ความคิดเห็นที่ 1 "โรคที่เป็นนี่เรายังไม่รู้ว่าเป็นอะไรนะครับ ก้อนที่ปอดขนาดนี้เป็นได้ตั้งแต่วัณโรคไปจนถึงเนื้องอกเลย” หมอธีระอธิบายให้บังอรกับลุงปันฟัง ท่าทางน่านับถือของอาจารย์หมอทำให้ลุงปันยืนตัวลีบด้วยความเกรงใจ แม้ว่าแอร์จะเย็นเฉียบ แต่ลุงปันถึงกับเหงื่อแตกเมื่อหมอธีระบอกทั้งคู่ว่า จำเป็นต้องผ่าตัดโดยด่วน ผิดกับบังอรที่รับฟังโดยสงบ เธอทำใจไว้ก่อนแล้วตั้งแต่ทราบผลจากหมอสันต์ หมอสันต์ส่งเธอมาพบอาจารย์หมอธีระที่เป็นแพทย์รุ่นพี่ เพื่อผ่าตัดเอาก้อนที่พบในปอดของเธอออก ในที่สุดเธอถามหมอธีระต่อ "อาจารย์คะ หากทราบผลว่าเป็นมะเร็ง หนูจะต้องทำอะไรต่อคะ" เธอถามถึงคำตอบที่แย่ที่สุด "ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ผู้หญิงส่วนใหญ่มักเป็นชนิดที่ไม่รุนแรง การทำนายโรคของคุณบังอรน่าจะค่อนข้างดีครับ ถ้าเป็นอย่างที่ว่า เราจะใช้ยาเคมีบำบัดรักษาต่อ ในห้าปีผู้ป่วยจะมีชีวิตรอดประมาณร้อยละห้าสิบกว่าๆถึงร้อยละเจ็ดสิบทีเดียวครับ" คุณหมออธิบายเป็นตัวเลขทางสถิติให้ฟัง ลุงปันได้ฟังถึงกับหน้าซีดเผือด ใจเต้นไม่เป็นส่ำ แกทำท่าจะเป็นลม จนพยาบาลต้องเข้ามาถามอาการของแก "อาจารย์จะผ่าตัดให้หนูเมื่อไหร่ดีคะ" บัวอรเข้มแข็งพอที่จะถามต่อ "คงจะเป็นอาทิตย์หน้านี้เลยครับ คุณบังอรพร้อมไหมครับ หมอคิดว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี" หมอธีระตอบพร้อมกับมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่เปี่ยมความการุณย์ การที่บังอรไม่ได้ตื่นเต้นไปกับข่าวสารที่ได้รับรู้เป็นสิ่งที่ดี เธอจึงสามารถตัดสินใจได้ทันทีว่า เธอยินดีผ่าตัดโดยไม่ลังเล เพราะหากว่าถ้าเป็นก้อนมะเร็ง การผ่าตัดที่ล่าช้าเกินไปอาจไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอเลย หมอธีระมองลุงปันด้วยความรู้สึกเห็นใจ ที่พอทราบว่าน้องสาวจะถูกผ่าตัด แกก็มีอาการหนักกว่าคนไข้เสียอีก หน้าตาท่าทางของลุงปันดูเหมือนกับดาราตลกอาวุโสผู้ล่วงลับท่านหนึ่งในอารมณ์เศร้า และกำลังจะร้องไห้ หมอธีระจึงกล่าวปลอบใจลุงปันว่า โอกาสที่จะเป็นโรคร้ายเช่นมะเร็งมีไม่มากนัก แต่ลุงปันหูอื้อตามัวไปหมดแล้ว พอแกได้ยินคำว่ามะเร็งเท่านั้นเอง น้ำหูน้ำตาก็ไหลทะลักออกมาอย่างน่าสงสาร เสียงครางฮือๆทำให้บังอรต้องเอามือลูบหลังแก แล้วเตือนให้แกสงบสติอารมณ์ลงบ้าง สองพี่น้องเดินออกจากห้องตรวจด้วยอารมณ์แตกต่างกัน ลุงปันสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจที่น้องสาวจะต้องถูกผ่าตัด แต่บังอรกลับดีใจที่อาจารย์หมอนัดผ่าตัดให้อย่างเร่งด่วน เธอมีความหวังว่าจะหายจากโรค หรืออย่างน้อยก็น่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานพอเลี้ยงสมคิด ลูกชายวัยสิบสี่จนจบมหาวิทยาลัยได้ เรื่องเดียวกันแท้ๆแต่อารมณ์ไปกันคนละเรื่องเลย ในขณะนี้ถ้าดูเผินๆจะเหมือนกับว่า บังอรพาลุงปันซึ่งกำลังป่วยหนักมาตรวจโรค จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 08:28:50 A:202.183.170.15 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้ววันผ่าตัดก็มาถึง บังอรเดินทางมานอนที่โรงพยาบาลศิริราช ลุงปันพาสมคิดมาเป็นกำลังใจด้วย บังอรโชคดีที่ได้นอนห้องพิเศษ เพราะเธอเป็นศิษย์เก่าพยาบาล หลังจากรับแฟ้มประวัติที่ห้องตรวจโรคแล้วเธอจึงขึ้นมาที่หอผู้ป่วย สมคิดกับลุงปันหอบกระเป๋าพะรุงพะรังเดินตามมา ลุงปันแกกลัวบังอรจะอด