ความคิดเห็นที่ 1 ................... ตอนนี้มาโกโตะกับโทรุได้มายืนบนสนามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กลุ่มที่เขาสองคนที่จะได้เข้าร่วมเล่นก็คือทีมฮาร์สชู ส่วนเจ้าชายเฟรย์กับเจ้าหญิงไอร์ซอยู่ทีมไทล์กริช - - ทีแรก มาโกโตะกับโทรุมาที่นี่เพื่อชมกีฬาเท่านั้น แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรกัน แค่คำพูดไม่กี่คำของโทรุส่งผลให้เจ้าหญิงไอร์ซไม่พอใจ และขอท้าพวกเขาสองคนแข่งซอกเกอร์เวจ ซึ่งทำให้มาโกโตะรู้สึกแย่ลง เพิ่งออกมาจากบ้านมิสเทรสไม่ทันไรก็มีเรื่องซะแล้ว มาโกโตะคิดเสร็จก็หันไปมองคนในทีมของตน ...สีหน้าของผู้เล่นแต่ละคนในทีมฮาร์สชูชวนดูน่าเกรงขาม ราวกับคนละคนที่เคยเจอมา (ในโลกมนุษย์) ดูจากชุดที่สวมใส่ประจำทีมก็พอให้ทราบคร่าวๆว่า ออกแบบมาง่ายๆ ไม่เรื่องมาก เนื่องจากเสื้อที่ใส่นั้น เป็นเสื้อยืดคอกลมสีน้ำเงินแขนกุดถูกทับด้วยเสื้อแจ็กเกตสีเทาตัวเล็ก ส่วนกางเกงที่สวมใส่อยู่ก็เป็นขาสามส่วนมีรอยปะชุนอยู่หลายที่ และที่แตกต่างกว่านั้นในมือของทุกคนถืออาวุธด้วย จะแตกต่างตรงที่มือโกล์ไม่มีอาวุธ มีแต่ถุงมือโกล์ฟโกลเด้นฮาร์ฟเท่านั้น พอมาโกโตะหันไปมองเสื้อผ้าอีกฝ่ายบ้าง ....ก็เหมือนกันหมดทั้งสองทีม ทว่าสีของเสื้อจะไม่เหมือนเล็กน้อย "โทรุ ฉันว่าเราสองคนจะสู้พวกเขาได้เหรอ ก็ในเมื่อนายกับฉันไม่มีพลังเวทย์เลยนิ" มาโกโตะกระซิบถามความเห็นจากเพื่อนที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้นแกะสลัก จริงอยู่ที่พวกเขาสองคนมีประสบการณ์ในการเล่นฟุตบอลมามาก จึงไม่มีผลกับการเล่นซอกเกอร์เวจ แต่ทว่า พลังเวทย์หรืออาวุธที่ใช้ก็ไม่มี แบบนี้จะเอาไปชนะเจ้าหญิงกับเจ้าชายได้ยังไงกัน ไม่ทันได้ทำคะแนนก็โดนพวกนั้นยิงเวทย์ใส่จนกระเด็นออกนอกสนามตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว "ได้หรือไม่ได้ก็ต้องลองแข่งดูไปก่อนสิ มาโกโตะ อย่าตัดใจอะไรง่ายๆ ลืมไปแล้วเหรอว่า เราสองคนมีรูปแบบการเล่นที่สามารถเอาชนะได้อยู่" โทรุพูดเหมือนมีนัยแอบแฝง แถมยักคิ้วหลิ่วตาให้อีกต่างหาก "ถึงจะใช่ก็เถอะ แต่พวกทีมของเราละ เขาจะฟังที่พวกเราบอกแผนการเล่นง่ายๆงั้นหรือ - - อย่าลืมนะว่าพวกนี้ไม่ใช่คนที่เรารู้จัก เป็นคนของเจ้าหญิงกับเจ้าชายสองคนนั้น ของคนบนโลกเวทมนตร์เข้าใจไหม" เขาพูดเน้นย้ำอย่างชัดถ้อยชัดคำโดยเฉพาะคำหลังที่ย้ำเสียจนโทรุเกิดความรู้สึกระหวาดระแวงที่จะแพ้ ตัวโทรุเองไม่น่าจะโต้เถียงกับคำพูดของเจ้าหญิงไอร์ซนั่นเลย คิดแล้วก็ชวนปวดหมองให้เสียจนได้ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่มีทางจะแก้ได้เลยนอกเสียจากเผชิญกันซึ่งๆหน้าเท่านั้น "เข้าใจ ฉันเข้าใจมากเลย มาโกโตะ แต่อย่าลืมนะว่าทีมฮาร์สชูจะยอมแพ้กับทีมไทล์กริสง่ายๆงั้นหรือไง พวกนั้นคงไม่ยอมแน่ที่ให้ฝ่ายตรงข้ามชนะ  มาโกโตะ นายคอยยืนดูอยู่เฉยๆดีกว่าและไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น เดี๋ยวฉันจัดการเอง" พูดจบ โทรุก็เดินไปหาผู้เล่นร่วมทีมของตนเองจากนั้นก็เริ่มพูดอะไรบางอย่างกับพวกนั้น มาโกโตะเห็นแต่ไม่ทราบว่าโทรุพูดอะไรให้พวกนั้นฟัง เขายืนรอนานสัก 2-3 นาทีประมาณได้ ก็เห็นท่าทีของพวกที่อยู่ทีมเดียวกันเปลี่ยนไป "สำเร็จแล้วล่ะ! มาโกโตะ พวกเขายอมเล่นตามที่ฉันบอกไว้ด้วยแหละ" โทรุชูมือขึ้นแถมตะโกนบอกเขาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับผู้ครองชัยที่กำลังจะมาถึง มาโกโตะเชื่อใจในตัวโทรุและเชื่อใจคนในทีมว่าจะทำสำเร็จ แม้ว่าในใจผิดหวังอยู่เนืองนิจ ถ้าเขาโดนพลังเวทย์จนออกนอกสนามจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องที่จะแพ้ จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 26 ก.ค. 48 03:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "จะเริ่มการแข่งขันได้หรือยังละ รอนานแล้ว" น้ำเสียงที่ฟังดูโหดนิดๆของผู้ตัดสินดังขึ้นคล้ายกับไม่พอใจในทีมฮาร์สชู "พร้อมแล้วครับ! เริ่มการแข่งขันได้เลยครับ" คนในทีมที่ดูตัวใหญ่ที่สุดในทีมฮาร์สชูกล่าวกับผู้ตัดสิน เมื่อเห็นว่าทั้งสองทีมพร้อมแล้ว ผู้ตัดสินก็ชูมือขึ้นทำท่าจะบอกให้เริ่มการแข่งขัน "เดี๋ยวก่อน!" ทุกคนในที่นี้ชะงักกับเสียงเจ้าหญิงที่สั่งออกมาราวกับฟ้าผ่า ดวงตานับร้อยดวงต่างจ้องไปที่เจ้าหญิงพร้อมๆกัน "มีผู้เล่นในทีมฮาร์สชูสองคนที่ไม่มีอาวุธ เพราะฉะนั้นจะเริ่มการแข่งไม่ได้" ไม่ทันจะเริ่มการแข่ง ไอร์ซก็หาเรื่องพวกเขาสองคนแล้ว ผู้ตัดสินได้ยินคำบอกของเจ้าหญิงก็หันไปมองที่เขา "พวกเจ้าสองคนไม่มีอาวุธหรือไง" ผู้ตัดสินถามด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆ เหมือนกับไม่พอใจสุดๆ "ครับ ไม่มีเลย" คำตอบที่กลั่นออกมาอย่างสั้นๆ ง่ายพอที่จะเข้าใจ และไม่ยุ่งยากพลางปั้นหน้าโหดออกมาให้คนตรงหน้าเห็นด้วยความสะใจ โทรุในโหมดขั้นโหดเริ่มออกแววมาให้เห็นอีกครั้งในรอบห้าเดือน ซึ่งมาโกโตะเองก็ได้เห็นแล้วก็ปวดหมองพอกันกับเพื่อนสนิท ความโหดที่แสนจะน่ากลัวของโทรุ ซึ่งนานๆทีจะออกมาก็นับดูว่าน่ากลัวพอกัน ตัวเขาเองเคยประสบเจอกับตัวมาก่อนหน้านี้แล้ว ...