ความคิดเห็นที่ 1 เหอๆๆ รูปไม่ออก สงสัยสีเยอะไปหน่อย... [1] .......... “รางวัลชนะเลิศอันดับที่ 1 การประกวดแต่งเรียงความวันแม่ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายได้แก่...นางสาวปาลี วิเศษชัย...” สิ้นเสียงโฆษกหนุ่มประกาศ เสียงปรบมือดังเกรี้ยวกราวในหอประชุมของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งก็ดังขึ้นมาแทนที่ ทุกคนต่างชื่นชมผลงานของหญิงสาววัย 17 ปีคนนี้ ความรักต่อแม่ที่เธอบอกกล่าวลงในกระดาษ A4 ช่างมีความหมายที่ลึกซึ่งกินใจ ความเป็นลูกกตัญญูดีเด่นประจำปีคงต้องยกให้เธอไปโดยปริยาย หญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายปีที่ 6 เดินขึ้นมารับรางวัลอันทรงเกียรติบนเวทีอย่างภาคภูมิใจ รอยยิ้มใสๆของเธอแผ่กระจายความสุขให้กับผู้ที่ชมที่นั่งมองเธออยู่ด้านล่างของเวที ใบเกียรติบัตรพร้อมด้วยของรางวัลอีกสองสามชิ้นอยู่ในมือของเธอ... เรียงความที่เขียนถึงแม่ผู้ให้กำเนิด...ผู้ให้ความรักกับเธอมาตลอด แม้แต่ยามเจ็บไข้ได้ป่วยแม่ก็จะคอยเยียวยารักษาจนเธอหาย และเธอเองก็แสดงความรักที่เธอมีให้กับแม่คนนี้ตอบแทนด้วยตัวหนังสือไม่กี่ตัวลงบนกระดาษสีขาวเพียงแผ่นเดียว .......... หญิงสาวที่มือหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนสีดำอีกมือหนึ่งหอบหิ้วของรางวัลต่างๆที่ได้จากการประกวดเรียงความวันแม่กลับมาบ้านอย่างสบายใจ เธอเดินเข้าบ้านสังกะสีเก่าๆที่ใกล้จะผุผังเต็มที่แล้ว บางแผ่นของสังกะสีที่เป็นรูต้องเอาดินน้ำมันหลากสีสันมาแปะรูรั่วเหล่านั้น ภายในบ้านที่ดูไม่ค่อยจะเหมือนบ้านเสียเท่าไร ดูรกและเกะกะไปด้วยข้าวของเครื่องใช้เกี่ยวกับการเรียนของหญิงสาววางเกลื่อนกราดเต็มไปหมด เธอเดินเข้าบ้านมาแล้ววางกระเป๋านักเรียนกับของรางวัลที่ได้สุ่มๆกันไว้ แล้วเธอก็ผลัดเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าในชุดสบายๆ หลังจากนั้นเธอก็เอนตัวลงนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดของเธอ “เอ้า...ปลา กลับมาบ้านแล้วเหรอลูก หิวไหมเดี๋ยวแม่หาข้าวให้กินนะ” เสียงแหบเครือจากความเหน็ดเหนื่อยของการทำงาน กล่าวทักผู้ที่นอนเอกเขนกอยู่ในบ้านก่อนแล้ว เธอเลือกวางหาบไว้ใกล้ๆกับประตูหน้าบ้าน และเอากับข้าวที่เหลือจากการขายของวันนี้ออกมา “ของเหลือๆแบบนั้น ปลาไม่กินหรอก แม่กินไปคนเดียวเถอะ” หญิงสาวยังจดจ่ออยู่กับหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดของเธออย่างไม่วางสายตา แม้แต่ใบหน้าของแม่ที่เมื่อยล้าจากการขายของ...