ความคิดเห็นที่ 1 ......................... ณ เวลานี้ที่ทุกคนกำลังทำการแข่งขันกีฬาซอกเกอร์เวจกันอยู่ ที่ด้านนอกสถานแข่งขันนั้น มีร่างกำยำตัวใหญ่สวมชุดสีดำปกคลุมใบหน้าดูแลน่ากลัวเดินย่ำเท้า จนใครผ่านไปผ่านมาก็ต่างตกใจกันยกใหญ่ อะไรจะน่ากลัวปานนี้ ถ้าไม่นับรวมกับจิตสังหารที่แผ่ออกมาด้วยละก็นะ แต่พอเหลือบไปเห็นอีกร่างที่นั่งอยู่บนบ่าของร่างกำยำนั่นด้วย ก็แทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่า จะเป็นเด็ก! แถมเป็นเด็กชายแค่ 10 ขวบ น่าตาน่ารักน่าเอ็นดูเอามากๆ "คิกคิก!" จู่ๆ เด็กชายเกิดหัวเราะออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย "วันนี้อารมณ์ขันดีจังเลยนะขอรับนายน้อย" น้ำเสียงเรียบๆถามขึ้น แต่ก็ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเด็กชาย พลางก้าวเท้าไปต่อเรื่อยๆ "ก็ไม่เชิงหรอกนะ พอดีเจอเรื่องให้ขำนะคริส" เด็กชายตอบเสียงใส แอบเผยยิ้มออกมาโดยที่ชายนามว่าคริสไม่ทันได้เห็น "เรื่องขำ? เรื่องอะไรงั้นหรือขอรับ" การพูดจาระหว่างคนสองคนยังคงมีขึ้นต่อไปอยู่เรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง "ก็เรื่องที่คนอื่นมองคริสไง - - รู้สึกว่าจะมองตั้งแต่เราสองคนเข้ามาในเมืองแล้วนะ" เด็กชายเล่า ...จริงอยู่ที่เมืองนี้ไม่เคยเห็นชายแปลกหน้าที่แต่งกายชุดดำเช่นเดียวกับคริส แต่ก็เป็นสิ่งที่แปลกหรือของใหม่ของคนที่นี่ และหาดูได้ยากพอควร เนื่องจากเมืองนี้ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องการตรวจคนเข้าออกเมืองเลยทีเดียว "นายน้อย ...ใครจะมองก็ปล่อยเขาไปเถอะขอรับ" ดูเหมือนว่าคริสจะไม่ยอมรับมุกตลกของเด็กชายซะเลย จึงทำให้เด็กชายรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา "ฮึ! ก็ข้าไม่ชอบนี่ มีแต่คนมองคริสทั้งนั้น ทำไม๊ ทำไม...คนอื่นถึงไม่มองข้าบ้างนะ" ว่าพลางก็เอามือกอดอกตัวเอง เด็กชายเริ่มงอนคริสขึ้นมาทุกขณะ "ทำไมจะไม่มีละขอรับนายน้อย - - นู่นไงขอรับ สองสามคนนั้นกำลังมองนายน้อยอยู่พอดี" พูดจบก็รีบชี้นิ้วให้เด็กชายดู ซึ่งมีผู้ชายและผู้หญิงสองสามคนกำลังมองมาทางนี้ "แค่นี้เองเหรอ น้อยจัง" เด็กชายบ่นพึมพำ "แค่นี้ก็ดีพอแล้วขอรับนายน้อย" คริสกล่าวเสียงราบเรียบ (ตอนนี้หยุดเดินแล้ว) "ไม่เอาอ่ะ ข้าอยากได้มากกว่านี้ อยากให้คนมองมากกว่านี้อีก" เด็กชายดึงผ้าคลุมคริสไปมา จนผ้าคลุมนั่นหลุดออกทันที เผยให้เห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าและดวงตาสีเทาออกมาอย่างเด่นชัด ประกอบกับผมที่ยาวพริ้วไสวประบ่าสีขาวดูเหมือนคนแก่ ซึ่งทุกคนในที่นี้ลงความเห็นพ้องต้องใจกันเป็นเสียงเดียวว่า ชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดา คงจะผ่านเรื่องต่อสู้มามาก ถึงได้มีแผลบนใบหน้าเต็มไปหมด "อย่าเอาแต่ใจสิขอรับนายน้อย" คริสกล่าวจบ ก็รีบหยิบผ้าคลุมที่หล่นบนพื้นขึ้นมาใส่เหมือนเดิม "ข้าไม่ได้เอาแต่ใจนะคริส ก็ข้าอยากให้คนมองนี่นะ...นะ...นะ...ขอร้องล่ะคริส" เด็กชายก็ยังคงพูดจาออดอ้อนชายหนุ่มต่อไปอีก จนทำให้คริสถึงกับใจอ่อนยอมแพ้กับความมุมานะของผู้เป็นนาย "ก็ได้ขอรับนายน้อย" ว่าพลางก็หันไปมองทุกคนที่ยืนมองเขาอยู่ ทุกคนในที่นั้นไม่รู้ว่าคริสจะทำอะไร จึงได้แต่ยืนมองด้วยความงุนงง "โปราดอน เพลสรูเรส ไดเวสลีพ ดายน์" สิ้นเสียงร่ายเวทย์ของคริส จู่ๆก็เกิดลำแสงสีดำปรากฎขึ้นมาปกคลุมไปทั่วบริเวณที่สองคนยืนอยู่ ไม่นานพอสมควร..