ขุนช้างขุนแผน ฉบับนิทานข้างกองฟาง(๒๗)

สู้...!                                                                    

                พ่อแม่พี่น้องที่เคารพขอรับ หลังจากที่ขุนแผนกับนางวันทอง หนีพ้นเงื้อมมือของขุนช้างและพรรคพวกไปอาศัยอยู่ที่ บ้านละว้า แล้ว  

นายขุนช้างก็รีบเข้ามายังกรุงศรีอยุธยา เพื่อทูลฟ้องใส่ความขุนแผนต่อสมเด็จพระพันวษาให้ทรงทราบทันที

                           เดิมทีข้าพเจ้ากับวันทอง          
หลับอยู่ในห้องเมื่อยามสาม                
                    ผู้ร้ายสะกดโกนหัวเลือดไหลทราม      
เอามินหม้อเขียนปามจนตัวลาย
                     ม่านงามงามสามชั้นหั่นลงกอง          
ข้าวของเงินตราก็สูญหาย
                   รอยสายสิญจน์วงเรือนไว้รอบราย      
บัตรพลีมากมายศาลเพียงตา
                     วันทองภรรยาก็หายไป              
ข้าพเจ้าบ่าวไพร่ออกตามหา
                         ไปพบขุนแผนกับอาชา              
พาวันทองภรรยาอยู่ร่มไทร
                       ขุนแผนคุมโจรไว้หลายร้อย          
ซุ่มคอยกระโจมโถมไล่
                        ฟันพวกไพร่ตายกระจายไป          
จับได้ข้าพเจ้าเอาตัวตี
                    เฆี่ยนด้วยหนามหวายลายจนคอ        
แล้วพูดจาท้าต่อไปอึงมี่
                        ว่าฆ่าเสียลับไปไม่สู้ดี              
ถ้าปล่อยไปกรุงศรีจะยืดยาว
                           มาตรแม้นพระองค์เสด็จไป        
จะชนช้างชิงชัยให้ลือฉาว
                          ชิงเอากรุงไกรได้เป็นจ้าว          
ว่ากล่าวหยาบช้าสามานย์
                   มันปลูกตำหนักป่าพลับพลาแรม        
ค่ายป้อมล้อมแหลมเป็นหน้าฉาน
                       ตั้งที่ลงบังคน ชอบกลการ          
นานไปจะเกิดกลีเมือง ฯ

น่าดูไหมขอรับ  พ่อแม่พี่น้อง อย่างนี้เขาเรียกว่า ความสลึง เล่าบาท นะขอรับ
แต่ก็เป็นที่น่าสังเกตอย่างหนึ่ง ในคำใส่ความของขุนช้างนะขอรับที่ว่าเป็นกบฎ ตั้งค่าย ท้ารบ หรืออะไรนั่นก็ยังพอสมเหตุสมผลที่ยกมาอ้าง โดยหวังจะให้สมเด็จพระพันวษาทรงพระพิโรธ
แต่ที่อ้างว่าขุนแผน ตั้งที่ลงบังคน หรือ สร้างส้วมโดย พลการนี่สิขอรับ คือในธรรมเนียมสมัยโบราณนั้น มันผู้ใด  สร้างห้องส้วม เทียมเจ้าเทียมนาย ให้ถือว่าเป็นกบฎเชียวหรือ
ก็นับว่าเป็นธรรมเนียมที่น่าแปลกดีนะขอรับ

แต่สมเด็จพระพันวษาก็มิได้ทรงเชื่อถือในถ้อยคำของขุนช้างเสียทั้งหมดหรอกขอรับ

                        ครานั้นสมเด็จพระพันวษา            
ทรงตรึกตรานึกความไปตามเรื่อง
                     เหม่เหม่อ้ายขุนแผนทำแค้นเคือง      
แต่ยักเยื้องอยู่กระไรอ้ายขุนช้าง
                          เท็จจริงอย่างไรมิได้เห็น            
จะเป็นเหมือนมันว่าก็ผิดอย่าง  
                         เกิดรบพุ่งกันที่กลางทาง            
จริงบ้างเท็จบ้างกูคิดดู
                        อ้ายขุนแผนพาเมียไปจากข้าง      
อ้ายขุนช้างตามไปมันต่อสู้
                         อ้ายขุนแผนกล้าดีมีความรู้          
อ้ายขุนช้างเหมือนปูจึงย่อยยับ    
                          ต่อจะวิ่งกระเจิงเข้าเซิงหวาย      
ใส่ร้ายเอาว่ามันเฆี่ยนขับ
                         ฟังความข้างเดียวเห็นเลี้ยวลับ        
จึงตรัสกับจมื่นศรีจมื่นไวย ฯ

