ความคิดเห็นที่ 1 Chapter II เจษฎาหน้าตึงขึ้นมาทันที เขาบีบข้อมือของเธออย่างหนักจนเธอนิ่วหน้า แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จน แทบจะสัมผัสลมหายใจที่แรงขึ้นตามโทสะที่ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ “พูดผิดพูดใหม่ได้นะคุณผู้หญิง ใครกันแน่ที่รังแกกันก่อน” เขาเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบพร้อมกับขยับ เข้ามาชิดอีกจนคราวนี้คนปากเก่งเริ่มรู้สึกตัว เธอพยายามดิ้นให้หลุดแต่ดูเหมือนว่ายิ่งดิ้น เขาก็ยิ่ง เพิ่มแรงบีบข้อมือเธอมากขึ้น “ปละ...ปล่อยฉันนะ” น้ำเสียงของเธอบอกได้ชัดเลยล่ะว่าเธอเริ่มจะหวั่นขึ้นมาแล้ว เจษฎาเหยียดริมฝีปากยิ้มกับอาการของคนตรงหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็สัญญากับผมก่อนว่าถ้าผม ปล่อยคุณแล้วจะไม่แผลงฤทธิ์อย่างเมื่อกี้อีก” วิชชุดาทำหน้าบึ้ง “ทำไมฉันต้องสัญญากับคนบ้าๆ อย่างคุณด้วย” “ถ้าอย่างนั้นก็อยู่อย่างนี้จนกว่าลิฟต์จะจอดนั่นแหละ ส่วนตัวผมน่ะไม่เดือดร้อนอะไรหรอกนะ และถ้าคุณดิ้นมากกว่านี้ผมก็ไม่รับรองด้วยว่าจะไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้หรือเปล่า” เขาว่าพลาง ทำหน้าตาย หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองอย่างโกรธๆ ไอ้การที่จะอยู่ในสภาพอิงแอบแนบชิดกันอย่างนี้จนคน มาเห็นน่ะไม่เวิร์คแน่...แต่ในใจเธอก็อยากจะเอาคืนเขาครามครัน หากแต่ว่าผลมันก็คงเหมือนเดิม ไม่ว่าอย่างไรผู้หญิงอย่างเธอก็เสียทั้งขึ้นทั้งล่อง ท้ายสุดแล้ววิชชุดาก็พยักหน้า “ก็ได้ ฉันสัญญา ปล่อยฉันได้แล้ว” เพียงเท่านั้น เจษฎาก็ปล่อยและถอยห่างออกมายืนพิงผนังลิฟต์อีกด้านหนึ่ง เขามองใบหน้า ของเธอที่แดงจัดโดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอายหรือความโมโหกันแน่แล้วก็อารมณ์โมโหที่ เดือดปุดๆ เมื่อครู่ทุเลาลงไปได้มาก ก่อนจะนึกขันกับตัวเอง  ...ไม่นึกเลยว่าขนาดไม่เมาก็ดุ พอๆ กับเวลาเมา แถมดูเหมือนว่าเธอจะจำเขาไม่ได้เสียด้วย “ก็แค่นี้แหละ ความจริงผมไม่ค่อยชอบใช้กำลังสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่คุณเป็นคนเริ่มก่อนเอง” หญิงสาวสะบัดหน้า “ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลกับผู้ชายนิสัยแย่ๆ แบบคุณหรอก” เจษฎาส่ายหน้า เธอไม่รู้หรือไงว่านิสัยแบบนี้จะทำให้เธอเป็นอันตราย และถ้าหากเป็นผู้ชายคนอื่น เรื่องมันอาจจะไม่จบง่ายๆ แบบนี้ และการที่จะต่อปากต่อคำกับเธอไปอีกเขาก็คิดว่าป่วยการ เปล่าๆ “ถ้าอย่างก็เอาเป็นว่าผมขอโทษก็แล้วกัน” พอเขาพูดจบประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี ชายหนุ่มเดิน จากไปโดยปล่อยให้วิชชุดามองตามเขาไปด้วยความงุนงงว่าบทจะขอโทษก็เอ่ยออกมาง่ายๆ แบบนี้น่ะหรือ? ดูๆ ไปแล้วก็เป็นคนดีกว่าที่คิดแฮะ...