  เราชักรู้สึกว่าใต้สีดำเข้มเหมือนนิลนั้น มีอะไรซ่อนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร ชักไม่อยากรู้เสียแล้วสิ มือเราเริ่มสั่น ๆ ใจเราก็เริ่มสั่น ๆ “จะให้เชื่อหรือ บอกมาตรง ๆ ก็ได้ เธอมีปัญหากับคนที่อังกฤษหรือ” แว้ก ๆ ๆ ๆ เค้ารู้เรื่องได้ยังไง ขนาดบุตรีเรายังไม่ได้เล่าให้ฟังเลย ทนตีหน้าซื่อไม่ไหวแล้ว “พี่โบ๊ต พูด..ถึง...อะไรคะ”  ติดอ่างโดยไม่ได้ตั้งใจเลยแฮะ  “แก้ว..ไม่..รู้เรื่อง” คุณชายนายแบบซึ่งตอนนี้ไม่เหลือทีท่าเก๊กแบบนั้นแล้วเอียงข้างหันหน้ามาเผชิญกับเราแบบเต็มๆ “แล้วเธอจำได้หรอ ว่าเมื่อคืนพูดอะไรออกมาบ้าง” ตายแล้ว เผลอตัวแน่ ๆเลย เมื่อคืนเราไม่รู้สึกตัว คงจะต้องพูดอะไรไม่เข้าท่าออกไปมากมาย “แก้วพูดอะไรออกไปมั่งล่ะคะ” เอาอีกแล้ว ถามไปตรง ๆได้ยังไง ไม่มีฟอร์มอะไรเลย “.............” แต่คราวนี้เขาเป็นฝ่ายเงียบ “แก้วพูดถึงเรื่อง เอ้อ.. เรื่องคนที่อังกฤษหรือคะ” เรากลั้นใจถามต่อ จนกระทั่งคำถามเรียบ ๆ ถูกยิงออกมา “เธอมีปัญหากับแฟนหรอ” หลังจากยิงคำถามแล้ว ตาดำๆ ก็หลบลงต่ำ   “แต่ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม” แก้วอึ้งไป “ถ้ายังรักเขามาก ก็ค่อยๆ คิดให้ถี่ถ้วนว่าจริง ๆ แล้วต้องการอะไร หนีเขามาท่องเที่ยวน่ะ คิดว่าจะช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นหรือ ทำไมไม่คุยกันดี ๆ  ”   เอ้า ไหนๆ ก็เผลอให้เขารู้ไปเสียเยอะ จะบ่นให้หมดเปลือกก็คงไม่มีอะไรจะต้องเสียอีกแล้ว   “ทำไมแก้วจะไม่เคยคุยคะ เราคุยกันมามาก มากเกินไปด้วยซ้ำนะ มากจนเขารู้สึกว่าแก้วยุ่งกับเรื่องส่วนตัวเขามากเกินไป แก้วก็คงเหมือนผู้หญิงแก่ๆ ขี้บ่น น่าเบื่อคนหนึ่งแค่นั้น เขาเคยแม้กระทั่งดุแก้วว่าห้ามโทรไปหาเขาอีก ถ้าเขาอยากคุยกับแก้ว เขาจะโทรมาเอง ”   ไม่มีเสียงคัดค้าน แก้วเลยเล่าต่อ “ไม่รู้ว่าเราเดินมาสุดทางแล้วหรือยัง ตอนเริ่มต้นอะไร ๆ มันก็ดีมาก ต่างคนต่างแคร์ความรู้สึกกันและกัน แต่นานๆ เข้า แก้วเริ่มรู้สึกว่าเขาพยายามเปลี่ยนแก้วให้เป็นในแบบที่เขาต้องการ แล้วก็ดูเหมือนกับว่าเขาต้องการวางแก้วไว้บนหิ้ง วางทิ้งไว้อย่างนั้น เมื่อไหร่ที่เขาต้องการเขาก็จะกลับมา แต่เมื่อไหร่ที่เขามีเรื่องอื่นให้สนใจ แก้วก็จะต้องรออยู่บนหิ้งอย่างนั้นเรื่อยไป” น้ำตาเริ่มคลอ ๆ “เขาอยู่ที่โน่น มีผู้หญิงมาติดพันมากมาย แก้วก็เชื่อมั่นในตัวเขานะคะ แต่ว่าครั้งสุดท้ายที่โทรไปหาเขา” น้ำตากลั่นเป็นเม็ดแล้ว “แก้วโทรไปหาเขาแล้วครั้งแรกไม่มีคนรับ แก้วเลยลองโทรไปอีกที คราวนี้มีคนรับ แต่เป็นเสียงผู้หญิง ใครก็ไม่รู้ พอแก้วจะขอพูดกับเขา ผู้หญิงคนนั้นก็ถามว่าแก้วเป็นใคร แต่ในที่สุดก็บอกกลับมาว่าแฟนแก้วไม่ว่างจะมาคุยกับแก้ว แล้วก็วางหูลง ” มือใหญ่ ๆ ยื่นกระดาษทิชชูมาให้ เอ...ถ้าจะให้ตามแบบในนิยายมันต้องเป็นผ้าเช็ดหน้าสิ เอาเถอะ กระดาษก็ได้ “ขอบคุณค่ะ....  