ความคิดเห็นที่ 1 เข้ามาอ่านต่อ แล้วก็อยากเห็นภาพดอกเหมย เลยไปลองค้นๆ มา ปรากฏว่าเมืองไทยก็มี เป็นภาพจากดอยผ้าห่มปกขอรับ เอามาฝากกัน http://www.tourthai.com/gallery/flower/pic12359.shtml จากคุณ : ขนมเปียกปูน - [ 1 ส.ค. 48 12:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนต่อ) ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ เขาลุกขึ้นไปเปิดไฟในห้องและเปิดประตู  ซิ่วเหมยยังคงซ่อน กายอยู่ในแจ็กเก็ตขนสัตว์ทับเชิ้ตโปโลและกางเกงยีนส์เหมือน เมื่อตอนหัวค่ำ  หล่อนคงไม่กล้าเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็น ชุดนอนแน่ๆ  ซึ่งก็มีเหตุผลที่ดีเพราะประตูห้องนอนของหล่อน ไม่มีล็อคกลอน “ขอโทษที่เคาะประตูเรียกนะคะ  ไม่ทราบว่าคุณกำลังหลับอยู่ หรือเปล่า” หญิงสาวกล่าวขึ้นด้วยท่าทีเกรงใจ  นาวินสั่นศีรษะ “ไม่ได้หลับหรอกครับ  แค่เคลิ้มๆ ไปเท่านั้น  ไม่ทราบว่าผมจะ ช่วยอะไรคุณได้บ้าง” “ฉันอยากจะขอใช้โทรศัพท์ของคุณหน่อยน่ะค่ะ  ฉันมีบัตร โทรศัพท์ที่ซื้อมาจากร้านในสนามบิน  ไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้ หรือเปล่า” หล่อนยื่นบัตรโทรศัพท์ให้เขา ชายหนุ่มรับไปพลิกดูคร่าวๆ แล้ว พยักหน้า   “คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ  เพราะมีหมายเลขให้คุณโทร.เข้า สำหรับในรัฐนี้ด้วย คุณใช้โทรศัพท์ในห้องนอนโทร.ไปเบอร์นี้ ได้เลย  ที่ปลายสายจะมีเครื่องรับอัตโนมัติให้คุณกดรหัสของ บัตรและกดหมายเลขที่จะติดต่อ ว่าแต่คุณเคยใช้บัตรโทร.แบบนี้ หรือเปล่า” ซิ่วเหมยยิ้มจืดๆ “เปล่าค่ะ  หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปละก็  คุณจะช่วยต่อ หมายเลขให้ฉันได้ไหม” นาวินอดหัวเราะไม่ได้ “โธ่ รบกวนอะไรกันครับ  เรื่องแค่นี้เอง  ขอเวลาผมแป๊บเดียวนะ เดี๋ยวจะตามไป” หญิงสาวพยักหน้าแล้วเดินผละจากเขาไป ชายหนุ่มเดินไปหยิบ เสื้อคลุมขึ้นมาสวมทับชุดนอน  แล้วเดินตามหล่อนเข้าไปในห้อง โต๊ะวางโทรศัพท์ค่อนข้างจะเตี้ยและสายโทรศัพท์ก็สั้นไปหน่อย หากจะต้องยืนเพราะมันถูกออกแบบมาให้ใช้งานสะดวกที่สุดใน ท่านอนคุย  และเพราะหญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงข้างโทรศัพท์ก่อนแล้ว   ชายหนุ่มจึงคุกเข่าลงบนพื้นข้างเตียงใกล้ๆ  หล่อนส่งบัตรโทรศัพท์ และเศษกระดาษจดหมายเลขให้เขา  มันเป็นหมายเลขโทร.ออก ต่างรัฐ  ไม่ใช่ต่างประเทศอย่างที่เขาคะเนไว้ในตอนแรก  แต่นาวิน ก็ไม่ได้พูดอะไร  เขาจัดการต่อโทรศัพท์ให้หล่อนตามขั้นตอน ของเครื่องอัตโนมัติปลายสายจนเรียบร้อย  เมื่อได้ยินสัญญาณ สายว่างรอคนรับ  เขาก็ทำท่าจะส่งให้หล่อน ทว่าซิ่วเหมยสั่นศีรษะ ปฎิเสธและทำท่าบุ้ยใบ้ให้เขารอฟังต่อ  เขาจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมา แนบหูตามเดิม  