กลรัก...ร้อยเล่ห์ ตอนที่ 6
ลดามองร่างสูงที่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องรับแขกด้วยความสงสัยระคนแปลกใจ วันนี้ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีเลือดหมูและกางเกงแสล็คคสีดำ ใบหน้าขาวๆมีริ้วรอยกังวลจางๆ คิ้วเข้มขมวดมุ่นจนแทบเป็นปม ริมฝีปากหยักได้รูปพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ
คุณมีอะไรจะคุยกับฉันงั้นหรือ เสียงใสๆที่ดังขึ้นนั้นทำให้นฤบดีหันมามองทันควัน พร้อมปราดเข้ามาจับมือเล็กๆไว้ด้วยสีหน้ายินดียิ่ง
ดีใจจริงที่ได้พบคุณ ร่างเล็กมองอากัปกิริยาของคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ พร้อมกับพยายามบิดมืออกจากการเกาะกุมของเขา
นี่! ปล่อยมือฉันได้แล้ว หญิงสาวส่งสายตาดุๆให้คนตรงหน้าส่งผลให้ร่างสูงรู้สึกตัวและรีบปล่อยมือเธอทันที
ขอโทษที..ผมดีใจไปหน่อย ชายหนุ่มเอ่ยขอโทษเบาๆพลางส่งสายตาน่าสงสารไปให้หญิงสาวที่ทำหน้าตาบูดบึ้งและจ้องมองเขาอย่างสำรวจตรวจตรา
ดีใจ...ดีใจอะไรกันคุณ ร่างเล็กจ้องหน้าชายหนุ่มตรงๆเพื่อค้นหาคำตอบ
ก็....ดีใจที่ได้พบคุณอีกไง... ตอบแบบกวนๆแถมยังยิ้มแก้มแทบปริราวกับการได้พบเธอเป็นสิ่งสำคัญยิ่งอย่างนั้นแหละ แต่ก่อนที่ลดาจะขยับปากถามเสียงทุ้มๆจากคนตรงหน้าก็ขัดขึ้นมาก่อน
วันนี้...คุณ...ว่างไหม
ก็...ว่าง ทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้นร่างสูงก็ยิ้มกว้างอีกครั้งพร้อมเอ่ยคำที่ทำให้หญิงสาวต้องงุนงงหนักเข้าไปใหญ่
ไปทานข้าวบ้านผมหน่อย ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะตอบรับหรือปฏิเสธ มือใหญ่ก็คว้ามือเล็กให้เดินตามเขาออกไปโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว
เดี๋ยวคุณ! ....คุณจะบ้าหรือเปล่า อยู่ๆก็ชวนฉันไปทานข้าวบ้านคุณเนี่ยนะ ร่างเล็กสะบัดมืออกจากการเกาะกุมของเขา ก่อนยกขึ้นแตะหน้าผากและใบหน้าของชายหนุ่ม พลางจ้องหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
คุณ...ไม่สบายหรือเปล่า วันก่อนก็ยังเห็นดีๆอยู่นี่นา... วงหน้านวลทำสีหน้าสงสัยเสียเต็มประดา จนนฤบดีอดขันไม่ได้
ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่มีเรื่องให้คุณช่วยหน่อยน่ะ ร่างสูงเอ่ยกลั้วหัวเราะน้อยๆ เมื่อเห็นหญิงสาวเลิกคิ้วเป็นคำถามจึงขยายความต่อด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
คือ...ผมอยากให้คุณช่วยแสดงเป็นแฟนผมหน่อยน่ะ สิ้นเสียงทุ้มๆนั้นก็บังเกิดควมเงียบขึ้นมาครู่หนึ่ง ก่อนที่ร่างเล็กจะตะเบ็งเสียงแหลมๆขึ้นมาอย่างดังจนเด็กรับใช้ต่างพากันวิ่งออกมาดูย่างดังอย่างสนใจใคร่รู้
อะไรนะ! คุณจะให้ฉันแสดงเป็นแฟนคุณเนี่ยนะ จะบ้าหรือเปล่า! ฉันอยู่ของฉันดีๆ..ทำไมคุณต้องหาเรื่องเดือดร้อน..... คราวนี้เสียงแหลมๆเอ่ยออกมาเป็นชุดจนร่างสูงต้องรีบเอามืออุดหูด้วยกลัวว่าเสียงนั้นจะทำให้เขาหูแตกไปเสียก่อน....