เธอก็ยังไม่แลเห็น มารดาลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบา แล้วถามผู้เป็นลูกสาวต่อ “ปลากินข้าวกับไข่เจียวไหมลูก เดี๋ยวแม่จะทำให้” ไข่เจียว!! ก็ดีกว่าของเหลือๆที่ติดเพียงก้นหม้ออลูมิเนียมใบเก่าที่แม่ของเธอเหลือจากขายกับข้าวมา เธอลดหนังสือการ์ตูนของเธอลงวางข้างตัว “ก็ดี...งั้นรีบไปทำสิ...หิวจะตายอยู่แล้ว” ปาลีพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เธอเพิ่งกลับมาบ้านอยากนอนอ่านหนังสือให้สบายๆแต่แม่ก็ยังมาซักถามจู้จี้กับเธออีก สิ้นเสียงลูกสาว...หญิงร่างผอมบางค่อยๆเดินเข้าในครัว... ไม่ใช่สิ...ความจริงบ้านหลังนี้ไม่มีครัวเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่ข้างๆ ถัดมาจากตรงที่ปาลีนอนอ่านหนังสือการ์ตูน มีอุปกรณ์เครื่องครัวจัดวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ ผิดกับบริเวณตรงจุดนอนดูรกไปหมด เพราะว่าปาลีไม่ชอบให้แม่ของเธอเข้ามายุ่งกับตำราเรียนนัก เมื่อก่อน...แม่ของเธอเคยเข้ามาจัดเก็บหนังสือให้เรียบร้อย พอปาลีมาเห็นก็โมโห เพราะแม่ของเธอทำชีทข้อสอบที่เธอเกร็งไว้หายไปหมด หลังจากนั้นเธอก็สั่งห้ามผู้เป็นมารดาทันทีว่าอย่ามาวุ่นวายกับเหล่าหนังสือของเธออีกเด็ดขาด... หญิงวัยกลางคนค่อยๆหยิบไข่ไก่ที่อยู่ในตะกร้าหวายที่เหลือ 1 ฟองขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา แล้วตอกไข่ลงในชามกระเบื้องใบเก่า เธอค่อยๆตีไข่จนแตกฟอง หลังจากนั้นเธอก็ยกชามขึ้นเพื่อที่จะเทไข่ลงไปทอดในกระทะที่ตั้งไฟร้อนๆด้วยเตาถ่านที่ตั้งอยู่ข้างๆ แต่แล้วด้วยความเหนื่อยล้าของร่างกาย ชามที่อยู่ในมือหญิงวัยกลางคนจึงหลุดลง เพล้ง!! เสียงชามกระเบื้องแตกลงพื้น เศษเล็กเศษน้อยกระจายอยู่ทั่วบริเวณ น้ำจากชามไข่หกกระจายไปทั่วพื้น ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่กับพื้นข้างๆต้องดีดตัวลุกขึ้นทันทีเพราะกลัวว่าเศษไข่จะมาเปื้อนตัวของเธอ “อะไรเนี้ย...แค่เจียวไข่ก็ต้องทำชามแตก...ปลาหิวนะ ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง” ปาลีโวยวายอย่างสุดเสียง ทั้งหิวและโมโหที่แม่เธอชอบทำอะไรเงอะๆงะๆหลายต่อหลายครั้งที่แม่ทำให้ข้าวของในบ้านต้องเสียหายไปหลายชิ้น “แม่ขอโทษ...เดี๋ยวแม่ออกไปซื้อไข่มาให้ใหม่นะ ปลาอ่านหนังสือรอแม่ไปก่อนนะ” เธอขอโทษบุตรสาว ส่วนมือก็เก็บเศษกระเบื้องที่ตกลงพื้น “ไม่กินแล้ว ปลาไปหาข้าวข้างนอกกินเองดีกว่า” ปาลีโยนหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดของเธอกลับที่เดิม แล้วเตรียมผละเดินออกไป “ปลาเดี๋ยวลูก ...