ความคิดเห็นที่ 1 บางครั้งมิตรภาพช่วงสั้นๆ แต่งดงามก็เกิดขึ้นในต่างแดนนี่แหละ เรื่องแปลหรือเปล่าคะ จิงเหมยข้างล่างคืออะไร จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ค. 48 00:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น้ำใจเล็กๆน้อยๆที่มีให้กัน บางครั้งมันก็คือจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่อบอุ่นและยาวนาน     Gracie กับเพื่อนบางคนก็เริ่มต้นอย่างนี้แหละค่ะ อืม..แล้ว"จิงเหมย"นี่จะสื่อถึงอะไรอ่ะคับ ชื่อสาวผิวสวย ริมฝีปากสวยที่ติดอยู่ในใจชายหนุ่มคนนี้เหรอคับ อีกคำถามนึง..ฮี่ฮี่ นี่มันเรื่องสั้นหรือเรื่องยาวอ่ะคับ จะว่ามันจบแล้วก็ได้ แต่มีให้อ่านต่อก็ไม่เลวน้า ^o^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 28 ก.ค. 48 14:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อิอิ...ภาพนี้พอจะแทนริมฝีปากอันเรียวงาม ของแม่นางจิงเหมยได้หรือเปล่าขอรับ ถึงแม้จะมีดอกไม้สวยสดงดงามให้เลือกชมมากมาย แต่คนบางคนกลับยินดีที่จะเฝ้ารอ ดอกไม้ในทะเลทราย เบ่งบาน ในทางกลับกัน คนบางคนมัวแต่เฝ้ารอ ดอกไม้ในทะเลทรายเบ่งบาน ทั้งๆ ที่ยังมีดอกไม้สวยสดงดงามอื่นๆ อีกมากมายให้เลือกชม แค่ปรับเปลี่ยนไม่กี่คำ ก็กลายเป็นคนละความหมายกันเลย จากคุณ : ขนมเปียกปูน - [ 28 ก.ค. 48 15:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ scottie ใช่แล้วครับ  มิตรภาพในต่างแดนนั้นแม้จะหาได้ยากยิ่งแต่หากมี ก็มักจะงดงามและเปี่ยมไปด้วยอุ่นไอแห่งมิตรอย่างแท้จริงเสมอ คำว่าจิงเหมยนั้น เป็นตอนต้นของตอนที่สองครับ  ที่จริงต้องเป็น ซิ่วเหมยแต่ผมพิมพ์ผิดไป  นึกว่าลบทิ้งไปแล้วแต่พอโพสต์เสร็จ เพิ่งจะทราบว่ายังไม่ได้หายไปไหนเลยนี่นา..  อนึ่ง  นิยายเรื่องนี้ เป็นจินตนาการผสานประสบการณ์ของผู้เขียนครับ  ยังไม่สามารถ เพียงพอที่จะแปลนิยายจากภาษาอื่นมาเป็นภาษาไทยได้  และ อีกอย่าง  นิยายภาษาอื่นที่ชายไทยเป็นพระเอกนี่ค่อนข้างจะ หาได้ยากเต็มทีด้วยสิ คุณ Gracie Lou Freebush เห็นด้วยกับคุณครับ  อะไรเล็กๆ น้อยๆ ที่มีให้กันโดยไม่หวังผลตอบแทน อันใด  อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นแห่งมิตรภาพที่หวามไหวยาวนานก็เป็นได้ ซิ่วเหมย  เป็นชื่อสาวผิวเนียนริมฝีปากสวยคนนั้นถูกต้องแล้วครับ  และ เรื่องนี้เป็นนวนิยายที่มีขนาดค่อนข้างจะยาวพอสมควร  (แต่หากพิมพ์ ออกมาเป็นพ็อกเกตบุ้คก็ได้แค่เล่มบางๆ เท่านั้นเองเพราะการโพสต์ ในเน็ตนั้นโพสต์ได้ไม่กี่หน้าก็ดูเยอะแล้วน่ะครับผม).. คุณ ขนมเปียกปูน