ความคิดเห็นที่ 1 ‘โลกสีชมพู’ คำนี้เหมาะสมที่สุดที่จะเป็นคำนิยายของคู่รักทั่วไป แต่สำหรับอนงค์แล้ว โลกก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักเท่าใดนัก หญิงสาวเองก็พยายามอยู่เหมือนกันที่จะนิยามสีของโลกที่หล่อนและคมกล้าอยู่ แต่นอกจากจะไม่ใช่โลกสีชมพูสดใสแล้วยังดูแล้วอึมครึมอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะก่อนที่จะคบหากันกับหลังจากนั้นมันต่างกัน ในช่วงแรกต่างฝ่ายต่างก็มองข้ามส่วนไม่ดีกันไป แต่เมื่อสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปก็ทำให้หันกลับมามองในส่วนนั้นจนกลายเป็นช่องว่างที่ขยายเพิ่มขึ้น บางเรื่องเกิดเพราะความแตกต่างทางความคิด อย่างเช่นที่เกิดขึ้นในวันเสาร์หนึ่งที่เขามารับหล่อนที่หอพัก โดยไม่ได้นัดพบกันที่ร้านหนังสือเหมือนเช่นเคย เนื่องจากอนงค์เปรยๆกับเขาว่า หล่อนห่างธรรมชาติมานาน เลยอยากไปสูดกลิ่นอายบริสุทธิ์บ้าง ชายหนุ่มจึงรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะพาไป ดังนั้นในคืนวันศุกร์ หล่อนก็ ‘แวบ’ ลงมาซื้อของเตรียมทำแซนด์วิชเผื่อหิวหลังจากที่คมกล้ามาส่งแล้ว หญิงสาวได้แต่นึกครึ้มอกครึ้มใจเพราะหล่อนไม่ได้ไปที่ไหนมานานแล้วนอกจากที่กรุงเทพฯ กับจังหวัดที่หล่อนอยู่ นึกไปต่างๆนานาว่าคมกล้าจะพาไปที่จังหวัดใด แต่แล้วอนงค์ต้องงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อคมกล้าพาหล่อนขับรถเข้ามาในเมือง หญิงสาวก็งงๆว่าจังหวัดใดจึงต้องผ่าเข้าใจกลางเมืองแบบนี้ หล่อนยังมองในแง่ดีว่าเขาอาจตั้งใจมาขึ้นทางด่วน แต่ที่ไหนได้...คมกล้าพาหล่อนมาที่สวนสาธารณะขนาดใหญ่ในเมืองแทน "กบนึกว่าคุณจะพาออกต่างจังหวัด" "อ้าว...ผมนึกว่าคุณอยากมานั่งเล่นในสวนสาธารณะเสียอีก" อนงค์ก็ยอมรับอยู่หรอกว่าหล่อนไม่ยอมพูดความต้องการที่แจริงออกไป และไม่ถามคมกล้าให้ดีๆเสียก่อน แต่ใครจะไปคิดว่าความหมายในเรื่องแบบนี้จะกลายเป็นคนละเรื่องกันแบบนี้ ในวันนั้นคมกล้าก็นั่งกินแซนด์วิชที่อนงค์อุตส่าห์ทำมาอย่างเอร็ดอร่อยเคล้ากับธรรมชาติหลอกตาในเมืองแทนธรรมชาติอย่างแท้จริงที่อนงค์ต้องการ นั่นเป็นตัวอย่างของความแตกต่างที่ชวนให้ขำขันมาจนถึงตอนนี้ เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงแต่อย่างใด แต่ความขัดแย้งก็ใช่ว่าจะไม่เกิดขึ้นกับคนทั้งคู่ อนงค์เองก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าหล่อนยังเหมือนเดิม แต่คนที่เปลี่ยนไปก็คือคมกล้าต่างหาก "กบครับ คุณโทรมาหาผมบ้างสิ ให้ผมโทรหาคุณฝ่ายเดียวแบบนี้ผมน้อยใจนะ" คมกล้าทำเสียงออดๆมาตามสายทำให้อนงค์มองโทรศัพท์คล้ายมองอะไรประหลาดมหัศจรรย์ ช่วงก่อนหน้านี้หล่อนเคยบอกเขาอยู่บ้างว่าหล่อนทำตัวจี๋จ๋าไม่เป็น คมกล้าก็ตกลง เขาบอกรู้ดีว่าหล่อนเป็นอย่างไร อนงค์ยังบอกอีกว่าถ้าหล่อนทำตัวเฉยๆเหมือนไม่ใส่ใจก็อย่าคิดมาก เขาก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วยังบอกอีกว่าเขาจะเป็นฝ่ายให้เอง แต่เมื่อผ่านมาได้สักระยะหนึ่ง คนที่ ‘ให้’ มาตลอดคงเริ่มทนไม่ไหวแล้วจึงเรียกร้องบ้าง... "โธ่ คุณกล้าคะ กบไม่เคยโทรหาผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนะคะ" "ผู้ชายที่ว่าแฟนกบไม่ใช่หรือครับ?" ฟังจากน้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มตั้งเค้าไม่พอใจ อนงค์ได้แต่โคลงศีรษะไปมาโดยที่ปลายสายไม่มีโอกาสเห็นได้ หล่อนเลี่ยงกับน้ำเสียงหาเรื่องนั้นไปว่า "ไม่เอาค่ะ กบยังเขินอยู่เลย ส่งข้อความแทนได้ไหม?" "เขินอะไรละครับ ผมยังไม่เห็นเขินเลย เอาละครับ...ถ้ากบชอบส่งแมสเซจมากกว่าผมยอมให้ก็ได้ ดีกว่าเฉาตายรอโทรศัพท์ของกบ" น้ำเสียงของเขาไม่มีวี่แววขุ่นมัวอีก มีแต่น้ำเสียงล้อเลียนแทนโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าหญิงสาวถอนใจอย่างโล่งอก คุยกันได้อีกไม่นานอนงค์ก็ต้องตัดบทไปเพราะหล่อนต้องไปทำงานตอนเช้า คมกล้าอิดออดเล็กน้อยแต่ก็ยอมวางอยู่ดี หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกา เลยเวลาสี่ทุ่มมาครึ่งชั่วโมงแล้ว ข่าวก็ไม่ได้ดู หนังสือก็ไม่ได้อ่าน หล่อนตัดใจปิดไฟแล้วเข้านอนเพื่อจะได้ตื่นเช้าไปทำงานตามเรื่องตามราว เมื่อถึงวันเสาร์อนงค์เองยังไม่ได้เปิดหนังสือออกอ่านด้วยซ้ำ หล่อนถูกคมกล้าลากตัวออกไปทานอาหารด้วยกัน เขาพูดเปรยกับอนงค์ขึ้นมาขณะที่นั่งอยู่ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง "พอช่วงหลังจากนี้ ผมอาจจะมาที่นี่วันเสาร์ไม่ได้อีก..." "อ้าว...