Part 6
เป่าหลงนั่งมองหนังสือพิมพ์ภาษาไทยที่เขาถือติดมาจากเมืองไทย แล้วก็อดคิดถึงนักข่าวที่เป็นคนเขียนข่าวให้กับหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ไม่ได้ การแสดงออกของเธอทำให้เขารู้สึกแปลกใจ เธอแตกต่างจากสาวๆ คนอื่นที่เขาเคยเจอมา เพราะนักข่าวหญิงส่วนใหญ่ น้อยนักที่จะไม่ชื่นชอบเขา พวกเธอมักต้อนรับเขาเป็นอย่างดี แม้เวลาป้อนคำถามอาจจะมียียวนกวนประสาทบ้าง แต่สุดท้ายเกือบทุกคนมักแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าชื่นชอบเขาอยู่เป็นทุน ไม่ว่าจะจากการขอถ่ายรูปคู่หรือขอลายเซ็นต์ แต่...เอมี่ไม่ได้ทำอะไรเช่นนั้นเลย
ที่สำคัญ คำถามของเอมี่ ทำให้เป่าหลงรู้สึกว่า ตัวเองยังเอาใจใส่กับธุรกิจเครื่องดื่มสุขภาพสำหรับนักกีฬาของตัวเองไม่เพียงพอ ดังนั้น หลังกลับจากเมืองไทย เขาจะเจียดเวลาศึกษางานการทำธุรกิจตลอดเวลา จนเคนซึ่งเป็นคนช่วยเขาเข้าหุ้นกับรอนญาติผู้พี่ที่เมืองไทยยังอดแซวเขาอยู่เสมอๆ ไม่ได้
เป่าหลงและเคนเจรจากับบริษัทต้นสังกัดการแสดง ถึงการทำงานในบริษัทส่วนตัว ที่จะต้องมีการโปรโมท และทำแคมเปญครบรอบให้กับสินค้า ซึ่งคำตอบของประธานบริษัทคือ การขอเข้ามามีส่วนร่วมกับธุรกิจ ด้วยการขอมีชื่อติดในงานโฆษณาประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อของเขาทั้งคู่ เป่าหลงและเคนนำข้อเสนอของบริษัทโทรปรึกษากับรอน ซึ่งรอนนั้นไม่มีอะไรขัดข้อง แต่ขอให้มีการพูดคุยกันเป็นโปรเจคๆ ไป
รอนยังบอกอีกว่า ตอนนี้เขาได้ปรึกษากับเอเยนซี่โฆษณาในเมืองไทยแล้ว เรื่องการทำหนังสือครบรอบของบริษัท โดยรอนได้ว่าจ้างสำนักพิมพ์ของเอมี่มาจัดทำหนังสือให้ ด้วยงบก้อนโต
"เขาทำอะไรให้เราบ้าง ทำไมค่าใช้จ่ายมันสูงขนาดนั้นล่ะ" เป่าหลงถาม ขณะเคน และเขา พูดคุยกับรอนผ่านการประชุม 3 สายทางโทรศัพท์
"จริงเงินที่เราจ่ายเนี่ย เป็นค่าลงโฆษณาปก ซึ่งเราจะลง 2 ครั้ง คือเดือนหน้า กับปลายปี ก็ช่วงที่เรามีงานนั่นแหละ แต่เรื่องหนังสือครบรอบน่ะ เราไม่ต้องเสียอะไรเลย นอกจากออกหนังสือให้เขานำไปเสนอกับซัพพลายเออร์ของเรา ซัพพลายเออร์พวกนั้นจะจ่ายค่า
โฆษณาลงสนับสนุนให้กับหนังสือ สำนักพิมพ์เขาก็จะได้เงินจากตรงนั้นแหละ เป็นลักษณะของการทำซัพพลีเม้นท์ไง" รอนอธิบาย
"ดีนะ เราไม่ต้องเสียเงิน แถมยังได้หนังสืออย่างที่เราต้องการ" เคนเปรย "แล้วนักข่าวคนั้นจะเป็นเขียนหนังสือให้เราหรือเปล่า"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นระบบการทำงานของพวกเขา"
