ความคิดเห็นที่ 1 ......................   ร้านที่มาโกโตะและโทรุเข้าไปนั้น เป็นร้านที่มีอาวุธเช่นมีด ดาบ หรือไม้ที่มาโกโตะคิดว่าน่าจะเป็น ไม้คฑาสำหรับพ่อมดตามที่เคยเห็นตามหนังสือในห้องสมุด มีบางส่วนของร้านที่โทรุเห็นก็จะเป็นพวกขวดใสๆ บรรจุด้วยน้ำหลายหลากสี ซึ่งทั้งสองคนต่างนึกพร้อมกันว่า พวกนี้คงจะเป็นน้ำยาอะไรสักอย่างแน่นอน พอมาโกโตะเดินมาถึงตรงที่มีเสื้อผ้าวางขายอยู่ เขาก็มองพลางจับมันขึ้นมาดูด้วยความสนใจ และจ้องอยู่นานจนกระทั่งเจ้าของร้านเข้ามาคุย "สนใจผ้าชิ้นนี้หรือ พ่อหนุ่ม" มาโกโตะสะดุ้งตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงของชายแปลกหน้า จึงรีบวางผ้าชิ้นที่จับอยู่ลงที่เดิม "เปล่าๆครับ ผมแค่ดูเล่นเฉยๆ" เขาพูดพลางมองชายที่อยู่ข้างตนเอง ผมสีเทาซอยสั้นปรกหู นัยน์ตาสีเขียวสลับกับสีดำข้างหนึ่ง ที่หน้าผากมีรอยถูกข่วนด้วยของมีคมจนดูน่ากลัว ประกอบกับชุดที่สวมใส่เป็นสีดำล้วนๆ "แน่ใจรึว่าดูเฉยๆ พ่อหนุ่มน้อย - - ข้าว่า สำหรับเจ้าน่าจะเหมาะกับชุดนี้จะดีกว่านะ" ว่าจบ มือก็ควานหาอะไรบางอย่างตรงกองเสื้อผ้าข้างๆขึ้นมา "ของพ่อหนุ่มต้องใส่อันนี้ ถึงจะเหมาะ" ชายแปลกหน้าชูเสื้อผ้าที่หยิบขึ้นมาให้เขาดู มันเป็นชุดคลุมแดงสลับขาวมันยาว ซึ่งเข้ากับสีผมของมาโกโตะได้เป็นอย่างดี "พ่อหนุ่มผมสีเงินต้องสีแดงถึงจะเข้ากัน ส่วนเจ้า" ชายแปลกหน้าส่งผ้าคลุมให้มาโกโตะก่อนที่จะหันไปมองโทรุ "หึ อย่างเจ้าก็ต้องอันนี้" มือที่หยาบกร้านแห้งเต็มไปด้วยรอยแผลหยิบเสื้อผ้าอีกครั้ง สักพักก็รีบดึงขึ้นมาและส่งให้กับโทรุ "สำหรับเจ้าต้องชุดนี้ ว่องไวปราดเปรี่ยว เหมาะกับคนที่เล่นกีฬา - - พ่อหนุ่มเล่นซอกเกอร์เวจรึ" ชายผมสีเทาถามพลางเงยหน้ามองโทรุ "เอ่อ คือว่า ผมไม่เคยเล่นหรือรู้จักกีฬาอย่างที่ลุงว่ามาเลยนะครับ" โทรุรู้สึกงุนงงกับคำว่า ซอกเกอร์เวจ มันคืออะไรกัน แต่ที่แน่ๆ เขากับมาโกโตะรู้ว่ามันเป็นกีฬาอะไรสักอย่างสำหรับคนที่นี่อย่างแน่นอน พอโทรุพูดจบ ใบหน้าของชายคนนั้นก็เปลี่ยนไปคล้ายกับตกใจ "อะไรกัน! นี่เจ้าทั้งสองคนไม่รู้จักซอกเกอร์เวจงั้นรึเนี่ย" พูดจบ มาโกโตะกับโทรุก็ส่ายหน้าพร้อมกัน "ให้ตายสิ! พวกเจ้ามัวไปมุดอยู่ที่ไหนกันมา ไม่รู้แม้กระทั่งซอกเกอร์เวจ กีฬาที่โด่งดังสุดยอดระดับโลกเวทมนตร์เช่นนี้ เห็นทีข้าว่าจะต้องเล่าความเป็นมาของกีฬานี้ให้พวกเจ้าฟังเสียแล้วละ ไม่งั้นจะเสียชื่อคนที่อยู่ในโลกเวทมนตร์ซะเปล่า" ชายคนนั้นพูดจบ ก็เดินหายเข้าไปในหลังร้านสักพักก็กลับมาอีกทีแถมไม่ได้มาตัวเปล่า ในมือเต็มไปด้วยของแปลกๆ ที่พวกมาโกโตะไม่เคยเห็น มือขวาของชายคนนั้นมีลูกบอลกลมๆคล้ายลูกฟุตบอลวางอยู่แต่แปลกตรงที่มีสีดำทั้งลูก ส่วนมือขวามีถุงผ้าสักกะหลาดสีทอง ซึ่งโทรุคิดว่าคล้ายกับถุงมือสำหรับพวกเล่นเบสบอลอย่างแน่นอน "นี่คืออุปกรณ์ไว้เล่นกีฬาซอกเกอร์เวจ ถ้าไม่มีมันก็ไม่สามารถเล่นได้" มาโกโตะฟังและจ้องของที่ชายคนนั้นถืออยู่ "ลูกบอลสีดำอันนี้เรียกว่า พินบอล ไว้สำหรับเตะเข้าฝ่ายตรงข้ามแล้วจะได้คะแนน ส่วนอันนี้เป็นถุงมือเรียกว่า โกล์ฟโกลเด้นฮาร์ฟ ไว้รับลูกพินบอล เอ้า! รับลูกพินบอลสิ" ชายแปลกหน้าเล่าเสร็จก็โยนลูกบอลมาให้มาโกโตะ เขารับมันมาไว้อุ้งมือ แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหนัก จึงปล่อยลูกบอลที่เรียกว่าพินบอล ลงพื้นทันที ทำให้เขากับโทรุตกใจเป็นอย่างมาก ลูกบอลกลมๆแค่นี้ทำไมมันหนักขนาดถึงเพียงนี้ "อ่ะๆๆ รับมันไม่ได้งั้นหรือพ่อหนุ่ม อ่อนแอจังนะ" "ผมไม่ได้อ่อนแอนะครับ ลุง ลูกบอลนี้ต่างหากที่หนัก" เขาพูดรัวและเร็ว อะไรมันจะหนักมากขนาดนี้ เหมือนกับลูกโบว์ลิ่งค์ที่หนักเกือบร้อยตันเลยทีเดียว "โฮะๆ ไม่ต้องแก้ตัวหรอกพ่อหนุ่มน้อย เจ้านะ ไม่ได้ใช้พลังเวทย์ช่วยเสริมรับนะสิ ถึงได้หนักใช่ไหมละ" พอชายคนนั้นพูดจบ เขากับโทรุก็ต้องงงอีกรอบ ก็แน่ละ เขาสองคนไม่มีพลังเวทย์ที่ว่าอะไรนั่นเลยนี่นะ จะให้ไปรับลูกบอลที่หนักเป็นร้อยตันนี่ได้ยังไงกันเล่า "เอ่อ ลุงครับ พวกผมสองคนไม่มีพลังเวทย์อย่างที่ลุงว่ามาหรอกนะครับ" เขากับโทรุต่างพูดพร้อมๆกัน "อะไรนะ! ไม่มีพลังเวทย์ ให้ตายสิ เวรกรรมจริงๆไม่มีพลังเวทย์ ไม่รู้จักซอกเกอร์เวจ - - ถามจริงๆเถอะว่าพวกเจ้าใช่คนโลกเวทมนตร์หรือเปล่านะ" ชายแปลกหน้าพูดพลางเอามือกุมหน้า ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ เขากับโทรุต่างไม่ใช่คนบนโลกนี้ถึงไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างเดียว "เอาไงดี โทรุ จะให้บอกกับลุงคนนี้หรือเปล่าว่าเราไม่ใช่คนบนโลกเวทมนตร์นะ" เขาหันไปกระซิบกับโทรุและไม่แน่ใจว่าจะบอกดีหรือไม่ดี กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วจะมีเรื่องอันตรายให้กับตัวเองนะสิ ส่วนโทรุได้ฟังที่เพื่อนถามก็คิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะกระซิบตอบกลับมา "ฉันว่าเราสองคนออกจากร้านนี้กันเถอะ อยู่ไปนานๆไม่ดีหรอก ....