เอาตังค์นี้ไปซื้อของอร่อยๆกินนะลูก” มารดาเรียกรั้งลูกสาวไว้ แล้วหยิบธนบัตรที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงจากการขายกับข้าวในวันนี้ออกมายื่นให้กับบุตรสาว ปาลียื่นมือรับโดยดี... เงิน 50 บาท จะซื้ออะไรกินได้ เงินแค่นี้เนี้ยนะ... ใช่สิ!! วันนี้เราได้รางวัลเรียงความมา แม่ก็น่าจะให้รางวัลเพิ่มถ้าหากเราบอกไป แล้วเธอก็พูดพร้อมกับยื่นมือแบเตรียมรับของรางวัลอย่างที่เธออยากได้ “วันนี้ปลาได้รางวัลชนะเลิศมา แม่ไม่คิดจะให้รางวัลปลาหน่อยเหรอ?” ผู้เป็นมารดายิ้มอย่างดีใจเมื่อได้ยินว่าลูกสาวคนเก่งได้รับรางวัลอีกแล้ว ความจริงลูกสาวเธอเป็นคนเรียนเก่ง มักจะสอบได้ที่ 1 ของชั้นเรียนทุกปี และรางวัลต่างๆมากมายที่ลูกได้ ก็มักจะได้อย่างต่อเนื่องทุกครั้ง และทุกรางวัลจะเป็นรางวัลชนะเลิศอยู่เสมอ แม้ว่าทุกๆครั้งรางวัลที่ลูกได้มานั้นเธอจะไม่รู้ว่าเป็นอะไรก็ตาม... เธอเอาสองมือที่เปื้อนไข่ที่ทำแตกเมื่อครู่ จับไปที่แขนเสื้อของลูกอย่างลืมตัว ทำให้ปาลีต้องปัดมือของมารดาอย่างตำหนิ “แม่ เสื้อปลาเปื้อนไปหมดแล้วนะ” แล้วปาลีก็เอาจมูกดมที่แขนเสื้อที่มีคราบน้ำของไข่ไก่ติดอยู่ “ยี้...เหม็นด้วย ต้องเสียเวลาเปลี่ยนเสื้อเลยเห็นไหม” “เดี๋ยวแม่ซักให้ ปลาถอดเสื้อมาให้แม่นะ” เธอพูดพร้อมกับเอามือเช็ดกับผ้าถุงผืนเก่าที่เธอใส่อยู่ “ช่างเถอะ...ไหนล่ะรางวัลของปลา” บุตรสาวเลิกสนใจกับเสื้อที่เปื้อนจากคราบของไข่ไก่ที่แม่เธอจับ เพราะอย่างไรเสียเธอก็ไม่อยากใส่เสื้อที่เหม็นและเปื้อนอีกแล้ว พอเธอได้เงินแล้วเอาไปซื้อเสื้อตัวใหม่ใส่ดีกว่า... มารดายิ้มแก้มแทบปริ แล้วแกะถุงพลาสติกที่ห่อเงินไว้ออกมากาง เธอหยิบธนบัตรใบละ 50 บาท ขึ้นมา 1 ใบ “แม่!! ปลาได้อันดับที่ 1 นะ ได้แค่ 50 บาทเองเหรอ” เธอโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็ทำเสียงให้อ่อนลงกว่าเดิม “เอามาสัก 500 สิ เผื่อว่าปลาจะเอาไปซื้อเสื้อตัวใหม่มาใส่ด้วย” ผู้เป็นมารดาต้องจำใจหยิบให้ แม้ว่าพรุ่งนี้เธออาจไม่มีเงินพอทำทุนในการขายกับข้าวก็ตาม บุตรสาวเดินออกจากบ้านสังกะสีไปแล้ว พร้อมกับเงิน 550 บาท...มากพอที่เธอจะไปซื้อของกินของใช้ที่แพงๆให้จุใจ .......... [มีต่อ] จากคุณ : หมูหยองทอด - [ 10 ส.ค. 48 11:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 [2] .......... ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว พอมืดลงอากาศในช่วงนี้ก็จะหนาวเย็นไปด้วย สี่ทุ่มแล้ว...ปาลียังไม่กลับบ้าน ทิ้งให้หญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมบางต้องนั่งชะเง้อมองคอยการกลับมาของลูก ไร้วี่แวว...ไม่มีแม้กระทั่งเงาของลูก...เธอนั่งรออยู่บนแคร่ไม้เก่าๆอยู่หน้าบ้าน นั่งสัปหงกครั้งแล้วครั้งเล่า.... เหนื่อยจากการทำงาน ต้องลุกขึ้นมาทำกับข้าวขายตั้งแต่ตี 4 หลังจากนั้นต้องเดินหาบเร่ขายของทั้งวัน ตั้งแต่ 7 โมงเช้าถึง 6 โมงเย็น...