ขอบคุณสำหรับภาพริมฝีปากแดงก่ำ ครับ  แต่ของแม่นางซิ่วเหมย อาจจะ ผิดแผกไปจากภาพที่ให้มาเล็กน้อย  ผมเองก็บรรยายไม่ถูกเหมือนกัน บอกได้เพียงว่าผู้หญิงคนนี้ปากสวยเกินธรรมดาจริงๆ  แต่ไม่ใช่ปากอิ่ม อย่างปัจจุบันเขานิยมกันหรอกครับ  เป็นปากบางๆ รูปกระจับ อืมม.. จะเทียบกับดาราคนไหนดีก็นึกไม่ออก เพราะดาราสมัยนี้ดูจะฉีดคอลลาเจน จนปากเจ่อเป็นแองเจลินา โจลี่ กันเกลื่อนจอจนหาปากธรรมดาๆ ไม่เจอ สำหรับผมเอง  ดอกไม้กลางทะเลทรายนั้นสวยจริงๆ และยังหวังที่จะเฝ้ารอ เสมอ  แม้ว่าจะมีดอกไม้อื่นดาษดื่นมากมาย แต่ใจมันไม่มีเหลือให้ดอกไม้อื่น อีกแล้วน่ะครับ  ..หากมิได้ดอกฟ้ามาเชยชม  คงไม่เด็ดดอกหญ้าแซมผม อย่างแน่นอน  (ว่าแล้วก็ทัดดอกแห้วตลอดกาลสิเรา) ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ  เชิญติดตาม ตอนต่อไปได้เลยครับ จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 28 ก.ค. 48 17:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ------- ซิ่วเหมย -------       เขานึกทวนคำนั้นในใจจากเสียงที่ได้ยินปลายสาย  การถูกปลุกจาก เสียงกริ่งโทรศัพท์ขณะกำลังเคลิ้มๆ จะหลับทำให้มึนงงคิดอะไรไม่ออก ไปชั่วครู่กว่าจะนึกได้ว่าเป็นเธอที่เพิ่งจะเจอกันบนรถประจำทางเมื่อไม่กี่ ชั่วโมงที่แล้วมานั่นเอง “ฉันเองค่ะ ซิ่วเหมย  เรารู้จักกันบนรถประจำทางเมื่อตอนค่ำยังไงล่ะคะ ต้องขอโทษที่ฉันโทร.มาเวลานี้และอาจจะทำให้คุณยุ่งยาก  แต่ฉันกำลัง มีปัญหาเพราะห้องพักที่เพื่อนฉันสั่งจองไว้ให้นั้นถูกยกเลิก  เบอร์โทร. ของเพื่อนของฉันที่อยู่ที่นี่ก็ใช้ไม่ได้  ฉันนึกถึงใครไม่ออกก็เลยต้อง ขอรบกวนคุณ  ไม่ทราบว่าคุณพอจะช่วยเหลือฉันสักครั้งได้ไหม” เธอกรอกเสียงตามสายมาอย่างร้อนรน  เขาหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง “คุณรออยู่ที่นั่นก่อนนะ  อีกไม่เกินยี่สิบนาทีผมจะไปถึงที่นั่น” เขาตอบไปแล้วรีบวางสาย  ในใจยังนึกอะไรไม่ออกว่าจะช่วยเหลือเธอ ให้เหมาะสมได้อย่างไร  เพื่อนหญิงของเขาที่พอจะรบกวนกันได้ยาม ดึกดื่นเช่นนี้ก็ไม่มี  จะมีก็หนทางเดียวคือให้เธอพักกับเขาก่อนสักคืน สำหรับชายโสดที่อยู่ตัวคนเดียวอย่างเขานั้นย่อมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว จะให้ใครมาค้างอ้างแรมสักกี่คนก็ได้  สำคัญก็แต่ว่าเธอจะไว้ใจเขาหรือ เปล่าเท่านั้นเอง   การใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังตั้งแต่ครั้งวัยรุ่นตั้งแต่ต่างจังหวัดห่างไกล บ้านเกิดจนถึงต่างแดนทำให้เขามีโอกาสได้รู้จักกับคนหลายประเภท