ทำไมละคะ?" อนงค์ถามอย่างแปลกใจ ในขณะที่คมกล้ามองผู้หญิงผิวขาวที่แต่งตัวอย่างประณีต ผมของหล่อนถูกรัดด้วยผ้าผืนบางให้มาพักด้านหน้า เสื้อแขนกุดสีอ่อน ขับให้ผิวของหล่อนดูละมุนละไม หญิงสาวไม่เคยยอมให้เขาไปนั่งข้างๆอย่างที่ใจอยากทำด้วยเหตุที่ว่า "อย่าเลยค่ะ กบมองหน้าคุณไม่ถนัด" เสียงหวานและคำพูดนั้นทำให้เขายิ้มแก้มแทบปริ แต่เมื่อคบกันมาชั่วระยะหนึ่ง ในใจของชายหนุ่มก็เริ่มคลอนแคลนด้วยรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถเอื้อมไปถึงตัวหล่อนทั้งๆที่นั่งกันอยู่ตรงข้ามแท้ๆ กำแพงบางอย่างที่เขาเริ่มไม่มั่นใจ และยิ่งมีบางอย่างที่แยกให้เขาออกห่างจากหญิงสาวไปอีก คมกล้าจึงยิ่งไม่แน่ใจมากขึ้น เขาพูดอย่างไม่สบายใจนัก... "ช่วงนี้ผมขยายร้าน ขยายสาขา เลยยุ่งขึ้นเยอะ ปกติวันเสาร์คนที่ร้านยังรับไหว จะมีแค่วันอาทิตย์ที่ผมไป แต่ตอนนี้ต้องรวมวันเสาร์เข้าไปแล้ว..." "แบบนั้นก็ดีสิคะ" ตาโตสีน้ำตาลใสดุจลูกแก้วเบิกกว้างขึ้นด้วยความยินดี เป็นภาพที่น่ามองสำหรับเขาถ้าเพียงแต่หล่อนจะไม่ได้ยินดีเพราะเรื่องนี้ คมกล้านิ่วหน้าเอ่ยถามเสียงต่ำๆแต่แฝงด้วยความน้อยใจที่ปิดบังไม่มิด... "ไม่ได้เจอผมนี่ กบบอกว่าดีหรือ?" "กบไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ กบหมายถึงว่า ดีจังที่กิจการของคุณก้าวหน้าดี ทำไมคุณตีความรู้สึกกบแบบนั้นละคะ" "ผมขอโทษ อย่าโกรธผมนะ..." น้ำเสียงคล้ายน้อยใจของฝ่ายหญิงทำให้เขารีบขอโทษอย่างรวดเร็วร้อนรน ก่อนจะเสริมต่อว่า "เอาอย่างนี้ดีไหมครับ พอวันเสาร์ผมมารับคุณไปที่ร้านผม แต่คงต้องเช้าหน่อยเพราะผมเปิดร้านตอน 9 โมง แล้วตอนเย็นผมจะขับรถมาส่ง กบยังไม่เคยไปเที่ยวที่ร้านของผมเลยนี่นา" คนพูดวางแผนกะเกณฑ์เสร็จสรรพด้วยสีหน้าพออกพอใจกับแผนการของตนเองโดยที่ไม่ได้ดูหน้าคนฟังเลยว่าเป็นอย่างไร ตอนนั้นอนงค์คิดถึงเวลาที่ตนเองจะต้องตื่นเช้าขึ้นกว่าเดิมเพื่อทำความสะอาดห้อง ซักเสื้อผ้า อดไปร้านหนังสือด้วย แถมต้องไปสูดกลิ่นเหม็นเขียวของผักสดในร้านอาหารของเขาเกือบทั้งวัน และเหนือสิ่งอื่นใดคือต้องมีคมกล้าห้อยติดตัวไปตลอด อนงค์เห็นภาพสยดสยองของชีวิตทีเดียว... ไม่ใช่ไม่อยากพบเขา แต่บางทีหล่อนก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้างเท่านั้นเอง... "อย่าเลยค่ะ วันเสาร์กบต้องทำความสะอาดห้อง กว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยงแล้ว กบอยากมาร้านหนังสือด้วย" หญิงสาวชี้แจงให้เขาฟัง แต่คมกล้ายังไม่ยอมแพ้ต่อรองอีกว่า "ถ้าอย่างนั้นวันอาทิตย์ละครับ?" "อย่าเลยค่ะ" อนงค์หลุดปากออกไปตามที่ใจคิดโดยที่ชายหนุ่มสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย หญิงสาวจึงหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดอ้อมแอ้มอธิบาย "คือ...กบไม่ค่อยชอบกลิ่นผัก" เท่านั้นเอง...คมกล้าส่ายศีรษะอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เปรยคำพูดกึ่งประชดให้อนงค์รู้สึกไม่พอใจได้เหมือนกันว่า "ผมผิดหรือเปล่าที่เปิดร้านอาหารเวียดนามนี่" จากคุณ : peiNing - [ 20 ก.ค. 48 13:01:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ปีใหม่นี้คงไม่ได้ค่ะ กบบอกที่บ้านไว้แล้วว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้าน" อนงค์ชี้แจงแผนการเดินทางในช่วงวันหยุดสิ้นปีให้คมกล้าฟังอย่างใจเย็น หลังจากที่ฟังเขาโทรศัพท์มาคุยเรื่องแผนการท่องเที่ยวที่เขาเตรียมไว้อย่างดีให้ฟัง แล้วมันก็ต้องพังครืนลงเพราะอนงค์ปฏิเสธอย่างหนักแน่น หล่อนต้องกลับไปที่บ้านที่ต่างจังหวัด หลังจากที่ไม่ได้กลับไปสองเดือน ในช่วงเดือนตุลาคมที่นักเรียนปิดเทอมกัน "กบครับ ร้านผมจะหยุดยาวก็แค่ช่วงปีใหม่เองนะครับ แล้วช่วงนี้ผมก็แทบไม่ได้เจอคุณเลยนะ ตอนวันเสาร์อาทิตย์เวลาคุณกับเวลาผมก็ไม่ตรงกันแล้ว" "ก็เจอกันเกือบทุกวันนี่คะ ตอนกลับมาแล้วก็มาคุยโทรศัพท์กันอีก ไม่เอาค่ะ อย่างอแงสิ กบบอกแม่ไปแล้วจริงๆว่าจะกลับไปบ้าน" หญิงสาวเหลือบมองดูนาฬิกาเล็กน้อย แล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาโดยไม่ให้คนที่อยู่ปลายสายรู้สึกได้ ทุกสิ้นปีเป็นช่วงเวลาที่หญิงสาวต้องการใช้เวลากับครอบครัว ที่หล่อนชอบโรงเรียนที่ทำงานอยู่นี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะวันหยุดในช่วงสิ้นปีนี่เอง โรงเรียนจะเริ่มหยุดตั้งแต่ช่วงคริสต์มาสยาวไปจนถึงปีใหม่เลย อันที่จริงหล่อนยังไม่ได้โทรไปที่บ้านว่าจะกลับ เพราะเห็นว่าไม่จำเป็น ยังไงๆอนงค์ก็กลับเป็นประจำทุกปีอยู่แล้ว ทุกอย่างเป็นที่รู้กัน แต่ว่าปีนี้กลับมีบางอย่างที่เป็นตัวแปรสำคัญก้าวเข้ามาในชีวิตหล่อนแล้ว และคนๆนั้นก็คือคนที่กำลังนั่งคุยกับหล่อนอยู่นี่เอง... "ผมเจอคุณแวบๆเอง แล้วเจอแต่ละครั้งยายนุ่มก็อยู่ จะพูดอะไรก็ไม่ถนัด ผมก็อยากอยู่กับคุณสองคนบ้างสิ กบกลับไปช่วงสงกรานต์แทนได้ไหม แล้วช่วงปีใหม่ก็ไปกับผม" สงกรานต์ฉันก็กลับบ้าน...! แน่นอนว่าไม่ได้พูดออกไป ถึงไม่ต้องเห็นหน้าก็พอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายคงกำลังตีหน้า 'หงิก' อยู่แน่ๆ เหมือนกับที่หน้าของหล่อนคงจะ 