..ก็อย่างเวลาที่คุณเจอร้านขายของวิเศษนั่นแหละ ที่ทุกคนจะรู้สึกเหมือนกันว่า..
'เอ๊ะ มีร้านนี้ตั้งอยู่ตรงนี้ด้วยหรอ เดินผ่านทุกวัน แต่ทำไมไม่เห็น'
แล้วก็ลงเอยด้วยมือที่เอื้อมไปผลักบานประตู และสองเท้าที่ก้าวเข้าไปในร้าน...

คุณรู้มั้ยว่าการเปิดร้านขายของวิเศษนี่มันยุ่งยากขนาดไหน ..
การที่จะทำให้ลูกค้าเชื่อว่านี่เป็นร้านขายของวิเศษน่ะ..ของวิเศษนะ ไม่ใช่ของธรรมดา..
ไหนจะต้องทำให้ร้านผลุบๆ โผล่ๆ ไม่เป็นเวลา ต้องคอยทำให้ร้านดูลึกลับเข้าไว้...
และที่สำคัญต้องรักษากฎเพียงข้อเดียวของร้าน..ก็คือ ลูกค้าจะซื้อของวิเศษได้เพียงชิ้นเดียวและครั้งเดียวเท่านั้น...
คุณก็รู้ ถ้ามีโอกาสเข้ามาในร้านขายของวิเศษ ทุกคนก็รู้อยู่แก่ใจแล้วล่ะว่า คงได้เข้ามาเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
คงไม่มีใครที่จะซื้อของกลับไปเพียงชิ้นเดียวหรอกใช่มั้ย.. แต่ก็นั่นแหละ เราก็มีวิธีที่จะทำให้ลูกค้าซื้อของไปได้เพียงชิ้นเดียวเท่านั้น..

..กรุ๋งกริ๊ง..กรุ๋งกริ๊ง..
เสียงกระดิ่งที่ติดไว้กับบานประตูดังขึ้นเมื่อผลักบานประตูเข้าไปภายใน "ร้านขายของวิเศษ" ตามที่ป้ายหน้าร้านเขียนไว้อย่างนั้น
ฉันมองไปทั่วร้านอย่างหวั่นๆ บรรยากาศภายในร้านดูเก่าๆ สลัวๆ เหมือนจะมีอะไรโผล่ออกมาได้ทุกเมื่อ
ชั้นวางของที่มีสินค้าเต็มเพียบ และข้าวของที่วางระเกะระกะเต็มพื้นนั่นอีกที่ทำเอาฉันเกือบสะดุดล้ม
ของบางอย่างก็มีป้ายชื่อติดไว้บางอย่างก็ไม่มี สินค้าทุกชิ้นล้วนแต่ไม่เคยเห็นมีขายที่อื่น (ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตามป้ายชื่อน่ะนะ)
เช่น นาฬิกาย้อนเวลา-นาฬิกาพกแบบโบราณสีทองที่หน้าปัดมีรอยร้าว, น้ำยาอ่านใจ-ของเหลวสีเงินที่อยู๋ในขวดแก้ว,
ตำราเวทมนต์-หนังสือเล่มหนาๆ ที่มีกองอยู่เป็นตั้ง สินค้าแต่ละอย่างทำให้อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้
ถึงแม้ในใจจะคิดว่ามันก็คงเป็นแค่ของเล่นเด็กหรือของสะสมหน้าตาแปลกๆ เท่านั้น จะมีที่ไหนล่ะ “ของวิเศษน่ะ”
แล้วก็นั่น..อะไรบางอย่างแวววาวอยู่ในมุมหนึ่งของร้าน มันดูเหมือนลูกตาสีทองคู่หนึ่ง ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อมองให้ชัดขึ้น
"พรึ่บ" ทันใดนั้นมันก็กระโดดผ่านหน้าฉันไป เจ้าแมวดำตาสีทอง มันกระโดดขึ้นไปอยู่บนชั้นวางของแล้วจ้องมาที่ฉัน
บนชั้นที่เจ้าแมวนั่นหมอบอยู่ มีแผ่นกระดาษติดอยู่มีข้อความว่า

