ความคิดเห็นที่ 1 วันรุ่งขึ้นฉันปวดตาไปหมด โชคดีที่ตอนกลางวันดีขึ้นหน่อย ฉันยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหลังจากทานอาหารเสร็จสลับกับนวดดวงตาเป็นระยะ “แกไปทำอะไรมา? ตาแดงเชียว” นรีพยักพเยิดถามฉัน ขณะลูบปอยผมตัวเอง ผมเธอเพิ่งยืดมา สวยเด่นกว่าเดิมหลายเท่า “ร้องไห้หรือจ๊ะ” แม้ยุ้ยจะกินข้าวอยู่ ก็อดผสมโรงไปด้วยไม่ได้ “ถูกชายกลางทำร้ายหรือไง?” คนอื่นๆหัวเราะ ทำเอาใบหน้าฉันร้อนผ่าว “ชายกลาง” เป็นชื่อประชดที่เพื่อนฉันชอบใช้ “สรุปว่าจะไปเที่ยวที่ไหน?” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะถูกล้อเลียนกว่านี้ “ยังไม่รู้” นรีว่า “แต่ไม่ไปเสาร์นี้แล้วนะ จะไปกันวันนี้” “อ้าว ทำไมล่ะ?” ฉันถาม เรื่องนี้เหนือความคาดหมายแบบไม่ค่อยน่าพึงใจเท่าไร อย่างนี้ฉันก็ต้องเลือกนะสิว่าจะไปกับเนทหรือกับเพื่อนดี ฉันไม่ค่อยตั้งใจฟังเหตุผลเท่าไร จับความได้คร่าวๆว่า มีหลายคนไม่ว่าง ฉันจะไปกับใครดี กับเนท หรือกับเพื่อนของฉันดี? ฉันมองกลุ่มเพื่อนตรงหน้าที่กำลังหารือกันอย่างออกรส อีกใจก็นึกถึงเนท จริงๆแล้ว ฉันอยากไปกับเพื่อนพอดู แต่ . “เฮ้ย! แกว่าไปไหนดี?” เสียงจากปลายโต๊ะตะโกนขอความเห็น “ฉันไปไม่ได้แล้วล่ะ” ฉันพูดขึ้นลอยๆ แต่ก็ทำให้บางคนหันมามองฉัน “ทำไมล่ะ?” นรีถามขึ้น ขณะที่ฉันหยิบกระเป๋าแล้วลุกจากเก้าอี้ “วันนี้แม่ไม่อยู่ต้องกลับไปเฝ้าบ้าน” ฉันโกหก “ไปก่อนนะ” บางคนโบกมือลาฉัน มีแต่ยุ้ยนั่นแหละที่ยิ้มอย่างรู้ทัน เธอขยิบตา แต่ฉันไม่ใส่ใจ รีบสาวเท้ามุ่งหน้าออกจากโรงอาหาร พอก้าวลงบันไดก็เจอเนทยืนอยู่พอดี “กำลังจะเข้าไปหา แต่เห็นคุยกับเพื่อนอยู่” เขายิ้มให้ฉัน แต่น่าเสียดายที่ฉันอารมณ์เสียเกินกว่าจะส่งยิ้มคืน “โกรธอะไรมารึเปล่า?” “เปล่า ไปกันเถอะ” ทว่าตลอดทางฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว . <.><.><.><.><.><.><.> เราสองคนเดินด้วยกันเข้าสู่โรงภาพยนต์ เครื่องปรับอากาศช่วยบรรเทาให้ใจฉันเย็นลงมากทีเดียว แต่กระนั้นฉันก็ยังวางท่านิ่งต่อไป หนังที่เนทเลือกมักเป็นเรื่องที่ฉันชอบ ไม่ว่าจะเป็นเพราะเขาชอบหรือเพราะฉันชอบก็ตามที ฉันทระนงตนว่าเป็นอย่างหลัง หนังเรื่องนี้กล่าวถึงคู่รักคู่หนึ่ง ฝ่ายชายนั้นจากไปก่อนเวลาอันสมควร หญิงสาวลองจินตนาการถึงภาพในอนาคต ถักทอเรื่องหากตนได้อยู่ร่วมกับชายที่ตนรัก แม้จะออกแนวเศร้าๆ แต่ฉันชอบปรัชญาของหนังเรื่องนี้มากทีเดียว ฉันพบว่าระหว่างที่ฉันเพลิดเพลินกับภาพยนตร์ตรงหน้า ฉันเผลอเล่นมือเนทไปด้วยโดยไม่รู้ตัว จะมารู้ตัวก็ตอนหนังใกล้จบเรื่อง เมื่อเนทบีบมือฉันแน่นจนฉันหันไปมองเขา เราสบตากันในความมืด ฉันมองไม่เห็นตาเขาหรอก เห็นเพียงโครงหน้ารางๆ แต่ก็มั่นใจว่าเราสบตากัน ใบหน้าของเนทเคลื่อนเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ฉันนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จึงเข้าใจว่าเขาต้องการจะทำอะไร “ได้ไหม? แก้มก็ได้” เสียงเขาเบามาก แต่ก็ได้ยินชัดทุกคำ เหมือนกับเสียงตรึงร่างกายของฉันให้แข็งอยู่กับที่ .