               ตรัสแล้ว ก็ทรงโปรดให้ จมื่นศรีเสาวรักษ์ราช และ จมื่นไวยวรนาถ เกณฑ์คนไปถึงห้าพันคน มี ขุนเพชรอินทรา และ ขุนรามอินทรา  
(ไม่ใช่แถววัดลาดปลาเค้านะขอรับ) เป็นปีกซ้ายขวา ไปดูให้รู้แจ้ง
และบอกมันให้รู้ด้วยว่า กูให้มันกลับเข้ามาดี ๆ ดีกว่า แล้วจะตัดสินชำระความให้
ทั้งสองจมื่นก็รับพระราชโองการ

               กองทัพห้าพันสำหรับจับกบฎที่มีคนสองคนกับม้าหนึ่งตัว ก็ไชโยโห่ฮิ้ว เคลื่อนพลออกจากกรุงศรีอยุธยามาจนถึง สามโก้ ท่าโพธิ์ และ ท่าต้นไทร ที่ขุนแผนเคยปะทะกับทัพละว้าของขุนช้างก็เห็นร่องรอยและศพไพร่พลของขุนช้างเกลื่อนทุ่งไปหมด  

แต่พอเห็นรอยม้าเข้าดงไปท่านจมื่นศรีก็ให้ยกทัพตามไปจนถึง จระเข้สามพัน ตานี้ผีพรายของขุนแผนเห็นกองทัพมามากมายก็รีบเข้าไปบอกให้นายรู้  

แม่วันทองก็กลัวอีกตามเคย ส่วนขุนแผนนั้นมิได้หวาดกลัวเลยจะกลับขำเสียด้วยซ้ำไป  ที่เห็นกองทัพแห่กันมาจับตนคนเดียวมืดฟ้ามัวดินขนาดนั้น

กลับสาธยายมนตร์ นะจังงัง แล้วขึ้นม้าพาวันทองออกกรายเล่นราวกับเป็นประธานในพิธีตรวจพลสวนสนามฉะนั้น

                                รับนางขึ้นนั่งบนหลังม้า        
ขับสี่หมอกออกมาจากไพรสณฑ์
                    แกล้งชักม้าผ่านหน้าบรรดาพล        
สองคนขี่ม้าสง่างาม
                    ภูตพรายรายล้อมมาพร้อมหน้า        
อ่านคาถาเป่าไปให้คนขาม
                       สีหมอกเดินออกด้านขุนราม          
เป่าจังงังให้คร้ามขยาดฤทธิ์
                      พลปืนพลหอกออกเกลื่อนกลาด      
ยืนนิ่งพิงพาดเป็นอกนิษฐ์
                         ครั้นออกมานอกที่ล้อมชิด        
ขุนแผนสะกิดให้นางดู                                    
                         โน่นแน่ะผัวนางอยู่ช้างกูบ        
อวดรูปงามเกลี้ยงจนเพียงหู
                       ศรพระยาขี่คอรำขอชู              
ช่างกรูกันมาตามทั้งสามล้าน ฯ

             ตกลงว่า  ห้าพันคน แต่ สามล้าน นะขอรับ  และก็นับว่าพ่อขุนแผนเรานี้แน่จริง ๆ นะ ขอรับ  และถ้าเป็นหลักจิตวิทยาในสมัยใหม่นี้  ก็คงต้องเรียกว่าสะกดจิตฝูงชน นั่นแหละขอรับ
เพราะในระหว่างที่กรายม้าอยู่นั้นทุกคนในกองทัพพากันนิ่งสงบเป็น อกนิษฐ์ หรือพรหมลูกฟัก ที่อยู่นิ่ง ๆ กันหมดเลย

