กลรัก...ร้อยเล่ห์ ตอนที่ 7/1
คุณธนพัทธ์! แพรวานิ่งไปอึดใจหนึ่งด้วยไม่คิดว่าจะได้พบกับชายหนุ่มที่นี่ มือเรียวบางขยับจะปิดประตูใส่หน้าเขา แต่ธนพัทธ์ดันประตูไว้ได้เสียก่อน
เดี๋ยวสิคุณ! ใจคอคุณจะชวนผมเข้าไปข้างในเลยหรือ นี่ผมอุตส่าห์หาเวลามาเยี่ยมชมคอนโดสุดหรูของคุณเลยนะเนี่ย ดวงตาสีดำสนิทมีแววเยาะหยันจนหญิงสาวรู้สึกได้ เธอเชิดหน้าขึ้นพลางมองสบตาชายหนุ่มตรงๆ ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย
นายธันนี่ใจป้ำจริงๆ ซื้อห้องนี้ให้คุณอยู่เลย ผมสงสัยจริงว่ามันถึงติดใจอะไรคุณนักหนา สายตาคมกริบมองสำรวจไปทั่วตัวแพรวา จนหญิงสาวหน้าร้อนขึ้นมากะทันหัน....ชุดที่เธอใส่อยู่มันดูล่อแหลมไปหน่อยก็จริง แต่เขาก็ไม่น่ามองเธอด้วยสายตาแบบนี้นี่นา...คนอะไรไม่มีมารยาทเลยสักนิด! แพรวาคิดค่อนขอดในใจก่อนตวาดใส่คนตรงหน้าว่า
ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว! หญิงสาวใช้แรงทั้งหมดที่มีดันประตูบานเล็กที่ธนพัทธ์ใช้มือดันไว้
นี่ คุณ ฉันบอกให้คุณกลับไปไงเล่า คุณจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันทำไม ด้วยความโมโหเธอจึงใช้แรงเฮือกสุดท้ายดันประตูให้ปิดจนได้ แต่แล้วเสียงร้องโอดครวญของคนข้างนอกก็ทำให้เธอตกใจจนหน้าเสีย
คุณ! เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงใสๆถามอย่างร้อนรนพร้อมกับประตูห้องเปิดกว้างออก ส่งผลให้ชายหนุ่มที่คอยจังหวะอยู่แล้วรีบวิ่งเข้าไปภายในห้องนั้นทันที หญิงสาวได้แต่มองตามอย่างงุนงงก่อนเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่คนตัวโตที่กำลังเดินสำรวจภายในห้องอย่าเพลิดเพลินโดยไม่หันมาสนใจเจ้าของห้องแม้แต่น้อย นี่เธอต้องมาสู้รบปรบมือกับเขาไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย...ยิ่งคิดยิ่งชวนให้อ่อนใจยิ่งนัก ร่างบางเดินกลับเข้าไปในห้องโดยเปิดประตูทิ้งไว้ เธอคิดว่ามันคงปลอดภัยกว่าการอยู่กับเขาสองต่อสองในห้องมิดชิด
คุณมีธุระอะไรก็ว่ามา หญิงสาวสาวเท้าเข้าไปนั่งตรงโซฟายาวสีน้ำตาลเข้าชุดกับโต๊ะสี่เหลี่ยมเตี้ยๆตรงหน้า อ่างแก้วเล็กๆตรงกลางโต๊ะมีดอกกุหลาบสีแดงสดลอยระเรื่อยกับผิวน้ำช่วยให้ห้องดูสดใสขึ้น ธนพัทธ์ก้าวเข้ามาจับกลีบดอกไม้ที่มีหยดน้ำเกาะพราวอย่างเบามือ
ดอกกุหลาบสวยดีนี่คุณ คราวนี้ร่างบางที่นั่งอยู่ได้แต่กลอกตาอย่างขัดใจ เธอถามอย่างหนึ่งกลับตอบอีกอย่างหนึ่ง...นี่ถ้าทำได้ล่ะก็เธอคงโดดเข้าไปชกปากคนตรงหน้าแล้ว ...ดูเถอะ...ยังมาทำเป็นชมดอกไม้อยู่ได้ น่าหมั่นไส้เสียจริง!
คุณช่วยกรุณาตอบให้ตรงคำถามหน่อยได้ไหมคะ คุณธนพัทธ์ น้ำเสียงเริ่มขุ่นเคืองเช่นเดียวกับดวงตาที่วาววับส่งประกายกรุ่นโกรธให้ชายหนุ่ม
โอเคครับ... คนตัวโตทิ้งตัวลงบนโซฟาหนานุ่มข้างๆหญิงสาวที่กำลังนั่งกอดอกนิ่งๆราวกับพยายามสะกดกลั้นความโกรธของตัวเองที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ
ผมแค่มาเยี่ยมตามประสาคนรู้จักก็เท่านั้น ระหว่างที่พูดนั้นสายตาเขากลับสะดุดเข้ากับเพ็ชรเม็ดเล็กบนนิ้วนางข้างซ้ายของแพรวาที่กำลังส่งประกายวิบวับสะท้อนแสงไฟ
นายธันนี่เลือกแหวนหมั้นได้สวยจริงๆ...คุณว่าไหม แล้ววงนี้ราคาเท่าไหร่หรือคุณ ชายหนุ่มทำทีเป็นเลิกคิ้วถามคนข้างๆ คราวนี้ดวงตากลมโตหันมาจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
นั่นมันเรื่องของฉันกับคุณธัน ไม่เกี่ยวกับคุณ! กรุณาเข้าธุระของคุณด้วย อ้อ..ฉันอยากรู้อีกอย่างหนึ่ง... เสียงใสๆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยอย่างคาดคั้นว่า
คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ คุณธันบอกคุณเหรอ
เปล่า...ผมให้คนสืบดู
นี่...คุณให้คนมาสืบเรื่องของฉันงั้นเหรอ เสียงใสๆตะโกนก้องอย่าตกใจ
อือ ชายหนุ่มพยักหน้าอย่าไม่เห็นว่าเป็นเรื่องร้ายแรงใดๆทั้งสิ้น แต่แพรวากลับไม่คิดเช่นนั้น
ทำไมคุณต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันด้วย คุณธนพัทธ์! เรื่องของฉันกับคุณธันมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณสักนิด!
