เรื่องโทรผิดเบอร์นั้นคงไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรเลย เพราะคงต้องมีสักครั้งบ้างแหละที่กดผิดเบอร์บ้าง จำสับสนบ้าง ขนาดเวลาที่ตัวเองเล่นเน็ต จะเข้าเว็บบางทีก็ยังพิมพ์ผิดอยู่บ่อยๆ
 
แต่เรื่องโทรผิดที่จะมาเล่าในครั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา
เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะตัวเลข 9 หลักที่ทำให้คนที่ไม่เคยรู้จักกัน 2 คนได้มาพูดคุยกัน

ถึงแม้เป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ

ถึงแม้ว่าจะเป็นความบังเอิญ

แต่มันก็เป็นความทรงจำที่น่าสนใจ จนต้องจดไว้ในไดอารี่สีส้มเล่มนี้

ก่อนที่เวลาจะทำให้ความทรงจำนั้นจางหายไป...

ถ้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องโรแมนติก คงต้องผิดหวังแล้วล่ะค่ะ
เพราะมันเป็นเรื่องของเบอร์...เบลอ

เหตุการณ์นี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อต้นเดือนที่แล้วนี่เอง

-----------------------------------------------------------

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ตัวเองงานยุ่งมากที่สุดเลย ยุ่งขนาดเผางานกันเกรียมซะจนเตาแทบระเบิด งานเยอะมากๆค่ะ ตอนนี้นตัวเองก็กำลังปั่นงาน( ออกแบบโปสเตอร์) ส่งอาจารย์ให้ทันเส้นตาย (คือวันพรุ่งนี้อีกตามเคย) ถ้าไม่ใช่วันสุดท้ายจะคิดไอเดียไม่ค่อยออก ก็ต้องมีแรงกระตุ้นกันบ้าง ความคิดสร้างสรรค์มันถึงจะโลดแล่น

ชักนอกเรื่องไปเรื่อยแล้ว เข้าเรื่องต่อดีกว่า

ตอนนั้นเป็นเวลา 2 ทุ่มเศษ เราก็ทำงานเกือบจะเสร็จแล้ว เหลือแค่ลงสีโปสเตอร์ตัดเส้นขอบตัวหนังสือ (ตรงส่วนที่เป็นสโลแกนหลักของโฆษณา) จวนจะเรียบร้อยอยู่แล้ว จู่ๆ ก็มีเสียงริงโทนของมือถือแทรกเข้ามา (เป็นเพลงแอบเหงาของเสนาหอย)

เส้นพู่กันที่ทำท่าจะลงตัวอยู่ดีๆ ก็เลยนอกขอบไปซะงั้น ก็อยู่เงียบๆ กำลังใช้สมาธิอยู่ดีๆ เสียงมือถือก็เข้ามาขัดจังหวะ สมาธิแตกกระเจิงหมด ต้องแก้กันใหม่อีก (ทั้งที่มันจวนจะเสร็จอยู่แล้วเนี่ย)

เราเลยรับสายด้วยอารมณ์หงุดหงิดพอสมควร

“ฮัลโหล...”

“ฮาโหล...อาหลงอยู่ลื้อเป่า” เสียงในสายเป็นเสียงผู้หญิงสูงวัยเชื้อสายจีน (พูดง่ายๆ คืออาม่า) พูดด้วยสำเนียงแปร่งๆ แบบคนจีนชัดเจน มาถามถึงอาหลง เราก็งง อาหลงไหนหว่า

สงสัยคงงงนานไปหน่อย อาม่าคนเดิมเลยถามซ้ำอีก

“ขอสายอาหลงมาคุยหน่อย”(พูดแบบสำเนียงจีน)

“เออ...คือ...ที่นี่ไม่มีคนชื่ออาหลง คงโทรผิดเบอร์แล้วค่ะ” เราก็ตอบแบบนี้กลับไป อาม่าก็ทำเสียงอือๆ ออๆ แล้วก็วางสายไป

คราวนี้อาม่าโทรผิดเบอร์ ครั้งเดียวไม่เป็นไรหรอกค่ะ

พอวางสายเสร็จแล้วก็ต้องกลับไปจัดการแก้งาน (ที่มันเละไปแล้วช่วงตกใจในเสียงริงโทนมือถือ) กำลังจะจับพู่กันเลย เสียงริงโทนเพลงเก่าทำนองเดิมก็ดังขึ้นมาอีก

