เรื่องนี้เกิดขึ้นมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ในสมัยผมยังเรียนชั้นมัธยมที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง(ไม่ขอเอ่ยนาม) ที่โรงเรียนนี้มีโรงอาหารอยู่นอกบริเวณโรงเรียน นัยว่าเป็นที่ของชาวบ้านมาสร้างไว้แบ่งเป็นบล็อกๆ ให้คนเช่าขายอาหาร ร้านอาหาร
ก็มีหลายร้าน บางร้านแต่ละร้านจะขายของไม่เหมือนกัน เพื่อไม่ให้มีการแย่งลูกค้ากัน แต่มันก็มีข้อเสียก็คือทำให้มีตัวเลือกน้อยตามไปด้วย นอกจากนั้นที่โรงอาหารสมัยก่อนก็คล้ายกับสมัยนี้ ก็คือมีสนุขจรจัดไร้เจ้าของ มาคอยกินเศษอาหารอยู่หลายสิบตัว
เรื่องมันก็เกิดขึ้นที่ร้านขายข้าวราดแกง ร้านนี้มีเจ้าของชื่อตาเหม่ง มีเมียชื่อยายติ๋มอ้วน ด้วยความที่ตาเหม่งเป็นคนตระหนี่ ก็เลยเผื่อแผ่มาให้กับข้าวที่แกทำด้วย อาหารทุกๆ อย่างจะมีจำนวนเนื้อน้อยมาก บางครั้งแทบหาเนื้อไม่เจอเลย พวกเราก็เลยตั้งฉายาให้แกว่า "ตาเหม่งวิญญาณหมู"
ตอนแรกก็มีล้อกันเล็กๆ น้อยๆ แต่ต่อมาภายหลัง ชื่อเสียงของแกก็ขจรขจายไปในหมู่นักเรียนทั้งหลาย ใครเจอแกก็จะทักว่า ตาเหม่งวิญญาณหมู หนักเข้าแกรำคาญหรือว่าไงก็ไม่รู้ อาหารที่แกทำก็เริ่มมีเนื้อมากขึ้น บางครั้งก็ทำให้สงสัยว่าแกจะได้กำไรหรือเปล่า เพราะเนื้อในอาหารนั้นมีมากกว่าผักเสียอีก
วันหนึ่งก่อนเวลาทานอาหารกลางวัน เพื่อนผมคนหนึ่ง ชื่อไอ้ยับ (ความจริงเป็นชื่อพ่อมันนั่นแหละ อิอิ) ดึงแขนผมให้หยุด ก่อนที่จะเดินไปโรงอาหาร แล้วก็ลากมานั่งที่โต๊ะใต้ต้นข่อย ที่โต๊ะมีเพื่อนอีกคนหนึ่งนั่งรออยู่แล้วชื่อ ไอ้เริ่ม (ก็ชื่อพ่อมันอีกนั่นแหละ ชื่อจริงมันชื่ออะไรก็จะไม่ได้แล้ว) แล้วมันก็บอกความสงสัยอันหนึ่งแก่ผมคือ ...
