อ่านต่อได้เลยครับ สืบเนื่องจากกระทู้นี้

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3658264/W3658264.html

ที่กรุงเทพ บุญทิ้งได้ทำงานเป็นพนักงานบริการทั่วไป ในโรงแรมมโนรมย์มาสองอาทิตย์แล้ว มีโอกาสได้เจอ คุณตี๋ เพียงสองสามครั้ง ดูภายนอกแล้ว คุณตี๋แทบไม่มีอะไรแตกต่างจากชายไทยเชื้อสายจีนทั่วไป เขาอายุประมาณสี่สิบปลาย รูปร่างท้วมเล็กน้อย ใบหน้าเหลี่ยมรับกับคางอูม ดวงตาค่อนข้างเล็ก อากัปกิริยาและท่าทางการเดินเหินต่างๆ เหมือนคนทั่วไป  นี่หรือยอดฝีมือแห่งเอเชีย บุญทิ้งอดคลาง
แคลงใจไม่ได้
จนมาวันหนึ่ง ขณะที่บุญทิ้งกำลังเดินถือถาดเบียร์และแก้วสองใบ ไปให้ลูกค้าที่ห้องพัก เขาเห็นคุณตี๋เดินสวนมาแต่ไกล พลันหัวสมองปิ๊งแผนการที่จะพิสูจน์ตัวตนที่แท้จริงของคุณตี๋ขึ้นมาทันที จังหวะที่ทั้งคู่เดินสวนกัน เขาแกล้งหกล้ม เบียร์และแก้วหล่นจากถาด คุณตี๋ตวัดมือรับขวดและแก้วก่อนตกพื้นได้อย่างรวดเร็วปานงูฉก เขาถึงกับดูไม่ทัน ตะลึงงันอยู่กับที คุณตี๋วางของทั้งหมดไว้บนถาดดังเดิม ก่อนจะกระซิบข้างหูเขาว่า
“ คราวหน้าระวังหน่อยนะ หนุ่ม แล้วอย่าไปบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด ถ้าอยากทำงานที่นี่ต่อ ”




บุญทิ้งกลืนน้ำลายเอื้อก เชื่อในทันทีว่านี่แหละยอดฝีมือตัวจริงผู้ปลดระวางตัวเองจากสังคมอันสับสนวุ่นวาย และในคืนนั้นเอง ในห้องเช่าราคาถูก บุญทิ้งนอนคิดหาวิธีการต่างๆมากมายที่จะให้คุณตี๋รับเขาเป็นศิษย์ให้ได้ จนในที่สุดเขาดีดนิ้วเปาะ ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาที่มุมปาก
กิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งของคุณตี๋ทุกเช้า คือการวิ่งออกกำลังกายที่สวนลุมตอนตีสี่ วันนี้ก็เช่นกัน ขณะที่ยอดฝีมือแห่งเอเชียกำลังวิ่งเหยาะๆอย่างสบายอารมณ์ พลันสายตาเขาเห็นชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งกำลังกลุ้มรุมทำร้ายผู้ชายคนหนึ่งอย่างไม่ยั้งมือ ในพุ่มไม้มืดข้างทาง  แม้คุณตี๋ไม่อยากเปิดเผยตัว แต่ในยามหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ เขาจะปล่อยให้เด็กหนุ่มคนนั้นถูกรังแกอยู่ได้อย่างไร คุณตี๋ตัดสินใจพุ่งเข้าใส่พวกมันอย่างรวดเร็ว ก่อนปล่อยพายุหมัด ศอก เข่า ใส่อันตรพาลกลุ่มนั้น จนพวกนั้นตั้งรับไม่ทันและแตกกระเจิงวิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง จากนั้นแกจึงเข้าไปพยุงร่างอันบอบช้ำของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมา
“ อ้าว! หนุ่ม ….เจอกันอีกแล้วนะ เอ็งมาทำอะไรแถวนี้ แล้วอีท่าไหนถึงได้ถูกพวกมันทำร้าย ”
บุญทิ้งขยับปากบวมเจ่อ เอ่ยออกมาอย่างยากเย็น เลือดกำเดาทะลักไม่หยุด   “ ผมมาเดินเล่นครับ คุณตี๋ แล้วถูกพวกมันดักจี้ แต่ผมไม่ยอมมันก็เลย….. ซี๊ด ..”
คุณตี๋ส่ายหน้า “ กรุงเทพน่ะ มันไม่เหมือนบ้านนอกบ้านเอ็งนะ คนพาลมันเยอะ ”
“ ผมทราบครับ แต่ผมไม่ได้คิดว่า มันจะอันตรายถึงเพียงนี้ อู๊ย… เจ็บจัง … อีกอย่าง ผมคิดว่าแค่เตะต่อยธรรมดาก็ป้องกันตัวได้แล้ว แต่นี่ ที่ไหนได้ เกือบเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ซะแล้ว  โอย …“
บุญทิ้งแกล้งตีหน้าเศร้า คลำแผลและรอยจ้ำป้อยๆ คุณตี๋มองใบหน้าอันบวมปูด เลือดจากปากและจมูกเลอะเปรอะทั่วใบหน้า  สายตาอันซื่อๆ ของเด็กหนุ่มบ้านนอก อดสงสารไม่ได้  
“ เอาอย่างนี้ พอแกหายดีแล้ว ไปหาชั้นที่บ้านหลังเลิกงาน ชั้นจะสอนพื้นฐานการต่อสู้ให้ แต่ห้ามบอกใครเรื่องนี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้น .. แกโดนไล่.. “
“ ได้เลยครับท่าน ” บุญทิ้งเผลอตัวดีใจจนออกนอกหน้า แต่รีบกลบเกลื่อนแสดงทำท่าน่าสงสาร ดวงตาใสซื่อดังเดิม “ ผะ ผม ผม ผมดีใจที่สุดเลย ขอบพระคุณท่านมากครับ ” บุญทิ้งยกมือไหว้ท่วมหัว