เสียงดนตรีที่เปิดคลอเบาๆภายในห้องอาหารของโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งนั้น ทำให้บรรยากาศภายในห้องอบอวลไปด้วยความหอมหวานเหมาะสำหรับคู่รักที่กำลังหวานชื่นทุกคู่เป็นอย่างยิ่ง หน้าต่างกรุด้วยกระจกบานใหญ่ เผยให้เห็นทิวทัศน์ยามค่ำของตัวเมือง แสงไฟจากถนนและตึกสูงส่องแสงวูบวาบเป็นประกาย หญิงสาวในชุดแซ็คสีน้ำเงินเป็นมันเปิดไหล่เผยให้เห็นผิวขาวนวลนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาครุ่นคิด จนคนข้างตัวต้องส่งเสียงเรียกดังๆ จึงจะทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว
แพร...แพรครับ!
คะ? เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะคะ
คิดอะไรอยู่หรือครับ ผมเรียกคุณตั้งหลายรอบ หรือว่ากำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่นอยู่หรือเปล่า? ธันวาเอ่ยอย่าหยอกเย้า แต่คำถามนั้นกลับกระทบถูกจุดเข้าอย่างจัง! ด้วยเธอกำลังคิดถึงชายร่างใหญ่และดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น ก็เพียงแค่สงสัยเท้านั้นแหละ...ว่าทำไมเขาไม่มายุ่งวุ่นวายกับเธออีก..เท่านั้นจริงๆ! หญิงสาวย้ำกับตัวเอง พลัน! สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นคนที่กำลังนึกถึงเดินเข้าประตูห้องอาหารมาพร้อมกับหญิงสาวรูปร่างดี แต่งหน้าจัด ชุดเกาะอกสีแดงนั้นเข้ากับริมฝีปากอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆก่อนมาหยุดที่โต๊ะเล็กๆริมหน้าต่าง ก่อนสาวเท้ามาหาอย่างรวดเร็ว
ไง! นายธัน ไม่นึกเลยว่านายจะพาคุณแพรของนายมาทานข้าวที่นี่ด้วย ธนพัทธ์เอ่ยทักน้องชายของตัวเองพลางปรายตามองไปยังหญิงสาวที่นั่งหลังตรงอยู่ข้างๆ
ผมก็ไม่นึกเหมือนกันว่าพี่พัทธ์จะพาคุณรินมาทานข้าวด้วย ผมเห็นพี่พัทธ์ปฏิเสธทุกทีเวลาคุณรินชวนไปไหนมาไหน แล้ววันนี้นึกยังไงหรือครับ ไม่ทันที่ธนพัทธ์จะเอ่ยตอบ หญิงสาวข้างๆที่เกาะแขนเขาแน่นก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อนว่า
ที่คุณพัทธ์ไม่มากับรินก็เพราะไม่ว่างหรอกค่ะ... แต่วันนี้คุณพัทธ์ว่างก็เลยยอมพารินมาทานข้าวด้วยใช่ไหมคะ รินรดาถามเสียงออดอ้อน แต่ชายหนุ่มเพียงแต่ยิ้มน้อยๆเท่านั้น
งั้นหรือครับ ธันวามองหน้าธนพัทธ์ด้วยสายตาคลางแคลงใจ ก็จะให้เขาเชื่อหรือว่า...พี่ชายเขาจะยอมมาทานข้างกับผู้หญิงคนนี้ด้วยความสมัครใจ ในเมื่อทุกครั้งเขามักได้ยินธนพัทธ์บ่นอยู่เสมอว่ารำคาญมากที่เธอคอยตามตื้อเขาตลอดเวลา...แล้วนี่พี่พัทธ์เกิดนึกอะไรขึ้นมาถึงได้ยอมมาทานข้าวกับยัยรินรดาแบบนี้!