เชื่อฉันเถอะ" มันก็จริงอยู่ที่โทรุกล่าวออกมาแบบนี้ ทั้งสองคนไม่ใช่คนบนโลกนี้ ขืนอยู่ข้างนอกนานแล้วถ้ามีคนรู้เรื่องที่เขาสองคนไม่ใช่คนบนโลกนี้ละก็ จะมีอันตรายก็เป็นได้ "อืม งั้นกลับกันเถอะ" มาโกโตะตอบ เขามองชายเจ้าของร้านที่นั่งกุมขมับตัวเองอยู่ "เอ่อ ...ผมขอตัวกลับก่อนนะครับลุง" เขากล่าวพลางหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินออกจากร้านนี้ไป "เดี๋ยว! พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งไป" ชายคนนั้นหันมาเรียกแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว พวกเขาสองคนได้วิ่งออกไปนอกร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ............... จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 23 ก.ค. 48 20:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ................ "พวกเธออยากรู้เรื่องซอกเกอร์เวจ? งั้นรึ" น้ำเสียงแห้งๆของผู้เป็นทวดของมาโกโตะดังขึ้นหลังจากได้ฟังคำพูดของทั้งคู่ ที่อยากจะรู้เรื่องราวความเป็นมาของกีฬาซอกเกอร์เวจนี้มากเสียจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ มิสเทรสหัวเราะเบาๆก่อนที่จะมองเด็กทั้งสองคน ซึ่งตั้งหน้าตั้งตาฟังเรื่องที่เขาจะเล่า "ครับ พวกผมสองคนไปได้ยินมาจากเจ้าของร้านขายพวกดาบก็เลยอยากรู้" โทรุตอบแทนมาโกโตะที่กำลังลุกขึ้นไปหยิบกระติกน้ำที่วางอยู่ข้างๆห้อง "อ๋อ! งั้นรึ ....แล้วทำไมพวกเธอทั้งสองคนไม่ให้เจ้าของร้านอธิบายให้ฟังละ" มิสเทรสตั้งแง่ถามเด็กอย่างมีเลศนัย "เจ้าของร้านเขาไม่ได้อธิบายเรื่องกีฬาเพียงอย่างเดียวครับ เขา....ถาม...เอ่อ" มาโกโตะรู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าเขาไม่เคยพูดปดแต่เรื่องนี้มันยากที่จะไม่ให้พูดได้ เขากลัวว่าถ้าบอกไปแล้ว ทวดของเขาจะไม่ให้พวกเขาทั้งสองคนออกไปข้างนอกได้อีกนะสิ "เขาถามอะไรรึ...มาโกโตะ บอกมาเถอะ...ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำโทษเธอหรอก" มิสเทรสกล่าวพลางส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน มีหรือที่มิสเทรสจะทำโทษกับหลานของตัวเองได้ลงคอ มาโกโตะน่ะ ทั้งนิสัยดี และมีน้ำใจงามเช่นนี้ เขาอยากที่จะทำลายให้เสียมิตรภาพระหว่างทวดกับหลานได้อย่างนั้นรึ "ครับ คุณทวด คือว่าเจ้าของร้านถามพวกผมสองคนว่า เป็นคนโลกเวทมนตร์หรือเปล่า ...ตะ..