ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 17 ตัวตนที่แท้จริง รถแท๊กซี่ค่อย ๆ ขับเลียบถนนอย่างช้า ๆ จนกระทั่งถึงหน้า คฤหาสน์ ใหญ่โตในแบบญี่ปุ่น และสวยงามอย่างยิ่ง จนคนขับต้องเหลียวมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ก็จะถูกดึงจากภวังค์ด้วยคำพูดให้จอดรถของผู้โดยสาร มืออาชีพโอโนะ ซึ่งผมเฝ้าได้ถูกตัดอย่างเรียบร้อย และดูสุภาพยิ่งในชุดสูทก้าวลงจากรถก่อนจะเดินไปยังหน้าประตูของ คฤหาสน์ญี่ปุ่น ด้วยความตื่นเต้น และเดินไปกดกริ่งเรียกคน ที่ติดอยู่หน้าประตู จากนั่นไม่นานนักก็มีเรียกตอบรับจากเครื่องตอบรับด้านนอกดังขึ้น "นั่นใคร ขอรับ" เสียงตอบเป็นเสียงเด็กหนุ่ม โอโนะกดปุ่มที่เครื่องตอบรับพร้อมกล่าวตอบเด็กหนุ่มไปอย่างสุภาพ "ผมโอโนะ ช่วยเรียนอาจารย์อิเอนากะด้วยครับว่าผมขอเข้าพบ" ไม่นานนักก็มีเสียงตอบรับจากเครื่องตอบรับ และยังคงเป็นเสียงเด็กหนุ่มคนเดิม "อาจารย์บอกว่าให้รอสักครู่ เดี๋ยวอาจารย์จะออกไปรับด้วยตนเอง" ไม่กี่อึดใจ ประตูไม้บานใหญ่หน้าคฤหาสน์ ญี่ปุ่นก็ได้เปิดออกเผยให้เห็น อาจารย์อิเอนากะ ในชุดกิโมโน เต็มยศ ดูสง่าสงาม และอ่อนโยน ค่อย ๆ ก้าวเท้าออกมารับรอง มืออาชีพโอโนะด้วยตนเอง ซึ่งถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งในความคิดของมืออาชีพหนุ่ม "หาที่นี่ยากไหม? เดินทางคงลำบากสินะ เพราะว่า ที่นี่อยู่ห่างไกลความเจริญไม่น้อย" อาจารย์เฒ่ากล่าวอย่างอ่อนโยน "มิได้ครับ ไม่ได้ลำบากอันใดเลย แม้นไกลกว่านี้ ผมก็ยินดีถ้าได้ศึกษา ทางหมากจากท่านอาจารย์" โอโนะกล่าวอย่างเกรงอกเกรงใจ "เอาล่ะ อย่าเสียเวลาเลย ตามเรามาเถอะ เราจะพาไปที่ศึกษาหมากเอง" อาจารย์อิเอนากะ เดินนำ โอโนะเข้าคฤหาสน์อย่างช้า ๆ สองข้างทางประกอบไปด้วยไม้ใหญ่ และไม้ดอกที่สวยงาม การจัดสวนนับว่ายอดเยี่ยมดั่งเพลงหมากอันยอดยุทธ์ของอาจารย์ผู้เฒ่า ส่วนในบ้านก็ดูสวยงามและมีมนต์เสนห์น่าดึงดูดใจยิ่ง โอโนะ เดินมองอย่างเพลินตา ก่อนจะสะดุดหยุดหน้าห้องโถงกว้างแห่งหนึ่ง "ห้องนี้คือห้องเรียนของเหล่านักเรียนของข้าพเจ้าเอง" อาจารย์อิเอนากะกล่าวพร้อมเปิดประตูเลื่อนบานใหญ่เผยให้เห็นกลุ่มนักเรียนชาย ผมสั้น ๆ ในชุดแบบญี่ปุ่นหลากหลายคนนั่งจับกลุ่มกันหน้ากระดานอย่างตั้งใจ "เด็กเหล่านี้คือนักเรียนในความดูแลของข้าพเจ้าทั้งสิ้น แต่ที่ ที่เราจะศึกษาหมากกันนั่นอยู่อีกที่หนึ่ง" ว่าแล้วอาจารย์เฒ่าก็เดินนำ มืออาชีพโอโนะ ไปยังสถานที่ต่อไป สถานที่แห่งนี้เป็นเก๋งแบบญี่ปุ่นกลางสวนที่ดูสวยงาม