แก้วเลยโทรไปหาเขาอีกในวันถัดมา ถามว่าผู้หญิงในห้องเขาเมื่อวานเป็นใคร ทำไมถึงไม่ให้แก้วคุยกับเขา แค่นั้นแหละ เขาโมโหใส่แก้วใหญ่ ว่าระแวงจนแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร ถึงกับบอกแก้วว่า ถ้ายังเป็นอย่างนี้อีก คงจะไปกันไม่ได้ ” น้ำตาแก้วไหลออกมาไม่หยุด   “แต่แก้วไม่อยากล้มชีวิตรักของแก้วลงอีกแล้ว  แก้วเหนื่อย  แก้วรัก ๆ เลิก ๆ มาจนถึงเวลาที่แก้วคิดว่าแก้วควรจะหยุด และมองหาความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนได้แล้ว แล้วเขาก็คือคนที่แก้วมั่นใจ  ยอมรับในความเป็นเขาไม่ว่าจะร้ายดีแค่ไหน แต่ดูเหมือนกับว่าเขาจะยอมรับแก้วในตัวตนแบบของแก้วไม่ได้”   เป็นครั้งแรกที่พี่โบ๊ตยอมนั่งลงคุยกับเราด้วยความเห็นใจและเป็นมิตร “แก้ว ในช่วงชีวิตรักของคนคู่หนึ่งเนี่ย มันย่อมจะมีช่วงที่ทั้งคู่ต้องปรับตัวเข้าหากัน ช่วงนั้นน่ะ เราห้ามอาการระหองระแหงไม่ได้หรอกนะ ต้องพยายามอดทนให้ผ่านช่วงเวลานั้นไป จะเรียกว่าช่วงวัดใจก็ว่าได้ พอคนสองคนหาสมดุลของกันและกันได้แล้ว ก็จะราบรื่นกว่าเดิม แต่ถ้ายอมแพ้เสียตั้งแต่ปัญหาพึ่งจะเริ่ม ก็คงจะรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปนะ” “ผู้ชาย กับผู้หญิงน่ะคิดไม่เหมือนกัน บางทีก็ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง ถอยจากจุดที่ยืนอยู่มาก้าวหนึ่งสิ แล้วบอกให้เขาถอยกลับไปด้วย แล้วทบทวนสิ่งที่ผ่านมาด้วยกัน ถามใจตัวเองด้วย ว่าอยู่กับเขานี่ต้องทนไหม คำว่ารัก ไม่ควรจะเกี่ยวข้องกับคำว่าทนได้หรือไม่ได้นะแก้ว เพราะถ้าต้องใช้คำว่าทน ก็อย่าลืมว่าต้องทนไปชั่วชีวิต คำว่ารักมันน่าจะเกี่ยวข้องกับคำว่า ยอมรับในกันและกันมากกว่า ” “ถ้าเจอคนที่ถูกใจแล้วและทั้งคู่ก็ใจตรงกันก็ถนอมความสัมพันธ์ด้วย อย่าคิดว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายให้ หรือ ฝ่ายไหนเป็นฝ่ายรับ เพราะรักไม่ใช่การค้าขายที่จะต้องมีกำไร ขาดทุนนะ ให้เมื่ออยากจะให้ และรับเมื่อควรจะรับ เพราะแก้วก็รู้ไม่ใช่หรือ ว่าความสุขของการเป็นผู้ให้มันมากแค่ไหน แบ่งปันโอกาสให้เขามีความสุขแบบนั้นบ้าง” “การจะหาคนที่ถูกใจแล้วใจตรงกันด้วยน่ะมันยาก บางครั้งเจอคนที่คิดว่าใช่ แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว หรือไม่ก็อยู่ในสถานะที่เดินไปข้างหน้าไม่ได้” เอ.... พอคุณนายแบบพูดมาถึงตรงนี้เสียงฟังดูเศร้า ๆ เราก็เลยเงยหน้าขึ้นไปมอง เจอสายตาคู่นั้นมองมานิ่ง ทำไมพอถึงตอนนี้ หัวใจต้องสั่น ๆ ด้วยนะ ต้องหาเรื่องชวนคุย ทำลายอาถรรพณ์ของม้านั่งในหมู่แมกไม้และสวนหย่อมเสียหน่อย “แล้วพี่โบ๊ตเคยเจอเหตุการณ์อย่างนั้นด้วยหรือคะ” ตายแล้ว สั่งให้คุยเรื่องอื่น ไม่ใช่ให้ชวนคุยเรื่องนั้น ริมฝีปากช่างทรยศเสียจริง ในที่สุดสายตาคู่นั้นก็หลบไปทำให้หายใจได้ทั่วท้องขึ้น “อยู่มาจนป่านนี้แล้วจะไม่เคยได้อย่างไร ถ้าเป็นแค่ความรู้สึกพอตา พอใจจากการได้พบกันเฉย ๆ ไม่นานก็คงจะหาย แค่พยายามหลบเลี่ยงไม่เจอ ไม่คุยด้วยเสียก็คงจะไม่มีอะไรมากระตุ้นให้รู้สึกลึกซึ้งไปกว่านั้นได้ พี่เป็นมุสลิมด้วยนะ ผู้หญิงต่างศาสนาซักกี่คนล่ะ จะยอมเปลี่ยนศาสนามาอยู่ด้วยกัน แม่พี่นี่เป็นกรณีหายากเลย หลายครั้งแล้วนะที่พอผู้หญิงรู้ก็ค่อย ๆ ถอยห่างออกไป พี่เลยไม่ค่อยมองคนนอกศาสนาเท่าไหร่แล้ว แต่บางครั้งหัวใจ มันก็ยากที่จะบังคับได้”               ตาดำคู่นั้นมองเหม่อ  แต่เราเริ่มเชื่อมโยงเรื่องราวในหัว โอ้ ไม่ นี่รึเปล่าเป็นเหตุผลให้ยอดชายนายแบบ เอ๊ย พี่โบ๊ตไม่ค่อยจะพูดกับเรานัก แถมยังมักจะออกอาการช่วยเหลือแบบเสียไม่ได้ทุกทีที่ต้องอยู่ด้วยกัน หรือว่านี่คือกลไกป้องกันตัวเอง จริงด้วย ทุกอย่างลงล๊อคเผง  เขาแอบมองเราอยู่บ่อย ๆ แต่คิดว่าเราซึ่งเป็นพุทธศาสนิกชนหรือจะยอมเปลี่ยนศาสนามาลงเอยด้วย เลยพยายามอยู่ห่าง ๆ เอาไว้ แล้วยิ่งรู้อีกว่าเรามีแฟนอยู่แล้วที่อังกฤษก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่  เฮ้อ....แล้วต่อจากนี้เราจะทำอย่างไรดี เหงื่อเริ่มตกซิก ๆ “แก้ว เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีด ๆ ” คราวนี้น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยอย่างชัดเจน เหมือนถอดหน้ากากออก เปลี่ยนไปเป็นคนละคน “ไม่เป็นไรค่ะ โน่น ๆ บุตรีกับตุ้มมาแล้ว ” ค่อยยังชั่วไม่ต้องอยู่กันสองคนนานนัก ยิ่งหวั่นไหว ๆ ยังไงก็ไม่รู้ หายเมาค้างเลยเรา ทำไมเราไม่ลุกขึ้นหัวเราะแล้วบอกออกมาเต็มปากเต็มคำเลยล่ะว่า “ไปข้างหน้าเถอะค่ะ แก้วไม่ได้คิดแบบเดียวกัน” หรือว่าเราเอนเอียงมีใจไปกับเขาด้วย น่ากลัวนะแบบนี้...เรามีพี่ทอปอยู่แล้วไม่ใช่หรือ (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จาก Lake Garden เราก็แวะทานอาหารกันที่ร้านจีน คุณน้าเป็นเจ้ามืออีกตามเคย แล้วเราก็ไม่มีโอกาสได้อยู่กันสองต่อสองกับพี่โบ๊ตอีกเลย เพียงแต่ว่า.....ในโต๊ะอาหารนั้น คุณผู้ชายดันมานั่งติดชิดเราเลยน่ะสิ แถมบริการทุกระดับประทับใจแบบสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้วตามแบบที่ไม่เคยสัมผัสในสองวันแรกไม่ว่าจะเป็นรินชา เลื่อนจานอาหารให้ หรือแม้กระทั่งตักอาหารจานที่อยู่ไกล ๆ ที่เราเอื้อมไม่ถึง เราเลยทานอาหารไม่รู้รสชาติเลย มัวแต่นั่งเกร็ง รู้แต่ว่าร้านอาหารหรูหรามาก เป็น club ที่อยู่ใน Lake Garden นี่นา จะไม่หรูได้อย่างไร “เดี๋ยวไปชอปกันนะ ที่ห้าง Suria อยู่ใต้ตึกแฝดอันลือชื่อนั่นแหละ” บุตรีเอ่ยชวนก่อนจะขึ้นรถ “งั้นแม่กลับบ้านก่อนนะ นั่งรถไฟฟ้ากลับไปได้ไหม” “ได้ค่ะ สบายมาก พี่โบ๊ตล่ะ จะชอปด้วยกันไหม” อยากจะให้ตอบว่าไม่จริง ๆ เลย ถ้าตามไปคงวางตัวไม่ถูกแน่ ๆ “ไปครับ แม่ขับรถก็แล้วกัน เดี๋ยวผมจะได้ลงไปพร้อม ๆ กับสาว ๆ ” โอ้..สวรรค์ไม่เข้าข้างแก้วเลย   คุณน้าขับรถหลงทางวนเวียนอยู่ 2-3 รอบก็เข้าไปถึงใต้ตึกแล้วจอดให้พวกเราลงไป ค่อยยังชั่ว ครั้งนี้พี่โบ๊ตเดินคู่กับบุตรีไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าเราจะเข้าออกร้านไหน จนกระทั่งสองสาวผลุบเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า เรายังไม่อยากจะซื้ออะไรเลยเดินเตร็ดเตร่ รออยู่หน้าร้าน จนเขาเดินเข้ามาคุยด้วย “ไม่อยากได้อะไรหรือแก้ว” “ไม่ล่ะค่ะ จริง ๆ แล้วแก้วแค่อยากได้แก้วชอตดีบุกเฉย ๆ ค่ะ เป็นของฝาก” พี่โบ๊ตพยักหน้า แล้วเลี่ยงไปอีกทางหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาบอก “ที่นี่คงไม่มีหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปหาดูให้” หวา... รับไม่ทัน เกิดอยากจะเอาใจขึ้นมาหรือ เกิดอาการเปลี่ยนแปลงกระทันหัน ตั้งตัวไม่ติด เดินเข้า ๆ ออก ๆ ร้านกันเสียจนเมื่อย ในที่สุดก็หมดแรง “พี่โบ๊ต อยากกินขนมปังไส้เนย น้ำตาล” บุตรีโอดครวญ “กินทำไม ผู้หญิงเขารักษาหุ่นกันไม่ใช่หรอมีแต่แป้งกับไขมัน อย่าเลย” “ตุ้มก็อยากลองนะ”ตุ้มแย้งขึ้น เราก็ชักอยากหาอะไรมารองท้องเหมือนกัน “อะไรนะคะ เป็นยังไงคะ น่ากินไหม” มีหลายเสียงสนับสนุน ในที่สุดพี่โบ๊ตก็ต้องระเห็จไปซื้อหามาให้พวกเราได้ทดลองชิมกัน ขนมแบบนี้เป็นขนมที่ดูภายนอกธรรมดาอย่างที่สุด เป็นเหมือนขนมปังก้อนกลม ๆ ธรรมดา แต่จริง ๆ แล้วข้างในนั้นมีเนยสด และน้ำตาลทรายสอดไส้อยู่ เวลาอบร้อน ๆ แล้วหอมน่ากินเป็นที่สุด กินเยอะอย่างนี้อ้วนแน่ ๆ แก้วเอ๋ย ต้องออกกำลังกายเยอะ ๆ คำอธิษฐานเป็นจริงเลย วันรุ่งขึ้นบุตรีบอกว่าจะพาไปมะละกา  ต้องเดินขึ้นเนินด้วย แต่ครั้งนี้พี่โบ๊ตไม่ได้ไปกับพวกเรา !!!! วันที่ 30 แล้ว อากาศยามเช้าสดใส ทิวทัศน์สองข้างทางก็สวยดี เขียวขจีด้วยป่าไม้และดอกไม้แซมริมขอบถนน แต่ว่าเรารู้สึกเงียบเหงา ๆ สงสัยจะเป็นเพราะใครบางคนไม่มาด้วย  รู้สึกผิดต่อพี่ทอปจัง! รถแล่นไปได้ครึ่งวันก็ถึงตัวเมืองมะละกา เมืองประวัติศาสตร์เมืองหนึ่งของมาเลเซีย ทั้งตัวเมืองมีร่องรอยของพวก โปรตุเกส และ ชาวดัตช์ อยู่ประปราย ไม่ว่าจะเป็นป้อมทหารหรือว่ากังหันลม และป้อมทหารของโปรตุเกส นี่เองคือเนินที่บุตรีบอกว่าเราจะเดินขึ้นกัน ก่อนจะถึงบันไดขึ้นไปบนป้อมต้องผ่านประตูป้อมแห่งเดียวที่เหลืออยู่  มีศิลปินอิสระนั่งอยู่ในนั้น “มาจากที่ไหนครับ ไทยแลนด์ หรือ เวียดนาม” มีเสียงร้องทักออกมา “ไทยค่ะ” เราตอบไป “ผมมีลายเซ็นคนไทยอีกหลายคนนะครับ ที่ใน guestbook ของผม ดูไหมครับ” แล้วหลังจากนั้น ศิลปินคนนี้ ที่แนะนำตัวเองว่าชื่อ แดเนียล ก็ชวนคุยอย่างสนุกสนาน เล่าประวัติศาสตร์แทรกในเนื้อหา และแทรกการโฆษณาขายรูปตัวเองอย่างแนบเนียน สามารถอย่างนี้จะอดใจยังไงไหว ซื้อกันไปคนละรูป จะว่าไปก็ไม่แพงหรอก รูปวาดด้วยหมึกซึมสด ๆ ใบละ 120 เนี่ย   คุ้มค่ามากแล้ว กว่าจะได้มาแต่ละภาพ ยากลำบาก มองผาด ๆ ก็คิดว่าป้อมนี้ไม่สูงนัก แต่พอเดินขึ้นจริง ๆ แล้วก็รู้ทันที ว่าร่างกายอย่างเรายังต้องการการออกกำลังกายอีกมาก ขาเดินขึ้นเหนื่อยใช้ได้อีก แถมสมองเจ้ากรรมยังดันนึกไปถึงเมื่อวานที่มีคนนั่งเป็นเพื่อนขณะที่รอยายสองคนนี้เดินเที่ยว วันนี้ไม่มีใครอยู่ด้วย จะนั่งรอคนเดียวก็เหงา กลั้นใจเดินให้ถึงข้างบนดีกว่า ไม่มีข้ออ้างว่าเมาค้างแล้วด้วย แต่พอไต่ขึ้นถึงบนยอดป้อมก็พบกับทิวทัศน์อันน่าสนใจเห็นทะเลอยู่ลิบ ๆ และยังจะลมที่พัดเอื่อย ๆ เย็นสบายดี คุ้มค่าที่เดินขึ้นมาแล้ว ป้อมโปรตุเกสที่ทิ้งร้างชวนให้คิดถึงความไม่แน่ไม่นอนของชีวิต คนในสมัยก่อนเขาจะคิดไหมว่าวันหนึ่งข้างหน้า สิ่งที่เป็นวิถีชีวิตประจำวันเหลือเกินจะกลายสภาพมาเป็นโบราณสถานทิ้งร้างอย่างนี้   โอย...หิวจัง นี่มันบ่ายสองโมงเข้าไปแล้วยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยงเลย กำลังเดินชมพิพิธภัณฑ์อยุ่ ร้านอาหารทั้งหลายอยู่ในตัวเมืองที่อยู่ห่างออกไปจากนี้ ถ้าไปทานก่อนค่อยวกกลับมาดูก็เป็นการเสียเวลา พิพิธภัณฑสถานแห่งนี้เป็นอาคารไม้แบบมาเลย์แท้ ๆ หลังใหญ่โต พื้นไม้ขัดมันเรียบต้องถอดรองเท้าใส่ถุงพลาสติกเวลาเดินชมด้วย ด้านการจัดแสดงทำเรื่องราวได้น่าสนใจดี มีหุ่นจำลองการแต่งกายของรัฐต่าง ๆ มากมาย “อย่างนี้ไม่ใช่ขนาดของบ้านทั่วไปหรอก” บุตรีอธิบาย “เขาเรียกว่าวังแล้ว” บุตรียืนยันจะพาไปทานอาหารแบบผสมลูกครึ่ง จีน – มาเลย์อันเลื่องลือว่าอร่อยหนักหนา แต่น่าเสียดาย ร้านอาหารปิดเสียก่อน จึงต้องย้อนกลับมาทานอาหารที่ Secret Recipes ซึ่งเป็นร้านแบบ Franchise หาได้ทั่วไป อะไรก็ได้หรอก หิวแล้วจ้ะ หลังอาหารคาวจะได้ชิมชีสเค้กต่อเป็นของหวานด้วยเลย              