แต่พวกผมไม่ได้บอกนะครับว่าไม่ได้เป็น พอดีพวกผมสองคนกลัวก็เลยชิ่งหนีออกมาก่อน" มาโกโตะพูดรัวและเร็วเสียจนพูดแทบไม่ค่อยยิน มิสเทรสนั่งฟังมาโกโตะพูดจนจบ คิ้วของเขาก็ขมวดกันเป็นปม ตีหน้าเครียดนิดหนึ่งก่อนที่จะหันมาหยิบถ้วยน้ำที่มาโกโตะเตรียมเอาไว้ให้ยกขึ้นดื่มแก้กระหาย "พวกเธอสองคนทำถูกต้องแล้วล่ะ ที่วิ่งหนีออกมาก่อน คนแถวนั้นที่พวกเธอสองคนไปเจอมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แบบว่าพวกปากไม่มีหูรูด ชอบเอาเรื่องคนอื่นไปบอก ขืนเกิดคนๆนั้นรู้ว่าพวกเธอมาจากโลกอื่น มีหวังพวกเธอไม่รอดเงื้อมมือพวกผู้คุมกฎแห่งกระทรวงโลกเวทมนตร์แน่" พอได้ยินแค่คำว่า ผู้คุมกฎแห่งกระทรวงโลกเวทมนต์ ทั้งมาโกโตะและโทรุก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี แม้ว่าไม่รู้มันคืออะไรแต่ก็ทำให้ทั้งคู่แย่ลงเข้าทุกขณะ มิสเทรสสังเกตเห็นสีหน้าของเขากับโทรุก็พอจะเข้าใจจึงพูดต่ออีก "ไม่ต้องกลัวหรอก พวกผู้คุมกฎแห่งกระทรวงโลกเวทมนตร์นั่น ฤทธิ์เดชไม่มีอะไรมากนัก ก็แค่คอยจับพวกมนุษย์ไร้เวทย์ที่หลงเข้ามาโลกนี้แล้วส่งกลับเท่านั้นเอง แต่ขอไว้ว่าอย่าไปต่อกรกับพวกมันเชียวละ ...โดยเฉพาะเธอ โทรุ" พูดจบก็ชี้นิ้วมาจิ้มอกของโทรุทันควัน โทรุสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับถามด้วยสีหน้าที่งงงวย "ผมทำไมรึครับ" โทรุไม่เข้าใจเรื่องที่มิสเทรสบอก ทำไมคนอย่างเขา โทรุถึงต้องคอยระวังพวกผู้คุมกฎอะไรนั่นด้วย แล้วมาโกโตะล่ะ ทำไมมาโกโตะไม่ต้องมาคอยระวังเหมือนกับเขา "ก็เพราะเธอไม่มีพลังเวทมนตร์นะสิ - - อย่าไปดูถูกพวกผู้คุมกฎนั่นเชียวนะ ร้ายแรงมาก อาจจะ...ถึงขั้นตายได้ คนที่จะต่อกรกับมันได้ก็จะเป็นพวกที่มีเวทมนตร์ ฉันรู้ว่าเจ้าสงสัยในตัวมาโกโตะ ว่าทำไมถึงไม่ต้องระวังเหมือนเธอ" มิสเทรสหยุดพูดแวบหนึ่งก่อนจะมองมาที่มาโกโตะ "เจ้ามีเชื้อสายนักเวทย์เหมือนกับฉันและมาซาฮิโนะ พ่อของเจ้าไง มาโกโตะ" พูดจบ มาโกโตะก็รู้สึกอึ้ง ...ตัวเขานะรึเป็นนักเวทย์ ไม่จริงละมั้ง ก็เขาเกิดที่โลกไร้เวทย์จะเป็นนักเวทย์ได้ยังไงกัน.... ดูเหมือนว่ามิสเทรสจะเข้าใจในความคิดของมาโกโตะ จึงพูดอีกต่อเพื่อคลายความสงสัย "ถึงเจ้าจะเกิดบนโลกนั่นก็ตามที แต่พ่อของเจ้า ไม่ได้เกิดที่นั่น เขาเคยอยู่ที่โลกนี้กับฉัน ตั้งแต่เล็กจนโต แล้วจากนั้นค่อยโยกย้ายไปอยู่ที่โลกนั่น" มิสเทรสพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์ในสมัยอดีตไปพร้อมๆกัน จะว่าไปแล้วมันก็ผ่านมาหลายปีดีดัก