"10 อันดับสินค้ายอดนิยมตลอดกาล"
1. ลูกอมล่องหน
2. xxx
3. xxx

“ลูกอมล่องหน” ฉันได้แต่พึมพัมเบาๆ สายตากวาดไปทั่วชั้นวางของนั่น แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรที่มีลักษณะเหมือนลูกอมเลย
“สนใจสินค้าชิ้นไหนเป็นพิเศษรึเปล่าคะ” เสียงพูดที่เบาจนเกือบเป็นกระซิบดังอยู่ข้างๆ ตัว ทำเอาฉันสะดุ้ง
หญิงสาวชุดดำมายืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอยิ้มให้ฉันเล็กน้อยเป็นการทักทาย ในอ้อมแขนมีแมวดำตาสีฟ้าใสคลอเคลียอยู่
“เอ่อ คือ” ฉันอ้ำๆ อึ้งๆ
ในใจเอาแต่คิดสับสนไปมา ‘บ้าน่า มันจะมีหรอ ไอ้ลูกอมล่องหนน่ะ แต่นี่มันร้านขายของวิเศษนะ’
“เอ่อ...ลุ..ลูกอมล่องหน” ฉันพูดตะกุกตะกักออกไปในที่สุด
หญิงสาวชุดดำยิ้ม แล้วเดินนำฉันไปที่เคาน์เตอร์ด้านใน บนเคาน์เตอร์มีตะกร้าสานวางอยู่หลายใบ
ในตะกร้าแต่ละใบบรรจุผลึกที่มีลักษณะและสีต่างๆ กันไป ไม่ว่าจะเป็นผลึกรูปหยดน้ำ ผลึกรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ผลึกรูปสามเหลี่ยม ฯลฯ
ผลึกแต่ละอันมีประกายระยิบระยับตลอดเวลา บางอันก็เปลี่ยนสีได้ บางอันก็เปลี่ยนรูปทรงได้ด้วย
ที่ขอบตะกร้ามีป้ายชื่อเขียนบอกไว้ นั่นไง..ตะกร้าใบริมสุดที่มีป้ายติดไว้ว่า “ลูกอมล่องหน”
หญิงสาวชุดดำ หยิบผลึกใสทรงกลมเหมือนลูกแก้วขึ้นมาจากตะกร้าใบนั้น แล้วหย่อนมันลงในขวดแก้วใบเล็กๆ ปิดฝาและยื่นให้ฉัน
ฉันรับขวดแก้วนั้นมาไว้ในมือและได้แต่จ้องมองเจ้าลูกแก้วใสในขวดนั้น ‘นี่นะหรอ ลูกอมล่องหน’
“เมี้ยว” เสียงเจ้าแมวดำตาสีฟ้า ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ จริงสิ..ต้องจ่ายเงินนี่นะ
“เอ่อ ..”
“ 241 บาทค่ะ” หญิงสาวชุดดำตอบเหมือนจะรู้ว่าฉันจะถามราคาค่าสินค้า
‘ราคาแค่ไม่กี่ร้อยนี่น่ะนะ..กินแล้วจะทำให้ล่องหนได้รึเปล่าเนี่ย’
มือฉันควานหากระเป๋าตังค์เพื่อจ่ายเงิน น่าแปลก..ที่ในกระเป๋ามีเงินอยู่ 241 บาท พอดีกับค่าลูกอมล่องหนเลย..

“บอกแล้วไงว่า รายชื่อ 10 อันดับสินค้าขายดีของเราน่ะต้องได้ผล แง้ว” เจ้าแมวดำตาสีทองพูดขึ้น
หลังจากเสียงกรุ๋งกริ๋งของบานประตูเงียบลง
“คราวหน้ามาทำ รายชื่อ 10 อันดับสินค้าขายไม่ออกกันดีกว่า จะได้ลดปริมาณขยะในร้านลงไปบ้าง เมี้ยว ดีมะฮะ”
เจ้าแมวดำตาสีฟ้าหันมาถามหญิงสาวชุดดำ
เธอยิ้มน้อยๆ “นั่นสินะ .แต่ตอนนี้มาช่วยกันปิดร้านดีกว่า มืดมน-มืดมิด”
แล้วเจ้าแมวดำทั้งสองก็กระโดดตามเธอไป

- - - - -
นานเท่าไหร่แล้วนะ.. ที่รอยยิ้มนั้นอยู่ในใจฉัน รอยยิ้มที่เขามีให้เวลาที่ได้พบกัน..
ฉันได้แต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ ไม่เคยได้พูดคุย
มีเพียงแค่ยิ้มทักทายเวลาเจอกัน..เพียงแค่นั้น
แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ..ฉันจะได้มองเขาใกล้ๆ..ได้อยู่ข้างๆ เขาตลอดเวลาแล้ว..
ขวดลูกอมในมืออุ่นชื้นเพราะเหงื่อที่ซึมออกมา ฉันกำขวดลูกอมล่องหนแน่นขึ้นก่อนที่จะเปิดฝา
แล้วกลั้นใจหยิบลูกอมล่องหนเข้าปากไป ในใจก็ได้แต่ภาวนาซ้ำไปซ้ำมา ‘ต้องได้ผลสิ มันต้องได้ผล’

- - - -
ตอนนี้ฉันคงเหมือนนักวิทยาศาสตร์ที่เฝ้าสังเกตพฤติกรรมของ “เขา” อย่างใกล้ชิด
ฉันได้มองหน้าเขาใกล้ๆ ได้รู้ว่าเขามีรอยสิวเล็กๆ ข้างจมูก รอยแผลเป็นจางๆ ที่หางคิ้วข้างซ้าย และมีไฝเม็ดจิ๋วบนติ่งหูขวา..
หลายวันแล้วที่ฉันได้อยู่ข้างๆ เขา ได้รู้ว่าเขามีชีวิตประจำวันแบบไหน หน้าตาตอนตื่นนอนเขาเป็นไง
ฮิฮิฮิ หน้าตาตอนตื่นนอนนะ ตลกมากเลยล่ะ พอเสียงนาฬิกาปลุกดังปุ๊บ เขาก็ลืมตาตื่น
แต่ลืมตาแค่ครึ่งเดียวนะ ทำหน้าเหมือนไม่อยากตื่น แล้วเอามือขยี้หัวให้ผมมันยุ่งเข้าไปอีก
แล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว..นานมากเป็นชั่วโมงเลย หน้ากระจกในห้องน้ำงี้มีครีมวางอยู่หลายขวดทีเดียวเยอะกว่าของฉันซะอีก
ทุกเช้าก่อนไปทำงานเขาก็จะดื่มกาแฟดำหนึ่งถ้วย กาแฟ 1 น้ำตาล 2 แต่เขาดื่มกาแฟร้อนๆ ไม่ได้ ต้องรอให้กาแฟอุ่นๆ ก่อน
เพราะเขาเป็นพวกลิ้นแมว ฉันก็ช่วยเป่าแก้วกาแฟให้เย็นเร็วๆ
..ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ฉันก็จะไปอยู่ข้างๆ เวลาเขากินข้าว ฉันก็นั่งเป็นเพื่อน ระหว่างเขาขับรถ ฉันก็นั่งอยู่ข้างคนขับ
พอเขาล้มตัวลงนอน ฉันก็แอบไปนอนข้างๆ ด้วย ฮิฮิ
ก็เขาไม่รู้นี่ ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ข้างๆ เขา

พอได้อยู่ใกล้ๆ เขา มันอดไม่ได้หรอกที่อยากจะช่วยเขาทำนั่นทำนี่บ้าง บางทีฉันก็ชงกาแฟให้เขาตอนเช้าๆ ระหว่างที่เขาอาบน้ำอยู่
รดน้ำต้นไม้ให้เขาเวลาเขาลืม เก็บผ้าให้เขาเวลาฝนใกล้ตก ..งานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันพอจะทำได้
คิดว่าเขาจะได้เหนื่อยน้อยลง คิดว่าเขาคงดีใจ แต่พอได้เห็นสีหน้าของเขา ฉันก็รู้ทันทีว่า ฉันไม่น่าทำเลย
ก็เขาไม่รู้นี่ ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ข้างๆ เขา

แล้วเมื่อวานนี้..เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเขายิ้มแบบนั้น รอยยิ้มที่เขามอบให้กับคนสำคัญของเขา
รอยยิ้มที่เขามีให้กับเธอเพียงคนเดียว
เวลาที่อยู่กับเธอ เขาดูมีความสุขมาก หัวเราะปากกว้างแบบที่ฉันไม่เคยเห็น ยิ้มจนตาหยี
แถมยังยิ้มเผื่อแผ่ไปถึงคนที่อยู่ข้างๆ เหมือนจะประกาศว่า เขามีความสุขมากแค่ไหน..
เขายิ้มให้กับเธอ เขายิ้มให้กับทุกคน เขายิ้มให้กับทุกสิ่งรอบตัว ..แต่เขา..ไม่ได้ยิ้มให้ฉัน..
ก็เขาไม่รู้นี่ ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ข้างๆ เขา