ขณะที่กำลังสงสัยอยู่ในใจนั้นเอง  หญิงสาวก็ ชะโงกหน้ากระแซะกายเข้ามาใกล้วางมือไว้บนบ่าเขาและกระซิบ แผ่วที่ข้างหู “หากคุณได้ยินเสียงผู้หญิงรับสาย  ให้บอกว่าคุณจะพูดสาย กับเดวิด” เขาพยักหน้ารับขณะที่ใจเริ่มเต้นแรง  เพราะริมฝีปากของเธอ ห่างจากใบหูเขาเพียงนิดเดียวและกายของเธอก็ยังคงชิดใกล้ อยู่เพียงนี้จนได้กลิ่นกายของกันและกัน  หลังจากกระซิบบอก แล้วเธอก็ยิ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเก่าจนแทบจะแนบกับใบหน้า เขาดูเหมือนเธอจะจดจ่อตั้งใจเงี่ยหูฟังเสียงจากโทรศัพท์จนลืม ไปว่าขณะนี้ร่างกายบางส่วนของเธอเบียดเรียดกับต้นแขนของเขา โดยไม่รู้ตัว  เขาสัมผัสได้ถึงความละมุนละไมจากสิ่งที่ความรู้สึก บอกกับตนเองได้ว่ามันยังคงคัดเครียดเต็มตึงและคงสภาพสมบูรณ์ แห่งวัยสาวอย่างชนิดที่ยังไม่มีอะไรบกพร่องบุบสลายไปเลยแม้แต่ น้อยนิด  ใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นส่ำไปเสียแล้ว  ทว่าก่อน ที่เขาจะเตลิดเปิดเปิงไปกับความป่วนปั่นรัญจวนใจนั้นเอง เสียง จากปลายสายก็ดังขึ้นอย่างงัวเงีย “เหวย..” ชายหนุ่มรีบกรอกเสียงตอบไปอย่างพยายามบังคับเต็มที่ ไม่ให้มันสั่นพร่า “ฮัลโหล  ผมขอพูดสายกับเดวิดหน่อย” “โอเคๆ” มีเสียงอีกฝ่ายพักหูโทรศัพท์ไว้ดังกึก  และเสียงขลุกขลัก ตามมาชั่วครู่เสียงห้าวๆ ของผู้ชายก็ดังขึ้น “ฮัลโหล  นี่เดวิดพูด  นั่นใครน่ะ” เมื่อได้ยินเสียงเดวิด  ซึ่งคงจะเป็นญาติร่วมเครือเถากับเดวิด เจียง เพราะแม้จะพูดภาษาอังกฤษทว่ายังติดสำเนียงกวางตุ้งตามเค้าเดิม เขาก็ส่งผ่านหูโทรศัพท์ให้เธอ  ซึ่งรีบรับไปกรอกภาษาจีนรัวเร็วปรื๋อ อย่างร้อนรน มือของเธอยังคงวางไว้บนบ่าของเขาและกายก็ยัง แนบชิดอยู่เช่นนั้น  แม้เขาจะไม่เข้าใจภาษาจีนแม้สักนิดเดียว แต่ก็พอจะหยั่งรู้ได้ว่ามันต้องเป็นการสนทนาที่ต่างฝ่ายต่างใส่อารมณ์ ต่อกันอย่างดุเดือดไม่น้อย  และมันกินเวลาค่อนข้างนานทีเดียว   จนกระทั่งเธอกระแทกหูโทรศัพท์ลงแป้นดังโครม  แล้วโผเข้า กอดคอเขาไว้ ซบใบหน้าของเธอลงกับแผงอกกว้างของเขา และส่งเสียงร่ำไห้ออกมา เขาโอบกอดเธอไว้  มือหนึ่งลูบไล้มุ่นผมดกดำละมุนมือดังใยไหม บนศีรษะของอีกฝ่าย  อีกมือหนึ่งตบหลังเธอเบาๆ เหมือนจะช่วย ปลอบใจ  เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ดีไปกว่านี้  ตราบนานจน เสื้อของเขาชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา  เธอจึงผละออกจากอกของเขา อย่างเพิ่งรู้สึกตัว  ยกหลังมือขึ้นกรีดเช็ดน้ำตาป้อยๆ “ต้องขอโทษคุณด้วย  ที่ฉันเป็นภาระให้ยุ่งยาก” เธอพูดได้เพียงนั้นก็สะอื้นฮักออกมาอีก  คราวนี้เขาโอบตัวเธอ เข้ามาใกล้เสียเอง  และเธอโอนเอนกายตามมาโดยดีไม่ขัดขืน   อาศัยทรวงของเขาเป็นที่ซบอยู่เช่นนั้นอีกพักใหญ่  ปล่อยให้ เขาลูบไล้เส้นผมสลวยเล่นอย่างอ่อนโยนเหมือนดังจะช่วยปลุก ปลอบขวัญ  แล้วเธอก็ยันตัวออกห่างอย่างสุภาพ “ขอบคุณมากค่ะ  ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว  คุณไปนอนเสียเถิด ปล่อยฉันอยู่คนเดียวก็ได้” ชายหนุ่มละล้าละลัง “คุณแน่ใจหรือซิ่วเหมย  หากคุณไม่รังเกียจละก็ --” หล่อนส่ายศีรษะเล็กน้อย  นัยน์ตายังคงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  คุณให้เวลาฉันอยู่ตามลำพังเถิด  ฉันต้องการ จะอยู่เงียบๆ เพื่อสงบใจตัวเอง” เมื่อเธอเอ่ยออกมาเช่นนั้นเขาก็ไม่สะดวกที่จะรีรออยู่ต่อไปเพื่อ อะไรอีก  ทั้งๆ ที่รู้แน่อยู่แก่ใจว่าหากเขาใช้วิธีตื๊อดื้อด้านด้วยลีลา และชั้นเชิงตามกลวิธีของตนซึ่งอาจจะต้องอาศัยคารมกันสักหน่อย   มันอาจจะเปลี่ยนวิกฤติของเธอให้เป็นโอกาสของเขาได้อย่าง ที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงมากนัก ..  แต่เขาเองก็ไม่ใช่ชายนักฉวย โอกาสดะไปทุกสถานการณ์ เส้นบางๆ ที่ขีดคั่นระหว่างมารยา สารไถเพื่ออะไรบางอย่างกับการแสดงออกโดยแท้จริงถึงความ อ่อนแอทางอารมณ์และจิตใจของเพศหญิงมันอาจจะยากที่บุรุษ โดยส่วนใหญ่จะอ่านออกได้ต้องตรง  และเขาก็ไม่แน่ใจนักว่าตัวเอง ที่ถือตนว่าเป็นไก่ชนเจนสังเวียนแม้จะไม่ถึงระดับเซียนแต่ก็เขี้ยว ชักจะลากๆ ดินเข้าไปแล้วนั้นจะสรุปสถานการณ์ได้ชนิดฟันธง หรือไม่  ...หากจะเปรียบเขาเป็นดังเช่นปลาที่ว่ายวนอยู่ในบึง อันสงบ  เมื่อเห็นผิวน้ำกระเพื่อมสั่นไหวว่ายรี่ดิ่งไปก็เจอะเข้ากับ แมลงตัวน้อยที่ตะเกียกตะกายดิ้นรนให้พ้นจากการจมน้ำ  แม้ว่า แมลงนั้นจะเป็นอาหารของปลา  และปลาตัวนี้ก็ไม่เคยหวั่นกลัว ต่อเบ็ดที่อาจจะซ่อนคมอยู่ในเนื้ออันสดหวานของแมลงชนิดใด แต่ครานี้ปลาตัวนี้จะประพฤติตนผิดธรรมเนียมของปลาด้วยการ ยอมเป็นปลาที่โง่งมช่วยผลักดันหนุนส่งให้แมลงน้อยหลุดพ้นไป จากการจมน้ำตายสักครั้ง ทว่าวิกาลยังสั้นนัก  แม้แมลงตัวจ้อยจะไม่จมน้ำตาย แต่ก็ยังไม่ได้ หลุดพ้นไปจากบึงน้ำอันลึกล้ำ  และปลาตัวที่พยายามวางตนเป็น อุเบกขาอยู่ตัวนี้ก็ยังว่ายวนโบกครีบสะบัดห่างอยู่ใกล้ๆ ไม่ไปไหน แมลงจะตกเป็นอาหารปลา  หรือปลาจะเสียท่าเพราะแมลงที่ดู ไร้พิษสงจะมีคมเบ็ดฝังซ่อนอยู่ในตัวหรือไม่  คงจะไม่มีใครอื่นใด ที่จะบอกได้ในขณะนี้นอกจากจะคอยเฝ้าดูอย่างเงียบเชียบอดทน ให้เรื่องราวมันผันผ่านไปตามกาลเวลาเหมือนดังต้นหลิวชราริมฝั่งน้ำ ที่ยืนหยัดลำต้นมั่นคงเฝ้าคอยดูสายน้ำที่ไหลผ่านไปอย่างเอื่อยอ่อย เนิบนาบทว่าแน่วแน่เที่ยงตรงจากที่สูงไหลลงที่ต่ำเป็นนิจนิรันดร์นั้นเอง (เริ่มต้นเรื่อง) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3632316/W3632316.html จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 1 ส.