แวดล้อมไปด้วยไม้ดอกอันงดงาม ภายในเก๋งญี่ปุ่นนั้นมี ชายหนึ่ง หญิงสอง กำลังจับจ้องอยู่บนกระดาน อย่างสนใจ "ยุนอัน  ฮิโรชิ  เยจิน นี้คือ มืออาชีพ โอโนะ จะมาศึกษาทางหมากพร้อม ๆ กับพวกเจ้า" อาจารย์อิเอนากะ แนะนำลูกศิษย์ ทั้งสี่ให้รู้จักกัน ลูกศิษย์ของ อาจารย์เฒ่า ช่างแตกต่างกันนัก โอโนะ เป็นผู้ที่แก่ที่สุดในกลุ่มและเป็นคนที่ดูจริงจัง   ฮิโรชิ  ฮายาชิ  ผู้หยิ่งผยอง  ยุนอัน ที่ร่าเริงแจ่มใส และสุดท้าย เยจิน สาวผมสั้น ที่ดูเงียบ ถ้าเปรียบว่า ยุนอัน น่ารักสดใส เหมือนดวงตะวัน เยจิน ก็เหมือนดั่งพระจันทร์ที่ข่มดาวในยามราตรี ทั้งคู่ต่างงามในต่างมุม "พวกเจ้าทั้งสี่เดินหมากกันเลย อีกสักครู่ เราจะกลับมาศึกษาทางหมากของแต่ล่ะคนกัน" อาจารย์เฒ่าแนะนำ ให้ทั้งสี่เดินหมาก ก่อนที่ตัวเองจะก้าวเดินจากกลุ่มลูกศิษย์ทั้งสี่ไป เมื่อเดินห่างจากศิษย์ทั้งสี่ ไปรอยยิ้มของ อาจารย์เฒ่า ค่อย ๆ กว้างขึ้น ๆ กว้างอย่างน่ากลัว และเป็นรอยยิ้มที่สุดจะน่าเกลียดเพราะว่าแฝงด้วยกลิ่นอายแห่งความละโลม แววตาที่อ่อนโยนกลับเปลี่ยนเป็นดูเจ้าเลห์ อย่างน่ารังเกียจ "ฮะ ฮะ ฮะ ศิษย์สี่คนของเจ้าพวกสิบสุดยอด มาเรียนทางหมากกับเราอาทิตย์ล่ะสองครั้ง แบบนี้เคล็ดวิชาของพวกมันจะไปไหนเสีย" "ป้อมฮายาชิ จากฮิโรชิ ตะกูลฮายาชิ"  "พลิกตายกลายเป็นฟื้น จากยุนอัน น้อง จี ชิน"  "สังหารไร้สุ่มเสียง จากโอโนะ ศิษย์ซากาอิ"  "ปิดฉาก ไร้ที่เปรียบ จากเยจิน ศิษย์ ยองซู" "จะขาดก็แต่เพียง กลศึก ไร้ลักษณ์ ที่ยังหาศิษย์ ของ หวง ปิง ไม่เจอ แต่ไม่นานหรอก ถ้าประสานห้าเคล็ดวิชาได้ หนึ่งในปฐพีจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก ข้า อิเอนากะ ฮะฮะฮะฮะ" อาจารย์เฒ่าหยิบไม้เรียว ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครีด ดูเกรี้ยวกราด ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องโถงที่นักเรียนชายผมสั้น หลายคนรวมตัวกันอยู่ พร้อมทั้งด่ากราดเสียงดัง และชี้ไม้เรียวมาทางกลุ่ม นักเรียนของตน "พวกแกน่ะ ช่วยกันคิดตั้งหลายหัว คิดตาเดินแก้ทางหมาก เจ้าเซี่ยง เฟย ได้รึยัง" "เอ้อ.... เอ้อ ยังไม่ได้ครับ" เด็กนักเรียนผมสั้นตอบอย่างกลัว ๆ ฉับพลันไม้เรียวในมือ อาจารย์เฒ่าก็ประดัง เข้าไปหา กลุ่มนักเรียน ให้ได้เจ็บตัวกันท้วนหน้า "เลี้ยงเสียข้าวสุก พวกแกอยากให้ฉัน แพ้รายการใหญ่นี้ไปรึไง  รีบ ๆ คิด ไม่งั้นพวกแกไม่ต้องกินข้าวเย็น" หลังกล่าวจบ อาจารย์เฒ่าก็สบัดหน้าเดินออกจากห้องไป ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าจากเกรี้ยวกราด เจ้าเลห์ ดุร้าย ให้ดู สงบนิ่ง และ เก็บงำรอยยิ้มอันเสแสร้ง กลับกลายเป็นอาจารย์เฒ่าผู้น่าเคารพยิ่ง และเดินกลับไปหากลุ่มของโอโนะ ณ สมาคมหมากล้อมมืออาชีพ โลก "แข่งครั้งต่อไปฉันต้องแข่งกับ เจ้าฮิโรชิ สินะ ส่วนโทรุ ก็แข่งกับเลียม" ยูวว์กล่าวกับโทรุ "อย่าพูดถึงได้ไหม ฉันกำลังกลุ้ม ๆ อยู่ว่าจะทำยังไงถึงจะชนะเลียมได้" โทรุกล่าวตอบแบบเซ็ง ๆ "พูดถึงผมอยู่รึเปล่า?" เลียมโผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง จนโทรุต้องผงะ ไปเล็กน้อยก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่ยูวว์จะกล่าวว่า "งั้นวันนี้ฉัน กลับล่ะนะ อยากจะรีบกลับไปดู เกมของ โอโนะ กับ คนที่ใช้ชื่อว่าไก บนคอมฯ อีกสักหน่อย" พอกล่าวจบยูวว์ก็ลาเพื่อน ๆ พร้อมเดินกลับบ้านไป ภายในห้องของยูวว์ค่อนข้างจะรก แม้นจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากนอกจากเตียง โต๊ะ คอมพิวเตอร์ และกระดานแบบมีขา และภาพติดผนังที่เป็นรูปประหลาด ๆ และทันที ที่ยูวว์มาถึงห้องก็เปิดคอมฯ และนั่งจับเจ่ากับมันทันที จากนั้นก็เข้า JGS และเรียกเกมของ โอโนะ ขึ้นมาดู และมองไปยังกรอบแสดงภาพผู้เล่นของหมากดำ "อะไรเนี้ย เดี๋ยวนี้ทำไมมืออาชีพโอโนะดูโทรมจัง" จากนั้นยูวว์ก็เลื่อนสายตาไปมองกรอบแสดงภาพผู้เล่นอีกฝั่งก่อนจะกล่าวว่า "เห็นแต่วิวห้อง กะแล้ว ว่าจะต้องไม่เห็นหน้าคนเล่น ที่ใช้ชื่อว่าไก" พอกล่าวจบยูวว์ก็ลุกจากเก้าอี้เหมือนไม่สนใจแล้ว แต่อยู่ ๆ ก็เหมือนกับว่าเค้าเห็นสิ่งที่ผิดปกติบางอย่างบนกรอบแสดงภาพไก ซึ่งไม่เห็นใครนอกจากวิวห้อง ตาของยูวว์จับจองมองวิวห้อง ในกรอบแสดงภาพไก อย่างไม่วางตา ด้วยสีหน้าที่ตื่นตะลึงยิ่ง ก็จะลุกขึ้นมองไปยังรอบ ๆ ห้องของตน และเบือนหน้ามามองวิวห้องในกรอบแสดงภาพไก อีกครั้ง มันช่างเหมือนกันอะไรเช่นนี้ "ทำไมมันเหมือนกันแบบนี้ นั่นมันวิว ห้องฉันนี้เอง????" จากคุณ : Bluejade - [ 19 ก.ค. 48 05:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 18 กระจก ยูวว์ เดินถอยหลัง เซไปมา ก่อนจะล้มตัว นั่งลงบนเตียงนอนของตัวเองด้วยอาการสับสนสุดขีด "อะไรกัน จะเป็นไปได้ยังไง" ยูวว์หน้าตาตื่น แต่ไม่ว่าจะมองยังไงภาพในคอมฯ มันก็ยังเป็นภาพวิวของห้องตน ถ้าอย่างนั้น จะเป็นใครได้อีกล่ะที่จะใช้ชื่อว่าไก ใน JGS  ยูวว์ กัดริมฝีปากของตนพร้อมกับ เอามือกุมขมับ ด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด ก่อนจะ รู้สึกปวดศีรษะอย่างแรง