ความคิดเห็นที่ 1 อนูบีสคำนวณระยะทางกับเวลาที่จะใช้เดินทางในวันนี้จนสรุปได้ว่า จะพักค้างคืนที่เมืองเล็ก ๆอาณานิคมแห่งมหาปราชญ์แห่ง คาถาอาคมนามว่า "เทมมอน" ผู้ครองดวงจันทร์บริวารบนผืนฟ้าดาวเสาร์และดินแดนแห่งลุ่มน้ำ กอลดอน ณ ทวีปแดนใต้ เทมมอนเป็นเทศนาจารย์ที่ชอบปลีกตัวจากความวุ่นวายและรักใน สันโดษยิ่งนัก ล่วงมากกว่า 300 ปีเทมมอนไม่เคยกลับคืนมา เหยียบย่างและเยี่ยมเยียนปวงประชาของตนเลย เป็นเหตุให้ประชาชนเบื่อหน่ายและเสื่อมความนิยมในเทศนาจารย์องค์นี้ลง แต่กระนั้นก็ยังคงมีเมืองและดินแดนในอาณัติที่ชื่นชมในคาถาอาคมมากถึง 30 เมืองเลยทีเดียว "ท่าน... มหาปราชญ์กาเบียล ท่านเคยพบพานท่านเทมมอนหรือไม่?"เสียงประชาราษฎร์ถาม ไถ่ถึงเทศนาจารย์ผู้สาบสูญ "เทมมอนหรือ? ข้าไม่พบพานมานานแล้ว" "หากท่านเจอ ถามท่านว่าไม่ห่วงในชะตากรรมแห่งเวทย์มนต์คาถาแล้วหรือ?" นับว่าเป็นความกล้าของชาวเสาร์ผู้นี้ที่กล้าจะสนับสนุนคาถามอาคม เบื้องพักตร์เทศนาจารย์แห่งภาษา หากแต่กาเบียลไม่ใส่ใจได้แต่ยิ้มให้และตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "แล้วเราจะบอกความนั้นแก่เทมมอน"เสียงชัยโยโห่ร้องดังขึ้น เหล่าประชาต่างให้การต้อนรับมหาปราชญ์แห่งภาษาและเทพแห่งความ ตายอย่างอนูบิสอย่างสมเกียรติ ต่างก้มหน้าก้มตาภาวนาของฟ้าขอฝนให้คืนกลับสู่ปกติกาล บ้างก็ขอให้พ้นทุพภิกขภัยที่นำความแห้งแล้งมาสู่ดินแดนแห่งนี้มาเกือบ ครึ่งปีแล้ว "Ithaca chasma... Ithaca chasma..." เสียงสวดมนต์และบ่นท่องคาถาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง กาเบียลเห็นถึงความลำบากที่เกิดขึ้นกับอาณาประชากรจึงได้ใช้อำนาจเทพ ผู้สามารถควบคุมฤดูกาลเรียกเมฆฝนให้มารวมตัวกันที่นี่ หยาดฝนกระทบใบหน้าที่เริ่มเปี่ยมไปด้วยความหวังของประชาชน ต่างแซ่ซ้องถึงอิทธิฤทธิ์และพลานุภาพของเทมมอนที่บันดาลในสิ่งที่ตนเอง ต้องการได้ดังหวัง "นายท่าน อำนาจนั้นเป็นของท่านมิใช่ผู้ครองอำนาจแห่งการควบคุมกาลเวลาอย่างท่าน เทมมอนนี่ขอรับ?"อนูบีสเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย กาเบียลได้แต่มองอย่างสงบ "เพียงแค่พวกเขาพ้นจากความทุกข์บ้าง  นั่นเป็นหน้าที่ของเทศนาจารย์อย่างเรามิใช่หรือ?" "ท่านมิได้โน้มน้าวให้ชนเหล่านั้นหันมาขึ้นตรงต่อท่าน"อนูบีสเอ่ยแทรกขึ้นมา "เราอยากให้พวกเขาชื่นชมในอำนาจภาษามากกว่าบังคับให้เขาท่องบ่นใน สิ่งที่เขาไม่เคยรับรู้ถึงความหมายในการกระทำของตนเช่นนี้" "ท่านทำได้ เพียงบอกว่าภาษาจะนำความเจริญแห่งวิทยาการมาสู่พวกเขา" "พวกเขายังมีความลุ่มหลงในพลังอำนาจที่ไม่อาจพิสูจน์ได้ ภาษาของเราถึงจะเอ่ยออกไปก็เป็นเพียงสื่อสู่พลังเหล่านั้น เขาไม่ได้มาใส่ใจในเนื้อความแห่งความงามของภาษาหรอกอนูบีส" กาเบียลกล่าวอย่างผู้ที่เข้าใจในวิถีของเหล่าชนผู้นี้ดีเพราะในอดีตเขาเคยลอง โน้มน้าวแล้วหากแต่ผลที่ได้รับกลับเป็นฐานอำนาจให้เทมมอนอย่างไม่รู้ตัว ..Ithaca chasma...ดินแดนแห่งธารธาราขาวเป็นชื่อที่กาเบียล คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่งเพราะนั่นเป็นสถานที่เขาและเทมมอนพบและประมือ กันเป็นครั้งแรกบนดวงจันทร์บริวารชื่อ Tethy แห่งดาวเสาร์ กาเบียลหลับตาระลึกถึงอดีตเมื่อครั้งนั้น ห่างไกลออกไปจากชั้นบรรยากาศของดาวเสาร์สู่ดวงจันทร์บริวาร กว่ายี่สิบดวงกาเบียลในวัยเยาว์ได้รับคำสั่งจากเทศนาจารย์แห่งภาษา องค์ก่อนให้ไปยัง Ithaca chasma   เมื่อกาเบียลเดินทางไปถึงจึงได้พยายามโน้มน้าวด้วยอำนาจแห่งผู้สืบทอด ตำแหน่งเทศนาจารย์แห่งภาษายังดินแดนแถบนั้น ชาวประชา ณ ดินแดนนั้นล้วนเป็นผู้เขินอายไม่กล้าแม้แต่จะออกมา พบปะผู้แปลกหน้าแปลกถิ่นอย่างกาเบียลได้  ต่างหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าโดยตรงกับเขา กาเบียลไม่อาจคุยกับผู้ใดได้เว้นเพียงแต่เสียงสวดมนต์คาถาที่เขา ได้ยินอย่างชัดเจนและดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย "เมื่อรู้ว่าคนที่นี่ไม่นิยมในภาษาแล้วเจ้าจะมาที่นี่เพื่อสิ่งไร?" มีเพียงเสียงหนึ่งที่แตกต่างไปจากเสียงอื่น  เสียงนั้นแลมีอำนาจและมาจากเด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับ กาเบียลที่ยืนมองมาที่เขาอย่างสงบ "ดินแดนแห่งเวทย์มนต์ไม่ต้องการเสียงอันพร่ำเพ้อจากโศลกของเจ้า" เด็กหนุ่มผู้นั้นเผยกายให้กาเบียลได้เห็นชัดเจนขึ้น กลุ่มหมอกควันเริ่มหนาทึบขึ้น กาเบียลเริ่มเรียกพลังงานธรรมชาติมาปกป้องอาณาเขตที่ตนเองยืนหยัดอยู่ "เจ้าคือใคร?"กาเบียลถามเด็กหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้าซีดเซียว ขอบตาช้ำลึกจนแลเห็นเป็นเบ้าตาบนรูปหน้าที่ตอบจนเห็นโครงเค้าของกระดูก "เทมมอน ... ผู้สืบทอดตำแหน่งเทศนาจารย์แห่งเวทย์มนต์คาถา" กาเบียลได้ฟังถึงกับตื่นตระหนก เมื่อเขาได้พบกับศัตรูในอนาคต ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน "เทมมอน..."เขาย้ำชื่อนั้นขึ้นมาอย่างแผ่วเบา  เทมมอนได้แต่เดินเข้ามาจนใกล้แนวอาณาเขตที่กาเบียลเรียกพลัง ธรรมชาติมาช่วยป้องภัยจนเกิดแรงปะทะระหว่างมวลอากาศกับพลัง แห่งคลื่นกาลเวลาที่เปล่งออกมาจากตัวของเทมมอนเอง "กาลเอ๋ย..เพียงเจ้าหยุด อำนาจนั้นจะเพิ่มให้ข้าอย่างเพิ่มพูน ... เวลาเอ๋ย...จงผ่านสู่แดนอันวิเวกไร้แดนต่อเชื่อมนิจนิรันดร์" เพียงสิ้นเสียงเอ่ยของเทมมอนบรรยากาศรอบข้างเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดนิ่งเหลือเพียงสองร่างที่ลอยเด่นท่ามกลางคลื่นกาลเวลา ที่ี่พัดผ่านไปมา "ข้าอยากรู้นักว่าภาษาของเจ้าจะทรงพลังเพียงไหน?"เทมมอนเอ่ยท้าทายขึ้น ก่อนจะโถมพลังแห่งกาลเวลาสู่เป้าหมายคือกาเบียลที่ยืนนิ่งอยู่ "เมื่อสันติไม่เกิดกับผู้ไม่ต้องการความสงบ เราก็น้อมรับการท้าทายของท่าน"กาเบียลเรียกพลังแห่งแสงสว่างมา ต่อต้านพลังมืดของคลื่นกาลเวลาจนกลายเป็นเสียงปะทะกันดังสนั่น อย่างต่อเนื่อง "แสงแห่งฟ้าพลังแห่งธรณีคืนจงคืนสู่ถิ่น...