ความคิดเห็นที่ 1 ฉันถอนใจยาวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งหลังที่ไม่มีอะไรสวยงามเลย และมองชามข้ามต้มที่เย็นชืด ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงได้เย็นชานัก       และถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ พลัน! ต้องตกใจแทบช็อค เมื่อเห็นยัยเพิ้งที่ไหนก็ไม่รู้ปรากฏอยู่ในกระจก      นั่น ตัวฉันรึเนี่ย!              ฉันจ้องตัวเองในกระจกตาแทบถลนออกมานอกเบ้า เมื่อเห็นสภาพผมเผ้าที่สุดแสนจะยุ่งเหยิง ใบหน้าหมองคล้ำมันเยิ้มเหนอะหนะไปหมด ฉันเบ้หน้าและก้มลงสำรวจตัวเองอีกครั้ง ชุดนอนผ้าฝ้ายที่สวมใส่ก็สุดแสนจะอินโนเซ้นต์ แถมอบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อและกลิ่นอาหาร       ตายแล้ว! ทำไมฉันปล่อยให้ตัวเองโทรมขนาดนี้ล่ะ แล้วแบบนี้เขาจะมาสนใจฉันได้ยังไง              ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปร้านเสริมสวยที่เคยไปเป็นประจำสมัยยังเป็นนักศึกษา กะว่าจะปรับปรุงโฉมเพื่อไปหาเขาที่บริษัทและออดอ้อนชวนเขาออกมาทานข้าวกลางวันด้วยกัน แต่กว่าจะนวดหน้า ขัดตัว อบผิว และทำแฮร์สปาเสร็จ ก็ปาเข้าไปเกือบห้าโมงแล้ว ตอนนี้ฉันหิวไส้แทบขาด แต่ก็ยังอดทนแขวนท้องเอาไว้ก่อน เพื่อที่จะได้ทานอาหารพร้อมเขา       ถึงแม้จะพลาดอาหารกลางวัน แต่ก็ยังมีอาหารเย็นนี่นา!       เมื่อไปถึงบริษัทที่เขากับเพื่อนร่วมลงทุนทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ร่วมกัน ตั้งแต่สมัยที่เขาเพิ่งเรียนจบมาใหม่ๆ ซึ่งก็เกือบจะสิบปีแล้วเห็นจะได้ แต่ฉันก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับบริษัทเขานักหรอก และครั้งนี้ก็เพิ่งจะมาเป็นครั้งที่สองเท่านั้นเอง           ฉันเดินเข้าห้องน้ำก่อนขึ้นไปหาเขา เพื่อสำรวจตัวเองอีกครั้งให้แน่ใจว่าฉันสวยสมบูรณ์แล้ว และหยิบลิปสติกสีชมพูหวานออกจากกระเป๋าถือมาแต่งแต้มบนกลีบปากอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามันจางลง ในสมองพลันคิดซุกซนว่า หากเขาเห็นฉันในตอนนี้ ไม่แน่ว่า คืนนี้เขาอาจจะรีบกลับบ้าน เพื่อมาเล่นจ้ำจี้กับฉันก็ได้ ฉันคิดแบบนั้นแล้วก็หน้าแดง       ทำไมล่ะ!  ฉันคิดแบบนี้ไม่ได้เรอะ!       ฉันออกจากห้องน้ำเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ตรงไปยังห้องซ้ายสุดจากฝั่งบันได ซึ่งเป็นห้องทำงานเขา ยิ่งฉันเดินเข้าไปใกล้ห้องทำงานเขามากเท่าไหร่ หัวใจฉันยิ่งเต้นถี่รัวรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ร่างกายก็พาลเต้นระริกด้วยความตื่นเต้นดีใจ เหมือนกับว่าเพิ่งมีนัดครั้งแรกยังไงยังงั้น       ฉันเห็นบานประตูห้องทำงานของเขาเปิดแง้มไว้ จึงคิดว่าจะแอบดูภายในห้องก่อน ถ้าเขาอยู่คนเดียว ฉันจะได้แอบย่องเข้าไปทำเซอร์ไพร้ซ์ แต่ถ้าเขาอยู่กับเพื่อน ฉันจะได้เคาะประตูก่อนเพื่อมารยาท             แต่ภาพที่ฉันเห็น มันทำให้ฉันช็อค! คล้ายๆกับโดนสายฟ้าฟาดลงมากลางหัวเลยทีเดียว เขากำลังกอดผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน “ ไม่ต้องกังวลนะ ผมจะอยู่กับคุณ ” น้ำเสียงที่ปลอบผู้หญิงคนนั้นช่างนุ่มนวลนัก ฝ่ามือที่ลูบหลังลูบไหล่ให้หล่อนก็ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน             นี่มันอะไรกัน!             