จึงหอบผลไม้และขนมมาตะกร้าใหญ่ บังอรบอกแกหลายครั้งว่าไม่ต้องเอามา แต่ถึงอย่างไรแกก็ไม่เชื่อ แกบอกว่านี่เป็นสิ่งที่แกพอจะทำให้น้องตอนเป็นๆได้ ตอนนี้แกจึงเดินไปหอบแฮกๆไป สมคิดจะช่วยถือแต่แกก็ไม่ยอม บังอรแลดูแล้วส่ายหน้า แอบบ่นว่าสมแล้วที่เป็นตาแก่หัวดื้อ พอเข้าห้องพิเศษได้ แกแทบจะล้มตัวนอนบนเตียงคนไข้ด้วยความอ่อนเพลีย สักครู่ก็มีพยาบาลมาพาบังอรไปชั่งน้ำหนักและแนะนำเรื่องราวต่างๆที่ต้องปฏิบัติในโรงพยาบาล ลุงปันพอหายเหนื่อยก็เริ่มโม้ให้สมคิดฟังทันที แกมีประสบการณ์ถูกจับนอนรักษาโรคปอดเสื่อมมาก่อน ดังนั้นจึงโม้อย่างภาคภูมิใจว่า แกฝ่าด่านมัจจุราชมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนั้นถ้าแกไม่ยอมเลิกบุหรี่ตามที่หมอสันต์แนะนำ ป่านนี้แกคงไปเดินเล่นอยู่แถวยมโลกแล้วก็เป็นได้ พอพูดถึงหมอสันต์ทีไร แกมักจะบอกสมคิดให้เอาเยี่ยงหมอสันต์ แกประทับใจที่หมอมาดูแลแกจนดึกๆดื่นๆอย่างไม่ถือตัว แกบอกว่าให้สมคิดตั้งใจเรียนหนังสือ เผื่อว่าจะได้จบมาเป็นหมอดีๆเหมือนหมอสันต์ แกเพิ่งรู้ว่าหมอสันต์ก็จบจากโรงพยาบาลศิริราช แกจึงอนุโมทนาสาธุเป็นการใหญ่ สมคิดรับปากด้วยความเกรงใจ แล้วหันมามองหน้าแม่ด้วยสายตาละห้อย สมคิดมีอะไรในใจมากมายที่จะพูดกับแม่แต่ไม่กล้า ความวิตกเอย ความกลัวเอย มันอัดแน่นอยู่ในใจจนแทบล้นออกมา สมคิดอดคิดไปต่างๆนานาไม่ได้ หลายคืนแล้วที่สมคิดนอนไม่หลับ ความเป็นกำพร้าเหลือเพียงแม่ ทำให้สมคิดต้องคิดมากกว่าเด็กคนอื่นอีกหลายเท่า "ถ้าหากสมคิดต้องสูญเสียแม่ไปอีกคน บนโลกใบนี้สมคิดคงเหลือเพียงลุงปันคนเดียวเท่านั้น ชีวิตของสมคิดคงจะว้าเหว่เศร้าสร้อยมากเลย ถึงลุงปันจะใจดีและรักสมคิดมากก็ตาม แต่ทางที่ดียังไงก็ขอให้ยังมีแม่อยู่ด้วย สมคิดรักแม่ที่สุดในโลกเลย" สมคิดจะบอกแม่อย่างนี้ แต่สมคิดอายแม่ สมคิดกลัวแม่จะว่าสมคิดอ่อนแอไม่เป็นลูกผู้ชาย ดังนั้นจึงเก็บคำพูดเหล่านี้ไว้ในใจ ถึงอย่างไรสมคิดก็ไม่อยากให้แม่เห็นน้ำตา หนุ่มน้อยจึงชวนลุงปันออกไปไหว้พระรูปพระราชบิดา จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 08:29:54 A:202.183.170.15 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลานหน้าตึก72 ปีศิริราชแวดล้อมไปด้วยต้นไม้และสวนหย่อมเขียวครึ้ม นกพิราบหลายตัวกำลังจิกกินอาหารอยู่บนพื้นถนน บางตัวโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้า บริเวณนี้ร่มรื่นเพราะแวดล้อมด้วยหอผู้ป่วยที่เป็นตึกสูง ลานแห่งนี้เป็นที่ประดิษฐานพระรูปของพระราชบิดาแห่งวงการแพทย์ไทย ผู้คนจำนวนหนึ่งกำลังทำการสักการบูชาด้วยอาการสงบ ควันธูปลอยเอื่อยๆขึ้นสู่ท้องฟ้า สีและกลิ่นของมันช่วยเสริมให้บรรยากาศบริเวณพระรูปพระราชบิดาคงความศักดิ์สิทธิ์และร่มเย็น ลุงปันกำลังพาสมคิดหลานวัยสิบสี่ขวบมากราบไหว้พระรูปพระราชบิดา หลังจากคล้องพวงมาลัยและปิดทองหน้าแท่นแล้ว ทั้งคู่จุดธูปขึ้นคนละสามดอกจากนั้นทรุดตัวลงนั่งพับเพียบ ลุงปันแหงนมองพระรูปด้วยสีหน้าท่าทางเคารพอย่างยิ่ง แกกระซิบบอกสมคิดด้วยว่า นี่คือพระรูปพระราชบิดาของในหลวงของเรา “ลูกขออธิษฐานให้พระราชบิดา ทรงช่วยนางบังอรแม่ของสมคิด ให้หายจากอาการป่วยไข้ด้วยเถิด มันเป็นคนดี มันเป็นพยาบาลมาตั้งแต่สาว มันทำแต่ความดีชอบช่วยเหลือคน ลูกมันก็ยังเด็ก ให้มันมีโอกาสทำงานช่วยเหลือรับใช้ชาวบ้านไปก่อนเถอะ สงสารมัน แล้วลูกจะทำความดีถวายแด่พระราชบิดา