แดนเดิม"คราวนี้กาเบียลใช้ พลังอำนาจควบคุมธรรมชาติให้ทุกอย่างคืนกลับสู่ปกติ แสงสว่างที่แทรกผ่านคลื่นกาลเวลาส่องประกายแสงสัมผัสพื้นดินไปทั่ว อาณาบริเวณ เทมมอนไม่ยอมแพ้ลอยร่างผ่านเบื้องหน้าของกาเบียลอย่างรวดเร็ว ผ่ามือที่เรียวยาวฟาดเข้าที่ต้นคอของกาเบียลจนเขารู้สึกชาด้วยพลังกระแส ไฟฟ้าที่แอบแฝงมาด้วย กาเบียลตอบรับการจู่โจมอันรวดเร็วนั้นด้วยฝ่ามือจนกลายเป็นการ ปะทะด้วยกำลังกายที่หนักหน่วงและยาวนาน   เทมมอนขยับร่างไปมารอบกายของกาเบียลอย่างรวดเร็ว จนร่างกายหายไปกับคลื่นกาลเวลาที่พาดผ่านเข้ามา กาเบียลต้องชงักกับพลังของคลื่นกาลเวลาที่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่รุนแรง เทมมอนเผยร่างขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับแรงกระแทกจากพลังที่ปล่อยออกมา อย่างเต็มที่ กาเบียลพลิกร่างหลบพลังนั้นได้ทัน เทมมอนยิ้มอย่างมีเลสนัยขึ้นมา กาเบียลหันกลับไปมองกลุ่มพลังงานนั้นที่หวน กลับมาหาร่างเขาทางด้านหลัง เพียงเสี้ยววินาที ร่างของกาเบียลต้องหล่นมากระแทรกกับผิวดินที่เขาเรียกให้กลับคืนมาไม่นาน ผืนแผ่นดินแทนที่จะแข็งกระด้างกลับนุ่มขึ้นและแปรเปลี่ยนกลายเป็นผิวน้ำ ที่รองรับแรงกระแทรกนั้นในทันที "พลังแห่งวารีเอ๋ย...จงโพยพุ่งสู่เป้าหมาย.."กาเบียลรวบรวมพลังเรียก อำนาจจากน้ำกลายเป็นหลาวน้ำที่รวมตัวสัมผัสกับอากาศที่หนาวขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นแท่งน้ำแข็งพุ่งสู่ร่างเทมมอน หลาวน้ำแข็งถากเนื้อท่อนแขนข้างขวาของแทมมอนจนกลายเป็น แผลยาวมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง กาเบียลยุติการต่อสู้ลง บรรยากาศรอบข้างคืนสู่มิติเดิม เทมมอนสลายร่างหายไปพร้อมกับกลุ่มควันสีเทา Ithaca chasma   จึงกลายเป็นสถานที่เต็มไปด้วยความทรงจำและ บทเรียนการต่อสู้ในครั้ง ๆ แรกของเขา นับจากนั้นเป็นต้นมา เขารับรู้ถึงสถานะของเทมมอนในฐานะมหาปราชญ์แห่งเวทย์มนต์องค์ ถัดมาซึ่งเหมือน ๆ กับเขาที่ได้รับตำแหน่งมหาปราชญ์แห่งภาษานั่นเอง ทั้งสองเคยพบปะกันอีกครั้งสิ่งแรกที่เทมมอนเอ่ยคือการเท้าความเล่า ถึงประสบการณ์การต่อสู้ระหว่างกาเบียลกับเขาในอดีตว่าเป็นการ ต่อสู้ครั้งสำคัญที่สอนให้เทมมอนเองไม่ประมาทในฝีมือของคู่ต่อสู้ มาจนบัดนี้เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาต้องใช้ลานเวทีแห่งราชอาณาจักร เป็นสถานที่ต่อสู้ เมื่อถึงเวลานั้นกาเบียลจำเป็นต้องต่อสู้กับ เทมมอนอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 30 ก.ค. 48 09:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บรรยากาศภายเมืองดูสงบสุข ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อถึงกำหนดเวลาที่พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าในวันนั้นเหล่าประชาชน จะพร้อมใจกันท่อนมนต์สรรเสริญพลังอำนาจแห่งเทมมอนดังกระหึ่มไปทั่ว อนูบีสตรวจตราความเรียบร้อยรอบ ๆ สถานที่พัก ทั้งประกายจันทร์และวดียังคงหลับใหลไม่ได้สติ เหลือเพียงกาเบียลที่เปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นการฝึกอาวุธเพื่อ เตรียมใช้ในการต่อสู้ด้วยดาบแห่งอัคคาร่าซึ่งถือกำเนิดมาจาก ดินแดนแห่งเหล็กชั้นดี  ด้วยความเบารูปทรงที่ยาวได้สัดส่วนมีประกายแห่งเกล็ดน้ำแข็ง ทุกครั้งที่สะบัดปลายดายฟาดฟันทำให้ดาบเล่มนี้ถือว่าเป็นดาบที่ หายากและยากที่จะมีผู้ใดได้จับจองเป็นเจ้าของ เพราะทุกครั้งที่จับดาบเล่มนี้พลังแห่งความเย็นของดาบจะทำให้พลังงาน ในร่างกายผู้ใช้เกิดกระแสแห่งความหนาวเหน็บไหลผ่านทั่วร่างกาย