ความคิดเห็นที่ 1          “หลังจากที่รอ...รอ...รอ...เราก็ตัดสินใจบอกตัวเองว่า...จะไม่รออีกต่อไป วันนี้ออกไปข้างนอกช้อบปิ้งกะยัยกร ช็อปแหลก เม้าท์สะบัดเพื่อลืมคนบางคน พอเราตั้งใจมั่นจะทำอะไร มันก็มักมีอุปสรรคมาทำให้ไขว้เขวอยู่เรื่อย...เสียงโทรศัพท์ที่กรีดลั่นและเต้นเร่าๆ(เพราะตั้งสั่นด้วย)ในกระเป๋าทำให้รอยยิ้มที่เหือดหายไปหลายอาทิตย์ของเรากลับคืนมา เหมือน...ดวงตะวันที่สาดแสงมายังเราอีกครั้ง ใครบ้างจะไม่ยอมรับไออุ่นจากแสงรวี”         และใครบ้างจะไม่หลงใหลในแสงของจันทร์นวล...เจ้าของดวงตาคมที่ไล่เรื่อยตามตัวอักษรคิดในใจ         “ฝึกหนักดูเหมือนจะเป็นข้ออ้างของนักเรียนเหล่าหรือเปล่านะ แต่คงเป็นข้ออ้างที่เชื่อถือได้เพราะโผล่หน้ามาให้เห็นที ดำยังกะถ่านไม่มีผิด ยิ้มทีเห็นแต่ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบยังกะโฆษณายาสีฟัน” เสียงหัวเราะแผ่วๆผ่านลำคอเมื่อนึกถึงยามที่ตนออกฝึก กลับออกมาทีก็ดำอย่างเจ้าของไดอารี่เล่มนี้ค่อนขอด        ใบหน้าคมยังเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม....ก็เพราะอย่างนี้ไงเล่าเขาถึงปรารถนาจะขลุกอยู่ในห้อง...ห้องที่มีกระไอกรุ่นของศศิพินทุ์ แม้จะยอกแสยงใจกับความหลังแต่บางทีก็ยังแฝงด้วยความสุขที่เอิบอาบในแผ่นเนื้อหัวใจ เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าบางคราวก็ถึงกับน้ำตาซึมกับถ้อยความที่ผ่านตา ทว่า...ในความทรมาน ขมขื่น ยังมีความหวานชื่นเจือปนอยู่         “วันหนึ่งพี่เขาก็โทร.มาบอกให้เราหาชุดสวยๆ จะพาออกงาน อยากจะกรี๊ด....ดดดด....ดดด....ด จะมีหนุ่มพาออกงาน งานที่ว่านี่คือ...งานช่อชัยพฤกษ์หรือเรียกกันสั้นๆว่างานช่อฯ...งานฉลองรับกระบี่สั้นของนักเรียนนายเรืออากาศชั้นปีที่ 1 จัดที่อาคารรณนภากาศ อาคารหอประชุมที่ตั้งชื่อตาม จอมพลฟื้น รณนภากาศ ฤทธาคนี”         “ถ้าเรารู้ว่า งานช่อฯที่นำความปลาบปลื้มมาสู่นนอ.รวิชาติ หากนำความเจ็บปวดมาสู่นางสาวศศิพินทุ์ล่ะก็ เราคงไม่ไป แต่ใครบ้างจะรู้อนาคตล่วงหน้า เหมือนมีคนบนฟ้าคอยขีดเส้น จับจูงให้เราเดิน ความรักของเด็กวัยรุ่นต้องถูกกีดกันเสมอไปหรืออย่างไร เพียงแค่เราไปงานฉลองรับกระบี่ของลูกชายเขา...เขาก็เหมาว่าเราทำผิดร้ายแรง ภาพที่แม่เดินจูงมือลูกชายออกจากงานไปต่อหน้าต่อตาเมื่อคืนก่อนทำให้เรารู้สึกอับอายมาจนถึงวันนี้”         “เมื่อเป็นอย่างนี้เราจะทำยังไงได้ ฝืนยิ้มอยู่ในงานต่อทั้งๆที่ไม่รู้จักใครน่ะเหรอ บรรยายไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร มันเคว้งคว้าง...เจ็บปวด เราเลยลากแขนยัยกรออกจากงานนั่งแท็กซี่กลับบ้าน แต่ผ่านสตูดิโอถ่ายรูปเรากับยัยกรเลยขอแวะสักหน่อย ก็นานๆครั้งถึงจะได้แต่งสวยๆอย่างนี้ อ้อนวอนพี่ที่ร้านอยู่นานเพราะเขาจะปิดร้าน...ในที่สุดเขาก็ยอมใจอ่อน เราฉีกยิ้มใส่กล้องสุดชีวิต แต่ในใจร้าวรานสุดทานทน ภาพสุดท้ายที่ถ่าย...ความทะนงรักศักดิ์ศรีของเราก็พุ่งแรง เราเอียงข้าง เชิดหน้า ยิ้มนิดๆ...ต่อไปฉันจะไม่โหยหาไออุ่นจากดวงตะวันอีกแล้ว...และนั่นก็เป็นเหตุให้เราบอกเลิกเขาในวันนี้ บอกตัวเองว่า...ฉันไม่แคร์สักนิดหากชีวิตจะไร้ซึ่งแสงแห่งตะวัน”         ชายหนุ่มปรายตามองภาพถ่ายข้างเตียงที่เขาหยิบขึ้นมาดูในทีแรกก่อนจะหลับตานิ่ง...‘ฉันไม่แคร์สักนิดหากชีวิตจะไร้ซึ่งแสงแห่งตะวัน’ เขาก็เคยคิดเช่นนั้น...         “(ขอโทษนะที่หายไปนานเหมือนไม่แยแสนะน้องได(อารี่) ) เมื่อชีวิตที่เคยมีเจ้าของสองคนเปลี่ยนแปรเป็นเหลือเพียงคนเดียว เราเลยใช้ชีวิตให้คุ้มอย่างที่สุดสมกับที่ชีวิตเป็นของเราคนเดียว เราไปเที่ยวกับพี่รุต กินข้าวกับพี่รุต ไปไหนมาไหนกับพี่รุตประจำ และจนได้...บางเรื่องคนภายนอกรู้ดีกว่าตัวเราเสียอีก...เราเป็นแฟนกับพี่รุต...เป็นงั้นไป เราเล่าให้พี่รุตฟัง คนฟังก็ขำ หัวเราะก๊ากซะจนเราต้องเอาขนมปังยัดปากให้เงียบเสียง เห็นท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของพี่รุตแล้วก็อดถามไม่ได้ว่าแฟนพี่รุตเขาไม่รู้สึกเลยหรือไง”         “พี่รุตยักไหล่อย่างที่เคยเห็นประจำ...คนไม่มีแฟน...เราได้ทีเลยแหย่เข้าให้ว่าเครื่องแบบนายตำรวจกับดาวอีกดวงบนบ่าไม่ดึงดูดสายตาสาวๆหรือว่าหน้าตา หุ่นที่สวมเครื่องแบบไม่มีเสน่ห์พอ เท่านั้นแหละพี่รุตตาลุกวาวบอกเสียงลอดไรฟัน...ถ้าฉันมีแฟนแกจะได้ควงฉันออกงานจนเป็นข่าวเหรอ ไอ้น้องรัก...‘ไอ้น้องรัก’ ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับพี่รุต...ลูกพี่ลูกน้อง..ที่คนอื่นไม่รู้”         “เราเพิ่งรู้ว่า พี่ชายเราเสน่ห์แรง สาวตอมกันเกรียว แต่ขอโทษ...สาวคนเดียวนะที่ตอม อีกหลายสาวพี่รุตต้องวิ่งไปตอมเขาเอง 555 เราต้องรับโทรศัพท์แทนพี่รุตอยู่หลายทีจนรู้ถึงชื่อสาวที่โทร.หา พี่รุตของน้องปิ๊ก 5555 แต่ทำไม...น้องปิ๊กถึงกลายเป็นของเขา...