สาธุ” ลุงปันพึมพำอธิษฐานด้วยน้ำตาคลอเบ้า จะเป็นเพราะความทุกข์หรือควันธูปแกก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ใบหน้ายับย่นของแกดูหมองเศร้า ขอบตาดำคล้ำเพราะนอนไม่หลับมาหลายคืน ลุงปันปักธูปลงในกระถางทองเหลืองขนาดใหญ่ จากนั้นแกก้มลงกราบงามๆสามครั้ง ผมสีดอกเลาเสียทรง แกเอามือทั้งสองข้างลูบศีรษะจากหน้าผากไปข้างหลัง เสมือนรับว่าได้พรจากพระรูปแล้ว สีหน้าที่บ่งบอกว่าในใจของแกอัดแน่นไปด้วยความทุกข์ระทมนั้นค่อยดูดีขึ้นบ้าง สมคิดนั่งพับเพียบข้างๆลุงปัน แววตาซุกซนหายไปสิ้น เหลือแต่ลูกตาแดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เมื่อคืนหลังจากส่งแม่เข้าโรงพยาบาลแล้ว สมคิดนั่งกอดลุงปันร้องไห้ที่ศาลาท่าน้ำจนดึก เด็กวัยเพียงสิบสี่ขวบกำพร้าพ่อมาตั้งแต่เล็ก ตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับเคราะห์กรรมครั้งใหญ่ เมื่อแม่มาเจ็บหนักต้องทำการผ่าตัดรักษา สมคิดจึงทำใจไม่ได้ “ลุงปัน สมคิดกลัวแม่จะเป็นอะไรไป สมคิดกลัวอะครับ ลุงปัน” สมคิดนั่งซบไหล่ลุงปันแล้วเริ่มจะร้องไห้อีก “ลุงว่าเอ็งอย่าคิดมากเลยวะ สมคิด คนดีแบบแม่เอ็งนี่ คุณพระคุ้มครองว่ะ เชื่อลุงเหอะ” ลุงปันหันมาโอบไหล่ปลอบใจหลาน แต่ตัวเองตาแดงๆเหมือนกัน เขาเอาผ้าเช็ดหน้าค่อยๆซับน้ำตาหลานด้วยความปรานี ชั่วครู่สองลุงหลานจึงลุกขึ้น แล้วเดินจูงมือกันไปตามถนนหน้าลานพระรูปออกสู่ทางเลียบแม่น้ำเจ้าพระยา ขณะนั้นเป็นเวลาประมาณสองโมงเช้า จึงเป็นช่วงที่ทั้งแพทย์และนักศึกษาแพทย์จำนวนมากกำลังเดินลงจากหอผู้ป่วย เพื่อไปดำเนินกิจวัตรในการรักษาหรือศึกษา ถ้าเป็นนักศึกษาแพทย์ จะสวมเสื้อคลุมสีขาวยาวถึงข้อเข่า แพทย์ประจำบ้านจะใส่ฟอร์มเป็นเสื้อคอกลมสีขาว มีเครื่องหมายของโรงพยาบาลศิริราชที่กระเป๋าเสื้อ สำหรับอาจารย์หมอจะผูกเนกไทแขวนป้ายชื่อ ดังนั้นแม้ว่าหันมองไปทางใดก็จะพบคุณหมอเต็มไปหมด “เอ็งเห็นคุณหมอไหมวะ กำลังเดินกันขวักไขว่เลยว่ะ พวกท่านทำงานกันแต่เช้าเลย มีแต่คนดีๆทั้งนั้น พวกท่านนี่แหละดูแลแม่เอ็ง คุณหมอเยอะขนาดนี้ ไม่นานแม่เอ็งต้องหายแน่นอนเลย” ลุงปันชี้ให้สมคิดดู แต่สมคิดที่กำมือลุงปันแน่นเริ่มร้องไห้แล้ว เพราะเริ่มคิดไปต่างๆนานาตามประสาเด็ก “เอ็งอย่าร้องสิวะ เดี๋ยวลุงพลอยอั้นไม่อยู่ไปด้วยอีกคน” แกกระซิบหลานเสียงสั่นเครือ ในจิตใจเริ่มว้าวุ่นไปด้วย ในที่สุดบ่อน้ำตาของลุงปันก็แตกไปตามหลานชายเพราะสุดจะกลั้น เช้าวันนั้นทั้งลุงทั้งหลาน จึงร้องไห้น้ำตานองหน้าที่หน้าลานพระรูป ตัวลุงดูจะสะอึกสะอื้นมากกว่าหลานเสียอีก เป็นที่น่าเวทนายิ่งนักสำหรับผู้ที่ผ่านมาพบเห็น จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 08:31:09 A:202.183.170.15 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เช้าวันรุ่งขึ้นบังอรถูกนำขึ้นนอนรถเข็นไปห้องผ่าตัด หน้าตาเธอดูไม่ทุกข์ร้อน เธอมีความมั่นใจว่าทำความดีมามาก กรรมดีคงจะตอบสนองให้เธอได้มีโอกาสได้อยู่ดูแลลูกต่อไป สมคิดกับลุงปันเดินตามไปส่งที่หน้าห้องผ่าตัดด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น แต่แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง ถึงอย่างไรบังอรก็ยังดูออก "พระคุ้มครองหนูเสมอค่ะพี่ปัน การผ่าตัดแค่นี้ไม่กี่วันหนูก็ได้กลับบ้านแล้ว ฝากดูแลสมคิดด้วย สมคิดอย่าดื้อนัก เชื่อฟังลุงหน่อย แม่รักหนูมากรู้ไหม แล้วดูแลลุง