ความคิดเห็นที่ 1 “สบายสิจ๊ะ ได้กอดปันทั้งคืนอย่างนั้น” ดนย์ยิ้มล้อภรรยาด้วยแววตาที่มีความหมาย ก็คืนที่ผ่านมาเขาได้ใช้เวลากับปันนาอย่างเต็มที่ ไม่ต้องเร่งรีบไปไหน ไม่มีธุระติดต่อกับใคร โลกนี้มีแต่เขาและหล่อนเท่านั้น นึกถึงเมื่อคืนดนย์ก็รู้สึกอิ่มเอมใจนัก จนอดไม่ได้ที่จะจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากนุ่มนั้นซ้ำอีกที “ฮื้อ ดนย์นี่” ปันนาขวยเขิน แล้วเมื่อเขินเธอก็ซุกหน้าลงกับไหล่กว้างของเขา ได้ยินดนย์หัวเราะเสียงดังที่ล้อเธอได้แต่เช้า แล้วอ้อมกอดเขาก็รัดรึงกว่าเดิม ปันนารู้สึกได้ว่ามีความรักมากมายอยู่ในนั้น ดนย์ทำให้เธอรู้สึกถึงความมั่นคงปลอดภัย ตลอดเวลาหลายปีที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมา ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะทำให้ปันนารู้สึกยุ่งยากลำบากใจ ขณะเพื่อนๆ ของเธอ ล้วนแล้วแต่มีปัญหาต่างๆ นานามาบ่นให้ฟังไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้ เมื่อเปรียบเทียบชีวิตคู่ของตัวเองกับบรรดาเพื่อนๆ ที่แต่งงานเหมือนกัน ปันนาจึงรู้สึกว่าเธอโชคดีนัก และมันก็มีส่วนช่วยทำให้เธอรู้สึกดีมากขึ้นว่าบางทีสิ่งที่คุณมณีผู้เป็นแม่เลือกให้เธอนั้นเหมาะสมดีแล้ว หญิงสาวระบายลมหายใจแผ่วเบา เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ “ถอนใจทำไมจ๊ะ” ดนย์เชยคางของผู้เป็นภรรยาขึ้น มองเข้าไปในดวงตาของหล่อน แต่เขาก็ไม่พบอะไรนอกจากรอยยิ้มและแววนิ่งๆ ข้างในนั้น ซึ่งดนย์ไม่เคยอ่านออกว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่มันก็ช่วยให้เขาวางใจได้ว่าอะไรอย่างนี้นี่ล่ะ ที่ทำให้ชีวิตคู่ของเขาจะสงบ อบอุ่น เหมือนที่ดนย์ได้รับมาจากครอบครัว บ้านของดนย์ไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก พ่อเขารับราชการที่ต้องไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านกับหน่วยงานยังอีกจังหวัด ขณะคุณนภาแม่ของเขาเป็นแม่บ้านคอยดูแลลูกหญิงชายสามคน ดาลัดพี่สาวคนโตของเขา เป็นผู้หญิงอารมณ์ดีที่เข้มแข็ง มีบุคลิกไม่ต่างจากแม่เขาสักเท่าไร เพียงแต่แม่เขาไม่ช่างพูดช่างคุยนัก นอกจากเอาแต่ยิ้มเย็นๆ แม่จึงเป็นความสงบร่มรื่น ที่ทำให้สมาชิกทุกคนภายในบ้านพลอยรู้สึกเย็นสบายไปด้วย นิสัยใจคอของคนในครอบครัวเขา จึงออกไปในทางเย็นๆ กันทุกคน จะร้อนอยู่บ้างก็เป็นไปตามวัย คือนายเดียว น้องชายคนเล็ก ส่วนพ่อเขานั้นเป็นคนช่างพูดช่างเล่น เวลาแม่เฉย พ่อก็ล้อจนแม่ขำ บ้านเขาจึงมีเสียงหัวเราะอยู่เนืองๆ พ่อจึงเป็นแบบฉบับของผู้ชายที่ดนย์ศรัทธาและอยากเป็นให้ได้เช่นนั้นบ้าง