วันนั้นผมตื่นแต่เช้า ขับรถออก ไปแวะชื้อขนม

ที่น้องธาร ชอบ ไม่ว่าจะเป็นเม็ดขนุน ลูกชุบ
ขนมโมจิ ผม แวะซื้อจาก ร้านค้า ใกล้ตลาดน้ำที่บ้าน
พร้อมหยิบหนังสือ เล่มหนึ่งที่อยากให้น้องธารได้อ่าน

บ้านผม อยู่ชายแดนของ เมืองหลวง

ก็ ปริมณทล นะ ครับ
พุทธมณทล ครับ ใกล้กับมหาวิทยาลัย
มหิดล ศาลายา ครับ

ชื้อของเสร็จก็ รีบขับรถ เพื่อจะไป ดอนเมือง

น้อง ธาร ต้อง เดินทาง วันนี้...

เฮ้อ หลายปีแล้วที่ผม
ได้มีโอกาส รู้จัก
เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่ทำให้ชีวิต ผมมีทั้งความสุข
ความสดใส
และความทุกข์
ทำให้ผมได้เข้าใจ
ความรักมากขึ้น

ขณะขับรถไป ความรู้สึก หนึ่งก็บอกว่า
ถ้าไปส่งไม่ทันก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องไปลา ผมคิดในใจ(คุณได้ยินอ่ะดิ)

ไม่ต้องไปเผชิญ ความจริง
ไม่ต้องเจอหน้าคุณพ่อ คุณแม่ ของน้องธาร

ใจหนึ่งก็อยากเจอ

วันน้องธารรับปริญญา ผมก็ไม่ได้ไป แสดงความยินดี
ผมติดสอบ

หลายๆครั้ง ผมไม่เคยได้อยู่รวมในเหตุการณ์กับเธอเลย

แต่น่าแปลกใจ ทำไมผมถึงผูกพัน

ผมขับรถไปเรื่อยๆ จนในที่สุด
ก็ไปไม่ทัน (เป็นประจำ)

ไม่ได้ส่งเธออีกแล้ว

ขนมที่ชื้อมาก็ไม่ต้องให้

ขณะขับรถไปใกล้ถึงสนามบินรู้แน่ชัดแล้วว่าไม่ทันแน่แล้ว

จึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปหา เธอ

ก็เหมือนเดิมครับ ทุกครั้งที่โทรหาผมก็จะกลัว
กลัวเธอจะโกรธ กลัวเธอจะตัดสัมพันธ์ที่มี

(มันบางเหลือเกิน สัมพันธ์ที่มี
แต่ผมไม่อยากให้มันขาดไป
เธอสั่งไว้ครับห้ามโทรหาเธอก่อน
โดยเฉพาะที่บ้านเธอ ห้ามโทรไปเด็ดขาด
ถ้าโทรไปหาก่อนอีกแค่ครั้งเดี่ยว
เราไม่ต้องรู้จักกันอีก
ผมทำความผิดไว้ครับ
ไว้วันหน้าจะเล่าให้ฟังครับว่าทำอะไรผิดไว้)