รวิชาติ”         “เราเกือบจะลืมชื่อนี้ไปเสียแล้วหากไม่เจอกันในวันนี้ สายตาของปิ๊กที่เดินคู่มากับเขาเหมือนจะสื่อความนัยอะไรบางอย่างกับพี่รุต เขาจะรู้บ้างไหมว่าปิ๊กรู้สึกยังไงกับพี่รุต ปิ๊กคิดยังไงกับผู้ชายคนอื่น ปิ๊กไม่มั่นคงต่อความรักที่เขามีให้ ปิ๊กตามตื๊อพี่รุตจนเราสังเกตเห็นความรำคาญในแววตาของพี่ชาย คำว่า...สุภาพบุรุษอีกล่ะมั้ง ที่พี่รุตต้องอดกลั้นไม่ปริปากบอกใคร แต่เรารู้...”         “จะด้วยอะไรก็ตามแต่วันนี้เราตัดสินใจโทร.หาเขา แปลก...ที่เขายังใช้เบอร์เดิม เราเล่าเรื่องของปิ๊กให้เขาฟังบอกเขาให้เลิกโง่เสียที เราพูดแรงไปหรือเปล่าไม่รู้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนี้ หรือเพราะเส้นใยบางๆที่ยังคงเหลือคลุมหัวใจที่เป็นแรงกระตุ้นให้เราทำ”         “เขาก็เป็นเหมือนเคยยอมรับฟัง นิ่งๆเหมือนเดิม เราจะวางสายอยู่แล้วเขากลับบอกให้เราร้องเพลงให้ฟังหน่อยสักเพลง...เราอึ้งอยู่นาน...เขาถามเราซ้ำอีกว่า...ร้องให้ฟังหน่อยได้ไหม เพราะเสียงอ้อนออดหรือเพราะสายใยรักที่ตัดไม่ขาดจนเกาะเป็นพังผืดติดก้อนเนื้อหัวใจทำให้เราร้องเพลงนี้ออกไป...เธอมีใครหรือยัง เป็นอย่างฉันหรือเปล่า อยู่มันไปเพียงวันๆ อยู่มันไปกับความเหงา ไม่มีใจจะรักใครได้เลย ให้เวลาเธอคิด เอากลับไปนอนคิด คิดยังไงก็บอก ออกมาจากหัวใจ จะไม่มีปัญหา จะไม่มีเงื่อนไข ตั้งใจแค่เพียงให้เธอได้รู้ ว่าฉันยังรักเธอ...ชื่อเพลงตรงกับความรู้สึกลึกๆในใจอย่างเหมาะเหม็ง....ยังรักเธอ ของ โหน่ง พิมพ์ลักษณ์”         “วันนี้เราได้ของรางวัลจากการร้องเพลง เป็นพวงกุญแจตุ๊กตาหมี น่ารักเชียว...เราตั้งชื่อมันว่า...‘ลักกี้’ จะขอมาก หวังสูงเกินไปไหม ถ้าจะบอกว่าตั้งขึ้นเพื่อให้ความรักครั้งใหม่กับคนรักเก่า ‘ลักกี้’ เรานึกย้อนดูเราดึงความสุขมาปิดความทุกข์ หลอกตัวเองว่าไม่แคร์ ไม่สน แต่จริงๆแล้วมันตรงกันข้ามเราเพิ่งรู้ว่า...ชีวิตเราไร้ซึ่งแสงตะวันไม่ได้”         คนอ่านจ้องตัวอักษรท้ายหน้ากระดาษนิ่งคำว่าไม่ได้เหมือนจะโดดเด่นเกินตัวอักษรในบรรทัดอื่นๆ เป็นเพียงความบังเอิญหรือจงใจก็สุดรู้ เขารู้แต่เพียงว่า...เป็นความจริงอย่างที่ศศิพินทุ์เขียนไว้นั่นแหละ         “วันนี้ได้มีโอกาสไปงานช่อฯอีกที งานช่อครั้งแรกและครั้งที่สองต่างกันอย่างสิ้นเชิง ไม่ได้ต่างกันที่ตัวเลขบอกจำนวนครั้ง แต่ต่างกันที่ความรู้สึกของเราต่างหาก ครั้งแรกขมขื่น....ครั้งที่สองหวานชื่น ถ้าได้ไปงานช่อฯอีกครั้งเราก็ยังนึกไม่ออกว่าจะมีครั้งไหนที่หวานชื่นเท่าครั้งนี้อยู่ไหม...ไม่มีแน่ๆ”         “เราดำรงตนเหมือนรักสามเส้า หนึ่งหญิงสองชาย...งานฉลองกระบี่ของนายต้นเพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่โทร.มาขู่เข็ญให้ไปเป็นเพื่อนเพราะนนอ.ชั้นปีที่หนึ่ง ถูกบังคับให้พาแฟน(ญาติ)ไปปรากฏตัวในงานด้วย เราเลยกลายเป็นญาติกำมะลอของนายต้น แต่เป็นญาติจริงๆของนนอ.รวิชาติ ไปไหนมาไหนทั่วงานแบบเราสามคนรักกันยิ่งกว่าสายเลือดสุพรรณ” ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มเมื่อนึกภาพในคืนนั้นตาม แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:19:36 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 2 ส.ค. 48 17:19:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2         “นายต้นเพื่อนเราดันแพ่นไปอยู่ชมรมว่ายน้ำ ทั้งๆที่ตอนเรียนมาด้วยกันไม่เห็นจะฝักใฝ่ด้านกีฬาเท่าไหร่ นนอ.รวิชาติ(ของเรา) อิอิ ก็อยู่ชมรมนี้เหมือนกัน เลี้ยงชมรมว่ายน้ำเราเลยได้ไปด้วย 555 แล้วเราจะเอาน้องได(อารี่)ไปบันทึกความหวานกลับกทม.ด้วยนะ”         “หวานจนดำเพราะแดดริมทะเล 555 อะไรจะมีความสุขยิ่งไปกว่าเดินเกี่ยวก้อยกับแฟนริมทะเล....ทะเลที่ว่าเค็มยังหวานเลย 555 วันนี้เขียนแค่นี้แหละ เสียเวลาสวีทกับแฟน อิอิ(อย่างอนกันนะ น้องได)”         “ท่ามกลางความหวานก็ยังมีความแปลกเกิดขึ้น โทรศัพท์ลึกลับที่มีถึงเราทำเอาถูกคนที่นั่งข้างๆเหล่ เราวางสายแล้วอธิบายให้คนที่เหล่จนตาเอียงฟังว่า...เพื่อนของพี่ชายไม่รู้ได้เบอร์เรามาจากไหน ชื่ออธิคม รู้จักไหม เป็นทหารอากาศเหมือนคุณนั่นแหละ เขาส่ายหน้าแล้วก็นิ่ง ทอดตามองทะเลสีคราม เราก็นิ่งบ้าง บางครั้งความเงียบของเขาก็ทำเราหวั่นใจ ก็เหมือนกับทะเลที่ลึกเกินหยั่งถึง เหมือนกับเราที่ก็ไม่เคยเข้าใจเขาได้ลึกซึ้งสักที ทะเลหวานจะเปลี่ยนเป็นขมเสียแล้วกระมัง สาธุ...เจ้าลักกี้ ช่วยด้วยเถอะ”         “เบื่อ” ชายหนุ่มส่ายหน้ากับคำว่าเบื่อเต็มหน้ากระดาษ ดวงหน้าเรียวคงจะง้ำในยามที่พร่ำบ่นเบื่ออย่างนี้         “เบื่อจริงๆ โทร.มาอยู่ได้ บอกว่ามีแฟนแล้ว...มีแฟนแล้วก็ยังดื้อ ดันทุรัง โทร.มาแทบทุกวันโทร.อยู่นั่นล่ะ สงสัยต้นไม้ที่บ้านอีตาอธิคมออกลูกเป็นเงินถึงได้โทร.มาอยู่ได้ไม่เสียดายตังค์ คนที่อยากให้โทร.ดันไม่โทร.มาสักที คนที่รักกลับไม่แคร์ คนที่แคร์กลับไม่รัก โลก...ทำไมเป็นอย่างนี้ ได้ยินไหม.....นนอ.รวิชาติไปอยู่ที่ไหนน....นนน....น”         “และแล้ว...ความรักครั้งใหม่ก็พังทลายลงไม่เป็นท่าเหมือนครั้งแรกนั่นแหละ พอกันที...