แต่พ่อก็จากไปตอนที่เขาเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ให้ดนย์กับคนอื่นๆ ในบ้านใจหาย แต่ก็เป็นช่วงนั้นเอง ที่ทำให้เขาได้มีโอกาสได้พบกับกับปันนาอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ห่างกันไปพักใหญ่ และก็ครั้งนั้นเองที่ดนย์พบว่าเขาหลงรักหล่อน และก็ได้แต่งงานกับหล่อนในเวลาต่อมา การได้หล่อนมาไว้ในครอบครองเป็นเรื่องดีเหลือเกินในชีวิตเขา แม้ปันนาจะไม่ใช่ผู้หญิงช่างเอาอกเอาใจ แต่ดนย์ก็ไม่รู้สึกอะไรนัก เพราะแม่ของเขาก็ดูจะคล้ายๆ กันอย่างนี้ หากอยากฟังคำรักจากหล่อนให้ชื่นใจบ้าง ดนย์จึงต้องเอ่ยถาม ถึงจะได้ยินเสียงเขินๆ บอกให้รู้ว่าหล่อนรักเขา ซึ่งเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับดนย์ เพราะเขาเองก็ไม่ใช่คนหวือหวาแพรวพราวอะไรนัก เขารักชีวิตครอบครัวที่เรียบง่าย มั่นคง อบอุ่นพื้นๆ เช่นครอบครัวที่เขาเติบโตมา  และปันนาก็เป็นภรรยาที่พิเศษเช่นเดียวกับที่หล่อนเป็นแม่ที่วิเศษของลูกสาวเขา แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ดนย์ยิ่งรักยิ่งหลงหล่อนได้อย่างไร ชายหนุ่มก้มหอมลงบนผมสั้นๆ ที่ซุกอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างอ่อนโยน ชอบเหลือเกินที่มีหล่อนอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ เพราะมันทำให้เขาไม่รู้สึกกลัว หรือหวาดหวั่นอะไรในชีวิตเลย “คิดถึงลูกละสิ ถอนใจอย่างนี้”  น้ำเสียงที่เอ่ยถามบอกถึงอารมณ์อันเบิกบานนัก “ค่ะคิดถึงลูก หนูนวลไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง” หญิงสาวยังคงซุกหน้าลงกับแผงอกกว้างของสามี สูดดมกลิ่นกายของเขาเอาไว้เต็มลมหายใจ เพื่อย้ำบอกกับตัวเองว่าโลกของเธออยู่ตรงนี้ หาใช่ที่อื่นใดอีก “โถ ปันก้อ หนูนวลแกเข้าใจว่าพ่อกับแม่มาฮันนีมูนกัน ไม่ต้องกังวลอะไรหรอกนะจ๊ะ ที่บ้านโน้นมีคนออกเยอะแยะ แกจะเล่นเพลินจนลืมเราสิไม่ว่า” ดนย์เขี่ยปลายจมูกของภรรยาอย่างเอ็นดู นึกถึงภาพ ‘บ้านโน้น’ แล้วก็ทำให้เขายิ้มกว้างยิ่งขึ้น ป่านนี้หนูนวล ลูกสาวเขาคงเล่นอยู่กับ นายโอม นายเอก หลานชาย สองหนุ่มน้อยนั่นเห่อน้องสาวตัวเล็กอย่างกับอะไรดี ไหนจะคุณแม่ของเขาอีก “ก็ปันคิดถึงลูกนี่นา ” หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงอู้อี้ ขณะผู้เป็นสามีช้อนร่างบางนั้นขึ้นมาอุ้มไว้ ก่อนพากลับเข้าไปภายในห้องพักแสนสวยสำหรับคู่รัก “แต่ผมก็คิดถึงเมียผมเหมือนกันนี่” ดนย์ก้มกระซิบเบาๆ ข้างหูหล่อน ด้วยประโยคที่ทำให้ปันนาหน้าแดงซ่านด้วยความขวยเขิน แม้ชีวิตสาวที่ผ่านมา เธออาจจะไม่ได้เรียนรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงผู้ชายอะไรมากนักแต่ปันนาก็ไม่ใช่ภรรยาขี้อายในเรื่องบนเตียง