ความคิดเห็นที่ 1 ทุกๆย่างก้าวของเขา...คมกล้าได้แต่ภาวนาขอให้ได้พบหล่อน ชายหนุ่มรู้ว่าอนงค์มักจะมีแบบแผนชีวิตที่ค่อนข้างตายตัว หล่อนต้องอยู่ที่ร้านหนังสือแห่งนั้นอย่างแน่นอน แต่ถ้าไม่พบก็คงด้วยเหตุผลเดียวกับที่หล่อนเลือกจะหลีกเลี่ยงไม่พบเขาอย่างที่เขาได้ยินจากหลานสาวว่าครูประจำชั้นของเด็กหญิงไม่ได้รออยู่เป็นเพื่อนในตอนเย็นอีกแล้ว โดยมักจะอ้างว่ามีธุระ ซึ่งเป็นข้ออ้างเดียวกันกับที่เขาให้พี่สาวเพื่อที่ว่าจะได้ไม่ต้องไปรับหลานสาวที่โรงเรียน หรือพูดง่ายๆคือไปพบอนงค์ในตอนนั้น แล้วนี่โทรศัพท์มือถือหล่อนก็ปิด แถมโทรศัพท์ในห้องพักก็ยกหูออกเสียอีก คมกล้ามั่นใจว่าหล่อนหลบหน้าเขาอย่างแน่นอน... แต่ขออย่าให้หล่อนหลบเขาในวันนี้เลย เขาคงเป็นบ้ายิ่งกว่าห้าวันแห่งความทรมานที่ผ่านมาแน่ๆ แค่นี้พนักงานในร้านของเขาก็แทบจะดีฝ่อตายอยู่แล้ว ‘ไปเถอะพี่ พวกผมอยู่กันเองได้’ ผู้จัดการในร้านบอกเขาเมื่อชายหนุ่มโทรศัพท์ไปหาเพื่อบอกว่าวันนี้เขามีธุระ อาจจะแวะไปตอนเย็น หรืออาจจะไม่เข้าไปเลย ตอนนั้นเขายังคงคิดในแง่ดีอยู่... เผื่อว่าเขาจะได้พบหล่อน เผื่อว่าคำตอบของหล่อนจะไม่ใช่อย่างที่เขากังวล เผื่อว่าทั้งเขาและหล่อนอาจจะปรับความเข้าใจกันได้ เผื่อว่าทั้งเขาและหล่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เขาคิดผิด... ไม่มีหญิงสาวสวย ร่างสูงทว่าบอบบาง ไม่มีเงาร่างของผู้หญิงผมดำที่เมื่อพักหลังๆเริ่มปล่อยสยายมากขึ้นแทนที่จะเกล้าหางม้า ไม่มีผู้หญิงที่ติดตาเจนใจของเขาทั้งยามหลับและยามตื่น ไม่มีดวงหน้าของผู้หญิงที่เขามักจะหาเรื่องมาเตร่แถวๆนี้แล้วลอบมองหล่อนบ่อยๆเวลาที่หล่อนอ่านหนังสือเพลินอยู่ที่มุมประจำนั่น... แต่คมกล้ายังไม่ยอมสิ้นหวัง อย่างน้อยบางที...บางทีหล่อนอาจจะไม่ได้ยืนอยู่ แต่กำลังก้มลงหาหนังสืออ่านอยู่ก็ได้... ไม่มี... นัยน์ตาของเขาฉายแววผิดหวังและเจ็บปวดอย่างชัดแจ้งอย่างที่ชายหนุ่มไม่คิดจะปิดบังแต่อย่างใด เพราะคนที่เดินเข้าออกร้านหนังสือไม่มีใครที่เขารู้จักสักคน ไม่จำเป็นต้องซ่อนเร้นอะไร คมกล้าไม่มีอารมณ์หยิบหนังสืออะไรขึ้นมาอ่านทั้งสิ้น กระบอกตาของเขาเต้นตุบๆจากการอดหลับอดนอน และส่วนหนึ่งคงมาจากความเครียด และเหตุผลใหญ่อีกข้อหนึ่งที่ทำให้เขาเลือกจะเดินออกจากร้านหนังสือไป ก็เพราะไม่อยากจะเห็นสิ่งใดในร้านอันจะทำให้เขานึกถึงหน้าหล่อนให้รู้สึกเสียดแทงหัวใจอีก... "คุณกล้าคะ" เสียงที่คุ้นหูทำให้คมกล้าชะงัก เขาได้แต่หัวเราะตัวเองเพราะคิดว่าตนเองหูฝาดไป เขายังคิดยังหวังสิ่งใดอยู่อีกหรือ หล่อนไม่อยากแม้แต่จะพบหน้าเขานี่นะ... "คุณกล้าคะ รอกบด้วย" คราวนี้ชัดเจน ชายหนุ่มหันกลับไปทันทีจนเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นอาการกระตุก เขาเห็นร่างของผู้หญิงบอบบางคนเดิมเดินแกมวิ่งตรงมายังเขา เสื้อของหล่อนไม่ใช่ชุดกระโปรงสีหวานสดใสอย่างที่เคยใส่อีกแล้ว แต่กลับไปเป็นเสื้อยืดธรรมดาๆลายเรียบๆ และกางเกงยีนส์เหมือนช่วงแรกที่เขาได้พบหล่อน และผมยาวของหล่อนก็ถูกตัดจนสั้นรับกับเรียวหน้าบอบบางของหล่อน... "เห็นหลังคุณอยู่ไวๆ กบคิดว่าจะตามไม่ทันเสียแล้ว" "คุณ...อยู่ที่ร้านหนังสือนั่น?" "ค่ะ เห็นพอดีตอนที่คุณกำลังเดินออกมา กบเลยรีบไปจ่ายเงินแล้ววิ่งตามคุณออกมานี่แหละ" ว่าแล้วหล่อนก็หยิบหนังสือให้ดูเป็นเชิงอวด ท่าทีของหล่อนดูแจ่มใสไม่เปลี่ยน ผิดกับเขาที่คงโทรมคล้ายซากศพที่เพิ่งถูกขุดขึ้นมาจากหลุมก็ไม่ปาน แม้จะพยายามคิดในแง่ดีว่าหล่อนดูมีความสุขดี ไม่ได้เจ็บป่วยอะไร เขาก็น่าจะเป็นเป็นสุขไปด้วย แต่ใจของเขาอดเจ็บแปลบไม่ได้เมื่อคิดว่าเขาคงไม่มีความหมายกับหล่อนจริงๆ หล่อนถึงได้ไม่เป็นทุกข์หรือกังวลอย่างที่เขากำลังทุรนทุรายอยู่นี่ให้เห็นสักเสี้ยวเลย... แต่กระนั้นคมกล้าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาอยู่ในกำมือของหล่อนจริงๆ ถึงจะเป็นทุกข์แค่ไหน เขาก็ไม่อาจตัดใจทำร้ายหล่อนได้เหมือนอย่างที่ทำในวันนั้นอีกแล้ว ชายหนุ่มฝืนยิ้มทำหน้าระรื่น หยิบหนังสือที่หล่อนชูอวดมาดูด้วยท่าทีที่กระตือรือร้นทั้งๆที่หัวใจอาบเลือดของเขาเจ็บปวดจนแทบแดดิ้น... 