ฉันไม่ได้ตอบ ทว่าก็ไม่ได้ขยับหนี เนทเข้ามาใกล้จนฉันรู้สึกลมหายใจอุ่นๆเป่ารดแก้ม และวินาทีนั้นเอง ปลายจมูกของเขาแตะเบาๆที่แก้มซ้าย พร้อมกับจากไปโดยทิ้งไอร้อนๆไว้บนผิวของฉัน แม้มันจะเป็นเพียงลมหายใจแต่สิ่งที่ประสาทรู้สึกไม่ต่างอะไรไปจากพายุโซนร้อน หัวใจของฉันต้องอุดตันไปแล้วแน่ๆ โลกเหมือนจะหยุดหมุนไปเลยทีเดียว พอเนทถอนใบหน้าออกไป เป็นเวลาเดียวกับที่คนในโรงหนังเริ่มทยอยลุกขึ้นกันแล้ว หัวใจของฉันจึงเริ่มเต้นอีกครั้ง ด้วยความเร็วเสียง   แสงไฟเริ่มติดขึ้นทีละดวง ในเวลานั้นฉันถึงมองเห็นหน้าเขาอย่างชัดเจน เนทหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด เขากัดริมฝีปากแน่น เบนสายตามองไปทางพนักเก้าอี้ แต่ยังบีบมือฉันแน่น และเราต่างเงียบ ฉันหายใจลึกๆหลายครั้ง พยายามอย่างมากที่จะทำลายความเงียบที่แวดล้อมไปด้วยฝูงชนนั้น แต่เพียงฉันอ้าปาก ก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้น! “ฮั่นแน่! ไหนว่าอยู่เฝ้าบ้านไง?” ฉันหันไปทางเสียงทันที หวังอย่างมากว่าจะเป็นเสียงทักคนอื่น แต่ปาฏิหาริย์ ไม่มีจริง ยุ้ยยืนเท้าเอวอยู่หลังเก้าอี้ที่เราสองคนนั่งอยู่ ฉันเกลียดสายตาที่ผู้หญิงคนนี้ส่งมาให้ฉันตอนนี้เหลือเกิน ฉันรีบชักมือตัวเองออกจากมือเนท ไม่กล้าแม้แต่หันไปมองนรีกับเพื่อนอีก 2-3 คน ส่วนเนทก้มหน้านิ่ง คงอายมากเหมือนกัน แต่คงสู้ฉันที่อับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีไม่ได้หรอก!   แย่จริง! ฉันกำลังจะร้องไห้แล้วนะ หวังว่าคงไม่เห็นทั้งหมดนะ “ถ้าแกจะมากับแฟนก็บอกสิ” นรีหันมาพูดกับฉันสั้นๆ เธอคงเคืองที่ฉันโกหก “ไม่เห็นต้องแอบเลย” ความอดทนของฉันจะหมดลงแล้ว ฉันไม่สามารถนั่งอยู่ในสภาพนี้ได้อีกแล้ว ฉันเงยหน้ามองนรี มองเพื่อนๆทุกคน อ้าปากจะพูด ทว่ายุ้ยก็โน้มตัวลงมาใกล้ๆตัวฉัน “เห็นด้วยนะ” มันป้องปากพูด “จับมือกันแล้ว kiss กันใช่ไหม?” เพียงประโยคเดียวของยุ้ยทำให้ความอดทนทั้งหมดของฉันหมดลง ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้ ไม่มองไม่พูดกับใคร ยกมือขึ้นปิดหน้า แล้ววิ่งออกจากโรงทันที! ฉันกลัวจริงๆว่าจะวิ่งไปชนใครเข้า ตอนนี้น้ำตามันเอ่อเต็มดวงตา ฉันไปหยุดที่ปากทางเข้าห้องน้ำ พิงหลังกับผนัง และยืนเช็ดน้ำตาตรงนั้น ฉันพยายามหาผ้าเช็ดหน้า แต่หาไม่เจอ เลยต้องเดินเข้าไปกดกระดาษชำระเอาในห้องน้ำผู้หญิง คนในห้องน้ำพากันมองฉันเป็นตาเดียว