ความคิดเห็นที่ 1 16.30 น. แต่งตัวเสร็จแล้ว ส่องกระจกอีกที 17.00 น. ออกไปเจอเธอ 17.15 น. ฝนตก ฝนตก ....ฝนเจ้ากรรมดันเทลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ... ไม่ได้หยิบร่มติดมา ผมวิ่งเข้าไปหลบ ในกันสาดของร้านขายยา ผู้คนวิ่งพลุกพล่าน พากันหลบฝนกันใต้ตัวตึก ผมชะเง้อหน้ามองเธอ และเพิ่งคิดได้ ทั้งๆที่หน้าจะคิดได้ตั้งแต่ก่อนออกมา นัดกันที่ซอยสาม ซอยสามสำหรับผมคือต้นซอย สำหรับเธอจะเป็นต้นซอยหรือท้ายซอย ถ้าเธอมาแล้วไม่เห็นผม ถ้าเธอต้องตากฝน... ผมทำให้เธอลำบาก และผมก็ตัดสินใจก้าวออกมาจากกันสาด เพื่อเดินหาเธอ เม็ดฝนที่ตกมาปะทะใบหน้า และเสื้อตัวเก่ง ทำให้ผมชุ่มโชก และคงไม่ดูดีแล้วแน่ๆ มือที่ยกขึ้นป้องก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย ท้องฟ้ามืดครึ้ม ร้านค้าเริ่มเปิดไฟหน้าร้านสีส้มสลัวๆ รถยนต์ เริ่มบางตา ผู้คนเริ่มทยอยกันกลับ แต่ผมก็ยังไม่เจอเธอ จนเดินมาท้ายซอย ถึงถนนใหญ่อีกด้านหนึ่ง มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นเธอ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างคล้ายเธอ เดินกางร่มก้มน้าเดินมา จิตใจก็พองโต แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่เธอ เธอของผม เธออยู่ตรงไหน ..... หรือเธอจะอยู่ต้นซอย ผมมองรอบๆ ไม่มีเธอแน่ จึงเดินกลับไปที่ต้นซอย เสื้อผ้าและถุงเท้าชุ่มโชกไปด้วยน้ำฝน พยายามมองหาเธอ รำคาญเจ้าหยดน้ำที่ติดกรอบแว่น ที่มักจะทำให้ตาผมพร่าเลือนเห็นคนอื่นกลายเป็นเธอ ... ในที่สุดผมก็กลับมาที่ต้นซอยอีกครั้ง เสยผมที่เปียกโชก ผู้คนเริ่มบางตาลงไปมาก ผมหวังว่าจะได้เห็นเธอ หลบอยู่ใต้กันสาด ของร้านใดร้านหนึ่ง แต่ก็ต้องยอมรับ มันไม่มีเธอ ... หรือผมอาจไม่ทันสังเกตเห็นเธอเอง ถ้าเธอเปียกจะทำยังไง เป็นผู้หญิงด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งห่วงเธอ เดินกลับไปหาเธออีกครั้ง พยายามเดินอย่างช้าๆ ไม่ได้คิดจะแข่งกับฝนที่เทกระหน่ำลงมา ตอนนี้ผมไกลจากคำว่าดูดี มองนาฬิกาที่เก็บสะสมเงินซื้อเอง เป็นชิ้นแรก ที่ทำท่าว่าจะเดินช้าลงทุกที นึกแช่งด่านาฬิกาที่ดีแต่แพง แต่ไม่ทนน้ำเอาเสียเลย จึงต้องเก็บมันลงในกระเป่ากางเกงที่ถึงแม้จะเปียกชื้น แต่คงดีกว่าให้มันต้องตากฝน เข็มสั้นของมันชี้ที่เลขหก หกโมงแล้ว คิดในอีกทางหนึ่งเธออาจจะมาช้า เธออาจจะติดธุระ อยู่ที่ใดที่หนึ่ง