ตอนรับครั้งแรกก็ไม่ได้ดูเบอร์ว่าใครโทรมาเข้าสาย แต่ว่าคราวนี้ดู มือถือโชว์เบอร์แปลกๆ ขึ้นมาบนจอ สงสัยจะเป็นอาม่าคนเดิม

เราก็ทำเป็นไม่สนใจ จับพู่กันจุ่มจานสีจะระบาย แต่มันไม่มีสมาธิทำงานแล้ว อาม่าไม่ยอมวางสายสักที เพลงแอบเหงาก็ดังกล่อมหู ทะลุทะลวงไปถึงขั้วหัวใจ

เอาล่ะวะ รับก็รับ

ก็เลยกดรับสาย แต่ไม่พูดอะไร รอให้อีกฝ่ายพูดก่อน

“ขอสายอาหลงหน่อยค้า...” อาม่าคนเดิมพูดประโยคทำนองเดิม

คราวนี้ไม่งงแล้ว แต่ขำตัวเอง วันนี้ทำไมต้องเจอเรื่องแปลกๆ แบบนี้ด้วยน้า แต่จะหัวเราะให้แกได้ยินก็เสียมารยาทอยู่ เลยต้องกลั้นๆ เอาไว้

“โทรผิดเบอร์แล้วล่ะค่ะ บ้านนี้ไม่มีคนชื่ออาหลง” เราก็ตอบกลับไป พยายามทำให้น้ำเสียงฟังดูปกติที่สุด “แล้วอาม่ากดเบอร์อะไรคะ” (นับแกเป็นญาติเราไปแล้ว)

เราถามให้อาม่าทวนเบอร์ที่แกกด จะได้รู้ว่าเบอร์ที่แกกด จะได้รู้ว่าเบอร์ที่แกกดจริงๆคือเบอร์อะไร เราก็ฟังอาม่าบอกเบอร์ของอาหลง แล้วก็ดันไปตรงกับเบอร์มือถือของเราซะด้วย

แกโทรถูกเบอร์ แต่คนรับผิดคน

เราก็ไม่แน่ใจ (เพราะน้ำเสียงแกฟังยาก) ก็เลยให้อาม่าพูดทวนช้าๆ ให้แน่ใจอีกหน คราวนี้ก็รู้เลยว่าอาม่าโทรไปเบอร์มือถือของเราแน่ๆ

อาหลงนะอาหลง ทำเอาเราหลงจนมึนไปเลย

“อาม่าคะ สงสัยว่าอาม่าคงจดเบอร์ (อาหลง) ผิดแล้วค่ะ” (แต่เบอร์โทรถูกแล้ว)

อาม่าก็ทำเสียงเหรอๆ แล้วก็พูดภาษาจีนโฉงเฉง (กับใครสักคนที่อยู่ใกล้ๆ อาม่า) เราก็ฟังไม่ค่อยเข้าใจ ถึงตอนเด็กๆ จะฟังอากุ๊ง (ตา) พูดภาษาจีนกับอาม่าบ่อยก็เถอะ เราก็ปล่อยให้แกพูดจีนไปเรื่อย ฟังแล้วก็เพลินดี ได้ยินเสียงแกแล้วนึกถึงอาม่า (ยาย) ที่เพิ่งเสียไป เราก็ฟังอาม่าพูดไป ไม่ยอมวางสายจนแกพูดเสร็จ

“อาหลงให้ผิดเบอร์ ขอโทษที” แกพูดสำเนียงจีนแปร่งๆ แต่คราวนี้ฟังดูรื่นหูกว่าเก่ามาก

“ค่ะ” เราก็ตอบสั้นๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี แล้วแกก็วางสายไป

ที่จริงเราอยากจะบอกอาม่าไปว่า

“อาม่าโทรถูกเบอร์แล้วค่ะ แต่คนรับผิดคนเอง อาม่าไม่ผิดหรอกค่ะ”

แต่...ที่อยากจะรู้จริงๆ ก็คือ

คนที่ชื่อ “อาหลง” ไปเอาเบอร์ของเราไปให้อาม่าได้ยังไง จงใจให้ผิดเบอร์หรือเปล่า หรือว่าเบลอจนบอกเบอร์อาม่าผิด แล้วอาม่าโทรมาถูกเบอร์

โอย...ชักจะเบลอกับเบอร์แล้วเรา

กลับไปเคลียร์งานต่อดีกว่า

ทำอย่างเบลอๆ

แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 48 12:35:50