และนี้ก็เวลาก็ล่วงเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว...แต่เพื่อลูกเธอก็ต้องอดทน .......... “ปลา วันนี้ไม่กลับไปนอนบ้านเหรอ พรุ่งนี้เป็นวันแม่ด้วยนะ” นิน...เพื่อนสาวของปาลีที่บ้านอยู่ถัดมาอีก 3 ซอยถามขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเข็มนาฬิกาที่ชี้เวลาอยู่ที่เลข 12 “แม่ไม่รู้หรอกว่าวันไหนเป็นวันแม่หรือวันลูก วันนี้ปลาขอนอนที่บ้านนินนะ” ปาลีพูดแต่ใบหน้ายังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือนิตยสารเล่มใหม่ล่าสุดที่เพิ่งวางแผงขายวันนี้ “งั้นเราไปเที่ยวตลาดโต้รุ่งกันมั้ย” นินชวนเพื่อนสาวที่นั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่ข้างๆ ปาลียิ้มกว้างแล้วพยักหน้าก็เป็นที่เข้าใจของทั้งสองคน... .......... ภายในค่ำคืนที่หนาวเย็นถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด แต่บริเวณชุมชมแห่งนี้กลับมีแสงไฟสีแดงฉานโชติช่วงสว่างไสวไปทั่ว กลุ่มหมอกควันสีดำถูกปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ ผู้คนต่างวิ่งวุ่นกันอย่างโกลาหน บางคนก็ยกทีวี ตู้เย็นของตนไปมาอย่างทุลักทุเล... บางคนก็หิ้วกระป๋องน้ำที่วิ่งไปกระฉอกหกไป... ทำให้ผู้ที่หลับใหลอยู่ในห้วงภวังค์ที่นอนอยู่บนแคร่ไม้เก่าหน้าบ้านต้องตกใจตื่นขึ้นมา ไฟสีแดงฉานกำลังกลืนกินบ้านของเธอแล้ว กลุ่มควันสีดำเข้าครอบคลุมทุกพื้นที่ภายในบ้านไม่กี่ตารางนิ้วของเธอ ปาลี...ลูกสาวคนเดียวของเธอยังไม่กลับมา นับว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมากสำหรับเธอ แต่ตำราเรียนและอุปกรณ์การเรียนต่างๆของลูกล่ะ ถ้าหากมอดไหม้ไปกับกลุ่มไฟ ลูกสาวเธอจะทำอย่างไร ไม่มีตำราเรียน...ไม่มีเสื้อผ้าสวยๆใส่...ลูกก็จะขายหน้าที่มีไม่เหมือนคนอื่นเขา.... เธอคิดได้จึงรีบวิ่งเข้าไปในกลุ่มไฟที่กลืนบ้านของเธอเกือบทั้งหลังแล้ว...เธอวิ่งไปที่กองตำราของลูกสาวเป็นที่แรก หวังจะหอบเอาหนังสือออกมาทั้งหมด เธอวิ่งเข้าออกอย่างนั้นหลายครั้ง จนเศษไม้ที่ถูกไฟกินได้หักไหม้ลงมากับพื้น ทำให้ขวางประตูทางออกของเธอ... แต่ตำราเรียนของลูกสาวเธอยังไม่หมด ยังเหลืออีกตั้งหลายเล่ม เธอเอาเสื้อของเธอที่อยู่ในตู้ออกมา 1 ตัว แล้วคลุมเข้าที่ท่อนไม้ที่ลุกด้วยไฟ แล้วยกออกด้วยมือที่กรำงานหนักมาทั้งชีวิตออกไป แต่ไม่ทันไร ท่อนไม้อีกท่อนที่โดนไฟกลืนกินเหมือนกันก็หล่นลงมาอีก แล้วบ้านสังกะสีทั้งหลังก็พังทลายครืนลงมา . . . ในที่สุดไฟก็มอดดับลงพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่ทอแสงตะวันเรืองรองรับวันใหม่ เศษเถ้าถ่านสีดำกระจายอยู่เกลื่อนพื้น...