แต่เมื่อคิดได้แค่นั้นหญิงสาวก็สะบัดศีรษะตัวเองแรงๆ เพื่อไล่ความคิดแปลกๆ ออกไปจากหัว ‘อย่าแม้แต่จะคิดเชียววิชชุดา ผู้ชายก็มีดีแค่หน้าตาเท่านั้น ประสบการณ์ครั้งก่อนยังสอนแกไม่พอ อีกหรือ?’ เธอเหยียดริมฝีปากยิ้มเย้ยตัวเองกับเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อหลายปีก่อน ประสบการณ์เลวร้ายครั้งวันวานได้สอนให้เธอรู้ว่า ผู้ชายนั้น ถึงแม้ว่าจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตน แต่ เขาก็ยังเสาะแสวงหาผู้หญิงคนอื่นๆ อยู่เรื่อยไป และยิ่งผู้ชายที่หน้าตาดียิ่งร้าย... คนพวกนี้ใช้ ผู้หญิงเป็นตัวชี้วัดเสน่ห์และความเก่งกาจของตัวเอง และคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘แฟน’ ก็เป็นเหมือน ของตายที่ถูกปล่อยปละละเลย เมื่อนึกอยากจะเอาใจเมื่อไหร่ก็แค่ออดอ้อนพูดจาหวานๆ เอาโน่น นี่มาล่อก็หมดเรื่องหมดราว เรื่องบ้าๆ แบบนี้เธอขอเจอแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ...และเธอก็ไม่คิด อยากจะเริ่มต้นความรักครั้งใหม่กับใครอีกต่อไปแล้ว ****************************** นัดที่วิชชุดาจะต้องตาลีตาเหลือกออกมาจนเกิดเรื่องก็คือการถ่ายรูปการสัมภาษณ์นักธุรกิจหนุ่ม ไฟแรงที่จะลงคอลัมน์ ‘New Wave’ และการถ่ายแฟชั่นนิดๆ หน่อยๆ ในร้านอาหารสไตล์โมเดิร์น หรูจัดแห่งหนึ่งซึ่งทางพี่เอี๋ยวก็ได้เตรียมสถานที่และเสื้อผ้าไว้เรียบร้อยแล้ว วิชชุดาวิ่งเหยาะๆ เข้าไปในร้านพร้อมกับกล่าวอะไรกับพนักงานในร้านสองสามคำ ก่อนที่ พนักงานคนนั้นจะพาเธอขึ้นไปบนพื้นที่ชั้นสองของร้านซึ่งเธอได้ทราบภายหลังว่า บริเวณชั้นสอง ของร้านนั้นทางเจ้าของร้านยินดีที่จะให้พวกเธอทำงานในครั้งนี้ได้อย่างเต็มที่โดนไม่มีแขกของร้าน มารบกวนให้เสียเวลา “ต๊าย...ยัยดา ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้ยะ ฉันนึกว่าแกจะโดนรถสิบล้อเฉี่ยวไปนอนเล่นใต้บังโคลน เสียอีก” พี่เอี๋ยวร้องทักด้วยระดับเสียงสูงลิ่วทันทีที่เห็นหน้าของเธอ หญิงสาวทำหน้าแหยๆ ก่อนจะเอ่ยขอโทษรุ่นพี่เสียงอ่อย “ขอโทษค่ะพี่เอี๋ยว พอดีรถมันติด กว่าจะ มาได้นี่ต้องควบจรวดบกมาเลยนะ” จรวดบกที่เธอกล่าวถึงนั้นก็คือมอเตอร์ไซค์รับจ้างนั่นเอง “เออๆ ช่างเถอะ มาแล้วก็อย่าโอ้เอ้ จะทำอะไรก็รีบทำ” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเดินไปสมทบกับลูกทีมถ่ายภาพซึ่งนั่งรอเธออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว และใน ขณะที่กำลังจัดไฟและเทสแสงอยู่นั้น วิชชุดาก็นึกได้ว่าเธอยังไม่เจอหน้านายแบบของเธอเลย “แล้วคุณเจษฎาเขายังไม่มาเหรอคะพี่?” “มาแล้วย่ะ แต่ไม่รู้หน้าไปโดนอะไรมา พี่ก็เลยเรียกนังเล็กๆ น้อยๆ ทั้งหลายพาคุณเขาไปซ่อมแซม หน้าอยู่ข้างในโน่นเป็นการด่วน เดี๋ยวก็คงออกมาแล้วล่ะ” พี่เอี๋ยวว่าพลางชี้มือไปตรงฉากกระดาษ ที่ถูกกั้นไว้สำหรับทำเป็นห้องหน้าและแต่งตัวชั่วคราว “แล้วนายวิทย์ล่ะคะ?” เธอว่าพลางมองไปรอบๆ ซึ่งก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคู่หูของเธอ “ขานั้นก็สายเป็นประจำ เราก็รู้อยู่นี่” ยังไม่ทันที่พี่เอี๋ยวจะพูดจบ วรวิทย์ก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมา จากบันไดทางขึ้น “พี่เอี๋ยววววว ผมขอโทษ...พอดีรถมันติดเลยมาช้า” วรวิทย์เอ่ยปากแก้ลำให้กับตัวเองทันทีที่เดิน มายืนใกล้ๆ กับพี่เอี๋ยว “โอ๊ย...แกมันก็รถติดตลอดชาติแหละย่ะ นายวิทย์ นี่สงสัยคราวหน้าฉันต้องนัดแกก่อนหน้าคนอื่น สักห้าชั่วโมงแล้วล่ะมั้ง” พี่เอี๋ยวว่าพลางเอานิ้วจิ้มหน้าผากวรวิทย์ที่ยกมือขอโทษประหลกๆ “ดาว่าเรียกให้มันมานอนรอเราก่อนล่วงหน้าคืนหนึ่งเลยจะเวิร์คกว่าค่ะพี่เอี๋ยว” วิชชุดาเสริม พร้อมกับส่งสายตาเยาะๆ ให้คู่หู (ทั้งที่ตัวเองก็มาก่อนหน้าเขาไม่กี่นาทีนี่เองนะเนี่ย - -‘) โดยที่ วรวิทย์ทำได้แค่เพียงส่งค้อนงามๆ ให้กับเธอ ก่อนจะหันไปถามพี่เอี๋ยว “คุณเจษฏามาแล้วใช่ป่ะพี่?” และเมื่อพี่เอี๋ยวพยักหน้า วรวิทย์ก็เปลี่ยนท่าทีขี้เล่นเมื่อครู่มาเป็นท่า ทีที่พร้อมจะทำงานมาทันที “ถ้าอย่างนั้นผมขอไปเตรียมตัวก่อนนะพี่ ถ้าเขาพร้อมเมื่อไหร่ก็บอก ผมได้เลย...ดา แกจะถ่ายตรงไหนวะ?” ท้ายประโยคเขาหันไปถามคู่หูที่กำลังจัดมุมกล้องและลอง ถ่ายฉากเพื่อทดสอบระดับแสง “ตรงโต๊ะนี่แหละ เดี๋ยวแกก็นั่งสัมภาษณ์เขาไปเรื่อยๆ นะ ฉันจะคอยเก็บภาพไว้เซ็ตหนึ่งก่อน” วรวิทย์พยักหน้า “ได้...” “เอาล่ะ พร้อมกับแล้วใช่มั้ย พี่จะได้ให้คุณเจษฎาเขาออกมาเลย” พอเห็นทุกฝ่ายต่างก็พยักหน้า แทนคำตอบ พี่เอี๋ยวก็หันไปตะโกนบอกพวกที่อยู่ในห้องแต่งตัวให้พา ‘นายแบบ’ ออกมาได้แล้ว *************************** เจษฎารู้สึกแปลกๆ พิกลที่จู่ๆ ก็ถูกจับแต่งหน้าแบบนี้ แถมพวกที่แต่งหน้าให้เขานี่สิ ล้วนแต่เป็น สาวประเภทสองทั้งนั้น มันน่ากระอักกระอ่วนใจไม่น้อยเชียวล่ะที่ต้องโดนสาวประเภทสองพวกนี้ จับแก้ผ้าแต่งเนื้อแต่งตัว แถมพอเห็นหุ่นล่ำๆ อย่างเขาเข้าหน่อยก็ถึงกับมองกันตาเป็นมันเยิ้ม เห็น แล้วพาลหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงพิกล เพราะฉะนั้นเมื่อได้ยินเสียงของหัวหน้าฝ่ายแฟชั่นตะโกนออกมา จากนอกห้องแต่งตัวเรียกให้เขาออกมา เจษฎาจึงโล่งอกขึ้นมาทันที พอเขาเดินออกมาจากฉากกั้นที่เป็นห้องแต่งตัวเฉพาะกิจแล้วเขาก็พบว่า พื้นที่ร้านรอบๆ ถูกเซ็ทไว้ สำหรับการถ่ายภาพสองจุดด้วยกัน ด้านหนึ่งเป็นชุดโต๊ะเก้าอี้ซึ่งคาดว่าจะเอาไว้ถ่ายตอน สัมภาษณ์ และอีกส่วนหนึ่งก็ถูกเซ็ทเป็นฉากโล่งโดยมีทีมงานสองสามคนกำลังจัดแสงอยู่ “เสร็จแล้วใช่ไหมคะ คุณเจษ” ผู้หญิงที่ชื่อเอี๋ยวซึ่งเป็นหัวหน้าทีมแฟชั่นกล่าวพร้อมกับพาเขาไป แนะนำทีมงานที่อยู่ด้านนอก “นี่วรวิทย์ค่ะ เป็นคนที่จะมาสัมภาษณ์คุณ” ชายหนุ่มผิวสองสีไว้หนวดเคราหรอมแหรมผงกศีรษะพร้อมกับส่งยิ้ม “สวัสดีครับ” “ส่วนที่อยู่ด้านโน้นเป็นทีมถ่ายภาพค่ะ เอ๊ะ...