อันตรายนั้นกลับไม่มีผลต่อกาเบียลเพราะเขามีความหนาวเย็นจนเหน็บ ร้าวถึงหัวใจเกาะกุมหัวใจอยู่แล้ว กาเบียลพุ่งแทงดาบนั้นสู่ผืนฟ้ากว้าง ประกายของเกล็ดน้ำแข็งสะท้อนแสงตะวันยามที่รอการโรยราเพื่อลา ผืนฟ้าไปอีกหนแลระยิบระยับทุกครั้งที่กาเบียล ตวัดปลายดาบ   เขาพยายามทบทวนกระบวนท่าในการตั้งรับและสู้รบจนเกิดความชำนาญมาก ยิ่งขึ้น วงดาบที่กวัดแกว่งและฟาดฟันผ่านอากาศเสียงดังหวีดหวิว ดั่งฟาดผ่านสายลมให้สิ้นแรงพัดเขาฝึกอีกครู่ใหญ่ก่อนที่จะพักร่างทรุดลง นั่งเฝ้ามองผืนฟ้ายามเย็นอย่างสงบเพียงคนเดียว หยาดเหงื่อเริ่มไหลรินผ่านใบหน้าที่แลเยือกเย็นของเขา ไอร้อนอุ่น ๆ ผ่านลมหายใจเข้าออกพร้อมทั้งอาการเหนื่อยหอบที่มีเพียงเล็กน้อย   "นายท่านขอรับ" อนูบีสตัดสินใจเรียกชื่อกาเบียลขึ้นมา "ประทานอภัยหากเป็นการรบกวนท่านในยามนี้"กาเบียลพยักหน้ารับก่อน จะซักถามถึงธุระที่อนูบีสต้องการพูดคุยกับเขา "ท่านปันนูสิ้นชีพแล้ว..."กาเบียลแทบไม่เชื่อหูตัวเงอเขาถามย้ำใน คำที่อนูบีสเอ่ยขึ้นมาเมื่อสักครู่อีกครั้ง "เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร? ..เทศนาจารย์ปันนูไม่มีวี่แววว่าจะละสังขารเลยน" อนูบีสไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาเพียงแต่ไม่อาจซ่อนสายตาที่เก็บงำความลับบาง ประการเอาไว้ได้ กาเบียลหันหลับมามองใบหน้าของอนูบีสที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา "เจ้าได้ข่าวไรมาอีก อนูบีส" อนูบีสทำท่าอึกอัก กาเบียลไม่ได้ถามเซ้าซี้ต่อ "อนูบีส... ข้าเคยมองผืนฟ้าและดวงตะวันอย่างนี้ ณ แดนโลกมนุษย์ที่จันทร์กับวดีอยู่  ที่นั้นเต็มไปด้วยแสงสีฟ้าจางตา แสงสุริยะที่อบอุ่นไม่แห้งแล้งชืดชาเช่นนี้ อนูบีสเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกของนายตน กาเบียลยังต้องทรมานกับอาการประหลาดที่กระหายในแสงสว่างอยู่เนืองนิตย์ ทุกเย็นกาเบียลชอบใช้เวลาส่วนใหญ่เฝ้ามองผืนฟ้าอย่างไม่เบื่อหน่าย เวลาผ่านไปอีกไม่นานอนูบีสจึงตัดสินใจเอ่ยความลับบางประการขึ้นมา ให้นายของตนได้รับรู้ "นายท่าน..." "ข้าจักไม่ถามว่าเจ้าได้ข่าวนี้มาได้เช่นไร? อนูบีส เจ้าคือเทพแห่งความตายเรื่องเพียงเท่านี้คงไม่พ้นความสามารถของเจ้า" กาเบียลกล่าวเหมือนรับรู้ในความลับที่อนูบีสเก็บงำไว้ "นายท่านทราบ.."อนูบีสทำท่าทางตื่นตระหนก "เราเป็นใครอนูบีส ศาสตร์แห่งภาษาทั้งปวงไม่อาจล่วงพ้นการรับรู้ของเราได้ แม้แต่อากัปกิริยาของเจ้า"กาเบียลเอ่ยต่อทั้งที่สายตายังคงจับจ้องที่ปลายฟ้า ไกลตลอดเวลา "ความลับนั้นเป็นเรื่องไม่ไกลตัวเรา เจ้าถึงมองเราและลอบถอนหายใจตลอดเวลา เป็นเรื่องเกี่ยวกับการชะตากรรมของเราเจ้าถึงเฝ้ามองเราฝึกอาวุธอยู่ห่าง ๆ ..แอมมอนมาพบเจ้าหรือ?" อนูบีสถึงกับสะดุ้งขึ้นมาเพราะการวิเคราะห์ของกาเบียลถูกทั้งหมด "ขอรับ ข้ามิอาจปิดบังท่านได้จริง ๆ" อนูบีสก้มหน้าพูดต่อ "ท่านแอมมอน มาหาข้าจริง  ท่านมาเพื่อ..