... ณ ทุ่งหญ้าแห่งแสงตะวัน ...
สายลมอันแสนอ่อนโยน..
เส้นผมที่พลิ้วปลิวผ่านใบหน้าของเธอไป...
..กับความอบอุ่น ที่สัมผัสได้เพียงความรู้สึกเท่านั้น..
... หากเธอลองแหงนหน้าขึ้นไป มองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่สุดสายตา ...
... และ มองกลับมาที่ตัวเธอ.. ด้วยการหลับตา ...
ภาพที่เธอเห็น คือก้อนเมฆที่เรียงรายไร้รูปร่าง..
..ในชั่วพริบตาที่เธอมองเห็น เธอคงไม่อาจจดจำมันได้ทั้งหมด..
แต่เคยสังเกตไหม......
ว่า ความรู้สึกที่ดี มันพรั่งพรูเข้ามามากมาย... ระหว่างที่เธอหลับตาลง...
..ทั้งๆ ที่..
เธอยังไม่ได้คิดอะไร...
...
แต่เธอ.. รู้สึกถึงมัน..
นี่ก็แสดงว่า....
มันก็คงไม่ต่างกันใช่ไหม......
...กับ ภาพความทรงจำที่ดีของเธอ...
...ที่ไม่อาจจดจำรายละเอียดเรื่องราวได้ทุกเรื่อง
แต่... เพียงแค่เธอ นึกถึงมัน.. ในความทรงจำที่ไร้รูปร่างชัดเจนดั่งก้อนเมฆ...
เธอก็ รู้สึกดี... ขึ้นมาได้เหมือนกัน....
ไม่จำเป็นต้องใช้ เหตุผล เสมอไปหรอกนะ...
ว่า... ทำไม ....
...เพราะ...
...ถ้าหาก ความทรงจำที่ดี ยังคงอยู่เสมอ ตลอดไป..ในใจของเธอ
... ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ
......
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 48 00:30:42
: เ ม ฆ ที่ ไ ร้ รู ป ร่า ง :
