ความคิดเห็นที่ 1 ปฐมบท และ บทที่ 1 - 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3639393/W3639393.html บทที่ 3 - 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3639771/W3639771.html แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 12:18:39 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 7 ส.ค. 48 14:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 5                    หลายมาสถัดมา...          เมื่อกระบวนพยุหยาตราทางสถลมารคแห่งสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินกรุงเถมรู และองค์หญิงสุบินสวรรค์ พระราชธิดา เสด็จกลับถึงพระนคร          เพลานั้น พระอยู่หัวเจ้าทรงพระประชวรอย่างฉับพลันโดยพระโรคปัจจุบันจนเป็นที่โกลาหลกันไปทั่วทั้งพารา แลในไม่ช้า เมื่อขึ้นเดือนยี่ปีระกา แลดาวพฤหัสบดีเคลื่อนเข้าทาบทับดาวเสาร์ทางบูรพทิศา ท้องนภาแห่งเถมรูประเทศพลันหมองหม่นมืดทะมึนไปด้วยเมฆานิล เหล่าปักษิณบินทะยานชนกันเป็นที่สับสนสุดสังเวชเหลือประมาณนับ พระอยู่หัวเจ้าสวรรคต          เหล่าปวงประชาพากันโศกสลดรันทดเหลือจะต้าน แลไปยังแห่งหนตำบลใดก็ประสบได้แต่ทุกขาอาภรณ์ภัณฑ์อันหลากหลาย เสียงปี่กลองอันโหยหวนชวนอาดูรดังระงงมราวชีพจะดับสูญไปทั้งพระนครอยู่หลายราตรีกาลจึงสยบสงบซา                    แลในอีกสองปีถัดมานับแต่นั้น...          เมื่อองค์หญิงสุบินสวรค์เจ้าทรงเจริญพระชนมายุได้ 19 พระชันษา เพลานี้ เหล่าขุนนาง มหาอำมาตย์ แลข้าราชบริพารทั้งมวลจึงเล็งเห็นเป็นที่ต้องกันว่า หาเป็นการมิบังควร ในอันที่จะปล่อยแผ่นดินเถมรูให้ว่างกษัตริย์ปกปักษ์พิทักษ์ผล          คราเมื่อถึงอุดมฤกษ์ดิถีเถลิง จึงร่วมอัญเชิญองค์องค์หญิงสุบินสวรรค์ พระราชธิดาพระองค์เดียวในพระเจ้าอยู่หัวในพระโกศ ขึ้นเสวยสิริราชสมบัติพิพัฒน์มงคล เป็นที่ สมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ถวัลยราชรานีศรีเถมรู ดำเนินพระราชกรณียกิจการงานทำนุบำรุงพระศาสนาแลอำนวยผลประชาราษฎร์เถมรูให้เจริญก้าวหน้ารุ่งเรืองสถาพรสงบสุขร่มเย็นสืบไป          มโหรีหลวงวงใหญ่แห่งราชสำนักเถมรูประโคมเพลงวิมานเมืองกระเดื่องแดนดินสามชั้น ต่อด้วยการรัวฉาบทอง ฉาบเงิน และสั่นกระดิ่งทองแดง 999 ครั้ง ท่ามกลางเหล่าขุนนางทั้งมวลที่เฝ้าแห่แหนอยู่ ณ ท้องพระโรงแห่งนี้          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัย  70 ชันษา ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งราชสำนักค่อยๆขยับกายอย่างช้าๆนุ่มเนิบพลางอัญเชิญพระมหาสุริยมงกุฏพิสุทธิ์สถาน อันประทับอยู่บนพานมหิศเตศวรสุวรรณ ก่อนจะสืบบาทเข้าใกล้องค์พระนางอยู่หัวเจ้า ซึ่งประทับนั่งอย่างสง่างามเต็มตามพระราชอิสริยยศอยู่ที่พระบรมราชบัลลังก์โมกขเฑียรราชอาสน์          ราชครูชราทูนพานมหิศเตศวรสุวรรณขึ้นเหนือเศียร ณ เบื้องพระพักตร์ ก่อนที่พระนางกษัตรียาจะทรงเอื้อมพระหัตถามาประคองพระมหาสุริยมงกุฏพิสุทธิ์สถานองค์นั้นขึ้นสวมบนพระเศียร          มโหรีหลวงวงใหญ่แห่งราชสำนักเถมรูลั่นประโคมฆ้องชัย สังข์ แตร ดุริยางค์ พลางสั่นกระดิ่งอีก 999 ครั้ง ก่อนที่วงเครื่องสายจะครวญเพลง ปักษิณบินร่อนวอนองค์เทวาถวายชัย สามเที่ยวจบ เป็นอันสำเร็จเสร็จสิ้นพระราชพิธีหลวงในครั้งกระนั้น - - - - - - - - -          ลุล่วงสู่เพลาเย็นย่ำ..          ปรากฏชายหนุ่มเรือนกายกำยำล่ำสัน ใบหน้าคมคายวัย 20 ปี ผู้หนึ่ง กำลังเดินมาตามเส้นทางเล็กๆ ภายในอุทยานกลางพระบรมมหาราชวังเถมรู บุรุษผู้องอาจสง่างามผู้นี้มีนามว่า ตรึงสมัย เป็นนายทหารคู่พระหทัยแห่งสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ถวัลยราชรานี          ทันใดกันนั้นเอง...          พลันปรากฏบุรุษชาติอาชาไนยเรือนร่างกำยำยิ่งใหญ่ดุดันดุจคชสารสีหนาทวาดลำแขนโอบกระชากกายตรึงสมัยผู้กำยำน้อยกว่าเข้าพงป่าละเมาะข้างทางไปโดยอุกอาจ          ตรึงสมัยเงยหน้าจ้องมองเจ้าของเรือนกายอันยิ่งใหญ่อลังการกว่าพลางทำตาหวานซึ้ง          " สูเจ้า...? ไยฉุดกระชากลากเราเข้ามาในพงพนาเช่นนี้ "          " คิดหมายใจจะปลีกลี้หนีห่างร้างหทัยจากข้าฤา ตรึงสมัย "          ชายผู้นั้นตวาดก้องพลางพรมจุมพิตลงตรงซอกศอของตรึงสมัยอย่างหิวกระหายโดยพลัน          ตรึงสมัยเรือนกายอ่อนระทวยราวขี้ผึ้งต้องเพลิง ทั้งยังยินยอมพร้อมใจและปล่อยให้ชายฉกรรจ์ผู้เหิมเกริมกระทำการอุบาทว์เช่นนั้นได้โดยไม่ขัดขืนแต่อย่างใดเลยแม้แต่น้อยกระไรนี่ ผิว่าทั้งสองนั้นเป็นคู่รักอภิรมย์สมสวาทดังคาดหมายกันมาแต่เก่าก่อนกระนั้นเองแลนา          ตรึงสมัยบิดกายร่าพลางเงยหน้าหลับตาพริ้มพร้อมรำพัน          " อ๊ะ... อย่า อย่า สูเจ้า ข้าต้องรีบเร่งเข้าเฝ้าองค์พระนางอยู่หัวเจ้าสุบินสวรรค์ "          กามสวาทระหว่างชายทั้งคู่หยุดลงกลางครัน และบุรุษฉกรรจ์ผู้นั้นก็หันมาทำตาขวางใส่ด้วยไม่พึงพอหทัยเท่าใดนัก          " นั่นปะไร... สงสัยครานี้เจ้าคงจะหลงเสน่ห์พระนางเสียแล้วกระมังหนอ "          ตรึงสมัยเชิดศอระหงพลางสะบัดกายตีจากก่อนกล่าวด้วยสุรเสียงแข็งกร้าว          " เพื่อก้าวสู่อำนาจสิมิอาจหวนคะนึงถึงอดีต "          " กรีดกรายกายไปให้ไกลเลย "          ชายฉกรรจ์ผู้นั้นชี้หน้าด่า ก่อนที่ตรึงสมัยผู้งามสง่าจะจัดอาภรณ์อันยุ่งเหยิงและยับย่นให้เข้าที่ ก่อนจะยุรยาตรจากไปในทันทีโดยไม่ชักช้า - - - - - - - - -          ภายในห้องพระบรรทมอันอลังการแห่งพระนางสุบินสวรรค์ราชินีเถมรู          เพลานั้น พระนางเจ้าทรงประทับนั่งอยู่หน้าพระคันฉ่องทองคำอร่ามตา ในชุดฉลองพระองค์ผ้าไหมสีขาว โดยมีเหล่านางข้าหลวงมากมายคอยถวายการปรณนิบัติอยู่มิห่าง บ้างก็อยู่งานสางพระเกศา บ้างก็อยู่งานซับพระพักตร์ บ้างก็อยู่งานชำระล้างสีพระนขา บ้างก็อยู่งานปลดพระกุณฑลทองคำประดับเพชร บ้างก็เตร็ดเตร่ไปหาพระวาลวิชนีมาอยู่งานพัด          ครู่หนึ่ง เสียงนางกำนัลน้อยก็กราบทูลขึ้นจากเบื้องหลัง          " ขอเดชะพระนางเจ้า ณ บัดนี้ ท่านตรึงสมัยกำลังรอขอเข้าเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องพระบรรทมแล้วเพคะ "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงแย้มพระสรวลคราหนึ่งจึ่งทรงหันมา ดวงพระพักตร์เต็มไปด้วยความอิ่มเอิบแลดวงพระเนตรก็เป็นประกายวาววับระยิบระยับดุจดาราในนภากาศ ทรงพระดำรัสนุ่มนวลชวนฝันครากระนั้นว่า          " เชิญเขาเข้ามาข้างในสิจ๊ะ "          " เพคะพระองค์ "          เมื่อบุรุษหนุ่มเดินเข้าสู่ห้องพระบรรทมแห่งนั้น พระนางก็ทรงปรีดาล้นประมาณก่อนทรงมีพระบัณฑูรอีกครา          " เอาละ... พวกเจ้าทั้งหลาย จงออกไปกันได้แล้ว "          เหล่านางข้าหลวงทั้งมวลต่างคำนับ ก่อนจะกราบบังคมลากันออกไปจนภายในที่นั้นมีเพียงพระนางกับตรึงสมัยผู้สง่า          ในไม่ช้า ตรึงสมัยก็ขยับการเข้าประชิดพลางอัญเชิญพระหัตถาแห่งองค์กษัตรียาขึ้นมาจุมพิตอย่างหลงใหลพร้อมทอดสายตาอันเยิ้มหยาดถวาย          พระนางสุบินสวรรค์ทรงสั่นพระวรกายระริกรัวพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงแช่มช้อยชะมดชม้อยน่าดูชม          " อุ๊ย... กระไรนี่ อย่ากระทำเช่นนี้สิหนอเจ้า "          " เชิญเสด็จเข้าพระแท่นบรรทมทองเถิดทูลกระหม่อม "           * * * * * * * * * แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 12:19:17 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 48 19:23:30 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 48 11:57:46 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 48 15:42:30 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 48 15:40:08 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 7 ส.ค. 48 14:54:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 6          ณ กาลครั้งนั้น...          ตรึงสมัยพลันประคององค์กษัตรียาสุบินสวรรค์ไปยังพระแท่นบรรทมบรมพิมานสวรรค์หยาดพิลาสดารา อันมีพระวิสูตรสีทองอร่ามตากางกั้นอยู่อย่างมิดชิด          เมื่อสองกายชายหญิงค่อยๆเคลื่อนคล้อยเข้าสู่แท่นบรรทมภิรมย์สวาทแห่งนั้น โดยพลัน เพลิงหฤหรรษ์ที่สุมหทัยให้ระอุก็เผาผลาญกายินทรีย์ที่ระทึกระทวยให้สั่นสะท้านปานพสุธาสะเทือน          ดาวเดือนอันพร่างพรายส่องประกายระยิบระยับประดับไปทั่วท้องนภากาศ ราวอัญมณีสูงค่าบนอาภรณ์แห่งเทวาและเทวีที่ชี้ชวนกันจรลีมาเริงเล่นมหาสมุทรอันไพศาล          เกลียวคลื่นอันโอฬารโถมทะยานโหมกระหน่ำสาดซัดเข้าสู่ฝั่งเป็นระลอกๆ ราวกับจะกัดเซาะเนินทรายอันเนียนละเอียดให้สูญสลายหายไปในพริบตา          เพลานั้น กลุ่มเมฆสีนิลค่อยๆเคลื่อนคล้อยเข้ามาปกคลุมไปทั่วท้องนภาเหนือผืนมหาสมุทร จนเหล่าเดือนดาราที่ลอยละล่องส่องประกายระยิบระยับจับตาพลันถูกบดบังด้วยหมอกทะมึนอันน่าหวาดกลัว เสียงคำรามกู่ก้องแห่งองค์เทวาพลันกังวาลไกลไปทั่วผืนพสุธาแลมหาสมุทรแห่งนั้นจนสุดที่จะสรรหาสรรพเสียงใดๆมาเปรียบได้          ในไม่ช้า เมื่อเกลียวพายุสวาทที่พัดหวนนั้นทวีทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝัน เรือนกายอันสั่นสะท้านแห่งหญิงชายก็รับรู้ได้ถึงดวงหทัยอันพึงปรารถนาที่ค่อยๆคืบคลานผ่านบันไดสวรรค์ขึ้นมาจนใกล้สรรพางค์          แลเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างสืบประสานกันเป็นครรลองจนสอดคล้องต้องกัน ท้องนภาอันระทวยระทึกก็พลันปลดปล่อยหยาดพิรุณอันฉ่ำชื่นให้โปรยปรายอาบชะโลมไปทั่วแผ่นพื้นโลกาธาตุอันร้อนเร่าดุจเถ้าธุลีเพลิงอันแดงฉาน          บทพิศวาสอันตระการรำพันพร่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เคล้าคลอกับเสียงมโหรีแห่งคนธรรพ์บนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า แลเมื่อท้องนภาอันแปดเปื้อนไปด้วยปรอยพิรุณนั้นเริ่มสร่างซา แสงระยิบระยับจับตาอันโอฬาริกแห่งดวงดาวก็พราวพร่างส่องประกายฉาดฉายแจ่มจรัสไปทั่วผืนปฐพีอีกครั้ง          ตรึงสมัยพลันประคององค์พระนางสุบินสงรรค์ลุกขึ้นจากพระแท่นบรรทมบรมพิมานสวรรค์หยาดพิลาสดารา ภายหลังจากที่บทพิศวาสอันหฤหรรษ์นั้นพ้นผ่าน          เส้นพระเกศาอันดับขลับแห่งองค์กษัตรียาผู้เลอโฉมได้รับการโลมไล้สางละเลียดด้วยหวีทองคำโดยฝีมือนายทหารหนุ่มผู้หาญกล้า          ในไม่ช้า มโหรีวงน้อยก็ค่อยๆเคลื่อนคล้อยเข้ามาในห้องบรรทมแล้วเริ่มประโคมขับกล่อมเป็นทำนองด้วยบทเพลงสองคู่ชู้ชื่นชีวาตม์ ซึ่งนายทหารผู้องอาจ และกษัตรียาผู้ยิ่งใหญ่ได้ร่วมร้องสลับกันไป ณ บัดนั้น          " งามราวเทพเจ้าสร้างสรรค์ "          " วาจาหวานปานน้ำอมฤต "          " คิดมีจิตปฏิพัทธ์ล้ำเลิศเหลือเกินแล้ว "          " มิแคล้วคงหมายสิ่งใดแน่ "          " อุแหม... ช่างรู้หทัยข้ายิ่ง "          " สิ่งใดที่เจ้าหวัง "          " รั้งตำแหน่งแม่ทัพกระนั้นเอง "          ตรึงสมัยร้องจบ พระนางสุบินสวรรค์ทรงเผยพระสรวลคราหนึ่งจึงทรงพะยักพักตร์ตอบรับ ก่อนที่ตรึงสมัยจะประคองพระองค์ลุกขึ้นไปยังพระแท่นบรรทมบรมพิมานสวรรค์หยาดพิลาสดาราอีกครา - - - - - - - - -          