ค. 48 19:54:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 *** คุยกับผู้อ่าน *** คุณพีทคุง ขอบคุณครับ ที่บ้านนายนาวินสะอาดเอี่ยมก็เห็นจะเป็นเพราะ ไม่ใคร่มีเฟอร์นิเจอร์สักกี่ชิ้นนั่นเองก็เลยดูดฝุ่นง่ายหน่อย อีตานี่เมื่อก่อนเคยทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดน่ะครับ แม้จะเปลี่ยนงานแล้วแต่ก็ยังติดความเคยชินเดิมๆ  หุ หุ คุณ โอ้โฮ ยินดีต้อนรับมิตรเก่าแก่ประจำถนนฯ ที่เข้ามาให้กำลังใจแวะอ่านขอรับ หึ หึ  ตำแหน่งพระเอกตลอดกาลย่อมต้องตกเป็นของนายนาวินอยู่แล้ว ..จะเป็นผู้อื่นได้เช่นใดฤา คุณ ขนมเปียกปูน ขอบคุณครับที่เข้ามาติดตามอ่านกัน  และขอบคุณมากที่นำลิงก์ภาพ มาฝาก  (ขอชมว่าภาพที่ไปหามานั้นเขาถ่ายได้สวยจริงๆ  แถมยังเป็น สถานที่ในเมืองไทยเสียด้วย) แม้จะให้ชื่อเรื่องว่าดอกเหมยแต่ผมก็ ยังไม่เคยเห็นดอกเหมยไม่ว่าจะเป็นดอกจริงๆ หรือแม้แต่ภาพเลยสักครั้ง   จะเคยผ่านตามาบ้างก็เป็นสัญลักษณ์ดอกเหมยที่เห็นบ่อยในหนังจีน กำลังภายในทั่วไปเท่านั้นเอง ว่าแล้วก็โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 1 ส.ค. 48 20:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เล่นเอางง มีลงต่อในกระทู้ที่แล้วนี่เอง จากคุณ : scottie - [ 1 ส.ค. 48 22:34:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลงชื่อว่ามาอ่านต่อแล้วค่ะ จากคุณ : - โอ้โฮ - - [ 1 ส.ค. 48 23:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากที่กลับมายังห้องของตนเองแล้ว   นาวินก็หลับไม่ลงอีก แม้ครั้งนี้จะตั้งใจเงี่ยหูฟังทว่าห้องนอนฝั่งตรงข้ามกลับเงียบเชียบ เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าภวังค์นิทรา  แต่เขาแน่ใจว่าหล่อนยังไม่หลับ ใจของชายหนุ่มคิดห่วงกังวลในตัวหญิงสาว  จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เขาตระหนักได้ดีว่าหล่อนกำลังประสบปัญหาส่วนตัวบางประการ และมันคงจะหนักหนาไม่ใช่น้อยเลย ใจหนึ่งเขาก็อยากจะยื่นมือเข้า ไปช่วยเหลือหล่อน  แต่การจะนำตนเองเข้าไปมีส่วนพัวพันเขาก็เริ่ม จะเห็นเค้าแห่งความยุ่งยากก่อตัวขึ้นมารำไร และลำพังตัวเขาเองใน ขณะนี้จะช่วยอะไรเธอได้สักเท่าไรกัน  ทว่าครั้นจะดูดายปล่อยเธอไป ตามยถากรรมหรือก็ทำไม่ลง  แล้วนี่เขาจะทำเช่นไรดี ชายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายอยู่เป็นเวลานานและเผลอม่อยเหมือนจะ หลับไปก็หลายครั้งแต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาทุกที จนรู้สึกรำคาญตนเอง   จึงลุกขึ้นค่อยๆ เปิดประตูเบาๆ ตั้งใจจะไปชงกาแฟ  แต่แล้วเขาก็ต้อง แปลกใจเมื่อเห็นไฟในห้องโถงเปิดไว้สว่างจ้า   “ผมนึกว่าคุณหลับไปแล้วเสียอีก  ตั้งใจจะออกมาชงกาแฟ  ไม่นึกว่าคุณ จะมาออกมานั่งเงียบๆ อยู่คนเดียว” เขาพูดเหมือนจะต่อว่า  ซิ่วเหมยยิ้มเศร้าๆ  ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่ “ฉันคงหลับไม่ลงหรอกค่ะ และนึกไม่ถึงว่าคุณก็นอนไม่หลับเหมือนกัน คุณว่าคุณอยากทานกาแฟใช่ไหม  ฉันก็นึกอยากจะทานกาแฟเหมือนกัน งั้นฉันชงให้คุณนะ” เขาขยับจะทักท้วง  แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเพราะคิดว่าให้เธอได้เคลื่อนไหว ทำอะไรเสียบ้างก็คงจะดีกว่านั่งซึมเศร้าจับเจ่าอยู่คนเดียวเช่นนี้     ชายหนุ่มเดินไปดึงมู่ลี่และเปิดหน้าต่างให้อากาศภายนอกถ่ายเทเข้ามา แล้วทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับที่เธอนั่งอยู่เมื่อครู่นี้  ไม่นานนัก หญิงสาวก็เดินมาส่งแก้วกาแฟให้เขาแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวเก่า         “ฉันไม่ได้ใส่น้ำตาลให้คุณนะคะ เพราะไม่ทราบว่าคุณต้องการใส่เท่าไร” นาวินพยักหน้ารับทราบ “ขอบคุณครับ  ปกติผมใส่น้ำตาลครึ่งช้อน หากไม่ใส่ก็ดื่มได้เหมือนกัน แต่หากน้ำตาลมากเกินไปละก็จะรู้สึกว่ากลิ่นของกาแฟมันเพี้ยนไปและ จะดื่มไม่ได้เลย  รู้สึกว่าคุณจะชอบดื่มกาแฟหวานๆ นะ” เขาว่าเพราะสังเกตเห็นเธอใส่น้ำตาลในกาแฟหลายช้อน  ซิ่วเหมย หัวเราะเบาๆ  ดูหล่อนมีท่าทีแจ่มใสขึ้นเมื่อได้เขาเป็นเพื่อนสนทนา “ฉันไม่ชอบรสขมของกาแฟน่ะค่ะ  ก็เลยใส่น้ำตาลมากหน่อย  แปลกดีนี่ ที่คุณบอกว่าทานกาแฟหวานไม่ได้เพราะไม่ชอบกลิ่นของมัน คุณต้อง เป็นคอกาแฟแน่ๆ ฉันสังเกตได้จากท่าทีของคุณเวลายกมันขึ้นจิบ” เธอเอ่ยออกมาเหมือนจะเปรยกับตนเอง   เขายักไหล่ด้วยความเคยชิน “อันที่จริงผมไม่ค่อยชอบรสขมของมันเท่าไรนัก  แต่กลิ่นของมันทำให้ผม ชื่นชอบและตาสว่าง  เมื่อดื่มมันนานๆ ไปมันก็กลายเป็นสิ่งเสพติดชนิดหนึ่ง ที่ผมเลิกไม่ได้  คุณรู้ไหม นักเขียนคนหนึ่งเขาเคยกล่าวไว้ว่าเขาไม่ชอบร่ำ ดื่มสุรา  ทว่าชื่นชมบรรยากาศในการดื่มสุรา  ผมก็มีเหตุผลคล้ายๆกับเขา นั่นแหละ  เพียงแต่ผมชอบกาแฟมากกว่าเหล้าเท่านั้นเอง” เธอเลิกคิ้วน้อยๆ “แปลกดีนี่  ดูเหมือนฉันจะเคยได้ยินประโยคที่คุณว่าจากที่ไหนมาก่อน” “ก็คงไม่แปลกนักที่คุณอาจจะรู้  เพราะนักเขียนที่ผมกล่าวถึงนั้นเป็น ชนชาติเดียวกับคุณนั่นเอง  เขาเป็นนักเขียนนิยายประเภทกำลังภายใน   ถึงผมจะอ่านภาษาที่ใช้ในต้นฉบับดั้งเดิมไม่ออก  ทว่าในประเทศของผม ก็มีฉบับแปลที่แปลโดยนักแปลชื่อดังให้เลือกอ่านหลายต่อหลายเรื่อง   และบางเรื่องก็ถูกนำไปเป็นละครชุดทางทีวีบีของฮ่องกงมาบ้างแล้ว   เชื่อว่าคุณเองก็คงจะเคยชมดูมาบ้างเหมือนกัน” เธอเอนหลังพิงพนักเก้าอี้  ทอดสายตาผ่านๆ ดูเหมือนจะแฝงรอยยิ้ม มายังเขา “ฉันไม่นึกเลยว่าวิศวกรเช่นคุณจะสนใจเรื่องอย่างนี้ด้วย คนรักของฉัน ก็เป็นวิศวกร  เรารู้จักกันในขณะเรียนมหาวิทยาลัย และเป็นคนรักกัน เมื่อฉันจบออกมาทำงานเป็นลูกน้องของเขา  ตอนเรียนเขาไม่เคย