ผมเดินไปกลับมองหาเธอ เกือบๆ ห้ารอบ ต้นซอยถึงท้ายซอยไม่ใช่ใกล้ๆ ในที่สุดผมก็เหนื่อย เมื่อฝนไม่คิดจะเดินแข่งกับฝนที่เทลงมา ฝนเจ้ากรรมก็ทำท่าจะหยุดตก ผมทรุดนั่งที่หน้าร้านขายยา ตอนนี้ค่ำแล้ว พยายามเสยผมที่เปียกไม่ให้ตกลงมาบังกรอบแว่น เผื่อ จะได้เห็นเธอ ฝนหยุดตกแล้ว แต่กลิ่นชื้นๆยังคงอบอวล ไฟสีส้มของร้านค้า ช่วยขจัดความมืดของค่ำคืน เกือบๆ สองทุ่มแล้ว ผมเดินหาเธออีกครั้ง และคงต้องยอมรับกับตัวเองว่าไม่มีเธอ พยายามมองหาโทรศัพท์ สาธารณะ จำได้ว่า มีอยู่ที่หน้าซอยห้า .... “ สวัสดีครับ นั้นวาเหรอ ขอโทษนะครับที่วันนี้ฝนตก...วา.. ” ก่อนที่ผมจะพูดต่อ เธอก็พูดแทรกขึ้นมา “ไม่เป็นไรค่ะ โชคดีนะค่ะ ที่วาเห็นฝนตก วาเลยไม่ไปตามนัดคุณ กะแล้วว่าคุณคงไม่ไปตามนัด ” เธอส่งเสียงหัวเราะน่ารักมาตามสาย เสียงน่ารักที่ทำให้ผมเงียบไปพักใหญ่ ก้อนขมๆ มาจุกที่คอจนพูดอะไรไม่ออก เริ่มรู้สึกตัว ว่าเดินตากฝนแล้วต้องลม มันหนาวถึงขั้วขนาดนี้ .... “ ครับ ....วาครับ ผมถามตรงๆนะ วาคิดกับผมแบบไหนเหรอ ” เชือกเส้นสุดท้าย สำหรับผม “ คุณวาทิตเป็นเพื่อนที่ดีของวาค่ะ “ หนาว ครับหนาว หนาวจนอยากกอดตัวเองเอาไว้ “ วาคุณไม่คิดอะไร กับผมจริงๆ เหรอ ” แทบจะไม่รู้ว่าเป็นเสียงของตัวเอง เสียงพร่า ที่ดูเหนื่อยอ่อน จนไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะได้ยิน “ คุณวาทิตค่ะ ความสัมพันธ์ของเรา มันคงไม่พัฒนาไปถึงขั้นนั้นได้หลอกค่ะ คุณวาทิตลองคิดดูดีๆนะค่ะ เราไม่เคยพบกัน วาไม่เคยเห็นหน้าคุณ เราไม่เคยทำความรู้จักกันจริงๆจังๆ คุณวาทิตว่าแค่เสียง มันพอเหรอค่ะกับความสัมพันธ์แบบที่คุณวาทิตอยากให้เป็น ถ้าวาจะรักใครสักคน ” จากใจ สำหรับผม แค่นั้นพอ... “ ถ้าวาอยากจะรักใคร วาต้องการที่จะเรียนรู้ และรู้จักเค้าอย่างแท้จริง คุณวาทิตคงไม่ได้จริงจังอะไรกับวาไม่ใช่เหรอค่ะ ” เสียงเธอจริงจังไม่ได้มาจากการประชดประชัน และแค่นี้ก็พอสำหรับผม ผมคงต้องยอมรับว่าความรู้สึกมากน้อยของคนเรามันแตกต่างกัน ทุกๆ อย่างที่ผมคิดว่ามันดูยิ่งใหญ่ๆ ทุกๆสิ่งที่ผมให้เธอ อย่างที่คิดว่าหมดใจ เคยคิดว่าเธอรู้จักผมดี ผมบอกทุกอย่าง อย่างแท้จริง ทุกสิ่งจากใจ แต่เธอกลับคิดว่ามันเป็นสิ่งไร้ค่า ไม่มีความหมาย มันเจ็บที่เธอเห็นความพยายามของผู้ชายคนหนึ่งเป็นเรื่องง่ายๆ ... สำหรับผม การได้คุยกับผู้หญิงคนหนึ่งทุกๆวัน มันเป็นอะไรที่พิเศษ...และยิ่งใหญ่...ผมวางสายจากเธอ และกลับมามองดูตัวเองอีกครั้ง ผมคงเห็นแก่ตัวมากตลอดเวลา ทุกนาที ทุกเวลาที่คุย เคยคิดว่าอย่างน้อยๆ เธอก็คงอยากคุยกับผมบ้าง เธอก็คงมีผมในใจบ้าง เธอคงรู้สึก อย่างที่ผมรู้สึก ทุกๆอย่างเป็นสิ่งที่ผมคิดไปเอง บ้าอยู่ฝ่ายเดียว รักอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ผมคงเห้นแก่ตัวมากๆ ความรู้สึกเจ็บ แปลบๆ วิ่งเข้ามาแทนที่ความหนาวเย็น... สิ่งดีๆที่ให้ไป เธอกลับมองเห็นว่าผมไม่จริงจัง ... เราคงแตกต่างกันมากเกินไป คนอย่างผมให้ได้แค่เท่านั้น แต่มันคงไม่พบสำหรับเธอ ... ต่างคนต่างแตกต่าง คำพูดของใครสักคนหนึ่ง “ ถ้าจะรัก ต้องไม่มีคำว่าเสียใจ ” แต่ตอนนี้ผมเสียใจ ... เหนื่อยใจ และท้อเหลือเกิน หยาดน้ำที่ไหลลงมาจนถึงปลายคาง ยากที่จะรู้ว่ามันเป็น หยาดน้ำฝนจากเส้นผม หรือ หยาดน้ำจากดวงตา .... กลับมาที่หอพัก เสื้อผ้าเริ่มชื้นๆ แต่ไม่อยากเปลี่ยน ถอดรองเท้าออก ดูมือและนิ้วเท้า ที่โดน น้ำจนเหี่ยว ถุงเท้าใหม่ที่ซื้อมากลับขาด เมื่อใช้งานหนักแค่เพียงครั้งเดียว และ นาฬิกาตายที่เข็มสั้นชี้เลข 7 บอกตัวเองซ้ำๆ ว่าคราวหลังอย่าคิดไปเองฝ่ายเดียว ....... ตื่นขึ้นมาเช้าวันรุ่งขึ้น กับความรู้สึกมึนศีรษะ มองดูตัวเองที่ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นอันเป็นชุดนอนได้อย่างแปลกใจ เพื่อนมันมาเคาะประตูตามเคย เดินไปเปิดประตูให้มันอย่างหมดสภาพ “ ไม่สบายเหรอว่ะ ” ผมได้แต่พยักหน้า “ งั้นเดี๋ยว เรียกไอ้เจมาดูนะ ” มันผลุบหายออกไปแล้วกลับมาพร้อมเพื่อนอีกคนหนึ่ง แล้วมันก็ปล่อยให้ผมเป็นกรณีศึกษา ของไอ้เจ “ แล้วแกมาทำไม ” ผมหันไปถามคนมาเคาะห้องคนแรก “ มาขอยืมนาฬิกา จะไปเที่ยว ” ผมมองนาฬิกาตาย ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ข้างเตียง “ มันตายแล้ว ” “ เอ้า เสียแล้วเหรอ แต่ไม่เป็นไรขอยืมใส่ทำเท่วันเดียว ไม่มีใครรู้หลอกว่ามันตาย วันหลังแกค่อยเอาไปซ่อมนะ ” “ เออ เอาสิ ฉั้นยกให้แกเลย ตั้งอยู่บนโต๊ะ ” ผมหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน แต่กลับรู้สึกดีอย่างประหลาด ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีวันไร้ค่า มันอยู่ที่ความคิดของคน เสียแล้วก็ซ่อม ถึงไม่ซ่อมก็ยังมีคนเห็นค่า มันคงเหมือนความรัก สักวันก็จะมีคนที่ใช่สำหรับเรา ต้องมีคนที่ต้องการเราอย่างแท้จริง...