'บูด' สนิททีเดียว... เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังเงียบอยู่ ยังไม่มีคำตอบใดๆ คมกล้าซึ่งพอจะเดาความคิดของอีกฝ่ายได้บ้างก็เปลี่ยนวิธีใหม่ เขาเลยออดใหม่ว่า "ถ้าอย่างนั้นผมไปบ้านกบด้วยก็ได้ กบยังไม่เคยพาผมไปรู้จักกับครอบครัวของคุณเลยนี่" อนงค์อยากจะกรี๊ดด้วยความขัดใจ หล่อนหวงเวลากับครอบครัวอย่างกับจงอางหวงไข่ ไม่อยากให้เวลาที่มีอยู่น้อยนิดนั้นสูญไปเพราะต้องเจียดเวลาไปให้กับชายหนุ่มผู้นี้ แต่หล่อนยังคงเงียบ ไม่ยอมพูดอะไร และพยายามหาทางไม่ให้ชายหนุ่มต้องขัดอกขัดใจกับคำปฏิเสธของหล่อน... "อย่าเพิ่งเลยค่ะ กบยังไม่ได้บอกที่บ้านเรื่องของคุณเลย ขออุบไว้ก่อนก็แล้วกันนะ" น้ำเสียงที่สดใสแกมเจ้าเล่ห์ทำให้คำปฏิเสธนั้นลดทอนความรู้สึกที่แฝงอยู่ของเจ้าของคำพูดได้เป็นอย่างดี หล่อนดูจะสนุกสนานกับอะไรบางอย่างทำให้คมกล้าถามกลับอย่างแปลกใจและมีแววสนุกด้วยเพราะเอ็นดูหล่อนอยู่เช่นกันในน้ำเสียงว่า "ว้า...ทำไมล่ะครับ?" "กบว่าจะเก็บเรื่องนี้ไปเซอร์ไพรส์..." เอ...ใครดีหว่า...ใครที่เกิดช้าที่สุดในบ้านเนี่ย "...แม่น่ะค่ะ" "แล้ววันเกิดของแม่กบนี่เมื่อไรหรือครับ?" "เดือนมิถุนาค่ะ" "กบ...! ทำไมมันนานอย่างนั้นล่ะ!?" น้ำเสียงแทบเต้นของอีกฝ่ายกลับมาอีกครั้ง อนงค์ก็สวนได้ทันควันเพราะเตรียมคำตอบเอาไว้แล้วเพราะหล่อนมั่นใจว่าคมกล้าจะต้องถามเช่นนี้แน่ๆ "โธ่ คุณกล้าคะ เรื่องแบบนี้มันสำคัญสำหรับผู้หญิงนะ กบก็อยากเก็บเอาไว้อยากให้แม่ตื่นเต้นสิ ลูกผู้หญิงก็ต้องอยากพูดเรื่องนี้กับแม่มากกว่าสิคะ" ปากก็พูดไป ใจก็คิดขอโทษพ่อและน้องชายของหล่อนไป เพราะจริงๆแล้วที่บ้านแทบไม่มีใครปิดบังใครเลย มีอะไรพูดได้หมด เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็ตาม... ขอโทษนะพ่อ ขอโทษนะกิ้งก่า ยังไงก็ขอเอาตัวรอดก่อนละกัน... คมกล้าเองก็ดูจะอึ้งๆไป จากนั้นก็เสียงอ่อนลง เปลี่ยนไปคุยเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวอีกนิดหน่อยก่อนที่อนงค์จะตัดบทขอตัวเพราะพรุ่งนี้วันจันทร์ และหล่อนต้องลุกขึ้นไปทำงานแต่เช้า เมื่อวางโทรศัพท์แล้วหล่อนก็เลยส่งข้อความให้เขาหลับฝันดีไล่หลังไปเนื่องจากเห็นว่าบทสนทนาวันนี้มีแต่เรื่องตึงๆทั้งสิ้น... หญิงสาวลุกขึ้นแล้วยกจานที่มีเส้นมาม่าลอยอืดอยู่เต็มไปเก็บล้าง แล้วเดินมาเปิดโทรทัศน์จะดูข่าว แต่เห็นว่าสี่ทุ่มแล้ว รายการข่าวจบเรียบร้อยแล้ว จึงได้แต่ถอนใจ ปิดโทรทัศน์ ปิดไฟ เข้านอนเสีย... ****************************** เหตุการณ์หลายอย่างระหว่างอนงค์และคมกล้ายิ่งตึงมากขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มโกรธมากเมื่อตอนช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา กระทั่งโรงเรียนเปิดการเรียนการสอนอีกครั้ง สาเหตุเนื่องมาจากการปิดโทรศัพท์มือถือตลอดเวลาที่หญิงสาวกลับไปเยี่ยมครอบครัว หล่อนขาดการติดต่อกับเขาโดยสิ้นเชิง หนำซ้ำตอนที่กลับมาแล้วก็ยังไม่ยอมโทรบอกเขาอีก ทำเอาเขานั่งไม่ติดด้วยความเป็นห่วง... บรรยากาศในรถเงียบสนิท ได้ยินแต่เพียงเสียงเครื่องปรับอากาศของรถยนต์ที่จัดว่าเบาที่สุดแล้ว คนที่ควรจะเป็นคนครองบทสนทนาในรถตามปกติไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว น่านน้ำมองสภาพที่เหมือนกับคลื่นใต้น้ำในรถแล้วก็ได้แต่หวาดหวั่น มือกระชับขนมหม้อแกงที่ 'ครูกบ' ซื้อมาฝากจากบ้าน เด็กหญิงถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านของตนเอง และเมื่อลงจากรถก็ได้แต่ภาวนาว่าน้าชายของตนกับครูประจำชั้นจะไม่ทะเลาะกัน... เด็กหญิงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของผู้ใหญ่ทั้งสองคนโดยไม่มีใครพูดถึง น่านน้ำเองก็ไม่ค่อยแปลกใจนักเพราะไม่เคยเห็นน้าของตนพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนนอกจาก 'ครูกบ' คนเดียว น่านน้ำเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่บัดนี้สว่างไสว เป็นสิ่งที่บอกให้รู้ว่าไม่พ่อก็แม่ของตนได้กลับมาถึงบ้านแล้ว ทั้งคู่ดูจะพร้อมใจยกหน้าที่ไปรับบุตรของตนให้กับคมกล้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ได้ทราบเรื่องว่าคมกล้าชอบครูประจำชั้นของน่านน้ำ ทั้งสองคนบ่นๆเหมือนกันว่ายังไม่เคยเห็นหน้า 'ครูกบ' เลย พร้อมทั้งเปรยให้ 'น้ากล้า' พา 'ครูกบ' มาพบ ซึ่งน่านน้ำเห็นน้าชายยิ้มเฉยๆ ยังไม่ได้ตอบรับอะไร... ทางด้านคนสองคนที่น่านน้ำกำลังนึกถึงยังคงนั่งกันเงียบๆในรถต่อไป คนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตลอด กำพวงมาลัยรถแน่น ใบหน้าขึงตึง มองตรงไปข้างหน้าตลอด ดูแล้วคล้ายภูเขาไฟใกล้จะระเบิดเต็มที อนงค์ลอบมองอย่างไม่ค่อยแน่ใจ หล่อนกระชับเสื้อกันหนาวแน่นเข้า รู้สึกยะเยือกอย่างไม่มีเหตุผล... หล่อนงงไปบ้างเมื่อคนที่มองหน้าตรงกลับเอื้อมมาหรี่เครื่องปรับอากาศลง