ฉันเลยรีบเดินออกมาพลางแกะกระดาษออกจากกล่องออกมาเช็ดหลังมือที่เปียกแฉะกับน้ำตา ฉันซับมันเข้ากับดวงตา ซับแล้วซับอีก ครั้นแล้วฉันก็ได้ยินเสียงเดินเข้ามาหาฉัน เสียงหอบหายใจ ฉันรู้ว่าใคร ก็บอกแล้วไงว่าฉันรู้จักเขาดี! “ไปซะเถอะ” ฉันกระซิบ เพราะไม่อยากพูดปนสะอื้น แต่เนทยังเข้ามาใกล้ฉันอีก “พวกนั้นพูดแย่มาก” เขายกมือจับไหล่ของฉัน ฉันจับมือเขาออก ตอนนี้ฉันโกรธเขาจริงๆ และอับอายมาก “ใครใช้ให้นายจูบฉันล่ะ” ฉันบอกเบาๆ หลายคนเริ่มหันมาสนใจเราแล้ว “แต่เธอก็ตกลงไม่ใช่เหรอ?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สู้จะมั่นคงนัก “เธอจับมือฉันไว้ไม่ใช่หรือ? ตอนที่ ” ความรู้สึกมากมายประดังเข้ามาภายในจิตใจฉัน วันนี้ฉันควรจะมีวันที่ดีสิ! ฉันเลือกสิ่งที่ถูกต้อง ฉันให้โอกาสคนที่มาก่อน ฉันให้โอกาสเขาแม้รู้ว่าไม่ควรจะให้ ฉันถนอมน้ำใจเขามากมายเพื่ออะไร? ถ้าเป็นคนอื่นควรจะเบื่อแล้วจากไปได้แล้ว!  ก็ฉันมันไม่ได้ดีอะไรนี่ ทำไมไม่ไปจากฉันซะ การที่ฉันถนอมน้ำใจ การที่ฉันทำเรื่องที่ถูกต้องมันเป็นการให้ท่าเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันควรจะพูดตรงๆใช่ไหม? ฉันเงยหน้ามองเนท เขายืนอยู่เบื้องหน้า ฉันรวบรวมความกล้าสบตาเขา... “เนท” ฉันเรียกเขา ขณะใจฉันสั่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อนึกถึงประโยคที่จะพูดต่อไป “หืม” เขาขาน .ไม่เข้าใจว่าทำไมมือฉันถึงสั่นไปด้วย ขณะสูดหายใจเต็มที่ “เลิกกันเถอะ” “อะไรนะ?” ฉันรู้ว่าเขาได้ยินเต็มสองหู ไม่ต้องให้ฉันพูดใหม่หรอก โลกทั้งโลกเหมือนหยุดหมุนอีกครั้ง แต่มันดูมืดมนกว่าครั้งแรกลิบลับ เนทมีสีหน้าตกตะลึง ส่วนฉัน ไม่รู้ว่าตัวเองมีสีหน้าอย่างไร แต่ภาวนาให้อย่าแสดงอารมณ์เสียเป็นดีที่สุด ฉันค่อยๆถอยเท้าออกจากเนทช้าๆ ก่อนจะหันหลังให้เขาและเดินจากมา ความรู้สึกหดหู่และโศกเศร้าแผ่ออกจากตัวเนท ฉันรู้โดยไม่ต้องหันไปมอง เนทไม่ได้ตามมา ซึ่งมันสมเหตุสมผลแล้วล่ะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าพอฉันเดินลงมาได้แค่ 2 ชั้น น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลพราก จนต้องหยุดนั่งตรงม้านั่งแถวมุมอับคน คราวนี้ฉันร้องหนักกว่าคราวแรก ใจสั่นมือสั่นไปด้วย ร้องจนเจ็บตาเจ็บคอไปหมด ทรมานมาก แต่ก็หยุดไม่ได้ ได้แต่สะอื้นจนตัวโยน สมองของฉันเหมือนถูกบีบ แค่คิดก็ปวดไปหมด ฉันนั่งร้องไห้จนดีขึ้น แต่ก็ยังเพลียอยู่ดี ตอนร้องเสร็จนี่ไม่รู้ว่าแย่หรือดี เพราะคิดอะไรก่อนร้องไห้ไม่ออกสักอย่างเหมือนคนลืมอดีต ฉันนั่งอยู่สักพักก็ดูนาฬิกา และต้องตกใจว่าตัวเองนั่งร้องอยู่เกือบ 2 ชั่วโมงทีเดียว สิ่งที่ฉันคิดต่อจากนั้นคือ ควรไปซื้ออะไรกินสักหน่อยเพราะเริ่มหิวแล้ว