เพิ่งฉลาดหรือไงเจ้าดวงเดือน...แสงสุริยะไม่ได้อบอุ่นเสมอไปหรอกนะ”         “แม้จะพยายามตัดใจ เราก็ยังได้ข่าวของเขาเสมอ เขาไปเที่ยวกับคนนั้นไปกินข้าวกับคนนี้ และข่าวสุดท้ายที่ดูหนาหูขึ้นทุกวัน...ทุกวัน เขากำลังเรียนลีลาศกับสาวนักเรียนพยาบาลเหล่าทอ. ความสัมพันธ์ของคู่เต้นรำดูจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว ทำไมนะ ทำไม...ข่าวที่ได้รับถึงทำให้ใจเราร้าวราน เจ็บปวดเหลือเกิน มันน่าจะจบด้วยดีสิ...ต่างฝ่ายต่างมีคนเคียงคู่”         นั่นสินะ...ทำไมถึงไม่จบลงด้วยดี แต่ทำไมถึงได้กลายเป็นโศกนาฏกรรมเช่นนี้ มือแข็งแรงพลิกอ่านหน้าต่อไปราวกับอยากรู้เสียเต็มประดา ทั้งที่ความจริงเขาจดจำได้แทบจะทุกประโยคทุกคำพูดเพราะอ่านไม่รู้กี่เที่ยว         “วันนี้เราเจอเขาอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอมานาน....นานมาก...เป็นครั้งแรกที่เราอ่านแววตาเขาออก...ทำไมเพิ่งมาอ่านออกตอนนี้นะ เขาถามเราว่าตอนนั้นเราทะเลาะกันเรื่องอะไร...แล้วเราควรตอบว่าไงดีล่ะ จะโทษเขาน่ะเหรอที่ทิ้งเรา ไม่เอาใจใส่ ไม่ไยดี หรือจะโทษเราเองที่ใจร้อน วู่วาม อดทนไม่เพียงพอ บ้า...บ้าชะมัด เราได้แต่ยิ้มบอกเขาไปว่า...สงสัยตอนนั้นเรายังเด็กด้วยกันทั้งคู่มั้ง...แล้วตอนนี้ล่ะ...เขาถามเรากลับอีกครั้ง เราก็ได้แต่ยิ้มเหมือนเดิมไม่ปริปากบอกคำตอบในใจ...เราไม่ต้องการไออุ่นจากดวงตะวันดวงนี้อีกแล้ว เจ็บแล้วต้องจำ..จะเจ็บซ้ำซากก็โง่เป็นควายแล้วมั้ง”         “ตอนนั้นเราน่าจะเคลียร์กันนะให้รู้เรื่องไม่น่าปล่อยไว้อย่างนี้เลย...แววตาอาลัยที่สะท้อนในดวงตาคมคู่นั้นสะใจเราชะมัด เสียงทุ้มๆที่พูดนั่นก็อีก คราวนี้ถึงคราวเขาได้รู้รสชาติความเจ็บปวดบ้าง” ชายหนุ่มไล่นิ้วตามบรรทัดสุดท้ายสังเกตได้ว่าตัวอักษรในตอนท้ายสั่นพลิ้วไม่มั่นคงเหมือนตอนแรก         มือก็คงจะสั่นไม่แพ้ใจคนเขียนกระมัง!         ศศิพินทุ์ใจแข็งกับหัวใจตนเอง เย่อหยิ่งกับความรักที่มาเคาะประตู ถ้าหาก...วันนั้นเธอตกปากกลับไปคืนดีอีกครั้งเรื่องทั้งหมดก็คงจะจบด้วยดี เขาคงไม่ต้องมานั่งเสียใจในวันนี้         เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เสียงเด็กสาวร้องเรียกจากอีกด้านของบานประตูใหญ่         “คุณซันคะ คุณดาวจัดของเสร็จแล้วค่ะ”         “เดี๋ยวลงไป” ชายหนุ่มร้องบอกพร้อมผุดลุกขึ้นจากเตียง ดึงผ้าคลุมสีฟ้าอ่อนให้ตึงเรียบเหมือนตอนที่เข้ามาทีแรก หย่อนสมุดบันทึกในมือลงในลิ้นชักเหลือบมองภาพถ่ายบนโต๊ะข้างเตียงอีกครั้ง         “เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้วล่ะเดือน” เสียงห้าวแปร่งปร่า เนิ่นนานเพียงใดภาพของหญิงสาวนามศศิพินทุ์ก็ยังคงประทับตรึงในดวงใจไม่เคลื่อนคลา         ร่างผอมบางของหญิงวัยกลางคนนั่งมองถังสีเหลืองนิ่ง ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปอย่างเงียบๆ แม้ส่วนลึกในใจอยากทำลายความนิ่งงันของผู้สูงวัย ตั้งแต่ศศิพินทุ์จากไปผู้เป็นแม่ก็นั่งเหม่อลอยข้าวของทุกชิ้นของลูกสาวก็เก็บงำดิบดีคล้ายเมื่อคราวที่ผู้เป็นลูกยังมีชีวิตอยู่         “ครบรอบอีกปีแล้วสินะ” เสียงบอกแผ่วเบาเมื่อเขาหิ้วถังสังฆทานสีเหลืองขึ้นมาแตะข้อศอกผู้สูงวัยให้ลุกตาม         “ครับ” เสียงรับคำก่อนคนพูดจะเดินอ้อมไปยังด้านหลังรถยกเครื่องสังฆทานใส่ คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเห็นทางหางตาว่าเด็กรับใช้ยื่นอะไรบางอย่างให้คุณผู้หญิงของบ้าน                 “ซันน่าจะหาแฟนใหม่สักที” ชายหนุ่มยิ้มรับคำแนะนำนั้นเมื่อนั่งประจำที่คนขับ         “หรือยังไม่เจอคนถูกใจ”         “ผมยังรู้สึกผิดต่อเดือน” คนได้รับคำตอบเอนตัวพิงเบาะรถ นั่งเงียบไม่ปรารถนาจะขุดเรื่องเก่ามาทำให้ชายหนุ่มคราวลูกผู้ที่นั่งข้างๆต้องเป็นทุกข์ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:21:10 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 2 ส.ค. 48 17:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3        บรรยากาศในวัดร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ เงียบสงบเสียจนดุจดาวคิดจะฝากชีวิตที่เหลืออยู่ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ ชีวิตสองแม่ลูกที่ผ่านมา เหลือเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ผู้เป็นลูกสิ้นไปแล้วแม่จะฝืนมีชีวิตอยู่เพื่อใครกัน         “ป้าคิดจะบวชชี” คนที่เปิดกระโปรงรถด้านหลังชะงัก         “ผมขอโทษที่ทำให้ป้าดาวทุกข์ ถ้าผมไม่คิดดันทุรังหวังเอาชนะ ไม่ทำตัวไร้สติ เดือนคงไม่เป็นอย่างนี้” กระแสเสียงแฝงไปด้วยความเสียใจอย่างเหลือคณา ดุจดาวยิ้มบางๆเอื้อมมือไปแตะท่อนแขนแข็งแรง         “อย่าโทษตัวเองเลย ชะตาชีวิตของยัยเดือนคงเป็นอย่างนั้น หมดยัยเดือนป้าก็หมดห่วงแล้วล่ะ”         คนฟังยิ้มฝืดเฝือมองตามร่างแบบบางก่อนจะขยับเท้าก้าวตาม ความรู้สึกผิดยังเกาะติดแน่นในหัวใจ การสูญเสียคนรักไปยังไม่ทรมานเท่าการที่เขาเป็นผู้ฆ่าศศิพินทุ์ด้วยตัวเขาเอง แล้วอย่างนี้เขายังมีสิทธิ์ไปรักใครได้อีก         “อโหสิ ให้พี่ด้วยนะเดือน” เขาพร่ำบอกประโยคนี้เรื่อยมา และคงจะบอกประโยคนี้เรื่อยไป         “ซัน ป้าลืมดอกไม้แน่ะลูก อยู่เบาะหลัง” ดุจดาวหันกลับมาบอกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลัง         “ผมไปเอาให้ครับ”         ร่างสูงโน้มตัวลงยื่นมือไปคว้าดอกไม้สีขาวที่ถูกมัดเป็นช่อรวมกับใบเตย ครั้นยืดตัวขึ้นล็อคประตู รถอีกคันก็วิ่งเข้ามาจอดเทียบ         “พี่ฐิติ” เสียงเรียกชื่อของตนทำให้ขายาวที่เตรียมจะก้าวชะงักค้าง หญิงสาวร่างเล็กในชุดพยาบาลสีขาวก้าวลงมาจากรถส่งยิ้มให้         “แวว!” คิ้วเข้มของชายหนุ่มเลิกสูง “มาทำบุญเหรอ” ถามเสียงขรึม ดวงตาคมปรายตามองไปยังเบาะรถด้านหลังเครื่องสังฆทานตั้งโดดเด่นให้เห็นผ่านกระจกใสที่ไม่เคลือบฟิล์มกรองแสง         “ค่ะ มาทำบุญให้พี่ชาติ ก็วันนี้เป็นวัน...” เสียงเล็กใสขาดหายดวงหน้าหวานก้มต่ำ ฐิติมองกิริยานั้นก่อนจะลอบถอนหายใจ         เป็นโศกนาฏกรรมแห่งรักจริงๆ ตายสอง...มีชีวิตอย่างทุกข์ทนอีกสอง คนตายหรือคนอยู่กันนะที่ทรมานกว่ากัน         “หลายปีแล้วนะ น่าจะทำใจได้แล้ว” น้ำเสียงที่บอกแผ่วเบาด้วยคนพูดเองยังทำได้ยากเย็นนัก         “นั่นสิคะ แต่แววก็ตัดใจไม่ได้สักที ทั้งๆที่พี่ชาติก็ไม่ได้รักแวว คนบางคนต่อให้ใจร้ายกับเราแค่ไหนเราก็ยังรัก ผิดกับบางคนดีกับเรามากเท่าไหร่เรากลับรำคาญ พาลเกลียดซะอย่างนั้น” ดวงหน้าหวานเงยขึ้นมองสบ ดวงตาดำขลับวาววามด้วยหยาดน้ำตา         “แววรู้มาตลอดว่า พี่ชาติรักเดือน แววเป็นคนยื้อพี่ชาติไว้เอง แปลกไหมคะเรามักจะทำร้ายตัวเราเองเสมอ” คนพูดดึงกระดาษจากกล่องในรถขึ้นมาซับน้ำตา ส่งยิ้มจางๆให้ชายหนุ่มอีกที         “พี่ฐิติไปเถอะค่ะ” หญิงสาวตัดบท คนฟังถอนหายใจส่งยิ้มจางๆให้         “พี่ไปนะ อย่าคิดมากล่ะ รักษาตัวด้วย” แวววรรณมองร่างสูงที่เดินจากไปก่อนทรุดตัวลงนั่งในรถ ภาพถ่ายแผ่นหนึ่งร่วงลงเมื่อมือเรียวยื่นไปดึงกล่องกระดาษเช็ดหน้า นิ้วเรียวคีบหยิบขึ้นมาอ่าน         อ ย่ า ส น ใ จ เ ล ย น ะ ค น ดี .. .ว่ า รั ก เ ธ อ แ ล้ ว ฉั น ค น นี้ จ ะ ก อ ด ใ ค ร แ ค่ เ พี ย ง รู้ ว่ า รั ก เ ธ อ ต ล อ ด ไ ป เ พี ยง พ อ แ ล้ ว*                                                                   รักเดือนตลอดไป                                                                                                                                                รวิชาติ                 ภาพถ่ายร่วงลงจากมือเล็ก...นี่ไงล่ะ หลักฐานที่ยืนยันว่า นนอ.รวิชาติในครั้งนั้นไม่เคยรักนักเรียนพยาบาลที่ชื่อแวววรรณเลย....ก็ไม่รู้เธอจะเก็บ นำติดตัว ติดรถไว้ทำลายหัวใจตัวเองทำไมกัน         หลังจากส่งดุจดาวที่บ้าน ร.ท.ฐิติ ก็ขอตัวกลับไม่อยู่ร่วมรับประทานอาหารเย็นอย่างเช่นทุกครั้ง ความเร็วของรถทะยานสูงขึ้นเรื่อยๆ แล้วสายตาคมก็เหลือบไปเจอสมุดบันทึกเล่มหนาวางอยู่บนเบาะด้านหน้า         “จะเตือนพี่หรือไงเดือน” เสียงงึมงำในลำคอแล้วความเร็วของรถก็ลดลง สุดท้ายคนขับเลยเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง ถนนนอกเมืองยามเย็นดูว่างเสียจนชายหนุ่มอยากให้ถนนย่านกลางกรุงเป็นเช่นนี้บ้าง กระจกรถถูกไขลงลมเย็นโชยผะแผ่วผ่านผิวกาย         นายทหารหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าสมุดเล่มหนาขึ้นมาเปิดหน้าที่อ่านค้างไว้...คงเป็นป้าดาวนั่นแหละที่ยัดเยียดสมบัติส่วนตัวชิ้นนี้ของศศิพินทุ์ให้เขา         “หวั่นใจจังว่างานดอนฯที่มาถึงจะเจอเขา เอาสิ...เป็นไงเป็นกัน เจอก็เจอ ทำไม่แคร์ ทำไม่สนซะก็สิ้นเรื่อง พี่ซันจะมารับที่บ้าน ไปงานคราวนี้เราคงไม่ถูกทิ้งให้เคว้งกลางงานอีกหรอกมั้ง พี่ซันเป็นคนดีที่เราควรรัก แต่” ตัวอักษรหยุดอยู่เพียงเท่านั้น หน้าสุดท้ายของสมุดบันทึกเล่มนี้         ถึงคนเขียนจะเขียนไม่จบเขาก็พอรู้...แต่เราก็ไม่เคยทำใจให้รักได้....คงเป็นข้อความประมาณนี้ล่ะมั้ง ถ้าคิดจากบันทึกที่อ่านมาทั้งหมด         เขาจำได้ว่าคืนงานดอน...งานเลี้ยงอำลาของว่าที่ร.ต.หนุ่มแห่งกองทัพอากาศ ศศิพินทุ์สวย สง่า ในชุดราตรีสีชมพูอ่อนเกือบขาว  เขาเห็นท่าทีชะงักของหญิงสาวเมื่อรวิชาติเข้ามาทักพร้อมแวววรรณยืนเกาะแขนอยู่ข้างกาย         หากเพียงครู่เท่านั้นเธอก็ฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาคมตวัดมองแวววรรณก่อนจะตวัดกลับมามองชายหนุ่มอีกคนนิ่ง เขาไม่คิดว่าหญิงสาวในชุดสีอ่อนหวานจะเปลี่ยนท่าทีแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที         เขาเองก็ใช่ย่อยสร้างวีรกรรมในงานเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสาวของแวววรรณชี้มือไปยังศศิพินทุ์เสียงกระซิบไม่ดังเกินกว่าเขาซึ่งยืนอยู่เบื้องหลังจะได้ยิน         “นั่นไง ยัยนั่นแหละชื่อเดือน แฟนเก่าพี่ชาติ” จำได้ว่าเขาใช้ระบบอาวุโสเรียกนักเรียนนายเรืออากาศชั้นปีที่ 4 มาสั่งให้กัก นนอ.