เธอตามใจดนย์ทุกอย่างเท่าที่เขาปรารถนา เพราะอย่างไรเขาก็คือสามีเธอ หาใช่ใครที่ไหน และเพราะเหตุนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ที่ทำให้ดนย์ดูเหมือนจะหลงใหลในตัวเธออย่างเหลือเกิน เขาทำราวกับว่าเพิ่งแต่งงานกับเธอมาเมื่อวานก่อนนี้เอง จนปันนายังนึกขำ ที่เห็นเขาเฝ้าจ้องมองเรือนร่างเปล่าเปลือยของเธอราวกับเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก จากคุณ : ดนยา - [ 4 ส.ค. 48 14:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดนย์แตะต้องเธอด้วยความอ่อนโยน เขาถนอมเธอราวกับว่าเธอคือดอกไม้กลีบบางที่ต้องสัมผัสอย่างแผ่วเบา แต่บางหนเขาก็ดุดันกับเธอ ให้ปันนาตื่นเต้นแทบขาดใจ เขาพาเธอไปที่นั่นที่นี่ และปันนาก็ติดตามเขาไปอย่างว่าง่าย ไม่มีอะไรต้องฝืนใจสักนิดอย่างที่คิดว่าน่าจะเป็นสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ เพียงแต่ ปันนารู้สึกว่ามันขาดอะไรบางอย่างไป ที่แม้กระทั่งเพศรสอันหฤหรรษ์สุดรัญจวนระหว่างเธอกับเขา ก็ไม่ได้ทำให้ที่ว่างตรงไหนสักแห่งในตัวตนเธอถูกเติมเต็มขึ้นมาได้เลย อะไรบางอย่างที่เธอรู้อยู่แก่ใจ + + + + + “ดีใจจังแม่จ๋ากลับมาหาหนูนวลแล้ว” เด็กหญิงตัวน้อยในชุดรุ่มร่าม ในมือกำผ้าอ้อมผืนโปรด วิ่งตื๋อโถมตัวเข้ามาหา เมื่อได้ยินเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ “แม่จ๋าก็คิดถึงหนูนวล พ่อดนย์ด้วยคิดถึงมากๆ” ปันนาอุ้มลูกไว้แนบอก พลางก้มหอมแก้มป่องๆ ซ้ายทีขวาทีที่ลูกสาวเอียงให้อย่างแสนรักแสนคิดถึง ปกติเธอไม่เคยห่างลูกไปไหนนานเท่านี้ นับตั้งแต่เธอคลอดเด็กหญิงน้อยๆ คนนี้ลืมตาออกมามองดูโลก มีครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ปันนาห่างจากลูกสาว จะว่าไปเธอก็มีลูกนี่ล่ะเป็นเพื่อน เพราะดนย์ สามีของเธอนั้นต้องไปทำงานอยู่ต่างจังหวัด แม้ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ นัก แต่เขาก็กลับมาบ้านได้เพียงช่วงวันหยุดปลายสัปดาห์ อาชีพวิศวกรประจำโรงงานทำให้เขาทำได้เท่านั้น และปันนาก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีสำหรับตัวเธอ และโลกเล็กๆ ของเธอ บางคราวปันนานึกภาพไม่ออกเอาเสียเลย หากเธอต้องอยู่กับดนย์ทุกวัน เจอกันทุกเช้าทุกเย็น เธอจะยังสงบนิ่งเช่นนี้ได้หรือไม่ ปันนาไม่แน่ใจตัวเองเลยสักนิด “หอมพ่อด้วยสิลูก พ่อดนย์ก็คิดถึงหนูนวลนะคะ” ปันนาบอกลูกสาว ที่เอาแต่ซุกหน้าอยู่กับไหล่ของเธอ ปันนาไม่อยากให้ลูกห่างเหินกับพ่อ เพราะดนย์ยิ่งไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไร “อ่ะ งั้นให้พ่อดนย์หอมด้วยค่ะ” แก้มป่องๆ ถูกเอียงให้ผู้เป็นพ่อหอมอีกครั้ง