ไม่มีใครต้านโทรุได้แม้สักคนเดียว ไม่มีจริงๆ "งั้นใครก็ได้ช่วยอนุเคราะห์เรื่องอาวุธให้เด็กสองคนนี้ที จะได้เริ่มการแข่งขันเร็วๆ" ผู้ตัดสินกล่าวอย่างโกรธๆ - - เงียบ ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกได้เลยว่าจะมีคนช่วยเหลือพวกเขาสองคนสักกะคนเดียว มาโกโตะและโทรุยืนนิ่งอยู่นานจนเกือบจะบอกขอยอมแพ้เนื่องจากไม่มีอาวุธซะแล้ว "เอ้า!รับไปซะเจ้าหนูสองตัวกระจ้อยร่อย" เสียงสวรรค์ดังแว่วมาดั่งปฏิหาริย์มาเกิด ชายแก่ที่ดูคุ้นตาโยนอาวุธมาให้กับพวกเขา "มิสเทรส!?" พวกเขาสองคนตกใจมากที่คาดไม่ถึงว่ามิสเทรสจะมาอยู่ที่นี่ ...ว่าแล้วพวกเขาก็ยื่นรับอาวุธที่มิสเทรสโยนมาให้ มาโกโตะมองมิสเทรสแล้วก็หันมาสนใจอาวุธของตนเอง - นี่มันคือไม้คฑา! รูปร่างและทรวดทรงก็ไม่ต้องพูดถึง มันเหมือนที่เขาเคยเห็นในรูปภาพจากหนังสือของพ่อเขา ดวงตาแวววาวเป็นประกายสุกสว่างไปทั่ว เขาตื่นเต้นราวกับฝันไป ไม่นึกว่าจะได้เห็นมันจริงๆ ไม้คฑาทำมาจากไม้ฮอกกานีทั้งหมด ส่วนลวดลายของไม้นั่นก็คดโค้งวงกลมจนเห็นเป็นรูป - - คล้ายกับดวงตาของคน มันทั้งใหญ่และดูทรงอนุภาพที่ยากจะกล่าวถึง "สุดยอด - สุดยอด - ขอบคุณมากครับมิสเทรส!" โทรุกล่าวเสียงสั่นระริกระรี้ด้วยความดีใจขึ้นมาก่อนใคร อาวุธของเขาไม่เหมือนกับมาโกโตะโดยสิ้นเชิง แสงสะท้อนของแสงแดดกระทบกับอาวุธของโทรุอย่างเห็นได้ชัดว่ามันคืออะไร ดาบคู่เล่มใหญ่เกินตัวของผู้เป็นเจ้าเล่มนั้น มาโกโตะเห็นก็แทบตะลึงอ้าปากค้าง อะไรมันจะสุดยอดปานนั้นเชียวกัน ดูจากดาบเล่มคู่นั้นท่าจะหนักน่าดูชม ซึ่งมาโกโตะคิดว่าคงจะเหมาะกับคนที่เป็นนักกีฬาแข็งแรงอย่างโทรุ "ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก" มิสเทรสยิ้ม จากนั้นก็หันมามองมาโกโตะที่กำลังยืนถือไม้คฑาอยู่ "หลับตาแล้วจงท่องตามนี้ซะ เทราร์ ฟีราร์ นาคูซ์ ซูลิ ฟาร์ มิซาร์ ซูเมย์ เมล์มาร์รานร์ นีมส์รีม ซูลิ โอเนล พาร์เทล ซูซาซ์ทาร์เรียล แล้วก็อธิษฐานจิตระหว่างท่องด้วยละ มาโกโตะ"   "อะไรนะครับ" ตะกี้เขามัวแต่ชื่นชมกับดาบของเพื่อนจนเพลิน จึงทำให้เขาฟังที่มิสเทรสพูดไม่ทัน "ฉันจะไม่บอกซ้ำอีกครั้งนะ มาโกโตะ เทราร์ ฟีราร์ นาคูซ์ ซูลิ ฟาร์ มิซาร์ ซูเมย์ เมล์มาร์รานร์ นีมส์รีม ซูลิ โอเนล พาร์เทล ซูซาซ์ทาร์เรียล ท่องตามนี้หลังจากหลับตาแล้ว อ้อ! อย่าลืมอธิษฐานจิตตัวเองให้แน่วแน่ด้วยละ" เขาฟังที่มิสเทรสพูดจนจบ ...เวทย์อะไรกัน? ทำไมมันถึงยาวขนาดนี้นักนะ จะจำไหวได้ไหมเนี่ย ...ว่าแล้วเขาก็หลับตาลงตามคำสั่งอย่างว่าง่าย จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 26 ก.