รวิชาติ 2 อาทิตย์ และด้วยความหวงหึงเมื่อเห็นท่าทีของหนุ่มรุ่นน้องที่แทบจะทอดสายตาแลตามร่างสูงระหงของศศิพินทุ์ทุกย่างก้าวเขาเลยเพิ่มไปอีก 2 อาทิตย์         ความผิดมหันต์ของเขาเกิดขึ้นในคืนนี้เอง ระหว่างทางกลับบ้านเขาขับรถแซงหน้ารถของรวิชาติ จะด้วยความดื้อดึง อยากลองดีหรือไร รถของรวิชาติก็เร่งความเร็วอย่างไม่ยอมให้แซง ความดันทุรังอยากเอาชนะ อยากแสดงอำนาจความเป็นรุ่นพี่ให้ประจักษ์ทำให้เขาไม่ยอมลดราให้เช่นกัน         ต่างฝ่ายต่างเร่งความเร็วเข้าห้ำหั่นกัน สติเลือนหาย โทสะเข้าครอบงำหัวใจ และนั่นคือจุดจบของชีวิตคนสองคน รวิชาติ....ศศิพินทุ์เสียชีวิตคาที่         เพราะความประมาท ขาดสติของเขาที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างนี้ โทษแห่งความผิดร้ายแรงนั้นยังตามติดเขาเป็นเงา แม้คำประณามจะสร่างซาลง แต่ความปวดร้าวยังฝังแน่นในหัวใจ สายลมโชยผ่านพลิ้วเหมือนจะปลอบประโลมร่างสูงที่เอนกายพิงเบาะรถ ถ้าย้อนกลับไปได้เขาจะไม่ทำอย่างนี้ แต่สายไปเสียแล้วที่บอกอย่างนั้น...         ชายหนุ่มหลับตานิ่งอยากลบภาพร่างบางของศศิพินทุ์ที่เต็มไปด้วยเลือด ชุดราตรีชมพูขาวที่งามสง่าแปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง...ขอโทษนะเดือน...พี่ขอโทษ         มีสิ่งหนึ่งในเหตุการณ์ของคืนนั้นที่เรืออากาศโทหนุ่มไม่รู้...ไม่มีวันรู้...นอกจากวิญญาณสองดวง ก่อนสิ้นใจดวงตาคมของชายหนุ่มแลมองร่างในชุดราตรีสีชมพูอ่อน ริมฝีปากขยับเอ่ย....รักเดือน         คงไม่มีใครเห็นนอกจากดวงตากลมของศศิพินทุ์ที่หรี่ปรือ ถ้อยคำรักที่อ่านได้จากปากของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวยิ้ม เปลือกตาเลื่อนปิดพร้อมกับหยาดน้ำไหลรินจากหางตา เมื่อร่างบางหลับตาลงนั่นแหละนนอ.รวิชาติจึงหลับบ้าง                                             เหมือนโลกทั้งใบมืดสนิท ท่ามกลางความเงียบงันคล้ายได้ยินเสียงกระซิบแผ่ว...แม้นได้เกิดร่วมชาติอีกครั้ง จะไม่พลั้งเผลอละเลยเสียงแห่งหัวใจตน ~*~*~*~*~*~*~*จบ*~*~*~*~*~*~*~*~*~ อุณากรรณ ๒๘ ก.ค. ๒๕๔๘ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:32:28 แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:25:35 แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:22:02 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 2 ส.ค. 48 17:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลงชื่อก่อนคนอื่น... เป็นคนพิเศษสำหรับเรื่องนี้... ขอบคุณพี่นกค่ะ... ที่พอลิลอ่านเรื่องหวานๆ - - นภานุภาพจบ... ก็เอาเรื่องนี้มาต่อ - - น่าตีจริงเชียว... ยังอ่านไม่จบหรอกค่ะ - - แต่ขอลงชื่อก่อนเลย... จากคุณ : ~*~ลิล~*~ (VoDkA_sHoT) - [ 2 ส.ค. 48 17:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วทำไมไม่ขึ้นตันว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 2 ส.ค. 48 17:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พี่นกอ่ะ... พี่นกทำเอาลิลร้องไห้ - - หลังจากที่ยิ้มแป้นกับเรื่องที่แล้ว... ภายใน15นาที... พี่นกจายร้ายยยยยยยยยยย... เศร้าง่า... อ่านแร้วเห็นภาพอ่ะค่ะ... อนุญาตให้บอกได้เลยค่ะ - - เรื่องเจ้าของพล็อต... ไม่หวงห้าม - - อยากดังงิ - - อิอิ... จากคุณ : ~*~ลิล~*~ (VoDkA_sHoT) - [ 2 ส.ค. 48 17:44:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความรักมักจะมีทางเดินของมันเอง ถ้าเมื่อไหร่ที่เราพยายามดึงความรักออกมานอกเส้นทางรัก มันก็จะพัง ว้า... เขียนเองแล้วก็งงเองค่ะพี่นก ว่าแต่ว่า... มีอะไรกับ ทหารอากาศเหรอคะ พักนี้มาบ่อยจัง ล้อเล่นค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส (เนตรนภัส) - [ 2 ส.ค. 48 17:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...อย่าริแข่งรถบนถนนนะจ๊ะ... เขียนเรื่องนี้จบมาหลายวันแล้ว แต่อ่านแล้วก็แก้แล้วแก้อีก ไม่เคยเขียนเรื่องแนวนี้เท่าไหร่เป็นการเล่าเรื่องผ่านบันทึกย่างเนี้ยะ คงอย่างที่ ’ปราย พันแสงว่า “มืออาชีพบรรจงปั้นเพื่อให้ดูไม่ตั้งใจ มือใหม่ปั้นแล้วปั้นอีกเพื่อให้ดูบรรจงปั้น” อ่านจบแล้วเชิญติ เชิญว่า เชิญด่า เชิญวิจารณ์ เจ้าของพล็อต เอ๊ย...คนเขียนจ้ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เขียนจบภายใน 10 หน้า ทุกทีเขียนเรื่องสั้นทีไรกลายเป็นนิยาย เขียนนิยายกลายเป็นอภิมหานิยาย ขอบคุณเจ้าของพล็อต(ไม่ขอบอกชื่อนะ กลัวจะดังเกินคนเขียน อุณากรรณรับไม่ด๊ายยย...ยย..ย 555 จริงๆแล้วไม่ได้ขออนุญาตเขา แหะๆ) ขอบอกว่าเขียนยากมากเลยออกมาเป็นแบบนี้ ไม่รู้ถูกใจไหม เรื่องชื่อ...โศกนาฏกรรมแห่งรัก...ก็มาจากน้องเจ้าของพล็อตอีกเหมือนกัน อุณากรรณทั้งงัด ทั้งแงะสารพัดคำที่เกี่ยวกับทหารอากาศมาใช้ แต่ก็เหลว....คิด...