สนใจกับอะไรมากไปกว่าตัวเลขกับสูตรต่างๆ ทางฟิสิกส์  เมื่อจบออกมา ก็ไม่ใส่ใจกับอะไรมากไปกว่าการทำแต่งานและงานเพื่อให้ได้เงินมากๆ วันๆ เขาพูดกับฉันนับคำได้  และเรื่องที่พูดก็เป็นแต่เรื่องงานและเงิน แม้กระทั่งจะดูข่าวโทรทัศน์เขาก็ยังเลือกดูแต่ข่าวการเงินและเศรษฐกิจเท่านั้น   เราสองคนเหมือนอาศัยอยู่คนละโลกแต่ต้องมาพบเจอกันเพราะอะไรก็ไม่รู้ ฉันเคยคิดที่จะอยู่อย่างอิสระ  ใช้ชีวิตที่ยืนอยู่ด้วยลำแข้งของตนเองให้ได้ แต่คงจะเพราะฉันไร้ความสามารถละกระมัง  ฉันจึงคิดว่าการที่อยู่กับเขา จะทำให้ชีวิตของฉันสบายกว่าแม้จะต้องจมปลักอยู่กับความเบื่อหน่าย   เขาเคยหัวเราะเยาะฉันเมื่อเห็นฉันอ่านหนังสือเริงรมย์  เขาบอกว่าคนที่ ไม่รู้จักค่าของเวลาเท่านั้นจึงจะปล่อยเวลาในชีวิตให้ผ่านไปอย่างน่าเสียดาย ด้วยการทำในสิ่งที่ไร้ประโยชน์  คนอย่างเขานั้นนับถือแต่เงินตราเป็นพระเจ้า คงจะเพราะเขารู้ดีกระมัง  ว่าในโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เงินซื้อไม่ได้.. ใช่จริงๆ” น้ำเสียงในประโยคสุดท้ายดูเหมือนเธอจะประชดประชันอะไรบางอย่างด้วย ความขมขื่นแต่แล้วเธอก็เหมือนจะรู้สึกตัว  จึงหัวเราะออกมาเบาๆ  ยกแก้ว กาแฟขึ้นจิบ เขาวางแก้วกาแฟที่ถืออยู่ในมือลงแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “เงินคงจะซื้อทุกอย่างไม่ได้เสมอไปหรอก  อย่างน้อยๆ ก็คงจะซื้อความจน ไม่ได้  และผมก็ไม่เชื่อว่าเงินจะซื้อศักดิ์ศรีของมนุษย์ได้ด้วย  แม้ว่าบางครั้ง เงินมันจะมีอิทธิพลมากพอที่ทำให้มนุษย์บางคนหลงลืมคำว่าศักดิ์ศรีไปบ้าง ก็ตาม  แต่มันก็ไม่อาจจะมีอิทธิพลเช่นนั้นได้ทุกเวลา ทุกสถานที่  สำหรับผม เงินมันจะมีความหมาย  ก็เมื่อมันอยู่ในที่ที่มีผู้ศรัทธาเลื่อมใสในค่าของมัน ก็เท่านั้น และมันก็โชคร้ายอยู่หน่อยตรงที่ว่าเมื่อมนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม ที่ต้องดำรงชีพอยู่ด้วยการพึ่งพาอาศัย ให้และเกื้อกูลจากมนุษย์ด้วยกัน   ไม่สามารถจะอยู่โดดเดี่ยวเป็นเอกเทศไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ใดได้ และมนุษย์ ส่วนใหญ่ต่างก็นับถือเงินตราเป็นพระเจ้าอย่างคู่รักของคุณเสียด้วยสิ และอาจจะนับรวมผมเข้าไปอีกคนหนึ่งด้วยก็อาจเป็นได้” คราวนี้เธอมองเขาตรงๆ ด้วยสายตาทึ่งๆ “ฉันคิดว่าคุณเป็นนักปรัชญาที่เปี่ยมไปด้วยอุดมคติคนหนึ่งทีเดียว  ได้คุย กับคุณฉันรู้สึกคล้ายกับว่าได้อ่านหนังสือดีๆ ที่มีถ้อยคำให้ขบคิดมากมาย   คุณรู้ไหม.. เมื่อตอนที่ฉันเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยปีแรก  ฉันชอบเข้าห้อง สมุดเพื่ออ่านหนังสือแนวนี้เสมอ แต่เมื่อเรียนนานไปจนจบออกมาทำงาน ฉันก็ค่อยๆ เรียนรู้ว่าในการดำรงชีวิตของคนเรานั้น  การจะพัฒนาแนวคิด ด้านจิตวิญญาณมันช่างประสานกันไม่ได้เลยกับการที่ต้องดิ้นรนไขว่คว้า