แล้วเราก็ทานอาหารเย็นที่บ้านของเจ้าบ้านอีกเช่นเคย วันนี้ก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา รวมถึงคุณชายนายแบบด้วย  นั่งติด ๆ กับเราเลยแฮะ แถมยังทำท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว เวลาขยับเอาแขนมาชนเราเสียอีก คุณหนูแก้วเลยต้องนั่งตัวลีบ แถมคนช่างเก๊กวันนี้ยังทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี ชวนเราคุยด้วยถ้อยทีถ้อยอาศัย ไม่เหมือนวันแรกที่เจอกัน เอาเถอะน่า เดี๋ยวเราก็กลับเมืองไทยพรุ่งนี้แล้ว แล้วเราก็จะไม่ได้เจอเขาอีกตลอดกาล... ฟังดูน่าใจหายเหมือนกัน แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วนี่นา  ยังไงคุณแก้วคนนี้ก็ต้องซื่อสัตย์กับพี่ทอปอยู่แล้ว เฮ้อ ใจหนอ...ถ้าคิดตกอย่างนี้แล้วเราจะมานั่งบ่นกับไดอารี่ยาวนานอย่างนี้ทำไม ประสาทหรือเปล่า                หลังอาหาร เรา บุตรี และ ตุ้มก็มานั่งคุยกันเล่น ๆ ในห้องรับแขก กุ๊กกิ๊ก ๆ ตามแบบประสาผู้หญิง จะเรื่องอะไรอีกเล่า ก็เรื่องหัวใจทั้งนั้นแหละ จนกระทั่งคนบางคนเดินเข้ามา “คุยด้วยคนสิ ได้ไหม หรือว่าจะเป็น Lady’s corner” “โหย จะมาก็มาสิพี่ อุตส่าห์ขับรถให้ตั้งหลายวัน นั่งคุยแค่นี้เป็นไรไป” น้องสาวตอบรับ แล้วหลังจากนั้นเราก็เงียบเหมือนอมอะไรเอาไว้ในปาก (เพราะมัวแต่นั่งสังเกตพินิจพิเคราะห์คุณชายนายแบบน่ะสิ) ดูไปดูมาก็หน้าตาดีใช้ได้นะ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ขาวตี๋ตามความนิยม แต่หน้าตาแบบนี้ก็เรียกไม่ได้ว่าขี้เหร่ รูปร่างก็เหมือนกับนักกีฬาดูแข็งแรงดี อยู่ใกล้ ๆ แล้วรู้สึกปลอดภัย  ดูเหมือนว่าจะปกป้องคนที่อยู่ในความดูแลได้     เอ...ถ้าเกิดเราเลิกกับพี่ทอปแล้วหันมาหารายนี้ล่ะ หวา....ก็ต้องเลิกกินหมูอ่ะดิ ไม่อาววววว เราชอบก๋วยเตี๋ยวเรือกับแคบหมูจะตาย.... (พูดเล่นน่ะ) เราจะทำอย่างไรดีนะ... เรารู้สึกดีๆกับพี่ทอป แต่พี่ทอปไม่เข้าใจเราเลย จะให้ตัดความสัมพันธ์เสียเราก็ไม่สบายใจ เพราะเราผูกพันกันเกินหว่าที่จะทำอย่างนั้น หรือจะหันมาหาพี่โบ๊ต...คนที่เรารู้สึกมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วย แม้จะไม่ลงรอยกันในช่วงแรกๆแต่นานๆ เข้าก็พบว่าเขาไม่ได้กวนประสาทอย่างที่คิด แม้ศาสนาจะเป็นอุปสรรค แต่ถ้าเรารักเขาจริงๆ เรื่องแค่นี้จะทำเพื่อคนที่เรารักไม่ได้เลยหรือ เราเลือกทางเดินของเราแล้ว เรามีจุดยืน แล้วก็มั่นใจในสิ่งที่ทำด้วย... มีต่อค่ะ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จดหมายของแก้ว 20.09.04 ที่รักจ๋า....               พี่ทอปคะ  คิดถึงจังเลย คุยกันทางโทรศัพท์มันไม่คลาสสิคเหมือนเขียนจดหมายเลยนะ ถึงพี่ทอปจะตอบบ้าง ไม่ตอบบ้างแต่แก้วก็พอใจที่จะเขียนอย่างนี้แหละ แก้วมันลูกอีช่างเขียนนี่นา ย้อนกลับไปอ่านไดอารี่เก่า ๆ แล้ว อายตัวเองชะมัดเลยแหละพี่ทอป พี่ห้ามเล่าเรื่องราวที่แก้วกำลังจะบอกพี่ให้กับเพื่อนพี่ฟังนะคะ ก่อนอื่นแก้วก็ต้องบอกว่าแก้วดีใจมาก ๆ เลยที่เราคุยกันเข้าใจด้วยดี หลังจากหูชาเพราะหนีบหูโทรศัพท์เป็นสองสามชั่วโมงเมื่อหลังจากแก้วกลับจาก KL ใหม่ ๆ ก่อนหน้านั้นเราสองคนมัวแต่คิดถึงมุมมองของตัวเองมากเกินไปหน่อย ก็เลยลืมไปว่าอีกฝ่ายจะชอบในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำหรือเปล่า