ขอให้ท่านอยู่ ณ ดินแดนนี้ห้ามเดินทางต่อ" "จะรั้งเราเช่นนั้นหรือ?" กาเบียลแค่นหัวเราะขึ้นมา "มีทั้งคนอยากให้เรากลับไป และคนที่ไม่อยากให้เรากลับคืนถิ่น เจ้าเป็นข้าจะรู้สึกเช่นไร?" "ข้าถึงได้รู้สึกว่าข้าไม่สมควรอยู่ ณ สถานที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ณ แดนนี้  ทุกแห่งหนของดาวเสาร์ไม่มีที่ให้ข้าหยัดยืน ไม่มีเกียรติให้ข้าใฝ่หา ไม่มีคนที่ข้าเฝ้ารอคอย" "นายท่านไม่อาจลืมได้จริง ๆ ..."อนูบีสระลึกถึงเรื่องราวในอดีต สายลมแห่งดาวเสาร์พัดวูบขึ้นมา หอบเอาความร้อนอุ่น ๆ มาสัมผัสร่างของทั้งสอง "ใช่ ข้าไม่อาจลืมอนูบีส ไม่อาจลืมความสดใสในวันวาน...วันที่ข้าได้อยู่ร่วมกับ..."เสียงของ กาเบียลเบาลงเรื่อย ๆ "ท่านหญิงอัชมาช่า.."อนูบีสเผลอเอ่ยถึงนามของนางอันเป็นที่รักยิ่งของ กาเบียลออกมา ทำให้เขาถึงกับก้มใบหน้าหลับตานิ่งเพราะภาพอัน งดงามของนางเหมือนจะปรากฏขึ้นในจิตใจแต่ก็ไม่อาจเห็นภาพใด ๆ ในความทรงจำได้ "ข้าทรมานเหลือเกิน... อนูบีส" กาเบียลกุมอกด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าวยิ่งนัก พลังอำนาจบางอย่างกุมทั้งโชคชะตาและบทลงโทษแก่กาเบียล เขาไม่อาจรับรู้และจดจำเรื่องราวในอดีตของตนได้ คงเหลือเพียงความรู้สึกที่ยังคงเต็มเปี่ยมด้วยความผูกพันกับคนที่คุ้น หน้าตาหากแต่ไม่อาจรู้สึกคุ้นเคย "อัชมาช่า...ข้ารู้เพียงข้ารักเจ้าเหลือเกิน...แล้วทำไมข้าถึงจำใบหน้า เจ้าไม่ได้"ความอึดอัดของกาเบียลเริ่มมีมากยิ่งขึ้น เขาตะโกนชื่อท่านหญิงอัชมาช่าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวว่าสองสาวชาวโลกซึ่ง รู้สึกตัวและตื่นจากการพักผ่อนที่ยาวนานกำลังจับจ้องมองอากัปกิริยาของ เขาอยู่ห่าง ๆ จากคุณ : จิรัิติการ (karinas) - [ 30 ก.ค. 48 09:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอโทษนะครับ ที่ไม่อาจโพส บทสุดท้ายได้ พยายามมา่เป็นชั่วโมงกับคำว่าขออภัยมีคำไม่สุภาพ ผมก็เฝ้าหามาตั้งนานสองนาน ไม่พบแถมยังต้องลดบางบทลงไปด้วยเพื่อ ลุ้นว่าผ่านหรือไม่ บทนี้คงเป็นบทสุดท้ายสำหรับที่นี่แล้วครับ ผมคงเขียนเก็บไว้ไม่นำมาเผยแพร่ที่นี่ อีกแล้ว บอกตามตรงว่าไม่อาจทนระบบกรองคำหยาบที่มั่วขนาดนี้ จนกลายเป็นความไม่สุภาพที่ผมเองไม่คุ้นเคย ขอโทษนะครับที่จะบอกว่าไม่มีความอดทนพอที่จะมาหาว่าตัวเอง พิมพ์คำหยาบที่จุดไหน ทั้งที่พยายามหามาสี่ห้ารอบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ผมขอเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับตัวเอง ผมขอเอาไปโพสทิ้งไว้ที่บล๊อคผมแล้วกันนะครับสำหรับทุกตอน อย่างน้อยคงไม่โดนกรองคำหยาบแบบไม่รู้สาเหตุแบบนี้อีก เรื่องของผมไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุด แต่ก็อยากให้ทุกทา่นอ่านมากที่สุด เพื่อเราจะได้แบ่งปันมุมมองซึ่งกันและกันในงานเขียน ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว ขอโทษที่ต้องหายหน้าไปนะครับ ขอบคุณสำหรับการติดตาม ลาก่อนครับ จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 30 ก.ค. 48 10:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แงๆ   อย่าทิ้งกันซิค่ะคุณจิรัติการ เรื่องกำลังสนุกเลย  เรื่องแนวแฟตาซีสนุกๆ แบบที่คุณจิรัติการแต่งยิ่งหาอ่านยากด้วยนะ เมจิกฯ ท้อบ้าง ขี้เกียจบ้าง ช้าบ้าง อู้บ้าง หมดอารมย์บ้าง เบื่อคอมฯ เจ๊ง เน็ทล่มบ้าง   แต่เมจิกฯ ก็พยายาม (ถึงแม้จะในแบบเต่าคลาน) Never say goodbye นะคะ ไม่โพสที่นี่ แล้วจะไปโพสที่ไหนค่ะ ไม่ยอมๆ จะตามไปด้วย.... จากคุณ : Magic of Azure - [ 30 ก.