'บันทึกฟ้าใหม่ในทิเบต' ชายหนุ่มแปลกใจเมื่อหล่อนซื้อหนังสือประเภทบันทึกเดินทางท่องเที่ยวสู่ดินแดนแห่งหลังคาโลกแทนที่จะเป็นหนังสือ How to อย่างที่หล่อนโปรดปราน อนงค์ยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มแล้วหยิบหนังสือเล่มนั้นกลับใส่ถุงดังเดิม จากนั้นก็ยิ้มหวานโปรยเสน่ห์เสียจนลมหายใจของเขาแทบสะดุด ริมฝีปากบางที่ไม่มีสีลิปสติคแตะแต้มของหล่อนเอ่ยว่า "เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว จริงไหมคะ?" *********************** อนงค์จมจ่อมอยู่กับโทสะอันกราดเกรี้ยวคล้ายพายุหมุนลูกย่อมๆที่แทบจะสามารถพัดทุกสิ่งทุกอย่างที่กีดขวาง หลังจากที่วางหูโทรศัพท์จากคมคำแล้ว หล่อนพยายามระงับความโกรธนั้นโดยการหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเพื่อสงบจิตสงบใจ แล้วหล่อนก็ทำได้จริงๆ เมื่ออ่านหนังสือจนจบเล่ม และเวลาผ่านไปได้ราวสองสามชั่วโมง อารมณ์ของหล่อนก็เริ่มเข้าสู่ภาวะปกติ... หญิงสาวลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกาย แล้วตั้งใจว่าจะต้มบะหมี่สำเร็จรูปทานตามความเคยชิน แต่พอเปิดตู้ใส่บะหมี่ออกมา คำพูดทิ้งท้ายของคมกล้าในวันวาเลนไทน์ก็ย้อนกลับมาทำให้โทสะที่เพิ่งคลายให้โหมกระพือขึ้นอีกครั้ง... ‘ชีวิต...ไม่ได้ง่ายอย่างของสำเร็จรูปพวกนี้หรอกนะครับ’ เขากล้าดีอย่างไรมาว่าความคิด ความเชื่อของหล่อนแบบนั้นกัน! อนงค์ฉีกซองบะหมี่สำเร็จรูปแรงจนเศษเล็กเศษน้อยของบะหมี่ร่วงกราวลงกับพื้น บะหมี่ที่เป็นก้อนก็ตกลงพื้นแตกกระจายเป็นเศษเล็กๆอีกด้วย นั่นยิ่งทำให้หล่อนทวีความหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม หล่อนคว้าไม้กวาดมาจัดการกับเศษซากของบะหมี่เหล่านั้น น้ำตาของหล่อนไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวปาดน้ำใสๆนั้นออกด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเอง หล่อนทิ้งเศษบะหมี่พวกนั้นไปจนหมด แล้วก็ลุกขึ้นคว้าเงินคว้ากุญแจวิ่งลงไปข้างล่างทันที หญิงสาววิ่งจากหอพักของตนเองมาถึงหน้าปากซอยราวกับคนบ้า หล่อนสั่งอาหารที่ร้านอาหารตามสั่งที่ยังเปิดอยู่จนถึงดึกใส่ถุง และดูเหมือนแม่ค้าเห็นสภาพของหล่อนแล้วก็ยิ้มให้อย่างปลอบประโลม รีบลัดคิวทำอาหารให้หล่อนอย่างมีน้ำใจทันที อนงค์วิ่งกลับขึ้นมาบนห้องพร้อมกับอาหารถุงนั้น คว้าชามมาเทใส่แล้วจ้วงตักทานด้วยกิริยาดุดัน หล่อนต้องรีบปิดปากตัวเองเอาไว้ไม่ให้คายออกมาเพราะกลิ่นเหม็นเขียวของผักนั่น อย่างน้อยก็เพื่อรักษาน้ำใจแม่ค้าคนนั้น... อาหารกลิ่นเหม็นเขียวที่แสนจะน่าผะอืดผะอม คะน้าที่ขมเสียจนไม่อยากจะกระเดือกลงท้อง น้ำที่เหนียวหนืดชวนให้เลี่ยนจนอยากจะคายทิ้งออกมา แต่สุดท้ายอนงค์ก็ฝืนทานได้จนหมดจาน น้ำตาของหล่อนไหลพรากๆอยู่ตลอดเวลา... ‘ราดหน้า’ เสียบ้าง ตาจะได้สว่างขึ้น! เมื่อทานจนหมดไม่เหลือแม้แต่น้ำของราดหน้าสักหยด อนงค์ก็เอนกายลงพิงพนักเก้าอี้ หอบหายใจตัวโยนราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมาเป็นระยะทางกว่าสิบกิโลเมตร น้ำตาเข้ากรรมก็ยังไหลพรากไม่ขาดสายราวกับไร้จุดสิ้นสุด หล่อนปล่อยให้ตัวเองหอบสะอื้นจนตัวโยน ยอมรับเสียเถอะว่าคมกล้าพูดจริงทุกอย่าง... อนงค์อยากจะหัวเราะเยาะตนเองนักที่มีหน้าไปสั่งสอนน่านน้ำ ว่าเวลาจะเล่นเกมสร้างบ้านเมืองก็จงทำด้วยกำลังของตนเอง อย่าใช้เมืองที่เขาให้มาสำเร็จ เพราะนอกจากเมืองพวกนั้นจะเต็มไปด้วยปัญหาที่ต้องมานั่งตามแก้แล้ว ยังไม่น่าภูมิใจอีกด้วย แล้วก็กลายเป็นตัวของหล่อนเองที่ทำลายศักดิ์ศรีของตนเองจนหมด หล่อนกลืนน้ำลายของตนเองไปโดยไม่รู้ตัว... ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนเองต่างหากที่ต้องนับถือลูกศิษย์ทีชื่อปัญญาคนนั้นของหล่อน เขาทำ...เขาคิดในสิ่งที่หล่อนไม่มีวันแหวกสูตรตายตัวนั้นออกไปได้ อนงค์ไม่เคยแม้แต่จะคิดหาวิถีทางชีวิตของตนเอง แต่ลูกศิษย์ที่อายุน้อยกว่าหล่อนเป็นสิบห้าสิบหกปีกลับทำได้ แล้วหล่อนยังกล้าที่จะไปทำให้เด็กชายผู้นั้นกลับมาจมปลักเหมือนตัวเอง หล่อนเกือบทำลายลูกศิษย์ของตนเองไปด้วยความไม่รู้นั้นด้วยซ้ำ... หล่อนมีสิทธิ์อะไรไปสอนน่านน้ำให้ใช้ความสามารถของตนเอง มีสิทธิ์อะไรจะไปบังคับปัญญาให้อยู่ในกรอบเหมือนหล่อน และหล่อนมีสิทธิ์อะไรไปโกรธคำพูดแทงใจของคมกล้า...! ในวินาทีนั้นอนงค์ก็หัวเราะทั้งน้ำตา เหมือนตนเองเห็นแสงสว่างอยู่เบื้องหน้า สิ่งที่ครอบศีรษะ สิ่งที่ปิดบังตาหล่อนเอาไว้ถูกเปิดออก หญิงสาวไม่เคยรู้สึกเลยว่าคำพูดของคมคำจะถูกต้อง จนมาวันนี้...