ก่อนเด็กหญิงจะทำตาหยีเมื่อโดนหนวดแข็งๆ สัมผัสที่แก้มนิ่ม “อึ๋ยย หนูนวลจักกะจี๋” หนูน้อยตัวสั่นท่าทางตลก ขณะผู้เป็นพ่อหัวเราะขบขันในความไร้เดียงสาของลูกสาวที่ตอนนี้กำลังจ้องเขม็งที่ใบหน้าพ่ออย่างสนใจใคร่รู้ตามประสาเด็ก “นี่ไง หนูลองจับดูสิลูก” ดนย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จับมือน้อยๆ ของลูกสาวลูบไปตามคาง ตามแก้ม และเหนือริมฝีปากของตัวเอง จนเด็กหญิงหัวเราะลั่น โน้มตัวเข้าสู่อ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ ดนย์จึงดึงลูกสาวมาอุ้มไว้แทนภรรยา เด็กหญิงผมม้าตัวเล็กๆ ตากลมแป๋วแหววคนนี้เองที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาส่วนหนึ่งอยู่ในตัวแก ชีวิตช่างมหัศจรรย์อะไรอย่างนี้ ดนย์กอดลูกเอาไว้อย่างสุดรักสุดถนอม ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่คงอย่างนี้นี่เอง ชายหนุ่มพาภรรยาและลูกเดินเข้าไปในบ้าน ที่คุณนภาแม่เขากำลังนั่งพักผ่อนดูที.วี.ด้วยท่าทางผ่อนคลาย “ขอบคุณครับแม่ ที่ดูหนูนวลให้ แล้วนี่เจ้าโอม เจ้าเอกหายไปไหนกัน ซื้อขนมมาฝาก” ดนย์ถามหาหลานชายวัยซนทั้งคู่ “ยายดามาตามไปอาบน้ำอาบท่าแล้วน่ะสิ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนกันแล้ว” คุณนภาบอกลูกชาย ขณะรับของฝากที่ปันนายื่นให้ “ฝากขนมให้โอมกับเอกด้วยค่ะคุณแม่ แวะซื้อที่ตลาดริมทางน่ะค่ะ สองหนุ่มนั่นคงจะชอบ” หลานชายของสามีเธอเป็นเด็กอารมณ์ดีทั้งคู่ แถมดูท่าจะเป็นหนุ่มน้อยที่อร่อยกับขนมทุกชนิดอีกต่างหาก เพราะดาลัดพี่สาวของดนย์ เป็นแม่บ้านที่ทำอาหารอร่อยสมกับเป็นอาจารย์สอนทำอาหารมาก่อน ครอบครัวของสามีเธอ เป็นครอบครัวเล็กๆ ที่มีความสุข พ่อของดนย์กับพ่อของเธอเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยยังหนุ่ม จนพลอยทำให้คุณนภาแม่ของดนย์กลายเป็นเพื่อนกับคุณมณีแม่ของเธอไปด้วย ปันนาจึงสนิทกับครอบครัวของดนย์มาตั้งแต่เล็กๆ มาห่างไปบ้างก็ช่วงเป็นวัยรุ่นที่พ่อของเธอเสียชีวิต และคุณมณีแม่ของปันนาก็ต้องทำงานหนักจนไม่ค่อยมีเวลาไปมาหาสู่กับบ้านของดนย์เหมือนเมื่อก่อน มาสนิทใกล้ชิดกันอีกที ก็ตอนที่ได้ข่าวว่าพ่อของดนย์เสียชีวิต และช่วงนั้นเองที่ปันนากับดนย์มีโอกาสใกล้ชิดกัน จนแต่งงานกันในที่สุด หลังจากนั้นไม่กี่เดือนแม่ของเธอก็เสียชีวิต ทุกวันนี้ปันนาไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนอีก นอกจากคุณแม่ของดนย์ ที่เธอเคารพรักเสมอเหมือนแม่ของตัวเอง “ซื้ออะไรกันมานักหนา ยายดาก็ทำขนมอะไรไม่รู้ปรนเปรอลูกหลานทั้งวัน” คุณนภาพึมพำกับลูกสะใภ้ แต่น้ำเสียงนั้นก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก จากคุณ : ดนยา - [ 4 ส.