อนงค์จึงใจชื้นขึ้นบ้างที่เขายังคงเอาใจใส่หล่อนอยู่เช่นเดิมจนกล้าที่จะยื่นมือขาวๆเย็นๆของตนไปแตะมือของเขาที่วางที่เกียร์ เพียงแค่รับรู้สัมผัสของหล่อน มือใหญ่กว่าก็ตวัดรวบไว้แน่นจนหญิงสาวตกใจ... "ทีหลัง กบอย่าทำให้ผมเป็นห่วงแบบนี้อีกได้ไหม?" น้ำเสียงกังวลอย่างจริงใจของเขาทำเอาอนงค์จืดจ๋อยไปได้เหมือนกัน และด้วยความรู้สึกผิดในใจนี้เองทำให้หล่อนกล้าพอที่จะยกมือใหญ่ที่กุมมือหล่อนอยู่นั้นแตะลงบนริมฝีปากของหล่อนเบาๆ คมกล้าสะดุดไปนิดหนึ่ง เขายิ้มก่อนจะเอ่ยทั้งๆที่ยังมองถนน... "ยกโทษให้ก็ได้ แต่ขอที่แก้มด้วยได้หรือเปล่า?" คราวนี้อนงค์ใช้มืออีกข้างที่ว่างตีลงบนมือใหญ่ที่ยังไม่ยอมปล่อยมือไว้ด้วยอาการหมั่นไส้เต็มแก่ คมกล้าจึงหัวเราะออกมาเบาๆ อารมณ์ของเขาดีขึ้น ชายหนุ่มกุมมือหล่อนไว้ แล้วยกขึ้นจรดบนริมฝีปากของตนบ้าง บรรยากาศในรถจึงเปลี่ยนไปจากตอนแรกที่คมกล้าไปรับอนงค์และหลานสาวของเขาอย่างสิ้นเชิง... จากคุณ : peiNing - [ 20 ก.ค. 48 13:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สีสันของกุหลาบแดง และข้าวของต่างๆที่เป็นรูปหัวใจร่อนไปทั่วโรงเรียนเป็นสัญลักษณ์ของวันแห่งความรัก เด็กนักเรียนตั้งแต่ชั้นอนุบาลไปจนถึงมัธยมต่างรื่นเริงกันไปทั่ว ดอกไม้ตั้งแต่ดอกเดียวไปจนถึงเป็นช่อมหึมา อนงค์เองก็เห็นภาพแบบนี้มาหลายปี ขนาดอนงค์ไม่ใช่คนที่สนใจกับเรื่องพวกนี้มากนักก็ยังอดรู้สึกถึงบรรยากาศชื่นมื่นไม่ได้ นักเรียนแต่ละคนใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกันถ้วนหน้าทำให้หล่อนเองก็รู้สึกยินดีไปด้วย แต่มีที่เป็นห่วงอยู่ก็เพียงแต่ว่า เงินที่เด็กๆเหล่านี้ใช้ไปมันฟุ่มเฟือยเกินตัว หล่อนไม่เห็นด้วยที่จะแสดงความรักต่อคนอื่น แต่กลับเบียดเบียนผู้ปกครองของตนเอง หากจะให้ดูน่ารักหน่อยก็เป็นกุหลาบแค่ดอกสองดอกก็พอ ไม่ต้องถึงขนาดเป็นช่อ... เอาเถอะ...แต่ไหนๆก็เป็นเทศกาล นานๆทีจะมีให้เด็กๆแช่มชื่นบ้าง อนงค์เองก็เข้าใจความรู้สึกของเด็กดีจึงไม่อยากต่อว่าใดๆ... ตอนเย็นน่านน้ำก็ยังนั่งรออยู่ที่เดิม อนงค์เห็นเข้าก็หัวเราะเพราะเห็นเด็กหญิงเองก็ได้รับดอกไม้ด้วยเหมือนกัน น่านน้ำเอ่ยล้อหล่อนพอหอมปากหอมคอว่าคมกล้าอาจจะหึงเอาเมื่อเห็นว่าอนงค์เองก็มีเด็กนักเรียนให้ดอกกุหลาบกับเขาด้วยตั้งห้าดอก แต่ละดอกห่อเป็นช่ออย่างดี อนงค์เองก็ได้แต่ขำลูกศิษย์ที่เริ่มแก่แดดแก่ลมตามเพื่อนๆไปเรียบร้อย... แต่เมื่อคมกล้ามาเข้าจริงๆ อนงค์เองก็ไม่กล้าถือดอกไม้ในมือให้โจ่งแจ้งเกินไปนัก เพราะรู้ซึ้งถึงอาการ ‘หวง’ ของชายหนุ่มดี เป็นโชคดีของอนงค์อยู่บ้างที่แวดล้อมไปด้วยผู้หญิงเสียมาก ไม่นับบิดาและน้องชายของตน บางทีเขาก็ไม่ค่อยชอบเมื่ออนงค์พูดถึงผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์ชายที่กำลังมีชื่อเสียงคนหนึ่งทั้งๆที่หล่อนพูดถึงเนื้อข่าวมากกว่าที่จะเป็นที่ตัวบุคคล... อนงค์งงไปบ้างเมื่อเห็นน่านน้ำยังนั่งเฉย ไม่ได้คิดจะลุกเดินไปที่รถยนต์ของน้าชายแต่อย่างใด เด็กหญิงเห็นอาการนั้นของครูประจำชั้นก็เลยหัวเราะ จึงอธิบายให้ฟังว่า "วันนี้พ่อจะมารับค่ะ" "อ้าว... แล้วน้ากล้าทำไม?" "ก็มารับคุณน่ะสิ" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นเบื้องหลัง อนงค์หันไปมองเขา แค่เห็นตาก็รู้แล้วว่าท่าทางอาการ ‘แอบๆ’ เจ้าดอกไม้นั่นคงไม่ค่อยเป็นผล เพราะสายตาของคมกล้าจะไวกว่าปกติในเรื่องแบบนี้ เขาเหล่มองหน้าหล่อนเล็กน้อย ให้หล่อนรู้สึกหนาวๆร้อนๆเล่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคำถามมหาศาลคงหลุดจากปากเขามาเป็นพรวนในยามที่อยู่กันตามลำพังสองคน... "เรารอเป็นเพื่อนน่านน้ำกันก่อนดีกว่าค่ะ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับกัน" ใครจะหาว่ายกลูกศิษย์ขึ้นมาอ้างก็ช่าง...หล่อนเบื่อที่จะไปเผชิญกับอารมณ์ของชายหนุ่มเต็มที... แต่ท่าทางโชคจะไม่เข้าข้างหล่อนเอาเสียเลย เพราะน่านน้ำลุกขึ้นเตรียมกระเป๋า หล่อนจึงหันไปมอง แล้วก็พบรถยนต์คันหนึ่งเลี้ยวเข้ามา คนขับเป็นผู้ชาย เดาว่าน่าจะเป็นบิดาของน่านน้ำ หล่อนคิดว่าควรจะไปทักทายเขาตามมารยาท แต่ทว่าเขาไม่ได้ลงจากรถ ปล่อยให้ลูกสาวของตนไหว้ลาหล่อนแล้ววิ่งขึ้นรถไป ส่วนคมกล้าก็ลากหล่อนไปอีกทางโดยไม่คิดจะเดินไปทักทายพี่เขยของเขา... เมื่อเข้าไปนั่งในรถ หล่อนก็มองถนนอยู่ตลอด บรรยากาศก็ทำให้รู้สึกอึกครึมเป็นอย่างยิ่ง หล่อนได้แต่นึกขำอย่างปลงตก วันนี้ตั้งแต่เช้ามาหล่อนยิ้มได้เพราะเห็นคนอิ่มเอิบกับเทศกาลวันแห่งความรัก แต่พอตกเย็นเมื่อได้พบกับคนรักของตนเองกลับทำให้หล่อนยิ้มไม่ออก... คนรักหรือ? หล่อนเคยคิดหรือพูดเต็มปากเต็มคำหรือเปล่าว่าชายคนที่นั่งอยู่ข้างๆนี้เป็นอย่างนั้น? "นั่นดอกไม้จากใครหรือกบ?" เสียงลอยๆของคมกล้าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ อนงค์รู้สึกเกร็งขึ้นมาตามสัญชาตญาณเพราะไม่รู้ว่าตนเองจะเผชิญกับคำพูดหรือการกระทำแบบใด ความคิดเมื่อครู่นี้จึงผ่านไปพร้อมกับประสาทความคิดเอาตัวรอดที่ตื่นตัวแทน ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะตอบอะไร ชายหนุ่มก็เปรยขึ้นต่ออีกว่า "กบเสน่ห์แรงมาตั้งนานแล้วนี่นะ" น้ำเสียงกึ่งหยันของเขาทำให้อนงค์สะดุดหูอย่างแรง หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มที่หักรถเลี้ยวออกนอกเส้นทางที่จะไปที่หอพักของหล่อน ทำให้ความสนใจของหล่อนเปลี่ยนไปอีกครั้ง หญิงสาวถามอย่างแปลกใจว่า "คุณจะไปไหนหรือคะ?" "คอนโดผม" "ป...