ฉันอยากจะกรี๊ดออกไปดังๆ ทว่า ไม่รู้ว่าเสียงมันหายไปไหนหมด รู้เพียงว่า ฉันได้ผละจากภาพนั้นมาเงียบๆ สองขาที่เหยียบย่ำบนพื้นดูอ่อนยวบยาบโคลงเคลง และพาตัวเองกลับห้องด้วยสติเลื่อนลอย       นี่ใช่ไหม คือ สาเหตุที่เขาเย็นชากับฉัน       นี่ใช่ไหม คือ สาเหตุที่เขาทำหมางเมิน เป็นเพราะ เขามีคนอื่นอยู่นี่เอง เขาไม่ได้รักฉันแล้ว หรืออาจจะไม่เคยรักเลยก็ได้       ฉันอยากจะร้องไห้ให้สมกับความเจ็บปวดที่ได้รับ แต่กลับไม่มีน้ำตาออกมาซักหยด ยิ่งสร้างความทรมานให้ฉันเกินกว่าจะทนต่อไปได้ แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อลดความทรมานนี้           ฉันได้แต่นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา ซึมซับความสุขจากอดีตที่เคยได้รับจากเขา รวมทั้งภาพความเจ็บปวดในปัจจุบัน ที่มันชัดเจนเหลือเกิน ชัดซะจนเหมือนกับว่า  สองคนนั่นกำลังยืนกอดกันต่อหน้าฉัน       เวลาขยับเดินไปเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ฉันเริ่มทวีความอึดอัดจนเจ็บแน่นไปทั้งอก ฉันกำลังทุรนทุรายกับความเจ็บปวดที่ไม่มีทางออก ไม่รู้จะไปทางไหน จะกลับไปหาพ่อแม่ก็ไม่ได้ เพราะฉันได้สร้างปัญหาให้พวกท่านเป็นทุกข์เกินพอแล้ว  พวกเพื่อนๆก็กำลังเคร่งเครียดกับการเรียน  และปัญหาครอบครัวแบบนี้  พวกเขาก็คงให้คำปรึกษาอะไรกับฉันไม่ได้หรอก ดีไม่ดีอาจจะสร้างความรำคาญให้พวกเขาก็เป็นได้       ฉันลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างซึ่งเป็นกระจกเลื่อนบานใหญ่ ฝ่ามือทั้งสองข้างแนบกับแผ่นกระจกที่เริ่มเย็นตัวพร้อมๆกับความมืดที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า แต่ฉันกลับมองหาดวงดาวแทบไม่เจอเลย ผิดกับในต่างจังหวัด ที่สามารถมองเห็นดวงดาวพร่างพราวเต็มท้องฟ้าในคืนเดือนมืดเช่นนี้ คงเป็นเพราะอากาศซินะ! ฉันถามเอง ตอบเองเสร็จสรรพ  และก้มมองดูรถราที่วิ่งไปวิ่งมาบนท้องถนนที่ทอดยาวแตกแยกย่อยไปตามมุมตึกต่างๆ ที่มีความสูงแตกต่างกันไป       แว่บหนึ่งในสมอง ฉันอยากเห็นว่าถนนเหล่านั้นไปสิ้นสุดที่ไหน!             ฉันพาร่างกายออกจากห้องที่อยู่ชั้นเจ็ด เดินตามขั้นบันไดขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุด คือชั้นที่สิบสี่ หากในยามปรกติ ป่านนี้ฉันคงยืนหอบตัวโยนไปแล้ว แต่ฉันในขณะนี้ แทบไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆเลย ร่างกายก็เบาหวิวอย่างไรพิกล       ทันทีที่ฉันเปิดประตูดาดฟ้า ฉันก็สัมผัสกับสายลมเย็น ที่ให้ความรู้สึกปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับว่าสายลมนั้นได้พัดพาความรู้สึกเจ็บปวดภายในใจให้ลอยหายไปด้วย ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้ ในหัวฉันมันว่างเปล่าไปหมด ประสาทสัมผัสของร่างกายก็ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น        แม้กระทั่ง !       