ยัยดาหายไปไหนน่ะ ยัยดา! อยู่ไหนน่ะเรา?” ท้าย ประโยคหัวหน้าทีมแฟชั่นตะโกนหาเมื่อไม่พบคนที่ต้องการจะแนะนำให้เขารู้จัก “ดาอยู่นี่พี่เอี๋ยว” เสียงตะโกนดังมาจากทางด้านหลังฉาก พร้อมกันนั้นเจ้าของเสียงเดิมก็ ตะโกนออกมาหลังฉากเสียงห้วนจนคนได้ยินยังสะดุ้ง “เฮ้ย! ไอ้นุ ไอ้ป๋อง พวกแกจัดฉากประสาอะไรกัน สายไฟมันถึงได้พันกันยุ่งเหยิงไปหมดแบบนี้ หา!” พอสิ้นเสียงตะโกน เด็กหนุ่มสองคนที่ชื่อนุและป๋องก็เผ่นเข้าไปหลังฉากทันที ไม่นานนักก็มี เสียงร้องดังออกมา “โอ๊ย! มันเจ็บนะเจ๊ เบาๆ หน่อยสิ” มันเป็นเสียงโวยของผู้ชายที่คาดว่าจะเป็นของสองหนุ่มที่วิ่งเข้า ไปเมื่อครู่ “ก็พวกแกมันทำงานไม่ได้เรื่องแบบนี้น่ะสิ แล้วจะให้ฉันปราณีพวกแกหาสวรรค์อะไร” เจษฎาได้ยินเสียงเอะอะจากหลังฉากแล้วก็ลอบถอนใจ ...วันนี้มันเป็นวันอะไรเขาถึงได้เจอแต่ ผู้หญิงดุๆ นะ... “เรื่องปกติน่ะค่ะคุณเจษ เจ้าพวกนี้โดนยัยดาเล่นงานเป็นประจำอยู่แล้ว” หัวหน้าทีมแฟชั่นกล่าว พร้อมกับหัวเราะเบาๆ เมื่อสังเกตเห็นท่าทางของเขา “แล้วคนที่ชื่อดานี่เขาเป็นหัวหน้าเหรอครับ?” (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 10 ส.ค. 48 10:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อ๋อ...ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ ยัยดาน่ะเป็นช่างภาพประจำของหนังสือเรา แล้วก็มีหน้าที่รับผิดชอบ คอลัมน์ New wave คู่กับนายวิทย์ด้วยน่ะค่ะ” “ตอนเด็กๆ แม่มันเอาขนมหวานให้กินเยอะไปหน่อยน่ะครับ โตมาก็เลยดุแบบนี้” วรวิทย์กล่าว เสริม ซึ่งก็ทำหน้าแหยทันทีที่คนโดนนินทาเดินออกมาหลังฉากพร้อมกับทำท่าเอาเรื่องเต็มที่ “อย่านึกว่าฉันไม่ได้ยินนะนายวิทย์ แกนินทาอะไรฉัน หา!” และก่อนที่ศึกวันทรงชัยจะเริ่มขึ้น พี่เอี๋ยวก็เข้ามากั้นกลางเพื่อห้ามทัพเสียก่อน “โอ๊ย! พวกแกหยุดกัดกันก่อนได้ไหม” ซึ่งก็ได้ผล คู่หูคู่โหดหุบปากฉับทันที และหัวหน้าทีมแฟชั่นก็ แนะนำวิชชุดาให้กับเจษฎา “คุณเจษคะ นี่วิชชุดา ช่างภาพที่จะถ่ายภาพคุณวันนี้ค่ะ” เจษฎาละสายตาจากรูปวาดที่อยู่ติดผนังหันมาทางพี่เอี๋ยว แล้วเขาก็ต้องทำตาโตเมื่อเห็นว่าบุคคล ตรงหน้าเป็นใคร เช่นเดียวกับวิชชุดาที่อ้าปากค้างไปแล้ว ทั้งเขาและเธอยกมือขึ้นชี้หน้ากันและกัน พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า... “คุณ!” (มุขคลาสสิกอีกแล้ว