และแล้วแสงนั่นก็ดับลง เผยให้เห็นดวงตาเหม่อลอยคล้ายกับโดนสะกดจิตให้ทุกคน ณ ที่นั้นยืนอยู่กับที่ เด็กชายเห็นผลงานของคริสแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างน่าชื่นตาบาน "ดีมาก ดีมาก! คริส! ยอดเยี่ยมไปเลย ทุกคนกำลังมองข้า! กำลังมองข้า! ฮะ!..ฮะฮ่า!ฮ่า!" เด็กชายพูดเสียงดังลั่น แถมปรบมือแรงๆให้คริสเหมือนกับคนบ้า "แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอกขอรับนายน้อย ..พวกชนชั้นต่ำห่วยแตกสมควรโดนอยู่แล้วขอรับ สมควรโดนในข้อหาที่ไม่มองนายน้อยให้อยู่ในสายตา" น้ำเสียงที่เยือกเย็นเปล่งออกมาเหมือนกับพูดประชดประชันใส่ร่างทุกร่างที่ถูกสะกดให้อยู่ในภายใต้อำนาจนั่น "ใช่แล้วละ คริส เจ้าพูดถูกเลยทีเดียว" เด็กชายพูดจบ ก็กระโดดลงจากบ่าของคริสทันที "ดูทุกคนนี่สิ จ้องข้ากันใหญ่เลย" เด็กชายยิ้มและทำหน้าระรื่น ประกอบกับหัวใจกำลังพองโตด้วยความสุขกับการได้เห็นภาพเหล่านี้ เด็กชายก้าวเท้าไปหาคนที่ถูกสะกด ซึ่งเป็นผู้หญิงที่สูงกว่าเขา "คนนี้คงจะเป็นแม่ของเด็กคนนี้สินะ" เด็กชายหมายถึง เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆหญิงสาวนั่นเอง "น่าอิจฉาคนที่มีแม่เสียจริง น่าอิจฉาเหลือเกิน" จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มกลับบูดเบี้ยวคล้ายจะร้องไห้ออกมา "นายน้อย! ท่านร้องไห้" ตั้งแต่เลี้ยงนายน้อยมา คริสเพิ่งจะได้เห็นน้ำตาของนายน้อยครั้งนี้เป็นครั้งแรก ไม่นึกไม่ฝันว่านายน้อยของคริสจะเศร้าถึงเพียงนี้ คิดแล้วก็ยิ่งเศร้าเข้าไปอีก ที่นายน้อยของเขาเป็นเช่นนี้ก็เพราะ...นายน้อยของเขาไม่มีแม่ "ข้าเปล่าร้องไห้นะคริส กำลังดีใจต่างหากเล่า ดีใจนะดีใจ เข้าใจไหม ดีใจที่เห็นเด็กคนนี้มีแม่กับเขาด้วยแหละ" เด็กชายพูดไปเรื่อยเปื่อยโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจที่จะพูด ความสนุกหายไป ความเศร้าก็เข้ามาแทน มือไม้สั่นระริกระรี้จนแทบเกร็งให้อยู่นิ่งไม่ได้ - - เด็กชายไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว ไม่อยากเห็นอีก - - ว่าแล้วก็แบมืออันน้อยนิดของตนไปที่ศีรษะของเด็กผู้หญิงนั่น "ลาก่อน ...เด็กน้อยผู้โชคดี" สิ้นเสียงของเด็กชายเพียงแค่พริบตาเดียว มือที่เคยกุมศีรษะนั่นเอาไว้กลับบีบสิ่งนั่นให้ระเบิดเป็นจุล "ตูม!" สิ่งที่เคยอยู่บนบ่าของเด็กผู้หญิงคนนั้น บัดนี้ได้หายไปเรียบร้อยแล้ว "นายน้อยขอรับ" คริสเองก็รู้สึกเห็นใจกับความรู้สึกของนายน้อยเช่นเดียวกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากพูดปลอบใจเพียงอย่างเดียว "ไม่เป็นไรนะขอรับนายน้อย" พูดจบก็เข้าไปโอบกอดร่างเล็กที่เต็มไปด้วยรอยคราบเลือดทั้งตัว "ข้า...ไม่เป็นไร" เจ้าตัวตอบสั้นๆ ก่อนที่จะดันคริสออก "จัดการทุกคนในที่นี้ให้หมด อย่าให้เหลือเด็ดขาด เข้าใจไหมคริส" เด็กชายสั่งพลางเช็ดคราบเลือดที่ติดบนใบหน้า "ขอรับนายน้อย" ว่าแล้วก็ไปจัดการตามคำสั่งของเด็กชายทันที - - ทำไมสวรรค์ช่างโหดร้ายกับข้าถึงเพียงนี้ ข้าแค่เพียงอยากมีแม่เป็นตัวเป็นตนกับเขาบ้าง ไม่ใช่แม่บุญธรรมในคราบปีศาจนักบุญอะไรนั่นเสียหน่อย - - เด็กชายคิดในใจก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามที่แสนจะเงียบสงบ ........................ จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 2 ส.ค. 48 12:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ............... ย้อนกลับมาที่สนามซึ่งในตอนนี้โทรุกับมาโกโตะเป็นผู้เล่นกองหน้าของทีม เขาทั้งสองคนบอกให้ทุกคนไปประจำที่ตนเอง และรอให้มาโกโตะหรือโทรุเป็นคนส่งลูกให้ "รับลูกด้วย!" โทรุตะโกนบอกกับผู้ร่วมทีมของเขา โดยที่อีกฝ่ายมาแย่งตามไม่ทัน (ถ้าเป็นบนโลกของโทรุล่ะก็นะ) แต่ก็โดนขวางด้วยคมดาบของฝ่ายตรงข้าม โทรุชะงักก่อนที่จะชักดาบคู่ที่อยู่ด้านหลังออกมาสู้บ้าง - ดาบสองเล่มนี้หนักเอาการเลย ดีที่เขามีร่างกายแข็งแรง ไม่งั้นคงถือดาบเล่มนี้ไม่ไหวเป็นแน่ ว่าแต่จะต้องทำยังไงต่อดีกันน้า เรื่องฟันดาบนั้นตัวเขาเองก็ไม่เคยหัดมาก่อนเลยสักนิด "อย่ามัวแต่เหม่อสิ! โทรุ" มาโกโตะใช้ไม้คฑาปัดป้องคมดาบของฝ่ายตรงข้ามไว้ได้ทันก่อนที่จะถูกศีรษะของโทรุ ส่วนคนที่เข้ามาเล่นงานโทรุ ก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆแล้ววิ่งจากไป "ขอโทษ..." โทรุยังพูดไม่ทันจบ มาโกโตะก็พูดแทรกขึ้น "เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง! ..ชิ! ลูกบอลถูกแย่งไปจนได้! โทรุจัดการทีสิ" ด้วยสัญชาติญาณของอดีตนักกีฬาฟุตบอลเก่าของทั้งสองคน ซึ่งรู้ดีว่าจะต้องทำยังไงต่อ จึงรีบเร่งสปีดวิ่งเข้าไปแย่งทันที หลังจากที่แย่งลูกมาได้แล้ว โทรุก็วิ่งเตะลูกบอลหันหลังกลับไปฝ่ายตรงข้าม หมายจะทำประตูให้จงได้ "ทุกคนบุก! - - เริ่มแผน A ได้เลย" โทรุออกคำสั่งกับเพื่อนร่วมทีมอย่างสั้นๆ ซึ่งทุกคนในทีมฟังแล้วก็ผงกศีรษะก่อนที่จะไปประจำที่ของตนตามแผนที่โทรุบอกเอาไว้ ส่วนตัวมาโกโตะเองก็วิ่งนำโทรุออกห่างพอประมาณ เสร็จจากนั้นโทรุก็วิ่งเลี้ยงบอลไปพร้อมกับเก็บดาบเอาไว้ด้านหลังตามเดิม (ที่ด้านหลังของโทรุมีปลอกดาบไว้สำหรับเก็บดาบคู่อยู่) มิทันที่โทรุจะส่งลูกบอลไปให้มาโกโตะ เจ้าหญิงตัวแสบก็เข้ามาขวางซะได้ "ไม่มีทางให้ไปแล้ว ส่งลูกบอลมาให้ฉันซะ" ว่าพลางชักไม้กระบองจากด้านหลังออกมา เผยให้เห็นกระบองสีแดงและห่อหุ้มผ้าหลายหลากสีอยู่ด้านบนดูสวยงาม - ทีแรกโทรุนึกว่าอาวุธของเจ้าหญิงตัวแสบเป็นไม้คฑา เพราะเห็นว่ามันคล้ายกับของมาโกโตะ แต่พอเห็นก็ไม่ใช่อย่างที่คิดเอาไว้   "ไม่!" เขาพูดปฎิเสธ รีบชักดาบสองเล่มออกมาเตรียมพร้อมที่จะสู้  ...ดูไปแล้วว่าดาบนี่ก็คล้ายกับพวกกีฬาเคนโด้เลย จะแปลกก็ตรงที่มีอาวุธสองชิ้น.... โทรุคิดได้จึงเก็บดาบข้างซ้ายเข้าปลอกดาบด้านหลังโดยเร็ว แล้วหันกลับมาจับดาบที่เหลือให้แน่นขึ้น "ไม่รึ! ดี! งั้นเตรียมตัวที่จะกระเด็นออกไปนอกสนามได้เลย เจ้าคนไร้มารยาท!" สิ้นเสียงของเจ้าหญิง โทรุก็ก้าวเท้าขวาของตนเองไปด้านหน้าในท่าเตรียมของกีฬาเคนโด้ (ตอนเรียนอยู่ชั้นประถม โทรุเคยอยู่ชมรมเคนโด้มาก่อน) พลางยกดาบขึ้นในระดับอก มือทั้งสองข้างกุมที่จับดาบแน่น - - ต้องผ่านยัยเจ้าหญิงนี่ให้ได้เสียก่อน ไม่งั้นจะส่งลูกบอลนี้ไปให้มาโกโตะไม่ได้ - - โทรุคิดเสร็จก็ยืนมองรอเจ้าหญิงตัวดีเข้ามาโจมตี