ในแทบทุกด้านและต้องกระทำในสิ่งที่สวนทางต่อความเชื่อและศรัทธา ของตนเองเพื่อประคองสถานะของตนให้อยู่รอด  เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ฉันจะสนใจใคร่รู้เรื่องเช่นนั้นไปทำไมเพราะมันไม่เกิดประโยชน์อันใดเลย นอกจากเสียเวลาและเปลืองสมองไปโดยเปล่าดาย  และสุดท้ายก็ต้อง ไปพึ่งพาคนที่ฉันคิดว่าทึ่มทึบคิดหมกมุ่นแต่เรื่องกำไรขาดทุนอยู่นั่นเอง” เขายืดกายขึ้นนั่งตัวตรงแล้วสบตาหล่อน “ซิ่วเหมย  คุณรู้จักกล้วยไม้ไหม” “รู้จักสิ  มันเป็นดอกไม้ที่ฉันชอบเลยทีเดียว ทำไมหรือ” “คุณรู้ไหมว่ากล้าของกล้วยไม้มันไม่สามารถเจริญเติบโตขึ้นมาเป็นต้น ได้โดยลำพัง  แต่ต้องอาศัยเชื้อราที่อาศัยอยู่บริเวณรากช่วยดูดซึมสาร อาหารมาหล่อเลี้ยงจนกว่ามันจะเติบโตและดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยตนเอง หากไม่มีเชื้อราอันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีโครงสร้างไม่สลับซับซ้อนอาศัยอยู่ ในที่มืดไร้แสงสว่างคอยให้การค้ำจุนช่วยเหลือละก็ คุณก็คงไม่มีโอกาส เห็นดอกกล้วยไม้อันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพัฒนาการขึ้นมาในลำดับขั้นสูงขึ้น ออกดอกสวยงามชูช่ออยู่กลางแสงแดดและสายลมเป็นแน่”   ชายหนุ่มเว้นระยะ  ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบแล้วพูดต่อ “หากคุณใช้เวลาสังเกตสักนิด  ก็จะเห็นกฏเกณฑ์แห่งธรรมชาติเช่นนี้ ได้จากแทบทุกสิ่งทุกอย่างรอบกาย  และคุณอาจจะคิดเหมือนผมก็ได้ ว่าในโลกนี้น่ะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความเสมอภาคแห่งการให้และตอบแทน ระหว่างสองสิ่งหรอก  และไม่จำเป็นด้วยที่ฝ่ายรับจะต้องถือเป็นหนี้บุญคุณ คอยทดแทนฝ่ายให้  ..คุณอาจจะคิดว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรมนักซึ่งก็ใช่ แต่นั่นคือกฏเกณฑ์ของธรรมชาติ  ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ที่ดำเนินไป ตามครรลองของมันล้วนแล้วแต่มีจุดประสงค์ต่อตนเองทั้งสิ้น ต่อให้ เป็นสิ่งที่ดูเหมือนจะไร้ค่าหาประโยชน์อันใดไม่ได้ก็ตาม  และสำหรับ มนุษย์เราที่ถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพัฒนาการสูงสุดแล้วเมื่อเปรียบเทียบ กับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ในโลกหรืออาจจะทั้งจักรวาล  ธรรมชาติก็ดูเหมือน จะลำเอียงเข้าข้างให้อยู่แล้วเพราะเราสามารถเลือกที่จะอยู่และจะเป็นได้ มันก็อยู่ที่ตัวคุณเองว่าจะเป็นกล้วยไม้หรือเชื้อรา” หล่อนนิ่งงันไปครู่หนึ่งเหมือนจะใช้เวลาเพื่อทำความเข้าใจกับคำพูด ของเขาแล้วพยักหน้าช้าๆ “ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คุณพูดนักแต่รู้สึกว่ามันเป็นแนวคิดที่ช่วยให้ฉัน