PANTIP.COM : W3663994 "คนถึงฆาต" ...... (เรื่องสั้นนานทีปีหน) ^^' [เรื่องสั้น]

"คนถึงฆาต" ...... (เรื่องสั้นนานทีปีหน) ^^'

“ศล ฉันเป็นหมอ ไม่อยากพูดอะไรที่ผิดจรรยาบรรณ แต่ฉันกับนายก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก นายกับฉันสัญญาว่าจะไม่โกหกกันไม่ปิดบังเรื่องอะไรกัน ก็ได้วะ ฉันจะบอกให้ว่านายน่ะควรจะใช้ชีวิตที่เหลือจากนี้ไปให้ดีที่สุด เวลาของนายเหลือน้อยแล้วว่ะ”

วิษณุเสียบฟิลม์เอกซเรย์กลับลงไปในซองกระดาษและเอื้อมมือมาเขย่าแขนของโกศลซึ่งได้แต่นั่งอึ้ง เขาเพียงแค่รู้สึกเจ็บหน้าอกและไอไม่หยุดทั้งคืน จนกระทั่งเมื่อหายใจลำบากและไอออกมาเป็นเลือดเขาจึงตัดสินใจลางานมาหาวิษณุซึ่งเป็นทั้งเพื่อนเก่าและหมอที่โรงพยาบาล ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะถูกตรวจพบโรคร้ายแรงเช่นนี้

“นายเป็นมะเร็งปอด” วิษณุถอนหายใจ “มาตรวจเจอตอนนี้ก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากแล้ว”

ชายหนุ่มร่างผอมทำเสียงหายใจลำบาก เขารู้สึกเครียดวิงเวียนไปหมด มือสั่นเทาล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อหยิบซองกระดาษเคลือบซองหนึ่งออกมาเคาะกับมือ เพื่อนของเขาส่ายหน้าแล้วแย่งซองบุหรี่นั้นมาโยนลงถังขยะในห้อง “นี่แหละ ตัวการที่ทำให้นายอายุไม่ยืน บุหรี่....กับความดื้อของนาย”

“นายเป็นหมอ นายก็รักษาให้หายสิวะ”

“ยากแล้วว่ะ ถ่อมาหาฉันตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้มากแล้ว ถึงพอทำได้นายก็ไม่ได้กลับไปเป็นแบบเดิมอีก ฉันเป็นหมอรักษาโรคมะเร็งมาหลายสิบปี บอกกันตรงๆว่ะว่านอกจากจะตรวจเจอในระยะเริ่มแรกได้ยากแล้วคนที่เป็นกว่าจะมาหาหมอก็ตอนระยะที่รักษายากแล้วด้วย คนไข้ที่ป่วยในระยะเดียวกับนายที่ผ่านมือฉันไปถ้าไม่ตายก็คือไม่เป็นปกติเหมือนเดิมอีกแล้ว”

“นายจะบอกว่าฉันจะตายเร็วๆนี้งั้นเรอะ”

เป็นอีกครั้งที่วิษณุถอนหายใจ “อันนี้ก็บอกไม่ได้ว่ะ ขึ้นอยู่กับอะไรหลายๆอย่าง แต่นายไม่ประมาทชีวิตไว้ก็ดี”

โกศลคลายเนคไทออก ยกมือขึ้นตะปบกระเป๋าเสื้อหาซองบุหรี่สูบแก้เครียดตามความเคยชินแต่ไม่พบ นึกขึ้นได้ว่าวิษณุแย่งเอาไปจากมือโยนลงถังขยะไปแล้ว รู้สึกหงุดหงิดกังวลอยู่พักหนึ่งก็ล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกง หยิบซองบุหรี่อีกซองออกมา แต่จะด้วยมือที่สั่นไร้เรี่ยวแรงหรือประสาทรับรู้สั่งการที่ช้าลงก็ไม่รู้ พริบตาเดียวต่อมาบุหรี่ซองนั้นก็ย้ายไปอยู่ในมือของวิษณุ สายตาละห้อยของเขาจึงได้แต่มองหมอเจ้าของไข้บรรจงหย่อนซองบุหรี่ที่สองลงถังขยะ

“เดี๋ยวนี้นายสูบบุหรี่วันละกี่ซอง”

“สองกว่าๆ” เขาตอบ เสียงแหบแห้งเหมือนหลอดลมเต็มไปด้วยสิ่งกีดขวาง “บางวันก็สาม....”