วันนี้ฉันไม่ได้ไปอยู่ข้างๆ เขาเหมือนอย่างเคย เช้านี้..หลังจากเขาออกจากห้องไป ฉันก็เดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน
ก้าวเท้าไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เมื่อรู้สึกตัวอีกที สองเท้าก็พาฉันมาหยุดอยู่ที่ "ร้านขายของวิเศษ"
ร้านเล็กๆ ที่แทรกตัวอยู่ระหว่างตึกแถว..แต่มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกต่อไปแล้ว..
“นั่นสินะ” ฉันพึมพัมเบาๆ ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ร้านหายไป
ฉันทรุดตัวลงนั่ง ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาตรงหน้าอย่างช้าๆ ..แต่ไม่มีมือของฉันอยู่ตรงนั้น..

- - - - -
ฉันยืนรอเขาอยู่หน้าห้อง บ่ายสามแล้ว เดี๋ยวเขาก็คงเดินออกมา..เหมือนทุกวัน
เขาออกมาจากห้อง เดินตรงไปที่ระเบียงสำหรับพักสูบบุหรี่.. ฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เขา อยู่ห่างแค่มือเอื้อม
ยืนมองเขาสูบบุหรี่จนหมดมวน แล้วเขาก็เดินผ่านหน้าฉันไป
ฉันวิ่งตาม พยายามร้องเรียก “ตรงนี้ไง ฉันอยู่ตรงนี้ ข้างๆ คุณไง”
“เพล้ง” เท้าฉันสะดุดกระถางต้นไม้เล็กๆ ที่อยู่ตรงนั้น เขาหยุดเดินและหันมองมา..
แวบแรก..ฉันคิดว่าเขาจะมองมาที่ฉัน..
แต่เปล่าเลย สายตาเขาลดต่ำลงมองที่พื้น เขาแค่มองดูเศษกระถางที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นนั่นต่างหาก…

มืดแล้ว..ฉันยังนั่งอยู่บนระเบียงที่พักสูบบุหรี่ เหม่อมองจุดสีแดงที่คราคร่ำอยู่บนถนน
แต่ภาพที่ฉันมองเห็นกลับเป็นภาพเขา รอยยิ้มทักทายที่เขาเคยมีให้ฉันเวลาเดินผ่าน
ถึงมันจะไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขา แต่สำหรับฉันในตอนนี้..แค่เขาเห็น ’ฉัน’ อยู่ตรงนั้นแล้วยิ้มให้ ..ฉันก็ดีใจแล้ว...
ฉันหลับตาลง รอบตัวมีแต่ความเงียบ...ในตึกนั้นว่างเปล่า.. ว่างเปล่าเหมือนตัวฉัน..

- - - - -
“แง้ว เสร็จซ้าที..รายชื่อสินค้าขายไม่ออก” มืดมน-เจ้าแมวดำตาสีฟ้าบอก
“ดีละ วางไว้บนเคาน์เตอร์นั่นแหละ มิสเทรสกลับมาจะได้เห็นไง มี้มี้” ว่าแล้วมืดมิด-เจ้าแมวดำตาสีทองกำลังจะเอื้อมตีน
ไปประทับตราบนกระดาษรายชื่อ แต่เจ้ามืดมนคว้ากระดาษไปได้ทัน
“น่าน น่าน ไม่ต้องแปะรอยตีนแกลงไปเลยนะ มืดมิด”
“แหม เราก็..”
“ก็อะไร..”
..แง้ว แง้ว …เมี้ยว เมี้ยว
เจ้าแมวดำสองตัวฟัดกันใหญ่ ปล่อยให้กระดาษปลิวไปตกบนพื้นหลังเคาน์เตอร์…

"10 อันดับสินค้าขายไม่ออกตลอดกาล"
1. ลูกอมปรากฎ
2. xxx
3. xxx
.
.