ไปทำไมคะ?" อนงค์ชักเสียงสั่นด้วยความไม่มั่นใจ เรียกรอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่มได้เล็กน้อย แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้ไม่สบายใจเอาเสียเลย "วันนี้วันวาเลนไทน์ไงครับ ผมก็เลยอยากแสดงฝีมือทำอาหารบ้าง แต่ติดที่ว่าหอคุณก็ไม่ให้ผู้ชายเข้าอีก ก็เลยไม่รู้จะไปแสดงฝีมือที่ไหนดี" หญิงสาวผ่อนลมหายใจ แต่ก็ยังไม่แน่ใจในตัวของอีกฝ่ายเท่าไร หล่อนรู้ดีว่าคมกล้าอารมณ์ไม่ดีมากนัก หล่อนเองก็ไม่อยากมีเรื่องขัดใจให้เกิดเหตุต้องทะเลาะกันอีกจึงยอมนั่งเงียบๆต่อไป ไม่ปริปากบ่น แต่เรื่องมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่อนงค์เข้าใจ คอนโดใจกลางเมืองที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้าทำให้หล่อนไม่อยากเข้าไปเลยสักนิดแม้ว่ามันจะดูสวยเพียงใดก็ตาม ที่นี่จัดว่าค่อนข้างใกล้ที่โรงเรียนของน่านน้ำ แต่ก็ไกลสำหรับบ้านของหลานสาวของเขาและหอพักของหล่อน... "คุณอยู่ที่นี่กับครอบครัวหรือคะ?" คมกล้าไม่ตอบ อะไรบางอย่างบอกว่าหล่อนอาจจะถามคำถามผิดไปเสียแล้ว เพราะอารมณ์ของเขายิ่งไม่ดีหนักขึ้นกว่าเดิมอีก ชายหนุ่มเปิดประตูรถให้หล่อนเงียบๆ อนงค์จึงถามอย่างใจดีสู้เสือว่า "คุณอยู่ไกลจากบ้านของน่านน้ำนี่คะ แล้วเวลาหลังจากคุณไปส่งกบแล้วคุณต้องเสียเวลาวกรถกลับมาที่นี่อีก ไม่เหนื่อยแย่หรือคะนี่...?" น้ำเสียงเป็นกังวลของหล่อนทำให้ชายหนุ่มคลายอารมณ์ตึงเครียดนั้นลงบ้าง เขาจับมือหล่อนจูงให้เดินตามไปด้วย หากถามความรู้สึกของอนงค์ในยามนั้น แต่ละย่างก้าวที่เดินเข้าไปในตัวตึกที่อยู่ตรงหน้า เหมือนหล่อนกำลังเดินไปสู่บ้านผีสิง หรือไม่ก็แท่นประหาร ขนคอของหล่อนลุกชันด้วยสัญชาตญาณระแวงภัย อนงค์ไม่ได้รู้สึกถึงอาการตื่นเต้น แช่มชื่นในคืนแห่งความรักโดยที่มีชายหนุ่มอุตส่าห์ตั้งอกตั้งใจทำเพื่อหล่อนในวันวาเลนไทน์เลยสักนิด ตรงกันข้าม หล่อนเครียด และกลัวอย่างรุนแรงจนไม่อยากแม้แต่จะก้าวขาต่อไป แล้วหล่อนก็ตัดสินใจหยุดในที่สุดเมื่อคมกล้ากดปุ่มเรียกลิฟต์ เขาหันมามองอย่างแปลกใจ แล้วถามว่า "มีอะไรหรือครับ?" "คือ...กบคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะ" ชายหนุ่มมองหล่อนเต็มตา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "กบไม่ไว้ใจผมหรือ?" ใช่น่ะสิ! "ไม่ใช่ไม่ไว้ใจค่ะ แต่ไว้ใจกับความเหมาะสมมันคนละเรื่องกัน" คมกล้ายังจ้องหน้าหล่อนไม่วางตา ก่อนจะยิ้มอีกครั้งหนึ่งแล้วตอบหล่อนว่า "เอาแบบนั้นก็ได้ แต่พอดีผมมีของอยากให้คุณ ถ้าให้วันที่ไม่ใช่วันวาเลนไทน์ก็คงไม่มีความหมาย..." "ถ้าอย่างนั้นคุณขึ้นไปเอาให้กบก็ได้ค่ะ เดี๋ยวกบรออยู่ข้างล่าง สัญญาว่าจะไม่หนีหายไปไหน" โดยไม่รอให้คมกล้าพูดจบ อนงค์รีบสวนขึ้นทันทีทันควัน พร้อมทั้งชูสามนิ้วข้างกาย เครื่องหมายของเนตรนารีแสดงอาการสัญญิงสัญญา หล่อนอาจจะความรู้สึกช้าก็จริง แต่หล่อนก็ไม่โง่ รวมทั้งหล่อนเชื่อให้สัญชาตญาณของตนเองเป็นอย่างมาก คมกล้าเองเมื่อเห็นดังนั้น เขาก็ยิ่งยิ้มมากขึ้น แต่คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้หล่อนสบายใจเลยแม้แต่น้อย... "โอเค...คุณชนะ" แล้วร่างของเขาก็หายลับไปพร้อมๆกับประตูลิฟต์ที่ปิดลง เหมือนยกภูเขาออกจากอกหล่อนทีเดียว อนงค์ถอนใจยาวยืด หล่อนสบายใจขึ้นหลังจากที่แบกความอึดอัดมาตลอดตั้งแต่ตอนที่คมกล้าไปรับหล่อนมาจากที่ทำงาน มาตอนนี้อนงค์ได้แต่งงกับปฏิกิริยาของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก ปกติถึงคมกล้าจะโกรธ ก็ไม่เคยมีบรรยากาศคุกคามหล่อนขนาดนี้... จากคุณ : peiNing - [ 20 ก.