ฉันไม่ชำนาญทางในห้างนี้เสียด้วยสิ ปกติมาทีไรก็ไม่เคยต้องเดินเอง เนทพาเดินตลอด ฉันไปหยุดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ปกติฉันเป็นคนกินไม่ยาก ตอนหิวพอเจอร้านไหนก็เดินเข้าร้านนั้น หลังจากสั่งอาหารของตัวเองมานั่งกิน ฉันสั่งแบบห่อกลับบ้านให้เนทด้วย เนทเป็นคนกินยากกว่าฉันหลายเท่า เขาไม่กินของที่ทอดชุ่มน้ำมันเกินไป มีรอยไหม้มากเกินไป ไม่กินของสุกๆดิบๆ ไม่กินเนื้อไก่ ไม่ปลาหมึก ไม่ของเผ็ด ไม่กินของเค็ม แต่ที่ไม่ดีคือไม่ค่อยกินผัก ฉันรู้ว่าต้องทำอย่างไร ก็ฉันรู้จักเขาดีนี่นา! พอกินข้าวเสร็จ ฉันก็มองซ้ายมองขวา ผู้คนเดินกันขวักไขว่ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันเดินเองต้องหลงทางแน่ๆ เมื่อนั่งคิดสักพัก ฉันจึงตัดสินใจว่า โทรให้เนทมารับดีกว่า แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ฉันเพิ่งบอกเลิกเขามา ‘แล้วยังมีหน้าไปขอให้มารับอีกรึ?’ เสียงหนึ่งถามขึ้น ฉันนิ่วหน้าอย่างไม่ค่อยยอมรับเท่าไร เราเคยทะเลาะกันบ้างแม้จะไม่แรงขนาดนี้ แต่ เนทไม่มีทางโกรธฉันหรอก.. ‘แน่ใจหรือ?’ เสียงเดิมถามซ้ำอีก คราวนี้ฉันรู้สึกกลัวจับใจ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้น เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานแล้ว แต่ฉันไม่ทันสังเกต “ทำไมทุกอย่างที่เราคิด ต้องเกี่ยวกับเนท?” พอลองไตร่ตรองดู ฉันก็นึกสงสัย ผู้ชายที่รู้จักกันมานาน แต่ไม่ได้สมัครรักใคร่อะไร ทำไมฉันถึงรู้เรื่องเขามากขนาดนี้? ทำไมฉันถึงจำเรื่องของเขาได้ทุกเรื่อง? .อย่าบอกนะ ว่าฉันหลงรักเขา ฉันสะบัดศีรษะ จะเป็นไปได้อย่างไร ก็ในเมื่อ ฉันคิดจะเลิกกับเขามาตลอดไม่ใช่หรือ? ฉับพลันฉันก็คิดวิธีหาทางออกให้กับเรื่องนี้ได้ ฉันนึกถึงหนังที่ฉันเพิ่งดูจบไป คิดทดลองใช้วิธีของนางเอกดู ภาพในอนาคตของเธอมีเพียงชายที่เธอรัก ฉันจะลองใช้วิธีเดียวกับเธอดูบ้าง ฉันหลับตาลง จินตนาการเรื่องในอนาคตข้างหน้า ตั้งแต่เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดไปจนถึงเรื่องอีกหลายปีข้างหน้า ไม่ว่าภาพไหนก็ไม่ปราศจากเขา เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปเสียแล้ว ฉันนั่งตกตะลึงไปชั่วขณะ ปรับสภาพจิตใจให้ยอมรับความรู้สึกใหม่นี้ .ฉันหลงรักเขาเสียแล้ว ฉันยกมือขึ้นปิดหน้า อยากร้องไห้อีกครั้ง หัวใจเต้นรัวและแรงเหมือนกับจะสูบฉีดความรู้สึกนี้ไปทั่วร่างกาย ร่างกายนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจยืนขึ้น ฉันจะต้องรีบไปหาเขา .รีบไปบอกเขาว่า ทำไมในโรงหนังฉันถึงไม่ขยับเขยื้อน <.><.><.><.><.><.><.> จากคุณ : o_Opajo - [ 5 ส.