ถ้าคนสองคนมีความต้องการไม่ตรงกันแล้วยังไม่เปิดใจรับมุมมองของคนที่เรารักอีก สิ่งที่เราทำเขาก็ไม่เห็น สิ่งที่เขาทำเราก็ไม่เห็น อย่างนี้รักก็ล่มกันพอดี   จริง ๆ แล้วเราห่างกันซักพักตอนนั้นก็ดีเหมือนกันนะคะ ทำให้ได้รู้ใจตัวเอง แก้วอยู่วัดเราก็ไม่ได้คุยกัน อยู่เชียงใหม่กับตุ้มก็เที่ยวตะลอน ๆ ไม่ได้คุยกัน  แก้วไป KL ยิ่งแทบไม่ได้คุยกันเลย  รู้เลยล่ะว่าพอห่างกันไปเราคิดถึงกันและกันแค่ไหน ต้องขอบคุณพี่โบ๊ตมากเลยที่เป็นตัวกลางประสานความสัมพันธ์ของเรา   พูดถึงคนคนนี้ แก้วก็ว่าแล้วว่าดูคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก ที่แท้ก็เพื่อนพี่ทอปนี่เอง ตอนที่เคยเจอเขาเมื่อก่อนโน้นก็ไม่ได้คุยกันมาก แถมตอนนั้นเขายังไว้ผมยาวรุงรัง ไว้หนวดเคราดูเถื่อนเชียว ตอนเจอกันแรกๆที่ KL แก้วถามว่าเขาเรียนที่ไหนเขาก็บอกว่าเรียนเอกที่ Imperial แก้วก็ไม่คิดว่าเขาจะจบโทมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ทอปเลย  แถมร้ายกว่านั้น แก้วยังทึกทักไปเองเสียอีก ว่าเขาแอบชอบแก้ว (ตรงนี้แหละ ที่ห้ามไปบอกพี่โบ๊ตเด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นแก้วจะโกรธแบบไม่ยอมคืนดีกับพี่แน่ ๆ ) ก็ตอนแรกที่เจอกันเขาทำท่าเย็นชา แก้วก็ไปคิดว่าเป็นเพราะเขาต้องการอยู่ห่าง ๆ จากแก้ว เพราะไม่อยากเผลอใจ แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นว่าเขาหมางเมินเพราะจำได้ว่าแก้วเป็นแฟนพี่ทอป และเขาก็รู้ว่าพี่ทอปกำลังระหองระแหงกับแฟน ถึงจะยังไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ด้วยความที่เข้าข้างเพื่อนเอาไว้ก่อนก็เลยอดที่จะแสดงท่าทีอย่างนั้นไม่ได้ ยังไม่พอนะ ดันพูดอะไรก้ำ ๆ กึ่ง ๆ คล้าย ๆ กับว่าเขาเจอคนที่พอใจแล้วแต่ไม่กล้าเดินหน้า ต้องพยายามอยู่ห่าง ๆ ไม่พบ ไม่พูดด้วย แล้วเขามาพูดอย่างนั้นกับแก้วน่ะ พี่ทอปคิดดูสิ จะไม่ให้เข้าใจผิดได้ยังไง  มิหนำซ้ำยังมาตีขลุม หาว่าแก้วพูดอะไรออกไปตอนที่แก้วเมา ๆ  แก้วก็ว่าแล้ว แก้วไม่น่าจะหลุดเรื่องพี่ออกไปได้ มีอย่างหรือ จู่ ๆ ก็มาถามว่า “มีเรื่องกับคนที่อังกฤษหรอ” แก้วเลยเผลอเล่าให้ฟังหมดเลย แต่ก็ดีนะ      เค้าเลยเข้าใจว่าจริง ๆ แล้วที่พี่ทอประหองระแหงกะแฟนเรื่อยมาน่ะ ไม่ใช่เพราะแฟนพี่ทอปมุ่งแต่จะเป็นผู้รับ เอาแต่ใจ ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ไร้เหตุผลหรอก แต่ว่ามันเกิดจากความไม่เข้าใจกันเนื่องด้วยระยะทางเฉย ๆ ช่วงหลังมาเค้าเลยดีกับแก้วขึ้นมากทีเดียว               จริงๆ แล้วเขามาสารภาพกับแก้วตอนก่อนกลับน่ะค่ะ ว่าเขาแอบชอบยายตุ้ม ก็ยังไม่ถึงกับชอบหรอก แค่ถูกชะตา แต่ว่าเขารู้ว่ายายตุ้มน่ะ ศาสนาพุทธ อาจจะไม่อยากเปลี่ยนศาสนามาเข้ากับเขา แถมยังเข้าใจไปอีก ว่าตุ้มมีแฟนแล้วอยู่ที่เมืองไทย วันหลังๆ ก็เลยพยายามอยู่ให้ห่างตุ้ม แล้วมาอยู่ใกล้กับแก้วมากขึ้น โอ้โห แก้วยิ่งเข้าใจผิดไปกันใหญ่เลย  แต่ในที่สุดเขาก็บอกว่าเขาตัดใจจากตุ้มได้แล้วค่ะ ยังไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ 2-3 วัน ความรู้สึกยังไม่ลึกซึ้งพอ              พี่ทอปคงจะเดาความรู้สึกได้นะคะ ว่าแก้วเหวอแค่ไหนเมื่อวันที่ 31 เขาเดินเข้ามาหาแก้วแล้วยื่น แก้วชอตดีบุกให้พร้อมกับบอกว่า “พี่ฝากไปให้ทอปก็แล้วกัน จำได้อยู่ว่ามันชอบสะสม อ้อ ฝากบอกมันด้วย ว่าพี่ดูแลแฟนมันให้ตลอดเวลาที่อยู่ที่ KL ” หวา....