ค. 48 13:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อโล่งใจ หล่อนก็เลยเดินสำรวจอาคารแห่งนี้มากขึ้น เพราะตอนแรกๆหล่อนไม่ได้สังเกตภายในเลย พอได้มีโอกาสหายใจหายคอแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะมองอาคารด้วยความทึ่ง ตั้งแต่ที่หล่อนเดินเข้ามาก็มียามรักษาความปลอดภัยดี ใช้การ์ดในการเปิดประตู ภายในตกแต่งหรูหราราวกับโรงแรมย่อมๆ บ่งบอกฐานะผู้อยู่อาศัยได้เป็นอย่างดี ดีเสียจนอนงค์ต้องสะดุดใจอย่างแรงกับความคิดของตนเอง... หล่อนรู้อะไรเกี่ยวกับตัวคมกล้าบ้าง? ตลอดเวลาที่คบกันมา ส่วนมากจะเป็นตัวชายหนุ่มเท่านั้นที่จะซักถามเรื่องเกี่ยวกับตัวหล่อน ส่วนอนงค์เองแทบไม่เคยซักถามอะไร มีแค่ช่วงแรกๆที่ทำตามที่หนังสือแนะนำเท่านั้น แล้วหลังจากที่ตกลงคบกันหล่อนก็ไม่ได้สนใจอีกเลย หล่อนรู้แค่ว่าเขามีพี่สาวและน้องสาว แต่ไม่เคยรู้ว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน เขาอยู่คอนโดด้วยหรือ หล่อนไม่รู้ว่าฐานะการเงินเขาเป็นเช่นไร หน้าที่การงานของเขาหล่อนก็ไม่ได้ใส่ใจก็เลยไม่รู้ว่าเขาทำหน้าที่อะไรบ้าง? และคำถามทั้งหมดก็นำไปสู่คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจหล่อนเมื่อตอนเย็น คมกล้าเป็น ‘คนรัก’ ของหล่อนจริงหรือ? กลิ่นดอกกุหลาบหอมกรุ่นมาจากเบื้องหลังทำให้อนงค์ผินหน้าไปมอง กุหลาบช่อไม่ใหญ่นัก แต่ก็น่าเอ็นดูลอยอยู่ตรงหน้าหล่อน หญิงสาวรับด้วยจิตใจที่กำลังสับสนกับความคิดใหม่ที่เพิ่งเกิดโดยไม่ได้ดูใบหน้าของคนให้เสียด้วยซ้ำ และของอีกชิ้นหนึ่งทำให้อนงค์กระตุกไปทันทีแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว คมกล้าไม่ได้ยิ้ม ใบหน้าของเขานิ่งจนอ่านไม่ออกดูราวกับว่าเขากำลังจ้องมองคนแปลกหน้าไม่ปาน หล่อนไม่เคยเห็นสีหน้าเช่นนี้ของเขามาก่อนเลย หัวใจของหญิงสาวเจ็บแปลบราวกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทงลงมาพร้อมๆกันอย่างไร้ความปรานี หล่อนรับ ‘ของขวัญ’ ชิ้นนั้นด้วยมืออันสั่นเทา... 'กลยุทธ์พิชิตใจชาย' เขารู้...!? "ทำไม?" อนงค์พูดได้แค่นั้นแล้วทุกอย่างก็หายลงคอไปหมดในขณะที่คมกล้าเดินนำไปยังประตูและที่จอดรถภายนอกราวกับไม่ได้ยินคำถามใดๆของหญิงสาว อนงค์เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้นอกจากตามเขาไปเงียบๆ กระทั่งถึงที่รถ เขาก็หันกลับมา แววตาที่มีแสงสลัวของหลอดไฟที่ให้ความสว่างไม่มากทำให้อนงค์สะอึก... ไม่ใช่แววตากราดเกรี้ยวอย่างที่หล่อนคิดว่าคงจะได้เห็น แต่เป็นแววตาของคนที่เจ็บปวดอย่างเหลือแสนต่างหาก... อนงค์ไม่เคยรู้ว่าความรู้สึกที่ว่า ‘หัวใจถูกกรีดเป็นริ้วๆ’ เป็นเช่นไร มาบัดนี้หล่อนเข้าใจอย่างถ่องแท้ยามที่เห็นแววตาคู่นั้นของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คำขอโทษนับพันนับล้านติดอยู่แค่ริมฝีปาก หล่อนไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยออกมา... "กบ...มองหน้าผม" คำสั่งของคมกล้าไม่ได้ผล อนงค์ได้แต่ก้มหน้า ส่ายศีรษะ หล่อนกระชับช่อกุหลาบและหนังสือในมือแน่นเข้าราวกับจะใช้สิ่งนั้นป้องกันตัวได้ เมื่อหญิงสาวปฏิเสธ มือใหญ่นั้นก็บังคับโดยการแตะเชยคางของหล่อนขึ้น... "ดูผมให้ดี คุณเคยเห็นหน้าผมมาก่อนหรือเปล่า?" คำพูดของคมกล้าทำให้สายตาที่ยังหลุบต่ำค่อยๆช้อนขึ้นมองอย่างไม่แน่ใจนัก นัยน์ตาโตของหล่อนบ่งบอกถึงความแปลกใจ สับสน และไม่แน่ใจ หญิงสาวพยายามพิจารณาใบหน้าของเขา พยายามอย่างเต็มที่เท่าที่ความเครียดกังวลตอนนั้นจะอำนวย แต่แล้วอนงค์ก็ต้องส่ายหน้า... ไม่...หล่อนจำไม่ได้ "จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เคยอยู่ในสายตาของกบสินะ" คมกล้าละมือจากคางของหล่อน เอ่ยเหมือนรำพึง ในขณะที่อนงค์จ้องหน้าเขาโดยไม่หลบตาด้วยอาการงงงวย และประหลาดใจอย่างยิ่งยวด คมกล้าถอนใจยาว กล่าวว่า "จำเรื่องราดหน้าของผมได้ไหม?" อนงค์พยักหน้า "ผมมันบ้าไปเองที่คิดว่าคุณเห็นผมแล้ว เห็นตัวตนของผมจริงๆแล้ว แต่เพิ่งรู้ว่า คุณ...เห็นผมเป็นแค่วัตถุอย่างหนึ่งเท่านั้นเอง" หล่อนยังนิ่ง "คุณ...จำผมไม่ได้จริงๆหรือ?" น้ำเสียงของเขาท้อแท้และละห้อยอย่างหน้าสงสาร แต่หล่อนก็ไม่อยากโกหกอีกแล้ว อนงค์ส่ายหน้า พูดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น "เราเจอกันตั้งแต่คุณอยู่ปีหนึ่งแล้ว คุณ...เป็นเพื่อนสนิทน้องสาวผม" คราวนี้อนงค์เงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง หล่อนอ้าปากค้างคล้ายเจอผีหลอก คมกล้าหัวเราะเบาๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่แปร่งปร่าเหลือทน... "ผมเป็นพี่ยายวี นึกออกหรือยัง?" อนงค์ได้แต่นิ่ง พร้อมทั้งร่ำร้องอยู่ในใจ นามสกุลที่หล่อนคุ้นหู... ชื่อ ‘คมกล้า’ และ ‘คมคำ’ ทำไมหล่อนจึงไม่ได้สังเกตเลยนะ!? ตลอดเวลาที่เรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย เขามารับมาส่งเพื่อนสนิทของหล่อนเป็นประจำเพราะเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เพียงแต่ตอนนั้น อนงค์รับรู้คร่าวๆ แต่ไม่เคยใส่ใจ จึงไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของใครทั้งสิ้นแม้แต่คนที่ใกล้ตัวขนาดเป็นพี่ชายของเพื่อนก็ตามที... "ตอนนั้นผมผิดเองที่ไม่เคยเปิดเผยความรู้สึก แต่พอได้เจอคุณอีกครั้ง ผมก็คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่น่ายินดี ครั้งนี้ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มคนเดิมอีกแล้ว และมั่นใจว่าจะต้องทำให้คุณหันมามองผมให้ได้ แล้วคุณก็ทำให้ผมเชื่อว่าผมทำแบบนั้นได้แล้วจริงๆ แต่คิดไม่ถึง...