ได้หูตาสว่างขึ้นและได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ มากเลยทีเดียว  ได้คุยกับคุณ นานๆ ไปฉันก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ามองคุณผิดไปมาก ขอโทษเถิดนะ ในตอน แรกที่ฉันพบคุณและได้คุยกัน  คุณพูดออกมาน้อยคำและแต่ละคำที่พูด ก็สั้นห้วนกระชับได้ใจความในลักษณะเดียวกันกับคนที่ฉันต้องพบเจออยู่ เป็นประจำ  หากฉันไม่ได้นั่งคุยกับคุณอย่างนี้ละก็  ฉันคงจะคิดว่าคุณเป็น ผู้ชายแบบเดียวกับคนที่ฉันพูดถึงเสียอีก  จริงๆ นะ” เขาหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “ผมไม่รู้สึกตัวจริงๆ ว่าตัวเองเป็นอย่างที่คุณพูด   นั่นคงจะเป็นเพราะผมอยู่ ตัวคนเดียวมานาน วันๆ แทบจะไม่ได้พูดอะไรกับใครมากนักนอกจากจะ ติดต่อธุระการงานเท่านั้นละกระมัง  จึงทำให้ผมไม่สันทัดในการสนทนา” ซิ่วเหมยส่ายหน้าช้าๆ “ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่สันทัดในการสนทนาหรอก  รู้ไหมว่าสำหรับฉันแล้ว คุณเป็นคนที่คุยสนุกคนหนึ่งเลยทีเดียว หากได้รู้จักกับคุณนานไป..” “..หรือจนกว่ากำแพงน้ำแข็งจะถูกทลาย” ชายหนุ่มเสริมขึ้นเบาๆ ด้วยเจตนาจะเย้าเล่นมากกว่าอื่นใด “ใช่ๆ  จนกว่ากำแพงน้ำแข็งจะถูกทลาย  ช่างเป็นคำที่เหมาะสมจริงๆ ” หญิงสาวรีบพยักหน้าโดยเร็ว  แล้วทั้งสองก็หัวเราะให้แก่กันอย่างขบขัน ขอบฟ้าภายนอกเริ่มสลัวราง  เสียงนกร้องจุบจิบดังแว่วหวาน  สายลมยามเช้า พัดความฉ่ำเย็นของเข้ามาแต่เพียงบางเบาแม้จะค่อนข้างหนาวทว่าทำให้รู้สึก สดชื่น   ชายหนุ่มและหญิงสาวยังคงนั่งสนทนาด้วยความคุ้นเคยขึ้นตามลำดับ โดยไม่เอาใจใส่ต่อเวลาที่ผ่านไปและอรุโณทัยที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา  จน กระทั่งแสงแห่งปัจจุสมัยส่องสว่างเจิดจ้าขับไล่ความหนาวเย็นให้ค่อยๆ จาง หายไปพร้อมๆ กับการระเหยของหยาดน้ำค้างและไอหมอก   “รู้สึกว่าวันนี้อากาศดีทีเดียว  เราไปเดินเล่นกันไหม” เขาเอ่ยชวน  และหล่อนก็รีบพยักหน้าโดยเร็ว “ไปสิคะ   ว่าแต่คุณจะไปทั้งชุดนี้น่ะหรือ” เขาก้มลงมองตนเอง  แล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าเขายังคงอยู่ในชุดนอนรุ่ยร่าย และยังอุตส่าห์นั่งคุยกับเธอได้ตั้งนานสองนานไม่ยักรู้สึกตัว “เอ้อ.. ขอเวลาผมเปลี่ยนชุดสักครู่นะ  ว้า  ผมนี่แย่จริงๆ ลืมไปเลย ว่านั่งคุยกับคุณอยู่ได้ทั้งๆ ที่ยังใส่ชุดนอน” หล่อนเอียงคอยิ้ม  ช่างเป็นยิ้มที่เป็นปริศนาต่อเขาเหลือเกิน “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่  ..อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ใส่อะไรเลย” ... เหมือนจะทิ้งท้ายให้เขาคิดมากไว้เช่นนั้นแล้วหล่อนก็ลุกขึ้นหยิบแก้วกาแฟ ของตนเองและของเขาเดินเข้าไปในครัว  ปล่อยให้เขายืนทำตาปริบๆ อยู่ คนเดียว จากคุณ : พิรุณพฤจิก์ - [ 3 ส.ค. 48 17:44:20 ]