เมื่อพระสุริยาทอรัศมีเจิดจ้าไปทั่วทั้งท้องนภาแห่งบูรพทิศาในอรุณทิวาวันรุ่งนั้น          ภายในท้องพระโรงพระบรมมหาราชวังเถมรูกำลังเป็นมหาสมาคมที่เหล่าขุนนาง มหาอำมาตย์ แลข้าราชบริพารทั้งมวลต่างหมอบราบกราบถวายบังคมพระนางสุบินสวรรค์ ซึ่งทรงออกสนองราชกิจงานเมืองอยู่เป็นปฐม          ฉับพลันทันใด... สะขรุมจินห์ มหาดเล็กหญิงพลันวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในท้องพระโรงพลางทรุดกายก้มหน้าลงกราบบังคมทูล          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทพระนางเจ้าชาวเถมรู ณ บัดเพลานี้ ม้าเร็วได้รายงานมาว่าทางฝ่ายกรุงละวิรัฐ ริอาจสร้างเขื่อนปิดกั้นลำสวรรค์ธารามหานที ชะรอยหมายคบคิดเก็บกักวารีไว้ใช้เฉพาะพระนครตนจนสร้างความเดือดร้อนสับสนอลหม่านร้าวรานแร้นแค้นต่อเนื่องถึงดินแดนเถมรูเราแล้วพระเจ้าข้า "          มโหรีกระหน่ำฉาบสามครา ตามด้วยการรัวฆ้องสองครั้ง          พระนางสุบินสวรรค์ จะติกะวะนาจิ และสะขรุมจินห์ ร่วมครวญเพลงเป็นลำดับขั้น          " สวรรค์เอย กระไรเลยกันหนอนี่ "          " เห็นทีเป็นฝีหัตถาฉกรรณราชาแน่แท้ "          " คิดหาหนทางแก้ไขเถิดพระนาง "          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัย 70 ชันษา หันขวับขึ้นกราบบังคมทูลทันควันกระนั้น          " เดชะพระนางเจ้า หม่อมฉันขอขันอาสา นำทัพหน้าไปต่อกรเอาความกับองค์ฉกรรณราชามหาอุปราชแห่งละวิรัฐประเทศเองพระพุทธเจ้าข้า "          " ช้าก่อน... จะติกะวะนาจิเจ้าเอย "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงเผยพระหัตถ์ยับยั้งพลางตรัสอีกครา          " เห็นทีการครั้งนี้ฉกรรณราชาคงสำคัญผิด คิดว่าตนเป็นหนึ่งในเกวลทวีป จึงอวดศักดาแสดงแสนยานุภาพให้เถมรูประจักษ์แจ้ง ประหนึ่งเป็นการทดสอบกำลังแห่งเรา กระนั้น ครานี้เราจึงควรแสดงท่าทีโอนอ่อนผ่อนปรณเพื่อลวงล่อละวิรัฐให้หลงระเริงไปก่อนจึงค่อยกรีฑาทัพในเบื้องหน้าก็ยังมิสาย "          เหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลต่างฉงนสนเท่ห์เป็นที่ยิ่ง สรรพเสียงอึงอลระงมไปทั่วท้องพระโรงแห่งนั้นอยู่คราหนึ่งจะติกะวะนาจิจึงกล่าว          " ทรงหมายพระราชหฤทัยเช่นใดกันเพคะพระนาง "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นตรัสด้วยพระสุรสีหนาทว่า          " บัดเพลานี้มีสิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้น "          " สิ่งใดกันพระจงแถลงให้แจ้งแจ่ม "          " เบิกแม้ทัพคนใหม่ให้ประจักษ์ "          จบพระดำรัส โดยพลัน... เหล่านายทวารต่างกุลีกุจอช่วยกันแง้มบานประตูท้องพระโรงอันโอ่อ่าตระการตาให้เปิดเข้ามา ซึ่งเพลานั้น มีบุรุษชาติอาชาไนยในชุดเกราะอย่างขุนศึกชั้นสูงแห่งเถมรูได้ก้าวย่างเข้ามาภายในมหาสมาคมแห่งนั้นอย่างสง่างามดุจเทพบุตรจากสรวงสวรรค์          