ความคิดเห็นที่ 1 ท่าพระจันทร์เมื่อปีพุทธศักราช 2525 แตกต่างจากปัจจุบันไม่น้อย ห้างร้านและแผงลอยยังไม่มากเหมือนปัจจุบัน มีแต่ร้านอาหารเก่าแก่และแผงผลไม้ แต่วันหยุดสุดสัปดาห์ผู้คนจะพลุกพล่าน เพราะสนามหลวงยังเปิดเป็นตลาดนัดอยู่ สนามพระที่วัดมหาธาตุก็ยังเป็นที่นิยม จึงมีผู้มาใช้บริการเรือข้ามฟากและเรือด่วนเป็นจำนวนมาก ร้านน้องท่าพระจันทร์เพิ่งเปิดขายเทปเพลงได้ไม่นานนัก ในเวลานั้นร้านตั้งอยู่หน้าทางเข้าท่าพระจันทร์เหนือ น้องเจ้าของร้านยังเป็นนักเรียนสาววัยรุ่น เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายจึงไว้ผมสั้น เสียงแหลมๆและรอยยิ้มน่ารักของเธอทำให้หลายคนเป็นลูกค้าประจำ ถึงไม่ซื้อก็มักมีคนไปยืนคุยด้วยเพื่อขอฟังเพลงใหม่ๆ ซึ่งเธอยินดีแกะกล่องเล่นให้ลูกค้าฟังตามคำขอ วันนั้นหมอสันต์ยังเป็นนักศึกษาแพทย์สันต์ในวัยเบญจเพส เขาใกล้จะสอบลงกองภาควิชาสูตินรีเวชจึงต้องรีบอ่านหนังสือ เนื้อหาการเรียนแพทย์ในชั้นปีที่หกมันช่างมากมายเหลือเกิน เขาไม่อยากพลาดเกรดเอ ในขณะที่เพื่อนๆที่รักสนุกขอแค่ซีบวกก็พอ เขาจึงต้องอ่านทบทวนในขณะที่เพื่อนหลายคนในกลุ่มกำลังใช้ชีวิตกันอย่างสนุกสนาน อาจเป็นเพราะเพื่อนๆที่หอพักชายหนึ่งในโรงพยาบาลศิริราชส่งเสียงดังรบกวนสมาธิตั้งแต่เช้า วันเสาร์ช่วงสายๆมักมีรายการสนุ๊กเกอร์ล้มเดิมพัน กองเชียร์จะมาสาละวนรอบๆโต๊ะสนุ๊กเกอร์ประจำหอพักตั้งแต่เยี่ยมไข้ร่วมกับแพทย์ประจำบ้านเสร็จ เสียงเฮฮาจะไปเลิกเอาค่ำๆเมื่อได้เจ้ามือเลี้ยงอาหารเย็น สันต์ตัดสินใจเดินไปอ่านหนังสือในห้องสมุดศิริราชซึ่งอยู่ติดกับหอพัก วันนี้มีผู้ใช้บริการห้องสมุดมากมายเหลือเกิน เขาจึงเปลี่ยนใจไม่นั่งต่อ แต่ขอยืมตำราจากห้องสมุดออกมาอ่าน จากนั้นลงเรือข้ามฟากมุ่งหน้าไปท่าพระจันทร์ กะว่าจะนั่งรถเมล์ไปอ่านหนังสือต่อที่หอสมุดแห่งชาติ ขณะนั่งอยู่ในเรือลมเย็นพัดโชยเข้ามาต้องตัว เขารู้สึกว่าอากาศกลางแม่น้ำเจ้าพระยาดีเหลือเกิน วิวก็สวยโดยเฉพาะฝั่งสถานีรถไฟบางกอกน้อย อาคารและหอคอยที่ก่อด้วยอิฐดูแล้วน่าลงมือสเกตภาพเสียจริง เสียอย่างเดียวควันและเสียงของเรือข้ามฟากกลับทำลายบรรยากาศดีๆไปเสียหมด เขาถอดแว่นออกมาเช็ดแล้วมองหาแม่โดมที่อยู่ฝั่งธรรมศาสตร์ ภาพที่เห็นตอนถอดแว่นมัวขึ้นกว่าเดิมทุกปี เช็ดแว่นทีไรเขามักจะกังวลว่า สายตาที่ไม่ค่อยจะดีเพราะอ่านหนังสือหนักอาจทำให้เขาเป็นหมอผ่าตัดไม่ได้ สันต์เดินออกจากท่าพระจันทร์กลาง เขาซ้ายเลี้ยวผ่านร้านอาหารที่ตั้งเรียงรายอยู่ริมน้ำ มุ่งตรงมาทางหน้าร้านน้องที่ท่าพระจันทร์เหนือ เมื่อมาถึงร้านมะตะบะตรงหัวมุม แขกเจ้าของร้านกำลังทอดโรตีควันโขมง บังเอิญตรงแผงขายผลไม้มีคนมุงกันอยู่หลายคน เขาจึงตัดสินใจเดินลงถนนตัดผ่านแถวรถตุ๊กที่จอดรอรับส่งผู้โดยสารถึงหน้าท่าน้ำ เสียงสตาร์ทรถตุ๊กดังสนั่นทำให้เขาสะดุ้งตกใจ ควันรถตุ๊กลอยฟุ้งถนน เขาใช้มือข้างหนึ่งหอบตำรามืออีกข้างถือผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก แต่ก็ไม่วายต้องจามหลายครั้ง เขาจึงก้มหน้าก้มตารีบเดินลัดถนนมาทางประตูมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ “พี่สันต์ พี่สันต์ใช่ไหมคะ” เสียงเรียกดังจากฝั่งรั้วธรรมศาสตร์ เขารีบหันไปทางต้นเสียง หญิงสาวผิวขาวร่างกะทัดรัดในชุดนักศึกษากำลังยิ้มให้เขา เขาเดินตรงเข้าไปพบและขยับแว่นตาเพื่อดูให้แน่ใจ “เจน เจนใช่ไหมครับ ผมจำเกือบไม่ได้” สันต์ยิ้มด้วยความยินดีที่ได้พบเธอ เจนหรือเจนจิราเป็นเพื่อนรุ่นน้องของสันต์ เขาและเธอเติบโตมาไล่เลี่ยกันในชนบทโดยวัยห่างกันอยู่สองสามปี ทั้งคู่เคยเล่นด้วยกันอย่างสนิทสนมเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน ในวัยนั้นถ้าหากไม่นับแม่แล้วเจนจิราเป็นผู้หญิงที่สันต์สนิทด้วยมากที่สุด จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 19 ก.ค. 48 16:29:05 A:202.183.171.239 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พี่สันต์ทำไมถึงจำเจนได้คะ” เจนจิราถามสันต์ด้วยท่าทางแปลกใจ “พี่ เอ่อ! พี่จำได้จากภาพของเจนที่บ้านไง ปิดเทอมก่อนพี่ไปออกค่ายอาสาฯ พี่เลยแวะกลับไปเยี่ยมคนเก่าคนแก่ที่อำเภอ พี่ไปบ้านเจนด้วยแต่เจนไม่อยู่ พบแต่คุณพ่อเจน พี่เลยฝากรูปกับที่อยู่ของพี่ไว้ให้” สันต์พูดไปยิ้มไป ขณะนั้นเขามีอาการตื่นเต้นเห็นได้ชัด เขาดีใจจนลืมไปว่ายืนอยู่กลางถนน เจนจึงดึงมือเขาให้เดินตามเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ “มิน่า พ่อถึงได้ส่งรูปพี่สันต์มาให้เจน เจนยังสงสัยเลยว่าได้มาไง” เธอคุยกับสันต์ด้วยทีท่าไม่ต่างจากคนที่คุ้นเคยกันมาหลายปี ทั้งคู่เดินคุยกันไปตามริมถนนซึ่งตรงไปสู่แม่โดม หากว่ามองจากด้านหลังจะเห็นนักศึกษาชายใส่กางเกงผ้ามันขากระบอกราคาถูก สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวไว้ผมสั้นรองทรง รองเท้าหนังที่สวมดูจะไม่ทันสมัยเอาเสียเลย เขากำลังควงคู่กับนักศึกษาสาวสวยไว้ผมยาวใส่กระโปรงสั้นทันสมัย ทั้งสองต่างหอบตำราเดิน ดูเผินๆแล้วเหมือนกับว่าทั้งคู่อาจจะเป็นแฟนกัน แต่ถ้าดูให้ดีจะรู้สึกว่าเหมือนดอกฟ้ากับหมาวัด เจนจิราคุยไปยิ้มไปด้วยความดีใจ ทั้งคู่พูดคุยกันถึงความเป็นมาของแต่ละคนในช่วงเวลาหลายปีที่จากกัน สำหรับสันต์แล้วตั้งแต่พบหน้าเจนจิรา เขาเดินตัวเบาหวิว รู้สึกว่าหัวใจพองโต แก้มแดงยิ้มไม่หุบอยู่ตลอดเวลา สันต์ได้แต่บอกกับตัวเองว่ารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกแปลกๆเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต จนทำให้รู้สึกว่าอยากจะให้วันเวลาหยุดอยู่อย่างนั้นนานๆ เจนจิราสอบเอนทรานซ์ได้คณะศิลปศาสตร์ เธอจึงเป็นลูกแม่โดมเต็มตัว ปีนี้เธอขึ้นชั้นปีที่สามแล้ว เธอเล่าถึงความตื่นเต้นที่สอบได้เมื่อสองปีก่อน มีไม่กี่คนในอำเภอของเธอที่สอบเอนทรานซ์ติด จากนั้นเธอจึงมาอาศัยอยู่กับญาติที่กรุงเทพฯ เธอบอกว่าการเรียนของเธอพอจะไปได้ถ้าไม่ทำกิจกรรมมากเกินไป