            จากนั้นก็ซ่อนแม่วันทองไว้ในป่าอีกครั้งหนึ่ง จัดการเสกหุ่นพยนต์ซุ่มไว้ แล้วตัวเองก็ออกมายืนม้าอยู่หน้ากองทัพอย่างอาจหาญ

           บัดนั้น ท่านจมื่นศรีเห็นขุนแผนออกมาแสดงตนดังนั้น ก็แจ้งข้อหาตามที่ขุนช้างกล่าวหา แล้วประกาศพระราชโองการให้ขุนแผนทราบดังนี้ขอรับ

                             บัดนี้พระองค์ผู้ทรงเดช        
ทราบเหตุทรงนึกอางขนาง
                             ข้อที่ทำทุจริตผิดท่าทาง      
ยังคลางแคลงพระทัยจึงใช้เรา
                              ให้มาสืบดูที่อยู่ก่อน            
ถ้าเห็นแท้แน่นอนให้จับเจ้า
                               ถ้าไม่ต้องฟ้องหาก็ทำเนา    
ให้รับเจ้ากับตัววันทองไป
                              เกี่ยวข้องหมองกันด้วยสัตรี      
จะปรึกษาคดีตัดสินให้  
                              ซึ่งฆ่าคนขุนช้างเสียกลางไพร    
ก็โปรดให้ไม่เอาซึ่งโทษทัณฑ์
                              คำขุนช้างทูลกับเราดู          
ไม่เห็นสิ่งไรอยู่เป็นแม่นมั่น
                              เจ้าอย่ากลัวภัยไปด้วยกัน      
วันทองอยู่ไหนไปเอามา ฯ

                ขุนแผนก็บอกว่า คุณพระนายขอรับ เรื่องของกระผมมันเป็นแค่เรื่องส่วนตัว เมียกระผมถูกอ้ายขุนช้างมันมายื้อยุดไป กระผมก็ไปเอาคืนมา  แต่อ้ายขุนช้างมันก็ไม่ยอม มันยกผู้คนตั้งห้าร้อยมารายล้อมจับ  
กระผมก็ต้องป้องกันตัวไปตามเพรง พวกมันสู้กระผมไม่ได้เอง ก็แตกพ่ายไป แล้วยังไปโกหกโกไหว้เพ็ดทูลฟ้องพระเจ้าอยู่หัว
กระผมว่าเอายังงี้ก็แล้วกันขอรับ..เชิญคุณพระนายกลับไปก่อน แล้วกระผมจะตามไปมอบตัวทีหลัง ยังไงคุณพระนายก็ช่วยกรุณากราบบังคมทูลล่วงหน้าให้กระผมด้วยก็แล้วกันขอรับ

               แต่ท่านจมื่นศรีก็ไม่ยอม บอกว่าทำอย่างไรได้เล่าขุนแผนเอ๋ย ก็ท่านมีพระราชโองการให้แกไปพร้อมกับฉัน  
ขุนแผนก็บอกว่า ถ้างั้นก็เสียใจด้วยนะขอรับ กระผมสู้ตายละ        

                        พระหมื่นศรีหมื่นไวยครั้นได้ฟัง    
โกรธสั่งรี้พลสิ้นทั้งหลาย
                     เหวยกองทัพจับเป็นอย่าให้ตาย      
ไพร่นายปืนหอกออกประดา
                           ให้ยิงปืนตับสำทับโห่                
ขุนแผนโผล่ตีฆ้องร้องเอาหวา
                     หอกดาบวาบแวบแปลบปลาบตา        
ขุนแผนแสนกล้าก็อ่านมนตร์
                          เสกซ้ำตวาดอำนาจครุฑ            
คนหยุดยืนแข็งแสยงขน
                          ชักสีหมอกไว้ไม่ประจญ              
กูทำก่อนจะเป็นคนทรยศ ฯ

             นี่แหละครับก็คือ สปิริต หรือ อนุสติที่แท้จริงของข้าทหารที่ยังมีความจงรักภักดีเป็นล้นพ้นต่อพระเจ้าอยู่หัวและน้ำพระพิพัฒน์สัตยา

             แต่ขุนเพชรขุนรามปีกซ้ายขวาสิขอรับ กลับอยากดีอยากเด่น จึงไสช้างออกมาข้างหน้าทหารทั้งปวง แล้วด่าประจานลำเลิกขุนแผนเสียมากมาย