“เครียดอะไรนักหนาวะ”

“ก็เดิมๆ งาน ครอบครัว เงิน สุขภาพ ยิ่งพอไอมากๆแล้วเพื่อนทักว่าน่ากลัวจะเป็นมะเร็งปอดก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดก็ยิ่งสูบ”

หมอส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำตอบ ส่วนคนไข้รุกถามต่อ “บอกมาตามตรงแบบเพื่อนกัน อาการขั้นนี้อยู่ได้อีกกี่ปีกี่เดือนวะ”

“ระยะลุกลามไปถึงกระดูกว่ะ คงไม่เกินสองปีนี้ สภาพร่างกายอย่างนายตอนนี้มาโรงพยาบาลได้เองก็บุญแล้ว”

โกศลปิดประตูบ้านลงแล้วนั่งหมดแรงอยู่ที่ข้างประตูบ้านนั้น ทั้งหมดแรงจากอาการเจ็บป่วย และหมดแรงจากคำพูดของหมอ ต่อจากนี้ชีวิตของเขากำลังนับถอยหลังแล้ว เขาเกือบจะโอนอ่อนเข้ารับการรักษาอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นสภาพผู้ป่วยมะเร็งปอดที่นอนเจาะคอหายใจรวยรินในโรงพยาบาลแล้วเขาก็บอกเพื่อนว่าขอเวลาเตรียมตัวอีกสักพัก ทำใจพร้อมได้เมื่อไหร่เขาจะเข้ามารักษาเอง

แต่โกศลรู้ตัวเองดี....เขาไม่มีวันทำใจได้เลย

ยืนส่งกระจกหน้าห้องน้ำ ภาพของชายหนุ่มวัยสามสิบปลายๆมีใบหน้ากับคอและอกที่บวมเป่งเนื่องจากมีเลือดดำคั่ง ในอกบวมนี้เองที่เนื้อร้ายกำลังเติบโตกัดกินชีวิตเขาอยู่ นึกภาพตัวเองนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ มีเครื่องช่วยหายใจกับท่อให้อาหารผ่านรูที่ลำคอลงไป เสียงปั๊มอากาศและท่อดูดเสมหะในลำคอกรีดบาดแก้วหู ร่างกายตัวเองนอนผ่ายผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกแล้วโกศลคิดว่าสภาพตัวเขาในอาการแบบนั้นมันคือการตายทั้งเป็นดีๆนี่เอง

โกศลนั่งอิงประตูบ้านอยู่พักหนึ่งแล้วค่อยๆลุกเดินอ่อนแรงไปเปิดลิ้นชักตู้เอกสารใกล้ๆ ในลิ้นชักนั้นมีบุหรี่อยู่สองซอง อันที่จริงไม่เพียงแต่ในลิ้นชักหรือกระเป๋าเสื้อของเขาเท่านั้น เขายังเก็บบุหรี่อีกหลายซองในห้องน้ำ ในตู้ยา บนชั้นวางหนังสือ ข้างเบรกมือรถยนต์ ในห้องครัว แม้แต่ข้างหมอน เขาซื้อบุหรี่จากร้านปลอดภาษีมาคราวละหลายหีบและไม่เคยปล่อยให้เพชฌฆาตสีขาวนี้อยู่ห่างตัวเลย ชายหนุ่มโผเผมานั่งที่โซฟา ใช้ปากคาบและจุดไฟบุหรี่ด้วยมือสั่นเทา ใช่....เขากำลังเป็นโรคมะเร็งปอดขั้นลุกลามเพราะบุหรี่ แต่เวลานี้เขาต้องการบุหรี่