หัวแทบระเบิด "อ๊าาาาากกก!!!!!!" ยูวว์ร่ำร้องเสียงดัง และเจ็บปวดภายในหัวอย่างหนัก พร้อมทั้งปิดตาอย่างแรง ความมืดดำค่อย ๆ จากไป ภาพต่าง ๆ ค่อย ๆ เผยออก ปรากฏ ในหัวของยูวว์  มันเป็นภาพของยูวว์ ที่ลุกขึ้นจากเตียง กลางดึกแล้วเข้า JGS ด้วยชื่อของไก ใช่มันคือตัวเค้าเอง!!!! หรือไม่ใช่!!!! มันเป็นตัวของเค้า แต่มันก็ไม่ใช่ใจของเค้า!!! ภาพยูวว์ที่กำลังนั่งหน้าจอคอมฯ ด้วยแววตาที่ต่างไปราวกับคนล่ะคนไป เป็นแววตาที่ดูเข็มแข็ง และสีผม ที่เปลี่ยนไป จากผมยาวขาวโพล่น กลับกลายเป็นสีดำเข้ม อย่างน่าประหลาด ภาพกระดานหมาก หลาย ๆ กระดาน ต่างโผล่ขึ้นภายในหัวของยูวว์อย่างรวดเร็ว จนหัวแทบจะระเบิด "อ๊าาาากกก!!!!" ยูวว์ลืมตาขึ้น แต่ความปวดที่หัวก็ยังไม่จางหายแต่ทุเลาไปบ้าง เลือดค่อย ๆ ไหลออกจมูก ความเจ็บปวดนี้มันอะไรกัน ยูวว์ เดินโซเซเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดเลือดที่จมูก และมองหน้าตัวเองในกระจก พริบตานั่นเองสิ่งที่เห็นในกระจกคือ.......ตัวของเค้าเอง แต่แววตาที่ต่างไป สีผมที่ต่างไป มันอะไรกัน ยูวว์หยิบผมตัวเองมามอง มันยังคงเป็นสีขาว แต่ภาพในกระจก ผมกลับเป็นสีดำ ในขณะที่ตะลึงงันนั้น ตัวตนในกระจกกลับพูดกับยูวว์ว่า "ยอมรับมันเถอะว่า ฉันมีตัวตน" ชายในกระจกกล่าวกับยูวว์ ยูวว์มองอย่างตื่นตะลึงก่อนจะค่อย ๆ สงบสติ อารมณ์ของตน ความเจ็บปวดในหัวก็ค่อยๆ หายไป "ยอมรับแล้วสินะว่า ฉันมีตัวตน" เสียงของชายในกระจก ไม่ต่างจากยูวว์เลย เพียงแต่เสียงดูมีพลังมากกว่า "นายเป็นใคร?" ยูวว์ถามชายในกระจก "จำพี่น้องตัวเองไม่ได้เหรอฉัน ยูเร ไง" ชายในกระจก กล่าวพร้อมกับยิ้ม ให้ "ยูเร?" ยูวว์ยังคงจ้องมองอย่างไม่วางตา "นายจริง ๆ เหรอ?" ชายในกระจก หรือ ยูเร ค่อยๆ พยักหน้าตอบรับแทนคำตอบ "นายคือคนที่ใช้ชื่อไก ใน JGS งั้นเหรอ แล้วนายทำไปทำไมล่ะ" ยูวว์ถาม "ฉันใช้ชื่อไก ก็เพื่อให้เป็นที่สะดุดตา และกล่าวขวัญถึง เพื่อที่ซักวันไกตัวจริงจะปรากฎตัวออกมา และฉันจะชนะเค้าเอง" ยูเรตอบอย่างมั่นใจ "ถ้าเป็นนายต้องทำได้แน่ ยูเร นายมันอัจฉริยะ" "ไม่หรอก.....จริงๆ ฉันได้เจอไกใน JGS แล้วครั้งหนึ่ง และฉันรู้ดีว่าตอนนี้ยังชนะเค้าไม่ได้ แต่ในอนาคตฉันต้องชนะได้แน่" "ฉันอยากจะเก่งอย่างนายบ้างจริง ๆ แต่ตอนนี้ฉันต้องสอบเป็นมืออาชีพให้ได้ซะก่อน" "ฝีมือนายในตอนนี้ ถือว่ามีโอกาสไม่น้อยแล้ว" ยูเรกล่าวชม "อะ!!! ใช่แล้ว พักหลังฉันเดินดีขึ้น และมีบางตา ที่รู้สึกคุ้นเคย นั่นมาจากการที่มีนายภายในตัวฉันนี้เอง