แล้วนี่...เด็กคนใหม่ของคุณธันหรือคะ คำพูดนั้นทำให้แพรวาหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนตวัดสายตามองคนถามด้วยสายตาขุ่นๆ
คุณ! นี่แฟนผมนะครับ กรุณาพูดให้ดีๆหน่อย น้ำเสียงที่เอ่ยห้วนสั้นขึ้นมาทันที
รินก็แค่ถามเฉยๆเท่านั้นเอง หญิงสาวยักไหล่เล็กน้อย ก่อนหันไปชวนคนข้างตัวเสียงหวานว่า
ไปทานข้าวกันเถอะพัทธ์ ...อย่ามากวนเวลาคุณธันเลยนะคะ
ก็ดีครับ ถ้าขืนอยู่ตรงนี้นานๆเดี๋ยวคนแถวนี้จะหมดอารมณ์โรแมนติกไปเสียก่อน ไปก่อนนะนายธัน ขอให้ทานข้าวให้อร่อยนะครับ..คุณแพรวา.. ธนพัทธ์มองหน้าหญิงสาวที่นั่งหลังตรงคอเชิดอยู่ด้วยสายตากวนๆ ก่อนเดินจากไปพร้อมกับรินรดาที่ยังคงเกาะแขนเขาแน่นแถมยังทำท่าเบียดกระแซะจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน ..นี่ถ้าไม่ได้อยู่ในที่รโหฐาน..ยัยนั่นคงเข้าไปกอดจูบแล้วกระมัง...แพรวาคิดค่อนขอดหมั่นไส้
แปลกนะครับ...ร้อยวันพันปี ไม่เคยเห็นพี่พัทธ์ควงใครสักที แต่วันนี้กลับพายัยรินรดามาทานข้าว แถมยังมาที่เดียวกับเราเสียอีก... ธันวาจ้องมองไปยังพี่ชายที่เลือกนั่งที่โต๊ะเยื้องไปไม่ไกลนักด้วยแววตาครุ่นคิด
แต่ก็ช่างเถอะครับ ผมอาจคิดไปเองก็ได้...ทานกันต่อเถอะครับ อาหารที่นี่อร่อยไหมครับ
อร่อยมากค่ะ บรรยากาศก็ดี ขอบคุณนะคะที่พาแพรมาทานที่นี่
แค่แพรชอบ ผมก็ดีใจแล้วครับ ชายหนุ่มส่งสายตาหวานเชื่อมให้หญิงสาว
คืนนี้ อนุญาตให้ผมเข้าไปทานกาแฟที่ห้องแพรได้ไหมครับ แพรวาสะดุ้งเล็กน้อยจนคนข้างตัวไม่ทันได้รู้สึก เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ที่คอนโดเมื่อวานนี้ กว่าจะตอบคำถามผู้เป็นแม่โดยให้ไม่มีพิรุธได้ก็แทบตาย...อุตส่าห์หาเหตุผลว่าคอนโดนี้มันอยู่ใกล้ร้านเรือนแสงจันทร์มากว่า แถมเวลากลับดึกๆจะได้ไม่รบกวนผู้เป็นแม่ ถึงมันจะดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลนักแต่แม่เธอก็พยักหน้าเข้าใจโดยไม่ซักถามต่อ...เธอรู้...แม่ยังคงสงสัยแต่ก็คงเข้าใจว่าเธอมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ ...หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนหันมายิ้มน้อยๆให้คนข้างตัวแล้วเอ่ยเสียงหวานว่า
แต่แพรเป็นผู้หญิงนะคะ อยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสองมันไม่เหมาะนะคะ ถ้าหมั้นกันแล้วก็ว่าไปอย่าง
งั้นเรามาหมั้นกันเลยดีไหมครับ คำถามนั้นทำให้หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างนึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะชวนหมั้นง่ายๆแบบนี้