ส่วนลูกบอลนั่นไม่ต้องห่วง ในตอนนี้มันได้อยู่ข้างๆเท้าของเขาแล้ว รับรองว่าไม่มีใครมาแย่งได้แน่ (ตามกฎของซอกเกอร์เวจ ในขณะที่ผู้ครองบอลกำลังต่อสู้อยู่ ห้ามเข้ามาแย่งลูกบอลโดยเด็ดขาด ซึ่งโทรุไม่ทราบกฎข้อนี้ด้วยซ้ำ) ว่าแล้วหญิงสาวก็พุ่งตัวเข้ามาหาเขาด้วยไม้กระบองอันนั้น โทรุสะดุ้งกับความเร็วของเจ้าหญิงจึงก้าวเท้าขวาถอยหลังเพื่อตั้งหลัก "เคร้ง! เคร้ง! ขวับ! ปึ่ก! พลั่ก!" เสียงอาวุธทั้งสองกระทบกันดังขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่โทรุได้ใช้ดาบขึ้นมาปัดป้องกระบองที่กำลังจะพยายามฟาดหัวของเขา - - ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ แรงเยอะชะมัดยาก - - นึกไปบ่นพลางไป เขาค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังหนีตั้งหลักเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีว่าจะมีโอกาสให้เขาโต้กลับคืนด้วยซ้ำ "รับเก่งดีนี่! เจ้าคนถ่อย" ยัยเจ้าหญิงนั่นพูดชมเขา แถมแสยะยิ้มให้โทรุที่ไม่ค่อยอยากจะเห็นก็ดันได้เห็นซะได้ ...การกระทำของยัยนี่ไม่เข้ากับฐานะของตัวเองเอาเสียเลย เจ้าหญิงบ้า! "แต่นี่แค่ออมฝีมือให้เท่านั้น ต่อไปนี้ของจริงแท้แน่นอน - เตรียมรับมือซะ!" จู่ๆก็ประกาศขึ้นมาพรวดพราด ทำให้โทรุที่กำลังคิดในใจอยู่ก็สะดุ้งตกใจกับคำพูดนั่น - - ออมฝีมือให้หรือเนี่ย! จะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ - - ว่าแล้วความคิดก็ไม่ไวเหมือนสัญชาติญาณของคนที่เป็นนักกีฬาเคนโด้ เขาหันคมดาบฟาดเข้าที่ข้อมือน้อยๆของเจ้าหญิงด้วยความรวดเร็ว จนทำให้กระบองที่เจ้าตัวถืออยู่กระเด็นออกจากมือ "เป็นเจ้าหญิงแท้ๆ ดันหลงดีใจคิดว่าตัวเองจะเก่งกว่าคนอื่นเค้า ...แล้วตะกี้ที่เธอออมฝีมือให้กับผม ก็เท่ากับว่าไม่ให้เกียรติ์ผม - ผมยอมรับไม่ได้ ...มันทุเ รศสิ้นดี!" โทรุตะคอกเสียงใส่ หมดกันพอดีกับความใจดีในคราบเด็กดีกับคนอย่างเขา เจ้าหญิงที่เอาแต่ใจและชอบดูถูกคนอื่นแบบนี้เห็นทีว่าเขาทำโทษให้รู้จักเข็ดหลาบจำเสียบ้าง ไฟที่เคยมอดลงกลับลุกขึ้นโหมด้วยความโมโหแค้นแสนสาหัส "โทรุอย่า!" มาโกโตะรู้ดีว่าโทรุเริ่มขาดสติและเปลี่ยนไปเป็นโหมดโหดซะแล้ว จึงรีบเข้าห้ามทันที "อย่าเข้ามายุ่งนะมาโกโตะ!" ไม่ทันที่มาโกโตะจะได้เข้าไปห้ามศึกครั้งนี้ ตัวของโทรุก็พุ่งไปถึงตัวเจ้าหญิง ส่วนดาบนั่น โทรุได้ทิ้งมันลงพื้นไปแล้ว "ใจเย็นๆ โทรุ ฉันรู้ดีว่านายเกลียดเรื่องดูถูกคนมาก แต่ว่า..นั่นเจ้าหญิงเชียวนะ" มาโกโตะพูดพลางมองโทรุที่กำลังบีบลำคอของเจ้าหญิงที่ไร้ทางสู้ "แล้วไง เจ้าหญิงมีอะไรดีนักนะ คนอื่นถึงได้เอาใจกันมาก!" โทรุพูดเสียงสั่นด้วยความโมโห พร้อมกับเพิ่มแรงบีบมากขึ้นเรื่อยๆ "หยุดนะ! เจ้าคนถ่อย! จะทำอะไรกับน้องสาวของข้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!" เจ้าชายเฟรย์ที่เงียบมานาน ก็พูดขึ้นบ้าง แม้ว่าเจ้าชายเฟรย์วิ่งเข้าไปช่วย แต่ก็โดนโทรุใช้มืออีกข้างปัดจนกระเด็นออกเสียทุกครั้ง พอมาโกโตะหันไปมองเจ้าหญิงก็แทบสะดุ้ง ใบหน้าของเจ้าหญิงในตอนนี้เริ่มซีดอย่างเห็นได้ชัด "อยู่ไปก็หนักแผ่นดินเปล่าๆ สู้ปล่อยให้ยัยนี่ถูกฉันฆ่าตายไปเลยจะไม่ดีดีกว่ารึไง! มาโกโตะ คำก็เจ้าหญิง สองคำก็เจ้าหญิง เธอมีอะไรดีมากนักหรือไง