เก็บความรู้สึกดีๆที่พ้นผ่าน ไว้เป็นความทรงจำ ให้เราได้ยิ้มเมื่อนึกถึงคงจะดีกว่า ................รักครั้งแรกหวานล้ำเจนใจในความรู้สึก เพราะคงยังรักไม่เป็น คนบนฟ้าจึงชี้ทางสว่าง ให้ปล่อยความรักเลยผ่าน ความรักที่ไม่ยั่งยืนลอยผ่านไปก่อน เพื่อรอที่จะพบคนที่ใช้ ในสักวันหนึ่ง ... “ จบแค่นี้น่ะเหรอ ” คนในอ้อมแขนของผมถามเมื่อผมเล่าจบ “ ก็ไม่ค่อยเศร้านะ ” คนในอ้อมแขนยังพูดขึ้นมาอีก “ แล้วจะให้เศร้าไปถึงไหน ทำไมถึงชอบเห็นความเศร้า ความเจ็บช้ำของผมเหรอ ” “ ทำเสียงน้อยใจไปได้ ” .... ผมกอดเธอกระชับขึ้น แล้วโยกแรงๆ ต่างก็เงียบกันไป ก่อนที่จะกระซิบเบาๆ “ ผมรักคุณนะ ” “ บอกคนชื่อวาเหรอ ” เธอถามยิ้มๆ หน้าหมั่นไส้ “ ไม่หน้าเล่าให้ฟังเลย สุดท้ายก็เก็บมาล้อให้เจ็บช้ำ ” ผมทำเสียงออด เธอเงียบ เหมือนจะหลับไปแล้ว “ ผมรักคุณนะ ” ผมพูดย้ำอีกครั้ง ตาของคนหลับปรือขึ้นมาพยักหน้าเบาๆ พูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ “ เหมือนกัน” ...... จากคุณ : ละอองไอ - [ 3 ส.ค. 48 16:25:43 A:203.113.70.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 แห่ะๆๆ ไม่รู้เหมาะอ่ะป่ะ แต่อ่านแล้วคิดถึงรูปนี้จัง เอารูปขึ้นมะได้ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 48 16:34:13 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 48 16:33:32 จากคุณ : P (น.ส.พลีจิต) - [ 3 ส.ค. 48 16:32:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สาวเจ้าอาจจะพูดตรงไปนิด แต่ก็เห็นด้วยนะ จากคุณ : scottie - [ 3 ส.ค. 48 22:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : nongwin - [ 4 ส.ค. 48 00:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ทุกนาที ทุกเวลาที่คุย เคยคิดว่าอย่างน้อยๆ เธอก็คงอยากคุยกับผมบ้าง เธอก็คงมีผมในใจบ้าง เธอคงรู้สึก อย่างที่ผมรู้สึก ทุกๆอย่างเป็นสิ่งที่ผมคิดไปเอง บ้าอยู่ฝ่ายเดียว รักอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอะไรเลย" มันเจ็บปวดนะค่ะ คนๆหนึ่งทุ่มเทมากมาย แต่อีกคนกลับไม่ได้รู้สึกถึงมันเลย เป็นเพียงลมเบาๆที่เธอนั้นไม่เคยเห็น ;( จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 4 ส.ค. 48 09:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^__^ พบแล้วสินะ เธอคนนั้น... จากคุณ : Bangkokian - [ 17 ส.ค. 48 18:17:55 ]