ค. 48 12:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "จันทร์.."วดีเขย่าร่างที่เอาแต่ยืนนิ่งเหมือนคนที่เหม่อลอยของ ประกายจันทร์ "ที่จริง... ฉันน่าจะเข้าใจตั้งนานแล้วนะวดี ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างพวกเรา"ประกายจันทร์เอ่ยขึ้นมาด้วย น้ำเสียงเศร้า ๆ "ถึงไม่อาจจะไปรักเขาได้งั้นเหรอ..จันทร์" วดีได้แต่เป็นห่วงเพื่อนสาวที่เป็นคนที่จิตใจอ่อน ไม่ว่าเรื่องใดก็สามารถสะเทือนไปถึงหัวใจดวงนี้ได้ "เขาเป็นคนของที่นี่  ฉันไม่กล้าจะคิดอะไรไปไกลขนาดนั้นหรอก" ประกายจันทร์ตอบทั้ง ๆ ที่ใบหน้าเริ่มสลดลงเรื่อย ๆ "จันทร์..."วดีโอบร่างเพื่อนให้เธอได้ปลดปล่อยความเศร้าให้ผ่านพ้น จากจิตใจโดยเร็วที่สุด วดีมองร่างกาเบียลที่เหมือนกับคนอมทุกข์ตลอดเวลา กับท่าทางของเพื่อนสาวที่เริ่มอ่อนแอลงทุกที "กาเบียลยังเป็นพ่อโจรสลัดหนุ่มของเธอนะ" "เขาไม่ใช่ของฉันตั้งแต่แรกแล้ววดี  ฉันไม่ได้มีความสำคัญสำหรับหัวใจของเขามากไปกว่าความรับผิดชอบเท่านั้น" ประกายจันทร์ฝืนลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อมองใบหน้าของวดีท่าม กลางหยดน้ำตาที่รอการเอ่อล้นจากหัวใจสู่ภายนอก "เธอต้องเข้มแข็งนะ พวกเราต้องกลับดวงดาวของเรา เราจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว" วดีปลอบใจเพื่อนทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เริ่มใจหายที่อาจต้อง จากดินแดนแห่งนี้ไปพร้อม ๆ กับอนูบีสชายหนุ่มที่แอบสร้างมนต์เสน่ห์ให้กับหัวใจของเธอ "วดี...เขาไม่ได้รักฉันใช่ไหม?"ประกายจันทร์พยายามถามความ รู้สึกของเพื่อนตนเองเพื่อย้ำบางความรู้สึกในหัวใจตัวเองอีกครั้ง "ไม่..ไม่รู้สิ..บางทีอาจเป็นเพราะพวกเราเองต่างหากที่ไปใกล้ชิดเขาเอง" วดีตอบกลับไปแบบไม่คิด วดีรีบเอามือป้องปากด้วยรู้สึกว่าไม่ควรเอ่ยตอบตรงไปอย่างนี้ ประกายจันทร์รอฟังคำตอบจากเธอด้วยความรู้สึกที่หดหู่ลงเรื่อย ๆ   คงเป็นจริงดังที่วดีเอ่ย ประกายจันทร์เริ่มรู้สึกอยากเอาหัวใจตัวเองออกห่างกาเบียลไปให้ไกล แสนไกลหากแต่ความโหยหาและเป็นห่วงกลับทำให้เธอต้องกลับมาเข้า ใกล้เขาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงอนูบีสเรียกชื่อกาเบียลดังขึ้น ทั้งประกายจันทร์และวดีรีบหันกลีบไปมองพบว่ากาเบียลกำลัง ล้มตัวลงกับพื้นและสงบแน่นิ่งไป "ตายแล้วหนูจันทร์...พ่อโจรสลัดผักของฉัน.."ทั้งประกายจันทร์และ วดีรีบเข้าไปปฐมพยาบาลเขาทันที "วาดี้...ท่านจันทร์"อนูบีสถึงกับหน้าเสียเมื่อเห็นทั้งสองคนโผเข้ามา ประคองร่างกาเบียลที่สลบนิ่งไปแล้ว "พวกท่านได้ยินอะไรกันบ้าง"วดีมองไปทางประกายจันทร์เพื่อลอบดูว่า เพื่อนของตนจะให้ตนบอกอย่างไร ประกายจันทร์กลับเป็นคนเอ่ยขึ้นมาเองว่าเพิ่งฟื้นขึ้นมาเห็นสองคน กำลังคุยกันอยู่จึงเดินเข้ามาทักทายแต่นึกไม่ถึงว่าจะพบร่างที่หมดสต ของกาเบียล อนูบีสแสร้งทำเป็นรับรู้หากแต่สังเกตถึงหยาดน้ำตาของ ประกายจันทร์ที่ยังคงทิ้งร่องรอยแห่งความเศร้าโศกอยู่  อนูบีสประคองร่างกาเบียลไปยังที่พัก หายไปครู่ใหญ่จึงกลับออกมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ "กาเบียลเป็นอะไรคะ?"