ค. 48 18:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันพยายามโทรหาเขาหลายรอบแต่ไม่มีคนรับสาย เหงื่อไหลชุ่มมือขณะนั่งอยู่บนรถ ฉันไม่มีทางเลือก เลยจำเป็นต้องไปบ้านเขา เพราะฉันรอไม่ได้อีกแล้ว มีลางสังหรณ์บางอย่างทำให้ใจไม่ดี บ้านของเนทหาไม่ยากนัก ฉันรีบกดออด เขาจะกลับบ้านรึยังนะ? เย็นขนาดนี้แล้ว น้องสาวของเขาเป็นคนเดินออกมาเปิดประตูบ้าน พอเธอเห็นหน้าฉันก็ร้องบอกฉันว่า “พี่เนทไปโรงพยาบาลค่ะ!” คำพูดของเธอทำให้ฉันผงะ หัวใจดวงนี้แทบหยุดเต้น ภาวนาให้เขาไม่เป็นอะไรมาก “เป็นอะไรหรือคะ?” ขณะเอ่ยปาก ใจก็สั่นไปด้วย ถ้าเขาเป็นอะไรฉันต้องโทษตัวเองไปตลอดแน่ “พอกลับบ้านมาก็บ่นปวดหัวมาก หน้าซีด แล้วอาเจียน ก็เลยไปโรงพยาบาลคะ พ่อเพิ่งโทรกลับมาบอกเมื่อสักครู่เองว่าจะนอนค้างด้วย” เธอบอก ฉันจึงบอกเธอว่าฉันอยากไปหาเนท แล้วขอที่อยู่มา ก่อนจะนั่งรถไปยังที่หมายทันที พอถึงโรงพยาบาล ฉันตรงไปยังห้องของเนททันที รีบมากเสียจนชนกับคนอื่นไปทั่ว เมื่อถึงหน้าห้อง ก็พบพ่อของเขายืนอยู่ ฉันยกมือไหว้ พ่อเขาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “เนทเป็นอะไรมากไหมคะ?” ฉันถาม ความจริงฉันไม่เคยเจอพ่อของเนทมาก่อน แต่ท่าทางเขาจะรู้จัก เขาให้คำตอบฉันว่า ต้องรอหมอตรวจอีกครั้ง ตอนนี้นอนให้น้ำเกลืออยู่ เนื่องจากอ่อนเพลีย “ขอเข้าไปดูเขาหน่อยได้ไหมคะ?” ฉันขอร้อง ซึ่งพ่อของเขาก็อนุญาต ฉันจึงมีโอกาสเปิดประตูเข้าไปในห้องที่มีผนังสีขาว กลิ่นยาลอยฟุ้งเข้ามาปะทะจมูกฉัน เมื่อวาดสายตาไปยังเตียงนอนฉันก็เห็นร่างของเนทนอนอยู่ สายน้ำเกลือห้อยโยงไปยังถุงน้ำเกลือ ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ มองเห็นโคนเข็มที่สอดเข้าไปใต้ผิวหนังเนท .เขาหลับอยู่ ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ด้านตรงข้ามกับเสาน้ำเกลือ วางมือลงบนแขนของเขา และตามด้วยใบหน้า เมื่อมั่นใจว่าเขาจะไม่หนีไปไหน ฉันก็หลับตาลงแล้วก็เผลอหลับไปจริงๆ <.><.><.><.><.><.><.> พอตื่นมาอีกทีก็ราวกับเป็นฉากในนวนิยาย เนทตื่นแล้วและกำลังมองฉันอยู่ ฉันรีบดันร่างออกจากท่อนแขนของเขาทั้งที่สายตายังมองเจ้าตัว รู้สึกตื้นตันจนพูดไม่ออก เวลานี้เนทผินสายตาจากฉันไปทางหน้าต่าง “ใครบอกเหรอ?” เสียงของเขาแหบๆ “ไม่มี มาเอง” ฉันตอบ คำพูดที่คิดจะพูดมลายหายไปในลำคอ “อือ” เขาขานรับเพียงเท่านั้นเราต่างก็เงียบไป ทว่าฉันไม่ยอมให้เวลาผ่านไปอีกแล้ว ฉันสะกิดให้เขาหันมาทางฉัน “เรายังคบกันอีกได้ไหม?” คำพูดของฉันทำให้เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับมา “ได้สิ” เขาฝืนยิ้ม “เรายังเป็น เพื่อนกันได้” พูดจบเขาก็หันหน้าหนีฉันทันที พฤติกรรมนี้ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก “ไม่..