เพื่อนของหล่อนเรียกหล่อนไม่ผิดเลย 'กบในฝาครอบ' หนังสือเหล่านั้นไม่ใช่ส่วนเติมเต็มใดๆในชีวิตของหล่อน... และคมกล้าก็ไม่ใช่สิ่งสุดท้ายที่หล่อนขาดไป... ความจริงแล้ว เจ้า ‘ทฤษฎีเศษส่วน’ ที่ว่าด้วยส่วนประกอบของชีวิตสี่อย่างที่หล่อนตั้งขึ้นมานั้น มันไม่มีตัวตนมาตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ ชีวิต...มันไม่ได้ง่ายขนาดที่จะหาสูตรตายตัวแล้วเสาะแสวงหาตัวเลขไปแทนค่าให้ได้คำตอบออกมาเหมือนโจทย์คณิตศาสตร์ คนเราต้องการบางสิ่งบางอย่างมากกว่านั้น และเป็นสิ่งที่ต้องเสาะแสวงหามาด้วยตัวเองอย่างมีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์... คืนนั้นทั้งคืน อนงค์จัดการรื้อบะหมี่สำเร็จรูปที่เก็บไว้เต็มตู้ออกมาจนหมด ตั้งใจจะไปถวายวัดให้สิ้นเรื่องสิ้นราว รวบหนังสือที่อยู่บนชั้นออกมามัดรวมกันเอาไว้เป็นกองแล้วจับยัดใส่ตู้เสื้อผ้าไม่ให้ออกมาหลอกหลอนอีกต่อไป หญิงสาวกวาดเสื้อผ้าของเพื่อนสนิทออกมา ขุดเครื่องสำอางใส่ลงถุงรวมกับเสื้อผ้าจนหมด กระทั่งเสร็จกรรมวิธีทั้งมวลแล้ว อนงค์ก็โทรศัพท์ติดต่อกับกลีบซ่อนกลิ่นทันที ‘น้องป๊อก วันนี้เราไปค้างด้วยได้ไหม มีของจะคืนให้ แล้วก็มีเรื่องจะเล่าให้ฟังด้วย’ กลีบซ่อนกลิ่นกระตือรือร้นรีบมารับหล่อนทันที โชคดีที่เป็นคืนวันศุกร์...ไม่อย่างนั้นหล่อนคงทำความลำบากให้กับเพื่อนเป็นอย่างยิ่งทีเดียว ก่อนออกจากห้องนอน อนงค์ไม่ลืมที่จะยกหูโทรศัพท์ออกอย่างที่ทุกๆครั้งหล่อนทำเวลาที่ตนเองออกไปข้างนอก หญิงสาวคว้าถุงเสื้อผ้าและเครื่องสำอาง โทรศัพท์มือถือและที่ชาร์ตถ่านโทรศัพท์ แล้วเดินลงไปข้างล่างทันทีที่กลีบซ่อนกลิ่นโทรมาบอกว่ามาถึงแล้ว อนงค์เชื่อว่า...อีกไม่นานคมคำจะต้องตามหลังมาอย่างแน่นอน จะให้ทุกข์เพียงไหน อนงค์ก็รู้ว่าหล่อนไม่ได้ยืนอยู่บนโลกนี้คนเดียว... ****************** รถของกลีบซ่อนกลิ่นขับเคลื่อนออกไปจากตัวหอพักของหล่อนไป... ทั้งๆที่อนงค์คิดว่าตนเองไม่ลืมอะไรแล้ว แต่ถ้าหากหล่อนนึกดูให้ดี หล่อนคงจะนึกได้ว่า ตอนที่จัดการกวาดหนังสือที่มีจนหมดชั้นใส่ในตู้เสื้อผ้า หญิงสาวได้เว้นหนังสือเล่มหนึ่งไว้เนื่องจากว่าหล่อนตั้งใจเอาไว้ว่าจะคืนคมคำทีหลัง และตอนนี้หนังสือเล่มนั้นก็ยังอยู่บนชั้นอย่างสงบเป็นสง่าอยู่เล่มเดียว... เข็มทิศชีวิต... แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 48 00:39:34 จากคุณ : peiNing - [ 27 ก.ค. 48 00:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "กบคืนโทรศัพท์ให้น้องป๊อกไปแล้วค่ะ รู้สึกว่ามีแล้วเหมือนไม่ใช่ตัวกบอย่างไรก็ไม่รู้" อนงค์บอกให้คมกล้าฟังในขณะที่นั่งอยู่ด้วยกันในร้านกาแฟที่เดิมที่มักจะมานั่งด้วยกันบ่อยๆ แต่มีสิ่งที่เปลี่ยนแปลงอยู่บ้างก็คือคมกล้า เขาไม่ได้ดื่มกาแฟราคาแพงนั้นอีก แต่เลือกน้ำผลไม้เหมือนกับหล่อน... หญิงสาวพิจารณามองใบหน้าผิวสองสีด้วยสีหน้าอ่อนโยน นัยน์ตาดุคมราวกับเหยี่ยวแต่ทว่าวันนี้กลับแฝงด้วยแววอิดโรย ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มนิดๆแตะแต้มอยู่ แต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่รอยยิ้มที่ฉายความสุข ความสดใสเหมือนเดิม คางบุ๋มของเขาแซมด้วยไรหนวดที่เจ้าตัวไม่ได้ดูแลเอาใจใส่มากนัก... "มิน่าเล่า เมื่อคืนผมพยายามจะโทรหากบ แต่กบก็ปิดมือถือตลอด โทรเข้าหอพักก็สายไม่ว่าง นี่วันนี้ก็ตั้งใจว่าจะมาพบที่ร้านหนังสือก็หาไม่เจออีก คิดว่ากบคงจะโกรธมากเสียจนไม่ให้อภัยผม ไม่ให้อยากเจอผมอีกแล้ว" คมกล้ายังจำความรู้สึกในตอนที่ต้องเดินออกมาจากร้านหนังสือได้ดีเยี่ยม ความเจ็บและสิ้นหวังในยามนั้นเขาจำได้ไม่ลืมอย่างแน่นอน แต่วันนี้เขายังโชคดีที่ได้ยินเสียงของอนงค์ผ่านเข้ามาในประสาทหู เสียงของหล่อนในขณะนั้นเปรียบเหมือนเสียงสวรรค์ก็ไม่ปาน ความเจ็บปวดที่ได้ลิ้มรสทำให้คมกล้าไม่คิดสนใจทิฐิหรือศักดิ์ศรีอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มเลือกเปิดเผยความรู้สึกของตนเองทั้งหมด ผิดกับความตั้งใจในตอนแรกที่คิดว่าจะมาทวงถามเหตุผลกับหล่อนอย่างไว้เชิง สิ่งที่เขาต้องการเพียงอย่างเดียวคือ ขอให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาคืนกลับมา...! แต่ทว่าคมกล้าต้องสะอึกยามที่อนงค์ย้อนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เรียบเสียจนทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวอยู่แล้วยิ่งเหี่ยวแห้งลงไปอีก... "คุณกล้าทำอะไรที่คิดว่ากบควรจะให้อภัยละคะ?" นี่หัวใจของหล่อนทำด้วยอะไร ใจคอจะไม่คิดอภัยให้เขาเลยหรืออย่างไรกัน... "ผมเสียใจ...ขอโทษ...” คมกล้าส่ายหน้าเล็กน้อย แววตาแห้งแล้ง “...ผมเพียงแต่หวังว่ากบจะจำผมได้ อยากให้คุณเห็นตัวตนของผมบ้าง ผมคิดอย่างนั้นอยู่ตลอด ถึงเราจะคบกันอยู่ แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกมั่นใจได้เลยสักนิดว่าคุณคิดอย่างไร คุณเหมือนอากาศที่ผมจับต้องไม่ได้ทั้งๆที่ยืนอยู่ตรงหน้า " ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเขาทำให้หล่อนนึกกระหวัดไปถึงคนที่มีทีท่าคุกคามในวันนั้น หากสังเกตดีๆจะพบว่าสีหน้าของเขาเหมือนเด็กหลงทางไม่ต่างจากวันนี้ หญิงสาวแตะมือของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน แต่กลับต้องตกใจเมื่อชายหนุ่มชักมือหนีอย่างรวดเร็วราวกับกระตุกเพราะต้องของร้อน ความเจ็บปวดฉายชัดทั้งสีหน้าและแววตา... "อย่าให้ความหวังผม...ถ้าคุณไม่รู้สึกอย่างนั้น" อนงค์มองคนที่นั่งหลุบตาต่ำลงตรงหน้า ผู้ชายที่หล่อนเข้าใจมาตลอดว่าเป็นคนเข้มแข็ง และพร้อมที่จะเลือกในสิ่งที่เขาเห็นว่าเหมาะสมโดยไม่มีกรอบใดๆมาเหนี่ยวรั้งได้ และคนที่มองโลกในแง่ดีอย่างยากจะหาใครเทียม แต่มาตอนนี้...นาทีนี้ สายตาที่มีต่อเขาเปลี่ยนไป หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมคมกล้าในยามนี้จึงได้ดูอ่อนแอถึงเพียงนี้ ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้ากลับมีทีท่าไม่มั่นใจในตนเองอย่างรุนแรง และอ่อนไหวอย่างง่ายดาย ผิดหวังหรือเปล่าที่เขาไม่ได้เป็นอย่างที่หล่อนคิดไว้? อนงค์ถามตนเองในใจ และคำตอบที่หล่อนได้ทำให้หญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นไปนั่งข้างๆคมกล้า ชายหนุ่มนิ่งงันไปด้วยอาการเหมือนคาดไม่ถึง อนงค์เงยหน้ามองเขาด้วยอาการวิงวอนเงียบๆพลางบอกว่า "แล้วถ้ารู้สึกละคะ?" แต่แทนที่เขาจะพอใจกับการกระทำของหล่อน หรือกล่าวสิ่งใดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย คมกล้ากลับเอ่ยเสียงต่ำๆเป็นเชิงเตือนแทน "กบ!" อนงค์นิ่งอึ้ง หล่อนค่อยๆก้มหน้าลง นั่งนิ่งนานจนน่ากลัวอยู่ข้างๆกายชายหนุ่มโดยไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ใจของคมกล้าเริ่มกระสับกระส่าย วินาทีนี้เขารู้สึกอยากเห็นสีหน้าของหล่อนขึ้นมาจับใจ แต่การที่ได้นั่งอยู่ด้านข้างเช่นนี้ทำให้มองได้ไม่ถนัดนัก ผมสั้นของหล่อนที่เป็นปอยดูอ่อนนุ่มปรกหน้าอยู่ คืออุปสรรคร้ายกาจที่กีดขวางสายตาของเขา... โดยไม่รู้ตัว คมกล้าใช้มือปัดผมอ่อนนุ่มนั้นออกเบาๆ ใจเสียไปอักโขเมื่อเห็นน้ำใสๆวาววับคลออยู่ในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยของหล่อนซึ่งเจ้าตัวพยายามอย่างยิ่งที่จะอดกลั้นเอาไว้ ไม่ปล่อยให้ไหลรินลงมา... เพียงเท่านั้นเอง กำแพงที่ใช้ป้องกันตัวเองของชายหนุ่มก็พังครืนย่อยยับไม่เหลือชิ้นดีอยู่ตรงหน้าของเขานั้นเอง คมกล้าละล่ำละลักถามพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ของตนเอง แตะซับบริเวณดวงตาของหล่อนให้อย่างอ่อนโยนราวกับพี่ชายปลอบน้องน้อย... "กบขอโทษ..." อนงค์พูดด้วยเสียงสั่นเครือ คำพูดของหล่อนขาดเป็นห้วงเพื่อกลั้นสะอื้น "...แต่อยากให้รู้ว่าทำไป ไม่ใช่เพราะอยากแกล้ง...หรือเห็นคุณเป็นสิ่งของอะไร กบทำด้วยความรู้สึกของตัวเองจริงๆ กบรู้ว่าที่ตัวเองทำไปมันไม่ดี...แต่อย่างน้อยก็หวังให้คุณอภัยให้ กบพยายามที่จะทำให้คุณหายโกรธ แต่...คงเป็นไปไม่ได้แล้ว...ใช่ไหมคะ?" หล่อนสูดจมูกขึ้นเล็กน้อย เงยหน้าสบตาเขา นัยน์ตาสีน้ำตาลของหล่อนวาววับด้วยน้ำตามีแวววิงวอนร้องขอ ...ต่อให้เขาไม่ใช่คนที่สมบูรณ์เต็มร้อย ไม่ใช่คนมองโลกในแง่ดีอยู่ตลอดเวลาอย่างที่หล่อนเห็น เป็นคนขี้น้อยใจ หวั่นไหวเพียงใดก็ตาม อนงค์ก็ต้องยอมรับกับตนเองว่า ความเข้มแข็ง อิสรภาพ และการมองโลกของคมกล้าเป็นสิ่งที่หล่อนไม่มี และนั่นทำให้อนงค์ทำใจให้ขาดเขาไปไม่ได้ คำตอบที่เกิดขึ้นในใจของหล่อนทำให้อนงค์ไม่คิดจะถือตัว หรือเขินอายใดๆอีกแล้ว สิ่งที่หล่อนต้องการเพียงอย่างเดียวคือ...ขอให้ได้ผู้ชายคนนี้กลับคืนมา...! เมื่อได้ยินสิ่งที่หล่อนกล่าว คมกล้าที่แทบจะทำอะไรไม่ถูกเพราะน้ำตาและคำวิงวอนนั้นสะกดไว้ก็งงงันไปได้เหมือนกัน ในเมื่อดูอย่างไร...