ค. 48 14:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ป้าดาสอนหนูนวลทำขนมด้วยนะแม่จ๋าอร้อยอร่อย” เด็กหญิงจีบปากจีบคออวดให้แม่ฟัง “ทำขนมอะไรกันลูกเหลือให้พ่อกับแม่ชิมบ้างมั้ย” ปันนาสนอกสนใจ อยากรู้ว่าลูกสาวทำกิจกรรมอะไรมาบ้าง “ขนมปูนเปียก สีเขียวซ้วยสวย” เสียงเล็กๆ เล่าด้วยความภูมิอกภูมิใจ “อ๋อ ขนมเปียกปูนน่ะลูก” ปันนาขยี้ผมลูกด้วยความขำแกมเอ็นดู “นั่นแหละ แม่อย่าเพิ่งขัดซี้ หนูนวลขยำน้ำใบไม้ใส่ด้วยนะ อิ่มพุงกางเล้ย” เสียงเล็กๆ ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด ท่าทางยังอยากเล่าไม่เลิกลา “แต่ไม่เหลือให้แม่ชิมเลย โธ่” เธอแกล้งทำเสียงเศร้า มองดูคนตัวเล็กปีนออกจากแขนพ่อ “เหลือซี้ หนูนวลเก็บไว้ให้พ่อกับแม่ชิมด้วย เดี๋ยวไปเอามาให้” ว่าแล้วร่างเล็กๆ ก็วิ่งหายเข้าไปในครัวหลังบ้าน ก่อนจะเดินตัวเอียงถือจานใส่ขนมชิ้นสี่เหลี่ยมสีเขียวออกมาด้วยท่าทางภาคภูมิใจ “นี่ไง อร่อยที่สุดเลย วันหลังเราทำกันบ้างนะแม่จ๋า” คนตัวเล็กยืนมองแม่กับพ่อที่รับจานขนมไปชิม พลางรอคอยคำชม “อร่อยจริงๆ ด้วย ไว้หนูนวลสอนแม่ทำบ้างนะลูก” ปันนาเอ่ยเอาใจลูกสาว “ได้เล้ย” คนตัวจ้อยกอดอกทำท่าทรงภูมิดูน่าขัน “ไป งั้นเตรียมตัวกลับบ้านกันได้แล้ว คุณย่าจะได้พักผ่อน เดียวไม่อยู่หรือครับแม่” ดนย์ถามถึงน้องชายที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัย “เห็นบอกว่าออกไปเจอเพื่อนแน่ะ” คุณนภาลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินไปส่งลูกชายลูกสะใภ้ที่พักอยู่อีกบ้าน ซึ่งเป็นบ้านของปันนา และไกลจากนี้พอสมควร “หนุ่มๆ ก็อย่างนี้แหละค่ะคุณแม่ งั้นปันลานะคะ หนูนวลมาสวัสดีคุณย่าเร้ว” ปันนาไหว้ลาแม่สามีก่อนจะหันเรียกลูกสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “หวัดดีค่ะคุณย่าขา” มือป้อมๆ ยกขึ้นไหว้อย่างชดช้อยตามที่ผู้เป็นแม่สอนไว้ ก่อนจะเอียงแก้มป่องๆ ให้หญิงสูงวัยหอมอีกฟอดใหญ่ “ไปนะครับคุณแม่” ดนย์ปิดประตูรั้วให้มารดา ก่อนเดินไปเปิดประตูรถให้ภรรยาอุ้มลูกขึ้นไปนั่ง ดูจนเรียบร้อยดีแล้ว เขาจึงเดินอ้อมไปอีกเปิดประตูรถอีกด้าน ก่อนจะค่อยๆ ขับออกไปอย่างระมัดระวังตามวิสัย เสียงแจ้วๆ ของลูกสาวยังเล่านั่นเล่านี้ไม่เลิก สลับกับเสียงตอบรับของปันนา จนในที่สุดก็เงียบไป ซึ่งเป็นอันรู้กันว่าเจ้าของเสียงแจ๋วๆ นั้นคงจะผล็อยหลับไปเรียบร้อยแล้ว ดนย์เอื้อมมืออีกข้างขยี้ผมสั้นๆ ของลูกสาวอย่างเอ็นดู แล้วจึงจะหันมายิ้มให้ปันนา “ขอบคุณนะจ๊ะปัน” ดนย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับภรรยา มือที่จับพวงมาลัยยังกระชับแน่น สายตาเพ่งมองไปเบื้องหน้าอย่างไม่ประมาท “ขอบคุณเรื่องอะไรคะ” ปันนาถามงงๆ มองหน้าสามี นึกไม่ออกว่าเขาขอบคุณเธอด้วยเรื่องอันใด “ก็ขอบคุณสำหรับหนูนวล และสำหรับครอบครัวเล็กๆ อบอุ่นอย่างที่ดนย์อยากมีไง” ดวงตาคนพูดพราวแสงไปด้วยความสมหวัง “อ๋อ สำหรับตำแหน่งเมียและแม่ดีเด่นนี่เอง” ปันนาทำเสียงล้อเพราะนึกไม่ออกว่าจะต้องพูดอะไรดี “ก็นั่นไม่ใช่หรือจ๊ะ เรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตของผู้หญิง” ดนย์หันมายิ้มให้ภรรยาอย่างแสนรัก “อือ นั่นสินะคะ ไม่มีดนย์ ไม่มีลูกปันคงแย่แน่ๆ เลย” เธอยอมรับ โดยเฉพาะเรื่องลูกที่กลายมาเป็นความชื่นชูใจอย่างที่สุดของเธอ กับดนย์นั่นหรือ ใช่ล่ะ ที่ยามนี้เขาคือความมั่นคงปลอดภัยในชีวิตของเธอ เป็นคนที่เธอไว้วางใจอย่างที่สุด เพียงแต่ ทำไมใจเธอจึงยังว่างโหวงล้ำลึกอยู่จนบัดนี้ ในเมื่อเขาดีแสนดีกับเธอ หรือว่าความดีกับความรักเป็นคนละเรื่องกัน อีกครั้งที่เกิดคำถามทำนองนี้ขึ้นในใจของปันนา จบตอน 1 จากคุณ : ดนยา - [ 4 ส.ค. 48 14:55:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลองเขียนนิยายเกี่ยวกับประเด็นผุ้หญิงรักผู้หญิงมาให้อ่านดูค่ะ ลองอ่านดูนะคะ มีความเห็นอื่นใด ติชมได้ตามอัธยาศัยค่ะ จากคุณ : ดนยา - [ 4 ส.ค. 48 14:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ๋อ แนวนี้นี่เอง ถึงว่า "อะไรบางอย่างฯ" รออ่านนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 4 ส.ค. 48 17:07:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนได้ละเมียดละไมดีครับ ว้า... ไม่น่ารีบเฉลยเลยคุณดนยา กำลังอยากรู้ ฮ่าๆๆ ว่า อะไรบางอย่าง นั่นมันอะไร อุๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 4 ส.ค. 48 21:05:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่เห็นเฉลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 4 ส.ค. 48 22:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ ทุกๆ ท่านที่แวะมาอ่าน เอาตอน 2 มาแปะแล้วค่ะ ลองอ่านดูนะคะ แหะๆ ใช่แล้วค่ะคุณอาราเร่ คืออ่านอย่างเรื่องประตูที่ปิดตาย ของคุณกฤษณา อโศกสินทำให้อยากลองเขียนบ้าง เลยออกมาเป็นเกี่ยวกับผู้หญิงรักผู้หญิงเพราะเห็นว่าไม่มีคนเขียนเลยค่ะ คุณพีทคุง เฉลยแค่นี้ไม่เป็นไรค่ะ เพราะรายละเอียดในเรื่องมันมีแง่มุมหลากหลายเยอะแยะค่ะ ติดตามนะคะ ขอบคุณค่ะสำหรับคำชม เป็นคนใหม่สำหรับที่นี่มากค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ คุณscottie ว่าอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ ไม่คิดว่าเฉลยสักหน่อยนึง เรื่องมันยาวค่ะ ขอบคุณค่ะที่แวะมาลองอ่านกัน จากคุณ : ดนยา - [ 6 ส.ค. 48 16:27:07 ]