หาข้าวหาปลาให้ลุงแกกินด้วยนะ เย็นนี้คงได้เจอกันที่ห้อง” บังอรสั่งเสียทั้งสองคน เหมือนกับว่าจะไปธุระแค่ครึ่งค่อนวัน สำหรับลุงปันแล้ว คำพูดของบังอรทำให้แก้สงบสติอารมณ์ลงได้บ้าง แต่สมคิดกลับเป็นตรงข้าม เขาปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอาบแก้ม ความห่วงใยกลับทวีขึ้นจับใจ จิตใจของมนุษย์แต่ละคนนั้นแตกต่างกันไป ต่างคนต่างตอบสนองต่ออุปสรรคไม่เหมือนกัน แต่ทั้งสามคนที่แสดงออกเช่นนี้เป็นเพราะ ต่างล้วนผูกพันกันด้วยสายใยแห่งรัก สายลมพัดผ่านจากแม่น้ำเจ้าพระยา เข้ามาถึงหน้าต่างห้องพักคนไข้ มันพัดพาเอาความสดชื่นของอากาศหลังสายฝนโปรยปรายมาด้วย แต่นั่นไม่อาจดับความรุ่มร้อนในจิตใจของชายชราไว้ได้ ลุงปันเหม่อลอยไปถึงอดีตในวัยเยาว์ บังอรเป็นน้องคนเล็กสุดที่ลุงปันต้องเลี้ยงดู เธออ่อนกว่าเขาถึงสิบห้าปี เธอเป็นลูกหลงท้อง ลุงปันมีหน้าที่ต้องป้อนข้าวป้อนน้ำและพานอนมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ดังนั้นแกจึงรักน้องคนนี้เป็นที่สุด พอโตขึ้นแกก็ส่งเสียให้เรียนพยาบาล จนมีลูกมีเต้าแกก็ยังต้องมาทำหน้าที่แทนพ่อให้หลานเสียอีก เพราะสามีของเธอมาด่วนจากไปเสียก่อน ชะตากรรมกลั่นแกล้งให้คนดีๆอย่างบังอรต้องมีเคราะห์กรรมไม่จบสิ้น ตอนนี้ต้องมาป่วยหนักไม่รู้จะเป็นอย่างไร ทำไมไม่ให้แกเป็นเสียเองเลย ไม้ใกล้ฝั่งอย่างแกคงไร้ค่า เมื่อเทียบกับน้องที่ยังเป็นที่พึ่งของสมคิดกับใครๆอีกหลายคนได้ ลุงปันคิดฟุ้งซ่านไปทั่ว แกคิดไปต่างๆนานาจนถึงบ่าย ความวิตกประดังเข้ามาในจิตใจ ระหว่างที่รอบังอรกลับจากการผ่าตัด ผิดกับสมคิดที่ผล็อยหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย บางทีการนอนหลับอาจเป็นวิธีหนึ่งที่ธรรมชาติให้มา มันใช้ต่อสู้กับความเครียดอย่างได้ผล แต่คนที่คิดมากจนนอนไม่หลับอย่างลุงปัน เสียโอกาสที่จะผ่อนคลายความเครียดนี้ไป จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 08:32:45 A:202.183.170.15 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เวลาแห่งการรอคอยยาวนานกว่าเวลาปกติ การรอคอยช่างทุกข์ทรมานนัก ลุงปันหมดความอดทนที่จะรอแล้ว แกจึงเดินเรื่อยเปื่อยออกมาจากห้อง ไม่นานก็มาถึงที่ท่าน้ำพรานนกโดยไมรู้ตัว สายฝนเริ่มพรำลงมาอีก ลุงปันเลยควักสองบาทจ่ายค่าข้ามฟากแล้วลงเรือไปท่าพระจันทร์ แกมองออกไปฝั่งตรงข้าม เห็นแม่โดมหลังคาสะท้อนแดดเป็นสีแดงเลือดหมู ตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ลุงปันนั่งพินิจพิเคราะห์ด้วยอารมณ์เศร้าของแก แล้วบ่นกับตัวเองว่า "แม่โดมยังรู้จักชราเลยนี่หว่า หลังคาสีโศกเก่าแก่ยังรั่วได้ นับประสาอะไรกับคนมันจะป่วยบ้างไม่ได้ แต่ขอให้บังอรมันซ่อมได้เหมือนเปลี่ยนหลังคาเถอะวะ ไอ้ปันจะแก้บนสามวัดเจ็ดวัดเลย" แกคิดไปเหม่อลอยไปเรื่อยเปื่อย มารู้ตัวอีกทีตอนที่เด็กท้ายเรือข้ามฟากสะกิดถามว่าจะไปไหน เพราะเรือแล่นไปกลับหลายเที่ยวแล้ว ก็ไม่เห็นแกขึ้นท่าสักที "เออ ข้าขอนั่งเรือเอ็งให้สบายใจหน่อยเถอะวะ เอ็งอย่าเพิ่งไล่ข้าเลยนะ ถือว่าเป็นคำขอร้องของคนแก่ก็แล้วกัน ข้ากำลังทุกข์อยู่" ลุงปันขอร้องเด็กท้ายเรือหน้าตาน่าสงสาร "ลุงอย่าคิดมาก นั่งเล่นตามสบายเลย ผมกลัวลุงหลงทางเลยถามดูเท่านั้นแหละ ว่าแต่อย่าโดดลงน้ำก็แล้วกัน ผมจะพลอยซวยไปด้วยครับลุง" เด็กท้ายเรือแหย่ลุงปันเล่น เพราะดูหน้าตาแกแล้วอดขำไม่ได้ "เฮ้ย