ให้คิดทบทวนแค่ไหน เขาก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังง้องอนเขา หรือขอโทษเขาอยู่เลยสักนิด ตรงกันข้ามเขาคิดว่าหล่อนต่างหากที่กำลังตัดรอนเขา แถมยังแกล้งให้เขาทรมานใจอย่างเลือดเย็นอีกต่างหาก... "ผมจะไปโกรธอะไรกบได้ กบต่างหากที่โกรธจนไม่ยอมให้อภัยผม" คมกล้ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงด้วยแววเศร้าสร้อยอย่างประหลาดจนทำให้อนงค์ต้องเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ยังกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "กบไม่เคยโกรธอะไรคุณเลย...คุณต่างหากที่โกรธกบ" "ก็เมื่อครู่นี้..." "กบบอกว่าคุณไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วจะให้กบอภัยให้คุณเรื่องอะไรคะ?" อนงค์ก็ชักงงไปเหมือนกันว่าเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่หล่อนพูด หรือว่าหล่อนกันแน่ที่เป็นฝ่ายไม่เข้าใจคำพูดของเขา? ทั้งคมกล้าทั้งอนงค์มองหน้ากันทันที ชักเริ่มจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งคู่จึงหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเมื่อรู้ตัวว่าเป็นเรื่องของความเข้าใจผิดทางภาษา แรงสะเทือนในการหัวเราะของหญิงสาวทำให้น้ำตาที่คลออยู่เม็ดโตก็ค่อยๆไหลอาบก้มลงมา ชายหนุ่มจึงประคองใบหน้าของหล่อนไว้ แล้วเช็ดน้ำตาให้ด้วยกิริยาอ่อนโยนแจ่มใสเช่นเดียวกับสีหน้าของเขา ซึ่งไม่ได้หมองมัวเหมือนในตอนแรกอีก อนงค์มองหน้าเขานิ่งก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆว่า "ถึงกบจะไม่เคยมอง ‘พี่วาย’ แต่กบสาบานได้ว่ามองเห็น ‘คุณกล้า’ เสมอมา คุณกล้าเป็นคนแรกที่ทำให้กบหันไปพึ่งหนังสือเล่มนั้นทั้งๆที่ปกติในชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะแตะ แต่ตอนนี้ไม่เอาแล้วค่ะ เข็ดแล้ว ต่อจากนี้สัญญาว่าถ้ากบมีปัญหาอะไรจะคุยกับคุณกล้าตรงๆแล้ว ไม่คิดใช้วิธีที่หนังสือเล่มนั้นบอกแล้ว นี่เป็นเรื่องของเรา ปัญหาของเรา เราน่าจะหาทางแก้ด้วยวิธีของเราเองมากกว่า " หล่อนหลุบตาลง แล้วใช้มือแตะที่หลังมือของอีกฝ่ายอีกครั้งด้วยทีท่ากล้าๆกลัวๆ ใจชื้นขึ้นมาบ้างเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้คิดดึงหนี หรือปรามหล่อนอีกเหมือนตอนแรก จึงค่อยๆจับมือของเขาให้อยู่ในอาการกำมือเอาไว้ แล้วมือที่เล็กกว่าของหล่อนก็กุมเอาไว้อย่างอ่อนโยน หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง... "กบไม่รู้ว่าอะไรทำให้คุณกล้าไม่มั่นใจในตัวกบถึงขนาดนี้ แต่กบขอยืนยันว่าความรู้สึกของกบต่อคุณ ไม่แตกต่างไปจากที่คุณมีให้กบแน่ๆ ถ้าคุณกล้ามีอะไรก็ขอให้บอกกบ ถ้ากบทำอะไรไม่เหมาะหรือทำให้คุณกล้าน้อยใจก็ขอให้บอกด้วย ไม่อย่างนั้นกบก็จะไม่มีทางรู้ได้ เพราะกบไม่ใช่คนช่างสังเกต ไม่ใช่นักทายใจที่สามารถหยั่งรู้ความรู้สึกของคุณ กบจะพยายามปรับตัวเท่าที่จะทำได้ แต่บางเรื่องกบเปลี่ยนไม่ได้ กบเพิ่งเคยคบกับคุณเป็นคนแรก ขอให้ได้รู้บ้างว่าคุณต้องการอะไรจากกบบ้าง กบจะได้ให้คุณถูก" คำพูดยืดยาวของหญิงสาวที่มองหน้าของเขาอย่างแน่วแน่ นัยน์ตาของหล่อนยังมีรอยแดงๆอยู่เพราะฤทธิ์ของน้ำตา ทำให้หัวใจที่ถูกหินทับอยู่หลายตันมลายกลายเป็นอากาศธาตุจนหมดสิ้น มันพองฟูขึ้นมาได้อย่างน่าพิศวง นี่หากไม่ติดว่าอยู่ในที่สาธารณะ เขาคงจะดึงตัวหล่อนมากอดเสียให้เต็มรัก ให้สมกับความทุกข์ที่ไม่เข้าใจกันมาตลอดระยะเวลาตั้งแต่คบกันมา ตะกอนเล็กๆที่สะสมกันจนกลายเป็นก้อนหนาโดยไม่คิดจะพูดคุยระบายออกมา ได้แต่เก็บกักไว้ในใจจนเกิดเป็นพิษร้ายทำลายความรู้สึกที่เพิ่งจะก่อร่างสร้างตัวทำให้เรื่องของเขาและหล่อนเกือบจะสายเกินไป... คมกล้าใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่บีบมือบางนั้นที่กุมมือเขาไว้กระชับแน่น แล้วเปลี่ยนไปลูบผมนุ่มอ่อนบางของหล่อนพลางถามอย่างเอาใจใส่ว่า "ทำไมถึงตัดผมเสียล่ะ ผมเกือบจำกบไม่ได้" อนงค์ลูบท้ายทอยของตัวเองอย่างเขินๆ พร้อมกับอธิบายให้เขาฟังว่า "กบแค่รู้สึกหนักๆหัว แล้วก็ไว้ยาวมาหลายปีเต็มที ก็เลยอยากลองเปลี่ยนดูบ้าง เพิ่งไปตัดเมื่อเช้าเองค่ะ คุณกล้าไม่ชอบหรือคะ?" "ชอบ...กบจะเป็นแบบไหนผมก็ชอบทั้งนั้น แต่จะชอบมากกว่าถ้าเรียกพี่ว่า ‘พี่วาย’" คมกล้าเอ่ยด้วยคำหวานพร้อมๆกับเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองอย่างหน้าตาเฉย และคำสุดท้ายเขาก็ตีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับทารกแรกเกิด ในขณะที่อนงค์มองหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่ตีขลุมเอาดื้อๆตาปริบๆ "กบถนัดเรียกคุณกล้านี่คะ" "ไม่เอา ฟังแล้วขัดๆหู พี่ไม่เห็น ‘กล้า’ กับกบได้สักที มีแต่หัวใจจะ ‘วาย’ เพราะกบมากกว่า" คำตอบเกเรเหมือนเด็กนั้นทำให้อนงค์หัวเราะออกมาได้ หล่อนปล่อยมือของเขาแล้วเรียกเก็บเงินแล้วส่งเงินให้บริกรโดยกีดกันมือของคมกล้าออกไปโดยการหันไปถามเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆแต่นัยน์ตาวาววับว่า "อยากให้กบเรียก ‘คุณกล้า’ ต่อก็ได้นะคะ" ‘คุณกล้า’ กลืนน้ำลายเอื๊อก ไม่ ‘กล้า’ แย่งจ่ายอีก เขาเก็บเงินลงในกระเป๋าสตางค์สีดำด้วยทีท่าสงบเสงี่ยมนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง อนงค์จึงยิ้มหวานให้อย่างน่ารัก พลางลุกขึ้นแล้วเดินนำเขาออกมานอกร้าน "ไม่ต้องห่วงค่ะ ค่าอาหารมื้อกลางวันนี้คุณได้ออกสมใจแน่" "ไหนบอกให้เรียก ‘พี่วาย’ ไง" คมกล้างึมงำเดินตามหญิงสาวออกไปข้างนอก แต่ดูๆแล้วอนงค์คงไม่ได้ยินคำพูดของเขาเพราะหล่อนไม่มีทีท่าสนใจคำพูดของเขาแต่อย่างใด เมื่อเห็นหญิงสาวนำลิ่วๆไป ชายหนุ่มจึงดึงมือหล่อนเอาไว้ แกล้งอิดออดเหนี่ยวรั้งไว้ ปากก็งึมงำเอ่ยเป็นเสียงประท้วงเมื่อหล่อนบิดมือมาเป็นฝ่ายกุมมือของเขาไว้แล้วยังจะลากเขาให้เดินตามต่อไปโดยไม่บอกจุดหมาย... "แล้วนี่กบจะลากพี่ไปไหนครับนี่ อยากทานอะไรถึงขนาดนั้นเลยหรือ?" "ไปที่ร้านพี่วายไง" ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวกับคนที่แกล้งไม่ได้ยินคำบ่นพึมของเขาเมื่อครู่ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าหญิงสาวพูดอะไร ก็ชะงักอย่างแปลกใจ เล่นเอาคนที่เป็นฝ่ายลากอยู่แท้ๆต้องหยุดตามไปด้วย หญิงสาวหันมามองกับอาการไม่ยอมก้าวขาของคนที่เดินตามอยู่ด้านหลัง คมกล้าถามออกมาอย่างลังเล "กบไม่ชอบนี่...แล้วกบไม่เป็นไรหรือ?" อนงค์อมยิ้มกว้างสว่างไสวให้เขาอย่างเต็มที่ พลางดึงเขาให้มาเดินอยู่เคียงกัน แล้วบอกด้วยน้ำเสียงสดใสว่า "ตอนนี้กบกำลังเป็นโรคขาดสารอาหารขั้นรุนแรงค่ะ..." ******************Fin********************* จากคุณ : peiNing - [ 27 ก.ค. 48 00:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วเรื่องนี้ก็จบในที่สุด Ho Ho Ho (งือ...ปลดแอกเสียที ^O^) เรื่องนี้ตั้งใจมากๆที่จะแปะให้จบในวันนี้ ก็คือว่าวันนี้เป็นวันเกิดไง ก็เลยหาของขวัญให้ตัวเองเสียเลย ^^ (หาเอาง่ายๆนี่แหละ) เรื่องนี้จบวันนี้คนเขียนก็เลยมีความสุข (พ้นทุกข์ไปเรียบร้อย ^^") แปะให้คนอ่านก็หวังให้คนอ่านมีความสุขเหมือนกัน แค่นี้ก็เป็น  Happy birthday to me ที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับหนิงแล้ว ว่าแล้วก็ตอบกระทู้เก่าๆดีก่า **Bangkokian** อ่า...คนเขียนไม่ใจร้ายหรอกค่ะ สุดท้ายเขาก็คืนดีกันแล้วไง ^^ **อาราเร่** ตอนนี้คงกลับมายิ้มได้เหมือนเดิมแล้วนะคะ ^O^ **nongwin** ก็พึ่งความรู้สึกตัวเองอย่างที่ว่าแหละค่ะ แต่กว่าเธอจะบรรลุ เฮ้อ! (คนเขียนก็เหนื่อยตาม) **scottie** คุณ scottie ขา ถ้าไม่ให้อภัย อนงค์เธออาจจะยิ่งน่ากลัวกว่านี้ได้นะคะ **coolning** ตอนนี้ทุกอย่างก็โอเคแล้วค่ะ คงหายเศร้า หายเครียดแล้วนะ **Bralee** อ่า...คนเขียนแอบงง ทำไมมีแต่คนสมน้ำหน้านางเอกจังอ่ะ ไม่มีใครสมน้ำหน้าพระเอกบ้างหรือ (โทษฐานตาถั่ว) **xyz** ได้อ่านแล้วนะคะ ^^ **namtanzay** อ่านตอนนี้คงหายเศร้าแล้วนะคะ ^O^ **Kwan** แล้วเข้าใจชีวิตหนุ่มราดหน้าด้วยหรือเปล่าคะ ^^ **moojeab** เอ...อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจมากขึ้นหรือเปล่าคะนี่ **blvan** สงสารความไม่รู้ของอนงค์เขาหน่อยเถอะค่ะ ^^" แล้วก็ต้องปิดฉากเรื่องที่มีชื่ออันแสนจะน่ากินนี่เสียที ต่อไปก็ไม่มีเรื่องนี้มาหลอกหลอนคนอ่านให้หิวในยามเห็นอีกแล้ว (แต่ไม่รับประกันว่าเรื่องใหม่จะมีชื่อของกินอีกหรือเปล่า เพราะคนเขียนเป็นคนชอบกินมากถึงมากที่สุด ^O^) **************พื้นที่โฆษณา*************** เรื่องนี้จบแล้ว แต่ "ลีออง" ยังแปะทุกๆวันเสาร์ต่อไปนะคะ แล้วตอนนี้กำลังเขียนเรื่องสั้นอีกเรื่องแต่อุบไว้ก่อนก็แล้วกันนะ ^^ จบแล้วค่ะ จบจริงแล้ว อ่า...ซะเมื่อไรล่ะ ลืมให้ลิ้งค์เก่า แหะ แหะ ^^" ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3545411/W3545411.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3558916/W3558916.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3574634/W3574634.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3587591/W3587591.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3604122/W3604122.