ผมพูดจริงนะครับ หมั้นแบบง่ายๆกันไปก่อน แพรคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ... เขาจ้องหน้าหญิงสาวที่ยังคงนิ่งเงียบ
หรือว่าแพรไม่อยากหมั้นกับผม
ไม่..ไม่ใช่ค่ะ แพรแค่ไม่คิดว่าคุณธันจะชวนหมั้นง่ายๆแบบนี้
ก็เพราะว่าผมจริงใจกับแพรจริงๆ แล้วแพรจะตอบตกลงไหมครับ
ก็ต้องตกลงซิคะ แพรวาแสร้งยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างสดใส
งั้นทานเสร็จแล้วไปเลือกแหวนกันเลยนะครับ หญิงสาวตอบรับเบาๆก่อนให้รางวัลธันวาด้วยการหอมที่แก้มสากๆของชายหนุ่มเข้าไปฟอดหนึ่ง
การกระทำนั้นไม่อาจรอดพ้นไปจากสายตาของธนพัทธ์ได้ นี่ถึงขนาดหอมกันต่อหน้าผู้คนเลยหรือนี่...ถ้าลับหลังคงยิ่งกว่านี้ล่ะสิ ..เหอะ..ทำอะไรน่าอับอายแบบนี้ ยังจะยิ้มหน้าระรื่นได้หน้าตาเฉย ! คนที่คิดค่อนขอดในใจอยู่นั้นไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าตัวเองนั้นทำหน้าบูดบึ้งแถมยังขบฟันจนเป็นสันนูนราวกับไปโกรธใครมา จนคนข้างตัวต้องสะกิดเขาเบาๆ
รินทำอะไรให้พัทธ์ไม่พอใจหรือเปล่าคะ เสียงอ่อนๆนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว
เปล่าครับ...ผมไม่ได้ไม่พอใจริน พอดี...ผมเครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ
อย่าเพิ่งคิดเรื่องงานตอนนี้ซิคะ เรามาพักผ่อนนะคะ ลองทานนี่ดูสิคะ...อร่อยน้า... หลังจากรู้ว่าคนข้างตัวไม่ได้โกรธ รินรดาก็รีบเอาอกเอาใจธนพัทธ์ทันที แต่ชายหนุ่มนั้นกลับจ้องเขม็งไปยังคนสองคนที่กำลังจ่ายเงินและลุกจากโต๊ะริมหน้าต่างนั้น พร้อมกับเดินคล้องแขนกันออกไปด้วยหน้าตาชื่นบาน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นอย่างกะทันหันจนรินรดาต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยอีกรอบ
เป็นอะไรคะพัทธ์ เกิดอะไรขึ้นคะ? น้ำเสียงที่ถามออกจะตกใจไม่น้อย แต่คำตอบของชายหนุ่มกลับไม่ได้ให้ความกระจ่างชัดเลยสักนิด
ผมอิ่มแล้ว เรากลับกันเถอะ พูดจบก็รีบจ่ายเงินแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว จนหญิงสาวได้แต่อ้าปากค้างอย่างงุนงง ก็เธอเพิ่งทานข้าวไปแค่สามคำ...สามคำเท่านั้น ส่วนเขาน่ะเหรอ..ยังไม่ได้ทานด้วยซ้ำ! แต่กลับบอกว่าอิ่มแล้ว...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...
จากคุณ :
พราวตะวัน 
- [
วันอาสาฬหบูชา 22:20:12
]
กลรัก...ร้อยเล่ห์ ตอนที่ 6 (มาแล้วค่า^^...แอบมาก่อนที่บอกไว้)
...เดินเรื่องมาได้เพียง 6 ตอน ก็สนุกมากและชวนติดตามสุด......