ควันสีเทาลอยอ้อยอิ่งอยู่ในห้องรับแขก เครื่องเรือนแทบทุกชิ้นล้วนอาบกลิ่นควันบุหรี่มานานจนหมอง บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอับสกปรกและกลิ่นยาสูบไหม้มาตั้งแต่ก่อนเขาแต่งงาน โกศลนั่งมองไปยังรูปถ่ายวันแต่งงานของเขากับปรียานุชในตู้กระจก เธอเป็นคนเดียวที่ยอมทนกับสิ่งนี้ได้และแต่งงานกับเขาเพราะเชื่อว่าจะทำให้เขาเปลี่ยนแปลง แต่เขาไม่ได้เปลี่ยน ปรียานุชจึงเปลี่ยนชีวิตของเธอเองด้วยการออกไปจากชีวิตเขาแทนเมื่อปีกลาย โกศลหัวเราะเบาๆในลำคออันเหือดแห้ง เขาจำได้ว่าวันที่ภรรยาของเขาเก็บข้าวของย้ายออกไปเขานอนร้องไห้และสูบบุหรี่ที่เตียงจนหลับไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อบุหรี่ตกลงบนที่นอนเกิดเป็นไฟไหม้ห้องนอนขึ้นมา เขาโชคดีที่หนีรอดออกมาและดับไฟเอาไว้ได้ทันทำให้มีเพียงห้องนอนของเขาที่เสียหายบางส่วน และตัวของเขาถูกไฟลวกที่แขนขาเล็กน้อย โกศลเข้าไปนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลหลายสัปดาห์ นั่นเป็นช่วงเดียวในชีวิตที่เขาอยู่ห่างบุหรี่

กลับออกจากโรงพยาบาล เขาย้ายที่นอนจากห้องนอนไหม้นั้นลงมานอนที่โซฟาเหม็นอับชั้นล่าง นอนอยู่ท่ามกลางเศษอาหาร ก้นบุหรี่ เถ้าบุหรี่ เสื้อผ้าที่ใช้แล้วยังไม่ได้ซัก จานชามที่ไม่ได้ล้าง และซากแมลงสาปบนพื้นห้องที่กำลังถูกมดกัดกินจนเหลือแต่เปลือก ควันบุหรี่ลอยอบอวลเหมือนควันกำยานในวิหารศักดิ์สิทธิ์ทั้งเช้าและเย็น เขารู้ดีว่าการเป็นสิงห์อมควันทำให้เป็นที่รังเกียจของเพื่อนร่วมงานและเป็นที่จับตามองของหัวหน้า ยิ่งเมื่อรวมกับผลงานแบบเช้าชามเย็นชามของเขาแล้ว ช่วงปลายปีบริษัทก็ขอร้องให้เขาลาออก โกศลไม่มีทางเลือก อันที่จริงเขาไม่เคยสร้างทางเลือกให้ตัวเองเลยนอกจากเลือกที่จะขับรถไปร้านปลอดภาษีแล้วซื้อบุหรี่มาอีกสองสามหีบ บุหรี่คือเพื่อนตาย.....

แต่เขากำลังจะตายเพราะบุหรี่

แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 48 22:51:40

จากคุณ : ธามาดา - [ 11 ส.ค. 48 22:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 1

วันต่อมาโกศลตื่นเกือบเที่ยงวัน เขาเอนหลังสูบบุหรี่จนหิวข้าว เดินเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงไปเปิดดูตู้เย็นเจอแต่ถุงข้าวสวยกับน้ำพริกกะปิที่ซื้อมาเมื่อหลายวันก่อนกระปุกหนึ่งวางตะแคงอยู่ด้านในสุด เขาเทข้าวเย็นชืดใส่จานแล้วตักน้ำพริกราดกินอย่างหิวโหย แต่เพียงสองสามคำก็สำลักคายข้าวลงบนพื้น น้ำพริกไม่อร่อย แต่ข้าวนั้นบูด ชายหนุ่มอารมณ์เสีย เขาเดินไปจุดบุหรี่สูบอีกสองมวนแล้วสตาร์ทรถออกไปซื้อกับข้าวปากซอย เขาไม่ได้ปิดประตูรั้วบ้านเมื่อออกไปเพราะเชื่อว่าบ้านนี้แย่เกินกว่าที่ขโมยจะสนใจ คงจะมีเพียงเขากับเธอเท่านั้นที่สามารถเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้