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3617419/W3617419.html ไปละนะกุ๊ก จากคุณ : peiNing - [ 27 ก.ค. 48 00:25:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านไปอ่านมาชักไม่แน่ใจ เอ๊ะใครกันแน่ที่ควรโกรธ เพราะว่าเหมือนจะผิดทั้งคู่เลยนะคะ แต่จบแบบนี้ก็เก๋ ดีนะคะ ใครจะเชื่อว่าความรักจะทำให้คนเกลียดผัก เปลียนใจกลับมากินได้ สุดท้ายนี้ก็ขออวยพรวันเกิดให้คุณหนิงค่ะ มีความสุข มากๆนะคะ....Happy Birthday ค้า จากคุณ : Bralee - [ 27 ก.ค. 48 01:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Happy Birthday!!!  นะคะ คุณ peiNing จาก คนชื่อ หนิง เหมือนกันค่ะ   กว่าจะแฮปปี้ ก็เกือบย่อหน้าสุดท้ายเลยนะคะ เฮ้อ แต่ก็คาดหวังไว้อยู่แล้วว่าน่าจะจบแบบมีความสุข ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องน่ารัก ๆ แบบนี้ จากคุณ : coolning - [ 27 ก.ค. 48 02:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Happy Birthday.... Finally kob can eat veg.. happy ending...hahahaa... Thank you ka... จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 27 ก.ค. 48 04:32:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Happy birthday นะคะคุณหนิง ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องมาให้อ่านนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 27 ก.ค. 48 05:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขกับทุกเรื่องที่เขียนมาให้คนอ่านมีความสุขตลอดไปนะคะ รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : แพรวดาว - [ 27 ก.ค. 48 10:40:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหะๆ มาสารภาพว่าเห็นเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ แต่ไม่ได้ฤกษ์อ่านซักกะที วันนี้แวะมาHBDคนเขียนแทนแล้วกันนะคะ แล้วก็แสดงความยินดีที่จบไปได้อีกเรื่องนึง (เวลาเราโพสต์ตอนจบนิยาย เราก็โล่งอกสุดๆเหมือนกันค่ะ) ยังงัยเอาไว้เรื่องต่อไป มีโอกาสจะติดตามให้ได้นะคะ :) จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 27 ก.ค. 48 10:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 HBD  นะคะหนิง ขอให้สวยวันสวยคืน มีตังค์ใช้เยอะๆ มีแฟนหล่อขึ้น แต่งนิยายสนุก ๆได้อีกหลาย ๆเรื่อง...อยากอ่านอีกง่ะ จากคุณ : moojeab (polyj) - [ 27 ก.ค. 48 11:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 HBD นะคะ เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก สนุกมากเลยค่ะ จากคุณ : junpink - [ 27 ก.ค. 48 14:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วก็เข้าใจกันซะที นาย(ไม่)กล้า วันๆหัวใจจะวาย 55555 แต่น่าน้อยใจเหมือนกันเนอะ จำไม่ได้เลยซักกะติ๊ด จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 ก.ค. 48 14:08:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Happy Birthday ka ^^ ครบรอบปีที่เท่าไรเอ่ย สนุกดีค่ะ หวังว่าจะได้อ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ :D จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 27 ก.ค. 48 14:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 Happy Birthday  จ้า ขอบคุณสำหรับนิยายที่น่ารักๆด้วย จากคุณ : namtanzay - [ 27 ก.ค. 48 15:34:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ว้า ไม่กี่วันเอง น่าจะโกรธนานๆ หน่อย สุขสันต์วันเกิดค่ะ มีเวลาเยอะๆ ยิ้มได้ทุกวัน สุขภาพแข็งแรงนะคะ ^_^ จากคุณ : scottie - [ 27 ก.ค. 48 16:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ง่า... เล็งเรื่องนี้มานาน ไม่มีเวลาได้เริ่มซะที วันนี้กลายเป็นตอนจบซะแร้ว... จ๊าก ลุ้นใจหายใจคว่ำเลยนะครับเนี่ย ค่อยหายใจโล่งหน่อย เกือบหัวใจ "วาย" ตามไปอีกคนนะเนี่ย แอบอวดว่าเดาเรื่อง "ราดหน้า" ถูกด้วยแหละ แต่ไม่นึกว่าพี่วายเป็นพี่ชายหนูวี สุขสันต์วันเกิดครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 27 ก.ค. 48 18:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะคะ จะได้มีแรงเขียนเรื่องใหม่เร็วๆ :) ตอนที่แล้วเข้าข้างอนงค์เต็มที่เลยค่ะ คมกล้าใจร้ายพูดอย่างนั้นในวันวาเลนไทน์ได้ยังไง แต่ไม่โกรธกันนานก็ดีแล้วค่ะ ดูสมกับที่เป็นอนงค์กับคมกล้าดี ติดใจอยู่นิดเดียวที่ชื่อเล่นของคมกล้าค่ะ เดาว่ามาจาก Y เข้าคู่กับ V แต่คำว่าวายในภาษาไทยความหมายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ประมาณว่า เลิกหรือตาย อย่างตลาดวาย หรือคนตายเราใช้คำว่าวายชนม์หน่ะค่ะ ไม่น่าจะเอามาเป็นชื่อคนค่ะ แต่ถ้าไม่ถือก็ไม่เป็นไร จากคุณ : หนูจ๋า - [ 27 ก.