ความคิดเห็นที่ 1 อากานดาเดินออกมาหน้าบ้าน พร้อมกับตำรวจอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอาโรจน์ แม้เราสองคนจะอยู่ในระยะที่ค่อนข้างห่างแต่ก็เห็นว่าอากานดากำลังร้องไห้ ผมเริ่มรู้สึกใจไม่ดี ในขณะที่แก้วเดินนำไป แม้จะดูเหมือนแก้วพยายามควบคุมตัวเองอย่างดี แต่จากท่าทางแล้ว ผมรู้ดีว่าแก้วเองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ผมจึงรีบเดินไปขนาบข้างตัวแก้ว แก้วเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้เหมือนจะหาที่พึ่ง มือนั้นเย็นเฉียบจนผมต้องกุมมือแก้วไว้อย่างให้กำลังใจ เมื่อเดินเข้าไปใกล้เราจึงเห็นน้ำตาของอากานดา ที่นองอาบแก้ม แก้วปล่อยกระเป๋าใส่หนังสือลงกับพื้นแล้ววิ่งไปกอดผู้เป็นน้ากานดาแน่น               “พ่อเขาไม่อยู่แล้วนะแก้ว พ่อเขาไม่อยู่แล้ว” แก้วปล่อยโฮออกมา เมื่อได้ยินคำพูดของอากานดา ผมยืนมองสองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อช่วยแบ่งเบาความรู้สึกสูญเสียที่เกิดขึ้นกับคนทั้งสองได้ ผมก้มลงหยิบกระเป๋าใส่หนังสือของแก้วขึ้นมา แล้วได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น               “ลุงกำลังจะพาแม่ไปโรงพยาบาล ไปเถอะ แม่เขาปิดบ้านแล้ว”               สองแม่ลูกขยับตัวเมื่อนายตำรวจที่มาแจ้งข่าวเอ่ยขึ้น แก้วมองมาทางผมที่ยืนมองอยู่ น้ำตานองหน้า ผมรู้สึกว่าหัวใจถูกบีบอย่างประหลาดเมื่อเห็นว่าแก้วร้องไห้สะอึกมากขนาดนั้น ก่อนที่ผมจะพูดอะไร แก้วก็เดินเข้ามากอดผมไว้ชั่วขณะ ก่อนที่จะผละเดินไปหาอากานดา แล้วพากันก้าวขึ้นรถ จนกระทั่งรถยนต์ของตำรวจคันนั้นแล่นผ่านไปแล้ว ผมก็ยังรู้สึกว่าตัวหนังอึ้ง เมื่อก้าวขากลับเข้าบ้าน ผมได้แต่คิดว่า แต่ละย่างก้าวมันช่างยากเย็นเหลือเกิน               แก้วซึมไปพักใหญ่ เรายังคงเดินไปโรงเรียนและกลับบ้านด้วยกัน แต่แก้วไม่ร่าเริงเหมือนก่อน ผมได้ยินจากพ่อแม่ว่า แก้วชวนแม่ย้ายไปอยู่ห้องเช่าถูก ๆ แต่อากานดาบอกว่ารายได้จากการขายข้าวราดแกง กับขนมก็พอจะจ่ายค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ได้ รวมทั้งยังมีเงินช่วยเหลือจากราชการอีกส่วนหนึ่ง โชคดีที่อารุ่งโรจน์กับอากานดาจ่ายเงินดาวน์บ้านไปก้อนค่อนข้างใหญ่ อีกทั้งทาวน์เฮ้าส์ชานเมืองแบบนี้ ราคาไม่สูงนัก อากานดาคนเดียวจึงพอรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน รวมทั้งค่าเช่าได้ แก้วดูนิ่งขรึมไปนาน เวลาช่วยให้แก้วลืมความโศกเศร้าไปได้ และร่าเริงแจ่มใสมากขึ้น เพียงแต่ว่าแก้วดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าก่อน ในที่สุด แก้วก็ผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความทุกข์นั้นได้              ปีต่อมาเราก็เข้าเรียนในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนเดิม เรายังคงอยู่ห้องเดียวกัน ในวันเปิดเรียนวันแรกนั่นเองที่ผมได้พบกับ แพน              “เฮ้ย เห็นเด็กนักเรียนที่เพิ่งย้ายมาเทอมนี้ไหมว่ะ ไอ้ภูมิ น่ารักสุด ๆ เลยว่ะ” ป๊อกเพื่อนในกลุ่มผู้ชายของผมเดินเข้ามาหาหลังจากที่ผมกับแก้วเพิ่งจะถึงห้องเรียนได้ครู่เดียว              “ยังไม่เห็นนี่” ผมตอบไป พลางหันไปเห็นแก้วทำหน้ามุ่ยเก็บกระเป๋าหนังสือเรียนเข้าลิ้นชักโต๊ะ บ่นพึมพำผมพอจะเดาได้ว่าแก้วไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ เรื่องที่กลุ่มผมเอาแต่คุยกันเรื่องเด็กนักเรียนหญิงหน้าตาน่ารัก ๆ              “กินแห้ว ไม่เบื่อหรือไงป๊อก” หลังจากบ่นอุบอิบอยู่พักนึง แก้วก็ส่งเสียงมา ขัดจังหวะป๊อกที่กำลังบรรยายความน่ารักของนักเรียนหญิงคนใหม่ไม่ยอมหยุดปาก             “ไม่ต้องมายุ่งเลยนะแก้ว อยู่เฉย ๆ ไปเลย” ป๊อกสวน ก่อนที่จะหันมาสาธยายเรื่องนักเรียนใหญ่ต่อ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจแล้ว เพราะสายตามองไปที่กลุ่มของเพื่อนผู้หญิงที่ส่วนใหญ่ผมรู้จักดี เพราะเรียนห้องเดียวกันเมื่อตอนมัธยมต้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มดูโดดเด่นขึ้นนาจากคนอื่น ๆ หญิงสาวรูปร่างสูง ใบหน้ารูปหัวใจ ผิวขาว แก้มแดงระเรื่อ นัยน์ตาหวาน ผมสีน้ำตาลหยักศกเล็กน้อย มัดรวบไปด้านหลังด้วยโบว์สีชมพูสดใส ตอนที่แพนหันมาเจอผมแล้วส่งยิ้มมาให้นั้น ผมรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้               แพนเดินผ่านผมไปนั่งโต๊ะด้านหน้าห้องข้าง ๆ กับเพื่อนผู้หญิงคนนึงโดยแพนนั่งติดทางเดิน ผมได้แต่มองตาม