                         สาหัสขัดขืนพระโองการ            
เอิบเอื้อมจะผ่านไอศวรรย์
                           เชื่อว่าตัวดีมีฤทธิ์ครัน                
ถึงจะได้ขอบขัณฑเสมา
                            ใครเลยเฮ้ยเขาจะไหว้มืง          
เขารู้ถึงว่าไม่สมวาสนา
                           กูรู้จักพ่อแม่แต่ไรมา                
พ่อเอ็งชื่อว่าอ้ายขุนไกร
                           แม่เอ็งอีเฒ่าทองประศรี              
ปีนั้นไปล้อมกระบือใหญ่
                           พระทรงภพฆ่าฟันให้บรรลัย    
ตัดหัวเสียบไว้ที่กลางดอน
                           ริบสิ้นทั้งโคตรญาติกา            
ตัวเอ็งแม่พาไปเร้นซ่อน
                           ซอนซอกออกจากพระนคร    
ย้อนไปอยู่บ้านกาญจน์บุรี
                           เอ็งอยู่กับอีเฒ่าเขาชนไก่        
บวชที่วัดส้มใหญ่ไอ้ขี้หนี
                          ได้ดีมิทันจะถึงปี                  
หลบหนีมาคิดขบถได้ ฯ

           ขุนแผนพอได้ยินกล่าวถึงบิดามารดาเสีย ๆ หาย ๆ เช่นนั้น ก็ฉุนขาด
(เป็นใครโดนเข้าอย่างนี้ก็ต้องโมโหแหละขอรับ)
จึงขับหุ่นพยนต์เข้าต่อสู้ด้วยฤทธิ์มนตร์

                        ว่าพลางทางร่ายพระคาถา          
เรียกหุ่นหนุนมาเป็นหมู่หมู่
                           ออกจากดงรังสะพรั่งพรู            
โห่ร้องก้องกู่เป็นโกลา
                           ขุนแผนขับม้าเข้าถาโถม            
จู่โจมห้ำหั่นฟันทัพหน้า
                        พวกหุ่นวิ่งกลมดังลมพา              
แซงสองข้างม้ามาทันใด
                          ฤทธิ์มนตร์บนฟ้าเวหาพยับ          
มืดกลุ้มคลุ้มคลับสะท้านไหว
                      แผ่นดินดังจะคว่ำคะมำไป          
เพราะพระมนตร์ดลให้บันดาลเป็น ฯ

จนกระทั่ง...

                       ...จนสิ้นสุดอาวุธแลศาสตรา        
พวกอาสาย่นแยกแหลกกระจุย...

และแล้วก็ถึงฆาตของสองขุนปากพล่อยละขอรับ

                     ขุนรามแทงกรอกด้วยหอกใหญ่        
ถูกไหล่ไม่ถนัดสะบัดหัน
                         ขุนแผนถาโถมเข้าโรมรัน            
ฟันขุนรามตกช้างลงกลางดิน
                         โดดจากหลังม้าฟาดบ่าฉับ          
ล้มพับฟันว้ำคะมำดิ้น
                         ขุนรามสิ้นใจเลือดไหลริน            
สิ้นคนหนึ่งแล้วอ้ายตัวการ
                        ขุนเพชรอินทราเข้ามาช่วย          
ชักหอกกรอกกรวยเข้าต่อต้าน
                       แทงอกขุนแผนแสนสะท้าน            
อยู่ยงคงปานกับเหล็กเพชร        
                     ขุนแผนโผนขึ้นช้างง้างคอฟัน      
ฉะฉาดขาดสะบั้นดังมือเด็ด
                   ดาบล้วนเลือดฝาดเหมือนชาดเช็ด      
กลับขึ้นม้าระเห็จมากลางทัพ ฯ

ซึ่งก็สมควรอยู่หรอกครับ ที่อยากปากเสีย  ไปขุดโคตรเหง้าศักราชเขามาด่าเสียป่นปี้หมด นะขอรับ

แล้วกองทัพหลวงของกรุงศรีอยุธยา ก็แตกพ่ายไปตามที่พวกเราคาดคิดกันไว้ไม่มีผิด