ข้าไม่ได้อกหักเว้ย จะได้มาโดดน้ำตาย ข้าแค่กลุ้มใจเรื่องน้องป่วยเท่านั้นเอง เอ็งอย่ายุสิวะ ข้ายิ่งใจน้อยอยู่ด้วย" ลุงปันพาซื่อบอกความในใจ แถมพูดเย้าเล่นคืนตามนิสัย "ลุงนั่งเรือตั้งนานแล้ว ไม่กลับบ้านกลับช่องไปดูแลน้องเหรอ หรือว่ามีใครดูให้แล้ว" เด็กท้ายเรือไล่แกทางอ้อม เพราะไม่ไว้ใจเหมือนกัน กลัวลุงปันก่อเรื่อง แต่ลุงปันกลับนึกขึ้นมาได้ว่า ทิ้งหลานไว้ในห้องคนเดียว เลยลุกพรวดพราดขึ้นมา ขณะนั้นเรือยังไม่ทันเทียบฝั่ง บังเอิญมีคลื่นปะทะเรือพอดี แกเลยเซไปที่กราบเรือ เด็กท้ายเรือตกใจคิดว่าแกจะโดดน้ำจริงๆ จึงตะโกนเสียงดังลั่นแล้วเข้าวิ่งไปกอดแกไว้ "ลุงอย่าคิดสั้น โธ่ ใจเย็นๆไว้ก่อน ค่อยพูดค่อยจากันก็ได้ เชื่อผม" เด็กท้ายเรือพูดไปกอดตัวแกไป แล้วประคองไปนั่งเก้าอี้ ผู้โดยสารหลายคนเข้ามาล้อมแกไว้ บางคนจับมือจับไม้ให้กำลังใจ บางคนถามไถ่ด้วยความสงสาร ที่เห็นคนแก่ปูนนี้ยังจะมากระโดดน้ำตาย ลุงปันตอนนี้หายเศร้าแล้ว แต่อายจนหน้าแดงก่ำ แกโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน แต่ยิ่งดูน่าสงสารกว่าเดิมเสียอีก ยิ่งเด็กท้ายเรือบอกเล่าความทุกข์ใจของแกให้คนบนเรือฟัง บางคนถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ เพราะสงสารคิดว่าน้องป่วยหนักเลยไม่มีใครเลี้ยงดูแก "ลุงกินข้าวแล้วยัง เอานี่ไปกินข้าวก่อนก็ได้" ชายใจดีบนเรือหยิบยื่นเงินใส่มือแกยี่สิบบาท ลุงปันทั้งงงทั้งขำทำหน้าไม่ถูก หลายคนแย่งกันพูดปลอบใจแก ไม่เปิดโอกาสให้แกอธิบาย กว่าแกจะตั้งหลักได้เรือก็จอดเทียบท่าแล้ว ไม่ทันจะแก้ตัว เด็กท้ายเรือก็ตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่บนท่ามาช่วยกันพยุงแกขึ้นฝั่ง ในที่สุดแกเลยได้รับคำปลอบใจจนหูชา พร้อมกับเงินอีกยี่สิบบาทกลับมาที่ห้องคนไข้ เงินที่ได้แกเลยเอาไปหยอดตู้บริจาค ส่วนคำปลอบใจที่ไม่ตรงเรื่องแกเก็บเอามา กะจะเล่าให้สมคิดฟัง จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 08:34:00 A:202.183.170.15 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แกเดินสวนกันกับหมอธีระที่ออกมาจากลิฟต์ ในใจคิดว่านี่ตั้งเกือบหกโมงเย็นแล้ว หมอที่นี่ขยันทำงานจริงๆ อาจารย์หมอที่โรงพยาบาลศิริราชท่านเป็นห่วงเป็นใยคนไข้สมคำร่ำลือ แต่สักครู่แกเริ่มระแวงว่าบังอรอาจมีอันตราย จึงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้องคนไข้ พอลุงปันเปิดประตูห้องเข้ามา ภาพที่แกเห็นก็คือ สมคิดนั่งร้องไห้อยู่ข้างบังอรที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แกใจหายวาบ วิ่งมากอดสมคิด ในใจคิดว่าแกมาช้าไปไม่ทันดูใจบังอร "โธ่บังอร ไม่น่าด่วนจากพี่ไปเลย" แกพูดเสียงดังจนบังอรสะดุ้งตื่น "พี่ปันนี่ยังไงกัน หนูแค่กำลังจะหลับเท่านั้นเอง" บังอรต่อว่าลุงปันที่ตื่นเต้นเกินเหตุ "แล้วสมคิดเอ็งร้องไห้ทำไมวะ" ลุงปันหันมาโทษหลานแก้ขวย "ก็สมคิดมันมีเรื่องในใจคุยกับหนูอยู่เมื่อกี้นี้ หนูฟังจนหลับไป" บังอรบอกลุงปันด้วยความรู้สึกดีใจ ที่ลูกกล้าแสดงความรักกับเธอ เพราะหากว่าคนเราบอกรักกันตอนสายไปก็ไร้ประโยชน์ "ข้าก็ตกใจมากไปหน่อยจริงๆว่ะ" แกยอมรับความจริง "แล้วเมื่อกี้คุณหมอว่ายังไงบ้างครับแม่ สมคิดฟังไม่เข้าใจ" สมคิดซึ่งเลิกร้องไห้แล้ว ถามแม่ด้วยความเป็นห่วง อาจารย์หมอธีระเพิ่งเข้ามาเยี่ยมไข้หลังผ่าตัดเมื่อครู่ และบอกผลการตรวจให้กับบังอร