ก๊ากกกกก) *************************** ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเป็นคู่พิพาทกันมาสดๆ ร้อนๆ ก็ตาม แต่งานสัมภาษณ์และถ่ายแฟชั่นก็ราบรื่นไป ได้ด้วยดี ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าวิชชุดาทำตัวเป็น ‘มนุษย์ใบ้’ ไปชั่วคราวและเอาแต่ใจจดใจ จ่อกับงานตรงหน้าเกินเหตุ จะมีเอ่ยปากออกมาบ้างเมื่อสั่งให้เขาโพสต์ท่าตามที่เธอต้องการเท่า นั้นเอง “ขอบคุณที่สละเวลาให้กับทางเรานะคะคุณเจษ” พี่เอี๋ยวกล่าวขอบคุณเขาหลังจากที่ทุกอย่างเสร็จ สิ้นลงแล้ว “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมต้องขอบคุณทางหนังสือของพวกคุณมากกว่าอีกที่เลือกผมมาสัมภาษณ์” เจษฎาว่าพลางส่งยิ้มให้กับพี่เอี๋ยว “ถ้าหนังสือพิมพ์เสร็จ ทางเราจะส่งไปให้ที่สำนักงานนะคะ” “ได้ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะต้องกลับไปดูแลงานที่บริษัทต่อ” พี่เอี๋ยวยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “ค่ะ หวังว่าโอกาสหน้าเราคงจะได้ร่วมงานกันอีกนะคะ เอ้า! เด็กๆ คุณเจษเขาจะกลับแล้วนะ” ท้ายประโยคพี่เอี๋ยวหันไปตะโกนบอกทุกคน ซึ่งคนเหล่านั้นก็ต่าง พร้อมใจยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยลา ...เว้นแต่วิชชุดาเท่านั้นแหละที่แกล้งทำเป็นง่วนกับการเก็บ กล้องและโน้ตบุ๊คใส่กระเป๋า เจษฎาเห็นแล้วว่าเธอแกล้งทำเป็นเฉยเขาจึงเดินเข้าไปใกล้ด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม ซึ่งคนที่กำลังง่วน อยู่นั้นเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ยถามเสียงห้วน “มีอะไร?” คำถามห้วนๆ ของวิชชุดาทำให้ทุกคนหันมามองทั้งคู่ด้วยความสนใจ ด้วยความที่รู้กันดี ว่าช่างภาพคนเก่งของพวกเขานั้นไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่แต่อย่างใด และบ่อยครั้งที่จะโดนนาย แบบหนุ่มๆ ทั้งหลายจีบ และกรณีนี้ก็คงเช่นกัน “ผมมาลา” ริมฝีปากของเธอเหยียดยิ้มหยัน ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ก็ไปสิคะ ฉันไม่เห็นว่าจะใคร ล่ามโซ่คุณไว้ แล้วก็อีกอย่าง...ฉันไม่ใช่ยามเฝ้าประตูสักหน่อย มาบอกฉันทำไม” แต่แทนที่เขาจะอึ้งหงายเก๋งไปแบบคนอื่น เจษฎากลับหัวเราะกับการตอบโต้ของเธอก่อนจะก้มลง ไปกระซิบพอให้ได้ยินสองคน “อ้อเหรอ...ผมนึกว่าใช่เสียอีก” หญิงสาวร้อนวูบขึ้นมาบนใบหน้าพร้อมกับเสียงดังวิ้งๆ ในหู (ไม่บอกก็รู้ว่าโมโห) ในตอนที่เขาถอย ห่างออกมาดวงตายาวรีส่องประกายเขียวปั๊ดแบบเมื่อเช้าไม่มีผิด นี่ถ้าไม่ติดว่ามีคนมองอยู่ล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่! “ลาล่ะครับ” เจษฎาเอ่ยกับทุกคนก่อนจะหันมาทางวิชชุดา “แล้วเจอกัน ” แล้วเขาก็เดินลงชั้น ล่างไป ************************* ทุกคนที่เหลือนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่นาน จนกระทั่งลับร่างของเจษฎา พี่เอี๋ยวก็ตะโกนออก มาในระดับที่ดังพอให้ทุกคนได้ยินว่า “ตานี้พี่ชนะเฟ้ย! จ่ายมาซะดีๆ” พี่เอี๋ยวแบมือพร้อมกับส่งรอยยิ้มเยาะให้กับผู้แพ้พนันทั้งหลาย “เวรเอ๊ย...