คิดไม่ถึงจริงๆ..." เขาไม่คิดจะต่อประโยคให้จบก็เดินผ่านตัวอนงค์ เปิดประตูให้กับหล่อนซึ่งก้าวเข้าไปนั่งราวกับหุ่นยนต์ ริมฝีปากของหล่อนเม้มอย่างที่ต้องการระงับอารมณ์ ส่วนคมกล้าก็เดินกลับมานั่งประจำที่คนขับ เขานิ่งไปครู่หนึ่งราวกับต้องการจะตั้งสติ แล้วก็สตาร์ทรถขับฝ่าการจราจรที่ยังค่อนข้างหนาแน่นแม้ว่าจะเป็นเวลาดึกพอสมควรแล้วก็ตาม กระทั่งบางตาลงเมื่อถึงแถบชานเมือง ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลย จนเมื่อถึงหอพักของอนงค์ คมกล้ายังคงทำหน้าที่ไม่บกพร่อง เขาเดินไปส่งหญิงสาวจนถึงหน้าหอพัก และอนงค์ก็ยกมือไหว้ลาเขาเช่นเคย แต่ก่อนที่จะล่วงเข้าไปภายในหอพัก คมกล้าก็ดึงรั้งต้นแขนของหล่อนเอาไว้ก่อน เขาพูดกับหล่อนว่า "ผมเคยบอกกบใช่ไหมว่า ผมอยู่ในกำมือของคุณ คุณไม่ต้องหาวิธีอะไร ผมก็ยังเป็นของคุณอยู่วันยังค่ำ..." คำพูดของเขาคล้ายกับความอบอุ่นท่ามกลางความหนาวเหน็บในหัวใจที่หล่อนกำลังเผชิญอยู่ อยากจะโผกอดเขาเอาไว้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้หล่อนไม่เคยคิดจะทำ แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ใจปรารถนา ก็รู้สึกเหมือนถูกฝังกลบในน้ำแข็งขั้วโลกให้ทุรนทุรายอีกครั้งด้วยคำพูดประโยคถัดมาของเขา "แต่ว่า...บางทีมันอาจจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว" สิ่งที่อนงค์เห็นจากแววตาของเขา ไม่ใช่ความเศร้าเหมือนตอนแรกอีกแล้ว แต่เป็นความผิดหวัง...ผิดหวังอย่างรุนแรงเสียด้วย ชายหนุ่มใช้นิ้วดีด ‘หนังสือ’ ที่หล่อนถือไว้ในอ้อมกอดเบาๆ น้ำเสียงที่เอ่ยต่อมามีแววเย้ยหยันอย่างชัดแจ้ง... "ชีวิต...ไม่ได้ง่ายอย่างของสำเร็จรูปพวกนี้หรอกนะครับ " จากคุณ : peiNing - [ 20 ก.ค. 48 13:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่ออาทิตย์ที่แล้วยุ่งมาก ยุ่งสุดๆ จนต้องให้พี่สาวช่วยแปะให้ แล้วก็เลยไม่ได้มาตอบกระทู้เลย มารวบยอดตอนนี้ตอนเดียว **หนูจ๋า** ขอบคุณที่ช่วยเตือนเรื่องคำผิดค่ะ ^^ **Mr. Fusion** ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^ (งงเหมือนกันเพราะไม่เคยเห็น Mr. Fusion ในถนนนักเขียนเลยค่ะ) ** coolning** ขอบคุณในเรื่องเกี่ยวกับคำผิดค่ะ แหะ แหะ เด่นมากเสียด้วยจิกุ๊ก ตอนที่แล้วอ่านแล้วอมยิ้ม ตอนนี้อาจจะยิ้มไม่ค่อยออก หรือไม่ก็อยากฆ่าคนเขียนทิ้งหรือเปล่าคะนี่ ^^" **chocolate-gateau** คนเขียนรับผิดชอบแน่ค่ะ แต่ไหนๆก็ไหนๆ คุณ chocolate-gateau ก็ทำคนเขียนหิวหนมเหมือนกัน ดังนั้นเจ๊ากันนะคะ (เล่นง่ายไปมั้ยเนี่ย ^^") ** Bralee** หนังสือ How to เริ่มแผลงฤทธิ์ในตอนนี้ค่ะ ^^ **Bangkokian** อ่านถึงตอนนี้คงทราบแล้วว่าหนังสือนี้ใช้ได้ผลหรือไม่ ^^ **อาราเร่** ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ **namtanzay** ตอนที่ 6 นี่เฉลยค่ะว่าหนังสือนี่ใช้ได้จริงหรือเปล่า ** Kwan** ตอนที่แล้วยังไม่ใช่ผลที่แท้จริงค่ะ ส่วนเรื่องน่ารักนี่ ชมคนเขียนใช่ไหมคะ ขอบคุณค่ะ ^O^ (เอาดื้อๆนี่แหละ เหอ เหอ) ** scottie** อ่านตอนนี้อาจจะกรี๊ดไม่ออกนะคะ หรือไม่อาจจะอยากกรี๊ดใส่คนเขียนแทน แหะ แหะ มาตอนนี้ก็เหมือนกัน ไม่รู้อนงค์เขาแค้นฝังหุ่นอะไรกับอาหารเวียดนามนัก เฮ้อ **หนูจ๋า** ขอบคุณสำหรับรอบสองค่ะ ดีใจจัง ส่วนเรื่องความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ หนิงก็ขอน้อมรับไว้ค่ะ **moojeab** เออเนอะ ถ้าเกิดอนงค์เขาอ่านส่วนอื่นด้วยเรื่องมันจะออกมาเป็นในรูปแบบไหนกันนะ (น่าคิดๆ) **ปากริม-ไข่เต่า** ตอนนี้หายสงสัยเกี่ยวกัยหนังสือ how to แล้วใช่ไหมคะ ^^ ตอนนี้นี่ยาวดีจริงๆ หนิงว่าตอนที่แล้วยาวแล้วนะเนี่ย อย่างที่บ่นเอาไว้เลยค่ะว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะใช่เรื่องสั้น แต่ก็ไม่ถึงขนาดเรื่องยาว พออ่านจบบทที่ 6 นี่ คนเขียนก็แทบตายเหมือนกันค่ะ เขียนไปก็บ้าๆบอๆไปเพราะเครียดตามตัวละคร เอาเป็นว่าพอตอนหน้าก็จะถึงตอนจบแล้ว จะได้เป็นไทแล้ว เย้ แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ลืมๆ ให้ลิ้งค์ก่อน ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3545411/W3545411.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3558916/W3558916.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3574634/W3574634.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3587591/W3587591.