ทหารหนุ่มผู้นั้นก็คือ ตรึงสมัย นั่นเอง ซึ่งบัดนี้ใบหน้าอันงดงามคมคายอีกทั้งวรกายอันกำยำล่ำสันทรงเสน่ห์ของเขาได้กลายเป็นที่ต้องตาต้องใจบรรดาอิสตรีทั้งหลายในท้องพระโรงแห่งนี้          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวา และวาริชฌาภาร์ณา เสนาบดีหญิงมือซ้าย ของพระนางสุบินสวรรค์ต่างซุบซิบกันเป็นการเฉพาะ          " นั่นประไร ตรึงสมัย นักรบหนุ่มผู้เป็นสุดยอดปรารถนาแห่งสตรีทั้งพระนคร "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ กล่าวถ้อย          " กระไรได้ เห็นร่ำลือกันหนาหูว่าเป็นพวกรักหลากเพศ เสพสังวาสไม่เว้นกระทั่งสตรี ขันที หรือบุรุษเพศด้วยกัน "          วาริชฌาภาร์ณาเบ้ปากใส่          " อ๊ายยย... ไยเจ้า ข่าวลือจากหนใด "          " วงในนะสิ มะจั่นฟาร์ตีฏ์เอ๋ย "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงแสดงพระราชประสงค์จำนงหมายในอันที่จะสถาปนาตรึงสมัย ขึ้นเป็นแม่ทัพแห่งกรุงเถมรู เพื่อเป็นทัพหน้านำกระบวนเสด็จพระราชดำเนินไปเจริญพระสันทวไมตรีกับอาณาจักรละวิรัฐและเพื่อขอร้องให้เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงยกเลิกการปิดกั้นลำสวรรค์ธารามหานที แม่น้ำสายสำคัญที่ทอดตัวจากอาณาจักรละวิรัฐทางด้านเหนือสู่เถมรูทางด้านใต้ * * * * * * * * * แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 12:19:51 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 48 19:24:03 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 48 11:58:50 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 48 15:44:20 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 7 ส.ค. 48 14:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามอ่านเรื่องนี้ได้ที่นี่ http://misterpolice.bloggang.com/ หรือที่ http://www.misterpolice.com แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 48 12:20:32 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 48 19:24:30 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 48 12:01:53 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 48 15:46:26 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 7 ส.ค. 48 14:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เทคนิคตระการตาดีครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 7 ส.ค. 48 16:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากครับ เทคนิคจะตระการตาขึ้นเป็นลำดับครับ จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 7 ส.ค. 48 16:23:07 ]