ประกายจันทร์ชิงถามขึ้นมา อนูบีสลังเลใจที่จะเอ่ยกับสองสาวชาวโลกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับกาเบียลดีหรือไม่   แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบอย่างเลี่ยง ๆ ไปว่าอาจเป็นเพราะการโหมฝึกที่ทำให้เขาต้องหมดสติลงกะทันหัน "ใช่ ๆ ตาอนูพูดถูก นี่แหละน้าไม่ได้ออกกำลังมานาน มาโหมฝึกก็เป็นลมกันได้" "ตาอนู.."อนูบีสย้ำชื่อที่วดีเรียกเขาอย่างสั้น ๆ ด้วยความสงสัย "ค่า...คุณขา  อิฉันขอเรียกว่าคุณอนูแล้วกันนะคะ ชื่อคุณย้าว ๆ ยาว กลัวเรียกผิด ทีคุณยังเรียกอิฉันผิด ๆ เลยนี่ค้า..." วดียังไม่วายแอบประชดอนูบีสขึ้นมา "คะ วาดี๋"อนูบีสแกล้งล้อชื่อเธอขึ้นมาบ้าง ทั้งคู่ทำสีหน้าถ:-)ถึงใส่กัน โดยไม่ทันได้สังเกตว่าประกายจันทร์ได้เดินจากบริเวณนั้นไปแล้ว ... เธอเลือกที่ไปยังเบท้องหน้าห้องพักของกาเบียล เธอเฝ้ามองกาเบียลจากภายนอกให้ประตูเหล็กหนากั้นร่างที่หลับใหล ของเขากับหัวใจที่เจ็บช้ำของเธอให้ห่างจากกัน ประกายจันทร์แอบปล่อยโฮขึ้นมา  เหมือนเด็กที่โดนแย่งความรักจากหัวใจของตนไปตลอดกาล "คุณบอกให้ฉันเป็นคนเดิมของคุณ แต่คุณกลับไม่ใช่คนเดิมของฉันเสียแล้ว"ประกายจันทร์สะอื้นไห้ ก่อนจะแอบระบายความรู้สึกในใจออกมาเป็นคำพูด เธอลูบไล้ช่องว่างที่ยังปิดไม่สนิทของบานประตูที่เผยอออกมาเล็กน้อย เหมือนดั่งเสี้ยวหัวใจของเธอที่ไม่อาจแทรกขวางเข้าไปแทนที่ใครคนนั้น ของกาเบียลได้เลย   ประกายจันทร์รู้สึกปวดร้าวลึกไปถึงหัวใจเธอปล่อยให้ตนเองเผชิญ ความทุกข์จากความรักจนเต็มที่ จากนั้นจึงปาดน้ำตาและลูบขอบตาที่ช้ำบวมเพื่อเรียกสติของตัวเองให้ กลับคืนมา "คุณจะเป็นดวงดาวที่สดใสในใจฉันตลอดไป  ... ฉันจะกลับดาวของฉัน เฝ้ามองคุณจากที่ตรงนั้น ตรงที่คุณเคยเฝ้ามองร่วมกับฉัน..."เธอพยายามเก็บเอาทุกความรู้สึกกลับ คืนหัวใจตัวเองก่อนจะหันหลังเดินกลับสู่ที่พักเพื่อพักหัวใจที่กลับมาเหนื่อยล้า อีกครั้ง "Memo ที่นี่มีดวงจันทร์หลายดวง ... กาเบียลฉันรู้แล้วคะว่าดวงจันทร์ดวงเล็ก  ๆ จากดาวโลกอย่างฉันคงไม่อาจมาเคียงฟ้าที่นี่ มันคงเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่ต้นแล้วแต่ฉันก็ยังแอบคิดแอบฝันไปตาม ธรรมดาคนที่หลงรักผืนฟ้าของดาวเสาร์ตั้งแต่แรกพบ คุณจะว่าฉันเพ้อเจ้อไหมคะ ในเมื่อทุกความเพ้อเจ้อเป็นดั่งความฝันที่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยก็ตาม จนสุดท้ายเมื่อตื่นจากความฝันฉันถึงได้รู้ว่าโลกแห่งความจริงไม่ว่าจะที่ ดาวดวงไหนมันก็คือความจริงของโลกในดินแดนนั้น ๆ   ขอบคุณสำหรับเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำที่อบอุ่นที่มอบให้กับฉันนะคะ  ดีใจมากที่เราได้พบกันแม้ว่าคงเป็นบทบันทึกถึงคุณครั้งสุดท้ายแล้วก็ตาม หน้ากระดาษของฉันจะหมดแล้ว" ประกายจันทร์จรดปลายปากกาด้วยหยดหมึกสีเข้มที่ปลายตัวอักษรตัว สุดท้ายก่อนจะตั้งใจปิดสมุดบันทึกที่เหลือเพียงหน้าสุดท้ายที่ว่างเปล่า