เล่ามาถึงตรงนี้เธอยิ้มให้สันต์เพราะขำที่เขาเดินตามเธอมาจนถึงหน้าห้องสมุดมหาวิทยาลัยโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มซึ่งมีลักยิ้มเล็กๆที่มุมปากทั้งสองข้างนี้เป็นรอยยิ้มที่สันต์เคยจดจำได้ในอดีต เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้พบรอยยิ้มนี้อีก รอยยิ้มของเธอยังคงงดงามเหมือนเช่นที่เคยเป็น แต่กาลเวลาได้เปลี่ยนหลายสิ่งหลายอย่างไปแล้ว แววตาของเด็กซุกซนคนนั้นนั้นได้เลือนหายไป มีแต่ดวงตาที่สวยงามของสตรีวัยรุ่นคู่หนึ่งมาแทนที่ ดวงตาคู่นี้มีเสน่ห์ดึงดูดใจทำให้สันต์ต้องคะนึงหาแม้ยามหลับนอนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา “พี่สันต์จะไปไหนคะ เจนจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดค่ะ” เธอถามสันต์ที่กำลังมีทีท่าใจลอยหรือว่าขัดเขินจนบอกไม่ถูก “พี่ พี่จะหาที่อ่านหนังสือสอบอยู่พอดีครับ” สันต์ตอบเจนเสียงตะกุกตะกัก เขารู้สึกพะวงว่าจะต้องจากเธอไป ในใจของเขาจึงภาวนาว่าขอเวลาให้ได้อยู่ด้วยกันกับเจนอีกสักหน่อยเถอะ “งั้นเข้าไปอ่านด้วยกันกับเจนเลยดีไหมคะ ห้องสมุดที่นี่คนนอกเข้าไปอ่านได้แต่ยืมไม่ได้ค่ะ” เธอเชื้อเชิญ “ยินดีเลยครับ พี่ขออาศัยน้องเจนหน่อยนะครับ” สันต์ดีใจอย่างออกนอกหน้า ดังนั้นทั้งสองจึงเคียงคู่กันเข้าไปอ่านหนังสือห้องสมุด ในห้องสมุดสันต์นั่งอ่านหนังสือไปแอบชำเลืองมองเจนจิราไปตลอดเช้านั้น เขาสังเกตทุกสิ่งที่เป็นเจนจิรา เขาบอกกับตัวเองว่าเธอช่างงดงามเหลือเกิน ธรรมชาติสามารถเปลี่ยนแปลงเธอจากเด็กหญิงแสนซนคนนั้นมาเป็นสาวน้อยน่ารักคนนี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ถึงแม้เขาจะแตกฉานเรื่องอิทธิพลของฮอร์โมนเพศต่อการเจริญเติบโตของมนุษย์ในตำรานรีเวชวิทยาที่เขาเปิดอ่านอยู่ในขณะนั้น แต่วันนี้เองเขาถึงได้เข้าใจถ่องแท้ถึงกลวิธีที่ธรรมชาติใช้สร้างชายหนุ่มหญิงสาวขึ้นมาจากเด็กๆ แล้วชักนำให้หนุ่มสาวทั้งสองได้มามีปฏิสัมพันธ์กัน วิธีการนั้นช่างลึกซึ้งจนสุดจะบรรยาย เจนจิราก็แอบมองสันต์เช่นกัน เธอรู้สึกว่าการที่เพื่อนเก่าวัยเด็กได้มาพบกันอีกเป็นเรื่องน่ายินดี แต่กลับรู้สึกแปลกใจนิดๆว่า นอกจากท่าทางขี้อายของเขาที่ดูจะแสดงถึงความจริงใจไม่เสแสร้งแล้ว ยังมีอะไรๆที่มากกว่านั้นอีกหรือไม่ ตัวเธอเองก็บอกไม่ถูกเช่นกันตัวเองว่ารู้สึกอย่างไร ในที่สุดเมื่อทั้งคู่สบตากันจนได้ รอยยิ้มขัดๆเขินๆจึงเกิดขึ้นพร้อมกัน ตกลงว่าเช้านั้นถึงแม้จะเสียสมาธิไปมากแต่การอ่านของเขากลับรุดหน้า ไม่น่าเชื่อว่าการได้พบเพื่อนเก่าแสนสวยจะทำให้สันต์มีความสุขมาก พอนั่งอยู่ใกล้เธอเขารู้สึกอิ่มเอิบและขยันอ่านหนังสืออย่างน่าประหลาด แต่ถึงอย่างไรเมื่อมีพบกันแล้วก็ต้องมีจากกัน “พี่สันต์คะ เจนต้องไปเข้าชมรมเที่ยงนี้ เพื่อนๆนัดทำกิจกรรมค่ะ แล้ววันหลังเจอกันค่ะ” เจนจิราไม่ได้พูด เธอเขียนข้อความสั้นๆในกระดาษโน้ตให้สันต์ สันต์รีบเก็บไว้ ข้อความเขียนด้วยลายมือของเธอสวยเหมือนเจ้าของ “แล้ววันหลังพี่จะพบเจนได้ที่ไหน” สันต์กระซิบถาม เขาเกรงว่าเสียงจะดังรบกวนคนอื่น “ม้านั่งใต้คณะค่ะ” เธอกระซิบตอบอายๆแล้วรีบลุกไป เขามองเธอจากไปจนลับตา จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 19 ก.