ไม่รับรู้ว่า ตัวเองเดินผ่านราวผ้าที่ใครบางคนนำขึ้นมาตากไว้ และยังไม่ได้ขึ้นมาเก็บ       ไม่รับรู้ว่า ตัวเองเดินไปจนสุดมุมดาดฟ้า จนถึงขอบปูนที่ก่อขึ้นมากั้นเป็นกำแพงเตี้ยๆ       ไม่รับรู้ว่า ตัวเองขึ้นไปยืนบนขอบปูนนั้นได้อย่างไร       และไม่รับรู้ถึงเสียงของใครบางคนที่กำลังตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ด้านหลัง       ฉันไม่รับรู้อะไรเลย       นอกจากดวงไฟหลากสีกำลังเต้นระยิบระยับไปไกลสุดลูกหูลูกตา  แม้แต่ตึกสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทะเลไฟเหล่านั้น ก็ยังมีแสงไฟสีแดงกระพริบไหววาบประดับบนยอดตึก และเหมือนกับว่า ดวงไฟตรงหน้าเหล่านั้น กำลังเต้นระบำอย่างเริงร่าในราตรีที่ยาวนาน  โดยมีเสียงหวีดหวิวของสายลมที่กำลังพัดผ่านร่างฉันเป็นตัวบรรเลงให้จังหวะ       และแสงไฟเหล่านั้นกำลังเชิญชวนฉัน ด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยน       ‘ มาซิ มากับฉัน        ปลดปล่อยหัวใจที่อ่อนล้า  ให้ลอยล่องดุจสายลมผ่าน        ทอดร่างที่ท้อแท้และสิ้นหวัง มาสู่อ้อมแขนฉัน ให้ฉันได้โอบอุ้มช่วยผ่อนคลาย        มาซิ มากับฉัน        แล้วฉันจะมอบความสุขสุดหวานล้ำ เกินกว่าคำบรรยายใดๆจะหามาเปรียบเปรย        มาซิ มากับฉัน        มาซิ มากับฉัน ’       เสียงนั้นยังคงก้องกังวานในตัวฉันซ้ำไปซ้ำมา จนฉันอดใจไม่ไหวต้องก้าวขาออกไปเบื้องหน้า เพื่อหาสัมผัสที่เชิญชวนนั้น       ฉันกำลังจะไป ฉันรู้สึกได้       ฉันกำลังโบยบิน ไป! จบตอน มายาไฟ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 48 21:54:54 แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 48 14:33:50 จากคุณ : มาดาม เค - [ 25 ก.ค. 48 12:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แหง่ะ...ลิงก์ไม่ไป จากคุณ : มาดาม เค - [ 25 ก.ค. 48 12:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำลิ้งก์ให้ใหม่ครับ ต้องเป็น W ตัวใหญ่นะ บทที่ 5 ตอนคำสารภาพจากผู้ชายสารเลว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3593611/W3593611.html จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 25 ก.ค. 48 18:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ้อ! เก็ทแระ ขอบคุณหลายๆค่ะ คุณพีทคุง... จากคุณ : มาดาม เค - [ 25 ก.ค. 48 22:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เวรกรรม จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ค. 48 12:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีใจจังได้เจอคุณครู scottie อีกแล้ว แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 48 21:52:25 จากคุณ : มาดาม เค - [ 26 ก.ค. 48 19:55:07 ]