และต้องพบพานกับสถานการณ์ที่ต้องใช้ไหวพริบปฎิภาณในการตัดสินใจ โดยนำประสบการณ์ในชีวิตที่มีมาประกอบในการการไตร่ตรองใคร่ครวญ   จากการที่ได้รู้จักพูดคุยกันเพียงคร่าวๆ  เขาพอจะวางใจได้ว่าหล่อนไม่ใช่ ผู้หญิงประเภทนางนกต่อหรือสิบแปดมงกุฎ  แม้ว่าบางสิ่งบางอย่างที่ ดูจะเป็นปริศนาลึกลับในการดำรงชีวิตส่วนตัวของหล่อนตามที่เขาปะติด ปะต่อเอาจากการแฝงคำถามในลักษณะสอบสวนไว้ในทำนองการชวนคุย สนทนาแบบเรื่อยเปื่อยเมื่อตอนหัวค่ำนั้นจะชวนให้เขานึกสงสัยบ้างก็ตามที   จะอย่างไรก็ตาม  เขาเองก็เคยประสบกับปัญหาทำนองเดียวกับหล่อนมาก่อน บ้างแล้วและพอจะเข้าใจได้ดีถึงสภาพจิตใจของหล่อนในขณะนี้  การต้อง เดินทางโดดเดี่ยวลำพังในที่ที่ไม่ใช่แผ่นดินเกิดของตนเองและคนแปลกหน้า รอบข้างล้วนแล้วแต่ใช้ภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่ที่คุ้นเคยมาแต่อ้อน แต่ออกนั้นย่อมก่อให้เกิดความรู้สึกอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวขึ้นมาได้ไม่ยากนัก สำหรับคนที่ไม่คุ้นชินและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเกิดปัญหายุ่งยากขึ้นมันก็ ยิ่งจะเพิ่มความขลุกขลักลำบากให้มากกว่าเดิมเป็นทวีคูณ  ชายฉกรรจ์แท้ๆ อย่างเขายังเคยนั่งกอดเข่าน้ำตาซึมสะอื้นไห้ในหัวอกเมื่อยามเคว้งคว้างไร้ หนทางไปไร้ผู้คนสนใจใยดีไม่มีใครให้พึ่งพาพักพิง  จนต้องอาศัยข้างถนน เป็นที่นั่งหลับนก  ยามนั้นมันแสนจะวิตกห่วงกังวลไปเสียทุกอย่าง  หากไม่ เข้มแข็งพอที่จะเผชิญโลกกว้างตามลำพังมันก็ง่ายต่อการที่จะพลาดพลั้ง ต่อสิ่งเลวร้ายชนิดที่เปลี่ยนวิถีชีวิตไปได้หากเผอเรอตัดสินใจผิดเพียงชั่ววูบ และจากประสบการณ์ของเขาเอง  เจ้าเรื่องร้ายๆ มันมักจะถาโถมเข้ามาซ้ำเติม เมื่อยามตกทุกข์ได้ยากอยู่เสมอเหมือนดั่งผีซ้ำด้ำพลอยหรือสวรรค์จะทดลอง กลั่นแกล้งในยามอับจนฉะนั้น เขาขับรถไปอย่างไม่รีบร้อนแม้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะสับสนอลวนอยู่ใน หัวสมอง  ไม่ถึงยี่สิบนาทีต่อมาอย่างที่เขาบอกเธอไว้  เขาก็มาปรากฏกาย ขึ้นที่ล็อบบี้ของโรงแรมแห่งนั้น  เธอนั่งรออย่างกระสับกระส่ายอยู่แล้วที่ เก้าอี้ชุด  กระเป๋าเดินทางใบโตวางอยู่กับพื้นข้าวตัว  พนักงานประจำ โรงแรมปรายตาชำเลืองมองเขาแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปซุบซิบกับเพื่อน พนักงานด้วยกันอย่างมีลับลมคมนัย  เขาไม่สนใจกับอะไรอื่นอีก ปราดตรง เข้าไปหาเธอแล้วยิ้มให้อย่างปลอบใจ “ไปกับผมเถอะ  ผมจอดรถไว้ข้างหน้าแล้ว” เธอพึมพำกล่าวขอบคุณเบาๆ ตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้มาก่อนหน้านี้แล้ว เขาจัดแจงเป็นธุระเรื่องกระเป๋าของเธออีกตามเคย  เขาเหลือบมองร่างบางๆ ที่เดินตามมาต้อยๆ ไม่พูดไม่จาแล้วก็ให้นึกสงสาร  เมื่อถึงรถเขาเปิดประตู ด้านผู้โดยสารให้เธอก้าวขึ้นไปก่อน  ตัวเองหันมายกกระเป๋าใบโตนั้นไปใส่ ท้ายรถแล้วขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับสตาร์ทเครื่องเข้าเกียร์นำรถแล่นไปช้าๆ ต่างฝ่ายต่างเงียบกันไปพักใหญ่  จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น “คืนนี้คุณไปพักที่ยูนิตของผมก่อนนะ  มันดึกแล้วและฉุกละหุกเสียเหลือเกิน จะไปหาโรงแรมอื่นพักก็คงไม่เหมาะ  ไว้พรุ่งนี้ค่อยขยับขยายกันต่อ ยูนิต ของผมถึงจะคับแคบและรกรุงรังไปสักหน่อยแต่ก็ไม่มีใครอื่นอยู่” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  ขอให้ฉันมีที่พักพอให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปก่อนเท่านั้น ตอนนี้หัวสมองมันมึนตื้อเหลือเกินคิดอะไรไม่ออก  วันนี้ช่างเป็นวัน ที่ฉันรู้สึกสับสนและเคว้งคว้างเหลือเกินจนทำอะไรไม่ถูก” หล่อนสารภาพอย่างอ่อยๆ  เขาพยักหน้าช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังสภาพ การจราจรเบื้องหน้าอย่างใช้ความระมัดระวังเพราะฝนที่ลงเม็ดหยิมๆ ทำ ให้ถนนค่อนข้างลื่น  เขาชวนคุยไปสองสามคำ  เธอเล่าให้ฟังสั้นๆ ว่าเพื่อน ที่เดินทางมาด้วยกันกับหล่อนนั้นเป็นฝ่ายจัดการจองโรงแรมและบอกเธอว่า ได้ชำระค่าที่พักให้แล้วเป็นการใช้หนี้ที่ยืมเงินสดของเธอใช้สอยล่วงหน้า ไปก่อนแล้วขณะท่องเที่ยวด้วยกัน  พร้อมทั้งมอบบัตรธนาคารของเขาให้ เธอหาโอกาสกดเงินเอาเองในหนี้ส่วนที่เหลือ  แต่เมื่อเธอเข้าไปเช็คอิน ก็ได้รับแจ้งจากพนักงานโรงแรมว่าการสั่งจ่ายด้วยบัตรเครดิตของเพื่อนเธอ นั้นถูกยกเลิกและเธอไม่สามารถติดต่อเพื่อนคนนั้นได้  เมื่อเธอใช้บัตรเครดิต ของตนเองชำระก็ปรากฏว่าบัตรของเธอถูกระงับการใช้เช่นเดียวกันด้วยเหตุผล บางประการ  เงินสดที่ติดตัวเธออยู่ในขณะนี้ก็มีไม่เพียงพอกับค่าโรงแรม   และยังหวังอะไรไม่ได้กับบัตรธนาคารของเพื่อนว่ามันจะยังมีจำนวนเงิน หลงเหลืออยู่อีกหรือไม่  อีกทั้งเพื่อนของเธอที่มาเรียนอยู่ที่นี่ก็ไม่สามารถ จะติดต่อได้เช่นกัน เธอจนปัญญาหมดที่พึ่งไม่ทราบว่าจะหันหน้าไปหาใครดี จึงต้องบากหน้าโทรศัพท์มาขอความช่วยเหลือจากเขาซึ่งเพิ่งรู้จักกันเพียง ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้นเอง “ฉันนึกถึงใครอื่นไม่ออกอีกแล้วจึงต้องหวังพึ่งคุณ  