ทั้งสองคุยกันเป็นภาษาทางการแพทย์ ทำให้สมคิดฟังไม่ได้ใจความ "คุณหมอบอกว่า ผลชิ้นเนื้อที่ตัดออกมาจากปอดของแม่ดูเหมือนมะเร็งมาก" เธอหยุดแล้วมองหน้าลุงปันที่ซีดกว่ากระดาษเสียอีก "แต่ส่งพิสูจน์แล้วปรากฏว่าไม่ใช่มะเร็ง แม่เป็นโรคที่รักษาหาย" เธอสบตาสมคิดแล้วยิ้มออกมาอย่างโล่งอก สองแม่ลูกโผกอดกันด้วยความสุขใจอย่างหาใดเปรียบมิได้ ส่วนลุงปันหลังจากหายตกใจแล้ว แกดีใจสุดชีวิตและแสดงออกถึงความสุขใจโดยไม่ได้เสแสร้ง แกกระโดดสุดตัวชนิดลืมแก่ และรำวงไปรอบๆห้องด้วยหัวใจที่พองโตด้วยความสุข จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 08:35:16 A:202.183.170.15 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลุงปันรำพัน ..................... ...จบตอนแล้ว หน้าชื่นอกตรมครับ คนไข้ยังไม่หาย ตอนนี้ยังนอนปวดอยู่ การรอคอยผลช่างยาวนาน แถมอาการยังไม่ดีเลย... เขียนเรื่องปลอบใจตัวเองแท้ๆ ............................ จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) คุณลุงตาปั(ญญ์)น ค่ะ ตัวหนังสือละลานตาจัง เข้ามาดูก่อนนะค่ะ เดี๋ยวจะเข้ามาอ่าน ขอหนูมีน เคลียร์งานตัวเองก่อนนะค่ะ ^^ ..................................... วรุณนฤมล แก้บรรทัดให้ลุงปัญญ์แล้ว ตานี้จะแจ้งลบกระทู้ก่อนนี้นะจ๊ะ เรื่องนี้ลุงปัญญ์เขียนจ้า แต่ว่าชื่อเครดิตกลายเป็นของผมไปเฉยเลย ..ช่วยลุงปัญญ์แล้ว ขอให้หายตาสั้น...เพี้ยง.. ............................... ลุงปัญญ์ ลงบรรทัดใหม่แล้ว น่าอ่านขึ้นกว่าเก่านิ แต่ถึงอย่างไรก็ยังเศร้าใจ เรื่องจริงยังไม่ แฮปปี้เอนดิ้ง เหมือนในเรื่องเลย ..........โฮ โฮ................ จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 08:38:28 A:202.183.170.15 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณลุงตาปั(ญญ์) นี่นอกจากจะขี้ใจน้อย แถมยังขี้แยอีกด้วยนะค่ะ ^^ จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) .............................................. ผมเอามาลงให้อีกครั้ง เพราะลบกระทู้เก่าไปแล้วจ้า จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 3 ส.ค. 48 08:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาเป็นกำลังใจให้นะคะ ชีวิตก็แบบนี้แหละ มีสุข มีเศร้า คละเคล้ากันไป ฟ้าหลังฝนย่อมแจ่มใสเสมอ และบางทีก็มีรุ้งงามให้เชยชม ขอให้ลุงปันเข้มแข็งและเป็นหลักให้สมคิดต่อไปนะคะ ลุงทำหน้าที่พี่ชายที่ดีอย่างเต็มที่แล้ว ที่เหลือ...ปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรมเถอะนะคะ น้าบังอรทำีดีมาตลอด...ความดีต้องตอบสนองแน่คะ...นะคะ จากคุณ : แพรวดาว (แพรวดาว) - [ 3 ส.ค. 48 09:12:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอแซวคุณลุงตาปั(ญญ์)น หน่อยนะค่ะ สงสัยกลัวเรตติ้งตกแน่ๆเลยเนี่ย  หัวข้อกระทู้เดิมไม่มี ชื่อ ปัญญ์ ปิยะอเนก  การันตี ลบอีกแระ ^^ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 3 ส.ค. 48 09:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้ว ก็สงสารไป ขำไป เออหนอ ขนาดมีความทุกข์ ลุงปันยังใส่อารมณ์ขันลงไปในเรื่องได้ขนาดนี้ ขอให้ผลตรวจพี่บังอรออกมาเหมือนในเรื่องครับ ฝากหวัดดีสมคิด แล้วก็ซื้อเชอรี่มาแล้วแหละ คุณวรุณนฤมล เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 3 ส.