ชอคมากเลย   แต่พอกลับเมืองไทยไปพบว่าเขาโทรไปเล่าเรื่องแก้วให้พี่ฟังไว้แล้ว พร้อมกับเป็นตัวกลางช่วยประสานความเข้าใจระหว่างเรา แก้วก็ ซาบซึ้งมากจนให้อภัยที่เขาเหมือนกับจะปิดบังแก้วมาตลอดหลายวันนั้น (จริง ๆ แก้วก็ผิดแหละที่ไม่ยอมจำหน้าเขาเอง) ขอบคุณพี่ทอปด้วยค่ะที่เข้าใจ และยอมรับมุมมองของแก้ว และพร้อมที่จะปรับตัวเข้าหากัน                นอกจากแก้วชอตของพี่โบ๊ตแล้ว แก้วไม่มีของฝากอื่นจากมาเลเซียเลยนะคะ ตอนแรกตั้งใจว่าจะซื้อที่ ร้าน duty free เลยรีบขึ้นรถไฟมาสนามบิน check in แล้วเข้า gate ไปเลย คิดว่าสนามบินใหญ่ ๆ จะเป็นเหมือนของไทยนะค่ะ ที่มีร้านค้าอยู่เต็มไปหมด เข้าไปแล้วตกใจเลย สนามบินหรูเสียเปล่า ข้างในมีแต่ร้านเล็ก ๆ สาขาของ Harrods ห้างหรูของอังกฤษ คงซื้ออะไรไม่ไหวแน่ ๆ  ขนาดอาหารกลางวันยังต้องกินฮอทดอกรถเข็นเลยนะ ร้านในนั้นมันแพงจนไม่กล้าแตะ  แต่ที่แก้วตกใจนิด ๆ ก็คือ ที่มาเลเซียโน่นเขาซื้อเอาละครไทยไปออกอากาศด้วยค่ะ นั่งรอเวลาขึ้นเครื่องอยู่หน้าทีวีในสนามบินอยู่ดี ๆ ได้ยินเพลงคุ้นๆ และ ภาษาไทยออกมา อึ้งไปเลย ละครเรื่องนานมากแล้วล่ะค่ะ ‘โซดา กับ ชาเย็น’ ที่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ กับ ปิ่นเก็จมณีแสดง ที่โน่นเขาใช้ชื่อว่า Soda and Iced tea ตรงตัวพอดี ไม่ทราบว่าพี่ทอปจะทันดูเรื่องนี้ก่อนไปอยู่อังกฤษหรือเปล่าน่ะสิ               เทอมนี้แก้วเลยขาดเรียนไปหลายวันเลยค่ะ ตั้งแต่ขึ้นมาอยู่วัดได้ 3-4 วัน กลับลงไปเรียนต่อได้ไม่กี่วัน ก็ลาหนีเที่ยวไปมาเลเซียอีก โชคดีที่ไม่เคยขาดเรียนมาก่อน ยังมีวันเหลือพอให้มีสิทธิสอบอยู่ ตกลงเดือนธันวาคมพี่ทอปจะกลับเมืองไทยใช่ไหมคะ แก้วจะรอ...  แล้วเดือนเมษาหน้านี้ แก้วจะไปอังกฤษซักสิบวันนะคะ (ถ้าตั๋วเอมิเรตส์ยังอยู่ในโปรโมชั่นอยู่ ไป-กลับคงไม่เกิน 30,000 ค่ะ พักกับพี่เจี๊ยบญาติของแก้วก็ได้ เขาเรียนอยู่ใกล้ ๆ กับเมืองที่พี่ทอปอยู่เลย) ไปละล่ะ  คิดถึงนะจ๊ะ ถ้าอ่านก่อนนอนก็ขอให้ฝันดี รักและเป็นห่วงเสมอ แก้ว .................................................................... จบแล้วค่า ขอบคุณค่าที่แวะมาอ่าน แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 48 01:31:32 จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 19 ก.ค. 48 01:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 55555555555 น่ารักดีนะฮะ บางครั้งความรักคงต้องใช้อะไรมากกว่าที่เห็นอยู่มั้ง เข้าใจแก้ว เพราะเคยคิดแบบแก้ว ผิดตรงไหน ผิดตรงที่ เค้ารับไม่ได้ไงคะ คบกันต้องรับซึ่งกันและกันได้ จะมาตามอ่านต่อนะฮะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 19 ก.ค. 48 01:48:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 55555555555 น่ารักดีนะฮะ บางครั้งความรักคงต้องใช้อะไรมากกว่าที่เห็นอยู่มั้ง เข้าใจแก้ว เพราะเคยคิดแบบแก้ว ผิดตรงไหน ผิดตรงที่ เค้ารับไม่ได้ไงคะ คบกันต้องรับซึ่งกันและกันได้ พร้อมให้อภัยแล้วเริ่มต้นใหม่ได้ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 19 ก.