ไม่” ฉันค้าน เสียงของฉันเริ่มสั่น “ฉันหมายความว่า เธอยังรักฉันใช่ไหม? เป็นแฟนกัน .” สายไปเสียแล้วก่อนฉันจะพูดทุกอย่างที่ตัวเองรู้สึก ฉันก็ร้องไห้ แต่มีข้อดีตรงที่ว่า สามารถทำให้เนทหันกลับมาหาฉันได้ทันตา เขาวางมือลงบนไหล่ของฉันอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก “อย่าร้องสิ” เขาปลอบ แต่มันไม่ช่วยอะไร ยิ่งทำให้ฉันยิ่งร้องไห้ ร้องโฮเลยทีเดียว “ฉันชอบเธอ อึ๊ก รู้แล้วว่าชอบ ยังคบกันได้ไหม?” ฉันเงยหน้ามองเขา เนทมีท่าทีทั้งประหลาดใจและดีใจผสมกัน เขาใช้มือของเขาปาดน้ำตาให้ก่อนจะกอดฉันด้วยแขนเพียงข้างเดียว และกระซิบข้างหูว่า “เป็นเหมือนเดิม” วินาทีนั้นฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันสาบานว่าจะไม่ยอมให้เวลาของเราผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์อีกแล้ว สายวันเดียวกันนั้นฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน แล้วมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เป็นเวลาหลังจากหมอตรวจเนทไปแล้ว และได้ผลการตรวจว่า เพราะร่างกายอ่อนเพลียและมีอาการของโรคไวรัสลงกระเพาะแทรกซ้อน จึงแนะนำให้เขาพักผ่อนมากๆในช่วงนี้ และอนุญาตให้กลับบ้านได้ วันถัดมาเนทก็ออกจากโรงพยาบาลกลับมาบ้าน แม้การป่วยครั้งนี้จะไม่ใหญ่โตอะไรมาก แต่มันก็ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในชีวิตเราสองคน ระหว่างที่เนทป่วย ฉันก็แวะมาที่บ้านเขาตลอด เรามีความสุขดี ตลอดเวลาหลายวันที่เขาพักรักษาตัวอยู่บ้าน ฉันเป็นคนดูแลเขาเป็นส่วนใหญ่ เพราะพ่อแม่เขาไม่อยู่บ้าน และน้องสาวก็ไปเรียน เนทอาการดีขึ้นเป็นลำดับ จนกระทั่งสามารถเดินเหินและทานอาหารได้เป็นปกติ และกลับไปเรียนได้เหมือนเดิม และที่สำคัญที่สุด ตอนนี้ฉันไม่อายอีกแล้วที่จะเดินกับเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนทก็ยังเป็นเนท ฉันชอบเขาที่ความเป็นตัวเขา ฉันไม่สนใจแล้วว่าเพื่อนจะพูดอย่างไร เพราะนรกของท่าน อยู่ในสายตาคนอื่น เป็นภาษิตของฝรั่งเศสที่ฉันเพิ่งอ่านเจอ ทว่านับเป็นเรื่องผิดความคาดหมาย เพราะเพื่อนๆของฉันไม่มีใครล้อเลียนเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก ในที่สุดฉันก็ได้เป็นตัวของตัวเองเสียที หลังจากเนทสามารถไปเรียนได้  ในสุดสัปดาห์ของอาทิตย์นั้น ฉันก็ไปบ้านเขา พอคุยกันพักใหญ่ เนทก็กึ่งนั่งกึ่งนอนบนฟูกเพื่อดูโทรทัศน์ น่าแปลก เพราะปกติเขาไม่ชอบดูโทรทัศน์ ส่วนฉันเองตั้งใจจะชงนมเย็นดื่ม แต่ปรากฏว่า ทั้งบ้านเขาไม่เหลือนมแม้แต่ขวดเดียว! ทว่าคนเราควรมีความพยายาม อุปสรรคแค่นี้หยุดฉันไม่ได้หรอกน่า! “นมหมดแล้วล่ะ” เนทเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันทั้งที่สายตายังมองโทรทัศน์ ..