คิด...และก็คิด แต่คิดไม่ออก แล้วก็นึกได้ว่าเคยคุยโทรศัพท์กันอยู่ดีๆคุณน้องเจ้าของพล็อตเธอก็หลุดปากออกมาว่า...โศกนาฏกรรม...ดิฉันเลยเอามาใช้เสียเลย เติมแห่งรักเข้าไปอีกหน่อย....แฮะๆ สบายไปเลยเรา วันหลังรับสมัครคนคิดพล็อตดีกว่าถ้าจะเวิร์กกว่าคิดเอง นี่ก็ยังค้างพล็อตเรื่องสั้นตลกๆจากน้องอีกคนไว้ สงสัยต้องเร่งจัดการซะล่ะมั้ง (แล้วจะได้หายตัวจากถนนฯสัก2-3 เดือน)ก่อนที่น้องเจ้าของพล็อตเธอจะดังกระฉูดจากเรื่องที่เธอลงทุนเปิดกระทู้เผาตัวเอง 5555 (ถ้าเขียนเรื่องนี้จบเนี่ยก็เกือบจะครบสี่เหล่าล่ะ ฟังดูไม่ค่อยดีเลยเนอะ) แง๊ว....ววว...วว...ว สงสัยต้องรวมกระทู้เรื่องรักสี่เหล่าอย่างน้องบางคนว่าล่ะมั้ง ประกาศรับสมัครคนให้ข้อมูลทหารเรือกับตำรวจเลยดีไหมเนี่ย 5555 (ถ้าคิดพล็อตมาให้เสร็จสรรพจะดีมากค่ะ อิอิ งานนี้เขียนเอามันส์ เขียนเอาใจคนอ่านจริงๆนะ กะพริบตาปริบๆอ้อนซะเลย) แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:33:24 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 2 ส.ค. 48 18:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พี่หมอ...เจ้าลิล  น้องจอย  กลับมา....กลับมา...กลับมาอ่านใหม่ ฮือๆ...เขาลงพลาดไปตอนหนึ่งน่ะ ฮือๆ กลับมาๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:34:29 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 2 ส.ค. 48 18:27:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่ะๆๆ... มาละค่า... ก็ว่าอยู่... ดำเนินเรื่องเร็วจัง... แต่มันก็พอกล้อมแกล้มไปได้นะ555+... เอาน่า... จากคุณ : ~*~ลิล~*~ (VoDkA_sHoT) - [ 2 ส.ค. 48 18:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนแรกอ่านแล้วงง สงสัยคิดมากไป เลยต้องอ่านอีกรอบไม่งงแล้วแต่เศร้า... จากคุณ : หนูจ๋า - [ 2 ส.ค. 48 19:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้ว"รู้สึกได้"เลยค่ะ ความรักของคนสองคนที่สุดท้ายเหมือนไม่สวยงาม ...แต่สวยงาม.. จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 2 ส.ค. 48 19:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เออ...นึกว่าเจอเรื่องนั้น แล้วเขียนเรือ่งนี้ได้ มาอ่านเฉลยตอนท้ายแหมๆๆๆ น้องเรา เอิ๊กๆๆ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 2 ส.ค. 48 20:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พี่นก อ่ะ ชอบกระชาก อารมณ์ คนอ่าน วันนี้อ้อมมีเรื่องอีกแล้ว เฮ้ย เศร้าจังเลยอ่ะพี่นก อ้อมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องของอ้อมจะจบไปซะที เศร้า....กับเรื่องของตัวเอง..... แหมพี่นก พลอต เรื่องเกี่ยวกะคนในเครื่องแบบ ยังไม่หมดซะทีอ่ะ อ่านจนคนอ่านอยากมีแฟนเป็น คนในเครื่องแบบบ้างซะแล้ว เอิ๊กกกก เรื่องนี้เหมือนเรื่อง ดาวฟ้าดาวใจ เลย แต่น้านตายในหน้าที่ เฮ้ยยยยย   อ้อมก็ ประกาศผ่านกระทู้พี่นกเลยดีมะ ว่ารับสมัคร หาคนมาดามใจ เอิ๊กกกก เอาน่ารักๆ เหมือนลม ดีมะ ท่าจะดี มีคร่ายเข้ามาแล้วสนใจ ติดต่อ พี่นก เจ้าของเรือ่งได้เลยนะคะ เอิ๊กกกกก แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 21:19:14 จากคุณ : oreocream - [ 2 ส.ค. 48 20:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อะนะ ไอ้เราก็โดนหรอก จากชื่อ ซัน ให้ตายเถอะ เขียนเรื่องเศร้าว่าใจรายแล้วนะ ดันหลอกกันอีก ใจร้าย หนักกว่า เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 2 ส.ค. 48 22:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จากใจเลยนะ ภาษาของนกดีขึ้นมาก (ดีกว่าเล่มหนาๆ นั่นซะอีก) เห็นได้ชัดว่า ทักษะการเขียน จัดเจนและชัดเจนชึ้นมาก  ทำให้การเรียบเรียงความคิด การจัดมุมภาพด้วยตัวอักษร และให้รายละเอียดต่างๆ ล้วนส่งเสริมในกันและกันได้อย่างมีเอกภาพ  มีความสัมพันธ์กันอย่างมีเหตุมีผล ส่วนเนื้อเรื่อง  ไม่มีความเห็น  55555 เพราะไม่ถนัด ยินดีที่ได้เห็นน้องคนหนึ่งมุ่งมั่นกับความฝันของตนเอง (ส่วนพี่ก็จะสู้ต่อไป....555555) ด้วยมิตรภาพเต็มหัวใจครับ จากคุณ : SONG982 - [ 2 ส.ค. 48 22:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คนในเครื่องแบบอีกแล้ว งงตรงช่วงปิ๊กนิดหน่อย จากคุณ : scottie - [ 2 ส.ค. 48 23:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นชื่อเรื่องก็เศร้าแล้ว โดนหลอกตั้งแต่ต้นจนเกือบจบ (จริงๆ เกือบจบตอนรอบ 2 ) ไม่คิดว่าเรื่องจะเศร้าขนาดนี้ จากคุณ : river (ริเวอร์) - [ 2 ส.ค. 48 23:39:56 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ร้องไห้เลย..งือออ... คุณอุณากรรณน่ะใจร้าย...ตายตลอดเลย... แต่เขียนดีขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ... จากเรื่องแรกที่อ่าน จนถึงเรือ่งนี้.. การบรรยายา พัฒนาการการเขียน ไม่ใช่ระดับสมัครเล่นอีกต่อไปแล้วค่ะ... รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ... ปล.