แพ้พนันพี่เอี๋ยวเข้าซะแล้ว ไหนพวกเอ็งบอกว่าตานี้เสือนอนกินไงวะ” วรวิทย์โวยวาย ก่อนคนแรก “ก็ใครจะไปคิดล่ะพี่ว่าตานี้พี่เอี๋ยวจะเล่นข้างนายแบบอ่ะ โธ่เอ๊ย..เสียเงินจนได้” ป๋อง ลูกมือของ วิชชุดาเอ่ยเสียงอ่อยๆ แต่ยังไม่ทันอะไรก็โดนฝ่ามือไร้เงาของวิชชุดาเบิ้ดกะโหลกเข้าเสียก่อน หญิงสาวที่อารมณ์ตกค้างหลังจากที่เจษฎาหย่อนระเบิดลูกโตทิ้งไว้หาทางระบายโดยไม่รอช้า “ทำเป็นบ่นนะ ทีฉันโดนพวกแกเอาไปพนันขันต่อกันยังไม่เดือดร้อนโวยวายอะไรเลย หนอย...มัน น่านัก!” เธอทำท่าจะเอาขาตั้งกล้องที่อยู่ในมือฟาดลูกน้องเสียแล้วถ้าหากว่าพี่เอี๋ยวไม่เข้ามาห้าม ทัพเสียก่อน “หยุด...ยู๊ดดดดด ยัยดา แกจะฆ่าไอ้ป๋องให้ตายเลยหรือไง” วิชชุดาลดขาตั้งกล้องในมือลงแล้วหันไปโวยกับพี่เอี๋ยวแทน “พี่ก็เหมือนกันแหละ ไหนว่าคราวที่ แล้วครั้งสุดท้ายแล้วไง...ดาไม่ชอบที่พี่เอาดาไปพนันเหมือนของเล่นแบบนี้เลยนะ” พี่เอี๋ยวยิ้มแหยๆ ก่อนที่จะลูบหลังลูบไหล่หญิงสาวเป็นการเอาใจ เพราะรู้ดีว่าแม่ช่างภาพสาวคนนี้ เวลาโมโหนนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าเทวีทุรคาฟิวชั่นร่างกับเจ้าแม่กาลีเสียอีก “โถ...ดาจ๋า พี่ก็แค่สร้างสีสันให้กับงานแค่นั้นแหละ งานของเราจะได้ไม่จืดชืดไงจ๊ะ” หญิงสาวย่นจมูก “แน่ล่ะค่ะ ดา ‘ดูไม่จืด’ เลยแหละ” “น่า...อย่าไปคิดมากเลย เดี๋ยวคืนนี้พี่เลี้ยงดาที่ร้านประจำดีไหมล่ะ?” เพียงเท่านั้น ตาของคนที่ โมโหเมื่อครู่ก็ส่องประกายวาวขึ้นมาทันที “จริงเหรอพี่?” พี่เอี่ยวส่ายหน้าอย่างระอา แม้จะรู้ดีว่ามุขเอาเหล้าเข้าล่อนี้จะช่วยให้รอดจากเงื้อมมือ (นาง)มารอย่างวิชชุดาก็ตาม “จริงสิ เดี๋ยวพอแยกย้ายกันแล้วสองทุ่มเจอกันร้านเดิม” เพียงเท่านี้วิชชุดาก็ยิ้มกว้าง “ได้เลยพี่” สุดท้าย พี่เอี๋ยวก็เอาตัวรอดมาได้เพราะเอาสุราเข้าล่อ ท่ามกลางความโล่งใจของทุกคนในทีมวัน นั้นที่เจ้าแม่ไม่ ‘องค์ลง’ สิงร่างวิชชุดาเหมือนอย่างที่เคยอาละวาดเสียจนออฟฟิศแตกเมื่อหลาย เดือนก่อน เฮ้อ... ((โปรดติดตามตอนต่อไป)) ====================================== ลิ้งค์ตอนเก่าค่ะ ตอนที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3646510/W3646510.html อิๆ ตอนนี้อาจจะไม่ยาวเท่าตอนแรก ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าช่วงนี้ตัวZ กำลังจะสอบ มิดเทอมอ่ะค่ะ (งือ...