อาทิตย์ ต่อมา ทุกวันหลังเลิกงานบุญทิ้งจะรีบเปลี่ยนชุดทำงานเป็นชุดวอร์มและไปเรียนวิชาต่อยมวยที่บ้านคุณตี๋ ซึ่งมีสนามซ้อมมวยเล็กๆหลังบ้าน คุณตี๋บอกเขาว่า แกหลงใหลศิลปะการต่อสู้แม่ไม้มวยไทยมาก จึงสร้างสนามมวยไว้ในบ้านเพื่อซ้อมเล่นยามว่าง
แต่พอเข้าวันที่สาม บุญทิ้งไปที่บ้านเจ้านายตามปกติ กลับพบคุณตี๋ในชุดสูททำงานนั่งหน้าเคร่งเครียดริมขอบสนามมวย ถือนวมในมือ
“ มาทำไม” น้ำเสียงซีเรียสไม่น้อยไปกว่าหน้าตา สายตาเย็นชา
“ ก็ มาฝึกซ้อมมวยไงครับ” เขาทำเสียงใสซื่อ
“ ฝีมืออย่างแก ยังต้องมาฝึกอะไรอีก  บอกความจริงมาดีกว่า ใครส่งแกมา ?”
บุญทิ้งก้มหน้าสลด คุณตี๋รู้ความจริงเร็วกว่าที่คาดไว้
“ อาจารย์คง จากหนองคายครับ ”
“ อ้อ คงนี่เอง ” เมื่อได้ยินชื่อนี้ น้ำเสียงคุณตี๋อ่อนลง
“ อาจารย์บอกว่า ให้ผมหาวิธีฝากตัวเป็นลูกศิษย์ท่านให้ได้ แต่อย่าทำให้คนอื่นรู้ว่าท่านเคย…….. ”
“ แกก็เลย จ้างให้พวกนั้นให้มารุมกระทืบแก  เพื่อให้ขั้นสงสารและสอนมวยให้ใช่มั้ย ”
บุญทิ้งพยักหน้า
“ ลงทุนดีนี่ ”
พูดแค่นั้น คุณตี๋วางนวมลงดังเดิมก่อนเดินผ่านหน้าเขาเข้าบ้านไป บุญทิ้งรู้ดีว่าคุณตี๋ได้ไล่ตนทางอ้อมแล้ว  แต่ถ้าเขาออกจากบ้านหลังนี้ไปแลัว เขาจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก เท่ากับความฝันสูญสลายไป บุญทิ้งตัดสินใจคุกเข่ารออยู่ตรงนั้น สายตานักมวยหนุ่มเด็ดเดี๋ยว มั่นคงยิ่งนัก


แค่นี้ก่อนนะครับ ไม่รู้ทำไมส่งไม่ได้ บอกว่า มีคำไม่สุภาพ ผมก็แก้ จนถอดหมดอยู่แล้ว ยังส่งไม่ได้