นภานุภาพนี่ขอเวลาทำใจหน่อยค่ะ แต่สัญญาว่าจะอ่าน..อิอิ.. ปรกติไม่ค่อยชอบเรื่องที่จบเศร้าเท่าไหร่นักน่ะค่ะ แหะๆ จากคุณ : กุ๊กๆ - [ 2 ส.ค. 48 23:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นชื่อเรื่องก็เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องเศร้า แต่ก็ยังอยากอ่านอยู่ดี อ่านแล้วก็ซึ้งค่ะ เอ เขาพูดถึงเรื่องนภานุภาพกันว่าเรื่องนี้หวาน ไปค้นหาอ่านดีกว่า ขอบคุณนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 3 ส.ค. 48 02:23:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทำใจไว้ตั้งแต่เห็นชื่อเรื่องแล้ว ว่าต้องมีใครตาย แต่คาดไม่ถึงเลย ว่าจะตายหมู่ เหอๆๆ คนเขียนติดใจอะไรหนุ่มในเครื่องแบบรึเปล่าน้อ อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 3 ส.ค. 48 02:55:31 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เหมือนผู้อ่านท่านอื่นๆ เลยค่ะว่า เตรียมทิชชูไว้ตั้งแต่เห็นชื่อเรื่องแล้ว แต่สงสัยต่อมน้ำตาอุดตันมั้งค่ะเลย ไม่มีสักหยด สงสัยเตรียมตัวดีเกิน ไป แต่คิดว่า เรื่องนี้ไม่ได้บรรยายให้เห็นถึงฉากที่นางเอกกับพระเอกรัก กันมากนัก และก็ช่วงที่กำลังจะจากกันด้วยเลยไม่เผาเต่า ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนกันหรือเปล่า คิดมาตั้งนาน นึกว่าคนอ่านไดอารี่เป็น รวิชาติซะอีก หรือว่าคุณอุณากรรณจงใจค่ะ ปล. สนับสนุนด้วยคนค่ะ ขอสักเรื่อง รวมสี่เหล่าเลย แต่ว่าสงสัยคงคิด พล๊อตยากน่าดู จากคุณ : Urylia - [ 3 ส.ค. 48 03:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เศร้าอีกแล้ว...... T_T จากคุณ : เม-ดา - [ 3 ส.ค. 48 10:45:41 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เรื่องนี้ภาษาสวยค่ะ อ่านแล้วเห็นภาพเลยแต่ก็มีงงบ้างบางช่วง แหะๆอ่านเกี่ยวกับนักเรียนเหล่าแล้วจิตใจไขว้เขวเพราะคุณนกนี่ล่ะ เพราะงั้นเขียนแบบรวมเหล่ามาให้อ่านซะดีๆน๊าคุณนก.. งิงิ จากคุณ : riverine - [ 3 ส.ค. 48 12:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ถึงว่าสิคะเมื่อวานอ่านแล้วรู้สึกงงเล็กน้อย แต่ทำไมตอนเช้ามาอ่านใหม่แล้วไม่งง พี่นกนี่เอง ทำกันได้ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 3 ส.ค. 48 15:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มีพรายกระซิบว่าให้กลับมาอ่านใหม่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 3 ส.ค. 48 18:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ...แอบรอบแรกก็ซึ้งแล้ว... น้ำตาคลอเบ้านิด....พออ่านมาใกล้จบ.. อ้าว..งง!!!!จัง...ไม่ใช่อย่างที่คิด.. พอไปอ่านรอบสอง..อ๋อ!!!!! จากคุณ : donutty (Donut_ty) - [ 3 ส.ค. 48 18:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เศร้าจัง แต่ชอบตอนท้ายอ่ะ สุดท้าย ก็ยังรักกันอยุ่ดี ยังไง ก็มีโอกาศที่รุ้เนอะ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ วันการสื่อสารแห่งชาติ 13:01:06 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ฮึ่ม โชคดีนะคะ ที่เพอร์ยังไม่ได้อ่านเริ่มต้น แหะๆๆ(กลัวคุณอุณากรรณจะจบเศร้าถึงแม้นชื่อเรื่องมันจะบอกก็เถอะ หวังลึกๆๆว่าจะจบไม่เศร้า ) ฮึ่ม!!!! คุณอุณากรรณใจร้ายยยย ปล...อยากอ่านเรื่องที่รวมสีเหล่าด้วยค่า เอาซึ้งๆๆ แต่ไม่เอาซึ้งจนร้องไห้นะคะ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 4 ส.ค. 48 18:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เห็นชื่อเรื่อง + คอมเมนต์แล้วต้องเซปไว้รอวันที่รู้สึกว่าตัวเองเริงร่าเกินเหตุแล้วมังคะ.. ตอนนี้ชีวิตหนูมันขาลงงงง...แง๊.... -"- ปล. คิดถึงมั่กมากกกกค่า... จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 4 ส.ค. 48 21:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ทำใจอยู่นาน กว่าจะเข้ามาอ่าน เพราะชื่อเรื่องแท้ๆ กัดฟันอ่านแบบเครียดๆ มาตลอด แล้วก็เลยเพิ่งรู้ว่าโดนหลอก ตรง "พี่ฐิติ" ตัวละครเยอะดี เกือบมึน ฮ่าๆๆ แต่เขียนได้ละเมียดมาก ตอนจบดันเป็นแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งเสียได้อีกต่างหาก นี่ติดนิสัยหักหลังอรพิมมารึเปล่าจ๊ะน้องสาว เอิ๊ก จากคุณ : เฮียพีทคุง (PeterPuck) - [ 4 ส.ค. 48 22:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ ~*~ลิล~*~ (VoDkA_sHoT) >>>> คงถูกใจนะจ๊ะ คุณ หนูจ๋า >>>>  ถึงขนาดอ่านสองรอบเลยเหรอคะ แต่ก็ดีใจค่ะที่ไม่งง คุณGracie Lou Freebush >>>> แหะๆ รู้สึกได้ขนาดนั้น ไมคนเขียนไม่รู้สึกอะไรเลยเนี่ย สงสัยต่อมความรู้สึกด้านชาแหงๆ ดีใจค่ะที่รู้สึกได้ถึงรักที่สวยงาม คุณเปียร์รุส >>>> พี่นัท เรื่องนั้นน่ะเรื่องไหน ช่วงนี้หนูยิ่งเบลอๆอยู่ ชีวิตลุ่มๆดอนๆ คุณoreocream >>>> พี่ก็ไม่ชอบหรอกนะอ้อม แต่มันอยากทำ แหะๆ กระชากที่ไหนยังไม่เห็นอารมณ์ใครติดมือมาสักคน วู้....แถไปเรื่อยแฮะเรา คุณ โอเลี้ยงแก่ๆ >>>> ฉันออกจะใจดีย่ะ คุณ SONG982 >>>> กรี๊ด.....