ไม่สามารถที่จะละสายตาจากใบหน้าและกิริยาท่าทางที่สดใสนั้นได้เลย             “นี่ ๆ เช็ดน้ำลายหน่อยไหม ภูมิ” เสียงของแก้วดังขึ้นข้าง ๆ ตัว              “เอ่อ........” ผมไม่ทันได้โต้ตอบอะไร เมื่อเห็นป๊อกคว้ากระเป๋าไปนั่งโต๊ะที่อยู่ถัดจากทางเดินข้าง ๆ แพน ผมจึงคว้ากระเป๋าจากโต๊ะตัวเองตามไปติด ๆ และนั่งลงที่โต๊ะด้านหลังป๊อก สายตายังคงมองจ้องอยู่ที่แพน              “หวัดดี เราชื่อป๊อกนะ” ป๊อกรายงานตัวก่อนที่จะหันมามองผม “ข้างหลังนี่ ก็เพื่อนเราเอง ชื่อภูมิ”             “หวัดดี” แพนตอบแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปคุยกับเพื่อนผู้หญิงต่อไม่ได้สนใจ พวกเพื่อนผู้หญิงมองผมกับป๊อกพลางส่ายหน้า ป๊อกขึ้นชื่อเรื่องการป้อเพื่อนหญิง เพื่อนกลุ่มนี้เกือบทั้งกลุ่มเคยเจอลูกป้อมาแล้วเมื่อตอนเรียนมัธยมต้น ผมเองแม้จะสนิทกับป๊อกแต่เวลาถูกใจใครก็ไม่กล้าที่จะแสดงออกเหมือนป๊อกทำ เพื่อน ๆ ผู้หญิงดูจะพอใจ “การแสดงออกถึงความสนใจ” แบบของผม มากกว่า การ”ป้อ” ของป๊อก เพื่อนผู้หญิงกลุ่มนั้นเห็นผมมองแพน ก้อยที่นั่งข้าง ๆ แพนจึง คว้ากระเป๋าลุกขึ้นแล้วย้ายมานั่งโต๊ะตัวหลัง              “ย้ายมานั่งตรงนี้ดีว่าแพน เราว่านั่งหน้าเกินไปมันมองกระดานลำบาก”              ป๊อกได้แต่มองตามแพนที่ย้ายมานั่งข้าง ๆ ผม ท่าทางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก้อยดักคอไว้ก่อน             “เอาล่ะเพื่อน ๆ นั่งประจำที่กันได้แล้วนะ เลือกที่นั่งแล้วก็นั่งกันไป ย้าย ไปย้ายมาเพื่อนที่เขาเพิ่งมาถึงจะหาที่นั่งลำบาก”             ป๊อกได้แต่มองก้อยอยากแค้นใจ ส่วนผมนั่งใจเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น ที่จะได้นั่งข้าง ๆ แพนตลอดเวลาที่เรียน             เย็นวันนั้น ผมเดินกลับบ้านกับแก้วเหมือนเดิม ตอนเดินกลับ ผมเห็นรถยนต์ยุโรปยี่ห้อหรูมารับแพนที่หน้าโรงเรียน              “ท่าทางรวยนะ แพนเนี่ย” แก้วตั้งข้อสังเกต“เห็นว่าย้ายมาจากเชียงใหม่นะ พ่อเขาเป็นนักธุรกิจ กิจการที่มาเปิดที่นี่กำลังรุ่งเลยแหละ”              “เหรอ หาข้อมูลดีจังนะแก้วเนี่ย”              “แล้วไม่สนใจอยากรู้รึไงล่ะ” แก้วหันมายิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนที่จะเดินห่างออกไป ผมจึงรีบก้าวเท้าตาม              “นี่มีอะไรจะบอกอีก บอกมาให้หมดเลยนะแก้ว เร็วเข้า”             แก้วทำเงียบอยู่สักพัก ก่อนที่จะค่อย ๆ เราเรื่องของแพนที่รู้จากการพูดคุยในกลุ่มเพื่อนผู้หญิงให้ผมฟัง ต้องยอมรับว่าแก้วเก็บข้อมูลมาได้มากโข สำหรับการพูดคุย ทำความรู้จักกันแค่วันเดียว             “ตกลงว่าจะจีบคนนี้เป็นรายต่อไป” แก้วสรุปเมื่อเราเดินมาถึงหน้าบ้าน             “คนนี้เรารู้สึกแปลก ๆ นะ แก้ว กลัว ๆ กล้า ๆ ยังไงก็ไม่รู้ กับคนอื่นที่เราเคยจีบ เราไม่กลัวเท่านี้นะ ไม่อยากโดนปฏิเสธเลย แก้วเคยเจอไหม คนที่เวลาเราเจอแล้ว รู้สึกว่าเราอยากใกล้ชิดอยากผูกพันมาก ๆ รู้สึกเหมือนเคยเจอมาก่อน เหมือนเขาเป็นคนที่เราเคยฝันถึงอะไรแบบนั้นอ่ะ”             “ไม่เคยหรอก เราไม่เชื่อเรื่องเจอกันครั้งเดียวแล้วจะรักกัน หรือว่าอะไรแบบนั้นหรอกนะ เราเชื่อเรื่องความผูกพันมากกว่า” แก้วตอบโดยไม่ได้หันมามองผม ในตอนนั้นผมแทบไม่ได้ฟังสิ่งที่แก้วตอบ เพราะมัวแต่คิดเรื่องแพน แก้วคงจะสังเกตเห็นว่าผมเงียบไป จึงชะลอฝีเท้ารอผมเดินไปข้าง ๆ กัน              “โธ่ มีเราอยู่ทั้งคน” แก้วตบบ่าผมเบา ๆ “รับรองว่าช่วยสุดความสามารถอยู่แล้ว”              ผมได้แต่ถอนใจ นึกถึงที่ผ่านมา แก้วก็ช่วยสุดความสามารถเสมอ แต่ผลออกมาไม่ค่อยดีเท่าไรนัก             แต่ครั้งนี้จะเรียกว่าแก้วทำสำเร็จก็ว่าได้ หรือจะเรียกว่ามีส่วนที่ทำให้ผมสามารถที่จะเข้าใกล้แพนมากขึ้นขั้นหนึ่ง ถึงผลที่ออกมาจะไม่ได้ตามคาดนักก็ตาม แม้ผมจะได้นั่งอยู่ข้าง ๆ แพน แต่ผมยังคงกลัวที่จะเริ่มต้นจีบแพน เราคุยกันเรื่องเรียน ทำรายงาน และเรื่องทั่ว ๆ ไป แต่ผมไม่เคยกล้าชวนแพนไปไหนมาไหน โดยเฉพาะแพนมีรถที่บ้านมารับทุกวันแบบนี้ ผมจึงได้แต่แอบปลื้มใจที่ได้พูดคุย เห็นรอยยิ้ม และความสดใสร่าเริงของแพน จนกระทั่งผ่านมาได้เกือบครึ่งภาคการศึกษา แก้วก็ยื่นมือเข้ามาช่วย ในขณะที่เรากำลังเดินไปที่โรงยิมเพื่อเรียนวิชาพละศึกษา             “แพน วันเสาร์นี้แพนไปไหนรึเปล่า” แก้วเดินเข้ามาคุยกับแพน แล้วขยิบตาให้ผม             “ไม่ไปจ้ะ แก้วมีอะไรเหรอ” แพนชะลอฝีเท้า