ทำงานแล้วยังต้องไปสอบอีกอ่ะ T-T) ช่วงนี้ฝนตกหนัก(มากๆ) จนตัวZ แทบจะขับแมงกะไซค์ฝ่าฝนเกือบทุกวันเลยค่ะ ยังไงพี่ๆ น้องๆ ทุกคนก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ หลายคนอาจจะกำลังขมวดคิ้วว่า เอ...กัดกันแบบนี้แล้วมันจะไปรักกันตอนไหนหว่า? อิๆ ใบ้ให้ลุ้น กันไปก่อนว่า 'มันมีเหตุ' ค่ะ ฮี่ๆ ไม่เกิน 3 วัน 7 วันรับรองได้ยลกันแน่ค่า ฮิ้ววววววว ไม่รีบไปไหนแวะทักทายกันก่อนนะคะ คนอ่านค่า^ ^ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 10 ส.ค. 48 10:19:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จนแล้วจนรอดก็ยังคิดชื่อเรื่องไม่ออกอีกเหรอวะ... เอาเป็นว่าจะตั้งชื่อเมื่อไหร่ก็เอ็มฯมาหาละกันนะ จากคุณ : waidhaya - [ 10 ส.ค. 48 10:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังไม่มีชื่อเรื่องอีกเหรอเนี่ย?????????????? จากคุณ : namtanzay - [ 10 ส.ค. 48 12:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาทักทายได้แล้ว หลังจากคอมเดี้ยงไปหมด ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน เฮ้อเหนื่อยจังเลย จากคุณ : an_an_ant - [ 10 ส.ค. 48 12:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ว้า เอามาลงแค่นี้เอง ท่าทางนางเอกของเราจะไม่ช่ายเล่นๆซะแล้ว // ให้คนเขียนค้า... จะได้มีแรง ต่อตอนหน้า จากคุณ : oreocream - [ 10 ส.ค. 48 16:39:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วจะมีชื่อเรื่องเมื่อไหร่คะ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 10 ส.ค. 48 17:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บอกเราว่าจะลงตั้งกะเมื่อวาน แล้วดูซิเนี่ย เลยไม่ได้ขอบเลยอ่ะ ..ไม่ย๊อมมมม ไม่ยอม (((>.<  ))((   >.<))) อือ..มุขคลาสสิคอย่างนี้พี่ชอบ แต่ในลิฟท์อ่ะ.. มะเห็นโดนรัยเลย อ่ะโด่ แล้วทำมาเป็นขู่ให้ scroll down (อุ๊บส์..พูดอะไรออกไปเนี่ย  ^^") จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 ส.ค. 48 17:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ พนันอะไรหว่า ลืมไปแล้ว จากคุณ : scottie - [ 10 ส.ค. 48 18:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อืม ดูท่าการตั้งชื่อเรื่องนี่ก็เป็นปัญหาใหญ่ของนักเขียนเหมือนกันนะคะนี่ ว่าแต่ เทวีทุรคา กะ เจ้าแม่กาลี นี่ไม่ใช่คนเดียวกันหรอคะ เรานึกว่าคนเดียวกันมาตลอดเลยนะนี่ จากคุณ : Bangkokian - [ 10 ส.ค. 48 18:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ หนูดาคับ ไอ้มาไหว้ลาเนี่ยไม่ใช่ยามนะครับ ศาลพระภูมิตะหาก อิอิ สู้ๆนะคะ ขอให้ตั้งชื่อเรื่องได้ไวไว จากคุณ : จริง - [ 10 ส.