แม้เราเพิ่งจะรู้จักกันแต่ ฉันก็รู้สึกได้ว่าคุณเป็นคนน้ำใจดีคนหนึ่งและเป็นชาวเอเชียเช่นกันกับฉัน หากฉันติดต่อคุณไม่ได้หรือถูกปฏิเสธ ฉันก็คงจะต้องทนนั่งแกร่วรอที่ ล็อบบี้ของโรงแรมจนกระทั่งสว่างหรือจนกว่าเขาจะมาไล่  และหากเป็น เช่นนั้นจริงฉันก็ไม่รู้จะไปไหนดีนอกจากจะไปขอความช่วยเหลือจากตำรวจ และพอถึงรุ่งเช้าฉันก็จะรีบติดต่อสายการบินเพื่อร่นเวลากลับให้เร็วที่สุด เท่าที่จะเร็วได้” หล่อนบอกอย่างน่าสงสาร   “คุณไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก  สำหรับคืนนี้ขอให้คุณพักผ่อนอย่างสบายใจ พรุ่งนี้ผมจะช่วยคุณติดต่อเพื่อนคุณเอง  หากยังติดต่อไม่ได้จริงๆ ทาง สถานฑูตของคุณเขาก็พร้อมที่จะให้การช่วยเหลืออยู่แล้วหากคุณแจ้ง ความจำนงค์ไป  แต่ผมว่ามันคงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก  อย่าไปกังวลให้มาก นักเลย  คุณมาที่นี่ก็เพื่อที่จะท่องเที่ยวหาความสนุกสนาน  อย่าให้อุปสรรค เล็กๆ น้อยๆ มาเป็นสิ่งทำลายทริปนี้ของคุณเลย   เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ที่จะต้องวิตก  ผมเองก็เคยท่องเที่ยวแบบไม่มีเงินอยู่บ่อยๆ  และถึงผมเอง ยังต้องหาเช้ากินค่ำ  แต่ก็ขอรับรองว่าหากคุณไม่รังเกียจแล้วผมจะเป็น ฝ่ายต้อนรับคุณเองด้วยความเต็มใจ  รวมทั้งเป็นมัคคุเทศก์เที่ยวชมสถานที่ ท่องเที่ยวต่างๆ อีกด้วยจนกว่าคุณจะถึงกำหนดเวลากลับ” “คุณช่างดีกับฉันเหลือเกิน  แต่ฉันไม่ได้คิดไปไกลถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอเพียงแค่ผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ให้ฉันมีเวลาพักเสียหน่อยก็คงจะเพียงพอแล้ว” หล่อนบอกเขาแผ่วๆ  แล้วมองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความขอบคุณ จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 28 ก.ค. 48 17:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่นานนักก็ถึงที่พักของเขาอันตั้งอยู่เกือบสุดตรอกตันที่แยก ย่อยมาจากถนนใหญ่ซึ่งมีรถรางแล่นผ่าน  รายรอบบริเวณนั้นมีอาคาร ชั้นเดียวแบบบังกาโลสภาพกลางเก่ากลางใหม่เรียงรายกันไปตาม ลักษณะบ้านจัดสรรริมชานเมืองทั้งหลาย   เขาย้ายจากบ้านที่เช่ารวมกับ เพื่อนร่วมเรียนภาษารุ่นเดียวกันที่มารู้จักกันเมื่อมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ  หลังจาก ผ่านการเรียนภาษาและเข้าสู่มหาวิทยาลัย เพราะที่ใหม่นี้อยู่ใกล้ที่เรียน และสะดวกต่อการเดินทางเข้าตัวเมือง  ถึงแม้เขาจะมีรถยนต์ส่วนตัวใช้ แต่ไม่ใคร่จะได้ขับมันบ่อยนักเว้นแต่วันหยุดสุดสัปดาห์  