ค. 48 20:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ฮ่า เพิ่งสอบไปวันนี้ อารมณ์กำลัง "เหียก" ได้ที่จึงขอผ่อนคลายด้วยการมาตอบกระทู้ละก๊า **Bralee** สำหรับอนงค์แล้ว ไม่ใช่แค่ความรักที่ทำให้หันมากินผักหรอกค่ะ ^^ แล้วก็ขอบคุณมากๆสำหรับคำอวยพรนะคะ **coolning** ก็อยากให้คนอ่าน happy ก็เลยเลือกที่จะจบอย่างนี้ไงคะ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรจากคนชื่อเดียวกันค่ะ   **Kwan** ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ จบแบบนี้จะได้ happy ดีไงคะ (ทั้งคนเขียนทั้งคนอ่าน) **nongwin** ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ เรื่องนี้แต่งเพื่อเอาใจคนอ่านสุดฤทธิ์เลย ^^ **แพรวดาว** ขอบคุณมากๆเลยสำหรับคำอวยพรค่า **I aM nOt PerFecT** ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ (ไม่ได้ติดตามตั้งแต่แรกก็ไม่เป็นไร) อุตส่าห์มาอวยพรให้ด้วย ^^ **moojeab** 555 คำอวยพรน่ารักมากๆเลย จุ๊บหนึ่งที แต่คำอวยพรอันแรกนี่ ขุดยังไงมันก็ไม่สวยขึ้นอ่ะ ^^" **junpink** ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านและคำอวยพรค่า **อาราเร่** ให้เขาเข้าใจกันดีแล้วค่ะ ไม่อย่างนั้นนายคม (ไม่) กล้า อาจจะหัวใจวายได้จริงๆ **xyz** ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ อายุ 23 แหล่ว  ส่วนเรื่องต่อไปกำลังพยายามสลัดตัวขี้เกียจอยู่ค่ะ ^O^ **namtanzay** ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ และ ไม่เป็นไรมิได้ค่ะ **scottie** อ่า...อย่าปล่อยให้โกรธกันนานเลยค่ะ สงสารพระเอกนางเอก (+คนเขียน) แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำอวยพร กับเค้กก้อนเบ้อเริ่มค่ะ ^O^ (ลาภปาก) **คุณพีทคุง** อ่านรวดเดียวเลยก็ดีค่ะ (หนิงทำบ่อย แหะ แหะ) แล้วก็ดีใจด้วยค่ะที่คิดเรื่องราดหน้าได้ หนิงปลื้มจัง ^^ **หนูจ๋า** ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ และจะพยายามสลัดตัวขี้เกียจที่เกาะหนึบในเร็ววันจะได้เขียนงานต่อได้ เรื่องของคู่นี้ก็โทษฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกค่ะ ใจร้ายกันทั้งคู่เลย แล้วก็เรื่องชื่อเล่นของคมกล้า คือ หนิงคิดชื่อนี้ดีแล้วค่ะ ทั้งความหมายภาษาไทย ภาษาอังกฤษ หรือว่าเสียงของมัน ขอบคุณสำหรับความเห็นเรื่องนี้ค่ะ ^^ เรื่องนี้ที่ทุกๆท่านกำลังอ่าน หนิงดีใจที่นำความสุขมาให้หลายคน และอาจจะนำความเหี่ยวเฉาให้บางคน (พี่สาวหนิงเอง) แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ได้เขียนงานนี้ค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : peiNing - [ 28 ก.ค. 48 19:08:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Happy birthday nakha จากคุณ : chaokha (Northway) - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 01:16:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ในที่สุดปัญหาก็คลี่คลาย ^^ ดีจังที่ต่างคนต่างยอมลดทิฐิลง Happy Birthday ย้อนหลังนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดสมความปรารถนา มีแรงเขียนเรื่องต่อไปๆมาให้อ่านเยอะๆเลย :D ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ ชอบเรื่องนี้อ่ะ ^^ จากคุณ : blvan - [ 30 ก.ค. 48 01:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กลับมาตอบกระทู้จ้า **chaokha** ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่า **blvan** ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ ดีใจที่ชอบเรื่องนี้นะคะ^^ จากคุณ : peiNing - [ 31 ก.ค. 48 00:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ๊ะ วันเกิดหรอคะ งั้น ย้อนหลังละกัน สุขสันต์วันเกิดนะคะ อยากเห็นหน้านางเอกตอนกินผักจัง จากคุณ : Bangkokian - [ 1 ส.ค. 48 03:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณมากๆค่ะ ^^ หนิงเองก็ไม่ได้จินตนาการแฮะ แต่คงไม่มีภาพหลุดให้พระเอกเห็นหรอกค่ะ จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 1 ส.ค. 48 14:50:08 ]