ความคิดเห็นที่ 1 ............................................. "อย่าเพิ่งไปสิ! เจ้าตัวเล็ก!!" เขาตะโกนร้องเรียกหาตัวเองในร่างเล็กก่อนที่จะได้รู้สึกว่า ตัวเองกำลังนอนพิงอะไรบางอย่างอยู่ "ฟื้นแล้ว! มาโกโตะฟื้นแล้ว! คุณมิสเทรส!!" เสียงตะโกนโห่ร้องด้วยความดีใจของโทรุดังออกมาจนเขาได้ยินอย่างชัดเจน เปลือกหนังตาอันน้อยนิดถูกเปิดขึ้นทันทีที่ได้ยิน ภาพแผ่นหลังของมิสเทรสดูใหญ่จัง - - มาโกโตะคิดอย่างเหนื่อยอ่อน พลางขยี้ตาของตัวเองเพื่อให้เห็นชัดขึ้น พอเห็นชัดก็แทบจะตะลึงไปในทันที เขากำลังขี่หลังอยู่บนตัวของมิสเทรส!! "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ มิสเทรส ทำไมผมถึงมาอยู่บนหลังของ..." ไม่ทันที่ตัวเองจะได้พูดจบประโยค ความรู้สึกอ่อนเพลียก็บังเกิด ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างมาดูดพลังชีวิตของเขาออกไปอย่างนั้นแหละ "อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย หลานรัก เจ้านะบาดเจ็บสาหัสมากพออยู่แล้ว ขืนพูดตอนนี้ พลังชีวิตของเจ้าก็ยิ่งลดลงขึ้นเรื่อยๆนะ" มิสเทรสกล่าวตักเตือนด้วยความเป็นห่วงสุขภาพของหลานตัวเอง มาโกโตะไม่ฟัง แถมยังดันทุรังที่จะถามต่อไปอีก "ผมอยากรู้ว่ามัน ...อึ่ก! เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมสลบไปแล้วกันแน่ครับ" พูดจบก็เขาก็กระอักเลือดออกมาทันที ทำให้แผ่นหลังของมิสเทรสเต็มไปด้วยคราบเลือดทั้งหมด "ผมขอโทษครับ!!" รู้ทั้งรู้ก็ยังดันฝืนทุรังให้ตัวเองพูดออกมาอีก รู้งี้น่าจะเชื่อฟังมิสเทรสตั้งแต่แรกเสียก็ดี "ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องขอโทษข้า เจ้าไม่ผิดอะไรเลยที่จะถาม - - แต่ต่อไปห้ามพูดอีกเด็ดขาดจนกว่าจะได้รับอนุญาต...เข้าใจไหม" มาโกโตะฟังแล้วก็ผงกหัวแทนคำพูด "ดีมาก เอาละ เรื่องที่เจ้าสงสัยนั้น เดี๋ยวข้าจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ขอพาเจ้ากลับไปที่บ้านรักษาบาดแผลให้เสร็จก่อน" มิสเทรสกล่าวพลางยิ้มให้กับตัวเอง และรู้สึกหัวใจพองโตด้วยความยินดีปรีดาที่หลานของตัวเองฟื้นขึ้นมาแล้ว พอมิสเทรสพูดจบ มาโกโตะก็ค่อยพิงแผ่นหลังอุ่นๆนั่นต่อ แล้วก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน ................................................... ดวงอาทิตย์ที่แผ่รัศมีสีทองส่องสะท้อนผิวน้ำทะเลกลายเป็นสีส้มแสบตา นกตัวน้อยส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วก่อนจะบินกลับรัง ต้นมะพร้าวที่มีอยู่ตลอดริมฝั่งชายทะเลลู่ลงตามสายลมที่พัดเบาๆ แต่นั่นก็ไม่ดูสวยงามเท่ากับสิ่งที่ตั้งอยู่บนเนินสูง นั่นก็คือปราสาทหินที่ทำด้วยหินอ่อนทั้งหมด เสียงย่ำเท้าดังขึ้นไปตลอดทางเดินจนทำให้บรรดาคนใช้มองกันไปที่จุดๆเดียว ชายร่างสูงชุดคลุมสีดำกับเด็กชาย 10 ขวบ ซึ่งทั้งสองคนกำลังเดินเข้ามาในปราสาทอย่างไม่แคร์สายตาของหญิงสาวที่ยืนท้าวสะเอวรอตรงหน้าบันได "นึกว่าลืมบ้านหลังนี้ซะอีก กลับมาก็ดี! - - เจ้าไปกับข้าที่ห้องหน่อยสิ! เราสองคนมีเรื่องที่จะต้องชำระกัน" หญิงสาวในชุดคลุมไหล่สีทองกล่าวเสียงตวาด เส้นผมหยิกสีน้ำตาลแดงเป็นเงาของหล่อนปรกเข้าที่โครงหน้ารูปไข่ ขนตาเป็นแพยาว จมูกที่ได้รูป และริมฝีปากสีแดงที่เย้ายวนชาย ไม่ว่าชายใดเห็นต้องหลงใหล เด็กชายยืนมองหล่อนก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าตามแม่เลี้ยงเข้าไปในห้อง ก็ต้องหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองชายร่างสูงชุดคลุมสีดำที่จับมือเขาเอาไว้ "จับมือข้าเอาไว้ทำไมกัน คริส ปล่อยสิ" เด็กชายพูดพลางสะบัดมือให้หลุดออกจากพันธการ แทนที่คริสจะปล่อย กลับจับแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม "นายน้อย ....ได้โปรดอย่าไปเลยนะขอรับ ขอร้องล่ะ" คริสกล่าวเสียงสั่น เขาไม่อยากให้นายน้อยของเขาต้องไปทุกข์ทรมานกับแม่เลี้ยงนั่น เด็กชายมองคริสอย่างเข้าใจแต่ก็ส่ายหัวปฎิเสธ "ข้ารู้ ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงข้า - - คริสปล่อยข้าเถอะ เจ้าช่วยอะไรข้าไม่ได้หรอก" เด็กชายรู้สึกบ่อน้ำตาของตัวเองแตก จึงรีบเอามือเช็ดน้ำตานั่นทันที "แต่ว่า..." คริสยังดึงดันที่จะพูด แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นสีหน้าของนายน้อยตัวเอง พร้อมกับปล่อยมือเล็กๆนั่นออก เด็กชายส่งยิ้มหวานให้คริสก่อนหันหลังกลับเข้าไปในห้องนั่น หลังจากประตูห้องถูกปิด เด็กชายก็สะดุ้งทันทีกับเสียงแส้ที่ฟาดลงพื้นห้อง "ช้า! ช้าเกินไป เจ้าเด็กบ้า! อยากให้ข้าคลั่งมากกว่านี้หรือไง! มานี่เร็วๆเข้า!" เสียงตวาดแหลมๆของผู้เป็นแม่บุญธรรมดังลั่นห้อง เด็กชายรู้ดีว่าแม่บุญธรรมต้องการอะไรจึงเดินเข้าไปหาอย่างหวาดๆ มิทันที่จะได้ไปถึงตัวของหญิงสาว ความรู้สึกเจ็บแสบก็เกิดขึ้นตามร่างกาย แขน ขา - ด้วยแส้ที่ฟาดลงมาอย่างไม่ยั้งมือนั่นเอง เจ็บแสบระบมไปหมด มันลึกไปถึงหัวใจของเด็กชายที่ไม่สามารถตอบโต้แม่บุญธรรมได้ มันเหมือนกับคำสั่งอย่างหนึ่ง คำสั่งที่ห้ามไม่ให้เขาขัดขืนกับหญิงสาวตรงหน้าได้ "เป็นอะไรไปเล่า! โดนมากจนร้องไม่ออกเลยหรือไง" รอยแสยะยิ้มของแม่บุญธรรมเผยออกมาอย่างพออกพอใจ ก่อนจะลงมือฟาดแส้ลงไปที่หลังของเด็กชายอีกครั้ง เด็กชายไม่ร้องได้แต่ทนกัดฟันเรื่อยไปจนกระทั่งหมดแรงเป็นลมล้มพับต่อหน้าหญิงสาว แต่ถึงกระนั้นแม่บุญธรรมก็ยังไม่ยอมหยุดมือ แถมฟาดลงไปอีกรอบ คราวนี้เด็กชายทนไม่ไหวถึงกับส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด "ทนไม่ไหวแล้วเว้ย! ปัง!" เสียงคริสตะโกนพร้อมกับประตูที่ถูกเปิด "ปล่อยนายน้อยเดี๋ยวนี้นะ! นายหญิง" ว่าที่นายหญิงเงยหน้าขึ้นมามองคริสด้วยสีหน้าที่ชิงชัง "เจ้ามีสิทธิ์มาสั่งคนอย่างข้าด้วยรึ! เจ้าคนชั้นต่ำ" พูดจบพลางใช้เท้ากระทืบเข้าที่ศีรษะของเด็กชาย "คนชั้นต่ำ อะไรก็คนชั้นต่ำ! คิดว่านายหญิงสูงนักหรือไง ที่มาดูถูกคนอื่นนะ" คริสโมโหสุดขีดที่เห็นการกระทำเยี่ยงสุนัขของนายหญิง จึงรีบชักดาบขึ้นมาทันที "จะใช้ดาบขู่ข้าหรือไง เจ้าคนทรยศ!" "ใช่! แล้วจะทำไมล่ะ นังตัวดี!" คำสรรพนามที่คริสเคยเรียกหญิงสาวเปลี่ยนไป "ออกห่างจากนายน้อยเดี๋ยวนี้ซะ! ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้าแน่" คริสขู่พลางสาวเท้าเข้าไปหาอย่างช้าๆ "ฮึ! ก็ได้ แล้วเจ้าจะได้เห็นดีกันแน่ ว่าคนทรยศไม่สามารถหนีรอดพ้นเงื้อมือดอกเตอร์!" หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดก่อนที่จะหายตัวไปจากห้องภายในพริบตาเดียว พอหญิงสาวนั่นหายไปแล้ว คริสก็รีบวิ่งเข้าไปดูเด็กชายที่นอนฟุบอยู่ตรงพื้นด้วยความรวดเร็ว "นายน้อยขอรับ! นายน้อยต้องไม่เป็นอะไร ฟื้นสิขอรับนายน้อยได้โปรด" คริสเขย่าร่างเล็กด้วยความหวังที่จะให้เด็กชายลืมตาขึ้นมา แต่เด็กชายไม่มีท่าทีว่านั้นเลยสักนิด คริสใจสั่นพลางสำรวจว่ายังหายใจอยู่ไม่ "ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะเสียนายน้อยไปแล้วซะอีก" คริสกล่าวอย่างโล่งอกก่อนที่จะอุ้มร่างนั้นขึ้น แล้วพาร่างนั้นออกนอกปราสาทไป .......................... หลังจากที่ได้หลับไปนานถึงสองวันเต็มๆ ก็ตื่นขึ้นมาหน้าตาสดใสกว่าเดิมจากที่เคยซีดราวกับไข่มุก เล่นเอาคนเฝ้าไข้แทบไม่หลับไม่ได้นอนไปตามๆกัน ถึงจะหายดีเป็นปกติแล้วก็จริง แต่ก็ยังคงสับสนเรื่องเก่าว่า ตัวเขา มิสเทรสและโทรุ รอดมาจากพลังแบล็กโฮลนั่นได้ยังไงกัน พอได้ฟังคำบอกเล่าจากมิสเทรสแล้ว เขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่งจนแทบจะตกเตียงเลยด้วยซ้ำ "ผมไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหมครับ มิสเทรส" มิสเทรสส่ายหน้าปฎิเสธทันทีที่มาโกโตะพูดจบ "ไม่ผิดหรอก มาโกโตะ ในช่วงที่ข้าคิดว่าไม่รอดแน่แล้ว เจ้ากลับดึงพลังแฝงในตัวเองที่เรียกว่า ออโรร่า ออกมาเป็นรูปโล่ห์แล้วมาบังพวกเราสามคนไม่ให้โดนพลังนั่นเอาไว้ ทีแรกข้าคิดว่ามีพวกเราสามคนที่รอดจากพลังแบล็กโฮล กลับผิดคาดซะได้ พอข้าลืมตาขึ้นมาก็พบพลังออโรร่าของเจ้ามาครอบคลุมพลังแบล็กโฮลนั่นไว้ และบีบพลังแบล็กโฮลให้เล็กลงเรื่อยๆจนแตกสลายหายไปกับอากาศ" มิสเทรสหยุดพักหายใจ พร้อมกับมองหน้ามาโกโตะด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน "ข้าไม่คิดเลยว่าเชื้อสายจอมเวทย์อันดับหนึ่งแห่งโลกไกอาจะแรงขนาดนี้ มิเสียแรงที่ข้าเฝ้ารอคนอย่างหลานมานานนับ 50 ปี นับว่าคุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ" "เชื้อสายจอมเวทย์? โลกไกอา? หมายความว่ายังไงเหรอครับมิสเทรส ผมฟังแล้วยังงงอยู่เลย" มาโกโตะกับโทรุที่ฟังอยู่นานก็เอ่ยปากถามพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย "มาโกโตะ ตระกูลของพวกเรานั้นสืบทอดเชื้อสายมาจากจอมเวทย์อันดับหนึ่งนะ โดยที่ข้าเป็นรุ่นหลานคนที่ 8 ที่สืบทอดเชื้อสายนั่นเอาไว้ พ่อของเจ้าเป็นคนที่ 9 ส่วนเจ้าก็น่าจะ 10 ได้มั้ง แล้วก็ส่วนโลกไกอานั่น ก็เป็นชื่อของบนโลกที่เรากำลังนั่งอยู่นี่ไงล่ะ" แม้ว่ามิสเทรสอธิบายมาจนหมด มาโกโตะก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี เนื่องจากเขาไม่รู้จักจอมเวทย์ผู้เก่งกาจอะไรนั่นเลยสักนิด เป็นใครก็ไม่รู้ และที่สำคัญ ตัวเขาเองไม่น่าจะเก่งกาจอะไรที่มิสเทรสจะมาสรรเสริญเยินยอเขาว่าเก่งอย่างนู้นเก่งอย่างนี้ ซึ่งเขานึกแล้วแทบจะสะอิดสะเอียนจนอยากจะกระโดดน้ำตายตอนนี้ให้เสียรู้แล้วรอดไปเลย มิสเทรสเหลือบมองมาที่หลานชายของเขาและก็เข้าใจในความคิดของมาโกโตะได้ทันทีโดยที่ไม่ต้องถาม "ใจเย็นๆสิ มาโกโตะ ข้ารู้ดีว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ หลานไม่ได้อยู่บนโลกนี้เพียงลำพังนะ ยังมีข้า โทรุ และก็พ่อของเจ้าคอยให้กำลังใจเจ้าอยู่เสมอ แล้วก็เรื่องบ้าๆที่หลานคิดว่าตัวเองเป็นคนฆ่าแม่ตัวเองนั่นก็ให้ลืมมันไปได้เลยรู้ไหม" มิสเทรสพูดเน้นย้ำโดยเฉพาะช่วงท่อนสุดท้าย ซึ่งมาโกโตะฟังก็นิ่งเงียบไป - - ถูกของมิสเทรส เขาไม่น่าโง่ที่หลงความคิดนั่นมาตั้งนานนับสิบกว่าปี แม่ของเขาไม่ได้ตายเพราะเขาสักหน่อย แต่เป็นไอ้แก่นั่นต่างหาก คนที่ฆ่าแม่และสาปเขาให้เป็นร่างครึ่งหญิงครึ่งชายมาจนถึงบัดนี้ "เกือบลืมไปเลย ให้ตายสิ! ข้านี่มันแย่จริงๆ ในเวลาสำคัญอย่างนี้กลับลืมเสียได้" มิสเทรสบ่นพลางตีหน้าเคร่งเครียดเหมือนมีเรื่องเดือดร้อนใจเอามากๆ "ลืมอะไรเหรอครับมิสเทรส" คราวนี้โทรุเป็นคนถามบ้างหลังจากที่นั่งเงียบมานานอีกครั้ง "ก็ข้าลืมให้พวกเจ้าไปลงทะเบียนสำหรับคนที่จะมาอาศัยอยู่บนโลกไกอานี้นะสิ นี่มันก็เกินไปสองชั่วยามแล้วด้วย - - มาโกโตะ หลานรีบๆลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ เจ้าก็ด้วย โทรุ เร็วๆด้วยละ ข้าจะรออยู่ข้างล่าง" มิสเทรสพูดรัวและเร็วจนคนที่อยู่ข้างๆฟังแทบไม่เป็นประโยคแล้ว เสร็จสรรพมิสเทรสก็ลุกขึ้นพรวดพราดเดินออกไปนอกห้องอย่างเร็ว จนทำให้เขากับโทรุต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง ........... จบ บทที่ 8 สิ่งที่ต้องแก้ไข จากคุณ : St.Valkyrie moon (St.Valkyrie moon) - [ 11 ส.ค. 48 02:51:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โลกไกอา .. เหมือนในเรื่องของคุณแมวใบตองเลย จากคุณ : scottie - [ 11 ส.ค. 48 19:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 14 ส.ค. 48 21:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ท่าทางเหมือนเอาแฮรี่ พอตเตอร์มาบวกกะแร็คนาร็อคเลย ว่าแต่คนแต่งชื่อว่า กิ๊ฟ หรือปล่าวน้า จากคุณ : ลูนาติก - [ 8 ก.ย. 48 16:28:26 ]