เพราะบริการ ขนส่งมวลชนของที่นี่จัดอยู่ในระดับดีต้นๆ ในโลกอยู่แล้ว   เขาเคลื่อนรถเข้าไปจอดไว้หน้าโรงรถแล้วดับเครื่องลง หล่อนกวาด สายตาไปรอบๆ ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายซอยเปลือกตาถี่ๆ เหมือนจะตื่นใจในสิ่งที่พบเห็น  เมื่อหล่อนหันมาสบตา เขาก็ทำท่าผาย ลมอย่างเชื้อเชิญแล้วก้าวลงจากรถก่อน “ นิวาสถานแห่งบ้านทรายทองยินดีต้อนรับมิสซิ่วเหมยจากเมืองจีนครับ” หล่อนยิ้มอย่างที่เขาแอบชอบเสียหนักหนาอีกครั้ง  แล้วเปิดประตูด้าน ตนเองก้าวลงไปสบทบกับเขาที่หันไปจัดการกับสัมภาระของหล่อนที่ ใส่ไว้ท้ายรถ “รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ  คราวแรกที่ได้ยินคุณเรียกที่พักของคุณ ว่ายูนิต  ทำให้ฉันนึกว่ามันคงจะเป็นตึกสูงๆ แต่ละชั้นแบ่งซอยเป็น ห้องเล็กๆ หลายห้องเสียเหมือนอย่างในเมืองจีนเสียอีก  ไม่นึกว่า มันจะเป็นเหมือนบ้านน่าอยู่อย่างเช่นนี้  เมื่อครู่คุณเรียกบ้านของคุณ ว่าอะไรนะ  โกลเด้น แซนด์ ..” ชายหนุ่มหัวเราะโบกมือแล้วพูดขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะจบประโยค “อย่าไปสนใจมันเลย  ผมแค่พูดเล่นเท่านั้นเองเพราะลืมไปว่าคุณ ไม่ใช่คนไทย  คำว่าบ้านทรายทอง  เป็นชื่อละครไทยที่โด่งดังมา หลายสิบปีแล้วและเรียกได้ว่าเป็นละครคลาสสิคเพราะมันถูกสร้าง ขึ้นใหม่ซ้ำๆ ซากๆ หลายต่อหลายรอบในต่างวาระและโอกาสกัน   และดูเหมือนจะมีมนต์ขลังเรียกคนดูได้ไม่สร่างซาเสียด้วยสิ  - - อ้อ..  คุณจะเรียกผมว่าวิน เหมือนอย่างที่เพื่อนๆ ของผมเรียกก็ได้นะ   มันมาจากชื่อเต็มๆ ของผมว่านาวินอย่างที่บอกคุณไปแล้วนั่นแหละ   มันฟังดูเชยไปสักหน่อยแต่ก็คงจะดีกว่าไอๆ ยูๆ เยอะเลย” หล่อนหัวเราะ   “หรือคะ  งั้นคุณก็เรียกฉันว่าซิ่วซิ่วเหมือนอย่างที่เพื่อนฉันชอบ เรียกฉันก็แล้วกัน” เขาไขกุญแจประตูออก เปิดไฟห้องโถงสว่างขึ้นแล้วเชื้อเชิญหล่อน เข้าไปข้างใน  เมื่อผ่านทางเดินแคบๆ ด้านหน้าซึ่งมีตู้แขวนเสื้อโค้ท และเก็บรองเท้าติดฝาผนังก็เข้าสู่ห้องโถงใจกลางบ้าน  ด้านซ้ายมือ ของห้องโถงมีบังตาเตี้ยๆกั้นเป็นครัวเล็กๆมีประตูเปิดไปสู่โรงรถหน้าบ้าน และมีประตูออกไปยังสวนหลังบ้าน  ห้องด้านหน้าตรงข้ามกับห้องโถง เป็นห้องซักรีด  ปีกด้านขวาของตัวบ้านเป็นห้องนอนสองห้อง ห้องด้าน หน้ามีขนาดใหญ่กว่าและมีตู้เสื้อผ้าแบบติดผนัง  ส่วนห้องด้านหลังซึ่ง เขาใช้เป็นห้องทำงานแทนนั้นอยู่ติดกับห้องน้ำ  เขาอธิบายให้หล่อนฟัง คร่าวๆ แล้วบอกให้หล่อนนั่งคอยเขาอยู่ก่อน “ผมขอตัวสักครู่นะครับ   