ผู้คนถึงบูชาเธอราวกับเทพพระเจ้า!" คราวนี้โทรุหันไปบ่นกับร่างเล็กที่สั่นไปทั้งตัว ความโกรธของโทรุถึงขั้นสูงสุดที่ไม่มีใครจะเยื้อยุดให้ลงได้ แม้แต่ตัวของมาโกโตะเองก็ตามที "ปล่อยน้องสาวข้าเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าฆาตกร" เจ้าชายเฟรย์ยังไม่วายที่จะพูดต่อ แต่นั่นก็ไม่ทำให้โทรุหยุดลงมือได้สักนิด "ตายซะเถอะยัยเจ้าหญิงรกโลก!" พูดจบก็คว้าดาบที่เหลือออกมาพร้อมที่จะแทงร่างหญิงสาวตรงหน้า   "จะบ้าไปถึงไหนกันโทรุ พอได้แล้วละ!" น้ำเสียงดุดันราวกับฟ้าผ่าของคนที่ไม่คาดคิดว่าจะหยุดโทรุได้กลับดังขึ้น แววตาของโทรุเริ่มอ่อนลงจากคนที่เคยโมโหจัดราวกับคนบ้า และคนที่ห้ามไม่ให้โทรุใช้ดาบฆ่าหญิงสาวได้ก็คือ มิสเทรสนั่นเอง "คุณมิสเทรส ...ผม..ผมขอโทษครับ" พูดจบก็ปล่อยมือออกจากลำคอของเจ้าหญิง พลางลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเก็บดาบเข้าที่ ส่วนเจ้าชายเฟรย์ เมื่อเห็นว่าโทรุเดินออกห่างจากน้องสาวของตน จึงได้วิ่งเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง "ได้สติแล้วก็ดี ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม" มิสเทรสกล่าวเสียงเรียบ ซึ่งแตกต่างจากตะกี้โดยสิ้นเชิง แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 48 03:08:30 จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 2 ส.ค. 48 12:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "ครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว" เขารู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป จึงได้แต่ก้มหน้ายอมรับความผิดที่ก่อเอาไว้ "อืม ดีมาก ให้ได้อย่างนี้สิ" ในขณะที่มิสเทรสกับโทรุกำลังคุยกันอยู่ มาโกโตะก็เหลือบไปเห็นดาบเล่มใหญ่ของโทรุที่ปักอยู่บนพื้นสั่น - - เขามองอยู่ไม่ถึงนาที ดาบเล่มนั้นก็หลุดออก และจู่ๆ ก็ลอยขึ้นมาพร้อมกับหันด้านคมลอยพุ่งเข้าที่ด้านหลังของโทรุอย่างรวดเร็ว โดยที่โทรุกับมิสเทรสไม่ทันได้รู้สึกตัว "โทรุ! ระวัง!" โทรุและมิสเทรสได้ยินจึงรีบหันไปมองมาโกโตะที่กำลังวิ่งมาทางด้านหลังของโทรุด้วยความงุนงง และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ดาบเล่มนั้นได้ปักเข้าที่กลางหลังของมาโกโตะอย่างจัง "มาโกโตะ!" โทรุรีบรับร่างของเพื่อนสนิท ซึ่งกำลังล้มลงกับพื้นอย่างเร็ว "เกิดอะไรขึ้นกันแน่! มาโกโตะ ทำไมดาบนั่นถึง..โอ๊ย! ไม่เข้าใจเลย" โทรุเริ่มสับสนกับเรื่องที่ชนกัน เขาไม่เข้าใจเลยว่าดาบของเขาจะพุ่งมาทางนี้ - - แล้วมาโกโตะก็ดันเอาตัวเข้ามารับคมดาบแทนเขา "ช่วยถอยห่างได้ไหม โทรุ ฉันจะใช้เวทย์รักษามาโกโตะนะ" มิสเทรสพูดรัวและเร็วจนแทบไม่เป็นประโยค ว่าแล้วโทรุก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย - - เลือดของมาโกโตะเริ่มออกมามากจนดูน่ากลัว ใครกันนะที่เป็นคนทำแบบนี้ โทรุยอมไม่ได้เสียแล้ว คิดเสร็จก็รีบหันไปมองข้างๆ ใครเป็นคนทำกันแน่ จะเป็นยัยเจ้าหญิงกับเจ้าชายเฟรย์ก็ไม่ใช่ เพราะสองคนนั้นกำลังคุยกันอยู่ ส่วนคนอื่นที่เหลือรวมถึงผู้ชมนั่น ตัวเขาเองก็ไม่อาจทราบได้ เพราะเยอะมากเสียจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ไม่นานนักเลือดที่ไหลอยู่ก็หยุดลง พร้อมกับดวงตาสีแดงที่เปิดขึ้นให้เห็น "ละ..