แต่นายธันมันน้องผมนะคุณ ถ้ามันเกิดอยากมีเมียขึ้นมาผมก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา ยิ่งถ้ามันคิดจริงจังกับใครแล้วล่ะก็ ผมก็ยิ่งจำเป็นที่จะต้องรู้รายละเอียดของคนๆนั้นสิครับ โดยเฉพาะคุณ...ผมว่าคุณต้องการทรัพย์สมบัติของนายธันมากกว่า
คุณจะมาตัดสินได้ยังไงว่าฉันต้องการทรัพย์สมบัติของคุณธัน
ก็ดูสิ แค่สองเดือนเท่านั้น แต่..คุณกลับได้อะไรจากนายธันไปตั้งมากมาย อย่างนี้เขาเรียกจงใจจับชัดๆ ชายหนุ่มเน้นที่คำว่า จับ อย่างจงใจ
พูดให้มันดีๆนะคุณ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ
ไม่ใช่งั้นหรือครับ...ธนพัทธ์ลุกขึ้นช้าๆ พลางจ้องหน้าหญิงสาวนิ่งๆ
แต่ถ้าดูจากการที่คุณใช้มารยาหญิงอ้อนให้นายธันซื้อแหวนให้คุณแถมยังกล้าหอมแก้มนายธันต่อหน้าสาธารณะชนอย่างวันนี้แล้ว...ผมว่า...นอกจากคุณจะจับเก่งแล้ว คุณยังยั่วเก่งซะด้วย
หยาบคายที่สุด!แพรวาลุกพรวดพราดขึ้นมาด้วยความโกรธ แล้วมือเรียวบางก็สะบัดเข้าใส่ใบหน้าคมเข้มของคนตรงหน้าอย่างถนัดถนี่ ส่งผลให้ชายหนุ่มถึงกับหน้าหันไปตามแรงก่อนที่จะเกิดรอยแดงเป็นปื้นขึ้นมา เขาหันมามองร่างบางที่กำลังกำมือน้อยๆไว้จนแน่น
คุณรู้ไหม...ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่คุณตบหน้าผม! เสียงเข้มๆเอ่ยลอดไรฟันอย่างแสดงว่าโกรธจัด มือแข็งแรงเอื้อมไปกระชากหญิงสาวเข้ามาจนชิด ใบหน้าคมเข้มก้มต่ำลงมาเรื่อยๆ
คุณรู้ไหมว่าเวลาผมโกรธ...มันจะเป็นยังไง
แล้วมันจะเป็นยังไงล่ะคะ แพรวาเชิดหน้าถามชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
คุณจะทำ...เสียงใสๆกลืนหายไปด้วยริมฝีปากหนาทาบทับลงมาประกบริมฝีปากบางอย่างไม่ทันให้หญิงสาวได้ตั้งตัว ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มพร้อมกับส่งเสียงอู้อี้ประท้วงคนตัวโต แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่วงแขนแข็งแรงก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้นจนเธอแทบหายใจไม่ออก
กว่าที่เขาจะถอนริมฝีปากออกก็แทบทำให้แพรวาทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างเหนื่อยหอบ สัมผัสจากชายหนุ่มยังประทับอยู่ที่ริมฝีปากบาง คราวนี้มันดูร้องแรง กราดเกรี้ยว ต่างจากคราวก่อนมากจนหญิงสาวรู้สึกได้ ร่างบางเงยหน้าสบตาชายหนุ่มพร้อมกับรอยรื้นในดวงตา
ไปให้พ้นเลย คนบ้า!
ยังไงก็ฝากรอยจูบผมไว้เป็นที่ระลึกแล้วกันนะคุณ...ผมไปล่ะ... ธนพัทธ์เดินออกจากห้องไปด้วยเสียงหัวเราะต่ำๆ ทำให้แพรวาฉุนกึกขึ้นมาทันที
ฉันไม่รับรอยจูบของคุณหรอก! มันน่าขยะแขยงที่สุด ทีหน้าทีหลังอย่ามาทำกับฉันแบบนี้อีกนะ...ฉันเกลียดคุณที่สุด ได้ยินไหม! ตะโกนเสร็จก็ต้องหอบจนตัวโยนด้วยความโกรธ ....คนใจร้าย! ฉันเกลียดคุณที่สุด!...
จากคุณ :
พราวตะวัน 
- [
9 ส.ค. 48 19:27:14
]
กลรัก...ร้อยเล่ห์ ตอนที่ 7/1
เข้ามาทักทายได้แล้ว หลังจากคอมเดี้ยงไปหมด ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน 
เฮ้อเหนื่อยจังเลย งั้นขอเก็บไปอ่านก่อนนะคับ