ค. 48 01:57:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โทษทีนะฮ ะ จะแก้ไขแต่ทำไม่เป็น เลยมีหลายอันหน่อย ขอโทษคร้าบบบบบ หนีแว็บ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 19 ก.ค. 48 01:59:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 555 ว่าแล้วว่าต้องมีการแอบเข้าใจผิด หนูแก้วมั่วนิ่ม แต่คนเขียนเขียนได้น่ารักค่ะ ชอบตอนจบ ฮาดีค่ะ จากคุณ : ก้อนหิน (เมืองเหนือ) - [ 19 ก.ค. 48 02:36:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นรูปก็หิวขึ้นมาตงิดๆเลยค่ะ ตั้งใจจะเข้ามาอ่านทันที แต่พอดีเห็นว่ายาวมากเลยขอเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ค่ะ ตอนนี้กำลังมึนตึ้บกับ spss สุดๆ ตาจะปิดแล้ว อยากไปถามซุปฯ (ดอกเตอร์ของข้าพเจ้า) ก็ไม่กล้าไปค่ะ กลัวโดนแอบด่าว่าโง่ ทำงัยดีคะเนี่ย จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 19 ก.ค. 48 04:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มีเรื่องน่ารักมาฝากกันอีกแล้ว อิจฉาคนมีความสามารถจังค่ะ ไปเที่ยวไหน ก็เอามาเป็นฉากจินตนาการแต่งเรื่องราวประกอบได้น่าประทับใจ อยากทำได้บ้างจัง จากคุณ : nongwin - [ 19 ก.ค. 48 12:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แหม ปิ๊งไวจัง แก้วชอตคืออะไรอะ จากคุณ : scottie - [ 19 ก.ค. 48 20:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อุหุหุ มั่วนิ่ม.. เห็นน้ำแข็งใสแล้วอยากกินมากกก... คุณสก็อตตี้ แก้วชอตคือแก้วเหล้าเล็กๆค่ะ หรือเรียกอีกอย่างว่า แก้วเป๊ก น่ะค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 19 ก.ค. 48 22:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อู๊ยยย อยากกินมู๋เต๊ะ (อยากกินพี่น้องตัวเอง แฮะๆ) อ่ะโห ศิลปินมี guest book ด้วย สู๊ดยอด ปล. ขอนอกเรื่องหน่อยจิ อยากรู้ว่าไอ้กีฬากระโดดร่มจากตึกสูงๆ เค้าเรียกว่าไรอ่ะ ภาษาอังกฤษอ่ะ เหมือนเคยเห็นในสารคดีหรือรายการไรไม่รู้ ว่าเขาโดดกันที่ตึกเปรโตนาสเหมือนกาน จากคุณ : i_tua_yung - [ 20 ก.ค. 48 21:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ทุกเรื่องมันต้องมีเกี่ยวกับอังกฤษเล็กๆ น้อยๆ ทุกทีสิน่า จากคุณ : Rastaman - [ วันอาสาฬหบูชา 04:19:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งละนี่ จากคุณ : ลูนาติก - [ วันอาสาฬหบูชา 10:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะมาตอบค่ะ อิอิ คุณ โอเลี้ยงแก่ ๆ: แหะ ๆ ขอบคุณค่ะ ที่มาเป็นเจ้าแรกเลย คุณ ก้อนหิน: อิอิ ช่าย ๆ แก้วอ้ะมั่วนิ่ม แปลความเข้าข้างตัวเองซะงั้น คุณอุรัสยา: ตอนนี้ก็หิวค่ะ อยากกินไก่สะเต๊ะ แง ๆ คุณเอ๋: แหะ ๆ ก็เขียนโน่นเขียนนี่ไปตามเรื่องอ่ะค่ะ แระสาคนชอบกำลังนิ้ว คุณ scottie: หุหุแค่พอตาพอใจเฉย ๆ น่ะค่ะ ยังไม่ถึงขั้นชอบพอ แก้วชอตคือแก้วเหล้าเล็ก ๆ ค่า คุณ Bangkokian: แหะ ๆ เนี่ยค่ะ แปะเรื่องนี้ไปก็หิวไป ส่วนแก้วชอต ใช่เลยค่า... คุณ I-tua_yung: แหะ ๆ ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่ากีฬาแบบนั้นเรียกว่าอะไร คุณ Rastaman: หุหุ ก็สหราชอาณาจักรนิยมนี่คะ คุณลูนาติก: ของกินของจริงค่ะ สถานที่ก๊อของจริง...แต่เรื่องมีแฟนนี่ไม่จริงค่า... จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ วันอาสาฬหบูชา 15:38:08 ]