แล้ว..โทรุ เพื่อนของผม..เป็นไงบ้าง..ครับ" มาโกโตะถามด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยอ่อน เขาจำได้แต่เพียงว่าตัวเองวิ่งเข้าไปรับดาบนั่นแทนโทรุ "ห่วงตัวเองก่อนเถอะ หลานรัก บาดเจ็บหนักขนาดนี้อย่าพูดอะไรมากนักเลย" มิสเทรสรู้สึกโล่งใจมากขึ้นกว่าเดิมที่มาโกโตะ หลานรักของเขาฟื้นแล้ว แต่คำพูดของมิสเทรสก็ไม่ทำให้มาโกโตะยอมได้ "โทรุ นายอยู่ที่ไหน" มาโกโตะถามด้วยเสียงอันแผ่วเบา - - เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย เจ็บมากเสียจนน้ำตาไหลเลยก็ว่าได้ โทรุได้ยินเสียงที่เพื่อนเรียก จึงรีบหันกลับไปดูด้วยความเป็นห่วง "ฉันอยู่นี่แล้วมาโกโตะ" ว่าพลางจับมือของเพื่อนจนแน่น ถึงแม้เลือดจะหยุดไหลแล้ว แต่ดาบนั่นยังคงปักที่กลางหลังของมาโกโตะอยู่ "อดทนเข้าไว้นะ เดี๋ยวมิสเทรสจะเอาดาบนั่นออกจากหลังนายเอง ไม่ต้องเป็นห่วง" โทรุพูดพลางเม้มปากเสียจนเลือดออก เขาโกรธที่จับตัวคนร้ายไม่ได้ "คุณมิสเทรสครับ  คือว่า..." ดูเหมือนว่ามิสเทรสจะรู้ทันเท่าความคิดของเขา จึงได้แต่ผงกหัวก่อนที่จะล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุม "ฉันจะดึงดาบนั่นออก โทรุ เธอช่วยจับตัวมาโกโตะให้แน่นที อย่าให้หลุดได้ละ" พูดจบ ก็เอาไม้คฑายัดเข้าที่ปากของมาโกโตะ "ห้ามคายมันออกนะมาโกโตะ ไม่งั้นเธอจะกัดลิ้นตัวเองขาดได้" สิ้นคำสั่งของผู้เป็นทวดของมาโกโตะ เขาผงกหัวให้หนึ่งทีก่อนที่จะเตรียมพร้อมรับความเจ็บปวดที่จะมาถึง "ดึงแป๊ปเดียว ไม่เจ็บมากเท่าไหร่หรอก" มิสเทรสพูดปลอบขวัญหลานรักที่กำลังสั่นด้วยความกลัว เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนที่จะใช้มือจับด้ามของดาบนั่น "อื๊อ!" แค่มิสเทรสจับดาบมันก็ทำให้มาโกโตะรู้สึกเจ็บเข้าเสียแล้ว มิสเทรสได้ยินก็รู้สึกไม่ค่อยดีกับเสียงร้องของหลานรักตัวเอง "ฉันรู้ว่าเจ็บ แต่ทนเอาไว้หน่อยแล้วกัน" พูดจบก็รีบดึงดาบเล่มใหญ่นั่นออกด้วยความรวดเร็ว เพื่อที่จะให้มาโกโตะรู้สึกเจ็บแค่เพียงแป๊ปเดียว "พรวด! อื๊อ!!" เสียงดาบดังขึ้นให้รู้ว่าหลุดออกจากแผ่นหลังของมาโกโตะ ซึ่งมาพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเจ้าตัว "เสร็จแล้วละ โทรุช่วยเอาไม้นั่นออกจากปากของมาโกโตะให้ที" สิ้นคำสั่งของมิสเทรส โทรุก็รีบเอาไม้นั่นออกแล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวเอามาเช็ดเหงื่อให้เพื่อนของเขา "เหลือแต่ใช้เวทย์ปิดแผลเท่านั้นก็จบ" มิสเทรสกล่าวพลางเช็ดเลือดที่พุ่งออกมาพร้อมกับตอนที่ดึงดาบนั่น "พอยน์รูสชั่น ชิลเทส โอมุรัส ชาช์" มิสเทรสร่ายเวทย์ใส่ที่ด้านหลังของมาโกโตะ รอยแผลจากคมดาบก็ค่อยเลือนหายไปจนเหลือแต่แผลเป็น "หมดเรื่องหายห่วงแล้ว คราวนี้มาหาตัวคนร้ายกันเถอะ - - ไม่ต้องลุกขึ้นมาช่วยหรอก มาโกโตะ นอนอยู่อย่างนั้นแหละดีแล้ว" มิสเทรสกล่าวพลางหันไปมองคนที่ลอบทำร้ายโทรุ ดูเหมือนว่ามิสเทรสจะคาดเดาได้ถูก ร่างๆหนึ่งที่เผยรอยแสยะยิ้มออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยราวกับไม่ทุกข์ร้อนอะไร ซึ่งผิดจากตอนแรกเอามากๆ "เจ้าชายเฟรย์ กรุณาเดินมาหาข้าน้อยที ข้าน้อยจะมีเรื่องคุยด้วย" "เจ้ากล้าสั่งกับข้าถึงเพียงนี้เชียวรึ! เจ้าคนถ่อย