เป็นอีกครั้งที่โกศลคิดถึงปรียานุช คิดถึงวันแรกที่เธอเข้ามาเห็นบ้านของเขา เธอเอามืออุดจมูกและทำหน้ายู่ยี่กับภาพขยะเต็มบ้านตรงหน้า แต่ไม่นานเธอก็หลับตาสูดลมหายใจนั้นเข้าเต็มปอดให้คุ้นเคยกลิ่นก่อนจะยิ้มให้เขา “มาช่วยกันเก็บกวาดบ้านกันเถอะจ้ะ เราจะได้อยู่บ้านสวยๆมีความสุขกัน”

เธอเก็บเสื้อผ้าที่เขาถอดเกลื่อนพื้นไปซัก แม้จะมีท่าทางเคอะเขินเล็กน้อย แต่เธอก็ก้มลงหยิบกางเกงในของเขาใส่ตะกร้าและยกไปซักหลังบ้าน ส่วนเขาได้รับมอบหมายให้ยกจานข้าวที่กินเสร็จเมื่อวันก่อนไปล้าง เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าบนจานบางจานมีหนอนแมลงวันใช้ชีวิตอยู่ ปรียานุชเปิดหน้าต่างรับแสงแดดและระบายอากาศ เขาเพิ่งรู้สึกว่าบ้านของตัวเองสว่างไสวและน่าอยู่กว่าทุกวัน เช่นเดียวกับชีวิตของเขาที่สว่างไสวและน่าอยู่กว่าที่เคย ทั้งสองคนแต่งงานกัน ปรียานุชเลือกชุดทำงานสวยๆให้โกศลใส่ สอนโกศลให้รู้จักวิธีรีดผ้าที่ถูกต้อง คอยดูแลให้เขาออกกำลังกายกับกินผลไม้เพื่อสุขภาพอยู่เสมอ แต่มีสิ่งเดียวที่เธอไม่เคยทำได้ คือให้เขาเลิกบุหรี่

แม้จะแข็งขันกับการทำให้บ้านและชีวิตคู่มีความสุขแค่ไหน แต่เมื่อทุกวันเมื่อปรียานุชกลับมาบ้านก็ยังพบเจอสภาพเดิมๆของเขา ควันบุหรี่ล่องลอยเต็มบ้านจนเธอหายใจไม่ออก เศษขยะกองอยู่ทุกมุม ความเกียจคร้านที่จะทำอะไรให้ดีขึ้นของเขานอกจากการหาบุหรี่มาสูบทำให้เธอตกอยู่ในความเครียด ปรียานุชต้องเข้าโรงพยาบาลหลายหนด้วยโรคภูมิแพ้ แม้จะเล่าให้สามีฟังถึงสาเหตุอาการเจ็บป่วยของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เพียงสิ่งเดียวที่เขาทำให้เธอคือเดินออกไปสูบบุหรี่อีกห้องเท่านั้น ปรียานุชแสดงอาการขยะแขยงออกมาชัดเจนเมื่อเขาพยายามจะพาร่างเหม็นบุหรี่นั้นไปกอดจูบเธอ จากที่เคยรักอย่างเต็มหัวอกหัวใจ มาวันนี้กลับกลายเป็นอยากหลีกหนีออกไปให้พ้นจากสภาพแบบนี้ วันหนึ่งเธอก็ทำได้จริง บ้านที่เคยอยู่ร่วมกันมาวันนี้มีแต่โกศลเท่านั้นที่ยังใช้ชีวิตอยู่

แต่โกศลก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่นาน

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาภรรยา มีเสียงคอยสายครู่หนึ่งก่อนจะโอนไปยังบริการรับฝากข้อความ เขารู้ดีว่าเธอยังไม่อยากรับสาย ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามโทรไปอ้อนวอนเธอเพื่อขอให้ชีวิตคู่เป็นดังเดิมนับร้อยครั้ง แต่ปรียานุชก็ใจแข็งพอที่จะไม่รับสาย โกศลอัดควันบุหรี่เข้าไปเต็มปอดแล้วค่อยๆพูดฝากข้อความ ชีวิตของเขากำลังจะถึงฆาต ภรรยาของเขาควรจะได้รับรู้