ดีล่ะ!!! งั้นวันพรุ่งนี้ฉันจะเอาชนะเจ้า ฮิโรชิ ขี้โม้ ให้นายดู" ยูวว์กล่าวอย่างยิ้มแย้มภายในจิตใจ ก่อนที่น้ำตา จะหลั่งไหลอย่างไม่คาดคิด ดูเหมือนยูวว์จะมีเรื่องที่จะต้องกล่าวกับ ยูเร อย่างมากมาย บางสิ่งบางอย่างได้เกิดขึ้น บางสิ่งบางอย่างได้เปลี่ยนแปลงไป มันอาจจะกล่าวได้ว่า น่าเหลือเชื่อ  บางที นั่นคือ ยูเร จริง ๆ บางที อาจจะกล่าวได้ว่ามันไม่ใช่ หรือเป็นเพียง Multiple Personality Syndrome (คนหลายบุคลิก) แต่ไม่ว่าอย่างไร บางสิ่ง บางอย่างก็ได้เกิดขึ้นแล้ว บางสิ่งบางอย่างในตัวเด็กหนุ่มได้เปลี่ยนไปแล้ว จากคุณ : Bluejade - [ 19 ก.ค. 48 05:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3602372/W3602372.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3604672/W3604672.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3606818/W3606818.html ตอนที่ 3 - 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3608846/W3608846.html ตอนที่ 6 - 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3610561/W3610561.html ตอนที่ 10 - 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3612218/W3612218.html ตอนที่ 13 - 15 จากคุณ : Bluejade - [ 19 ก.ค. 48 05:38:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบ comment คุณ... egotech - เห็นกับความคิดเห็นว่าควรมีเกมประกอบ แต่จนด้วยเกล้าจริงๆ ที่จะหาเกมทีสอดคล้องกับเนื้อเรื่องได้ จึงทำได้เพียงแค่บางตอนเท่านั้นครับ scottie - ในมุมมองของโอโนะ ในฐานะการเป็นมืออาชีพระดับเก้าดั้งแล้วแพ้ให้กับมือสมัครอาจเป็นการเสียศักดิ์ศรีมากกว่าแค่ผลแพ้ชนะ น่ะครับ ทิม - ผมก็อยากรู้เหมือนกันครับว่าคนเล่นไม่เป็นจะอ่านรู้เรื่องไหม? ต้องรบกวนคุณทิม มาช่วยอ่านแล้วเฉลยด้วยล่ะครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ จากคุณ : Bluejade - [ 19 ก.ค. 48 05:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่แล้วไปเม้นต์แล้วค่ะ ตอนนี้มาเก็บต่อค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 19 ก.ค. 48 17:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนเล่นไม่เป็นอ่านไม่รู้เรื่องค่ะ ไม่ไหวแล้วล่ะ จากคุณ : scottie - [ 19 ก.ค. 48 21:36:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 19 - 21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3616671/W3616671.html จากคุณ : รสา รสา - [ วันอาสาฬหบูชา 23:29:13 ]