ไม่รู้ฐานะว่าใครเป็นใครเลยงั้นหรือ" เจ้าชายเฟรย์กัดตอบอย่างไม่พอใจที่คนธรรมดาอย่างมิสเทรสจะกล้าสั่งคนอย่างเขา "ข้าน้อยต้องขออภัยที่พูดอะไรออกไป แต่นี่เรื่องสำคัญมากที่พระองค์จะต้องรู้ให้ได้" ไม่ทันที่เจ้าชายเฟรย์จะเถียงกลับ ความรู้สึกที่เขาสัมผัสมันได้ตอนนี้ก็คือ ตัวเขาเบาหวิวราวกับขนนก และแล้วร่างของเขาก็ลอยไปหามิสเทรสอย่างรวดเร็ว "จะทำอะไรกับพี่ชายของข้า! เจ้าคนต่ำช้าเลวทรามไร้มารยาท" หญิงสาวที่นั่งเงียบมานานก็พูดขึ้นบ้างหลังจากที่หายเจ็บคอจากการถูกโทรุบีบ "เลิกเล่นละครน้ำเน่าเสียทีเถอะ เจ้าคนชั่วบาปหนา ริกล้าปลอมร่างเป็นเจ้าหญิงไอร์ช ดาร์เวสโก้ แห่งเฟิร์ชซิบีลิอันมาหลอกทุกคนได้ถึงเพียงนี้" มิสเทรสกล่าวเสียงราบเรียบ ทุกคนในที่นี้พอได้ยินจากที่มิสเทรสว่า ก็ต่างพากันตกใจกันยกใหญ่ "จะมากเกินไปแล้วนะ! บังอาจมาว่าข้าไม่ใช่เจ้าหญิง เจ้ามีหลักฐานอะไรมาว่าข้าได้" มิสเทรสเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เปล่งออกมาอย่างขำขัน "โอ๊ย! ให้ตายสิ ไม่รู้จักยอมรับเสียทีว่าเจ้าไม่ใช่เจ้าหญิง ถึงแม้คนอื่นจะดูไม่ออก แต่ข้าก็ดูออกนะ หลักฐานที่ยืนยันว่าเจ้าไม่ใช่เจ้าหญิงก็อยู่ที่นี่ไงเล่า" พูดจบก็ชี้นิ้วไปยังที่นิ้วนางของหญิงสาว ซึ่งมีแหวนเล็กๆถูกสวมอยู่ที่นิ้วนางนั่น "แหวนยังไงล่ะ หลักฐานออกโทนโท่! เจ้าหญิงตัวจริงจะไม่ใส่แหวนราคาถูกหรอกนะ แล้วก็ไม่ใช่แหวนที่มีประกายอยู่ตรงจุดเพชรเสียด้วย" เมื่อมิสเทรสพูดจบ ทุกคนต่างหันไปมองเจ้าหญิงตัวปลอมนั่นอย่างไม่น่าเชื่อสายตา สิ่งที่มิสเทรสกล่าวออกมานั้นเป็นจริง ซึ่งเจ้าชายเฟรย์ที่ยืนฟังอยู่ก็เข้าใจอย่างที่มิสเทรสว่า คนๆนี้ไม่ใช่น้องสาวของๆเขา - - ถ้างั้นน้องสาวของเขาในตอนนี้หายไปไหนเสียแล้วล่ะ "หึหึ เดาเก่งได้อีกตามเคยเลยนะ มิสเทรส สมแล้ว...ที่เป็นท่านปู่ของมาซาฮิโนะ" น้ำเสียงของเจ้าหญิงหายไป ถูกแทนที่ด้วยเสียงที่เยือกเย็นจนดูน่ากลัว ร่างนั่นลุกขึ้นยืนพลางฉีกหน้ากากเจ้าหญิงออกทันที เผยให้ใบหน้าค่าตาของผู้ร้ายคนนั้น พอทุกคนเห็นต่างก็ตกใจกันไปอีกรอบ เนื่องจากดวงตาและสีผมของคนร้ายที่บังอาจปลอมตัวเป็นเจ้าหญิงจะมีสีน้ำเงินเหมือนกันหมด "นี่เจ้าเป็นคนของเกาะเมฟัล งั้นรึเนี่ย!" เจ้าชายเฟรย์อุทานด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้า เกาะเมฟังที่ว่านั่น เป็นเกาะลึกลับแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่มีใครเคยพบเห็นหรือไปที่นั่นมาก่อน มีแต่เพียงรู้ลักษณะของคนที่นั่นว่าเป็นยังไง "เกาะเมฟัล? ชื่อเกาะของที่นี่เหรอครับ คุณมิสเทรส" โทรุพูดกระซิบเบาๆ "อืม" มิสเทรสตอบสั้นๆ แต่ก็ไม่ได้หันมามองโทรุ "ช่วยไปอยู่ใกล้ๆมาโกโตะทีสิ โทรุ" "ครับ?" โทรุแปลกใจกับคำสั่งของมิสเทรส แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรมากนักจึงยอมแต่โดยดี "ฉันไม่รู้ว่าเจ้าจะมาหาเรื่องที่นี่ด้วยเหตุผลใด แต่การที่เจ้าบังอาจปลอมตัวเป็นเจ้าหญิง มันก็ออกจะเกินหน้าเกินตาไปหน่อยละมั้ง - - ระวังหัวจะหลุดออกจากบ่าไม่รู้ด้วยนะ" จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 2 ส.ค. 48 12:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 2 ส.