"จะว่าเราไม่ได้เสียก็ไม่ได้นะ เพราะเราจ่ายไปตั้งก้อนใหญ่กับค่าโฆษณา แล้วเขาก็ยังได้เงินจากซัพพลายเออร์ของเราอีก เขาน่าจะช่วยอะไรเราได้มากกว่านี้นะ" เป่าหลงแย้ง
"นายเริ่มเป็นนักธุรกิจจริงๆ แล้วแฮะ เป่าหลง" เคนแซว
"ดีแล้วล่ะ เราทำธุรกิจก็ต้องคิดถึงเรื่องกำไรขาดทุน คิดเรื่องค่าใช้จ่าย คิดค่าต้นทุน เราต้องละเอียดมากๆ" รอนกล่าวชมเพื่อนรุ่นน้อง
"งั้น ผมขอเสนออะไรหน่อยได้มั๊ย" เป่าหลงถาม
"อะไรล่ะ"
"ผมอยากให้นักข่าวของสำนักพิมพ์นี้ เป็นคนทำหนังสือภาพให้เราด้วย"
"นายหมายถึงคุณเอมี่น่ะเหรอ" รอนถาม
"ใช่" เป่าหลงตอบสั้นๆ
"ทำไมล่ะ ฉันว่าถ้านายว่าจ้างนักข่าวทางไต้หวันให้ทำให้ น่าจะเสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่านะ" รอนเสนอแนะ
"ใช่ ทำไมนายต้องไปเอานักข่าวจากเมืองไทยด้วยล่ะ" เคนเองก็แปลกใจเหมือนกัน
"ขนาดผมพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง เขายังเขียนข่าวออกมาได้ดี เขาก็น่าจะเขียนหนังสือให้พวกเราได้ดีด้วย ผมอยากให้เขาช่วยทำหนังสือที่แตกต่างจากหนังสือภาพที่พวกเราเคยทำ เขาน่าจะมีวิธีการนำเสนอที่แตกต่าง แล้วที่สำคัญ หนังสือของเราต้องตีพิมพ์เป็นภาษาไทยและภาษาอังกฤษ นักข่าวคนนี้เขาก็สามารถทำได้อยู่แล้ว แต่ถ้าเราใช้คนที่นี่ เรายังต้องแปลจากภาษาไต้หวันเป็นภาษาไทย แล้วก็ภาษาอังกฤษอีก มันจะยุ่งยาก แล้วก็อาจไม่ได้ใจความอย่างที่คนไทยอยากได้"
ทั้งรอนและเคนนิ่งไปครู่หนึ่ง ทั้งสองต่างใช้ความคิดอย่างหนัก
"นายหมายถึง จะให้เขาเป็นคนมาสัมภาษณ์ แล้วก็ตามเก็บภาพของพวกเราที่นี่งั้นเหรอ" เคนถามย้ำ ความเข้าใจ
"ใช่ เขาคงต้องใช้เวลาอยู่กับพวกเราอย่างน้อยเดือนหนึ่งหรือกว่านั้น"
"ฉันว่า เราจ่ายให้เขาเยอะแบบนี้ หากเราต่อรองเขาเรื่องการทำสมุดภาพ เขาน่าจะช่วยเหลือเราได้เยอะนะ" เคนเริ่มได้ไอเดีย
"เหตุผลของนายกับป่าหลงถูกต้องนะ ฉันเห็นด้วย"
"เราควรรีบทำได้แล้ว เพราะอีก 2-3 เดือน เรา 2 คนต้องเดินทางไปโน้นมานี่ตลอดจนถึงสิ้นปี เราจะไม่มีเวลานะ" เคนเสนอ
"โอเค. งั้นฉันจะไปคุยกับสำนักพิมพ์ดู แล้วจะรีบโทรติดต่อนาย 2 คนอีกที"
หลังจากพูดคุยกับเป่าหลงและเคนในวันนั้น รอนก็เร่งดำเนินการติดต่อสำนักพิมพ์ของเอมี่ทันที
จากคุณ :
Dead
- [
6 ส.ค. 48 01:24:31
A:203.155.239.152 X: TicketID:105198
]
Fiction : Shall we love ตอน 6