เล่มนั้นตลอดไป แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:24:27 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:24:01 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:23:27 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:22:29 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:21:54 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:21:11 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:20:26 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:19:41 จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 30 ก.ค. 48 14:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นการโพสที่ตลกที่สุดครั้งหนึ่ง ผมพยายามหาคำไม่สุภาพและคำหยาบนะครับ เป็นครั้งที่ห้าที่หกแล้ว ไม่ใช่ว่าผมจะไม่มีความอดทนแต่ผมกลับสงสัยว่าตรงไหนที่ผมเขียนคำหยาบดังที่ หน้าเพจเตือนผม ผมไม่เคยเขียนคำหยาบครับ จนแล้วจนรอดผมเลยพิสูจน์มันทีละช่วง ได้ 8 ช่วง ถึงได้โล่งใจว่าตัวเองไม่เคยใช้คำหยาบคายในงานเขียนหรือมีจุดไหนที่ผิดพลา่ด ถ้าจะพลาดคงเป็นระบบอินเตอรณเนทของผมที่เปิดโอกาสให้ผมได้ทยอยปรับแต่งไปเรื่อย ๆ กว่าชั่วโมงกับช่วงสุดท้ายที่ไม่ผ่านคำหยาบเสียที ขอเข้ามาขอโทษท่านผู้อ่านด้วยนะครับที่ผมอดทนไม่พอ แต่เมื่อเช้าท้อจริง ๆ อุตสาห์หอบเอาของร้อน ๆ มาให้กว่าจะโพสเสร็จก็เย็นชืด(อารมณ์ผู้เขียนนะครับ) เอาเป็นว่าผมจะพยายามปรับปรุงทั้งความรู้สึกและเรื่องราวต่อไปครับ และขอบคุณเสมอสำหรับกำลังใจให้ดอกรักต้นนี้ยังอยู่ได้ ตอนต่อไปประกายจันทร์ได้ได้พบสิ่งที่กาเบียลเฝ้าถนอมไว้ให้ เธอจะได้กลับมาดูและพ่อโจรสลัดอวกาศอีกครั้ง สุดท้ายรักแท้จะเกิดขึ้นได้หรือไม่ ประกายจันทร์ที่ปิดบันทึกของหัวใจที่ความเจ็บปวดของตนเอง จะแอบซ่อนความรู้สึกได้มากน้อยแค่ไหน แทมมอนจะกลับมาอีกครั้งเพื่อทวงถามสัญญา สัญญานั้นคืออะไร โปรดติดตามตอนต่อไปครับ จากคุณ : จิรัติการ ภาคเราสู้(อีกครั้ง) (karinas) - [ 30 ก.ค. 48 14:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถึงว่าเห็นคำแปลกๆ  เอาใจช่วยเสมอค่ะ แต่เอ๊ะ...จะรับหรือเปล่านี่... จากคุณ : Xenosaga - [ 30 ก.ค. 48 19:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รับเสมอครับ... สำหรับทุกกำลังใจที่มีค่า จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 31 ก.ค. 48 08:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ท่านหญิงผู้นี้ ผู้ใดหนอ จากคุณ : scottie - [ 31 ก.ค. 48 20:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังคงติดตามอยู่เสมอค่ะ แต่วันนี้มึน ๆ ได้แต่อ่าน เคาะอะไรไม่ออกเลย หงือ หงือ จากคุณ : Tethys - [ 1 ส.ค. 48 13:47:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อีกสักครั้ง จับมือฉันอีกสักครั้ง ขออีกสักครั้งที่จะทำให้รู้ ว่าใจใครสักคนจะอยู่ในหัวใจของฉัน ตลอดไป.. จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 4 ส.ค. 48 16:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 14 ส.ค. 48 15:14:04 ]