ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 ความเงียบก่อนลมพายุ 9 กันยายน วันฟ้าใสในเดือนกันยายน ที่รัฐไมอามี่ ของฟอริด้า หาดทรายขาวผืนกว้าง ถูกแผดเผาด้วยแสงแดดจ้า โดยตลอดริมชายฝั่งทะเลของ คี บิสเคย์น สาวน้อยวัยยี่สิบต้นๆ รูปร่างผอมบางนอนโดดเดี่ยวกลางหาดทราย ใกล้ๆ กับทะเล เธอสวยชวนมอง แต่ใบหน้ากลับดูเศร้าสร้อย ผมยาวดำขลับของเธอตกระรายไปบนหนังสือที่อ่านอยู่ เธอละสายตาออกจากหนังสือ มองออกไปตามชายทะเลเป็นครั้งคราว ไม่นานเธอก็เก็บหนังสือใส่ในกระเป๋า แล้วลุกขึ้นนั่ง จ้องมองออกไปที่ทะเลด้วยสายตาเศร้าสร้อยอีกครั้ง “ฉันจะบอกกับเขาได้ยังไง ฉันบอกไม่ได้” เธอพูดเบาๆ กับตัวเอง ทะเลนั้นราบเรียบ เงียบสงบ และใสกระจ่าง ทั้งยังอากาศที่ร้อนจัด ร้อนเกินกว่าจะทำงาน เกินกว่าจะเล่น เกินกว่าจะขับรถเข้าไปในตัวเมืองไมอามี่ เพื่อพบปะเพื่อนฝูง และยังเกินกว่าจะอยู่ที่บ้านได้ ทำให้ถนนสีเขียวกว้างขวางของ คี บิสเคย์น และ ที่จอดรถของตึกสูงสีขาว เกือบจะรกร้างว่างเปล่าภายใต้แสงแดดแผดเผา ทุกคนล้วนอยู่ที่ชายหาด กลุ่มเพื่อนๆ นอนลงบนผืนทราย พูดคุย หัวเราะ ร้องรำฟังเพลง บ้างก็เล่นบอลกัน บ้างก็วิ่งลงว่ายน้ำเล่น ครอบครัวหลายๆ ครอบครัว ที่มีเด็กทารกตัวอ้วนจ้ำม่ำ และเด็กที่ผิวถูกแดดเผาเกรียม นอนอยู่ใต้ต้นปาลม์ที่ขึ้นตามแนวชายหาด บรรดาแม่ๆ คอยเฝ้ามองลูกๆ ของพวกเขาที่วิ่งลงเล่นน้ำทะเลอุ่นๆ ในที่ตื้นๆ ที่ไกลออกไปสุดชายหาด ตรงข้ามกับทะเลนั้น เหล่าตึกสูงสีขาวของไมอามี่ ตั้งตระหง่านท่ามกลางท้องฟ้าสีฟ้าใส ข้างๆ ชายหาดไกลออกไปนั้น มีทางเดินแคบๆ วิ่งตัดระหว่างตึกอพาทเมนต์สูงสีขาวเหล่านั้น เชื่อมถนนสีเขียวของ คี บิสเคย์น กับ หาดทรายสีขาวกว้างขวางนั่นไว้ด้วยกัน ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีวัยเดียวกับหญิงสาว เดินลงมายังทางเดินนั้น เขาสวมเสื้อยืด กางเกงยีน ทั้งแขน และใบหน้าของเขาเป็นสีแทน จากการตากแดด เขาหยุดที่สุดทางเดิน ใต้ต้นปาล์ม และมองข้ามมายังชายหาด “อิเคมิ” เขาร้องตะโกน “แมกซ์” หญิงสาวลุกขึ้นยืน พร้อมโบกมือให้ “ฉันอยู่นี่ ตรงนี้” เขาเห็นเธอ จึง ยิ้มให้ และโบกมือกลับ พร้อมทั้งถอดรองเท้าออก แล้ววิ่งลงไปหาเธอบนผืนทราย เขานั่งลงข้างๆ เธอ พร้อมโน้มตัวไปจูบเธอ “แมกซ์ อย่า” “อย่าเหรอ อย่าจูบเธออย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ นี่มันเรื่องอะไรกัน” เขาร้องถาม อิเคมิละสายตาจากแมกซ์ “ฉันเสียใจ แมกซ์ ฉันเสียใจจริงๆ เรามีเรื่องต้องคุยกัน มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณ... ฉันหวังว่าจะไม่ต้อง...