ช่วยไม่ได้ สรุปว่าฉันต้องออกไปซื้อนม ฉันหยิบกระเป๋าเงินแล้วหันไปมองเนทเป็นเชิงถามว่าเขาจะไปด้วยกันไหม? แต่รายนี้ชี้โทรทัศน์เป็นอวจนภาษาอย่างชัดเจน สุดท้ายฉันเลยต้องไปร้านสะดวกซื้อเพียงคนเดียว ฉันซื้อนมขวดขนาดย่อมกลับมา และเมื่อเข้ามาในบ้าน ก็พบว่าโทรทัศน์ปิดแล้ว ส่วนเนทก็นอนหงายนิ่งอยู่บนฟูก ฉันนึกขันว่า พอหมอบอกให้เขาพักผ่อนมากๆ เขาก็มุ่งมั่นตะบี้ตะบันพักผ่อนจริงๆ แล้วฉันก็เดินไปในครัวเพื่อทำนมเย็นกลับมาหาเนทที่นอนราบบนฟูก ฉันเรียกเขาเบาๆหลายทีแต่เขาก็ไม่ตื่น ฉันเลยเอาแก้วนมเย็นเจี๊ยบแตะแก้วเขา แต่เขาก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาอยู่ดี ฉันจึงวางแก้วนมเย็นลงแล้วเขย่าตัวเขาให้ตื่น! แต่ เขาก็ไม่ตื่นขึ้นมา และเมื่อฉันมองเขาดีๆ ฉันก็พบว่า ไม่ว่าจะทำอย่างไร เขาก็ไม่มีวันตื่นอีกมาอีกแล้ว ไม่ว่าฉันจะปฐมพยาบาลเขาด้วยวิธีใด จนถึงเรียกรถพยาบาล ...เขาก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย ...เนทจากฉันไปตลอดกาล เรื่องสั้นเรื่องนี้ได้รับเกียรติให้ตีพิมพ์ในงานฌาปนกิจของเขา เป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถให้เขาได้มากที่สุดในตอนนี้ อย่างน้อยก็เป็นอุทาหรณ์แก่ผู้อื่นว่า จงดูแลสิ่งที่ท่านมีให้ดีที่สุด มิฉะนั้นท่านจะเสียใจเมื่อเสียมันไป ฉันทราบในภายหลังว่า ผู้ชายของฉันคนนี้ ฉลาดร้ายกาจกว่าที่ฉันคิดไว้มากนัก นมนั้นแท้จริงไม่ได้หมดหรอก น้องสาวของเนทพบภายหลังว่า มันถูกนำไปซ่อนในห้องเก็บของ เพราะเขาก็ทราบดีอยู่ว่าฉันชอบนมเย็น และจะดีจะร้ายอย่างไรก็ต้องดื่มให้ได้ นี่เหตุจูงใจอย่างดีที่จะให้ฉันเดินออกจากบ้าน แล้วเขายังแสร้งดูโทรทัศน์ซึ่งเขาไม่เคยชอบเลยเพื่อสร้างข้ออ้างที่จะไม่ออกไปกับฉัน ราวกับว่า เขาไม่ต้องการให้ฉันอยู่ในวาระสุดท้ายของเขา ตอนนี้ในมือของฉันมีไดอารี่เล่มหนึ่ง ซึ่งครอบครัวของเนทส่งมาให้ เพราะเห็นว่าฉันควรจะได้อ่านมันมากกว่าใคร ฉันพลิกอ่านมันเรื่อยๆตั้งแต่หน้าแรกๆ แน่นอนว่ามีชื่อฉันปรากฏอยู่อย่างสม่ำเสมอ ฉันดีใจที่ความทระนงที่มีตลอดมาของฉันไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง ฉันอ่านมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงหน้าล่าสุดของไดอารี่ ซึ่งลายมือยุ่งๆของเนทดูมีระเบียบเป็นพิเศษ มันเขียนว่า .เสียงนาฬิกามันใกล้เข้ามาทุกที เหมือนสายชนวนระเบิดที่สั้นเข้า .เวลาของเรากำลังจะหมดลงแล้วล่ะมั้ง .แต่เราไม่เสียใจหรอก เพราะเราสามารถทำสิ่งที่เราต้องการได้ทันเวลา .