ค. 48 16:32:32 A:202.183.171.239 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากได้พบเจนจิราหัวใจของสันต์ก็เบิกบานผิดกว่าแต่ก่อน ตีห้าเป็นเวลาที่เขาตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือทุกวันอย่างสม่ำเสมอ แต่แทนที่จะงัวเงียเหมือนก่อนเขากลับกระปรี้กระเปร่า รีบล้างหน้าแปรงฟันแล้วหอบตำราวิ่งลงไปที่ชั้นล่างของหอ เขาตรงไปนั่งท่องตำราที่ท่าริมน้ำของหอชายหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เขาอ่านหนังสือตรงนั้นจะตรงกันข้ามกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์พอดี เขานั่งอ่านตำราจนพระอาทิตย์ขึ้นทุกวัน รอจนแสงเรืองรองของตะวันยามรุ่งจับที่ยอดแม่โดมจึงกลับเข้าไปเตรียมตัวเข้าเรียน ทุกวันเขามีความหวังอยู่เสมอว่าน่าจะได้พบหน้าเจนจิราอีก สามสัปดาห์นี้เขาพบเธอสามสี่ครั้งแล้ว ถึงแม้จะเป็นการพบกันชั่วครู่ก็ตามแต่มันมีความหมายต่อเขามาก ช่วงบ่ายหลังเลิกเรียนและเสร็จกิจกรรมบนหอผู้ป่วย ถ้าไม่มีงานอื่นที่สำคัญ เขาจะข้ามฟากไปทานอาหารที่ท่าพระจันทร์แล้วเดินไปดักรอพบเธอที่คณะ เรือข้ามฟากที่ท่าน้ำศิริราชไม่เก็บค่าข้ามฟากหนึ่งสลึงถ้าอยู่ในชุดนักศึกษา ทำให้เขาประหยัดค่าใช้จ่ายไปไม่น้อย เขารู้ว่ามันเป็นความหวังลมๆแล้งๆที่จะได้พบกับเธอ แต่เขาก็ลองดูแทบทุกวัน ส่วนใหญ่ที่เดินผ่านคณะศิลปศาสตร์เขามักจะไม่พบเธอ แต่ในไม่กี่ครั้งที่โชคดีได้พบเธอนั้น บางทีเจนจิรามีกิจกรรมกับเพื่อนๆ แต่เธอก็ยังปลีกตัวมาคุยกับเขาเพื่อถามสารทุกข์สุกดิบ บางวันเธอกำลังติวในกลุ่มเพื่อนเพื่อเตรียมตัวสอบ เขาจะยิ้มให้แล้วจากไปอย่างเงียบๆ ถึงอย่างไรแค่เห็นหน้าเขาก็มีความสุขแล้ว หลังจากนั้นเขาข้ามฟากจะกลับมาที่ห้องสมุดศิริราชเพื่ออ่านหนังสือจนห้องสมุดปิด การสอบลงกองวิชาสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยายากมาก แต่สันต์ก็ทำได้คะแนนดี ความยากลำบากในวัยเด็กสอนให้เขาดิ้นรนต่อสู้เพื่ออนาคต เขาไม่มีญาติคนใดหลงเหลืออยู่อีก หลังจากการสูญเสียครั้งใหญ่ในครอบครัวเมื่ออายุสิบสี่ขวบ เขาต้องจากถิ่นฐานที่อาศัยไปอยู่โรงเรียนประจำ อุบัติเหตุทางรถทำให้พ่อและแม่จากไปโดยทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง โชคดีที่มีพ่ออุปการะส่งเสียให้เขาไปเรียนในโรงเรียนประจำที่อำเภอศรีราชา โรงเรียนประจำในสมัยนั้นเรียกว่าโรงเรียนกินนอน คือจะไม่อนุญาตให้นักเรียนออกไปค้างข้างนอกถ้าไม่มีผู้ปกครองมารับ เขาจึงไม่มีโอกาสกลับบ้านเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเพราะเขาไม่มีบ้าน ตัวโรงเรียนเองก็ไกลจากบ้านเดิมของเขาเหลือเกิน ในที่สุดตั้งแต่เขาร้างลาถิ่นฐานเดิมไป เขาจึงไม่มีโอกาสได้พบเจนจิราอีกเลยจนถึงไม่กี่สัปดาห์นี้ ผลการสอบถูกประกาศแล้ว สันต์คว้าเกรดเอมาครองอย่างภาคภูมิ เขาคิดว่าวันนี้เป็นวันดี เขาจึงวางแผนว่าเย็นนี้จะไปบอกเล่าความสำเร็จให้เจนจิราทราบ หลังพ่ออุปการะเสียชีวิตไปแล้ว เขาไม่รู้จะบอกใครถึงความก้าวหน้าในการเรียนของตน แต่ตอนนี้เขามีเจนจิราที่เป็นเสมือนญาติคนเดียวในโลก เธอคงยินดีกับเขาเป็นแน่ เขาคิดด้วยความครึ้มใจ บ่ายนั้นเขาเดินผ่านหน้าร้านน้อง รู้สึกว่ายังพอมีเวลาเขาจึงหยุดฟังเพลงและทักทายกับคนขาย เธอกำลังเปิดเพลงที่เขาชอบพอดี “ถ้าหัวใจพี่มีปีกบิน จะผกผินบินไปหาเธอ หอบความรักท่วมท้นล้นเอ่อ ไปมอบให้เธอ แม้จะอยู่แสนไกล .” เพลงของแกรนด์เอ็กซ์กำลังดัง ใครๆก็ร้องเป็น เขาคลอตามไปอย่างร่าเริง เพลงช่างเป็นใจสร้างบรรยากาศให้เขา ความรู้สึกดีๆของคนที่มีความรักมันเป็นเช่นเนื้อเพลงนี้เอง เขารู้สึกทุกข์ๆสุขๆอยู่ในใจมาหลายวันแล้ว ถึงแม้วันนี้จะไม่เห็นหน้าเธอของเห็นที่นั่งประจำของเธอก็ยังดี สันต์ขำตัวเองเหมือนกันที่เป็นไปได้ถึงเพียงนี้ รอจนเพลงจบเขาจึงรีบเดินตรงเข้าประตูธรรมศาสตร์ไป จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 19 ก.ค. 48 16:35:22 A:202.183.171.239 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โชคเข้าข้างเขาในวันนี้ เจนจิรานั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนหลายคน เหมือนเช่นทุกครั้งสันต์มักจะยืนเก้กังรอเธอที่หน้าคณะ อาจเป็นเพราะความเจียมตัวหรือเกรงใจ เขาจะรออยู่อย่างนั้นจนเธอเหลือบมาเห็น หรือบางทีเพื่อนของเธอพบเข้าก็จะสะกิดให้เธอออกมาหาเขา สันต์แตกต่างจากนักศึกษาธรรมศาสตร์อย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เขาสวมกางเกงผ้ามันราคาถูก ไว้ผมสั้นรองทรง แถมใส่แว่นตาหนาเตอะ แต่การแต่งกายสมัยนิยมในมหาวิทยาลัยขณะนั้นคือ ไว้ผมยาว ถือย่าม สวมกางเกงยีน ใส่รองเท้ายาง ผมยุ่งๆ หนุ่มๆจะสวมกางเกงยีนขาม้าหรือทรงกระบอก ดังนั้นในสายตาของนักศึกษาสาวสันต์จึงดูล้าสมัยมาก ถ้าจะพูดให้ชัดก็คือการแต่งกายของเขาเชยมาก เพื่อนหญิงของเจนจิราหันมาพบเขาพอดี พวกเธอยิ้มและซุบซิบกันจากนั้นจึงสะกิดเจนจิราให้ลุกออกมาหาเขา เจนจิราเดินตรงมาหาเขาแต่เธอไม่ได้มาคนเดียว เธอมากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งร่วมโต๊ะ เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า ผิวเข้มเพราะเปลวแดดแบบนักกีฬา ท่าทางมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง การแต่งกายทันสมัย กางเกงยีนที่สวมคงราคาแพงมาก ใส่รองเท้ายางหุ้มข้อยี่ห้อดังซึ่งไม่มีขายในเมืองไทย เขาไว้ผมยาวแต่ดูดี “พี่สันต์คะ มาหาเจนหรือคะ วันนี้มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” เจนจิราทักทาย “เอ้อ! เปล่าครับ พอดีผ่านมา เลยแวะมาทักทาย” สันต์ตอบแบบไม่มีชั้นเชิง แต่ก็อายที่จะพูดตรงๆ บังเอิญเขาสบสายตากับชายหนุ่มหลังเจนจิราเข้า สันต์พบว่าความเชื่อมั่นในตัวเองลดน้อยลงไปอีกมากโข “พี่นพคะ นี่พี่สันต์ คนที่เจนเคยเล่าให้ฟังไงคะ” เธอแนะนำเพื่อนชายที่อยู่ข้างหลังให้รู้จักกับสันต์ เขายิ้มและพยักหน้าให้หมอสันต์ด้วยท่าทางเป็นมิตร “พี่สันต์คะ นี่พี่นพค่ะ พี่นพเป็นรุ่นพี่คณะของเจน และเป็นเพื่อนชายของเจนด้วย” หมอสันต์ยิ้มให้นพ แต่ในใจของเขาห่อเหี่ยวเหมือนลูกโป่งปล่อยลม เขาหูไม่ฝาดแน่ๆ แต่ตอนนี้เขารู้สึกหูอื้อตามัวไปหมดแล้ว “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมเรียกพี่สันต์ตามน้องเจนเลยนะครับ” นพทำความรู้จักกับสันต์เพราะต้องการเอาใจเจนจิรา “ครับ ได้ครับ” สันต์หมดเรื่องคุยเพราะมึนตื้อแล้วในตอนนี้ เรื่องผลการสอบที่จะมาอวดน้องหายไปจากสมองหมดสิ้น “พี่สันต์ว่างไหมครับ วันนี้ผมจะพาน้องไปทานข้าวที่ภัตตาคารพงหลี คงไปกันทั้งกลุ่มนี่แหละครับ ถ้าว่างเชิญด้วยเลยนะครับ” นพคงพูดเชื้อเชิญด้วยเจตนาดี เขาเป็นลูกชายของพ่อค้าเจ้าของโรงงานอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ ดังนั้นเขาจึงสามารถเลี้ยงดูน้องๆในคณะด้วยการพาไปอาหารในภัตตาคารชั้นนำของกรุงเทพฯได้ “ขอบคุณที่เชิญผมด้วย แต่ว่าวันนี้ เอ้อ! ผม..ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ คือ เอ้อ! คือผมต้องไปอ่านหนังสือ ผม..ผมฝากเจนด้วยครับ” สันต์ตอบนพเสียงเหมือนคนกำลังป่วย เขาหันไปสบตากับเจนจิราแล้วยิ้มเศร้าๆให้ เจนจิรายืนชิดจนดูเหมือนกำลังพิงนพไว้ เธอยิ้มตอบสันต์ ภาษากายของคนทั้งสองบอกความนัยแก่สันต์ เขาเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร “ผมจะดูแลเจนเองครับ พี่สันต์” นพตอบอย่างมั่นใจ “พี่สันต์คะ วันนี้เจนไม่ว่างคุยกับพี่เลย เอายังงี้นะคะ เจนขอเบอร์โทรพี่ไว้ เผื่อว่าเจนจะได้โทรไปปรึกษา” เธอขอต่อหน้านพเลย เพื่อให้ชายหนุ่มวางใจ แต่ถึงอย่างไรนพก็วางใจ เพราะดูสารรูปของสันต์แล้ว ไม่มีวันเป็นคู่แข่งของเขาได้ “ผมไปก่อนนะแล้ววันหลังเจอกัน” สันต์กล่าวลาทั้งคู่แล้วรีบเดินจากมา เขาไม่อยากให้ทั้งคู่สังเกตพบสีหน้าที่ผิดหวังอย่างแรงของเขา สันต์ใจลอยเดินดุ่ยๆเหมือนหุ่นยนต์ จนมาหยุดอยู่ที่ประตูมหาวิทยาลัย เหมือนคนไม่รู้สึกตัว เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเกือบห้านาที จนสะดุ้งด้วยเสียงแตรรถด้านหลัง รถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวราคาแพงลิบขับออกมาจากด้านหลังเขา เจนจิรานั่งคู่กับนพที่เบาะหน้า เพื่อนหญิงอีกสามคนที่เบาะหลัง นพโบกมือให้เขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาฝืนโบกมือตอบแต่หัวใจแหลกสลาย สันต์รู้ตัวดีว่าไม่มีอะไรสู้นพได้เลย ไม่ว่าจะเป็นชาติตระกูล รูปร่างหน้าตา และฐานะทางการเงิน ถึงแม้ว่าการศึกษาเขาอาจจะไม่ด้อยกว่าก็ตาม แต่ว่าเขาก็เข้าใจดีว่ามันไม่มีความหมายอะไรเลย สันต์เริ่มคิดได้ว่าเจนจิรารู้จักกับนพมานานแล้ว เขาเชื่อว่าเธอคงเลือกคนไม่ผิด เธอคงมีความสุขมากที่มีเพื่อนชายชื่อนพอยู่ข้างเคียง เขาเองเพิ่งกลับมาพบเธอไม่กี่วันนี้เอง