ฉันหวังจริงๆ...” “อิเคมิ มีเรื่องอะไรกันแน่ มีอะไรเกิดขึ้น บอกผมมา” อิเคมิเอื้อมมือลงหยิบก้อนหินเล็กๆ ขึ้นมาหนึ่งก้อน “พ่อของฉัน” เธอพูดช้าๆ “เขาไม่ต้องการให้... ฉันและเธอ... เขาว่าเราเริ่มจะจริงจังกันเกินไป เขาว่า...” อิเคมิไม่อาจพูดสิ่งที่เธอจะพูดได้จบ แมกซ์โอบไหล่เธอ และมองลึกลงไปในตาของเธอ “อิเคมิ บอกผมมา พ่อคุณพูดว่าไงบ้าง” “โธ่ แมกซ์ เขาให้ฉันเลิกมาพบคุณ ฉันมาหาคุณไม่ได้อีกแล้ว” “เลิกมาพบผมอย่างนั้นเหรอ เขาทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกนะ” แมกซ์มองอิเคมิ อย่างประหลาดใจ แต่เธอเอาแต่จ้องมองก้อนหิน และพลิกมันสลับไปมาบนมือทั้งสองข้าง “อิเคมิ มองผม เกิดอะไรขึ้น ทำไมพ่อของคุณถึงอยากให้คุณเลิกมาพบผม มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับผมเหรอ ผมทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ” อิเคมิปาก้อนหินลงในน้ำทะเลที่ใสกระจ่างสวยงาม แล้วหันกลับมามองแมกซ์ “ไม่ใช่เพราะคุณทำอะไรผิดหรอก แมกซ์ แต่เพราะสิ่งที่คุณเป็นอยู่” “ผมเป็นอะไรล่ะ คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่” “คุณเป็นคนอเมริกัน แมกซ์ ฉันรู้ว่ามันยากที่คุณจะเข้าใจ แต่พ่อของฉันไม่ต้องการให้ฉันไปเที่ยวกับผู้ชายอเมริกัน เขาว่ามันมีความแตกต่างมากมายระหว่างเรา ระหว่าง คนญี่ปุ่น กับ คนอเมริกัน ระหว่างวิธีดำเนินชีวิต และ วิธีคิดของเรา” “อะไรนะ พูดเป็นเล่นน่ะ” แมกซ์พูด “พ่อของคุณพูดอย่างนี้ได้อย่างไร แม่ของคุณก็เป็นคนอเมริกันเหมือนกัน เขาก็แต่งงานกับเธอไม่ใช่เหรอ เขาแต่งงานกับคนอเมริกันได้ แล้วทำไมคุณถึงแต่งไม่ได้ บ้าไปแล้ว” อิเคมิทอดสายตาออกไป “ฉันไม่รู้ แมกซ์ ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่าพ่อไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่” แมกซ์ส่ายหัวไปมา “อิเคมิ ผมไม่เข้าใจ คุณเองก็คงไม่เห็นด้วยกับพ่อของคุณ ใช่ไหมล่ะ เอาล่ะ คุณเกิดที่อเมริกา ใช้ชีวิตทั้งหมดของคุณที่นี่ เข้าเรียนในโรงเรียนอเมริกา และตอนนี้ ก็เรียนที่มหาวิทยาลัยของอเมริกา คุณก็เป็นคนอเมริกันเหมือนกัน อิเคมิ คุณก็เหมือนกับผม เป็นคนอเมริกัน เรามีอิสระในการเลือกคนที่เราอยากจะพบ และอะไรที่เราอยากจะทำ คุณจะทำตามที่พ่อของต้องการตลอดไปไม่ได้หรอก คุณก็รู้” อิเคมิช้อนสายตาขึ้นมองที่แมกซ์ “คุณผิดแล้ว แมกซ์ ฉันเสียใจ ฉันไม่มีอิสระ ใช่ ฉันอยู่ที่นี่ และ ใช่ ฉันเรียนที่นี่ แต่พ่อของฉันเป็นคนญี่ปุ่น และหลังจากที่แม่ฉันตายไป ท่านก็เลี้ยงดูฉันมา ฉันไม่สามารถทำอะไรที่เป็นการต่อต้านพ่อฉันได้หรอกนะ” แมกซ์ก้มมองใบหน้าของอิเคมิ “แล้วผมล่ะ” แมกซ์พูดเบาๆ “แล้วเรื่องของเราล่ะ อิเคมิ นี่มันบ้าชัดๆ คุณจะปล่อยให้พ่อคุณตัดสินใจว่าใครคือคนที่คุณควรจะแต่งงานด้วยอย่างนั้นเหรอ นี่คือสิ่งที่พ่อคุณคิดว่าสำคัญกว่าการที่เรารักใครสักคนอย่างนั้นเหรอ” อิเคมิไม่อาจมองแมกซ์ได้ เธอไม่อยากจะเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของเขา “ฉันเสียใจ แมกซ์ ฉันเสียใจจริงๆ” เธอกระซิบตอบ “ฉัน...” แมกซ์ลุกขึ้นยืน และเดินจากไปก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอมองเขาเดินข้ามหาดทราย จากไปอย่างช้าๆ เธออยากจะวิ่งตามเขาไป แล้วโอบกอดเขา จูบเขา บอกเขาว่าเธอรักเขา บอกเขาว่าเธอรักเขามากจนทำให้เธอกลัว เขาหยุดอยู่ด้านบนของชายหาด หันกลับ และมองมาที่เธอ สายตาของพวกเขาบรรจบกันชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะหันไปอย่างรวดเร็ว เธอเกลียดที่ต้องทำให้เขาเจ็บปวด ทั้งๆ ที่แมกซ์เป็นผู้ชายที่จิตใจดีที่สุดที่เธอรู้จัก แมกซ์เป็นคนจิตใจดี ไม่ได้เป็นเรื่องสลักสำคัญอะไรสำหรับพ่อของเธอ สิ่งสำคัญของลูกผู้ชาย คือ สิ่งที่เขาพูด สิ่งที่เขาทำ พ่อของเธอคิดว่าสิ่งสำคัญสำหรับผู้ชาย คือ ความอดทน เงียบขรึม ไม่พูดมาก กล้าหาญ สามารถทนเจ็บปวดใดๆ ได้โดยไม่พูดอะไรออกมา จึงไม่แปลกเลยที่เขาจะไม่ชอบแมกซ์ แมกซ์เป็นคนโผงผาง เสียงดัง ไม่คิดก่อนพูด ไม่อดทน – เขามีทุกอย่างที่พ่อเธอไม่ชอบในตัวผู้ชาย การที่แมกซ์เป็น คนซื่อสัตย์ ใจกว้าง มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือ ไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญสำหรับพ่อเธอ ไม่สำคัญว่าแมกซ์จะทำให้อิเคมิหัวเราะ และมีความสุขขนาดไหน “ทำไม” เธอพูดเบาๆ กับตัวเองขณะที่เธอมองแมกซ์จากไป “ทำไมต้องให้ฉันเลือกระหว่างพวกเขาทั้งสองคนด้วย” *** ห่างออกไป 8000 กิโลเมตร ทางชายฝั่งตะวันตกของทวีปแอฟริกา อากาศแตกต่างจาก วันเงียบสงบแดดจ้าสวยงามของฟอริด้า ยิ่งนัก มีพายุก่อตัวขึ้นทางด้านตะวันตกของทวีปแอฟริกา ลมพัดกระหน่ำ : คลื่นยักษ์หลายลูกพัดปะทะเข้ากับหาดทราย ใบของต้นปาล์มหลายๆ ต้นที่กระทบกันดังด้วยแรงลม ตามชายหาดของเมือง เซนนะกอล เกือบจะว่างเปล่า เว้นแต่เด็กใจกล้าบางคนที่กระโดดเข้าออกตามคลื่นที่กระทบเข้าหาฝั่ง ทะเลก็เวิ้งว้างว่างเปล่าด้วยเช่นกัน ชาวประมงทั้งหมดกลับมายังผืนแผ่นดิน พวกเขาช่วยกัน ดึงเรือของแต่ละคนขึ้นผูกไว้บนชายหาดห่างจากคลื่นเหล่านั้น ชาวประมงนั่งเป็นวง พูดคุย หัวเราะหน้าบาน ดีใจที่พวกเขาอยู่บนพื้นดิน ไม่ใช่ในท้องทะเล อีกไม่นานเมื่อพายุพัดผ่าน ทะเลก็จะสงบลง และพวกเขาก็จะได้ออกไปหาปลาอีกครั้ง ชาวประมงคิดถูกต้อง : พายุได้พัดผ่าน เคลื่อนที่ไปทางตะวันตก ห่างจากชายฝั่ง ออกไปในทะเล อย่างช้าๆ ในขณะที่พัดผ่านไปเหนือน่านน้ำทะเลนั้น มันได้รวมมวลอากาศทะเลร้อน และเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้วพายุทั้งหมดก็จะรวมตัวกันกลายเป็นพายุขนาดใหญ่ ขณะที่ลมทะเลร้อนถูกพัดขึ้นจากทะเลเข้าไปในพายุ ลมจะเริ่มหมุนเป็นวงกลม และศูนย์กลางการหมุนเป็นวงกลมของเมฆกับลม จะมีรูปร่างคล้ายดวงตา เริ่มแรกตาจะเบิกกว้างประมาณ 200 กิโลเมตร วัดจากอีกฝั่งถึงอีกฝั่ง แล้วลมจะพักรอบๆ ตาอย่างช้าๆ เมื่อพายุได้พัดผ่านเหนือน่านน้ำทะเลไปนั้น ลมจะเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมทั้งอากาศทะเลร้อนก็จะถูกพัดเข้าไปในพายุมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเช่นกัน ในขณะที่ลมจะแรงขึ้นทุกทีนั้น ตาพายุก็จะเริ่มเล็กลงทุกทีๆ ตลอดเวลานั้น พายุก็ค่อยๆ เคลื่อนที่เหนือน่านน้ำทะเลไปทางตะวันตกอย่างต่อเนื่อง ตามกระแสน้ำอุ่นที่วิ่งไปทางตะวันตก จากชายฝั่งแอฟริกาเข้ามาในมหาสมุทรแอตลาติก กระแสน้ำอุ่นไหลผ่านหลายพันไมล์ข้ามมหาสมุทรแอตลาติก เข้ามาที่ชายฝั่ง ทางด้านทิศเหนือของอเมริกา พายุไล่ตามน้ำอุ่นมาเรื่อยๆ เหมือนดั่งหมาป่าไล่ตามกลิ่นการคร่าชีวิต หลังจากวันที่พายุก่อตัวขึ้นหนึ่งวัน พายุก็ได้พัดข้ามมหาสมุทรเปิดมา และหลังจากนั้นไม่กี่วัน ในวันที่ 13 กันยายน พายุก็อยู่ห่างจากคาริบเบียนอย่างน้อย 2000 กิโลเมตร ลมพายุพัดแรงกว่า 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมงทั้งดัง น่ากลัว อันตราย นั่นคือจุดกำเนิดของ เฮอริเคน นักพยากรณ์อากาศ เรียกเฮอริเคนนี้ว่า เฮอริเคนไอรีนนักฆ่าที่ป่าเถื่อน เฮอริเคนไอรีนพัดข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก ตรงมายังอเมริกา ดันกำแพงน้ำขนาดใหญ่ที่ก่อตัวขึ้นเอาไว้ด้านหน้าของเฮอริเคน คลื่นพายุสูงกว่า 8 เมตร จะทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางทางมัน จบ ตอนที่ 1 ความเงียบก่อนลมพายุ จากคุณ : ingu - [ 3 ส.ค. 48 17:40:54 A:61.91.143.160 X: TicketID:024789 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่จริงก็บรรลุนิติภาวะแล้ว คุณพ่อต้องมีความหลังฝังใจแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 3 ส.ค. 48 22:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พ่อของอิเคมิ >>> รักลูกไม่มากพอที่จะเห็นความสุขของลูกเป็นสิ่งสำคัญที่สุด แมกซ์ >>> รักอิเคมิไม่มากพอที่จะต่อสู้ให้ได้เธอมา อิเคมิ >>> ??? ท่อนหลังๆ บางที่ก็ใช้คำว่า แอตลาติก บางที่ก็ใช้คำว่า แอตแลนติก น่าจะเลือกใช้คำใดคำหนึ่ง แต่คุ้นกับคำว่า แอตแลนติก มากกว่าค่ะ จากคุณ : หนูจ๋า - [ 6 ส.ค. 48 01:45:04 ]