ปล่อยให้เพื่อนผู้หญิงเดินไปข้างหน้า             “เราว่าจะชวนแพนไปงานวันเกิดเราที่บ้านน่ะ เพื่อน ๆ ไปกันหลายคนเลยล่ะ จัดตอนกลางวันนะ รับรองว่ากลับบ้านไม่ดึก”             ผมซึ่งเดินกับกลุ่มเพื่อนผู้ชายตามหลังแพนกับแก้ว ได้แต่รอฟังคำตอบจากแพนอย่างใจจดใจจ่อ             “ได้สิ เราไม่เคยไปบ้านแก้วเลย เย็นนี้ เราไปส่งแก้วก็แล้วกันนะ วันเสาร์เราจะได้ไปถูก”             “โอเคเลย แต่ให้ภูมิกลับด้วยแล้วกันนะ ปกติเรากลับบ้านกับภูมิทุกวัน บ้านเราอยู่ติดกันน่ะ”             แพนพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วหันมามองผม ตอนนั้นผมแอบเห็นแวบกังวลเล็กน้อยในดวงตาสวยคู่นั้น ผมไม่เข้าใจถึงสาเหตุจนกระทั่งถึงวันที่จัดงานวันเกิดของแก้ว             ผมไปช่วยจัดสถานที่ที่ลานหน้าบ้าน และด้านในชั้นหนึ่งของบ้านตั้งแต่สิบโมง มองออกไปนอกบ้านตลอดเวลา จนแก้วอดกระเซ้าไม่ได้ จนกระทั่งสิบเอ็ดโมงเกือบจะครึ่ง เพื่อน ๆ เริ่มทยอยกันมา ผมก็เห็นรถสปอร์ตสีแดง แล่นมาจอดหน้าบ้าน แพนก้าวลงมาจากที่นั่งข้างคนขับ ก่อนที่จะมีชายหนุ่มในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัย ก้าวตามลงมา แพนพูดคุยยิ้มแย้มกับชายหนุ่มคนนั้น แล้วเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะกลับเข้าไปในรถแล้วขับแล่นออกไปจากบริเวณหน้าบ้าน แก้วหันมามองผม ยิ้มเล็กน้อยแม้จะมีแวววิตกบนใบหน้าก็ตาม             “หวัดดีจ้ะ แก้ว สุขสันต์วันเกิดนะ” แพนทักทายพร้อมยื่นกล่องของขวัญที่ถือติดมือลงจากรถมาให้แก้ว             “ขอบใจจ้ะ” แก้วรับของขวัญจากแพนมา แล้วยื่นกล่องของขวัญให้ผมเพื่อวางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างผม ในตอนนั้นผมอดที่จะคิดถึงความสนิทสนมระหว่างแพนกับผู้ชายที่มาส่งไม่ได้ แพนมองผมด้วยแววตาที่มีความกังวลเจออยู่ ก่อนที่จะเดินไปสมทบกับเพื่อน ๆ ที่มาก่อนหน้า             “แล้วจะถามให้นะ” แก้วพูดเบา ๆ ก่อนที่จะผละไป             “ของว่างจะหมดแล้ว ใครจะเอาอะไรเพิ่ม เดี๋ยวเราไปเอาจากหลังบ้านมาให้”             เพื่อนผู้หญิงสองคนเสนอตัวไปช่วยแก้วยกอาหารว่าง แล้วพากันเดินออกไป ผมจ้องมองแพนพูดคุยหัวเราะกับเพื่อน ๆ และส่งสายตามองมาทางผมเป็นระยะ ๆ สีหน้าหนักใจ              “ชื่อพี่ที เป็น......” แก้วเว้นช่วง เมื่อเห็นสีหน้าผมในตอนนั้น “เอ่อ.....เป็น แฟนแพนเขา พ่อเขาเป็นเพื่อนกับพ่อแพน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ”              ผมได้แต่ถอนใจเมื่อได้ยินแก้วบอก ในเย็นวันนั้น หลังจากที่ถามข้อมูลจากแพนมาได้ พี่ทีเรียนอยู่ปีสี่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังอันดับต้น ๆ จบแล้วมีแผนจะไปเรียนต่อต่างประเทศ              “มองในแง่ดีนะ อีกไม่นานพี่เขาก็ไปแล้ว ภูมิก็จีบแพนได้” จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 26 ก.ค. 48 14:27:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “บ้าเหรอ เขาแฟนกันนะ” ผมพูดเบา ๆ รู้สึกว่าใจคอห่อเหี่ยวไปหมดในตอนนั้น              “แพนเขาเหมือนจะรู้นะ ว่าภูมิชอบเขา” แก้วพูด “เขาถึงลำบากใจไง แต่จะว่าไปเราว่าภูมิอย่าเพิ่งหมดหวังดีกว่านะ เรายังเด็ก พี่ทีก็ยังอายุไม่เท่าไหร่เลย เวลามันทำให้คนเปลี่ยนแปลงไปได้นะภูมิ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้”              ในตอนนั้นผมได้แต่พยักหน้ารับเบา ๆ โดยไม่คาดคิดว่าความเปลี่ยนแปลงที่แก้วว่า มันจะเกิดขึ้นเร็วเกินคาดก่อนที่พี่ทีจะไปเรียนต่อเสียอีก             วันหนึ่งของช่วงปิดภาคเรียนที่หนึ่ง รถยนต์คันหรูที่แพนนั่งไปกลับ บ้านกับโรงเรียนประจำ แล่นมาจอดหน้าบ้านแก้ว ตอนนั้นผมกำลังจะออกไปบ้านป๊อก จึงได้เห็นแพนวิ่งร้องไห้เข้าไปในบ้าน ผมรีบโทรไปเลิกนัดกับป๊อก แล้วรอฟังเรื่องของแพนจากปากแก้ว              แพนออกจากบ้านแก้วไปหลังจากนั้นประมาณสามชั่วโมง ตอนที่แพนออกมา ผมไปยืนรอทักทายหน้าบ้าน เห็นดวงตาของแพนแดงก่ำ แพนยิ้มให้ผมเล็กน้อย ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถ ผมหันไปมองแก้วที่เดินตามออกมา แก้วไม่พูดอะไรแต่กวักมือเรียกผมไปคุยในบ้าน              “ทำผู้หญิงท้อง” ผมหลุดปากโพลงออกมาเมื่อฟังแก้วเล่า              “ไม่ต้องพูดย้ำก็ได้ภูมิ แล้วให้มันเบา ๆ หน่อยนะ”              “เพื่อนที่มหาวิทยาลัยนั่นแหละ พ่อแพนน่ะ โกรธมากเลยนะ นี่ก็โวยวายพ่อพี่ทีเขาไปเยอะเลยล่ะ”              “แหม แก้วนี่รู้ดีนะ เหมือนเคยเจอเขากันมาแล้วอย่างนั้นแหละ”              “นี่ ๆ ขัดคอเดี๋ยวเหอะ อุตส่าห์หาข้อมูลให้ยังจะมาแขวะอีก” แหมปากจะพูดว่าเดี๋ยวแต่มือไม้แก้วก็ถึงเนื้อถึงตัวผมไปแล้วสองสามตุบ             “ไงละ ทีนี้ก็มีโอกาสแล้วนะ รอสักพักให้แพนเขาดีขึ้นกว่านี้ก่อน แล้วเดี๋ยวเราช่วยเอง”   แพนกับแก้วกลายเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร ก็ไม่มีใครรู้ทั้ง ๆ ที่ตอนเข้ามาใหม่ ๆ แพนสนิทอยู่กับเพื่อนผู้หญิงกลุ่มอื่น แต่นานเขาแพนก็มาสนิทกับกลุ่มแก้วแทน เวลาว่างเสาร์อาทิตย์แพนกับแก้ว และเพื่อน ๆ อีกสามสี่คนมักจะไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ในโรงเรียนแพนก็ยังพูดคุยนั่งอยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิม             จนกระทั่งวันสุดท้ายของการสอบภาคเรียนสุดท้ายของม. 4 ตอนนั้นเองที่แก้วหาโอกาสให้ผมกับแพนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น วันนั้นสอบเสร็จตอนบ่าย เพื่อน ๆ ในห้องตัดสินใจไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จกัน ที่จริงผมกะว่าจะแยกกลุ่มไปกับพวกผู้ชาย แต่แก้วมาลากตัวไปตอนที่ผมกำลังจะเดินออกจากโรงเรียนพร้อมเพื่อน ๆ              “อะไรกันแก้ว เราจะไปกับพวกป๊อก ไปฉลองกันตามประสาหนุ่ม ๆ” ผมโวย เมื่อโดนลากตัวโดยยังไม่ได้รับคำอธิบายอะไร              “แล้วพวกป๊อกเนี่ย ภูมิกะจะจีบคนไหนไม่ทราบ” แก้วทำหน้าเซ็ง “เรากับเพื่อน ๆ จะไปฉลองกันเหมือนกัน ไปด้วยกันกับกลุ่มผู้หญิงนี่แหละ เดี๋ยวตอนแยกย้ายกันเราจะเปิดโอกาสให้เอง”              “ขอบใจ” ผมอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ยินแผนของแก้ว นึกอึดอัดนิดหน่อยที่จะต้องไปนั่งท่ามกลางกลุ่มผู้หญิงห้าหกคน แต่เมื่อมองเห็นโอกาสที่อาจจะได้สนิทสนมกับแพนมากขึ้น เรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย พวกเรากินขนม และไอศกรีมกันในร้านดังในห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักหลังจากกินขนม กินไอศกรีมกันแล้ว เพื่อนคนอื่นแยกย้ายกลับ แต่แก้วสะกิดชวนแพนไปเดินเล่นกันต่อ ผมเดินตามเว้นระยะพอสมควร แก้วหันมามองผมอย่างขัดใจ ก่อนที่จะปรับสีหน้า ทำท่าไม่สู้ดี แล้วเอามือกุมท้อง             “โอ้ย เราปวดท้องน่ะแพน เดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ ไม่ไหวแล้วล่ะ” แก้วพูดกับแพนดังพอดีผมจะได้ยิน แล้วเดินย้อมกลับมาผ่านผม มองตาผมแล้วขยิบตาให้             “ช่วยเต็มที่แล้ว ที่เหลือจัดการเองนะ” แก้วพูดเบา ๆ พอได้ยินกันสองคน ผมรวบรวมความกล้าแล้วเดินไปอยู่ข้าง ๆ แพนที่ยืนรออยู่ เราเดินดูของกันอยู่พักใหญ่ ผมคอยมองแพนอยู่เสมอ แพนยิ้มขำ ๆ ก่อนที่จะหันมามองหน้าผมตรง ๆ             “ภูมิต้องให้แก้วคอยช่วยจีบใครต่อใครอย่างนี้เสมอเหรอ”              “เอ่อ” ผมอ้ำอึ้ง              “ล้อเล่นนะ ดีนะ ภูมิกับแก้วนี่สนิทกันดีจัง” แพนเดินนำหน้าไปเล็กน้อย เดินทอดระยะให้ผมเดินตามทัน ผมจึงรีบเดินไปข้าง ๆ              “กับคนอื่นผมไม่เคยคิดเอ่อ....เป็นเรื่องเป็นราว เหมือนที่ผม....”              “ไม่เป็นไร แพนเข้าใจ” แพนหยุดลงที่เก้าอี้ยาวที่ตั้งอยู่ในจุดที่คนไม่ค่อยเดินผ่าน แล้วนั่งลง เอามือตบที่ว่างข้าง ๆ ตัวให้ผมนั่งลงตาม              “ภูมิ รู้เรื่องพี่ทีใช่ไหม”              ผมพยักหน้า นึกหวั่น ๆ ว่าแพนจะพูดเรื่องอะไรกับผมต่อไป ตอนนั้นรู้สึกว่าเหงื่อออกที่มือจนเปียกชุ่ม ใจเต้นแรง             “แพนกับพี่ทีโตมาด้วยกัน ก็คงคล้าย ๆ แก้วกับภูมินี่แหละ แพนก็เลยรู้สึกเหมือนกับว่าพี่ทีเป็นคนที่มีความสำคัญกับแพนมาก แพนไม่รู้หรอกว่ามันใช่ความรักรึเปล่า แต่เราก็เหมือนกับเป็นแฟนกัน             จนกระทั่งเกิดเรื่อง แพนรู้สึกเสียใจมากเลยนะ คิดว่าพี่ทีไม่น่าจะทำกับแพนแบบนั้น ทั้งที่แพนไม่เคยคิดจะมองใครเลย แพนเพิ่งจะเรียนม.4 นะ ก่อนหน้านี้ตอนอยู่เชียงใหม่ ก็มีคนมาจีบแพน แต่แพนก็ยังไม่สนใจ รอจะมาเจอพี่ทีเขาที่กรุงเทพ จนได้ย้ายมา” ผมเริ่มอึดอัด เพราะไม่รู้ว่า แพนจะไปจบเรื่องเอาตรงไหน พี่ทีกลับมาขอคืนดี แพนยังรักพี่ทีอยู่มาก หรืออะไรต่อมิอะไรที่อาจจะไปจบได้ ตอนนั้นในหัวผมคิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องนี้              “แพนรู้ว่าภูมิชอบแพน แต่แพนก็ลำบากใจเรื่องพี่ที จนมาตอนนี้ แพนเห็นมาตลอดนะว่าภูมิเป็นคนที่น่ารักคนนึงนะ คนอื่น ๆ ที่มาชอบแพนน่ะ ดูไม่จริงจังเหมือนภูมิสักคน”             แพนพูดถึงแค่นี้ ก็เงียบไปพักใหญ่ ผมเห็นแก้มของแพนตอนนี้เป็นสีแดงระเรื่อ ผมเองก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว              “นี่ ภูมิจะไม่พูดอะไรเลยจริง ๆ เหรอ”              “เอ่อ เราชอบแพนน่ะ เป็นแฟนเราได้ไหม” ผมรวบรวมความกล้าพูดออกไป น่าแปลกที่พอพูดไปแล้ว กลับรู้สึกโล่งอย่างประหลาด และยิ่งเปลี่ยนเป็นลิงโลด เมื่อแพนพยักหน้ารับ             ผมกับแพนคบหากันแบบแฟนตั้งแต่ปิดเทอมภาคฤดูร้อนปีนั้น เราไปเรียนพิเศษด้วยกันสามคน แต่แก้วมักจะแยกไปนั่งต่างหาก และปลีกตัวกลับบ้านก่อนเสมอ ผมจะคอยกำชับแก้วให้รีบกลับบ้านเสมอ ห้ามเถลไถล ผมออกจะเป็นห่วงแก้วอยู่มาก เพราะปกติเรามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่ผมก็ต้องยอมรับว่า การมีแพนอยู่ข้าง ๆ ทำให้ผมมีความสุขมากจนบางครั้งก็ลืมนึกถึงแก้วไปบ้าง แพนจะให้คนขับรถแวะรับผมกับแก้วไปโรงเรียนกวดวิชาทุกเช้า ซึ่งแก้วก็จะนั่งเงียบ ๆ ปล่อยให้ผมกับแพนคุยกัน และตอบคำถามเวลาผมกับแพนถามอะไรบ้าง จนกระทั่งเปิดภาคเรียนผมกับแก้วจึงได้เดินไปโรงเรียนด้วยกัน ทำให้ผมรู้สึกว่ามีช่องว่างเกิดขึ้นระหว่างผมกับแก้ว              “ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ ช่วงปิดเทอม” ผมพูดขึ้นขณะที่เราเดินไปโรงเรียนในวันแรก              “แหม ก็ภูมิมีแฟนแล้วนี่นา ขืนยังไปไหนมาไหนกันเหมือนก่อน ก็แย่พอดี” แก้วตอบโดยไม่หันมามอง จากนั้นเราก็เงียบกันไปทั้งคู่ ในตอนนั้นผมกลับรู้สึกคิดถึงช่วงเวลาที่ผมกับแก้วมันจะเดินไปโรงเรียนและกลับบ้านด้วยกัน ไปเรียนกวดวิชาด้วยกันในช่วงปิดเทอม ผมนึกอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับแก้ว แต่ก็คิดหาคำพูดอะไรไม่ได้ เราจึงเดินด้วยกันไปเงียบ ๆ เมื่อถึงหน้าโรงเรียน แพนก็ยืนรออยู่แล้ว              เรายังคงเดินไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน ส่วนมากเราจะเดินไปข้างๆ กัน เงียบ ๆ นาน ๆ ผมหรือแก้วจึงจะพูดอะไรออกมาก่อนสักประโยค โดยอีกฝ่ายก็จะตอบด้วยประโยคสั้น ๆ จากนั้นก็เงียบไป แก้วมักจะหาข้ออ้างแยกตัวไปทุกครั้งเมื่อถึงโรงเรียน ในห้องเรียนเรายังพูดคุย ทำงานกลุ่มด้วยกันปกติ ตอนเย็นผมก็จะกลับบ้านกับแพนทุกวัน โดยแก้วจะรีบกลับก่อน อ้างว่าจะไปช่วยอากานดา ผมกับแพนยังคงคบหากันตลอดช่วงที่เรียนม.ปลาย จนกระทั่งจบ ผมกับแพนสอบติดมหาวิทยาลัยเดียวกัน ส่วนแก้ว ติดอีกที่ เราจึงยิ่งห่างกันมากขึ้น ตอนผมเพิ่งเรียนปีหนึ่งได้ไม่นาน พ่อได้รับมรดกจากย่าเป็นที่ดินราคาสูงทางเหนือ พ่อขายที่แล้วซื้อบ้านหลังใหม่ เราย้ายออกจากทาวน์เฮ้าส์ที่พักอยู่ และประกาศขายต่อ ในวันนั้นผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าแก้ว แก้วแค่ยิ้มเล็กน้อยแม้ในแววตาจะดูคล้ายเศร้า ขณะที่พ่อกับแม่ผมร่ำลาอากานดาอยู่              “พ่อกับแม่ขับรถไปกันก่อนก็แล้วกันนะ ภูมิขับตามไปก็แล้วกัน” พ่อโอบไหล่แม่เดินเข้ามาบอก ก่อนที่จะขับรถกันออกไป              “แล้วจะโทรหาบ่อย ๆ นะถ้ามีโอกาสจะแวะมา” ผมบอกแก้ว แล้วหันไปไหว้อากานดาก่อนที่จะก้าวขึ้นคันใหม่พี่พ่อซื้อให้ออกมาจากบ้าน ผมมองกระจกหลัง เห็นแก้วยืนมองอยู่นิ่ง ภาพของแก้วค่อย ๆ เล็กลง ๆ ก่อนที่จะหายไปจากกระจกมองหลัง              ผมยังคงโทรไปหาอากานดากับแก้วหรือบางทีก็แวะไปเยี่ยมอยู่เสมอ ๆ สอบถามทุกข์สุข ผมไม่อยากจะรู้สึกว่าได้สูญเสียอากานดา หรือแก้วไป แม้ระยะหลังผมจะโทรไปหรือแวะไปหานาน ๆ ครั้ง แต่เราก็ยังคงพูดคุยสนุกสนาน              ผมกับแพนยิ่งคบกันนาน เราก็ยิ่งมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ผมยังคงทำตัวสม่ำเสมอกับแพน ในขณะที่แพนเอง ก็เป็นผู้หญิงที่คบหาด้วยแล้วสบายใจ ไม่ขี้หงุดหงิด เอาอกเอาใจ สม่ำเสมอเหมือนกัน เราไม่เคยทะเลากันแรง ๆ อาจจะมีเรื่องที่คิดเห็นไม่ตรงกันบ้าง แต่ก็เป็นเรื่องทั่ว ๆ ไป              “เราก็คบกันมา หลายปีแล้วเหมือนกันนะ” ผมพูดขึ้นในวันหนึ่งที่เราไปกินอาหารด้วยกันในร้านอาหารญี่ปุ่นภายในห้างสรรพสินค้า              “ตั้งแต่จบ ม. 4 ตอนนี้จะจบแล้ว ก็ หกปีแล้วสินะ”              ผมเอื้อมมือไปกุมมือของแพนที่วางไว้บนโต๊ะแล้วบีบเบา ๆ แพนบีบรับเบา ๆ จนกระทั่งผมมองออกไปที่ทางเดินด้านนอก แก้วเดินมากับเพื่อนนักศึกษาผู้ชายคนหนึ่งพูดจากันด้วยท่าทีสนิทสนม ผมคงมองภาพนั้นอยู่นานจนแพนต้องหันกลับไปมองตามสายตาผม              “นั่นแก้วนี่นา ไม่ได้เจอตั้งนานเหมือนกันนะ แพนไปเรียกแก้วเข้ามาดีกว่า”              แพนพูดเสร็จก็ลุกขึ้นไปทันที โดยผมไม่ทันได้ห้าม สักพักแพนก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับแก้วและเพื่อนชายคนนั้น              “นั่งสิแก้ว ไม่ได้เจอแก้วตั้งนาน ตั้งแต่ภูมิย้ายบ้าน เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ” แก้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผม เพื่อนหนุ่มคนนั้นนั่งลงข้าง ๆ ก่อนที่แพนจะเดินมานั่งลงข้าง ๆ ตัวผม              “นี่กอล์ฟ เพื่อนที่คณะเรา” แก้วแนะนำเพื่อน ก่อนที่จะแนะนำให้เพื่อนรู้จักผมกับแพน จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 26 ก.ค. 48 14:35:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แก้วนั่งพูดคุยด้วยสักพักโดยสั่งแค่น้ำผลไม้ ส่วนกอล์ฟสั่งกาแฟ ทั้งคู่นั่งอยู่สักพักก็ปลีกตัวไป แพนมองตามแก้วกับกอล์ฟไปจนทั้งคู่เดินออกไปพ้นบริเวณร้าน              “น่ารักดีเหมือนกันนะคู่นี้ ดูคนชื่อกอล์ฟ เขาจะตามใจแก้วดี”              ผมพยักหน้ารับ แต่กลับรู้สึกแปลก ๆ ข้างในใจ ผมไม่ค่อยรู้จักเพื่อนของแก้ว นอกจาเพื่อนผู้หญิงสองสามคนที่ผมเคยเจอ ตอนแวะไปเยี่ยมอากานดา ตอนนั้นผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับเพื่อนผู้ชายคนนี้ของแก้วเอาเสียเลย             “อะไรกันภูมิ นี่ภูมิไม่มีสิทธิมาละลาบละล้วงเรื่องเพื่อนเรานะ” แก้วถอนใจ เมื่อผมโทรไปถามเรื่องกอล์ฟในคืนนั้น              “ทำไมจะถามไม่ได้ล่ะ เราเป็นเพื่อนแก้วนะ”              “กอล์ฟก็เป็นเพื่อนเราเหมือนกัน” แก้วพูดเสียงดังมากขึ้น ก่อนที่จะหันไปพูดกับอากานดาซึ่งผมได้ยินผ่านกระบอกโทรศัพท์เบา ๆ “ไม่มีอะไรค่ะแม่”             “วันเสาร์นี้วันเกิดเรา แก้วจะให้เราไปรับไหม เราจัดงานเลี้ยงที่บ้าน ตอนเย็น” ผมเปลี่ยนเรื่องพูด รู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ยินแก้วบอกว่ากอล์ฟเป็นเพื่อน              “ไม่ต้องหรอก ไปเองได้ เรามีรายงานต้องทำ แค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะ” แล้วแก้วก็วางสายไป             เราสามคนเรียนจบและเริ่มทำงานเกือบจะพร้อม ๆ กัน ผมทำงานในธนาคารพาณิชย์แห่งหนึ่ง แก้วทำงานในโรงแรม ส่วนแพนนั้นช่วยธุรกิจที่บ้าน ที่จริงแพนก็ชวนผมไปทำงานกับบริษัทของพ่อแพน แต่ผมอยากจะทำด้วยตัวเองมากกว่า พ่อแพนเองก็ไม่ได้คาดคั้นผมให้ไปทำงานในบริษัทของเขา ผมจึงรู้สึกโล่งใจ เมื่อเรียนจบและทำงาน ผมกับแก้วห่างกันมากขึ้นกว่าเดิม ผมใช้เวลาหลังเลิกงานละวันหยุดกับแพน และไม่ได้แวะไปเยี่ยมอากานดาอีกเลย จนมาเจออีกครั้งก็ตอนไปงานรับปริญญาของแก้ว อากานดาชวนให้ผมไปเยี่ยมบ้าง หลังจากนั้นผมจึงไปเยี่ยมอากานดาบ้างตามโอกาส ผม แก้ว และแพน เราต่างคนก็ต่างทำงาน นาน ๆ ครั้งผมจะนึกถึงแก้วขึ้นมาและโทรศัพท์ไปพูดคุยด้วย หรือบางทีก็ไปหาที่บ้านเมื่อไปเยี่ยมอากานดา ระยะหลัง ๆ ผมสังเกตว่าอากานดาอยู่อ่อนล้าไปมาก จึงคอยบอกให้แก้วให้กำลังใจอากานดาบ้าง โดยผมก็พยามเข้าไปพูดคุยเรื่องต่าง ๆ ให้อากานดาสบายใจ ทุกครั้งที่ได้พูดคุยกัน เรายังคงปรึกษากันในเรื่องต่าง ๆ ในชีวิต ผมเองรู้สึกว่าสบายใจที่ได้พูดคุยกับแก้ว เหมือนกับว่าวันคืนเก่า ๆ ในวัยเด็กกลับคืนมา ผมแปลกใจตัวเองที่มักจะอ้างกับแพนว่าผมติดงาน เมื่อจะมาเยี่ยมอากานดากับแก้ว เหมือนผมจะหวงแหนเวลาที่จะได้กลับมาที่บ้านนี้เหลือเกิน อาจจะด้วยความที่นาน ๆ ทีผมจะได้มีโอกาสได้เจออากานดากับแก้ว จึงอยากให้ทุกอย่างเหมือนกับในตอนเรายังเด็ก ๆ             วันหนึ่ง ผมกับแพนไปกินข้าวด้วยกันตามปกติ แพนก็ถามขึ้นมา             “ภูมิ เดี๋ยวนี้ภูมิได้เจอแก้วบ้างไหม”             “ไม่ได้เจอเลย ทำไมเหรอ” ผมตอบไปอย่างไม่คิดอะไรมาก             “เปล่า เราคิดถึงแก้วน่ะ โทรไปคุยก็ไม่รู้สึกดีเหมือนได้เจอนะ เวลาคุยกับแก้วแล้วรู้สึกว่าสบายใจดี”              “ผมคุยกับแพนผมก็สบายใจนะ” ผมตอบไปอย่างนั้น แล้วก็เอื้อมมือไปจับแก้มของแพนเบา ๆ              “นี่” แพนตีมือผมเบา ๆ “ไม่รู้สิ แพนว่าแก้วเขาเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจนะ แก้วเขามีแฟนหรือยังล่ะ ตอนนี้”               “ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ค่อยได้คุยแก้วเลยช่วงหลัง” ผมโกหกไป รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง               “ภูมิล่ะ ภูมิคิดยังไงกับแก้วเหรอ” อยู่ ๆ แพนก็โพล่งขึ้นมา ทำเอาผมตกใจ “ภูมิกับแก้วรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แก้วเองก็เป็นคนน่ารัก ภูมิไม่เคยคิดอะไรกับแก้วบ้างเหรอ”              แพนถามเรียบ ๆ แล้วจับสังเกต ตอนนั้นผมกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะระบายลมออกมา นึกจะตอบคำถามของแพน แพนหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นผมทำหน้าไม่สู้ดี             “นี่ แค่แหย่เล่นหรอก ภูมิก็ ทำหน้าเสียไปได้ แพนไม่เคยระแวงภูมิกับแก้วเลยนะ”             แม้ผมออกจะสบายใจเมื่อแพนพูดแบบนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอะไรบางอย่างออกไป             “ผมกับแก้วเป็นแค่เพื่อนกันนะแพน อย่าคิดมาก”              “ภูมินั่นแหละคิดมาก ก็แพนบอกแล้วไงว่าไม่ได้ระแวง แค่อยากรู้น่ะ ว่าจะเหมือนแพนกับพี่ทีเมื่อก่อนรึเปล่า แบบว่า รู้สึกเหมือนว่าจะรักกันน่ะ มาถึงตอนนี้มองกลับไปแพนว่าแพนไม่ได้รักพี่ทีหรอก”              ผมพยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มให้แพน แต่ในใจผมกลับคิดเรื่องที่ไม่เคยคิดมากก่อน เหมือนคำถามของแพนจุดประกายความคิดบางอย่างขึ้นมา เย็นวันรุ่งขึ้นผมตัดสินใจไปหาแก้ว             แก้วเลิกงานในบ่ายวันอาทิตย์นั้น ก่อนที่จะเดินออกมาจากบริเวณด้านหลังโรงแรมซึ่งเป็นทางออกสำหรับพนักงาน ผมจอดรถยืนรออยู่ ดูแก้วประหลาดใจอยู่บ้างที่เจอผม             “มีอะไรรึเปล่าภูมิ”             “นั่งรถเล่นกันหน่อยสิ มีอะไรจะคุยด้วย” ผมเปิดประตูรถด้านข้างคนขับให้แก้วเข้าไปนั่ง แล้วจึงเดินไปด้านคนขับ ก้าวขึ้นรถ แล้วขับออกมาจากบริเวณโรงแรม             “มีอะไรน่ะภูมิ ลึกลับเชียวนะ”             “ขอขับไปเรื่อย ๆ ก่อนนะ” ผมบอกแก้ว แล้วไม่ได้พูดอะไรอีกในใจคิดเรียบเรียงสิ่งที่จะพูดกับแก้ว จนไปถึงย่านชานเมืองผมจอดรถริมถนน บริเวณที่มีบึงใหญ่ ล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้า แล้วดับเครื่องรถยนต์ แก้วเปิดประตูด้านข้างคนขับออกไปยืน สูดลมหายใจเข้ารับอากาศสดชื่น ผมเดินไปยืนข้าง ๆ เราสองคนยืนพิงประตูรถอยู่นาน             “เรารักกันรึเปล่าแก้ว แก้วรักเรารึเปล่า” ผมถามขึ้นมาลอย ๆ “ที่เราถาม เพราะเราคิดว่าเรารักแก้ว” แก้วหันมามองหน้าผม แล้วยิ้ม ดวงตาสดใสเป็นประกายอย่างที่ผมเคยเห็นมานาน              “อ้าว ภูมิ” เสียงของอากานดาในชุดนุ่งขาวห่มขาวทักขึ้น ปลุกผมจากความคิดคำนึงของอดีต ผมยกมือไหว้อากานดาซึ่งกำลังกวาดใบไม้อยู่ในบริเวณวัด              “มาเยี่ยมแก้วเขาเหรอ”              “ครับ” ผมตอบเบา ๆ รู้สึกวูบไหวในอกขึ้นมาเล็กน้อย              “ไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวอาจะไปกวาดทางโน้นต่อ”               ผมยกมือไหว้อากานดาอีกครั้ง แล้วจึงเดินต่อไปตามทาง เพียงไม่นานก็มาถึงจุดที่ตั้งของเจดีย์เล็ก ๆ ที่ยังดูใหม่เมื่อเทียบกับเจดีย์อื่น ๆ รอบ ๆ บริเวณสุสานของวัด ผมนึกถึงแพนขึ้นมาวูบหนึ่ง พร้อมกับความรู้สึกผิดลึก ๆ ในใจ              “เรามาเยี่ยมนะแก้ว” ผมพูดเบา ๆ ใจย้อนนึกถึงบ่ายวันที่ผมกับแก้วยืนพิงรถคุยกันริมถนน              “เรารักภูมินะ” แก้วตอบขึ้นเบา ๆ แล้วละสายตาจากผมไปมองที่ทุ่งหญ้ากว้างเบื้องหน้า “ส่วนที่ว่าเรารักกันไหม ภูมิคงต้องตอบด้วยว่าภูมิรักเรารึเปล่า เรารู้แค่ว่าเรารักภูมิ”              ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น รู้สึกตัวเบาอย่างประหลาด ก่อนที่แก้วจะหันมอมองผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น              “แต่เราไม่คิดว่าความรักของเรากับภูมิจะจบลงตรงที่การเป็นคนรักกัน หรือแต่งงานกันหรอกนะ” แก้วพูดเน้นคำ แต่ผมเห็นว่าในแววตาของแก้วดูเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ ตอนนั้นผมเองไม่ได้เข้าใจความหมายในดวงตาคู่นั้น แต่รู้สึกเหมือนถูกกระชากลงจากที่สูง ตอนที่ได้ยินแก้วบอกว่ารักผม ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกหากแต่ประโยคต่อมากลับทำให้ผมหมดหวัง แก้วไม่ได้รักผมอย่างที่ผมรักแก้ว ผมคงเป็นเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น              “เอาเป็นว่าภูมิอยากรู้ว่าเรารักภูมิมั้ย เราก็ตอบภูมิได้ว่าเรารักภูมินะ รักแบบที่ควรจะรักน่ะ ความรักของเราที่มีให้ภูมิจะยังอยู่ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน” แก้วตอบก่อนที่จะเปิดประตูข้างคนขับ “เรากลับกันเถอะภูมิ เดี๋ยวจะมืด” ผมไม่ได้ใส่ใจคำพูดประโยคหลังของแก้วเลย ผมคิดว่าผมรักแก้ว และคิดว่าแก้วก็รักผมในแบบคนรัก แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ผมเดินกลับไปที่นั่งที่นั่งด้านคนขับ รวบรวมสติอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะติดเครื่องยนต์ขับรถออกจากบริเวณนั้น ระหว่างทางไม่ได้พูดจาอะไรกันอีกเลย แก้วเองก็นั่งเงียบ มองไปนอกหน้าต่างตลอดทางกลับบ้าน จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 26 ก.