ค. 48 19:13:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 555 มุขคลาสสิคจริงๆค่ะ อย่างนี้แหละ เค้าว่ากันว่าคู่กันแล้วก็หนีกันไม่พ้นอะ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 10 ส.ค. 48 19:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม โดนจับสองมือเอาไว้ก็ใช้เข่าเตะผ่าหมากไปเลย อย่ายอมเสียเปรียบเค้า จากคุณ : หนูจ๋า - [ 10 ส.ค. 48 19:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่าจะตั้งชื่อว่า เจ็บนี้อีกนาน ครับ จากคุณ : Psycho man - [ 10 ส.ค. 48 19:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ๊ะ นางเอกติดเหล้าจริงๆเหรอ ถึงเอาเหล้าเข้าล่อ จากคุณ : ลูนาติก - [ 10 ส.ค. 48 19:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 นางเอกจะไปร่ำสุราจริงๆเหรอค้าบตัวZ อย่าใหองค์ลงเลยนะค้าบ เดี๋ยวพระเอกเห็นเข้าจะโดนแขวะอีกน้า อิๆ ตัวZ ขับมอเตอร์ไซค์ระวังๆนะค้าบ ^_^ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 48 21:37:41 จากคุณ : pumpkin (ap560) - [ 10 ส.ค. 48 21:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มีแข่งชิงรางวัลตั้งชื่อเรื่องนี้ไหมคะ ....อิอิ จากคุณ : wayvy (wayvy) - [ 10 ส.ค. 48 23:08:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ้ เซฟก่อนน้าาา เด๋วกลับไปอ่านรวดเดียวเลย โชคเอในการสอบนะคะ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 11 ส.ค. 48 22:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามมาลุ้นต่อค่ะ ครั้งต่อไปจะมีเลือดใครออกบ้างไหมเนี่ยนางเอกดุเหรอเกิน จากคุณ : รียา - [ 13 ส.ค. 48 20:10:02 A:203.172.104.212 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หนูดาปากร้ายจัง "ปราณี" ใช้ น ค่ะ โชคดีในการสอบนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 14 ส.ค. 48 06:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนนี้ เข้าทางเป๊ะเลย ู^ ^ สอบเสร็จหรือยัง เป็นไงบ้าง จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 ส.ค. 48 21:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 22 5555 พระเอกของเราโดนในเจ๊จริงๆ จากคุณ : ซ้ำไปทั่ว (ซ้ำไปทั่ว) - [ 15 ส.ค. 48 13:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 15 ส.ค. 48 17:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โลกมันกลมโดยไม่ต้องพิสูจน์จริงๆ เฮ้อ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 16 ส.ค. 48 10:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อยากได้นางเอกแบบนี้บ้าง...จะเอาไว้เฝ้าบ้านนะ อืม....ชอบชอบรีบเอามาลงใหม่นะครับ ปล.ขับรถระวังระวังด้วยละ จากคุณ : Ja auns (jaauns) - [ 23 ส.ค. 48 05:57:17 ]