ดดด.....ด ตอนที่รูดๆดูความคิดเห็น หนูก็เห็นล่ะว่าสีด่างทับทิมยาวเชียว คิดว่าไม่ใช่พี่ Scottie แหงๆ พอเห็นชื่อ โอ้....แม่เจ้า จะโดนดุตรงไหนอีกหนอ...อ่านไปหวั่นใจแกมดีใจไป(ปกติทั้งลากทั้งดึงทั้งฉุดทั้งกระชากไม่เห็นเข้ามาอ่านสักที) ก็ทั้งหมดเนี่ย...ไม่ฟลุ้คก็...หนังสือหลายๆเล่มที่พี่ยูบอกนั่นแหละ ขอบคุณมากคร้าบ จากใจเหมือนกันนะ (แต่ก็ยังไม่กล้าแต่งกลอนเลยพี่) คุณ Scottie >>>> เบื่อแล้วใช่ไหมคะ บังเอิญเรื่องนี้ติดพันมาจากนภานุภาพน่ะค่ะ เรื่องหน้าไปหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน ขุดกะปอม เอ๊ย....ไปเป็นชาวไร่ชาวสวนกันเถอะ ทิ้งเมืองกรุงไว้เบื้องหลัง หันหน้าหาเหลี่ยมภูผา โยนเครื่องแบบทิ้ง หยิบผ้าขาวม้ามาคาดพุง อิอิ ท่าจะสนุก แต่ยังสร้างพล็อตไม่จบเลย งงตอนไหนเหรอคะ ใช่ตอนที่บอกว่า พี่รุตของปิ๊กแต่ปิ๊กของรวิชาติหรือเปล่าคะ อธิบายได้ว่า...อะแฮ่ม...แฮ่ม...ปิ๊กชอบรุตค่ะ แล้วประมาณว่าเป็นคำเหน็บแนมว่า พี่รุตของปิ๊ก(แต่ปิ๊กเป็นของพี่รุตหรือเปล่าไม่รู้) ในขณะเดียวกันเดือนก็คิดว่ารวิชาติรักกับปิ๊กเลยเหน็บอีกว่า น้องปิ๊กของรวิชาติ ประมาณนี้น่ะค่ะ งงมากกว่าเดิมไหมคะเนี่ย คุณ river (ริเวอร์)>>>> โถ...นานๆจะหลอกใครได้สักที อาจเป็นเรื่องเดียวก็ได้ที่อุณากรรณหลอกคนอ่านได้ ส่วนเรื่องเศร้านั้น ก็แหม...โศกนาฏกรรมนี่คะ ....ต้องเอาแบบตายคู่ค่ะ คุณ กุ๊กๆ >>>> กรี๊ด......ดดด......ดด.....ด กรี๊ด.....ดดด...ดด....ด (ขอสองรอบ) โอ...แฟนเก่าแก่ที่อยากเจอมากกกกกกก กราบขอบคุณงามๆค่ะที่ชม ส่วนเรื่องนภานุภาพ ไม่เศร้านะคะ ไม่เล้ย  ไม่เลย ไม่ชอบเรื่องเศร้าใช่ไหมคะ อุณากรรณจัดให้ค่ะ เรื่องหน้ารับรองหวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เราจะไปแบกจอบแบกเสียมทำไร่กันค่ะ ไปไหมคะ คุณ nongwin >>>> รีบไปเลยค่ะ นภานุภาพกำลังรอคุณnongwin ไปเยี่ยมอยู่ค่ะ  ขอบคุณที่เข้ามาเช่นกันค่ะ แม้ชื่อเรื่องจะเศร้าเนอะๆ คุณTSURUGI >>>> อ้าว...ยังไม่ตายหมู่นะ เขาเรียกตายคู่จ้ะ คุณUrylia >>>> ก็ตั้งใจให้คิดอยางนั้นล่ะค่ะ อีกอย่างเรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องเล่าผ่านบันทึกธรรมดาเลยหาอะไรมาเล่นนิดหน่อย ถึงได้ตั้งชื่อ ฐิติ ว่า “ซัน” ไงคะ คุณ เม-ดา >>>> เศร้าเรื่องเดียวเองนะ คุณ riverine >>>> ขอบคุณค่ะ เรื่องหลายเหล่าน่ะ เอ่อ....ยากเหมือนกันนะคะ  ที่คิดๆไว้ก็คืออยากเขียนเกี่ยวกับการอนุรักษ์ปะการังค่ะ (แต่ยังไม่รู้เมื่อไหร่ จริงๆแล้วขี้เกียจหาข้อมูลค่ะ) ทายสิคะ...เกี่ยวกับทะเลแล้วเหล่าไหนนะ เหอ...เหอ...เหอ .....ตำรวจแน่นอน คุณ เนตรนภัส >>>> ลงพลาดไปน่ะจ้ะ กลับมาอ่านก็งงๆเหมือนกัน ขอบใจจ้าที่แวะมาตั้งสองรอบ คุณ ลูนาติก >>>> ขอบคุณค่ะที่แวะกลับมาอ่านอีกครั้ง คุณ donutty (Donut_ty) >>>> เฮ้อ! รอดตัวไป เป็นอันว่าเข้าใจ.... คุณ กริช >>>> แม่นเลย...อย่างน้อยก็ได้รู้ นาทีสุดท้ายในชีวิต คุณ เพอร์ (เคอัส) >>>> คราวนี้คนเขียนงงล่ะค่ะ “โชคดีนะคะที่เพอร์ยังไม่อ่านเริ่มต้น” หมายความว่ากระไรคะ อ่านจากตอนจบไปตอนเริ่มเรื่องเหรอคะ อืมมมม....มม...ม  เก๋อย่าบอกใครเล้ย สไตล์คุณเพอร์ ....แซวเล่นน้า...าาา คุณ P_JUNG_PIGLET >>>> ขอให้ขาขึ้นไวๆนะจ๊ะ คิดถึงมั่กกกกกก....(ยิ่งนึกถึงเนปาลยิ่งคิดถึงมาก หุหุหุ) เฮียพีท >>>> งั้นควรเปลี่ยนชื่อเรื่องใช่ไหมเฮีย(หรือเพราะคนอ่านมีฟามสุขเลยรู้สึกว่าแฮบปี้คะ)....ส่วนเรื่องติดเชื้อใครน่ะ อิอิ ไม่บอก จริงๆแล้วก็คิดว่าถ้าเฉลยแต่ต้นว่าคนที่อ่านน่ะคือใครก็ไม่สนุกสิคะ อีกอย่างพยายามเหมือนกันที่จะไม่เอ่ยชื่อใช้แต่ชายหนุ่มๆแทน เพิ่มให้คิดไปอีกโดยให้เด็กรับใช้เรียก “คุณซัน” เข้ากับในไดอารี่ แล้วก็พยายามไม่บอกว่า ศศิพินทุ์ตาย ถึงได้บอกว่า “ไม่อยู่มาหลายปี” “เตรียมของส่งไปให้คุณเดือน” แต่คงไม่สะเทือนอารมณ์เท่าไหร่ เพราะกะให้อึ้งว่าศศิพินทุ์ตาย...ที่ไหนได้คนเขียนกลับตายแทนตัวละคร .... จากคุณ : อุณากรรณ - [ 6 ส.ค. 48 16:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ว่าแล้วมนต์ ขอให้รัก ขอให้หลง ขอให้งงอยู่อุณากรรณ ที่ร่ายไว้ในกระทู้นภานุภาพก็ใช้ได้ผล :D รออ่านเรื่องของเหล่าอื่นๆ ด้วยคนค่ะ จากคุณ : ร่มไม้ชายน้ำ - [ 7 ส.ค. 48 00:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คุณ ร่มไม้ชายน้ำ >>>> คาถาที่ขโมยมาได้ผลแฮะ แหม...น่านำไปใช้กะอย่างอื่น อิอิ เรืองรวมเหล่าอื่นต้องขอเตรียมตัวและหัวใจก่อนนะคะ 5555 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 9 ส.ค. 48 10:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เพิ่งได้อ่านค่ะ ดูเหมือนจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง แต่มันก็เศร้าน่ะค่ะ และไม่แน่ใจว่าชาติต่อไปจะได้ครองคู่กัน หรือเปล่าน่ะค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 17 ส.ค. 48 17:49:49 ]