ค. 48 10:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กายป่วยก็เป็นเรื่องของกาย แต่กำลังใจนี่สิคะ ที่สำคัญ จากคุณ : รสา รสา - [ 3 ส.ค. 48 19:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คนป่วยกำลังใจดีกว่าลุงปันอีกเน้อ เข้ฒแข็ง สร้างกำลังใจนะคะลุง จากคุณ : scottie - [ 3 ส.ค. 48 20:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอย... ขอบคุณครับที่มาให้กำลังใจ ..................... แพรวดาว เติมกำลังใจให้ลุงเต็มถังแล้วจ้า ตอนนี้ สู้ สู้ แล้วครับ .................... พิณพลอย (meanjaa) รูปน่ารักจัง แต่ว่าล้อเลียนคนแก่บาปมากนะ จะต้องเป็นเด็กไปตลอดกาล ...................... คุณพีทคุง (PeterPuck) เชอรี่ หวานคอลุง แต่ว่าแกล้มจิงโจ้ย่างน่าจะหย่อยนะครับ .................... รสา รสา & scottie ขอบคุณหลายๆเน้อ พรุ่งนี้ผลชิ้นเนื้อออกแล้ว จะเป็นอาไรก็รู้พรุ่งนี้ครับ คืนนี้นอนม่ายหลับครับ สงสัยต้องนั่งหน้าจอถึงเช้ามั๊ง ............................. จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 3 ส.ค. 48 22:52:41 A:202.183.170.58 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ย่อหน้าสุดท้ายของเรื่อง ดูเหมือนจะละม้ายไปทางสามเกลอนะครับคุณปัญญ์ ขอให้บังอรปลอดภัยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 4 ส.ค. 48 07:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาอ่านอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่งค่ะ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การสูบบุหรี่เป็นอันตรายทั้งต่อคนใกล้ชิด ผู้คนรอบข้าง และตัวเองค่ะ อันนี้สรุปเอาเองนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 4 ส.ค. 48 17:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วคิดว่า ถ้าเกิดขึ้นกับเราจะเป็นอย่างไร ชีวิตมีทั้งสุข เศร้า เรื่องคาดไม่ถึง ขอให้เรื่องจริงจบแฮปปี้แบบนิยายนะคะ จากคุณ : coolning - [ 5 ส.ค. 48 06:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 วันนี้ลุงปัญญ์ไปโรงพยาบาลแต่เช้า มันเป็นวันฟังผลชิ้นเนื้อที่ตัดออกมา แม่บังอรยังปวดแผลโดยไม่ทราบสาเหตุ ตอนนี้เห็นว่านอนน้ำตานองหน้าบนเตียงคนไข้ บ่ายนี้จะทราบผลแล้ว ลุงปัญญ์ฝากขอบคุณทุกท่านที่มีน้ำใจ อาทิ coolning เจียวต้าย รสา รสา ฯลฯ และท่านที่เข้ามา ............... ผมเห็นแกเดินหลังโกงคอตกออกไป น่าสงสารครับ ในชีวิตจริง แกก็น่าสงสารเหมือนในเรื่อง มักน้อย ใจดี อ่อนไหว อดทน .............. ผมก็เอาใจช่วยอยู่ ผมบอกแกว่าขอให้แกโชคดี แกยิ้มเศร้าๆ แล้วจับไหล่ผม พูดอยู่แค่ว่า .......ขอบใจ............ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 5 ส.ค. 48 08:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มารอผลอีกรอบครับ ลุงปันหรือคุณวรุณนฤมลโปรดแจ้งข่าวเมื่อสบโอกาส จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 6 ส.