ค. 48 03:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขั้นแรกก็ตั้งจิตให้มั่นคง ไม่วอกแวก เขาคิดมันอย่างนั้นก่อนเอ่ยคำร่ายเวทย์ออกมาช้าๆ "เทราร์ ฟีราร์ นาคูซ์ ซูลิ ฟาร์ มิซาร์ ซูเมย์ เมล์มาร์รานร์ นีมส์รีม ซูลิ โอเนล พาร์เทล ซูซาซ์ทาร์เรียล" สิ้นคำร่ายเวทย์ดังกล่าว จู่ๆ ก็มีลมพัดขึ้นรอบตัวของมาโกโตะ จากเพียงที่มีน้อยนิดกลับค่อยเพิ่มปริมาณมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งแรงจนพัดเอาปลายเสื้อคลุมและเส้นผมของเขาลอยขึ้น แสงสว่างจ้าล้อมรอบตัวเขาอย่างไม่คาดฝันพร้อมกับตราวงเวทย์ที่ปรากฎด้านล่างตัวของมาโกโตะ - - นี่นะหรือพลังเวทย์ของมาโกโตะ? เพื่อนสนิทที่โทรุคบหามานานนับสิบกว่าปีได้ ส่วนผู้คนที่เหลือต่างก็มองมาโกโตะอย่างไม่กระพริบตา ขืนถ้ากระพริบตาแล้วก็อดชมภาพที่น่าอัศจรรย์ของเด็กหนุ่มคนนี้ เสียงลมรอบตัวของมาโกโตะดังฟู่ฟ่าตลอดรอบฝั่งและนานพอสมควรที่มิสเทรสเห็นว่าพอได้กระมัง จึงชูมือขวาแล้วสะบัดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ลมแรงที่เคยพัดอยู่ก็จางหายสนิทด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ "เอาล่ะ ลืมตาได้มาโกโตะ" สิ้นคำสั่งของมิสเทรส ดวงตาน้อยๆก็เหลือบขึ้นมามองโลกภายนอกอย่างช้าๆ ทันทีที่มาโกโตะลืมตาจนเห็นชัด ก็ต้องประหลาดใจกับใบหน้าของทุกคน คล้ายกับตกใจอะไรบางอย่างในตัวของเขา แม้กระทั่งมิสเทรสเองก็ยังต้องตะลึง "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจ้องผมอย่างนั้นละ มีอะไรติดที่หน้าเหรอ" เขาถามมิสเทรสด้วยความงุนงง ...นี่เขาทำอะไรผิดไปหรือไง ทุกคนถึงได้เอาแต่จ้องหน้าเขาไม่หยุด และแล้วความสงสัยของเขาก็ถูกเฉลยทันที โดยที่ผู้ตอบเขานั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเลย ...โทรุนั่นเอง "ไม่มีอะไรติดที่หน้านายหรอกมาโกโตะ ...ตะ..แต่สีตาของนายสิ มันเปลี่ยนไป..เป็น...สีแดงเหมือน...เลือด" ..............................   จบ บทที่ 6 เฟิร์ชซิบีลิอัน จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 26 ก.ค. 48 03:10:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้ มาโกโตะเก่งมาก ประโยคตั้งยาว จำได้ด้วย เจ้าหญิงน่ากลัวสุดยอด อย่างนี้ต้องเจอโทรุภาคโหด ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 26 ก.ค. 48 13:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นั่นสิ หรือว่าอยู่ในสายเลือด เลยจำได้ จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ค. 48 23:48:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนุกๆ รีบมาต่อเลย จากคุณ : ณัฐกร - [ 27 ก.ค. 48 00:23:14 ]