ตั้งแต่วันที่มาซาฮิโนะก้าวเท้าออกไปจากโลกเวทมนตร์แล้ว ก็ไม่เคยคิดจะกลับมาอีกจนกระทั่งถึงวันนั้น เป็นวันที่เลวร้ายมากสำหรับตัวเขา มิสเทรสไม่เคยนึกเลยว่า มาซาฮิโนะจะกล้ากลับมาเหยียบย่ำที่โลกเวทมนตร์นี้อีก มันเป็นสิ่งที่เริ่มต้นความชั่วร้ายของตัวมาซาฮิโนะที่เป็นผู้ก่อเหตุ นี่ถ้ามาซาฮิโนะไม่มาเห็นสิ่งนั้นละก็......ละ...ก็   พอได้นึกแล้วก็น่าละอายใจที่คนอย่างเขา ที่เป็นปู่ของมาซาฮิโนะแท้ๆ กลับทำอะไรมาซาฮิโนะไม่ได้ นอกเสียจากดูอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ผ่านเนิ่นนานจนมาถึงบัดนี้ "เจ้าจงภูมิใจเถอะ ที่ได้มีโอกาสสืบเชื้อสายนักเวทย์ แม้จะเป็นลูกครึ่งก็ตามที - - โทรุ ถ้าเจ้าอยากอยู่บนโลกนี้ได้สบายละก็ จงฝึกฝนตัวให้แกร่งยิ่งกว่าใคร" โทรุที่ฟังมานานก็ยืนอึ้งเช่นเดียวกับมาโกโตะ นี่เขาจะต้องทำตามแบบเดียวกับที่มิสเทรสบอกอย่างนั้นรึ นอกจากนักเวทย์แล้วมันยังจะมีอะไรที่ให้คนอย่างเขาฝึกอีกรึเนี่ย "ไม่ง่ายและไม่ยากสำหรับเจ้า อาชีพนักเวทย์ไม่ได้มีแค่อาชีพเดียว บนโลกแห่งนี้ยังมีอีกหลายอาชีพที่เจ้าต้องเรียนรู้อีก ...นักดาบ ขโมย นักเลียนแบบ พ่อค้าแม่ค้า นักบวช หรือแม้กระทั่งนักฆ่า เจ้าสามารถเป็นได้หมดทุกอาชีพ ถ้าเจ้าแกร่งจริงๆละก็นะ ....เอาละ นอกเรื่องมามากเกินไป เรากลับมาเข้าเรื่องกีฬาสุดยอดของบนโลกเวทมนตร์จะดีกว่านะ" มิสเทรสกล่าวจบก็รีบยกถ้วยน้ำมาขึ้นดื่มแก้กระหาย ก่อนที่จะวางมันลงบนโต๊ะไม้แล้วพูดต่ออีก "ซอกเกอร์เวจ เป็นกีฬาคล้ายกับฟุตบอลที่พวกเจ้าสองคนเคยเล่น ...เป็นการเล่นที่ต้องหาผู้เล่นเป็นทีมๆ ละ 7-8 คน บนสนามหญ้าหรือสนามอะไรก็ได้ ส่วนกติกานั่นก็คล้ายๆกับฟุตบอลที่เจ้าเล่น มีแตกต่างกันนิดหน่อยตรงที่ ผู้เล่นสามารถใช้ความสามารถของอาชีพตัวเองจัดการกับฝ่ายตรงข้าม แต่ไม่ถึงกับตายหรอกนะ" มิสเทรสรีบบอกทันทีที่เห็นสีหน้าซีดๆของโทรุ "ส่วนอาวุธที่ใช้สำหรับผู้เล่นก็ไม่ยาก ถุงมือโกล์ฟโกลเด้นฮาร์ฟ มีไว้สำหรับมือโกล์ที่เฝ้าประตู คอยรับลูกไม่ให้เข้าประตูตัวเอง" มิสเทรสหยุดพักหายใจเฮือกหนึ่งก่อนที่จะพูดต่ออีก "ส่วนลูกบอลนั่น พวกเจ้าสองคนคงจะทราบแล้วนะ ฉันไม่บอกอะไรมากมายนักหรอก แล้วก็อีกอย่างหนึ่งที่พวกเจ้าควรรู้เอาไว้ ผู้เล่นทุกคนที่ยกเว้นโกล์ สามารถนำอาวุธของตนเองเข้าไปในสนามได้ แล้ววิธีเล่นก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ใช้ความสามารถในการหลบหลีกหรือเตะลูกบอลให้เข้าฝ่ายตรงข้ามก็พอ จะบินหรือจะเหาะก็ได้ อ้อ! แล้วก็เรื่องข้อห้ามในสนามที่ผู้เล่นไม่สามารถปฎิบัติได้ก็คือ ห้ามนำสัตว์เลี้ยงของตนเข้ามาร่วมเล่นด้วย" "ทำไมถึงห้ามไม่ให้สัตว์เลี้ยงของตนเองเข้าเล่นด้วยละครับ" มาโกโตะนั่งเงียบมานานจึงเอ่ยปากถามขึ้นมาบ้าง เขาสงสัยในเรื่องที่ผู้เล่นห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้ามาเล่นด้วยนั่น มันจะเกี่ยวอะไรด้วยกันละ ก็ขอแค่เพียงให้ชนะก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ "เรื่องนี้ยากจะอธิบายนิดหน่อยสำหรับพวกเธอที่เพิ่งมาโลกเวทมนตร์ สัตว์เลี้ยงของตนเองแต่ละตัว มันมีจุดอารมณ์ที่ผู้เล่นไม่สามารถควบคุมได้ ถึงจะเล่นได้ดีกับพวกผู้เล่นก็ตาม ถ้าเกิดมันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ละ ทีนี้จะทำยังไงกันละ ห้ามก็ห้ามไม่ได้ ทีนี้การเล่นก็จะยุติลงทันที ส่วนสัตว์เลี้ยงนั่นไม่ต้องพูดถึง" มิสเทรสไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ยกมือขึ้นมาพร้อมกับทำท่าปาดคอตัวเองให้เด็กทั้งสองคนดู ซึ่งมาโกโตะและโทรุก็ทราบได้ทันทีว่าสัตว์เลี้ยงของผู้เล่นต้องตายสถานเดียว "เฮ้อ! กฎก็คือกฎละนะ อย่าไปคิดอะไรมาก เกิดมาก็ย่อมตายได้ ...เพราะเหตุนี้ไงถึงมีกฎห้ามมิให้สัตว์เลี้ยงเล่นด้วย เอาละ ทีนี้ข้าก็เล่าเรื่องกีฬาซอกเกอร์เวจจบแล้วนะ ...นี่ก็บ่ายแล้ว พวกเจ้าสองคนจะไปไหนก็ไปเถอะ แต่อย่าทำตัวให้คนข้างนอกสงสัยเข้าละ อ้อ! แล้วอย่าลืมเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย คือว่าเมื่อเช้าฉันลืมเตือนนะ" ไม่พูดพร่ำทำเพลง มิสเทรสก็จ้ำเท้าเดินออกไปนอกบ้าน "มาโกโตะ โทรุ! ...เสื้อผ้ากับเงินวางอยู่บนโต๊ะในห้องของพวกเธอ ส่วนเรื่องไปข้างนอกก็ขอให้ระวังตัวด้วย อย่ากลับให้ค่ำมากนักละ ฉันขี้เกียจรอ" พูดจบ เสียงฝีเท้าของมิสเทรสก็ค่อยเบาลงๆ จนกระทั่งไม่ได้ยิน ...มิสเทรสคงออกไปทำธุระข้างนอกกระมัง - - ซึ่งเขากับโทรุคิดก่อนที่จะขึ้นไปบนบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับตัวเอง ............................... จบ บทที่ 5 ซอกเกอร์เวจ จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 23 ก.ค. 48 20:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โห เกมนี้น่ากลัว จากคุณ : scottie - [ 24 ก.ค. 48 16:57:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 24 ก.ค. 48 18:31:09 ]