ค. 48 20:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ได้โผล่เข้ามาในถนนฯนานแล้ว ติดสอบค่ะ นี่วันนี้ก็ตั้งใจกับตัวเองว่าจะให้เวลากับตัวเองเสียที เลยแวบเข้ามาในนี้ (งานเก่าๆของลุงปัญญ์ยังไม่ได้ไปเก็บอ่านเลย งือ T_T) หนิงเพิ่งอ่านเรื่องของเกี่ยวกับลุงปัน and the fellows (ฟังดูโก้ดีไหม) อ่านเรื่องแรกยังรู้สึกแปลกๆ พอมาเรื่องนี้ที บวกกับความเห็นของคุณเจียวต้ายทำให้ร้องอ๋อขึ้นมาเลย เจ้าสิ่งที่ทำให้รู้สึกตะหงิดก็คือ กลิ่นอายของนวนิยาย เรื่องสั้นในช่วงยุคราวเกือบ 20 - 30 ปีก่อนแรงมากทีเดียว (ไม่ได้พูดในแง่ลบนะ ถ้าใช้คำไม่ดีก็ขออำภัย แหะ แหะ) เท่าที่จับได้จากเรื่องนี้ก็คือผู้แต่งได้รับอิทธิพลจากนวนิยายในยุคนั้นเต็มๆจนแทบไม่เผื่อเนื้อที่ให้กับนวนิยายสมัยใหม่ และประสบการณ์ในการอ่านมีไม่น้อยทีเดียว เพราะเนื้อเรื่องดำเนินไปแบบถูกต้องตามหลักวิชาการทางด้านการเขียน fiction (ภาษาไทยเขาเรียกคำนี้ว่าไงหนิงไม่รู้น่ะ) เต็มที่ หนิงเชื่อว่างานชิ้นนี้เขียนขึ้นเป็นระบบแบบไม่ใช่จากการศึกษาทางด้านนี้ แต่เป็นระบบระเบียบที่เกิดจากการสะสมประสบการณ์จากการอ่านเป็นร้อยเป็นพันเรื่องเลย แล้วประสบการณ์ในการอ่านก็ผสมกับประสบการณ์ในชีวิตทำให้เรื่องนี้ทำให้ประทับใจผู้อ่านได้ง่าย เพราะผู้เขียนเข้าใจธรรมชาติของมนุษย์เป็นอย่างดี รวมทั้งภาษาที่ดูเรียบง่าย และเหมาะกับยุคที่ตัวละครเป็น (ไม่เชื่อลองไปดูวรรณกรรมสมัยใหม่ได้ จะสังเกตได้ว่า คำพูดของคนอายุ 60 เหมือนกัน แต่ในนวนิยายสมัยใหม่ที่เกิดจากคนเขียนในช่วงอายุ 20ปลาย - 30 ปลาย จะแตกต่างจากคนที่อายุ 40 ปลาย - 50 ปลาย และแตกต่างอีกจากคนที่อายุ 60 ปลาย - 70 ปลาย ในทางกลับกัน หลานอายุ 14 ของคนเขียนก็จะแตกต่างจากหลานอายุ 14 ของนักเขียนในวรรณกรรมสมัยใหม่เช่นกัน) เหนือสิ่งอื่นใด นักเขียนรุ่นใหม่จะยากที่จะเขียนตัวละครเช่น ลุงปัน ขึ้นมาได้เพราะวิถีชีวิตแตกต่างกันมากแล้ว คำพูดและการกระทำที่คนอ่านเห็นซื่อ เขียนไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กรุ่นใหม่ (ต้องยอมรับว่างานเขียน fiction ที่ออกมาในท้องตลาดปัจจุบันส่วนมากจะมาจากชนชั้นกลางที่มีชีวิตตามวิถีเมืองเป็นส่วนใหญ่) นั่นแปลว่า ผู้เขียนมีภูมิความหลังที่ได้สัมผัสกับคนลักษณะเช่นลุงปัน and the fellows (^O^) จนกลืนเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตทีเดียว ที่พล่ามอะไรยืดยาวนี่ก็เพียงเพื่อจะบอกว่า จากที่อ่านงานของคุณปัญญ์มา 2 เรื่อง ข้างบนนั่นเป็นสิ่งที่สะท้อนถึงตัวตนของผู้เขียนให้ออกมาสัมผัสใจของผู้อ่านค่ะ (ถ้าผิดก็ขออภัยนะคับ แหะ แหะ) ดีใจที่ได้อ่านงานชิ้นนี้ค่ะ แล้วเอาไว้สอบเสร็จจะแวบไปที่ blog ของคุณวรุณฤมลนะคะ (สงสัยว่าเป็นคนเดียวกับคุณปัญญ์หรือเปล่าคะเนี่ย งงอ่ะ ^^") แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 48 00:59:34 จากคุณ : peiNing - [ 7 ส.ค. 48 00:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21 peiNing ครับบบบบบบ..... ........... ลุงปันไปเฝ้าไข้ฝากผมขอบคุณเพื่อนๆแทนครับ .................... ผม.....ชีวิตชายหนุ่มเพิ่งจะเริ่มต้นครับ ลุงปันแกอายุตั้งหกสิบสี่ น้อยใจแย่เลยว่าผมแก่แล้ว แฮ่ๆ...บอกว่าลุงปันหนุ่ม...แกอาจดีใจก็ได้ครับ ผมชอบหัวร่อกับความบันเทิงและหัวหกก้น...บ้าง แต่ลุงปันแกช่างคิดช่างใจน้อยจาตายไป ............ ผมกำลังจะออกเรื่องสั้นสักเรื่องอยู่ ไว้วิจารณ์ให้ด้วยนะ ............ คุณพีทคุง (PeterPuck) ผลผ่าตัดเป็น Benign แต่ลุงปันแกไม่ค่อยแฮปปี้ครับ เพราะตอนนี้น้าบังอรยังมี Complication เพียบเลย ผมภาวนาให้คุณความดีของแกช่วยให้แกหายไวๆครับ สงสารครอบครัวของแกครับ ...................... จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 7 ส.ค. 48 14:10:02 ]