ทำไมถึงได้ปล่อยใจให้เตลิดมาถึงขั้นนี้ อย่างนี้หรือที่เขาเรียกว่าตกหลุมรัก ในที่สุดสันต์คิดด้วยความเจียมตนเจียมใจว่า ขอเป็นฝ่ายแอบรักข้างเดียวก็ได้ ถึงอย่างไรเจนจิราตอนนี้ก็เป็นสตรีคนเดียวในชีวิตของเขาที่เขารู้สึกว่ามีความผูกพันกันอยู่ เขาคงเป็นได้แค่พระรอง แต่ช่างมันเถอะ ชะตาชีวิตกำหนดให้เขาเป็นเช่นนี้เอง เขาชินกับความต่ำต้อยและการสูญเสียที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนตลอดทั้งชีวิตแล้ว สันต์ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อควานหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อ แต่บังเอิญมือไปสัมผัสกระเป๋าสตางค์เข้า มันทำให้เขาฉุกคิดได้ว่า ทั้งเนื้อทั้งตัวตอนนี้มีเงินเหลืออยู่เพียงสิบเจ็ดบาทเท่านั้น อีกสามวันถึงจะสิ้นเดือน เดือนนี้จะรอดไหมนี่ ชีวิตซึ่งอยู่ได้ด้วยเงินทุนสำหรับนักศึกษาแพทย์ที่มีฐานะยากจนเดือนละแปดร้อยบาทนั้น มันกระเบียดกระเสียรสิ้นดี ชักหน้าไม่ถึงหลังแบบนี้ แล้วจะไปสู้ลูกเศรษฐีได้อย่างไร ชักรู้สึกสมน้ำหน้าตัวเองที่อยากมีแฟน ตัวเองยังแทบจะเอาตัวไม่รอดเลย เขาตัดพ้อกับชะตาชีวิตตน คิดได้เช่นนี้แล้วจึงเดินอย่างหมดอาลัยตายอยากกลับไปท่าพระจันทร์กลาง เพื่อขึ้นเรือฟรีกลับโรงพยาบาลศิริราช ในใจวางแผนไว้ว่าวันนี้จำเป็นต้องใช้วิธีเดิมสำหรับอาหารเย็น คือพยักหน้ารู้กันกับเจ้าหน้าที่โรงอาหาร แอบสวมรอยกินอาหารสำหรับพยาบาลเวรดีกว่า ถึงไม่มีรสชาติแต่ไม่เสียเงินแล้วยังได้อิ่มเต็มท้องอีกด้วย คงไม่บาปอะไรนักหนา เพราะในที่สุดอาหารที่เหลือก็จะกลายไปเป็นอาหารหมูอยู่ดี สันต์เดินผ่านหน้าร้านน้องอีกครั้งด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เสียงเพลงของวงแกรนด์เอ็กซ์ยังดังกระหึ่มท่าน้ำเช่นเคย แต่เป็นอีกเพลงหนึ่ง “มารู้สึกตัวก็สายเสียแล้ว ปักใจแน่แน่ว รักแต่เธอ หลงแต่เธอ ตกเป็นทาสสวาทจนพร่ำเพ้อ......” เนื้อเพลงกินใจคนฟังจนอยากร้องตาม แต่สันต์กลับรู้สึกว่าไม่อยากฟังเพลงนี้เลยในขณะนั้น แม้ว่ามันจะเป็นเพลงโปรด เขาสงสัยว่าชะตาชีวิตทำไมถึงได้กลั่นแกล้งเขาบ่อยนัก ขนาดเพลงที่เคยว่าเพราะก็ยังกลับมาซ้ำเติมให้เขาปวดร้าวหนักเข้าไปอีกจนได้ แต่ถึงอย่างไรเสียงเพลงนี้ก็ยังก้องอยู่ในโสตประสาทของเขาไปจนถึงกลางแม่น้ำเจ้าพระยา จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 19 ก.ค. 48 16:39:40 A:202.183.171.239 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สมคิดขออภัยอย่างแรง ที่พิมพ์ชื่อเรื่องผิด .........ชีวิตกับบทเพลง............. โฮๆๆๆ.....ก็....แม่สมคิดป่วย หมอให้พาไปศิริราช..... .....สมคิดต้องไปส่งแม่ ...... .....เรื่องของลุงปันคงหายไปพักหนึ่งครับ .....เพราะไม่มีคนลงเนตให้แกครับ.... ....เอาใจช่วยแม่ของสมคิดด้วยนะครับ....โฮโฮ... ...............สมคิด หลานลุงปัน.... จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 19 ก.