ค. 48 21:03:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โทรุตะคอกเสียงใส่อย่างน้ำอดน้ำทน  -- ตกอะไรไปเปล่าครับ โทรุโมโหน่ากลัวจัง จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 3 ส.ค. 48 20:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "หัวหลุดจากบ่า? เสียใจด้วยย่ะ! ข้าเป็นคนที่ไม่กลัวเรื่องพรรณนั้นหรอกนะ ที่ข้ากลัวก็คือกลัวไม่ได้ฆ่าคนอย่างเจ้านะสิ มิสเทรส เจ้าเก่งเกินหน้าเกินตาจนนายใหญ่ไม่พอใจและสั่งให้ข้ามาจัดการเจ้าด้วยตนเอง" คนร้ายพูดเสียงแหลมจนทุกคนในที่นั้นยกเว้นมิสเทรส ซึ่งฟังแล้วแทบอยากจะมุดดินหลบไปเสียเดี๋ยวนั้นเลย แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะทำตามที่ตัวเองคิด เนื่องจากมีลำแสงสีดำโผล่ออกมาที่มือของคนร้าย "ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้นะว่านี่คืออะไร มิสเทรส หึหึ เตรียมตัวเตรียมใจตายได้เลย" คนร้ายยิ้มอย่างพออกพอใจกับผลงานที่ตัวเองกำลังจะทำสำเร็จในไม่ช้านี้ "โทรุพามาโกโตะออกไปจากที่นี่ซะ! แล้วก็คนที่อยู่บนสแตนด์ด้วย! ออกไปซะ! ถ้าไม่อยากตายด้วยพลังแบล๊กโฮลนี่! ไปห่างๆจากที่นี่มากเลยก็ยิ่งดี" มิสเทรสตะโกนเสียงดังลั่นสนาม ทำให้ชาวบ้านที่อยู่บนแสตนด์นั้นต่างพากันวิ่งหนีออกไปอย่างชุลมุนพร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ "ยังไม่ไปอีกล่ะ! โทรุ ไปซะ!" มิสเทรสออกปากไล่ทันทีที่เห็นว่าโทรุกับมาโกโตะยังคงอยู่ที่เดิม (ส่วนเจ้าชายเฟรย์นั้นไม่ต้องพูดถึง ได้หายตัวไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว) "พวกผมจะรออยู่ที่นี่แหละ - - จะไม่ไปไหนจนกว่าจะออกไปด้วยกันสามคนเท่านั้น" มาโกโตะยืนกรานเสียงแข็งทั้งๆที่ตนเองแทบจะยืนทรงตัวไม่ค่อยจะได้ เขาไม่อยากให้มิสเทรสหรือทวดของเขาต้องมาตายเพราะเขาเป็นต้นเหตุ "แหม! เป็นห่วงกันจังเลยนะย่ะ อิอิ ดี! จะให้ตายกันทั้งหมดเลยนี่แหละ" คนร้ายที่เป็นผู้หญิงกล่าวด้วยความสะใจต่อภาพที่เห็น พูดจบก็ปล่อยพลังนั่นเข้าใส่ทั้งสามคนโดยที่มิสเทรสเป็นคนเอาตัวมาบังร่างของมาโกโตะและโทรุ - - ขณะที่อยู่ในช่วงวิกฤตเรื่องความเป็นความตาย มาโกโตะก็ได้แต่ภาวนาในใจว่า ขอให้พวกเขาสามคนรอดจากพลังนี้ได้โดยเถิด ซึ่งคำขอของเขาก็เป็นผล มาโกโตะได้รู้สึกถึงพลังแปลกๆที่ไหลเวียนวนในร่างกายของตัวเอง มันทั้งร้อนรุ่มและกระตุ้นหัวใจเขาให้เต้นเร็วผิดปกติ ทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน - - ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ - - เขาคิดเสร็จก็ทิ้งตัวทั้งหมดให้ปล่อยตามแรงดึงดูดของโลก "มาโกโตะ!" มีแค่เพียงเสียงเรียกชื่อเขาที่จะได้ยินมันเป็นครั้งสุดท้าย ต่อจากนั้นเขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ............... จบ บทที่ 7 พลังที่แอบแฝง จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 4 ส.ค. 48 03:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แก้ไขคำที่ผิดแล้วนะคะ ตรงที่บอกเอาไว้นะ หุหุ ขอบคุณนะคะเพื่อนๆที่แวะเข้ามาอ่านของเรา ^_^ เชี่ย เชี่ย (พูดถูกหรือเปล่าเนี่ย! ใครเก่งภาษาจีนก็บอกเราที) จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 4 ส.ค. 48 03:21:55 ]