น้ำจากการดับไฟนองไปทั่วทุกพื้นที่... . . . . . . บ้านสังกะสีหลังเก่าไม่มีแม้แต่เศษให้เห็นอีกแล้ว... มีเพียงตำราหนังสือเรียนที่วางกองกับพื้นอยู่เกลื่อนเต็มไปหมด และกระดาษสีขาวที่เปียกน้ำจนชุ่ม . . . . . . . “รางวัลชนะเลิศอันดับที่ 1 การแต่งเรียงความวันแม่ยอดเยี่ยม ... นางสาวปาลี วิเศษชัย... ” . . . . จากคุณ : หมูหยองทอด - [ 10 ส.ค. 48 11:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เด็กสมัยนี้ส่วนมากจะเป็นซะอย่างนี้ นิสัยจนไม่ลง ไม่ว่าจะยากจะมียังไงก็ต้องขอให้ได้กินของแพงๆ ใส่เสื้อผ้าแพงๆ ไว้ก่อนทำอะไรไม่ดูฐานะตัวเองเลย แต่จะโทษลูกอย่างเดียวก็ไม่ถูกมันอยู่ที่การเลี้ยงดูด้วยน่ะแหละ คนเรามันก็ต่างจิตต่างใจเนอะ เรารึออกจะชอบแกงติดก้นหม้อมันเข้มข้นอร่อยที่สุดแล้ว แถมเงิน 50 บาท เป็นบางคนกินได้ทั้งวันเลยด้วยซ้ำไปนะเนี่ย แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 48 19:52:17 จากคุณ : Licht (Miran) - [ 10 ส.ค. 48 12:34:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮือ ๆ เศร้าอีกแล้ว หมูหยองทอดรับผิดชอบค่าทิชชู่ด้วย ปึ้ดดด!! หมดม้วนเลย สงสารแม่ ขนาดไม่ใช่แม่เรานะนี่ อย่าทำร้ายแม่เลย รักเค้าตอนที่ยังทำอะไรให้เค้าได้อยู่ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส จากคุณ : รักแม่ที่สุดเลยค่ะ (coolning) - [ 10 ส.ค. 48 12:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ................... โอย... ชีวิตช่างโหดร้ายนัก รางวัลแห่งความรักของแม่ต่อลูก คือ.......... โฮ  โฮ .. แด่ลูกรักด้วย  ชีวิตแม่ บาดลึก จริงๆ  เรื่องนี้ ชื่นชม ชื่นชม .............. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 10 ส.ค. 48 13:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แง้ ... (ไฟไหม้ขนาดสังกะสีไม่เหลือเนี่ย กระดาษไม่เหลือหรอกค่ะ) (คิดแบบคนแก่ ก็ใช้คำธรรมดาว่าเสพยาเกินขนาดนี่แหละค่ะ) จากคุณ : scottie - [ 10 ส.ค. 48 18:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เยี่ยม.....บีบหัวใจดีครับ ขออภัย คุณสก็อตตี้ ผมว่าแกวิ่งเที่ยวแรก ๆ พอจะเอาออกมาได้บ้างครับ แล้วตอนหลังจึงได้ไหม้หมด นะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 10 ส.ค. 48 18:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หลังอ่านจบคิดว่าคนที่ยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อแม่ น่าจะได้คิดแล้วทำอะไรเพื่อแม่ได้บ้างนะคะ จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 11 ส.ค. 48 08:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทำเอาน้ำตาซึมเลยค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 14 ส.ค. 48 05:48:43 ]