เนท ฉันพบห่อกระดาษห่อหนึ่งติดอยู่กับไดอารี่หน้านั้น บนห่อจ่าหน้าถึงฉัน ฉันบรรจงแกะมันออก ภายในมีแหวนสีทองเกลี้ยงเกลา ไร้ลายสลักใดๆ เป็นวงเดียวกับที่เนทเคยจะให้ฉัน และภายในห่อกระดาษมีบทกลอนเขียนไว้ว่า เอียงอกเทออกอ้าง   อวดองค์ อรเอย เมรุชุบสมุทรดินลง   เลขแต้ม อากาศจักจานผอง   จารึก พอฤา โฉมแม่หยาดฟ้าแย้ม      อยู่ร้อนฤาเห็น เดิมแหวนนี้อยู่ในกล่องอย่างดี แต่ตอนนี้อยู่ในห่อกระดาษ หากเธอยังเห็นค่าของมันไม่น้อยถอยลง โปรดรู้ไว้ว่านี่คือใจฉัน มือของฉันกำแหวนแน่น และหลับตาลงช้าๆ ทันใดนั้นก็มีแสงหนึ่งวาบขึ้นในห้วงความคิดของฉัน ฉับพลันฉันก็ได้ยินเสียงหนึ่ง ดังขึ้นใกล้ๆหู .ติ๊ก .ติ๊ก . ฉันยิ้มให้กับเสียงที่ได้ยิน น้ำตาของฉันไหลลงมาอาบแก้ม มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าเลยแม้แค่น้อย ฉันตระหนักแล้วว่าอีกไม่นานฉันคงจะได้ไปอยู่ร่วมกับเขา . THE END แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 48 18:30:46 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 48 18:28:35 จากคุณ : o_Opajo - [ 5 ส.ค. 48 18:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เวลาคือสิ่งใด คือสายธารไหลเรื่อยไปไม่มีวันหยุดอย่างนั้นหรือ หากเวลาคือสายธารจริงๆ พึ่งทราบไว้ มันมิได้พัดไปแค่ตัวเราให้ไหลเลื่อนไป มันพัดพา ห้วงรัก ห้วงฝัน ของเราไปด้วยเช่นกัน และในบางคราว รักและฝัน ลอยที่ลอยธารเวลาก็ไหลเร่งเร็วเกินตัวเราจะไขว่ขว้าไว้ได้ จิ้งจกตัวน้อยข้างฝา กระซิบซาบแผ่วเบาผ่านใยแมงมุม บอกกับฉันว่า ถ้าไม่อยากจะไหลไปกับลำธารนี้ ก็กระโดดขึ้นฝั่งเลยซิ ฉันได้แต่งงงัน กลับถามต่อไปว่า ฉันเขลาเกินไปที่จะรู้วิธีกระโดด ช่วยสอนฉันที จิ้งจกน้อยค่อยเฉลยคำตอบออกมา แมงมุนตัวลายก็เคยถามข้าเช่นเดียวกับเจ้า คำตอบนั้นไซร้ ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็น พลันทันใด จิ้งจกตัวน้อยก็กระโดดโผนออกจากฝา งับกัดเข้าไปที่คอยหอยฉัน และก่อนที่ลมหายใจรวยรินจะสิ้นไป ฉันก็ได้รู้คำตอบของวิธีการกระโดดออกจากสายธารเวลา คำตอบนั้นเรียบง่ายยิ่งนัก ความตาย -------------------------- อ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้ แล้วเกิดจินตนาการ แต่ด้วยสมองที่มีความคิดผิดเพี้ยนไปจากสามัญธรรมดา เลยแต่งบทสั้นด้านบนขึ้นมาจากชั่ววาบของความคิด ปล. แต่เมื่อย้อนไปอ่านอีกรอบ ก็ซึ้งดีนะครับ จากคุณ : egotech - [ 5 ส.ค. 48 20:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนจบสยองอะ :( จากคุณ : scottie - [ 5 ส.ค. 48 22:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเรื่องสั้นที่ดีอีกเรื่องหนึ่ง ในถนนนักเขียนครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 6 ส.ค. 48 20:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกคนคะ ^_^ จากคุณ : o_Opajo - [ 7 ส.ค. 48 07:47:28 ]