กลับมาถึงบ้าน โกศลไอจนตัวงอ เลือดปนเสมหะย้อยลงกองกับพื้นกระเบื้อง ชายหนุ่มหอบหายใจลำบากจนหน้ามืดและทรุดตัวลงนอนในห้องครัว มัจจุราชเหมือนส่งคำเตือนว่าเขาไม่สามารถจะดื้อดึงอยู่นอกโรงพยาบาลได้อีกแล้ว ชายหนุ่มนึกถึงสภาพผู้ป่วยมะเร็งปอดระยะรุนแรงที่โรงพยาบาล ต่อไปเขาคงถูกเจาะคอ ถูกต่อเครื่องช่วยหายใจ ถูกผ่าตัด ถูกฉายแสง ถูกทำเคมีบำบัด ถูกปู้ยี่ปู้ยำสารพัดเพื่อยื้อชีวิตอันแสนทรมานให้ได้นานที่สุดจนกว่าจะตาย

โกศลไม่ยอมตายแบบนั้น เขาไม่อยากทรมาน

ชายหนุ่มนอนคิดอะไรบนพื้นห้องครัวอยู่นาน ในที่สุดใบหน้าของเขาก็สงบลงเหมือนตัดใจได้ เขารวบรวมแรงแขนขาครั้งสุดท้ายพยุงตัวเองไปปิดหน้าต่างห้องครัวให้มิดชิดและเปิดหัวแก๊สหุงต้มในบ้านก่อนปิดประตูขังตัวเองอยู่ในนั้น กลิ่นแก๊สคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง ชายหนุ่มสำลักทั้งจากอาการมะเร็งและจากแก๊สรอบตัว ไม่นานสติของเขาก็มึนงงแทบไม่รู้สึกอะไรอีก มุมปากของเขายิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องไปตายอย่างทรมานที่โรงพยาบาล ภรรยาไม่ต้องลำบากค่ารักษาพยาบาลของเขานอกจากค่าจัดการงานศพ ในความคิดของคนถึงฆาตยังดีใจเล็กๆที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ดึงให้ภรรยาของเขามาตายทั้งเป็นกับมะเร็งของเขาด้วยอีกคน ผู้ที่จะต้องตายมีเขาคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ไม่นานหลังจากงานศพของเขาปรียานุชก็คงพบคู่ชีวิตที่ดีกว่าเขาได้เอง

กลิ่นแก๊สอัดแน่นขึ้นจนหายใจไม่ออก โกศลพยายามจะหลับตา บังคับร่างกายไม่ให้ต่อสู้กับสิ่งใดเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้อีก ไม่นานนักเขาก็เกือบหมดสติ แต่หูได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านถูกผลักอย่างแรง มีเสียงฝีเท้าวิ่งตรงมาที่ห้องครัวและผลักประตูครัวออก ตาของโกศลปรือขึ้นเล็กน้อยและเห็นภรรยาของเขา.....ปรียานุชกำลังยกมือขึ้นปิดจมูกและกรีดร้องเสียงแหลมอยู่ เมื่อตั้งสติได้เธอรีบเปิดประตูห้องครัวอีกสองบานที่เชื่อมกับห้องอื่นออกเพื่อระบายอากาศแล้ววิ่งเข้ามาประคองเขาทันที น้ำตาของหญิงสาวที่ห่างหายร่วงลงสัมผัสใบหน้าของเขา ทั้งเขย่าตัวทั้งเรียกชื่ออยู่นานกว่าที่โกศลจะพูดได้ “นุช”