เดี๋ยวจะจัดห้องให้คุณนอน  คุณนอนห้อง ของผมก็แล้วกัน  เพราะอีกห้องไม่มีเตียง  ผมจะไปนอนห้องทำงาน เอง” “จะไม่เป็นการรบกวนคุณเกินไปหรือคะ  ให้ฉันนอนห้องทำงานของคุณ ก็ได้   ขอหมอนให้ฉันสักใบก็พอแล้ว  ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องสละเตียง นอนให้ฉันเลย”   หล่อนรีบทักท้วงแต่เขาโบกมือปฏิเสธ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ  ปกติผมก็ไม่ค่อยจะเข้าไปนอนในห้องนอน อยู่แล้วเพราะส่วนใหญ่ต้องทำธีสิสดึกๆ ดื่นๆ หมกตัวอยู่หน้าเครื่องคอมฯ พอง่วงหนักเข้าผมก็นอนมันที่นั่นแหละ  ถุงนอนผ้าห่มผมก็มีพร้อม   อีกอย่าง ห้องทำงานของผมมันก็รกเหลือเกินเก็บกวาดไม่ไหวหรอก” เขาว่าแล้วผลุบหายไป  หล่อนจึงทรุดกายลงนั่งตามเดิมแล้วหันไปรอบๆ มองโน่นมองนี่ฆ่าเวลา  ดูท่าทางเขาจะเป็นหนุ่มโสดที่ช่างสำราญไม่น้อย เพราะในครัวติดกับตู้เย็นนั้นมีกระป๋องเบียร์วางซ้อนกันเป็นลังๆ  ในห้องโถง นอกจากจะมีโซฟาเบาะหนังเข้าชุดก็มีโทรทัศน์จอพลาสมาขนาดใหญ่และ เครื่องเสียงอย่างดี   ภายในบ้านตลอดไปถึงครัวก็ดูสะอาดหมดจดเรียบร้อย เหมือนเจ้าของจะหมั่นขัดถูทำความสะอาดอยู่เสมอ  ไม่มีอะไรเกะกะเพ่นพ่าน รกตาหรือวางไว้ผิดที่ผิดทาง  ไม่สมกับที่เขาออกตัวไว้ก่อนล่วงหน้าว่าบ้าน ช่องของเขานั้นรกรุงรัง ดูๆ ไปแล้วช่างน่าอิจฉาเหลือเกินค่าที่หนุ่มโสดตัว คนเดียวอย่างเขามีที่พักอาศัยน่าสบายเช่นนี้  ที่พักของหล่อนในเมืองจีน เป็นเพียงห้องแคบๆ มีเพียงฝากั้นระหว่างห้องโถงด้านหน้ากับห้องน้ำเท่า นั้นเองส่วนห้องน้ำห้องครัวอยู่รวมกันหมดแถมยังไม่มีระเบียงออกไปสู่ ด้านหลังเสียอีก  ถึงกระนั้นก็ยังสะอาดเรียบร้อยไม่เท่ากับของเขาด้วยซ้ำไป จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 28 ก.ค. 48 17:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ======================= ภาคผนวก** แปลนที่พักของนายนาวิน ในท้องเรื่องครับผม  หากคำบรรยายในนิยาย มันวกวนเกินไปทำให้จินตนาการไม่ออก ======================= จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 28 ก.ค. 48 17:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห บ้านสะอาดมั่กมากครับ นายนาวิน อิๆๆ (อายยยย) จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 13:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เริ่มอ่านก็คิดตลอดว่าพระเอกจะชื่ออะไรนะ ไม่ผิดจากที่คิดจริงๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : - โอ้โฮ - - [ 30 ก.ค. 48 14:47:14 ]