ค. 48 14:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมมาเข้าใจความหมายในดวงตาที่มองมาทางผมนั้นหลังจากผมตัดสินใจแต่งงานกับแพนและแยกบ้านมาอยู่ด้วยกันได้เกือบปี และแพนก็กำลังอุ้มท้องลูกสาวของเราอยู่ในตอนนั้น ผมได้รับโทรศัพท์จากอากานดาให้ผมกับแพนรีบไปที่โรงพยาบาล ผมไปโรงพยาบาลก็เจอพ่อกับแม่กำลังปลอบใจอากานดาอยู่หน้าห้องผ่าตัด              “แก้วป่วยมานานแล้วล่ะภูมิ แต่ไม่ยอมบอกใคร แม้กระทั่งอาก็ยังไม่รู้เลย” อากานดาพูดแผ่วเบา              “เนื้องอกในสมองจ้ะ” แม่ผมหันมาบอกเมื่อเห็นผมกับแพนยังสงสัย และอากานดาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก              ผมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด แพนนั่งลงข้าง ๆ จับต้นแขนผมบีบเบา ๆ อย่างปลอบประโลม ผมกุมมือแพนเอาไว้แผ่วเบา นึกถึงสายตาในขณะที่แก้วพูดประโยคนั้นกับผม              “แต่เราไม่คิดว่าความรักของเรากับภูมิจะจบลงตรงที่การเป็นคนรักกัน หรือแต่งงานกันนะ”                            แก้วไม่คิดว่าความรักของเราจะจบลงตรงที่การเป็นคนรักกัน หรือแต่งงานกัน เพราะแก้วรู้ดีว่าจะมีวันนี้ แก้วไม่คิด แต่ผมแน่ใจว่าแก้วอยาก อยากให้เราได้เป็นคนรักกัน นี่เองที่แก้วพูดประโยคนี้ด้วยสายตาที่ตอนนี้ผมยังจำได้ติดตา ประกายวูบไหวบางอย่างในดวงตา ผมเจ็บใจตัวเองที่ไม่นึกรู้ตั้งแต่แรก ผมน่าจะมั่นใจว่าระหว่างผมกับแก้วคือความรัก รักในแบบที่ต้องการเป็นคู่ชีวิต ไม่ใช่แค่เพื่อนที่โตมาด้วยกันในวัยเด็ก              ผมไม่เคยเล่าให้แพนฟังถึงเรื่องระหว่างผมกับแก้ว หากแต่ผมก็มักจะหาเวลาที่จะมาที่นี่เสมอ ยืนอยู่ตรงนี้เนิ่นนาน อยู่กับผู้หญิงอีกคนที่รักผม และผมก็รักเธอ ผมรู้สึกอุ่นใจคิดมาอย่างประหลาด แค่รู้ว่าเราสองคนรักกันก็เพียงพอแล้ว แม้ว่าระหว่างเราสองคนไม่ได้จบที่การแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข อย่างที่แก้วบอกไว้ ความรักของแก้วจะอยู่ตลอดไปไม่ว่าแก้วจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ซึมซับความรู้สึกที่เปี่ยมล้นด้วยความสุขอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 26 ก.ค. 48 14:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องนี้แต่งนานแล้วแต่ไม่ได้เอามาโพสต์เพราะติดเอาไปประกวดนะครับ ตอนนี้กำลังเบลอ ๆ กับนิยาย เข็ดจนตายเลย แต่งไปโพสต์ไป เรื่องหน้าต้องตุนต้นฉบับเสียแล้ว จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 26 ก.ค. 48 14:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าไม่ป่วย เรื่องจะซ้ำซ้อนกว่านี้ไหมหนอ จากคุณ : scottie - [ 27 ก.ค. 48 00:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งง ครับ หมายถึงเรื่องนี้เนื้อหาซ้ำซ้อน หรือว่ายังไงอ่ะครับ อยากได้คำแนะนำ จากคุณ : Jason_Bourne - [ 27 ก.ค. 48 08:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนได้ดีครับ ส่วนตัวรู้สึกว่างั้นนะครับ ชอบทั้งภาษา และการเรียบเรียงเรื่องราว เม้นของคุณก๊อตตี้ ผมเดาว่าคงจะห่วงๆ ตัวละครในเรื่องนะ ว่าถ้าแก้วไม่ได้ป่วย มันก็จะกลายเป็นรักสามเส้าน่ะสิครับ ซักพักคุณก๊อตตี้อาจจะเข้ามาเห็น แล้วตอบข้อสงสัยของคุณกมลภัทรมั้งครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 27 ก.ค. 48 11:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้า...........นิดนึง ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 ก.ค. 48 11:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ๋อ เข้าใจแล้วครับ นึกว่าเรื่องจริง ตอนที่ผมป่วย แล้วหายไปนาน ๆ ซะอีก เอ่อ กรรม งงเอง อิอิอิ จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 27 ก.ค. 48 12:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : an_an_ant - [ 27 ก.ค. 48 12:21:26 ]