หลังจากนั้นผมก็เข้าไปโรงอาหารแล้วก็สั่งอาหารที่ตาเหม่ง จากนั้นก็แอบคีบหยิบเอาเนื้อชิ้นหนึ่งใส่ไว้ในถุงพลาสติกที่เตรียมไว้ พอได้เนื้อแล้วก็เอาไปให้ ไอ้ยับ เพื่อนำไปพิสูจน์ให้แน่ใจอีกครั้ง ผมถามย้ำมันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"มืงแน่ใจนะว่า นี่มันเนื้อหมา"
มันตอบกลับมาว่า
"จริงซิวะ กุกับไอ้เริ่ม ช่วยกันนับหมาแล้ว มันหายไปเจ็ดตัว แล้วมืงนึกดูกับข้าวตาเหน่งเริ่มมีเนื้อเยอะๆ มากี่เดือนแล้ว"
ผมนั่งนึกสักครู่ก็ตอบมันไป
"ประมาณสามเดือนแล้ว แต่ที่คุยกันตอนกลางวันพวกมืงบอกว่า หมามันหายไปอาทิตย์ละตัวนี่หว่า ถ้าจริงมันก็ต้องสองเดือนซิวะ"
มันตอบพร้อมแสดงสีหน้ามั่นใจว่า
"ก็แสดงว่าตอนแรกมันซื้อเนื้อหมูจริงมา แต่ตอนหลังตาเหม่งได้กำไรน้อย ก็เลยหาวิธีลดต้นทุนไง"
ผมก็ผงกหัวเห็นด้วยกับความคิดมัน น้อยครั้งที่มันจะคิดได้ฉลาดแบบนี้ ตอนนี้ก็เพียงแต่รอเวลาวันพรุ่งนี้เท่านั้น แล้วความจริงก็จะเปิดเผย
และจากวันนั้นมาถึงวันนี้ เวลาก็เกือบยี่สิบปีมาแล้ว วันก่อนผมได้รับการ์ดเชิญไปร่วมงานศพไอ้เริ่ม มันตายเพราะขับรถชนกับราวสะพาน ทำให้ห้วงคำนึงถึงเรื่องนี้ ผุดขึ้นมาในหัว ความทรงจำที่เก็บงำไว้นาน ความทรงจำนั้นยังคงเด่นชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
...เนื้อที่ผมเอาใส่ถุงพลาสติกไปให้ไอ้ยับนั้น มันจะเอาเนื้อไปให้คนแถวบ้านที่ชอบกินเนื้อหมา ดูว่าเป็นเนื้อหมาจริงหรือเปล่า ซึ่งวันรุ่งขึ้น ผมก็มารอกับไอ้เริ่มที่โต๊ะใต้ต้นข่อย เพื่อรอคำตอบ กะว่าพอได้รับการยืนยันความจริงแล้ว จะเอาไปป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้ ผมกับไอ้เริ่มนั่งรออยู่นาน พอใกล้โรงเรียนเข้า ก็เห็นไอ้ยับเดินเข้ามา ตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตสีหน้ามันหรอก มันมาถึงโต๊ะผมก็รีบถามมันทันที
"เป็นไง เนื้อหมาจริงหรือเปล่า" ผมถามด้วยความกระตือรือร้น
"ไม่ใช่ ไม่ใช่เนื้อหมา" ไอ้ยับตอบมาน้ำเสียงเรียบๆ สีหน้าซึมเซา คงเป็นเพราะผิดหวังก็ได้
"แม่งฺ ไม่นึกเลยว่าตาเหม่งจะลงทุนซื้อเนื้อหมูมาทำอาหารวะ สงสัยรำคาญพวกเราล้อ" ไอ้เริ่มพูดด้วยความเสียดาย ตามนิสัยมันก็เป็นพวกชอบประโคมข่าวอยู่แล้ว เมื่อทราบว่าไม่ใช่เนื้อหมาจึงรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง
"เนื้อหมู ก็ไม่ใช่" ไอ้ยับพูดขัดขึ้น
"แต่มันไม่เหมือนเนื้อวัวเลยนี่หว่า" ผมพูดขึ้น
"เนื้อวัว ก็ไม่ใช่" ไอ้ยับพูดขัดอีก
ถึงคราวนี้ผมจึงสังเกตเห็นสีหน้าของไอ้ยับอย่างละเอียด มันไม่ใช่สีหน้าซึมเซาเสียใจหรอก แต่ดูแล้วสีหน้าของมันเป็นสีหน้าของคนผะอืดผะอมเสียมากกว่า แล้วผมก็หันหน้ามาสบตากับไอ้เริ่ม ผมสังเกตได้ว่า มันมีแววตาตื่นตระหนก คล้ายกับว่ามันคิดอะไรบางอย่างได้ และก่อนที่ผมกับไอ้เริ่มจะพูดอะไรออกไป ไอ้ยับก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ว่า
"ยายติ๋มอ้วน หายไปเกือบเดือนแล้วมั้ง"
จากคุณ :
egotech 
- [
วันเข้าพรรษา 00:13:47
]
ผมกับเพื่อน และความลับ
)