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3604122/W3604122.html อ้อ อีกอย่างหนึ่ง อยากถามนิดหนึ่งว่ารู้รึเปล่าว่าคู่ "คม" นั่นเค้าเป็นพี่น้องกัน (แค่อยากรู้เฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก จะเก็บเอาไว้เป็นข้อมูลเกี่ยวกับลักษณะการเขียนว่าใช้กลวิธีนี้ใช้ได้มากน้อยแค่ไหน จะได้เป็นคลังในการเขียนเรื่องต่อๆไป) แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 48 12:37:01 แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 48 23:28:23 แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 48 13:47:37 จากคุณ : peiNing - [ 20 ก.ค. 48 13:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ่อ.. ตั้งแต่เริ่มอ่านเรื่องนี้มาไม่เคยคิดว่ามันจะเศร้าเลย นึกว่าจะหวานแหววทั้งเรื่อง.. ง่ะ ประเมินคนเขียนผิดไป โหดร้ายย... สงสารคมกล้าจัง จากคุณ : Bangkokian - [ 20 ก.ค. 48 14:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อึมครึม เศร้า เครียด โอ๊ยยยยยยอะไรกันนี่ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 20 ก.ค. 48 16:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พึ่งหนังสือไม่ได้ ต้องพึ่งความรู้สึกตัวเองแล้วเน้อ จากคุณ : nongwin - [ 20 ก.ค. 48 19:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้ สะใจมาก เอาแบบคมกล้าไม่ให้อภัยเลยนะ จากคุณ : scottie - [ 20 ก.ค. 48 22:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คนเขียนโหดจริงๆ(แค่บ่นค่ะ ไม่ได้ว่าจริง ๆ ^^) เขียนซะ เราเศร้าและเครียดตามไปเลย หนังสือ Howto ทำพิษซะแล้ว ดาบนั้นคืนสนอง จากคุณ : coolning - [ 20 ก.ค. 48 22:58:49 A:10.133.112.28 X:151.193.213.23 TicketID:103738 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอโผล่มามองคอมเม้นท์แวบหนึ่ง (แอบกลืนน้ำลายเพราะอาจถูกดักตีหัวเอาได้ แหะ แหะ) **Bangkokian** ตั้งชื่อเรื่องไว้สับขาหลอกคนอ่านค่ะ (น่า ตอนหน้าตอนจบแล้ว อดทนอ่านอีกนิดนะคะ ^^") **อาราเร่** โอ๋ โอ๋ ใจเย็นๆค่ะ ^^" **nongwin** เห็นด้วยค่ะว่าพึ่งหนังสือไม่ได้แล้ว แต่ความรู้สึกอนงค์นี่พึ่งได้แค่ไหนอีกเรื่องหนึ่งนะ **scottie** เอ่อ...คุณ scottie ขา ไหนๆก็วันทางพระพุทธศาสนาก็ระงับสะใจเล็กน้อยเถอะค่ะ ^^" **coolning** หนิงเข้าใจค่ะ เลยต้องกระมิดกระเมี้ยนเข้ามาแอบดูไง แหะ แหะ ** Bralee** เอ่อ เอางั้นเลยหรือคะ ใจเย็นๆค่ะ วันอาสาฬหบูชาอ่ะ **xyz** พุธหน้าก็จะได้อ่านแล้วไงคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 48 12:47:06 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 48 12:36:09 จากคุณ : peiNing - [ 20 ก.ค. 48 23:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะมีใครว่าอะไรมั๊ยคะ ถ้าจะบอกว่า "สมน้ำหน้ายัยกบจริงๆ!" ฮาฮาฮา จากคุณ : Bralee - [ วันอาสาฬหบูชา 00:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากอ่านตอนจบอ่ะ จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ วันอาสาฬหบูชา 11:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ง่าตอนนี้เศร้าอ่า  แงๆๆๆๆๆ จากคุณ : namtanzay - [ วันอาสาฬหบูชา 14:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้ย ปวดหัวใจหนึบๆ เข้าใจแล้วชีวิตสาวมาม่า จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ วันอาสาฬหบูชา 17:10:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แหะ ๆ เราเองก็ไม่ระแคะระคายมาก่อนเลยว่า คมกล้าจะเป็นพี่น้องกับคมคำ  ถึงแม้ว่าตอนได้ยินชื่อคมคำครั้งแรกจะรู้สึกว่าแปลก ๆ ก็เถอะ   เฮ้อ...แถมยังไม่เข้าใจเรื่องก๋วยเตี๋ยวราดหน้า ว่ามันเกี่ยวกับเรื่องในอดีตยังไง  ทำไมครูกบได้ยินเรื่องนี้่แล้วถึงต้องจำได้ด้วย    หรือเพื่อนคนที่แนะนำคมกล้าคนนั้นก็คือครูกบ ??? จากคุณ : moojeab (polyj) - [ วันอาสาฬหบูชา 17:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สงสารคมกล้าจังค่ะ.... แอบสารภาพว่าไม่รู้สึกสงสารนางเอกเลยแฮะ ^^" ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอคะ อยากรู้จังว่ากบจะทำยังไงต่อไป จากคุณ : blvan - [ วันอาสาฬหบูชา 18:06:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 27 ก.ค. 48 18:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่ 7 (จบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3630304/W3630304.html จากคุณ : Janer - [ 8 ส.ค. 48 17:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อยากบอกนิดนึงอ่ะค่ะ คำว่า 'อย่างไม่เอาใจใส่นัก' ขอเปลี่ยนเป็น 'อย่างไม่ใส่ใจนัก' ได้ไหมคะ คือฟังแล้วมันดูเพี้ยนๆ นะค่ะ รู้สึกว่าจะมีในบทแรก ปล.แต่เขียบได้ราบรื่นมากเลยค่ะ จากคุณ : R double c - [ 16 ส.ค. 48 19:49:32 A:203.113.77.73 X: ]