“พี่ต้องไม่ตายนะ อย่าตายนะ นุชจะพาพี่ไปโรงพยาบาลเอง” เสียงของเธอสั่นรัว

กลิ่นแก๊สในห้องครัวจางลง ปรียานุชกอดเขาอีกครั้ง บอกถึงความรักที่เธอมีต่อเขาอย่างที่สุดและสัญญาว่าจะอยู่ดูแลเขาตลอดไป จะตามใจเขาทุกอย่างเพื่อให้เวลาของชีวิตของคู่ที่เหลืออยู่เป็นชีวิตที่มีความสุขที่สุดให้ได้

“ไปโรงพยาบาลกันเถอะ ลุกไหวไหม” ปรียานุชพยายามพยุงร่างของสามีขึ้นมาเกาะที่อ่างล้างจาน เจ้าของร่างกายผ่ายผอมนั้นมองหน้าภรรยาอย่างตื้นตัน เขาไม่รู้สึกอยากตายอีกต่อไปแล้ว ต่อจากนี้เขาจะอยู่กับเธอ ใช้เวลาที่เหลืออยู่ในชีวิตกับเธออย่างคุ้มค่าที่สุดจนกว่าจะต้องจากกันไปจริงๆ

“นุช พี่จะเลิกบุหรี่ เลิกเด็ดขาดเลย”

“ดีแล้วล่ะพี่” ปรียานุชยิ้มทั้งน้ำตาขณะค่อยๆพยุงเขาออกมา บนโต๊ะข้างประตูห้องครัวมีบุหรี่วางอยู่ซองหนึ่ง โกศลมองมันด้วยสายตาชิงชัง “พี่จะไม่ยอมแพ้บุหรี่ พี่จะรักษาตัวเอง จะไม่ยอมถึงฆาตเพราะไอ้บุหรี่เล็กๆนี่หรอก”

ปรียานุชพยุงเขาเดินผ่านซองบุหรี่ไป แต่ชายหนุ่มบอกให้หยุดก่อน เขาหันไปมองซองมัจจุราชสีขาวนั้นอีกครั้ง.....เป็นครั้งสุดท้าย แล้วเขาก็หยิบไฟแช็กจากกระเป๋าเสื้อออกมา “พี่จะเผามันเอง ต่อจากนี้จะไม่มีบุหรี่ในบ้านนี้อีกแล้ว”

คนเราไม่มีทางรู้ได้ว่าจะต้องตายแน่นอนเมื่อใดเวลาใด เวลาบนโลกของคนบางคนยืนยาวนับร้อยปี แต่บางคนสั้นเพียงไม่กี่นาทีหลังกำเนิดออกมา หลายครั้งที่ใครสักคนต้องจากไปอย่างกระทันหันไม่ทันที่เจ้าตัวหรือใครจะทันคาดคิดมาก่อน คนรอบข้างพยายามอธิบายว่านั่นเป็นกรรมเก่าและเป็นการถึงฆาตของเขาแล้ว หากผู้ที่ยังอยู่เบื้องหลังตระหนักถึงสัจธรรมข้อนี้ได้บ้างก็จะได้เตือนตนในการใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทต่อไป

โกศลมองไฟที่ลุกออกมาจากไฟแช็กของเขาและกลายเป็นลูกไฟดวงใหญ่ เขาเพิ่งรู้ในวินาทีนั้นว่าบางทีความตายก็มาเยือนเร็วกว่าที่คิดมากมายนัก ที่น่าตลกคือมันเลือกมาเยือนบ้านหลังนี้ที่เจ้าของบ้านเพิ่งจะรอดพ้นจากการฆ่าตัวตายไปหมาดๆ จะเป็นเพราะความรีบร้อนมาช่วยเขาจนปรียานุชไม่ได้ปิดหัวแก๊สก่อนหรือเพราะเขากับภรรยาถึงฆาตพร้อมกันก็ยากที่จะบอกได้

โกศลทันได้เห็นใบหน้าของภรรยาเพียงแวบเดียวเท่านั้น เป็นใบหน้าที่เปี่ยมท้นไปด้วยความรักต่อกันอย่างที่สุด แต่วินาทีต่อมาก็หายวับไปพร้อมกับแรงระเบิดที่ถล่มบ้านได้ทั้งหลัง..........

จากคุณ : ธามาดา - [ 11 ส.ค. 48 22:48:14 ]