ค. 48 16:44:44 A:202.183.171.239 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นั่นนะสิค่ะ  ...ว่าแล้วต้องพิมพ์ชื่อเรื่องผิด ว่าแต่ว่า คุณลุงตาปั(ญญ์)น  (ขอเรียก ควบ2 ตำแหน่งเลยนะค่ะ^^) คงลำบากน่าดู หลานชายไม่อยู่ ... ขึ้นเรื่องมาก็โอ้โห เพลงที่หนูชอบ กับปีเดียวกันกับที่หนูเกิดเลยค๊า... ไม่อยากจะเชื่อเน๊อะว่าหนอสันต์จะอกหัก แน๊ะๆๆๆ วางยาเรารึเปล่า... แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 48 16:54:13 แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 48 16:52:58 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 19 ก.ค. 48 16:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วคิดถึงท่าพระจันทร์ ^__^ จากคุณ : Alvo (Alvo) - [ 19 ก.ค. 48 17:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอาใจช่วยแม่หนุ่มสมคิดด้วยค่ะ ขอให้หายเร็วๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : เข้มแข็ง - [ 19 ก.ค. 48 19:32:43 A:212.76.250.188 X: TicketID:097310 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอให้หายไวๆๆนะคะ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 19 ก.ค. 48 19:33:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอให้คุณแม่สมคิดหายเร็วๆ ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 19 ก.ค. 48 22:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หายเร็วๆ นะคะ จากคุณ : scottie - [ 19 ก.ค. 48 22:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะผ่าสัปดาห์หน้าแล้วครับ แม่ไม่'บายมากเลย หมอสันต์ส่งไปแล้ว รอคิว7วันได้ผ่าเลย ขอบคุณ รพ.ศิริราช ขอบคุณพี่ๆที่เป็นห่วง ......สมคิด หลานลุงปัน... จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 19 ก.ค. 48 23:55:45 A:202.183.172.131 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอให้แม่ของสมคิดหายป่วยไวไวนะคะ สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ อ่านแล้วคิดถึง สมัยก่อนมั่กๆ ค่ะ รู้สึกเข้ากับวัยของตัวเอง อย่างแรง แหะ แหะ จากคุณ : O-HO - [ 20 ก.ค. 48 00:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 sad...:( จากคุณ : ik houd van jou (ik houd van jou) - [ 20 ก.ค. 48 04:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอให้หายเร็ว ๆ ค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 20 ก.ค. 48 17:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาเป็นกำลังใจให้คุณแม่ของสมคิดหลานลุงปันหายป่วยกาย และขอให้หมอสันต์บรรเทาความป่วยใจ ไวไว (ควิก) นะคะ จากคุณ : แพรวดาว - [ วันอาสาฬหบูชา 11:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาฟังเพลงคีรีบูนกันเถอะ http://kereboon.pantown.com/ จากคุณ : คนรักคีรีบูน - [ 19 ธ.ค. 48 18:02:53 A:203.150.233.164 X: TicketID:109890 ]